บทที่ 867คุณจะแยกกันอยู่กับฉันหรือ
โพนี่เห็นนรมนกระวนกระวายใจ จึงพูดกับป้อง ไม่ต้องรอเช้า แล้ว ตอนนี้เธออยู่บ้านพวกเราก็คงนอนไม่หลับ ตอนนี้ส่งเธอ กลับบ้านเถอะ”
นรมนมองโพนี่ค่อนข้างเกรงใจทีเดียว
“ขอโทษนะ ฉันรู้สึก…
“ฉันเข้าใจ นอนที่นี่เธอก็นอนไม่หลับอยู่ดี ในเมื่อเรื่องตระกูล เจริญไชยเรียบร้อยแล้ว เธอก็กลับบ้านเถอะ อยู่บ้านตัวเอง กอด เด็กๆ บางทีอาจจะนอนหลับได้สนิท
โพนี่เข้าใจเธอดี
นรมนมองป้อง ป้องพยักหน้า แล้วไปขับรถ
เธอเก็บของแล้ว โทรไปหาบุริศร์ คิดจะบอกเขาเธอกำลังจะ กลับบ้าน แต่น่าประหลาด บุริศร์กลับติดต่อไม่ได้
นรมนขมวดคิ้วนิดหนึ่ง ในใจยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ
ป้องกับนรมนออกจากบ้านแล้ว นรมนยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมาก
ขึ้นเรื่อยๆ
“ป้อง คุณขับรถไปส่งฉันที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเถอะค่ะ”
“เป็นอะไรไปหรือครับ”
ป้องแปลกใจ
นรมนส่ายหน้า แต่ในใจตัดสินใจแล้ว
เห็นเธอยืนยันอย่างนี้ ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ป้องก็ขับรถส่งนร มนไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
ธรรศกับธรณีเห็นนรมนกลับมาเวลานี้ แน่นอนว่าพวกเขารู้สึก
ประหลาดใจ
“เป็นอะไรไป ทะเลาะกับบุริศร์หรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ แค่มีบางเรื่องที่สงสัยนิดหน่อย อยากจะกลับมา หารือกับพวกอาหน่อยค่ะ”
นรมนกระชับเสื้อคลุม รู้สึกค่อนข้างหนาว
“รีบเข้าบ้านเร็ว”
ธรรคขอบคุณป้อง แล้วพานรมนเข้าบ้าน
ความอบอุ่นในบ้านทำให้ร่างกายนรมนอบอุ่น แต่คิ้วยังคง
ขมวดแน่นตลอด
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่
ธรณีกังวลมาก รีบถามเธอ
นรมนมองธรรศ ถามเขา “อาสามคะ ตอนที่อาอยู่ที่บ้านพวก เรา บุริศร์อยู่มั้ยคะ”
“อาว่าจะถามอยู่พอดี เธอกับบริศร์ออกไปด้วยกัน ทำไมเขากลับไปคนเดียวล่ะ แต่ตระกูลโตเล็กดูเหมือนจะเกิดเรื่องนะ
“เรื่องอะไรคะ”
ได้ยินธรรศพูดอย่างนี้ มือของนรมนก็กำแน่น
ธรรคคิดนิดหนึ่งก่อนที่จะพูด “กานต์โทรหาพวกเธอใช่มั้ย มี ผู้ชายคนหนึ่งมาที่บ้านตระกูลโตเล็ก บอกว่าเป็นพ่อของบุริศร์ พ่อเขาตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ แต่ในเมื่อเรื่องนี้เป็นเรื่อง ของตระกูลโตเล็ก อาอยู่ด้วยเกรงจะไม่เหมาะ ก็เลยกลับมาก่อน ทีแรกอาคิดจะพาเด็กๆ กลับมาด้วย แต่บุริศร์กลับมาแล้ว เขา บอกว่าจะจัดการเรื่องนี้เอง แล้วก็จะดูแลเด็กๆ ด้วย อาก็เลยกลับ มาที่นี่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเธอไม่กลับไปตระกูลโตเล็กล่ะ”
นรมนถามอย่างนี้ ธรรศคิดขึ้นมาได้ เพราะนรมนยังไม่ได้กลับ ไป ไม่อย่างนั้นไม่น่าจะไม่รู้เรื่องนี้
เมื่อได้ฟังแล้ว นรมนก็จับต้นชนปลายไม่ถูก
คมทิพย์บอกว่าเห็นบริศร์นำคนไปทำร้ายตระกูลเจริญไชย ธร รศบอกว่าพ่อของบุริศร์มา แต่ที่พวกเขาเล่าคือคนที่ตายไปแล้ว
เรื่องนี้เป็นยังไงกันแน่
บุริศร์ไม่โทรหาเธอ หรือว่าเป็นเพราะยังจัดการเรื่องที่บ้านไม่ เรียบร้อย
นรมนทันใดนั้นคิดถึงที่บุริศร์พูดก่อนไป เธอไม่กลับไป ยังมี คนดูแล ถ้าเกิดกลับไป ถึงตอนนั้น…..
คิดถึงตรงนี้ นรมนยิ่งกระวนกระวายใจ
“ฉันโทรไปหาบุริศร์แล้ว แต่ไม่มีคนรับสายค่ะ ไม่รู้ สถานการณ์เป็นยังไง ก่อนบริศ ไปบอกให้ฉันอยู่ที่ตระกูลพรรณ โรจน์ ฉันอยู่ที่นั่นไม่ได้ ตอนนี้ไม่รู้ตระกูลโตเล็กเป็นยังไง ถึงได้ กลับมา อาสามคะ อา ถ้าเกิดมีเรื่องอะไรที่ต้องการความช่วย เหลือ พวกอา…”
บรมนมองพวกเขา แววตาวิงวอนขอร้อง
ธรรศกับธรณีพูดพร้อมกัน ขอแค่หลานพูดมาคำเดียว ทุกคน ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาพร้อมช่วยหลานเต็มที่
“ขอบคุณค่ะอา
นรมนรู้สึกอบอุ่นใจ แต่เธอยังหลับตานอนไม่ลง
“ฉันจะโทรไปหากานต์ลองถามว่าเกิดอะไรขึ้นค่ะ” แม้ว่าตอนนี้เด็กๆ อาจจะยังนอนอยู่ แต่นรมนไม่อาจเบาใจได้ ธรรศก็พยักหน้า
นรมนหยิบมือถือมาโทรหากานต์
เสียงโทรศัพท์ดังครู่หนึ่ง กานต์รับสายแล้ว
“หม่ามี้”
เสียงของกานต์อู้อี้ สะลึมสะลือง่วงนอน นรมนร้อนใจ แต่ก็ยังถาม “ลูกนอนอยู่หรือจ๊ะ
“ใช่สิครับ เวลานี้ไม่นอนจะให้ทำอะไรครับ
กานต์หาว มองดูนาฬิกาบอกเวลา ตีสี่สี่สิบแล้ว “หม่าม อยู่ที่บ้านหรือที่ไหนครับ ให้ผมไปคุยที่ห้องมั้ย “หม่ามีไม่อยู่ที่บ้านจะ
นรมนคาดไม่ถึง
เธอคิดว่าที่บ้านเกิดเรื่องอะไรแล้ว แต่กานต์ยังนอนหลับ สบายใจ แสดงว่าที่บ้านไม่มีเรื่องอะไร ในเมื่อไม่มีเรื่อง ทำไมบุรี ศ ไม่โทรหาเธอล่ะ
อีกอย่างหนึ่ง เรื่องคนที่อ้างว่าเป็นพ่อของบริศ เป็นยังไงกัน
แน่
นรมนรู้สึกว่าตัวเองมีคำถามที่ต้องถามเยอะเหลือเกิน
กานต์ได้ยินนรมนบอกว่าไม่อยู่บ้าน ก็รีบดื่มน้ำ ทำให้ตัวเอง ตื่น แล้วถามเธอ “หม่าม ไม่อยู่บ้านอยู่ที่ไหนครับ
“หม่ามีอยู่ที่บ้านคุณอาสาม แด๊ดดี้กลับไปแล้วใช่มั้ย คนที่อ้าง ว่าเป็นพ่อเขาคือใครกันแน่”
คําถามของนรมนทำให้กานต์หาวแล้วตอบ “คุณบุริศร์กลับมา ตั้งนานแล้วครับ คนที่อ้างว่าเป็นพ่อเขา เหมือนเปี๊ยบอย่างกับ คนเดียวกัน แต่คุณบุริศร์เรียกเขาคุณอารอง สองคนนั้นเข้าไปใน ห้องหนังสือ ไม่รู้คุยอะไรกัน แต่ไม่นาน คุณปูรองก็กลับไป คุณบุ ริศร์อยู่ในห้องหนังสือคนเดียวตั้งนาน พอออกมาก็เรียกให้พวกเราไปนอน เขาก็กลับไปห้องนอน ผมนึกว่าเดี๋ยวหม่ามีก็จะกลับ หลายวันมานี้เหนื่อยมาก ก็เลยไม่ได้รอหม่าม
กานต์เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง คิ้วของนรมนไม่เพียงแต่ไม่คลาย ออก ยังขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
คุณอารองของบุริศร์อย่างนั้นหรือ
คนนั้นหายสาบสูญไปไม่ใช่หรือ
ตอนนั้นเธอเคยได้ยินเรณุกาเล่าคุณอารอง อยากแย่งอำนาจ บริหารตระกูล โตเล็กกับพ่อ ต่อมาไม่รู้เพราะเหตุใดถึงหายตัวไป
ตอนที่สืบเรื่องตรินท์ บุริศร์ก็เคยสืบหาเบาะแสร่องรอยของ คุณอารอง คิดว่าเรื่องทั้งหมดมีต้นตอมาจาก คุณอารอง แต่ผล สุดท้ายก็ไม่เกี่ยวกับ คุณอารอง บุริศร์ก็ไม่ได้สืบหาอีก คุณอา รอง คนนั้นก็ไม่เคยโผล่หน้ามา ตอนนี้เรื่องของเรณูกาเพิ่งจบลง คุณอารอง คนนี้จู่ๆ ก็โผล่มา และยังบอกว่าบุริศร์เป็นลูกชายของ เขา นี่มันเรื่องอะไรกันแน่
นรมนรู้สึกว่าคำถามแล่นในหัวเต็มไปหมด
“หม่ามี้ครับ ยังฟังอยู่หรือเปล่า”
กานต์ไม่ได้ยินเสียงนรมน จึงอดไม่ได้ที่ทักขึ้น
นรมนค่อยรู้สึกตัว รีบตอบ “ฟังอยู่จ้ะ ลูกนอนก่อนเถอะ วันนี้ หม่านอนที่บ้านคุณอาสาม พรุ่งนี้ตอนเช้าค่อยกลับ
“ครับ!”
กานต์วางสาย นรมนกลับไม่รู้สึกง่วงนอน
ธรรคเห็นเธอกังวล ก็ตบไหล่ปลอบใจ “อย่าคิดมากเลย เรื่อง ตระกูลโตเล็กแต่แรกก็ซับซ้อนอยู่แล้ว ยังดีที่ตอนนี้บริศร์อยู่บ้าน วางใจเถอะ ใจเขาอยู่กับหลาน ไม่มีทางทำอะไรไม่ดี ไม่ว่าคุณอา รอง นั่นต้องการทําอะไร บุริศร์จะต้องปกป้องหลานแน่ ถ้าตอนนี้ หลานไม่อยากอยู่ที่ตระกูลโตเล็ก จะกลับมาก็ได้ อาได้ยินมาว่า ทางตาของหลานก็รู้จักกันแล้ว หรือว่าจะไปเป็นเพื่อนแม่ของ หลานก็ดี”
นรมนพยักหน้า ในใจยังคงสับสน แต่เธอรู้ว่าที่ธรรศพูดก็ถูก
ต้อง
“อาสามอา คะ ไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันก็ง่วงแล้ว จะขึ้นไปอาบ น้ำนอนซะหน่อย บางทีพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาทุกอย่างอะไรๆ จะ คลี่คลายแล้ว”
“ใช่!”
เห็นนรมนพูดอย่างนี้ พวกเขาก็ค่อยวางใจหน่อย นรมนกลับมาที่ห้องของตัวเอง อาบน้ำเสร็จแล้ว มองมือถือ ยัง คงไร้ข่าวคราวของบุริศร์
เธอไม่รู้ว่าบุริศร์กำลังคิดอะไร จะทำอะไร
ในตอนแรกที่บุริศร์กับคมทิพย์เข้าใจผิดกันทำให้บริศร์ไม่ พอใจมาก ที่ย่านโคมแดง คมทิพย์พูดอย่างนั้นอีก ตอนนั้นนรมน รู้สึกได้ถึงรัศมีอาฆาตในตัวบุริศร
กานต์วางสาย นรมนกลับไม่รู้สึกง่วงนอน
ธรรคเห็นเธอกังวล ก็ตบไหล่ปลอบใจ “อย่าคิดมากเลย เรื่อง ตระกูลโตเล็กแต่แรกก็ซับซ้อนอยู่แล้ว ยังดีที่ตอนนี้บริศร์อยู่บ้าน วางใจเถอะ ใจเขาอยู่กับหลาน ไม่มีทางทำอะไรไม่ดี ไม่ว่าคุณอา รอง นั่นต้องการทําอะไร บุริศร์จะต้องปกป้องหลานแน่ ถ้าตอนนี้ หลานไม่อยากอยู่ที่ตระกูลโตเล็ก จะกลับมาก็ได้ อาได้ยินมาว่า ทางตาของหลานก็รู้จักกันแล้ว หรือว่าจะไปเป็นเพื่อนแม่ของ หลานก็ดี”
นรมนพยักหน้า ในใจยังคงสับสน แต่เธอรู้ว่าที่ธรรศพูดก็ถูก
ต้อง
“อาสามอา คะ ไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันก็ง่วงแล้ว จะขึ้นไปอาบ น้ำนอนซะหน่อย บางทีพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาทุกอย่างอะไรๆ จะ คลี่คลายแล้ว”
“ใช่!”
เห็นนรมนพูดอย่างนี้ พวกเขาก็ค่อยวางใจหน่อย นรมนกลับมาที่ห้องของตัวเอง อาบน้ำเสร็จแล้ว มองมือถือ ยัง คงไร้ข่าวคราวของบุริศร์
เธอไม่รู้ว่าบุริศร์กำลังคิดอะไร จะทำอะไร
ในตอนแรกที่บุริศร์กับคมทิพย์เข้าใจผิดกันทำให้บริศร์ไม่ พอใจมาก ที่ย่านโคมแดง คมทิพย์พูดอย่างนั้นอีก ตอนนั้นนรมน รู้สึกได้ถึงรัศมีอาฆาตในตัวบุริศร
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่โทรหาและไม่ส่งข้อความให้เธอ ไม่ สนใจเธอจะเป็นจะตายอย่างไร
เวลานี้ นรมนอดไม่ได้ที่จะน้อยใจ
เกิดเรื่องอย่างนั้น เธอเป็นผู้หญิงย่อมไม่มีทางรับได้ แล้วยิ่ง เป็นคนที่หยิ่งยโสอย่างบุริศร์ด้วย
บางทีเขาอาจจะโกรธแล้วจริงๆ
นรมนถอนหายใจ ส่งข้อความให้บริศร์
“ฉันขอโทษค่ะ เรื่องวันนี้อย่าเก็บเอาไปคิดมาก คมทิพย์
เสียใจมาก คุณอย่าทะเลาะกับเธอ ถ้ายังรู้สึกไม่สบายใจ พวก เราออกไปเที่ยวผ่อนคลายดีมั้ยคะ” นรมนส่งข้อความเสร็จ คิดว่าบุริศร์คงหลับไปแล้ว ขณะที่คิด จะปิดเครื่องนอน ก็ได้ยินเสียงตั้งจากมือถือ ก็มีข้อความตอบ
กลับ
“ไม่ต้อง”
แค่สั้นๆ สองคำ ทำให้ใจของนรมนยิ่งยากจะทนไหว
เขายังไม่หลับ!
ในเมื่อยังไม่หลับ ทำไมไม่ส่งข้อความหาเธอ ทำไมไม่โทรมา
หาเธอ
ไม่รู้เพราะอะไร นรมนรู้สึกน้อยใจเหลือเกิน ดวงตาของเธอร้อนผ่าว แต่เธอฝันไว้ไม่ให้น้ำตาไหลรินบ้านเก่าของตระกูลโตเล็ก
เพิ่งจะกลับถึงบ้านเก่าตระกูลโตเล็ก นรมนก็เห็นคนข้างใน กําลังย้ายของออกมา
“เกิดอะไรขึ้น”
เธอรีบลงจากรถ
คนรับใช้เห็นนรมนก็ชะงัก แล้วตอบว่า “ประธานบริศร์ให้พวก เราย้ายของพวกนี้ไปอะพาร์ตเมนต์ถนนวิศนี ท่านบอกว่าจะไป อยู่ที่นั่นสองสามวันค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ นรมนเหมือนถูกทุบหัว
เกิดเรื่องอย่างนั้น ต่อให้โกรธ ต่อให้อึดอัด แต่ก็ควรจะคุยกัน ดีๆ หรือเปล่า บริศ หมายความว่ายังไง เขาต้องการแยกกันอยู่ กับเธอหรือ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
