บทที่ 797 ดูเหมือนจะตั้งครรภ์
“บรมน!”
“หม่ามี้!”
ทั้งบริศร์และกมลต่างก็ตกตะลึง แต่ดีที่บุริศร์ตาไวมือไวตรง เข้าไปโอบนรมนไว้ทัน
นรมนรู้สึกงุนงงเล็กน้อย
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ถามผมได้อย่างไร? ผมนี่อยากจะถามคุณ ทำไมเป็นอย่าง นี้? ไม่ได้การละ ผมจะเรียกโพนี่มาดูอาการคุณเสียหน่อย
บุริศร์ช่วยประคองนรมนนั่งบนโซฟา พลางบอกว่าเขาจะ
โทรศัพท์
“ตอนนี้เพิ่งเก้าโมงเองค่ะ โพนี่เพิ่งเข้างาน ที่โรงพยาบาลยังมี เรื่องให้ทําอีกเยอะ อย่าโทรไปกวนเธอเลยค่ะ ฉันอาจจะนอน มากไป
นรมนห้ามอย่างรวดเร็ว
“ถ้านอนเยอะจะเป็นอย่างนี้หรือ? นรมน เรื่องอื่นผมตามใจ คุณนะ แต่เรื่องวันนี้ไม่ได้
กมลยังจับมือของนรมนด้วยความกังวลและพูดว่า “หม่ามี้ มี ตรงไหนไม่สบายหรือคะ? แด๊ดดี้บอกว่าเมื่อวานหม่ามีถูกหนูทำให้ตกใจ ขอโทษนะคะ หม่ามีดีขึ้นหรือยัง? หนูรินน้ำให้ไหม คะ?” ดูท่ากผลอยากจะไปในน้ำให้นรมนจริงๆ แต่ถูกนรมนดึงตัวไว้
กาอน
“ลูกแม่ หม่าไม่เป็นไรค่ะ ก็แค่เมื่อตะกี้เพิ่งรู้สึกว่าสมองบาง ส่วนขาดออกซิเจน ไม่ต้องห่วงนะลูก หม่ามีโอเคมาก หม่ามียัง ไม่พากมลออกไปเล่นนะ โอเค?”
“อืม!”
กมลพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
บริศ ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเขาเห็นว่านรมนมีพลัง ในตอนนี้สีหน้าดีขึ้นมาก แต่เขาก็ยังไม่สบายใจ
“วันนี้ตอนเช้าไม่ต้องไปที่ไหนนะ นอนพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ตอน เที่ยงผมจะให้โพนี่มาตรวจดูคุณหน่อย ว่าเป็นอย่างไร ดีไหม?
“ฉันไม่ได้ไร้เหตุผลขนาดนั้นนี่คะ”
นรมนรู้สึกว่าความเจ็บปวดเล็กน้อยของตัวเอง ในสายตาบุรี ศร์ตอนนี้จะเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก
ตอนนี้ชายคนนี้หวาดกลัวเกินไป
บุริศร์ไม่สนใจว่านรมนจะคิดอย่างไรกับตัวเอง เขายังยืนกราน “ไม่ใช่ปัญหาของการไร้เหตุผล ผมแค่หวังว่าคุณจะโอเค ไม่ต้อง เถียงกับผมแล้ว ตอนเที่ยงคนน้อย โพนี่มาก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้าคุณกลัวเธอจะเหนื่อย ผมจะไปรับเธอ”
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนี้
เมื่อฟังคำพูดของบริศร์ นรมนจะพูดอะไรได้อีก
“เอาล่ะ ฉันจะให้โพนี่มาดูอาหาร พวกคุณไม่ต้องมาคอยดูแล ฉันแล้ว กมลทานข้าวหรือยัง? ธิดายังเตรียมอาหารอยู่ ฉันจะยก มาให้เอง”
นรมนูพูดพลางยันกายลุกขึ้น แต่กลับถูกบุริศร์ห้ามไว้
“นอนพักผ่อนเสีย ผมช่วยเอง กมล ดูแลหม่ามี้นะลูก”
“ได้ค่า”
กมลนั่งตรงข้ามนรมน และมองมายังเธอด้วยรอยยิ้ม “หม่ามี้ ต้องไม่ป่วย โอเคไหม?
“โอเคค่ะ หม่ามีไม่ป่วย
นรมนรู้สึกซาบซึ้งใจกับท่าที่ฮึกเหิมของกมล
“มา หม่ามีอุ้มหน่อย” นรมนวางแผนที่จะอุ้มกมลไปที่โซฟา กมลจำต้องถอยไปข้าง
หลัง
“หม่ามีสุขภาพไม่ดี ก็อย่าอุ้มหนูเลยค่ะ หนูจะนั่งที่นี่เป็นเพื่อน หม่าม รอแด๊ดดี้กลับมา ดีไหม?”
“ดจะ”
เมื่อเห็นกมลรู้เรื่องรู้ราว นรมนรู้สึกใจละลาย
เมื่อบริศ กลับมา เขาเห็นนรมนและกมลมีท่าที่รักใคร่กัน เขา ก็อดที่จะเผยรอยยิ้มไม่ได้
“คุยอะไรกัน? ท่าทางดีใจเชียว” “ไม่บอกหรอกค่ะ เป็นความลับของหนูกับหม่า
ปีศาจน้อยกมลปัดไปใส่นรมนเอาดื้อๆ
มี
นรมนลูบหัวของเธอและพูดด้วยรอยยิ้ม “รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะ เย็นเอา”
กมลอารมณ์เสียเป็นพิเศษเมื่อเธอเห็นว่าไม่มีเนื้อสัตว์
“ลูกรัก หมอบอกว่าร่างกายของลูกในตอนนี้ควรมีความ สมดุลทางโภชนาการทานเนื้อสัตว์และผักเท่าๆกัน ไม่กี่วันนี้หนู กินอาหารอ่อนนะลูก ไม่อย่างนั้นจะส่งผลต่อสุขภาพ หนูอยาก นอนโรงพยาบาลหรือ?”
คําพูดของนรมนทําให้กมลส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“ไม่ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ทานข้าว มีอะไรก็กินสักหน่อย เพื่อตัวหนูเอง ได้
ไหม?”
“ได้ค่ะ”
กมลตอบอย่างไม่เต็มใจ แต่ไม่ได้ดื้อรั้นเกินไป
บริศรู้สึกทุกข์ใจมากเมื่อเห็นลูกสาวของตนเป็นเช่นนี้ แต่ กลับพูดด้วยเสียงต่ำ “มา แด๊ดดี้จะทานเป็นเพื่อนนะ”
“หม่ามีก็จะทานเป็นเพื่อนหนูด้วยนะ ดีไหม?”
นรมนพูดพลางยกอาหารขึ้นมาทาน
เมื่อเห็นว่าพ่อแม่ของตนเองทานแล้ว กมลก็ไม่มีเหตุผลที่จะ เรื่องมาก แล้วค่อยเริ่มทาน
เมื่อธิดาเข้ามาทําความสะอาดโต๊ะ เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นนร
มนกินอีกครั้ง
“คุณนาย ทําไมยังทานอยู่ละคะ?”
“เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อเห็นสีหน้าของธิดาไม่ถูกต้อง บุริศร์ก็อดไม่ได้ที่จะถาม
ธิดารีบตอบ “ก่อนหน้าคุณนายทานเยอะแล้วค่ะ แถมทาน มากกว่าปกติสองเท่า ดิฉันก็กลัวว่าคุณนายอาหารจะไม่ย่อย ว่า จะเอาไปยาช่วยย่อยมาให้ คุณนายบอกว่าค่อนข้างแน่น แล้ว ทำไมตอนนี้ยังเริ่มทานอีกล่ะคะ?
สีหน้าของบริศร์ก็กลายเป็นจริงจังขึ้นมา
“มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า?”
“ไม่มีนี่ ฉันก็แค่รู้สึกหิวไปหน่อย
นรมนถูกพวกเขามองเช่นนี้ก็รู้สึกขัดเขินเล็กน้อย
กมลยิ้มและพูดว่า “หม่ามีเป็นนักซิมมากกว่าหนูอีก “ไม่ได้แล้ว ผมจะพาคุณไปดูอาการที่โรงพยาบาล ไปตอนนี้ เลย
ความตระหนกของบริศร์ ทำให้แรมนรู้สึกทำตัวไม่ถูก
“ฉันไม่ไป! ไปโรงพยาบาลแล้วบอกว่าอย่างไร? บอกว่าฉันกิน เยอะไปเลยมาตรวจ? คุณไม่อายหรือ? ฉันอายคน ฉันไม่ไป นรมมหันตัวขวับราวกับเด็กน้อย ส่งเสียงดัง
เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ บุริศร์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“ถ้าอย่างนั้นจะมีอะไร ผมก็แค่อยากพาคุณไปตรวจว่าอาหาร ย่อยหรือยัง”
“ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ไปค่ะ ฉันโตขนาดนี้แล้ว อาหารย่อยไม่ ย่อย ฉันก็ไม่แน่ใจ? ฉันพูดไปแล้ว ฉันแค่หิวไปหน่อย อยากทาน อาหาร พวกคุณจะกระต่ายตื่นตูมอะไรกัน? ทำไมกันคะ? ฉันกิน อะไรที่บ้านเราแล้ว แล้วคุณกินไม่ลง?”
น้ำเสียงของนรมนสั่นเครือ ดวงตาของเธอแดง เมื่อเห็นเช่นนี้ บุริศร์ก็ตื่นตระหนก
“โอเคโอเคโอเค ไม่ไปก็ไม่ไป ผมก็ไม่ได้พูดอะไร ทำไมต้อง เล่า?”
“ก็คุณน่ารําคาญ ฉันกินอะไรหน่อยแล้วมันทำไม? จู่ๆ นรมนก็รู้สึกเศร้าเป็นพิเศษ น้อยใจเป็นพิเศษ เธอก็กินแค่นิดหน่อยเองไหม? ทําไมต้องให้เธอไปโรงพยาบาล? มันเกิด
อะไรขึ้นกัน?
เมื่อเห็นนรมนเป็นเช่นนี้ ธิดาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย
“คุณนายขา ขอโทษนะคะ เป็นเพราะดิฉันตกใจใหญ่โตไปเอง อย่าร้องเลยนะคะ”
ธิดาไม่พูดยังดีเสียกว่า เมื่อพูดแล้ว ยิ่งทำให้นรมนยิ่งอยากจะ ร้องไห้
“นรมน ลูกยังอยู่นะ”
บริศร์รู้สึกว่าตอนนั้นรมนเหมือนเด็กมากกว่ากมล เธอกระทั่ง จะทำให้กมลร้องไห้อย่างงุนงงเสียแล้ว
“แด๊ดดี้ หม่ามีเป็นอะไรคะ?”
“ไม่มีอะไรครับ ลูกรัก หนูไปเล่นคนเดียวก่อนนะ”
บุริศร์รู้สึกว่าเมียตัวเองร้องไห้แล้ว อยากจะไว้หน้าเธออยู่บ้าง นำลูกสาวให้ธิดา จากนั้นค่อยโอบกอดนรมน
“โอเค โอเค เป็นอะไรไป? ผมไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ทำไม ร้องไห้ละ?”
“ฉันก็ไม่อยากร้องไห้ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าทำไม แค่รู้สึกน้อยใจ อยาก ร้องไห้ มันกลั้นน้ำตาไม่อยู่
นรมนรู้สึกหดหู่ใจมาก ยิ่งเป็นอย่างนี้ยิ่งเศร้าใจ เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ บุริศร์ก็กระชับเธอเข้ามาแน่นขึ้น
นโมนไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล ตอนนี้ที่อารมณ์ของเธอแปรปรวน อย่างกะทันหัน ทำให้บริศ กังวลมาก แต่เขากลับไม่กล้าถาม
“โอเค โอเค ผมไม่พูดแล้ว พวกเราไม่ไปโรงพยาบาลแล้วเนอ
? ผมจะอุ้มคุณไปพักผ่อนข้างบนสักหน่อย ดีไหม?”
“แต่ฉันเพิ่งตื่นขึ้นมาเองนะ
น้ำเสียงของนรมนแหบพร่า แต่เธอหาวออกมาอย่างไม่รู้ตัว บุริศร์เป็นห่วงจริงๆ เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้
“โอเค โอเค เราไม่นอน ถ้าอย่างนั้นนอนเล่นสักพัก ดีไหม?”
“ค่ะ”
นรมนเอนตัวนอนในอ้อมแขนของบุริศร์อย่างเหนื่อยล้า จาก นั้นให้บริศร์อุ้มเธอขึ้นชั้นบน ก่อนจะวางเธอลงบนเตียง
ทันทีที่เธอแตะถึงเตียง เธอก็พลิกตัว จากนั้นก็ไม่มีการ เคลื่อนไหวใด ๆ
บุริศร์กลัวว่าเธอจะเก็บกดความรู้สึกตัวเองไว้ ดังนั้นเธอจึง เรียกเธออย่างนุ่มนวล
“นรมน คุณนอนดีๆนะครับ” บริศร์ไปดูอีกด้าน พบว่านรมนหลับไปแล้ว เพิ่งตื่นไม่ใช่เหรอ?
ทําไมหลับไปอีกแล้ว?
บุริศร์ไม่กล้ารอช้า เขาดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอ จากนั้นรีบเดิน ลงไปชั้นล่างและโทรหาโพนทันที
“โพนี่ รีบมาบ้านฉันหน่อย นรมนไม่ปกติ
“เกิดอะไรขึ้น?”
คุยในโทรศัพท์ไม่ชัดเจน เธอมาดูเอง”
บริศร์กังวลมาก
โพนมองไปที่ตารางของตัวเอง และกระซิบว่า “โอเค ฉันกำลัง จะไป”
หลังจากพูดจบ ก็วางสาย
บุริศร์ไม่กล้าทิ้งนรมนไว้ในห้องนอนคนเดียว ตัวเองวางสาย เสร็จก็รีบเดินขึ้นชั้นบน เมื่อเข้าไปในห้องนอน ก็เห็นนรมนพลิก
ตัวแต่ยังนอนต่อ
เขายื่นมือไปยังใต้จมูกของนรมนด้วยความกังวลใจ เมื่อรู้สึก ถึงลมหายใจอันสม่ำเสมอของเธอ เขาถึงค่อย ใจเต้นเป็นปกติ
แต่ว่านอนแบบนี้ได้ยังไง?
หรือเพราะเหนื่อยเกินไปจริง?
บริศ ครุ่นคิด แต่กลับรออย่างร้อนรนใจ
เมื่อโพนี่มาถึง เธอก็เห็นบุริศร์นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ใบหน้าตระหนกมองไปยังนรมน แต่นรมนยังคงนอนหลับสนิท
“ประธานบริศร์ คุณทําอะไร?”
โพนี่เห็นท่าทางนรมนที่ไม่ได้มีท่าทีไม่สบายแต่อย่างใด แต่ เมื่อมองไปที่การแสดงออกที่ประหม่าและกังวลของบุริศร์แล้ว ดู เหมือนจะไม่เสแสร้ง และบุริศร์ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องตลกที่น่า เบื่อกับตัวเอง
บุริศร์เห็นโพนี่มาแล้ว เขารีบลุกขึ้นยืน แต่กลับรู้ขาชาเล็กน้อย เขายืนขึ้น โดยการประคองของโพนี่
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ฉันดูนรมนก็ท่าทางดีนี่
“ดีอะไรละ”
บริศ เล่าถึงอารมณ์ที่ต่อเนื่องกันและการรับประทานอาหารที่ ผิดปกติของนรมน
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ โพนี่ก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ฟังนายพูด อย่างนี้แล้ว รู้สึกเหมือนเธอจะท้องเลยนะ”
บริศ ตกตะลึง
“อะไรเรียกว่ารู้สึกเหมือนเธอจะท้อง? โพนี่ เธอสามารถรับผิด ชอบหน้าที่หน่อย? ใช่คือใช่ ไม่ใช่คือไม่ใช่ อะไรเรียกเหมือน
เมื่อเผชิญกับปัญหาของบริศร์ โพนี่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ว่า “สถานการณ์ของนรมนไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้ ครั้งที่แล้วเพราะความ สัมพันธ์กับป้าโอ มดลูกของเธอเย็น และมีโอกาสตั้งครรภ์น้อยมากในชีวิตนี้ แต่ตามสถานการณ์ที่คุณพูดตอนนี้ เธอเป็น เหมือนปฏิกิริยาการตั้งครรภ์ในช่วงแรกของการตั้งครรภ์ ตอนนี้ ยังไม่แน่ใจ แต่ต้องตรวจเลือดสักหน่อย
“ถ้าอย่างนั้นตรวจเลือด ! รออะไรละ?”
บริศร์กังวลมาก
เขาจำได้ว่ามดลูกของนรมนที่เย็นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตั้งครรภ์ และแพทย์ได้ตัดสินแน่ชัด จุดนี้ทำให้เขาปวดใจมาก แต่ไม่ใช่ เพราะเรื่องครรภ์ นรมนูที่เป็นอย่างนี้คือป่วยจริงหรือ? หรือป่วย เป็นอย่างอื่น?
บริศร์กระวนกระวายใจ และแทบรอไม่ไหวที่จะรู้ผล
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
