บทที่ 846 ถ้าพระเจ้ายุติธรรมจริงๆ

นรมนมองเทย่า ไม่อยากบอกอาการป่วยของแม่กับเธอจริงๆ และไม่รู้ว่าเป็นการเล่นตลกของพระเจ้าหรือเปล่า ทำไมให้ สองพี่น้องมาป่วยพร้อมกัน?

“ค่อยบอกระหว่างทางแล้วกันค่ะ”

นรมนอยากพาเทย่าออกไปด้วยกัน อย่างไรแล้วเจตต์ก็ไม่อยู่ เทย่าหย่ากับสามีแล้ว ตอนนี้อยู่อย่างโดดเดี่ยว น่าสงสารจริงๆ แต่โทษนไม่เห็นด้วย

“คุณหนู ถ้าคุณอยากไปที่นั่น โดนเสี่ยงชีวิตไปกับคุณได้ แต่ คุณนายรัตติกรวรกุลไม่สามารถไปกับเราได้

“ทำไมไม่ได้? เธอเป็นน้าฉัน! ไม่ว่าพวกคุณจะยอมรับไหม แต่

ฉันยอมรับ”

ขณะที่นรมนพูดก็จะบังคับให้เทย่าขึ้นรถ

ปาณีไม่รู้ว่าเทย่าคือใคร แต่เห็นนรมนปฏิบัติกับเธอดีแบบนี้ และเรียกเธอว่าคุณน้า จึงปฏิบัติกับเทย่าเป็นอย่างดีแน่นอน

โตษินยังอยากพูดอะไรบางอย่าง นรมนกลับพูดเสียงทุ้ม “ฉัน รู้นายเป็นบริวารของตระกูลพรโสภณ ฟังแค่คุณท่านของนาย เท่านั้น และฉันรู้ว่านายอาจจะรู้เรื่องพวกนั้นในตอนแรก แต่ไม่ว่า ยังไง เธอก็เป็นน้าของฉัน ฉันไม่สนเธอไม่ได้ และพวกเธอ สองพี่น้องก็ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้ว บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสในการเจอครั้งสุดท้ายก็ได้ ฉันไม่พาเธอไปไม่ได้ ถ้าเธอไม่ได้ บังเอิญเจอฉันก็แล้วไป ในเมื่อบังเอิญเจอแล้วบางทีนี่อาจจะเป็น คำสั่งของพระเจ้า โตน ถ้านายทำไม่ได้ ก็ปล่อยพวกเราชะ ช่วย ฉันโทรหานภดล เราไปกันเองก็ได้”

นรมนพูดถึงจุดนี้แล้ว ถ้าโตนพูดอะไรอีก นรมนอาจจะไม่นั่ง รถเขาจริงๆ แล้วก็ได้

โตษินยังจำสิ่งที่คุณท่านพรโสภณให้เขาดูแลนรมนได้ ใน ขณะนี้ทำได้แค่ปิดปาก เขาอยากโทรหาคุณท่านพรโสภณ ก็ได้ ยินนรมนพูดขึ้น “ถ้านายเตือนคุณตาฉัน แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ฉันไม่ให้อภัยนายแน่ สุขภาพร่างกายคุณตาฉันไม่ค่อยดี นาย อยากทําให้เขาโกรธตายหรือไง? มีคำพูดที่ว่าอยู่ข้างนอกนาย พลสามารถต่อสู้ภายใต้กรณีฉุกเฉินได้ โดบิน ตอนนี้นายเป็นคน ของฉัน ต้องฟังคำสั่งฉันชั่วคราว”

“แต่คุณหนู เธอ……

“พอได้แล้ว ขับรถเถอะ”

นรมนก็รู้ว่าตัวเองพูดแบบนี้มันไม่ดี แต่เธอไม่สามารถทิ้งเทย่า ไปได้ไม่ว่าหล่อนจะเป็นน้าของเธอ หรือเพราะหล่อนเป็นแม่ของ เจตต์ เธอก็ไม่มีทางทิ้ง

เจตต์เป็นคนกตัญญู ตอนนี้ทั้งๆ ที่เทย่าป่วยจนเกินจะเยียวยา แต่ไม่รู้เขาไปที่ไหน ต้องไปทำอะไรสักอย่างเพื่ออาการป่วยของ เทย่าแน่ๆ

ก่อนที่เจตต์จะกลับมา นรมนไม่อยากให้เทย่าสูญเสียจากอุบัติเหตุใดๆ

เทย่าเห็นนรมนปฏิบัติกับตนแบบนี้ ก็พูดขึ้นด้วยความสะเทือน ใจอย่างอดไม่ได้ ทำให้เธอลำบากเลย เด็กน้อย พูดตามตรง อาการป่วยของฉันเกรงว่าจะรักษาไม่หาย คนที่ฉันอยากเจอทั้ง ชีวิตนี้ก็มีแต่แม่เธอเท่านั้น เราสองพี่น้องไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี แล้ว มันทั้งชีวิต ในพริบตาเดียว บางทีฉันอาจจะไม่ทันได้เจอเธอ ฉัน…..…..

“คุณน้า อย่าพูดจาเศร้าๆ พวกนี้เลยนะ ไม่มีทาง ฉันเชื่อว่าแม่ ฉันเจอคุณแล้วจะต้องดีใจมาก”

นรมนปลอบเทย่า

ถึงแม้โตษินจะไม่เห็นด้วย แต่ตอนนี้เห็นนรมนตัดสินใจแล้ว ก็ ไม่พูดอะไรอีก แค่มีจิตใจป้องกันเทย่าเพิ่มขึ้น

ในขณะนี้ เทย่าไม่มีการตอบสนองใดๆ แค่พูดกับนรมนเรื่อง ครอบครัว ท่าทางใจทำให้นรมนคิดถึงแม่ตัวเองอีกครั้ง ตอนนี้คิมกำลังทำอะไรอยู่นะ?

หล่อนกำลังคิดถึงเธออยู่หรือเปล่า?

นรมนรู้ ตัวเองออกมาตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมนัก คุณท่าน พรโสภณกับบุริศร์กำลังเล่นหมากรุกครั้งสำคัญ บางทีเธออาจจะ ไปขัดขวางก้าวเดินของพวกเขา แต่เธอรอไม่ไหวแล้ว

ถ้าไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของคิมก็คงไม่เป็นอะไร เธอ สามารถเป็นตัวประกันได้อย่างเต็มที่ในบ้านคุณท่านพรโสภณอย่างปลอดชีวิตได้อีกนาน นรมนจะไม่กระสับกระส่ายอย่างไร

ยืดเยื้อมาหลายวัน ไม่คิมรอได้ไหม

ต้นไม้หวังอยู่นิ่ง แต่ลมกลับไม่หยุดพัด

นรมนไม่อยากประสบกับความเศร้าแบบถึงแม้คิมเหลือ เวลาแค่วันเป็นคุณยายอีก ครั้ง บางทีอาจจะทําให้เธอมีชีวิตต่อได้อีกสักหน่อย

เทย่าเธอเหรอ

“อืม คิดถึงเธอค่ะ หลายแล้ว ไม่ค่อยเวลาเคียงข้างเธอ

แต่ตอนนี้ๆ อยากอยู่เคียงข้างเธอ

ช่างลูกๆคลอดลูกสาวกว่า เธอลูกชายนั้น ตอนอายุเท่าไรแล้ว ไม่ก่อหลานอุ้มได้ ชีวิตนี้คงทาง

สายตาเทย่าเบลอเล็กน้อย

นรมนจัดการความเศร้าของตัวเอง พูดขึ้นปลอบเทย่า อย่าพูดแบบนี้ โชคชะตาเจตต์แค่ยังมาไม่ถึง ฉันว่า สามารถหาคนของตัวเองได้ และคุณจะต้องเห็นหลานตัวเองเกิดแน่นอนค่ะ”

“อย่าปลอบฉันเลย ฉันรู้เธอเจตนาดี เฮ้อ พี่สาวตั้งหลายปีแล้ว ก็ไม่รู้ว่าสภาพเป็นยังไงบ้าง ฉันจำได้ตอนฉันออกมา ฉันเพิ่งอายุ แปดขวบ พี่สาวอายุสิบสอง หล่อนในตอนนั้นบริสุทธิ์และมี เกียรติ หน้าตาสวยมาก

ราวกับเทย่าจมอยู่กับอดีต นรมนทนไม่ได้ที่จะขัดเธอ ฟังเธอ เล่าเรื่องเหล่านั้นของตัวเองและคิมเมื่อยังเด็ก นรมนรู้สึกอบอุ่น อย่างมาก

โตษินไม่ได้พูดอะไรเลย ปาณีก็พยายามอยู่เคียงข้างพวกเขา อย่างขยันหมั่นเพียร ไม่พูดอะไรทั้งนั้น พยายามลดความรู้สึก การมีอยู่ของตัวเองให้มากที่สุด

หลังจากขับไปได้ระยะหนึ่งแล้ว นรมนพบว่าโดนขับรถไปที่

สนามบิน ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “เราต้องนั่งเครื่องบินใช่ไหม?”

“ใช่ครับ

คุณหนู

เครื่องบินเร็ว! ท่านผู้นำกลัวว่าไม่ทัน…….

โตนอยากพูดต่อ แต่อย่างไรแล้วต้องหลีกเลี่ยงเทย่า จึงไม่ ได้พูดอะไรต่อ แต่นรมนกลับเข้าใจดี

“มาถึงสนามบินแล้ว เพิ่มตั๋วเครื่องบินให้คุณน้าหนึ่งใบ

“รู้แล้วครับ”

โตบินไม่ค่อยยินยอมนัก แต่ก็ไม่ขัดคำสั่งนรมน นรมนหันศีรษะกลับไปมองเทย่า ยิ้มแล้วถามขึ้น “คุณน้า คุณเอาบัตรประชาชนมาหรือเปล่า?”

“เอามา ตอนนี้ใครออกจากบ้านไม่เอาบัตรประชาชนมาบ้าง? ฉันชินแล้วล่ะ”

นรมนชะงักเล็กน้อย

ในปีที่ผ่านมาเทย่าอยู่สถานพักฟื้นตลอดเวลา ปกติแล้วไม่ ค่อยได้ออกไปไหน จะชินกับการพกบัตรประชาชนได้อย่างไร?

แต่ความสงสัยนี้ผุดขึ้นมาในใจเธอ แต่ไม่ได้ถาม หลังจากถึงสนามบินแล้ว โดบินก็ไปซื้อตั๋วเครื่องบิน นรมนพา เทย่ามานั่งที่เขตสําหรับนั่งคอย ปาณีไปซื้อของกินนิดหน่อย

“คุณนาย ระหว่างทางมีอุปสรรค คุณก็ยังไม่ได้กินอะไร คุณกิน ไปหน่อยนะ นนมอุ่นกับขนมปัง

ปาณีนําสิ่งของให้นรมน และส่วนหนึ่งให้เทย่า

“คุณนายรัตติกรวรกุล เชิญคุณทานค่ะ”

“เรียกฉันว่าคุณน้าเทย่าเถอะ ฉันกับพรรษาหย่ากันแล้ว”

เทย่ารับขนมปังกับนมมา กล่าวขอบคุณ แต่ก็ยังพูดประโยคนี้ ออกมา ทำให้ปาณีรู้สึกผิดทันที

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้”

“ไม่มีอะไรต้องขอโทษ ผู้ชายที่ไม่คู่ควรกับการรอคอยและการ รัก ทําลายทั้งชีวิตของฉัน มันจบลงแล้ว ฉันแค่อยากให้ตัวเองมี ชีวิตที่สบายใจขึ้นบ้าง
เห็นเทย่าพูดแบบนี้ ปาณีก็ไม่ได้ตอบอีก และนั่งลงข้างๆ นรมน กัดขนมปังทาน

ในท้องนรมนกำลังร้องดังก้อง เธอรู้ว่าตอนนี้ร่างกายตัวเอง พิเศษ ก็ไม่พูดอะไร รีบทานอย่างรวดเร็ว

เทย่าทานไม่เยอะเท่าไร เห็นนรมนูทานตะกละตะกลามแบบนี้ หางตาก็มีหยาดน้ำตา พูดขึ้น “เขาทำให้เธอลำบากใจใช่ไหม? ดูสิท่าเธอหิวแบบนี้ ค่อยๆ กินนะ เดี๋ยวสำลัก ยังมีของฉันอีก

แน่นอนว่านรมนรู้ว่าเขาที่เทย่าพูดถึงนั้นหมายถึงใคร แต่หลัง จากเธอกลืนอาหารลงไปแล้ว ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ไม่เกี่ยวกับคุณ ตาหรอกค่ะ ฉันกำลังท้องอีกครั้ง เลยกินค่อนข้างเยอะ และหัว ง่ายค่ะ”

“ว่าไงนะ? เธอท้องเหรอ?”

เทย่าประหลาดใจอย่างมาก

“เธอไม่ได้มดลูกเย็น มีลูกยากหรอกเหรอ?”

เผชิญหน้ากับความสงสัยของเทย่า นรมนก็พูดอย่า งอายๆ “คุณน้าคะ สุขภาพร่างกายฉันฟื้นตัวดีแล้ว ตอนนี้ท้อง คุณจะเป็นคุณยายแล้วนะคะ

เทย่าประหลาดใจอย่างมาก แต่ก็ยังยิ้มขณะพูดขึ้น “ดีมาก จริงๆ พระเจ้ายังยุติธรรมจริงๆ สินะ”

“ฉันโชคดีน่ะค่ะ”
นรมนยิ้มอย่างที่มๆ

เทย่าลูบผมเธอ ปฏิบัติเหมือนลูกของตัวเอง พูดขึ้นอย่าง ใจดี “หวังจริงๆ ว่าเธอจะปลอดภัยได้

“ฉันจะปลอดภัยค่ะ”

เมื่อโตบินกลับมา เห็นนรมนและเทย่าคุยกันอย่างมีความสุข ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

เขาเพิ่งฉวยโอกาสตอนไปซื้อตั๋วเครื่องบินโทรหาคุณท่านพร โสภณ เล่าเรื่องเทย่าให้คุณท่านพรโสภณฟัง

ทางด้านคุณท่านพรโสภณโกรธมาก

“พอไปถึงยูนนาน หาโอกาสแยกเทย่าออกจากนรมน ถ้าเป็น ไปได้ ให้คนของเราคุมตัวเทย่าเอาไว้ อย่าให้เธออยู่กับนามน

“ท่านผู้นำ คุณหนูเหมือนจะชอบและไว้ใจเทย่ามากเลย

โตบินพูดอย่างค่อนข้างลำบากใจ

คุณท่านพรโสภณโกรธทันที

“ไอ้โง่! ถ้าฉันอยากยอมรับลูกสาวคนนี้ก็ยอมรับไปตั้งนาน แล้ว ต้องรอให้ถึงตอนนี้ไหม? เทย่าไปแล้ว คิมเห็นแล้วจะตอบ สนองยังไง? ใครเดาได้บ้าง? นายไม่ลองคิดดูล่ะ คิมเป็นเด็กที่มี ความคิดเป็นของตัวเองมากแค่ไหน ถ้าเธออยากเจอน้องสาวกับ แม่ ฉันไม่อนุญาตให้เธอไป เธอก็ไม่ไปงั้นเหรอ? แต่นายเคย ได้ยินเรื่องที่เธอเล่าเกี่ยวกับแม่และน้องสาวไหม? นายเคยได้ยินเธอบอกว่าอยากเจอพวกหล่อนไหม? อีกอย่าง นายเคยเห็นคน ตามหาพวกหล่อนไหม? ตอนนั้นที่แม่เธอยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่เคย ตามหา ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้ว เธออยากเจอน้องสาวไหม? ถึงแม้ ฉันไม่รู้ว่าทำไมคิมเด็กคนนี้ถึงทำแบบนี้ แต่ฉันรู้จักลูกสาวฉันดี เธอไม่มีทางทำแบบนี้โดยไม่มีสาเหตุ ฟังฉันนะ ต้องปกป้องพร มนให้ดี แยกเหล่าจากหล่อนซะ เดี๋ยวเรื่องเครื่องบินให้ฉัน จัดการนะรู้ไหม?”

ได้ยินคุณท่านพรโสภณพูดเรื่องพวกนี้ โตนก็เคร่งขรึมและ เครียดขึ้นมาทันที

“ท่านผู้นำ ผมรู้แล้ว ผมจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้ได้”

เมื่อโตบินน่าตั๋วเครื่องบินให้เทย่า ก็เหลือบมองเทย่าเพิ่มขึ้น อย่างอดไม่ได้

เทย่าเห็นเขามองตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะพูดขึ้น “เกิด

อะไรขึ้น? ใบหน้าฉันมีคำพูดเหรอ?”

โตชินรีบหันศีรษะหนี

เขาอายุสี่สิบกว่าแล้ว อยู่กับท่านผู้นำเป็นเวลานานมาก และ เคยเห็นคิมสองสามครั้ง และท่าทางเทย่าเวลายิ้มขึ้นมาค่อนข้าง คล้ายกับคิม แต่โตบินก็มีการป้องกันเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

“เพราะซื้อตั๋วกะทันหัน ดังนั้นที่นั่งพวกคุณจึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน คุณหนู เธออยู่กับปาณี ฉันจะอยู่กับคุณผู้หญิงเทย่า”

โตษินจัดแบบนี้ ในใจคิดว่าจะแยกนรมนและเทย่าออกจากกันอย่างไรดี แต่อย่างไรเขาก็ไม่คิด เขาไม่ได้รอจนถึงเวลาเครื่องบินลงจอด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ