บทที่ 885 ครั้งนี้ถือว่าช่วยหนูได้ไหมคะ

“ฉันหมายถึงฉันที่เป็นน้า ยังไม่ได้ซื้อของขวัญให้หลานชายเลย”

เนตราคว้ากานต์เอาไว้ปิดปากของเขา แล้วดึงเขาออกไป ด้านนอก

“ฉันจะพาเขาออกไปซื้อของขวัญ”

ระหว่างที่พูดเนตราก็ลากกานต์ออกไป

แววตาของกานต์ค่อนข้างหงุดหงิด โต้กลับทันที

“โอ๊ย”

เนตรายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็โดนกานต์โต้กลับจับตัว

กดไว้ที่ขอบประตู

“ลืมบอกเธอไป อย่ามาจับมือถือแขนฉัน”

กานต์จึงผลักเธอออกไปทันที แล้วมองนรมน พูดขึ้น: “ขอโทษ ทีครับ หม่ามี้ ผมจะไปเก็บของ คุณปู่สาม ใกล้จะถึงแล้ว

“จ๊ะ ไม่กินข้าวแล้วเหรอ?”

“ไม่กินครับ คุณปู่สามบอกให้ไปกินที่เขตทหาร กานต์มองคุณท่านธนาศักดิ์ธน ด้วยสายตาที่แฝงไปด้วย ความหมาย
พ่อนแมนหน้าแดงไปหมด ก็ไม่รู้ว่าโมโหหรือละอายใจกันแน่

“เอ่อนรมน เอาชุดลงมาแล้วใช่ไหม? รีบให้เนตราเปลี่ยนเถอะ ครูกวินทร์ตารางงานแน่น เราไปสายไม่ได้

ตอนนี้พ่อนรมนอยากออกไปจากที่นี่เหลือเกิน แต่จะทำ

อย่างไรได้เขาจําเป็นต้องรอเนตราน่ะสิ

นรมนไม่รู้ว่าทำไมหน้าของพ่อนรมนถึงแดงขนาดนั้น แต่เมื่อ ครู่เห็นท่าทางที่เนตรามีต่อกานต์ คงจะเกี่ยวข้องกับเธอแน่ๆ

แต่ทว่าตอนนั้นรมนก็ไม่ได้ใส่ใจมากมาย

เธอส่งชุดในมือไปให้เนตรา

ชุดกระโปรงชุดนี้เรียบง่ายสุภาพเรียบร้อย เป็นแบบใหม่ ล่าสุดของปีนี้

เนตราเคยเห็นในนิตยสารมาก่อน แต่ไม่ค่อยมีเงินจึงซื้อไม่ ไหว วันนี้เห็นนรมนซื้อมาให้ หลังจากเบิกบานใจก็อิจฉาขึ้นมา เล็กน้อย

ถ้าเริ่มแรกเธอใช้ชีวิตอยู่ที่ตระกูลธนาศักดิ์ธน บางทีตอนนี้ ทั้งหมดอาจจะเป็นของเธอก็ได้

เนตรารับชุดมา แม้แต่ค่าขอบคุณก็ไม่มีให้ กลับห้องไปทันที ตอนที่ในห้องรับแขกเหลือเพียงพอนรมนกับนรมน พ่อนรมนก็

รู้สึกอึดอัดเป็นพิเศษ

“นรมน ขอโทษด้วยนะ ทำให้ลูกลำบากแล้ว เนตรานิสัยไม่ค่อยดี เธออยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เล็กโดนรังแกมา จนโต ลูกอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับเธอเลยนะ”

นโมนพยักหน้า

เธออยากจะมอบภาพวาดให้พอนรมนมากๆ แต่ตอนนี้เห็นพ่อ นรมนเป็นอย่างนี้ เธอก็กลัวว่าจะทำให้พ่อนรมนเสียหน้า

คิดอยู่ครู่หนึ่ง นรมนก็หยิบบัตรออกมาส่งไปให้

“พ่อคะ เพื่อนของหนูอยากได้ภาพวาดของพ่อมากๆ พ่อลองดู ว่าพอจะหาเวลาวาดให้สักภาพได้ไหมคะ? พ่อก็รู้น้อยครั้งมากที่ หนูจะขออะไรพ่อ เพื่อนคนนี้สำคัญกับหนูมาก ถือว่าเป็นของขวัญ ให้เขา พ่อเห็นแก่หนูสักครั้ง วาดให้สักภาพนะคะ ในบัตรนี้มีอยู่ ห้าล้าน เป็นเงินมัดจำ อีกครึ่งหนึ่งถ้าเขาได้เห็นแล้ว ค่อยโอน ส่วนที่เหลือไปให้พ่อคะ พอโอเคไหม? หนูรู้ว่า พ่อแค่ชอบงาน ศิลปะเท่านั้น ไม่ได้วาดเพื่อขาย ครั้งนี้ถือว่าช่วยหนูหน่อยได้ไหม คะ?”

นโมนพูดอย่างจริงใจ พ่อนรมนจึงพูดไม่ออก

เขามองบัตรในมือ แล้วมองนรมน ในใจรู้สึกสับสน

กี่ปีนี้ตระกูลธนาศักดิ์ธนไม่ไหวแล้วจริงๆ รวมกับที่เขาได้ ลงทุนหุ้นส่วนหนึ่งตามคำพูดของคนอื่น แต่กลับโดนหลอกไป หมด ตระกูลธนาศักดิ์ธน ในวันนี้ก็มีแต่เปลือก ถ้าไม่ใช่บุริศร์ คอยช่วยเหลืออยู่บ่อยๆ เขาไม่รู้เลยว่าสถานการณ์ตอนนี้จะเป็นอย่างไร

ถ้ามีแค่คนแก่อย่างพวกเขาสองคนก็ไม่เป็นไร แค่กินให้น้อย หน่อย ใช้จ่ายให้น้อยหน่อย แต่วันนี้พวกเขามีลูกสาวแท้ๆแล้ว หลายปีมานี้เนตราใช้ชีวิตอยู่ด้านนอกด้วยความยากลำบาก วัน นี้จะให้เธอมาใช้ชีวิตลำบากกับพวกเขาอีก พ่อนรมนก็รู้สึกผิด กับเด็กคนนี้จริงๆ

นรมนมีเงิน แต่จะให้เอ่ยปากขอเงินกับนรมน พ่อนรมนก็ยังไม่ อยากเสียหน้าจริงๆ

วันนี้นรมน ให้หนทางไต่เต้ากับเขาแล้ว พ่อนรมนก็ไม่ควรจะ ลำบากใจ แต่ในใจที่โอหังอวดดียังคงค่อนข้างไม่สบายใจ

นรมนรู้ดีว่าพ่อนรมนเป็นคนยังไง เธอยัดบัตรไปให้พ่อนรมน พูดเบาๆ “เนตรายังต้องมีค่าครูเรียนไวโอลินนะคะ ครูกวินทร์ คงไม่รับลูกศิษย์ง่ายๆ นี่พ่อยังไม่ให้ของขวัญเขาอีกเหรอ? หนูรู้ ว่าพ่อไม่ชอบทำเรื่องพวกนี้ แต่นี่ไม่ได้ทำเพื่อเนตราเหรอคะ? ถ้า เธอสามารถกลายเป็นศิษย์คนโปรดของครูกวินทร์ได้จริงๆ แค่ เพียงชื่อเสียงก็ทำให้เธอโดดเด่นอยู่ในสังคมชั้นสูงได้แล้วนะคะ พ่อว่าไหมล่ะ?”

นรมนพูดถึงเนตราอยู่ตลอด ในที่สุดพ่อนรมนก็คล้อยตาม ความเด็ดเดี่ยวเมื่อก่อนพวกนั้น ต่อหน้าลูกสาวแท้ๆก็เหมือน กับไม่มีความสำคัญเลย

เขาอายุมากแล้ว แต่ก่อนคิดว่านรมนเป็นลูกของตนเองทั้ง หัวใจ จึงเลี้ยงดูอย่างดีที่สุด มอบความรู้ทั้งหมดของตนเองสอนให้นรมน สุดท้ายถึงพบว่าเลี้ยงลูกให้คนอื่นซะแล้ว แม้นร มันจะกตัญญูต่อพวกเขามาก แต่ในใจของพวกเขา ยังคาดหวัง ว่าจะมีลูกของตนเอง วันนี้ตามหาเนตรากลับมาได้แล้ว ทำไมสิ่ง ที่พวกเขาให้เนตราได้ถึงน้อยขนาดนั้น แม้แต่คุณภาพชีวิตที่ดีก็ ยังให้ไม่ได้ พวกเขานึกถึงนรมน อยากให้นรมน ให้อนาคตแก่ เนตรา แต่ทำอย่างนี้ไร้ยางอายเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้า เอ่ยปาก ทำได้เพียงยัดเยียดมาให้นรมนแทน

พ่อนรมนรู้ดี นรมนต้องมองออกแน่ๆ แล้วก็รู้ความคิดของ พวกเขา เพียงแต่ไม่พูดออกมา ทั้งยังทำตามความคิดของพวก เขารับเนตราเอาไว้ จู่ๆพ่อนรมนก็รู้สึกว่าตนเองน่าละอายเกินไป

เขาจนปัญญาที่จะเผชิญหน้ากับนรมนแล้ว

“เอ่อ พ่อออกไปสูบบุหรี่นะ กานต์บอกว่าลูกท้อง ไม่อยาก ทําให้ลูกสําลักควัน”

พ่อนรมนลุกเดินออกไป หยุดเล็กน้อย แล้วเก็บบัตรเข้า กระเป๋า

นโมนเห็นเขารับเงินไป จึงคลายกังวลลง

ไม่ใช่เธอไม่รู้จุดประสงค์ของพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน เพียง แต่พวกเขาเลี้ยงดูตนเองมาหลายปี คอยโอบอุ้มตนเองมาหลาย ปีอย่างนี้ ในวันนี้ถ้าเธอทำให้ได้ แค่พวกเขาไม่ทำเกินไป เธอก็ จะถือโอกาสทําตามที่พวกเขาต้องการ

อันที่จริงตระกูลโตเล็กกับเธอก็มีแค่เงินนี่แหละ
ตอนที่เนตราออกมาแล้วไม่เห็นพ่อนรมน จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พอล่ะ?”

นรมนเห็นเนตราที่สวมชุดกระโปรง ต้องบอกเลยว่า พันธุกรรมของพ่อนเมนที่ถ่ายทอดออกมายังคงเกรียงไกร

เป็นครั้งแรกที่เห็นเนตรา เหมือนกับลูกสาวของตระกูลที่ รวยจริงๆ แต่นั่นก็ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากพูด

นรมนชี้ไปที่ด้านนอก: “ไปสูบบุหรี่ข้างนอก

“สูบบุหรี่อีกแล้ว?”

เนตราขมวดคิ้วแน่นขึ้น

“ฉันไปแล้วนะ ไม่รู้จะกลับมาตอนไหน ตอนเที่ยงอย่าลืมเหลือ ของกินไว้ให้ฉันด้วย”

นรมนพยักหน้า

“ตอนเที่ยงเธอกลับมาแล้วค่อยให้ป้าหวานทำให้เธอส่วนตัว ก็ได้”

“เธอไม่อยู่กินข้าวที่บ้านเหรอ?”

เนตรามองนรมนแล้วถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ “เธอจะไปไหน อีกแล้ว? นรมน เธออย่าออกไปข้างนอกทั้งวัน ต่อให้เธอจะออก ไปก็พาฉันไปด้วยไม่ได้เหรอ? ทิ้งฉันไว้ที่บ้านคนเดียวฉันเบื่อนะ

“ฉันจะไปดูเด็กๆที่โรงพยาบาลหน่อย ไม่แน่ใจว่าจะกลับมา โมง เธอกินไปก่อนเลย รอให้จัดการเรื่องยุ่งๆ วันนี้ให้เสร็จ แล้วฉันจะพาเธอออกไปเดินเล่น

นรมนรู้ว่าพวกพ่อนรมนหมายความว่าอะไร จัดการให้ได้อยู่ แล้ว แต่ทว่าเนตราจะยืนหยัดได้ไหม เธอก็ไม่รู้ด้วยแล้ว

เห็นนรมนพูดอย่างนี้ เนตราถึงพอใจได้บ้าง

“ก็ได้ ฉันรู้แล้ว เธอรีบจัดการเรื่องของเธอไวๆหน่อย นี่ฉันรีบ ครั้งนี้นรมนไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาหงุดหงิดเล็กน้อย เนตราเห็นพ่อนรมนไม่กลับเข้ามาสักที จึงเดินออกไปอย่างไม่ นะ ตนเอง

พอใจ

รอเธอไปแล้ว นรมนจึงเข้าครัวทำอาหารไปที่โรงพยาบาลด้วย

นาวิน โดนบุริศร์ส่งมา ธิดาก็กำลังจะกลับไป จึงได้เจอกับนร มนที่ทางเข้าโรงพยาบาลพอดี

“คุณนาย ทำไมคุณมาที่นี่คะ? ประธานบริศร์ให้ฉันกลับไปอยู่ เป็นเพื่อนคุณ”

“ฉันมาดูเด็กๆหน่อย ไม่เป็นไรหรอก”

นรมนส่งกระติกเก็บความร้อนให้ธิดา พูดเบาๆ “เธอเอาขึ้น ไปให้เด็กๆดื่มก่อน ฉันจะไปเยี่ยมปาณีก่อน ไม่รู้ว่ากี่วันมานี้ อาการบาดเจ็บของเธอเป็นยังไงบ้าง”

“ฉันไปดูปาณีมาแล้วค่ะ ฟื้นตัวได้ดี แต่ทว่ายังเดินไม่ได้ น่าจะใช้เวลาประมาณสามเดือนค่ะ

ธิดาพลางพูดแล้วก็รับกระติกเก็บความร้อนมา

กระดูกหักต้องพักผ่อนประมาณสามเดือน นรมนเตรียมใจเอา ไว้แล้ว

ธิดากําลังมองนรมน ถามขึ้นด้วยความสงสัย “คุณนายคะ ปาณีบาดเจ็บแล้ว ข้างกายคุณไม่มีนักโภชนาการไม่ได้ ประธาน บริศร์ก็เคยบอกไว้ให้ไปหานักโภชนาการที่ศูนย์จัดหางานกลับ มา ทําไมคุณถึงหาป้าหวานที่เป็นแค่แม่บ้านรายชั่วโมงล่ะคะ? บ้านเราก็ไม่ใช่ว่าจะหาไม่ได้สักหน่อย?”

“ฉันไม่ค่อยชอบคนเยอะๆ รอให้ปาณีหายแล้วค่อยว่ากัน เถอะ”

คําพูดของนรมนหยุดประโยคที่จะตามมาของธิดาเอาไว้

เธอจึงพยักหน้า ถือกระติกเก็บความร้อนไปที่ห้องคนไข้ของ กิจจา ส่วนนรมนไปที่ห้องคนไข้ของปาณี

ปาณีกำลังอ่านหนังสืออยู่ เห็นนรมนมา จึงรีบพยายามเอนตัว ลุกขึ้น

“คุณนาย คุณมาได้ยังไงคะ?”

“เธอรีบนอนลงไปเลย อย่าขยับ ฉันนั่งเองได้

นรมนรีบห้ามปาณี

“คุณนาย ตอนนี้สุขภาพคุณเป็นอย่างนี้ยังจะมาเยี่ยมฉันอีกคุณทำให้ฉันรู้สึกผิดเลยนะคะ”

ปาณีเก่าๆหัว ค่อนข้างรู้สึกไม่ดี

ความกลัดกลุ่มของนรมนหลังจากได้เห็นปาณีก็หายไปหมด

แล้ว

ดวงตาของเธอช่างเป็นประกายใสแจ๋วจริงๆ

“นี่มีอะไรให้รู้สึกผิด? เธอบาดเจ็บเพราะฉัน ฉันมาเยี่ยมเธอ มันเป็นยังไง? อ่านหนังสือเหรอ? อ่านหนังสืออะไรอยู่?”

นรมนเห็นหนังสือในมือของปาณี จึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

ปาณีส่งหนังสือไปให้นรมน พูดขึ้น: “นักโภชนาการน่ะค่ะ ฉัน วางแผนจะถือโอกาสในระยะนี้เรียนรู้หน่อย แล้วเดี๋ยวจะไปสอบ ใบอนุญาตของนักโภชนาการ เพื่ออยู่ข้างๆคุณนาย ไม่มีใบ อนุญาตแล้วฉันรู้สึกขายหน้า คุณหมอมิลินกำลังสอนฉันด้วยค่ะ”

“เธอสอนเหรอ?”

นรมนค่อนข้างประหลาดใจ

นิสัยของมิลินเป็นยังไงเธอรู้ดี สงสัยปาณีจะชินกับนิสัยของมิ ลินแล้ว

“งั้นเธอต้องตั้งใจเรียน อันที่จริงยมราชไม่รับลูกศิษย์ง่ายๆนะ”

“ค่ะ”

ปาณีรีบพยักหน้า
นรมนเห็นเธอ โอเคดี จึงคุยกับเธออีกสักพักแล้วออกมา แต่ กลับเห็นลวดลายดอกฝิ่นบนสมุดของปาณี เธอจึงหยุดฝีเท้าทันที

“นี่เธอวาดอะไรเหรอ?”

นรมนคิดไม่ถึงว่าจะเจอลวดลายของดอกฝิ่นที่นี่

ปาณีถือโอกาสมองตามสายตาของนรมนไป ถึงพบว่านรม นกำลังดูสมุดของตนเองอยู่

เธอรีบพูด: “นี่เป็นดอกฝิ่นค่ะ สวยมาก ใช่ไหมล่ะคะ? สมุดเล่ม นี้คุณหมอมิลินให้ฉันมาค่ะ ตอนแรกที่ฉันเห็นลวดลายของดอก ฝุ่นนี้ แค่เห็นก็ชอบเลยค่ะ คุณนายก็ชอบใช่ไหมคะ?”

ในใจของนรมนชะงักเล็กน้อย

มิลิน?

ทำไมมิลินถึงมีสมุดลายดอกฝิ่น

บังเอิญเหรอ?

หรือจะบอกว่ามิลินก็มีอะไรเกี่ยวข้องกับองค์กรดอกฝิ่นนี้?

นรมนขมวดคิ้วแน่น จู่ๆก็รู้สึกว่าเรื่องราวทั้งหมดรอบๆกาย ของตนเองเหมือนเปลี่ยนแปลงไปแล้วอย่างนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ