บทที่ 816 ฉันโชคดีตลอดแหละ

นรมนมองคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ คิดว่าตนเองพูดมากไปก็ ไม่มีประโยชน์ ความคิดกับจิตใจของคนคนนี้บิดเบี้ยวไปแล้ว

คุณนายตระกูลจันทรวงศ์กลับเหมือนความแค้นเคือง ทั้งหมดระบายไปในรมน เหมือนกับว่าเพราะการมีอยู่ของนรมน ทำให้ลูกสาวของเธอต้องตาย

เธอเห็นนรมนไม่พูดอะไร จึงรีบก้าวขึ้นมากระชากคอเสื้อของ นรมน กล่าวอย่างโหดเหี้ยม: “ในเมื่อเธอเข้ามาในนี้ นอกจาก ตายถึงจะสามารถออกไปจากที่นี่ได้ พวกเรามีวิธีให้นภดลต่อ ชีวิตให้ฉัตรยา แน่นอนว่ามีวิธีให้แกตายอยู่ที่นี่

“ถ้าตอนนี้ฉันตาย เกรงว่าเรณุกาคงไม่ปล่อยเธอไปหรอกนะ” นรมนกล่าวอย่างเย็นชา

คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ มองออกว่า เธอกลัวเรณุกาอย่างยิ่ง

นรมนกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา “แม่ที่ปกป้องลูกของตัวเอง ไม่ได้ มีสิทธิ์อะไรมาเอะอะโวยวายตรงหน้าฉัน? แม้แต่ คุณสมบัติความเป็นแม่คุณยังไม่มีเลย! ถ้าไม่สามารถให้ชีวิต ทั้งหมดแก่เธอได้ ตอนแรกจะคลอดออกมาทำไม? ในเมื่อคลอด ออกมาแล้ว ทำไมถึงปกป้องเธอไม่ได้อีก? ถึงแม้ว่าเรณุกาจะให้ เธอตายแล้วยังไงล่ะ? ถึงแม้ว่าเธอต้องการแสวงหาความสุขของตัวเอง ต้องการหนีไปกับนภดลแล้วยังไงล่ะอินเทอร์เน็ตถ้า เป็นฉัน แม้จะต้องสู้จนตายกันไปข้างหนึ่ง ฉันก็จะไม่ให้ลูกสาว ของฉันตายด้วยน้ำมือของตนเอง คุณน่าจะรู้ว่าตอนนั้นฉัตรยา หมดหวังมากแค่ไหน? และเธอเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหน? และสิ่งเหล่านี้พวกคุณที่เป็นพ่อแม่หยิบยื่นให้เธอ! ”

นรมนผลักคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ออกไป

คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ทรุดลงไปบนพื้นทั้งตัว มองร่างของ ฉัตรยาบนเตียงร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก

นรมนกลับไม่มีความรู้สึกเห็นใจเธอ

แม่ที่สามารถฆ่าลูกของตนเองได้ ยังมีความเป็นคนอยู่เหรอ? สําหรับนรมน ถึงแม้ตอนนี้คุณนายตระกูลจันทรวงศ์จะใช้ ความตายเพื่อขอโทษเธอก็ไม่ยกโทษให้

ไม่รู้ว่าเรณุกามายืนอยู่ตรงหน้าประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอได้ยิน สิ่งที่นรมนพูดทั้งหมด จึงปรบมืออย่างอดไม่ได้

“ดีเยี่ยมมาก! ในเมื่อแกสามารถทำเพื่อลูกสาวของตัวเอง โดยไม่สนใจว่าจะอยู่หรือตาย งั้นแกก็จะยอมแต่งงานกับรเมศอ ย่างเชื่อฟังแล้วใช่ไหม? ในเมื่อเปรียบเทียบกับความตาย แก แต่งงานออกไปน่าจะสบายกว่าเยอะ”

เมื่อคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ได้ยินเสียงของเรณุกา ก็หน้าซีด

ทันที

เธอขดตัว รีบเงียบทันที เหมือนกับคนรับใช้ยืนอยู่ด้านข้างไม่กล้าส่งเสียง

เรณุกาเห็นเธอมีท่าทางคับอกคับใจเช่นนี้ จึงกล่าวอย่างไม่ พอใจ “โชคดีนะที่แกเป็นเมียของดร.ฐานทัต คิดไม่ถึงว่าจะสู้ คนนอกไม่ได้ อับอายขายหน้าวงศ์ตระกูลอย่างยิ่ง! ใสหัวกลับ ไปห้องของแกซะ! ถ้าให้ฉันเห็นแกอยู่ที่นี่อีก ฉันรับรองว่าฉัตร ยาจะไม่เหลือแม้แต่ศพ

“อย่า อย่านะคะ ฉันไปแล้ว! ฉันรับรองว่าจะไม่มาอีก! ”

คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ตกใจจนหน้าซีดขาว เธอมองร่างของฉัตรยา จากนั้นออกไปโดยไม่หันกลับมา

นรมนไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเรณุกามีอะไรจึงสามารถทำให้ คุณนายตระกูลจันทรวงศ์กลัวจนกลายเป็นแบบนี้ไปได้ แต่ใน ตอนนี้เธอเกลียดหญิงชราคนนี้มากจริง ๆ

“ฉันแต่งงานได้ แต่ฉันอยากเจอนภดล

“เธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะเจรจาข้อตกลงกับฉัน! ”

เรณุกาพูดอย่างไม่แยแส ไม่คิดจะให้โอกาสใด ๆ กับนรมน นรมนกลับหัวเราะอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “จริงเหรอ? แกแน่ใจ? แกคิดว่าไม่มีใครรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่แกทำเหรอ? ถ้า ฉันไม่ได้เห็นนภดล อย่าพูดถึงแต่งงานกับรเมศเลย ถึงแม้จะ ต้องตายอยู่ที่นี่ ฉันก็จะทำให้แกกับตระกูลจันทรวงศ์เผย โฉมหน้าที่แท้จริงให้โลกได้รับรู้”
“แกเนี่ยนะ?

“ใช่ ฉันเอง ฉันไม่มีความสามารถอะไร แต่ฉันสามีที่รักฉัน มาก และยังมีลูกชายที่ฉลาดเป็นกรดแกคงไม่คิดว่าฉันเข้ามา แบบนี้แล้วจะยอมให้แกกดขี่ฉันจริง ๆ ใช่ไหม? ดูเหมือนแกจะ ลืมไป บุริศร์กับกานต์ต่างเป็นอัจฉริยะทางคอมพิวเตอร์ ตั้งแต่ ฉันเข้ามาในตระกูลจันทรวงศ์จนถึงตอนนี้ทุกอย่างที่แกพูด ได้ถูก พวกเขาถ่ายเอาไว้หมดแล้ว ถ้าฉันยังไม่ได้เจอนภดล ภายใน หนึ่งนาที คลิปวิดีโอเหล่านี้จะถูกเผยแผ่บนอินเทอร์เน็ต ถึงตอน นั้น สมาชิกในตระกูลจันทรวงศ์ทุกคนจะถูกเปิดเผย ไม่เชื่อแกก็ ลองดูได้”

ในขณะที่พูดนรมนก็หยิบสร้อยคอออกมาจากคอเสื้อ ซึ่งกล้อง รูเข็มบนสร้อยคอทำให้เรณุกาสีหน้าเปลี่ยนทันที

“นังสารเลว! ”

นรมนรู้ หากต้องการจะให้นภดลออกมา เธอจําเป็นต้องเสีย สละสิ่งของบางอย่าง

บุริศร์ให้ตนเองใส่เอาไว้เพื่อรู้ตำแหน่งของเธอได้ทุกที่ทุกเวลา แต่ผ่านไปแล้วหนึ่งคืน บุริศร์ยังไม่บุกเข้ามา สามารถเห็นได้ ว่าการป้องกันการรุกรานของเรณุกาแน่นหนามาก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ จะให้บริศรเสี่ยงอันตรายเพื่อตนเองได้ เธอจะ อย่างไร? แทนที่จะเป็นเช่นนี้ ไม่สู้ช่วยนภดลออกมาก่อนดีกว่า ถึงแม้ตนเองจะต้องตายที่นี่จริง ๆ ก็อยากให้นภดลมีโอกาสที่จะ มีชีวิตอยู่ เพราะเธอติดค้างนภดล
แววตาของเรณุกา ในตอนนี้แทบอยากจะกินนรมนเข้าไป แต่ เธอก็รู้ว่า ในเมื่อนรมนกล้าหยิบสิ่งนี้ออกมา แน่นอนว่าทางฝั่งบุรี ศ ต้องมีการเตรียมพร้อมจริง ๆ

เป็นเธอที่ชะล่าใจ!

คิดไม่ถึงว่านรมนกับบุริศร์จะมีความกล้าหาญมากเช่นนี้

เรณุกาสูดลมหายใจเข้าลึกหลายครั้ง จากนั้นถึงจะกล่าวออก มาอย่างเด็ดเดี่ยว : “ได้ ฉันจะให้แกเจอกับนภดล แต่แกคิดว่า ได้เจอแล้วจะช่วยมันออกไปได้จริงเหรอ? แกยังเอาตัวเองไม่ รอด อย่าคิดเพ้อเจ้อไปเลย”

“นั่นมันเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวข้องกับแก ฉันเพียงแค่อยากเจอ นภดล”

นโมนพูดอย่างเด็ดขาด ไม่กลับคําใด ๆ

ถึงแม้เรณุกาจะไม่เต็มใจ แต่ยังให้คนพานรมนไปเจอกับ นภดล

ในที่สุดนรมนถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก

เธอมองกล้องรูเข็ม หัวเราะอย่างขมขื่น เธอรู้ว่า ทางฝั่งบุริศร์ ต้องบ้าคลั่งไปแล้วแน่นอน แต่ตอนนี้เธอทำได้เพียงปล่อยให้มัน เป็นไปตามทางที่ควรจะเป็น

เรณุกา ให้คนเก็บสร้อยจากมือของนรมน แต่นรมนกลับถอย หลังและกล่าวว่า “เมื่อได้เจอกับนภดล ฉันจะให้แกแน่นอน แต่ตอนนี้แกอย่างคิดแย่งไป เพราะไม่อย่างนั้น ฉันไม่กล้ารับประกันว่าบริศร์ส่งคลิปออกไปหรือเปล่า ไม่ได้ตรวจสอบชัดเจน แกคิดว่ากับบุริศร์โยนตัวเองลงแบบนี้เหรอ!

นรมน ทางแกควรภาวนาตลอดนะ”

เรณูกากัดฟันกรามกล่าวอย่างจะนรมน เป็นชิ้น ๆ

นรมนกลับกล่าวด้วยรอยยิ้มสบายใจได้ ฉันโชคตลอด แหละ พวกเราก็รอได้เลย”

“ไสหัวไปซะ”

เรณุกา โกรธตัวสั่น

ส่วนเธอออกจากห้องบอดี้การ์ด

เมื่อแสงแดดด้านนอกกระทบบนร่างกาย มนถึงจะว่า

ภายในห้องหนาวเย็นมากจริง ถ้าในเหลือเกินจะรักษาท้องเอาไม่

สูดหายใจเข้าลึก นรมนเดินตามบอดี้การ์ดมาถึงหลังภูเขา จำลอง ที่ประตูลับหนึ่งบาน จะมองไม่เห็นจริง

เธอจงใจหยิบสร้อยคอออกมา เพื่อเปิดช่องทางให้บริศร์เห็นชัดเจน
หลังจากบริศ ได้ยินการตัดสินใจของนรมนกกระวนกระวาย ใจเป็นอย่างยิ่ง เขารู้ว่านรมนคิดจะทําอะไร

แววตาเย็นชาหรี่ลง บันทึกทุกอย่างในกล้องนั้นลงไป และ พิมพ์บางอย่างลงไปในโน้ตบุ๊ค

นรมนรู้ว่า หากเข้าไปด้านในภูเขาจำลองแล้ว สัญญาณอาจจะ

ถูกตัดขาดกลางคัน นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเรณุกาถึงวางใจให้เธอ

เก็บสร้อยคอเอาไว้

ตั้งแต่เข้าไปในภูเขาจำลอง นรมนต้องต่อสู้ดิ้นรนคนเดียวจริง

นรมนกําสร้อย ในมือแน่น ราวกับว่านี่เป็นวิธีเดียวถึงจะรู้สึก เหมือนกับบริศร์อยู่ข้างตนเองเสมอ

เธอไม่ขี้ขลาด และไม่หวาดกลัว เพียงแค่รู้สึกโดดเดี่ยว

บอดี้การ์ดเห็นนรมนหยุดเดิน จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทางที่ดีเธอรีบเดินดีกว่านะ พวกเราไม่อยากให้เธอลำบากใจ แต่เธอก็อย่าทำให้พวกเราไม่มีทางเลือก ที่นี่มีกล้องวงจรปิดอยู่ ทุกที่ หน้าที่ของพวกเราคือจับตาดูเธอ

นรมนหยุดนิ่งไปชั่วคราว จากนั้นก้าวเท้าเข้าไปในภูเขา

จําลอง

หลังจากผ่านประตูลับเข้ามา สายตามองเห็นไม่ชัดเจนสักพัก

หนึ่ง

นรมนูหลับตาลงปรับสายตาอย่างไม่รู้ตัว พบว่ามีคนเข้ามาใกล้ตนเอง

เธอยกเท้าขึ้นทันที กีบไปที่คนนั้น

เสียงร้องอู้อี้ดังขึ้น ทันใดนั้นเสียงของหนักตกลงมาดึงดูดทุก

คน

“ใครหน่ะ? ”

“ฉันเอง!

นรมนฟังออก เป็นผู้ชายที่เมื่อคืนขู่ขวัญตนเองด้านนอกประตู อาจเป็นคําชี้แนะของเรณุกา ให้เขาฉวยโอกาสเข้ามาอย่างไม่ เหมาะสมเพื่อขโมยสร้อยคอ? น่าเสียดายที่นรมนป้องกันไว้ล่วง หน้า

“อย่าคิดแย่งของจากมือของฉันอีกเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นจะ อัปโหลดคลิปวิดีโอทันที

คำพูดของนรมนทำให้อีกฝ่ายเงียบไป เห็นได้ชัดว่าเรณุกา ก็ได้ยิน

เธอได้ยินเรณุกาส่งเสียงออกทางจมูกอย่างเย็นชา จากนั้นทุก อย่างเงียบลง

ในที่สุดสายตาก็ปรับเข้ากับความมืดได้

นรมนก้าวเท้าไปข้างหน้า

“นภดลอยู่ที่ไหน ฉันแนะนำให้พวกแกเลิกเล่นกลได้แล้ว ไม่ อย่างนั้น…….
“พามันไป”

เสียงของเรณุกาดังขึ้นจากนั้นก็เงียบไป นรมนได้ยินเสียง กระแสไฟฟ้าโดนตัด

ดูเหมือนเรณุกาจะโมโหจริง ๆ

ยิ่งเรณุกา โมโห นรมนยิ่งมีความสุข

มุมปากของเธอยกขึ้น เดินตามหลังบอดี้การ์ดไป

ไม่รู้ว่าเดินมาไกลแค่ไหน และไม่รู้ว่าผ่านมากี่โค้ง ในที่สุดก็ มองเห็นพื้นที่ว่างเปล่า

พูดว่าเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ก็เพราะที่นี่ถูกขุดจนโล่ง เกิดเป็น สนามทรงกลม และตรงกลางสนามติดตั้งเครื่องมือและอุปกรณ์ ทางการแพทย์มากมาย

นรมนมองเห็นอย่างรวดเร็วว่า ในฉนวนใยแก้วมีคนแช่อยู่คน

หนึ่ง!

เป็นคนใช่ไหม?

น้ำ ในฉนวนใยแก้วเปื้อนสีแดงจากเลือด อีกฝ่ายเหมือนเด็ก ทารกขอตัวอยู่ข้างใน แขนขาถูกท่อเครื่องมือตรวจสอบ ขยับตัว ไม่ได้เลย

เขาก้มหน้าลง แต่นรมนรู้สึกว่า คนตรงหน้าต้องเป็นนภดล

คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะทำให้นภดลกลายเป็นหนูทดลอง ขังอยู่ ในฉนวนใยแก้วอย่างไร้ความเป็นมนุษย์ จนแม้แต่ในฉนวนใยแก้วมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน

“เป็นอย่างไร? แกเห็นทั้งหมดนี้แล้วพอใจไหม? ”

เสียงของเรณุกาดังขึ้นมาอีกครั้ง กลับมีความหยิ่งผยองและ ล่าพองใจ

นรมน โกรธจนแทบคลั่ง

“เรณูกา! แกปล่อยเขานะ! ”

“ปล่อยเขา จะเป็นไปได้อย่างไร แต่ในเมื่อแกอยากเจอหน้า เขา ฉันจะให้เขาตื่นขึ้นมาทักทายแกสักหน่อยเป็นอย่างไร”

เรณุกาหัวเราะ หึหึ จากนั้นจึงสะพานไฟทันที

“อย่านะ!”

นรมนรีบห้าม แต่สายไปแล้ว

“อ่า! ”

เสียงร้องอย่างเวทนาดังออกมาจากฉนวนใยแก้ว ใบหน้าที่ ไม่มีใครเทียบเท่าของนภดลปรากฏตรงหน้าของนรมนทันที

ใบหน้าของเขาถูกมีดกรีดจนชุ่มไปด้วยเลือด กระแสไฟฟ้า กระจายอยู่ในร่างกายของเขา เส้นเลือดสีฟ้าสั่นสะท้าน

นรมนรู้สึกว่าหัวใจแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ถ้าฉัตรยายังมีชีวิตอยู่ มองเห็นนภดลต้องแบกรับทั้งหมดนี้จะ เป็นอย่างไร
“หยุดนะ! เรณุกา แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าแกไม่หยุด ฉันจะให้ บริศ ปล่อยคลิปวิดีโอออกไป

นรมนจําเป็นต้องขู่เรณุกา แต่ในขณะนี้ เรณุกากลับไม่สนใจ แม้แต่นิดเดียว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ