บทที่ 827 ไม่กล้าอีกแล้ว
“ตะลึงอะไร ไม่รีบไปช่วยอีก
คุณหมอเห็นพยาบาลมัวแต่ตะลึง จึงตะคอก
พยาบาลจึงคืนสติ
หลังจากยื้อชีวิตไว้ ร่างกายนรมนกระเพื่อมขึ้นลงไม่มั่นคง ทําให้หมอเหงื่อตก
บริศร์รออยู่ด้านนอก ร้อนใจเป็นที่สุด อยากจะไปเป็นหมอเสีย เอง จะได้เข้าไปเฝ้าพรมน
ในเวลานี้ ชัยยศวิ่งหายใจหอบมา
“ประธานบริศร์ครับ คุณนภดลบอกให้ผมเอาอันนี้มาให้ บอก ช่วยนายหญิงได้”
นภดลอง พอเห็นของในมือชัยยศ ก็อดดีใจไม่ได้
เลือดของนภดล!
ป้องเคยบอกว่า เลือดของนภดลมีค่ามาก และได้ผลมาก
บริศ รับขวดมา บุกเข้าไปในห้องฉุกเฉิน โดยไม่พูดอะไร
“ให้เลือดนี่กับเธอเร็ว!
คำพูดบุริศ ทําให้หมอตกตะลึง
“นี่คืออะไร”
“บอกให้ทําก็เร็วสิ! ”
บริศร์มีเวลาอธิบายที่ไหน
“นี่มันเกี่ยวเนื่องกับชีวิตคน พวกเรารับผิดชอบไม่ไหว”
คุณหมอไม่กล้า
พยาบาลรีบรับไป พูดเสียงค่อย”ฉันรับผิดชอบเองค่ะ”
พูดพลาง คุณหมอยังไม่ทันได้ตั้งตัว เธอก็เสียบเข้าไปในร่าง
บรมน
คุณหมอตกใจจนหน้าซีดขาว
“ปาณี ทำอะไรของเธอ ยังอยากทำงานอยู่ไหม ถ้าเกิดอะไรผิด พลาดถึงชีวิต เธอรับไหวไหม
พยาบาล ที่ชื่อปาณีพูดเสียงค่อย “คุณบุริศร์รักภรรยาขนาดนี้ รับรองไม่ทําร้ายเธอแน่นอนค่ะ”
“เธอจะไปรู้อะไร”
คุณหมอยังพูดไม่ทันจบ บุริศร์มองไปที่ปาณี
เธอเป็นเด็กสาวธรรมดา แต่บุริศร์คิดไว้ในใจแล้ว
“เธอชื่อปาณี? ”
“ค่ะ”
“เก็บของลาออกจากโรงพยาบาล นับแต่นี้ เธอเป็นพยาบาล ประจำตัวภรรยาฉัน เงินเดือนฉันให้สูงกว่าที่นี่เท่านึง
คําพูดของบริศ ทําให้ปาณีตะลึง แต่ก็พยักหน้าอย่างดีใจ
“ขอบคุณค่ะคุณบุริศร์”
“ไปเถอะ”
การกระทำของบริศ ทำให้หมอไปไม่เป็น ตอนนี้เอง นรมนเริ่มขยับ
“ไปดูภรรยาผมเร็ว”
บริศร์ไม่ยอมออกไปไหน
ตอนนี้ หมอเองก็ไม่มีวิธีที่ทำให้บริศร์ออกไป ได้แต่รีบตรวจนร มน
สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึง ชีพจรนรมนดีขึ้นมาก ค่าตัวเลขด้าน อื่นๆก็ดีขึ้น
“เป็นไงบ้าง”
คุณหมอพูดอย่างงงงวย ทุกอย่างกลับคืนสู่ปกติ อุณหภูมิ ร่างกายคุณผู้หญิงที่เพิ่มขึ้นแล้ว เมื่อกี้ของเหลวที่คุณบุริศร์ให้ ปาณีคืออะไรหรือครับ”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ ไม่ต้องถามหรอก รีบตรวจให้เธอเร็ว ถ้าไม่มีอะไรจะได้รับเข้าวอร์ดผู้ป่วย
“อ่อ ครับ”
เพราะบารมีของบริศร์ หมอจึงไม่กล้าถามมากความ ถึงขนาด เสียดายนิดหน่อย ถ้าตอนนั้นตัวเองเหมือนปาณีไม่มีความสงสัย ใดๆ ตอนนี้คงจะไม่เหมือนเดิมแล้วสินะ
แต่ทุกอย่างมันดูไม่เหมือนจริง อย่างไรเสียเขาก็เป็นหมอ
หลังจากที่ตรวจนรมนอยู่ยี่สิบกว่านาที ทุกอย่างคืนสู่ปกติ ถึง ได้ส่งไปที่วอร์ดผู้ป่วย
บริศ เฝ้าอยู่ข้างกายเธอ มองดูสีหน้าที่มีเลือดฝาดของนรมน เขารู้สึกราวกับทุกอย่างไม่ใช่ความจริงถ้าไม่ใช่นภดล ตอนนั้นร มนกับลูกจะเป็นอย่างไร คิดว่าพอเดาออก
บริศร์กำมือนรมนแน่น มืออุ่นๆนั้นทำให้หัวใจเต้นปกติ
เขาส่งข้อความให้นภดล
“ขอบใจนะ ฉันเป็นหนี้ชีวิตแกสองชีวิต”
“ผมควรทําครับ”
นภดลพูดจบก็ไปทำธุระตนเอง
ไม่นาน บุริศร์ได้ข่าว รเมศก็ตื่นแล้ว
นึกถึงรเมศ แววตาบุริศร์ก็เย็นเยียบ
ปาณียื่นลาออกเรียบร้อย รู้ว่านรมนไม่เป็นอะไร จึงรีบมาที่ห้องผู้ป่วย
“คุณบุริศร์คะ ฉันมาทำงาน
“ดี ดูแลคุณผู้หญิงให้ดี ฉันจะออกไปข้างนอก
บุริศร์จูบอย่างลึกซึ้งลงบนหน้าผากนรมน ถึงได้ยอมไป
ปาณีมองนรมน ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ
แต่ว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะโชคดีหรือไม่ไม่ได้ดูที่หน้าตาดูว่าสามี ดีด้วยมากแค่ไหน ความรักที่บุริศร์มีให้นรมนทำให้ปาณีทั้ง ชื่นชมและอิจฉา ถึงขนาดมีความคิดที่ว่าอยากได้ผู้ชายแบบบุรี
ตอนแรกนรมนคิดว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางหิมะ หนาวเข้ากระดูก ไปหมด เธอแทบขยับไม่ได้ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ ไออุ่นได้แผ่เข้ามา ราวกับน้ำแข็งได้ละลายแล้ว ร่างกายค่อยๆอุ่นขึ้น
ค่อยๆ เธอรู้สึกนิ้วขยับได้ เธอรู้สึกโลหิตไหลเวียนไปทั่วร่าง เธอราวกับมีชีวิตอีกครั้ง
เธอไม่ต้องตายแล้วเหรอ
นรมนดีอกดีใจ อยากรีบตื่นเร็วๆ แต่รู้สึกอ่อนเพลียจนราวกับ
ว่าโดนภูเขาทับ และกดแน่นบนหน้าอกเธอ ทำให้เธอรู้สึกอยาก จะหลับลึกต่อไป
บริศ ออกจากห้องผู้ป่วยของนรมน แล้วตามนภดลมาที่ห้องรเมศ
รเมศรู้ว่าตัวเองโดนช่วยจนฟื้น จึงคลุ้มคลั่งทำลายข้าวของ ถึง ขนาดเริ่มจู่โจมคนรอบตัว ถ้าไม่ใช่นภดลเตรียมบอดี้การ์ดไว้ ล่วงหน้า คาดว่าเขาคงอีกนภดลเป็นชิ้นๆด้วย
บริศ จ่ายแกมากเท่าไหร่ ถึงได้รับใช้เขาเหมือนหมาแบบนี้ นภดล บ้านจันทรวงศ์ถูกนภดลทําลาย แกไม่คิดจะแก้แค้นให้ บ้างหรือไง”
คําพูดของรเมศ สําหรับนภดลแล้วเป็นเพียงมลพิษทางเสียง เขาลุกขึ้นเตรียมออกจากห้องผู้ป่วย เจอบุริศร์ที่ทางเดิน
“ประธานบริศร์”
“ต่อไปเรียกชื่อก็พอ”
คำพูดของบริศ ทําให้นภดลอง หมายความว่าไง เขาเข้าใจดี แต่นภดลยังพูดเสียงค่อยทำลายระเบียบไม่ได้
“ไม่มีระเบียบอะไรนี่ อาณาจักรรัตติกาลเป็นของแก เดิมที ไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรบริหาอยู่แล้ว แกกับฉันไม่ได้เป็นนายบ่าว ไม่
ต้องเรียกแบบนั้น เราเป็นเพื่อนกัน
บุริศร์หยิบบุหรี่ยื่นให้นภดล
นภดลก็ไม่ได้ปฏิเสธ หยิบมาจุด สูบสองคำ พูดเสียงค่อย”รเม ศอาละวาดอยู่ข้างใน”
“ทำให้มันหุบปาก แค่หายใจก็พอ ตอนนี้แค่ได้ยินชื่อรเมศบุริศร์ก็อยากฆ่าละ แต่ทำไม่ได้ ต้องเก็บไว้
นภดลพยักหน้า หลังจากเข้าไปไม่นาน ก็มีเสียงรเมศร้อง โหยหวนออกมา
พอเห็นนภดลออกมา รเมศจึงถามเสียงค่อยดายไหม”
“ยัง ยังหายใจได้ จะว่าไป ที่นี่โรงพยาบาล ขอแค่จ่ายเงิน เขา ไม่ตายหรอก”
ได้ยินนภดลพูดแบบนี้ บุริศร์รู้ ไม่กี่ปีนี้ที่นภดลมีชีวิตรอดจาก บ้านจันทรวงศ์ น่าจะเพราะยังมีบุญ แต่แบบนี้นภดลชอบ
บริศ ตบบ่านภดล พูดเสียงค่อยมีเวลาไปออกกำลังบ้าง แก อ่อนแอไปแล้ว”
“ตกลง งั้นช่วยแนะนำด้วยแล้วกัน”
“ตกลง”
บริศ พูดจบจึงเปิดประตูห้อง
แม้ว่าจะเตรียมใจไว้แล้ว บุริศร์ก็ยังคงชะงัก เขาคิดไม่ถึงว่านภดลจะโหดร้ายได้ขนาดนี้
ร่างกายของรเมศขดเข้าหากันอย่างผิดรูอยู่ตรงนั้น และหมอบ คลานอยู่บนพื้นราวกับหมาตัวหนึ่ง ดูเหมือนคนที่เหลือแต่ลม หายใจจริงๆ
“ใครทําแบบนี้”
บริศร์ถามเสียงเรียบ
ชัยยศรีบมองดูข้างนอก พูดเสียงเบา คุณนภดลครับ”
“เขาคนเดียวเหรอ”
“ครับ”
ได้ยินคําตอบของชัยยศ บุริศร์ยิ้ม
มีคนแบบนี้อยู่ข้างตัวนรมน เขาวางใจขึ้นเยอะ
ตอนที่บริศร์มาคุกเข่าลงข้างๆรเมศ ดวงตารเมศแดงก่ำ “ฆ่าฉันซะเถอะ! บุริศร์ สร้างความอัปยศแบบนี้ให้ฉันไม่รู้สึก อะไรบ้างเหรอ”
“ไม่ต้องรู้สึกอะไรนี่ และใช้ไม่ได้ต้องการสร้างความอัปยศให้ แก แต่จะทรมานแก แกกล้าที่จะให้นรมนไปตายกับแกในห้อง เย็น รเมศ แกกล้ามากแค่ไหนเชียว ถ้าไม่ได้เห็นแก่ห้าปีก่อนแก เคยช่วยเธอไว้ แกคิดว่าคราวที่แล้วฉันจะปล่อยแก ปล่อยบ้านวัช โรทัยอย่างนั้นหรือ แกไม่รู้จักเจียมหัวใสหัวกลับไปอยู่ดีๆของแก เอง ยังคิดจะมาก่อเรื่องกับนรมนอีก แกคิดว่าคนอย่างบุริศร์รัง ควาญกันได้ง่ายๆเหรอ”
น้ำเสียงบุริศร์ไม่ดัง ถึงขนาดไม่มีแม้โทนเสียง แต่กลับทำให้ คนสามารถหวาดผวาถึงความตาย
รเมศพูดอย่างโกรธเคือง เดิมทีเธอก็ไม่ใช่ของแกอยู่แล้ว แกก็ได้แต่ทําร้ายเธอเท่านั้นแหละ ในเมื่อคุ้มครองเธอไม่ได้ ทำไม ไม่ปล่อยมือ ”
“เป็นเรื่องของฉันกับเธอ แกไม่ต้องเลือก แกถึงขนาดไม่สนใจ บ้านวัชโรทัยและให้นมนมาตายพร้อมแก ได้สิ ฉันจะทำให้แก สมปรารถนา ตั้งแต่แกพานรมนไป บนโลกนี้ก็จะไม่มีบ้านวัชโรทั ยอีกต่อไป ตอนนี้แกรู้แล้วหรือยังล่ะ ย่าของแก อายุปูนนี้แล้ว แก ว่าฉันจะขายไปที่ไหนดี”
“อย่าแตะต้องคุณย่า
รเมศแทบจะกระโดด โผลงขึ้น แต่ร่างกายถูกทุบจนกระดูหัก ทุกท่อน เจ็บปวดรวดร้าว
บริศ ยกเท้าขึ้น กระทืบลงไปบนแขนเขาอย่างแรง พูดเสียง เย็น”แกมีคนที่ห่วงด้วยเหรอ ฉันคิดว่าแกไม่กลัวตาย แล้วจะไม่ กลัวฉันทรมานคนในบ้านเสียอีก จริงสิ ฉันลืมบอกแก ฉันเจอแม่ แกด้วย หรือจะให้หล่อนมาดูสารรูปแกในตอนนี้ดี
“ไม่! อย่า! อย่าให้แม่มาเห็น! ”
รเมศแทบจะล่มสลาย
เขาจะละทิ้งบ้านวัชโรทัยทั้งบ้านก็ได้ สามารถทิ้งทุกอย่างได้ แต่โลกใบนี้คนที่เขาทิ้งไม่ได้ก็คือแม่
บริศ จับจุดอ่อนตรงนี้ได้
เขาพูดเสียงเย็น” ในตอนที่แกแตะต้องนรมน แกควรรู้ว่า เธอ เป็นของฉันบุริศร์ แกแตะต้องไม่ได้ แต่ในเมื่อแกแตะต้องแล้วฉันก็ให้อภัยแกไม่ได้ ฉันให้โอกาสแกกับบ้านวัชโรทัยแล้ว แต่ แกไม่รักษาเอง ก็อย่าโทษฉันเลย แกคงจะเคยได้ยิน ต้องเตรียม ตัวทุกวันคืน สู้ให้จบภายในวันเดียวไม่ได้ ฉันกลัวแกกับพวกวัช โรทัยจะล้างแค้น แกว่าฉันจะทำลายล้างบ้านวัชโรทัยกับแม่แก มั้ยล่ะ”
รเมศได้ยินบุริศร์พูดดังนั้น จึงล้มทั้งยืน เขาร้องไห้ราวกับเด็กที่หมดหนทาง
“บุริศร์ ฉันผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ! ฉันไม่กล้าอีกต่อไป แล้ว ขอร้องล่ะ ปล่อยบ้านฉันไปเถอะ แกจะทำไงกับฉันก็ได้ หรือ จะยืดเวลาให้ฉันทรมานฉันจะไม่ร้องสักคำ ขอแค่ปล่อยบ้านฉัน ไปได้ไหม”
รเมศผู้เคยงามสง่า รเมศคนที่เคยโดดเด่นที่อเมริกา ตอนนี้ เหมือนหมาหางขาดที่ร้องขอชีวิตบุริศร์ แต่บุริศร์จะปล่อยเขาไป จริงๆหรือ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
