บทที่ 804 ฉันอยากอยู่เคียงข้างคุณ
เส้นประสาทนรมนและบริศร์ตึงเครียดทันที
บริศ มองเบอร์โทรศัพท์ มันเป็นเบอร์แปลก
นโมนเหมือนเดาอะไรบางอย่างได้
“ต้องเปิดบันทึกเสียงไหม?”
“กล้าโทรเข้ามา ปกติคงไม่ทิ้งเบาะแสไว้ไม่แน่ว่าเสียงก็อาจ จะถูกผ่านกระบวนการพิเศษมาแล้ว”
ได้ยินบริศ พูดแบบนี้ นรมนกขมวดคิ้วเล็กน้อย
“งั้นเราจะรับไหม?”
รับ ทำไมไม่รับล่ะ? ฉันอยากดูว่าอีกฝ่ายวางแผนอะไรกัน
แน่”
ดวงตาบุริศร์เย็นชาเล็กน้อย และรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
โทรศัพท์ทางนั้นมีเสียงเครื่องจักรเย็นชาผ่านเข้ามา เห็นได้ชัด ว่าผ่านกระบวนการดัดแปลงเสียง
เนื่องจากเปิดลำโพง นรมนจึงได้ยินเช่นกัน “บุริศร์ ได้รับแผ่นหยกน้องชายแกหรือยัง? รู้สึกยังไงบ้าง?
อีกฝ่ายมีท่าทีหยิ่งผยองอย่างมาก
บริศ พูดอย่างเย็นชา “แกเป็นใคร? มีจุดประสงค์อะไร?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันมีจุดประสงค์อะไร แต่ฉันชอบเห็น ท่าทางกังวลของแก วันนี้ฉันเอาแผ่นหยกให้ลูกชายแกง่ายๆ แก ว่าพรุ่งนี้ฉันเอาตัวลูกชายแกไปได้ง่ายๆ เลยหรือเปล่า? ให้แก กับเมียแกไม่เจอเขาตลอดชีวิต?”
เพิ่งสิ้นสุดประโยคนี้ นรมนก็จับปลายเสื้อบุริศร์แน่น
นี่คือสิ่งที่เธอกังวล และพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายคือใคร ดวงตาบุริศร์ยิ่งเย็นชา
“ไอ้คนถ่อยขี้ขลาด นี่แกกำลังฉันเหรอ? จริงๆ คนที่รู้เรื่อง แผ่นหยกของเราสองพี่น้องก็มีไม่เยอะ มีแค่ไม่กี่คน ถึงฉันจะโง่ แค่ไหน ถ้าตรวจสอบทีละคน ก็ตรวจสอบได้ว่าแกเป็นใคร อีก อย่างถ้ากล้าแตะต้องลูกชายฉัน คิดว่าแกคงใจกล้าน่าดู บุริศร์ คนอย่างฉันเป็นใครแกไปสืบถามดูในเมืองชลธี ถ้าลูกชาย ลูกสาวฉันเป็นอะไรขึ้นมา ทางที่ดีแกก็อวยพรครอบครัวแกให้ รอดพ้นจากความโชคร้ายทั้งหมดก็แล้วกัน”
บริศ พูดจบก็วางสายไป
อีกฝ่ายผ่านการเข้ารหัสไว้ไม่สามารถติดตามตำแหน่ง โทรศัพท์เขาได้ เสียงก็ผ่านการดัดแปลงเสียง ดำเนินบทสนทนา ต่อไปแบบนี้ก็ไม่มีความหมายอะไร มีแต่จะทำให้นรมนข้างๆ กังวลและหวาดกลัว
“ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวจะบอกอาสาม ให้พาพวก เขาสามคนไปเรียนหนังสือที่เขตทหาร ถึงจะยากลำบากสำหรับ พวกเรา แต่เด็กๆ ปลอดภัยชั่วคราวได้ก็จะดีที่สุด ถ้าเป็นไปได้ คุณก็อยู่ที่เขตทหารไปด้วยเลย คุณเป็นหลานสาวแท้ๆ ของอา สาม น่าจะมีวิธีให้คุณเข้าไป
บุริศร์ตั้งใจจะเผชิญอันตรายที่ไม่รู้จักภายนอกเพียงคนเดียว ไม่ว่าอย่างไรนรมนก็ไม่เห็นด้วย
“ส่งเด็กๆ ไปฉันไม่มีปัญหา แต่คุณอย่าคิดจะส่งฉันเข้าไปด้วย ฉันเป็นภรรยาคุณ ฉันอยากอยู่เคียงข้างคุณ และเมื่อคุณฟังน้ำ เสียงคนนั้นไม่ออกเหรอ? มันเล็งเป้ามาที่เราสองสามีภรรยา อีก อย่าง การแข่งขันออกแบบของฉันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกไม่กี่ เดือน ฉันยอมแพ้ไม่ได้ เราเคยเจออุปสรรคมาน้อยเหรอ? ในเมื่อ ผ่านมาได้เป็นอย่างดี ครั้งนี้ก็จะเป็นแบบนั้น”
ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์ก็ประทับใจเป็นพิเศษ
เขาจับมือนรมนแน่นแล้วพูดขึ้น “ตอนนี้สุขภาพร่างกายคุณไม่ โอเคไม่ใช่เหรอ? ฉันเป็นห่วงคุณ”
“คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะปกป้องลูกของเราให้ดี ไม่ให้ เหมือนคราวก่อน ดังนั้นห้ามพูดให้ฉันออกห่างจากคุณอีก ฉันไม่ ตกลง”
บุริศร์เห็นนรมนยืนกรานแบบนี้ รู้ว่าตัวเองพูดมากไปก็ไม่มี ประโยชน์
เขาพยักหน้า อารมณ์ดีขึ้นมาก
“โอเค ฉันจะพยายามเต็มที่เพื่อปกป้องคุณ
“อืม ฉันก็จะพยายามปกป้องตัวเองเต็มที่! สองสามีภรรยาพูดจบก็มองหน้ายิ้มให้กัน
“ออกไปกันเถอะ เด็กๆ ยังเล่นอยู่ข้างนอก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บ้าง อย่าทำให้พวกเขารู้สึกว่าพ่อแม่อย่างเราสองคนอยู่ในห้อง ทั้งวันเลยเนอะ? แบบนี้มันไม่ดี!”
บริศ ตกตะลึง จากนั้นก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “คุณกังวลอะไร? นอกจากกานต์ ไอคิวของอีกสองคนเดาไม่ออกหรอกเราอยู่ใน ห้องทําอะไรกัน”
“ไปให้พ้น!”
นรมนเตะบุริศร์เบาๆ จากนั้นก็มองบุริศร์แล้วพูดขึ้น “พยุงฉัน หน่อย ฉันอยากลงไปหาเด็กๆ ข้างล่าง
“ได้ ฉันจะพยุงคุณ”
บุริศร์ลุกขึ้น พยุงนรมนขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ ลงบันได
เหล่าเด็กๆ ยังสนุกสนานกันอยู่ในห้องรับแขก ธรรศก็ยังอยู่ ในห้องครัวไม่รู้สุขหรือทุกข์ นรมนอยากไปหาธรรศ แต่บุริศร์ ห้ามเอาไว้
“ในห้องครัวมีกลิ่นควันและน้ำมันเยอะมาก คุณอยู่เล่นกับ เด็กๆ ในห้องรับแขกดีกว่า ฉันจะไปบอกอาสาม
“โอเค อย่าทะเลาะกับอาสามนะ”
“รู้แล้ว”
บริศ พยุงนรมนมานั่งโซฟา ก่อนไปหาธรรศ กานต์เห็นนรมนลงมา ก็รีบเดินมาหา
“หม่ามี้ คุณกับคุณบุริศร์วางแผนลับๆ อะไรกันข้างบน
“วางแผนลับจะพาลูกเข้าเขตทหารยังไงน่ะสิ”
นรมน ใช้นิ้วเขี่ยจมูกเล็กของกานต์เบาๆ
เมื่อกานต์ได้ยิน ก็ตื่นเต้นทันที
“คุณบุริศ ตกลงแล้วเหรอครับ?”
“ลูกว่าไง? ในใจของลูก แด๊ดดี้ของลูกโหดร้ายมากเลยเห
รอ?”
“โอ้เย้!”
กานต์กระโดดขึ้นมาทันทีด้วยความสุขใจ
กมลและกิจจา วิ่งตามมาเช่นกัน
“หม่ามี้ มีเรื่องอะไรสนุกๆ ไม่พาหนูกับพี่กิจจาไปด้วยเหรอ? ทุกครั้งที่พี่ชายหายไปนานๆ เราไม่ชินมากๆ เลย หนูอยากอยู่กับ พี่ชาย”
กมลเบ้ปาก ทําหน้าไม่ยินยอม
“ผมก็อยากไปกับกานต์เหมือนกัน”
กิจจาพูดอย่างเหนียมอายเล็กน้อย
เดิมทีนรมนยังค่อนข้างคิดมากว่าจะพูดเรื่องนี้กับเด็กๆ อย่างไรดี ตอนนี้ได้ยินพวกเขาร้องขอแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม ขณะพูดขึ้น “งั้น ให้พวกลูกตามกานต์ไปเล่นในเขตทหารดีไหม?
“จริงเหรอครับ?”
กิจจาดีใจขึ้นมาทันที
เดิมทีกมลไม่รู้ว่าเขตทหารคือที่แบบไหน สำหรับเธอนั้นแค่พี่ ชายสองคนอยู่ เธอก็อยากตามไปด้วยเหมือนกัน
“โอเคค่ะ! หนูตกลง!”
กมลยกสองมืออนุมัติ
เห็นท่าทางที่มๆ ของลูกสาว นรมนก็พูดอย่างค่อนข้าง กังวล “กมล สถานที่ที่พี่ชายไปไม่ได้สนุกแบบที่หนูคิดนะ แต่จะ ลําบากมากด้วย หนูอยากไปกับพี่ชายจริงๆ ไหม?”
“พี่ชายทนได้ไหม?”
กมลมองนรมน ถามขึ้นอย่างไร้เดียงสา
“พี่ทนได้แน่นอน นั่นคือความฝันของพี่ สักวันหนึ่งที่อยากใส่ เครื่องแบบทหารสีฟ้าทะเล ทะยานขึ้นท้องฟ้า ว่ายในมหาสมุทร ความรู้สึกสนุกสนานเพลิดเพลินนั้นสุดยอดไปเลย!”
เมื่อกานต์พูดเรื่องพวกนี้ ทั้งร่างก็เหมือนเกิดรังสีส่องแสง
นรมนไม่เคยเห็นลูกชายมุ่งมั่นหลงไหลบางอย่างแบบนี้มา ก่อน ดูเหมือนเขาจะชอบค่ายทหารมากจริงๆ
กิจจาเห็นกานต์เป็นแบบนี้ ก็อิจฉาเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้
“ผมก็อยากไปลองดูเหมือนกัน”
บางทีในใจของผู้ชายทุกคน ล้วนมีความฝันเกี่ยวกับทหาร ถึง แม้ผู้ชายสองคนนี้ยังเป็นแค่เด็กผู้ชายสองคน
นรมนมองพวกเขาสองคน ในใจก็ไม่ค่อยยินยอมนัก เธอก็ เหมือนแม่คนอื่นๆ อยากโอบอุ้มลูกชายไว้ในฝ่ามือและในปาก แต่สถานการณ์ในปัจจุบันไม่เอื้ออำนวย
เธอกอดทั้งสองคนไว้ในอ้อมแขนแน่น พูดขึ้นอย่างสะอึก สะอื้น “ค่ายทหารนําบากมาก ถ้าหน้าที่เลือกได้ ก็ไม่อยากให้ พวกลูกไปประสบความยากลำบากแบบนั้นขณะที่ยังเล็กแบบนี้ เลย”
“หม่ามี้ ไม่เป็นไร ผมไม่รู้สึกลำบากสักนิด
กานต์ปลอบนรมน
กิจจาก็รีบพูดเช่นกัน “ผมก็จะไม่ร้องบ่นว่าลำบากเหมือนกัน หม่ามี้”
เด็กผู้ชายสองคนครอบครองอ้อมกอดนรมน กมลพูดขึ้นอย่าง ไม่ค่อยพอใจ “พวกพี่สองคนเป็นพี่ชาย รังแกน้องสาวตัวเอง แบบนี้ได้ยังไง? หม่ามี้กอดพวกพี่ แล้วฉันจะทำยังไง? หนูก็อยาก ได้กอดเหมือนกันนะ”
เห็นกมลรู้สึกหดหู่ นรมนก็รีบปล่อยกิจจากับกานต์ ยิ้มขณะพูด กับกมล “ลูกรัก มา หม่ามีจะกอด
“หม่ามี้!”
กมลรีบโผเข้าหาอ้อมกอดนรมน นรมนอุ้มเธอนั่งบนตักตัวเอง
ถ้าบอกว่ากานต์กับกิจจาสามารถทนความลำบากได้ แล้วก มลที่ไม่เคยประสบความลำบากเลยแม้แต่นิดเดียวตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้จู่ๆ ให้ไปค่ายทหาร ไม่รู้ว่าจะร้องไห้ลำบากใจหรือเปล่า ถึงตอนนั้นเธอก็ไม่ได้อยู่ข้างๆ กมล ไม่รู้ว่ากมลจะร้องไห้เป็น อย่างไรบ้าง
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์แบบนั้น นรมนก็ปวดใจอย่างยิ่ง ถึงขนาด สั่นคลอนการตัดสินใจที่จะให้กมลไปค่ายทหารเล็กน้อย
“กมล อยู่บ้านเป็นเพื่อนหม่ามีดีไหม?”
“ไม่ดี หนูอยากไปกับพวกพี่ชาย
กมลยืนกรานอย่างยิ่ง ไม่ว่าอย่างไรก็จะไปกับพี่ชายทั้งสอง นรมนรีบพูด “สถานที่ที่พี่ชายไปลำบากมาก ถึงตอนนั้นหม่าม กับแด๊ดดี้ไม่ได้อยู่ข้างๆ หนู หนูจะร้องไห้งอแง
“ไม่ค่ะ หนูจะไม่ร้องไห้งอแง
กมลยืนกรานจนทำให้นรมนไม่มีทางเลือก “หม่ามี้ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เราจะดูแลน้องสาวเป็นอย่างดี”
กิจจารับทุบอกรับประกัน
กานต์เงียบขรึมอย่างมาก และไม่ได้พูดอะไร
นรมนเห็นกมลอยากไปเป็นพิเศษ ก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ถ้าทนไม่ ไหว ก็บอกคุณตาสามนะ ให้คุณตาสามส่งหนูกลับมา รู้ไหม?”
“รู้แล้วค่ะ”
“หม่าม ผมจะพาน้องสาวไปเล่นแล้ว
กิจจาจับมือกมลกระโดดลงมาจากตึกนรมน จากนั้นทั้งสอง คนก็ยกเท้าเดินออกไป ถึงขนาดดึงกานต์ไปด้วย
“กานต์ มาด้วยกัน
“พวกเธอไปก่อนเลย ฉันขออยู่กับหม่ามแป๊บหนึ่ง กานต์ยิ้มเรียบๆ
กิจจากับกมลก็วิ่งออกไปเล่น
กานต์รอให้พวกเขาไปแล้ว ก็หันหน้ามามองนรมน ถาม ขึ้น “หม่ามี้ เกิดอะไรขึ้นเหรอ? มันเกี่ยวกับแผ่นหยกที่ผมซื้อใช้ ไหม?”
“เปล่า ลูกคิดมากแล้ว หม่ามี้กับแด๊ดดี้อยากให้พวกลูก สามพี่น้องได้อยู่ด้วยกันสักระยะหนึ่ง แบบนี้พวกลูกจะได้ไม่รู้สึก ห่างเหินกัน เจ้าเด็กแสบอย่างลูก ยังไม่เป็นผู้ใหญ่ ทั้งวันคิดอะไร อยู่”
นรมนยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติสุดๆ
กานต์พูดเสียงทุ้ม “หม่าม อย่าโกหกผมเลย คุณไม่อยากให้ กมลไปมากๆ ผมดูออก ตั้งแต่ที่ผมเอาแผ่นหยกนั้นมา การ แสดงออกของคุณบุริศร์ก็แปลกๆ เขาพาผมไปตามหาพ่อค้าคน นั้นอย่างบ้าคลั่ง ไม่ใช่เพราะแผ่นหยกอันนี้มันเป็นของปลอม แน่ๆ ล่ะใช่ไหมครับ? หม่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณไม่อยาก ให้กิจจารู้ ยังไงก็บอกผมเถอะ อย่างน้อยผมจะได้รู้ว่าผมควร ดูแลพวกเขายังไง”
ได้ยินลูกชายพูดแบบนี้ หัวใจนรมนก็อบอุ่นขึ้นทันที เด็กคนนี้ เอาใจใส่และรู้ประสีประสาแบบนี้ แต่กลับเป็นคนที่เธอห่วงน้อย ที่สุด
นรมนกอดกานต์ไว้ในอ้อมแขนแน่น พูดขึ้นเสียงทุ้ม “เด็กดี เรื่องของผู้ใหญ่ลูกไม่ต้องสนใจ ลูกตั้งใจพยายามทำความฝันก็ พอแล้ว แม่ขอลูกอย่างเดียว ดูแลตัวเองให้ดี ดูแลพี่ชายน้องสาว ให้ดีก็พอแล้ว โอเคไหม?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
