บทที่ 790 หวังว่าคืนนี้เธอจะฝันดี

“คุณเป็นคนอย่างไรผมยังไม่รู้จริง ๆ ! หลายปีที่ผ่านมานี้ คุณ กับผมนอนอยู่ด้วยกัน คาดไม่ถึงว่าจะหลอกลวงผมมาหลายปี ธัญญาคุณน่าเกลียดชังเกินไป

พรรษาเตะเธอหงายลงพื้น

ธัญญากุมท้องด้วยความเจ็บปวด แกล้งทำเป็นน่าสงสารต่อ

ไป

“พี่คะ ฉันถูกใส่ร้าย คุณเชื่อฉันนะ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันพูด ต้องเป็น เทย่ากับเจตต์สองแม่ลูกนี้คิดจะทำร้ายฉัน เสียงของพวกเขาแต่ง ขึ้นมา! ใช่ พวกเขาใส่ร้ายป้ายสีฉัน! พี่คะ ฉันอยู่กับคุณมา หลายปีแบบนี้ แม้แต่สถานะก็ไม่มี ฉันปฏิบัติต่อคุณอย่างไรคุณ ไม่รู้เหรอ? “

พรรษาเห็นว่ามาถึงตอนนี้ ธัญญายังคงไม่ยอมรับผิด จึงรู้สึก โกรธยิ่งขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

“พวกเขาแต่งขึ้นมา? พวกเขาคิดจะทำร้ายคุณ? ผมเห็นว่า คุณจะทำร้ายพวกเขานะ! นี่คือรายงานผลตรวจเลือดในร่างกาย ของเทย่า ข้างในมีสารพิษเรื้อรังปะปนอยู่ ผู้ดูแลของเธอมีความ เกี่ยวข้องกับคุณอย่างไร คุณอย่าพูดว่าคุณไม่รู้เรื่อง!

“ฉันรู้อะไร? ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น! พี่คะ พวกเขาใส่ร้ายฉัน ส่วนคุณก็ไม่เชื่อฉัน แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร? ไม่ให้ฉันตายไปให้จบ ๆ ดีกว่า!”

ในขณะที่พูด ธัญญาลุกขึ้นมาคิดจะเดินไปชนกำแพง เธอคิด ว่าจะมีคนเข้ามาขัดขวางตนเอง แต่รออยู่นาน ไม่ว่าจะเป็น พรรษาหรือว่าพฤกษ์ ต่างได้เพียงแค่มองเธอ ไม่มีใครคิดจะขัด ขวาง

ธัญญาตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอาย

“พฤกษ์ ฉันเป็นแม่ของแกนะ! แกทนเห็นฉันตายได้ลงคอเห รอ? ”

พฤกษ์ไม่หันไป ไม่มองธัญญา เพียงแต่สองมือกำแน่น

คิ้วของเทย่าขมวดเล็กน้อย ราวกับว่าเรื่องที่ร่างกายของ ตนเองมีสารพิษนั้นเกินความคาดหมาย เพียงแต่ไม่ได้แสดงออก ว่าหวาดหวั่นและตื่นตระหนกมากเกินไป

นรมนมองเห็นฉากนี้ตรงหน้า จึงเดินเข้ามาจากด้านนอก

“ธัญญา ผู้ดูแลคนนั้นถูกคนของฉันช่วยเอาไว้แล้ว ตอนนี้อยู่ ภายใต้การคุ้มครองของฉัน เธออยากเผชิญหน้ากับเธอไหม ล่ะ?

ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ธัญญาอึ้งไปทันที จากนั้นความโกรธ

ฉายออกมาจากแววตา

“นรมน อย่าคิดว่าสามีของเธอคือบุริศร์แล้วจะสามารถเข้า แทรกแซงเรื่องของคนอื่นได้ตามใจชอบนะ ฉันแนะนำว่าทางที่ดี ที่สุดเธอควรกลับไปซะ อย่าให้ถึงเวลาแล้วโดนด่าได้
คําพูดของ ของธัญญาทำให้นรมนอยากจะหัวเราะ

“ฉันไม่ได้ยุ่งเรื่องของคนอื่นเลยจริง ๆ ”

เทย่ามองธัญญา กล่าวอย่างเย็นชา “นรมนเป็นหลานสาว แท้ ๆ ของฉัน ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ใช่คนนอก ในที่นี้ถ้าจะบอกว่า เป็นคนนอก เดาว่ามีแต่พวกเธอสองแม่ลูก”

ธัญญาวางแผนมาหลายปี เห็นว่ากำลังใกล้จะเป็นความจริง กลับล่มสลายลง ตาแดงก่าด้วยความโมโห

“พฤกษ์ แกดูแม่ของแกถูกคนรังแกแบบนี้เหรอ? ”

พฤกษ์มองธัญญา มองคนที่คลอดเขาออกมา และเป็นผู้หญิงที่ ทอดทิ้งเขาอีก แต่ก่อนเขายังคิดว่าพ่อแม่ของตนเองมีเหตุผลที่ ไม่อาจบอกได้หรือเปล่า ถึงได้ส่งเขาไปบ้านเด็กกำพร้า วันนี้เขา จึงได้รู้ว่า ที่ตนเองถูกพ่อแม่แท้ ๆ ส่งไป ก็เพื่อทรัพย์สมบัติของ ตระกูลรัตติกรวรกุล และเขาเป็นแค่เพียงเครื่องมือและวิธีการ เพื่อให้พ่อกับแม่บรรลุเป้าหมาย

ถ้าพูดว่าความโศกเศร้าทุกอย่างก่อนหน้านี้สามารถมองข้าม ไปได้ พฤกษ์คิดว่าครั้งนี้เขาไม่อาจมองข้ามได้

นี่เป็นบาดแผลที่ครอบครัวเดิมมอบให้เขา เขาไม่สามารถ รักษาบาดแผลได้เลย

“แม่ไปกับผมเถอะ พวกเราไปมอบตัว

คำพูดของพฤกษ์ทำให้ธัญญาเดือดดาลทันที
แกมนอกตัญญทำไมฉันต้องมอบตัวด้วยผ่านมานี้ แกมีความสุขมากใช่ไหมที่เห็นตระกูลโตเล็ก แกถูกบริศร์กดขี่จนกลายเป็นสันดานทาสไปแล้ว เหรอ”

แทง

คิ้วของนรมนขมวดขึ้นทันที

“ธัญญา ระวังคำพูดของเธอด้วย เธอสามารถเหยียดหยามไม่คนรับใช้ กับฉัน กับบริศ เหมือนกัน และเขามี อิสระเวลาเดียวกัน หลายก่อนสัญญาของพฤกษ์ได้สิ้นสุดลง แต่เขาเองไม่ยอมไป เธอเป็นแม่ของเขาทำไมถึงไม่ กลับไปอยู่ด้วย กลับชอบที่จะอยู่ตระกูลโตเล็กบุริศร์ เธอ เองเหรอหลายที่มาจากเธอคลอดเขา ออกมา เธอยังทำหน้าที่แม่

“เรื่องของพวกสองลูกเธอไม่ต้องมาแส

ธัญญาตะคอกใส่นรมนโดยตรง

อาจเพราะคนสำคัญทุกในต่างไม่ช่วยเธอ ธัญญาอารมณ์ไม่อยู่

ขมวดคิ้วไม่รู้ตัว น่นรมนอย่างแนบเนียน
“แม่ เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว แม่คิดว่าแม่ไม่ยอมรับแล้วคนอื่นจะ ไม่ตามหาเหรอ? ถ้าพวกแม่เจตนาเพื่อเงินก็แล้วไป น่าเสียดาย พวกแม่ไม่น่าเจตนาเพื่อชีวิต นิตาตายแล้ว ตายอย่างไร แม่อย่า บอกนะว่าแม่ไม่รู้เรื่อง”

“ฉันไม่รู้ว่าแกพูดเรื่องอะไร

ธัญญารีบหันไปหาพฤกษ์อย่างทนไม่ได้

พฤกษ์ถอนหายใจ กล่าวเสียงเบาว่า “ แม่ ขณะพลถูกจับไป แล้ว ตำรวจพาตัวไป แม่คิดว่าผู้ชายอย่างนั้นจะสามารถปกป้อง แม่ได้เหรอ?

ธัญญาตะลึงทันที

“แกพูดอะไร? ”

“ผมพูดความจริง ขณะพลถูกจับกุม หลักฐานชัดเจน ถ้าเขา ต้องการลดโทษ มีความเป็นไปได้สูงที่จะให้เขารู้ไม่รู้ ทั้งหมดจะ ผลักมาอยู่ที่แม่ แม่ ถ้าแม่ไปมอบตัวกับผม อาจจะสามารถผ่อน ปรนได้ ถ้ายังดื้อดึงไม่ยอมรับผิดต่อไป ถึงตอนนั้นใครก็ช่วยแม่ ไม่ได้”

คำพูดของพฤกษ์ทำให้ธัญญารู้สึกด้านชามาก จนแม้แต่มี ความรู้สึกเหมือนตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง

เธอมองพฤกษ์ มองพรรษา และมองเจตต์กับเทย่าอีกครั้ง รวม ไปถึงนรมนที่ยืนอยู่ตรงประตู จู่ ๆ เธอก็หัวเราะขึ้นมา น้ำตาแห่ง เสียงหัวเราะไหลออกมา
“ฮา ๆ ๆ ฉันวางแผนมาตั้งนาน เพื่อชดเชยให้กับความเยาว์ วัยของฉันเอง ชดเชยให้กับลูกชายของฉันเอง ตอนนี้ยังไม่ สามารถเอาชนะแกได้! เทย่าแกบอกมาตามความจริง หลายปีที่ ผ่านมาแกเสแสร้งใช่ไหม ? แกเป็นผู้หญิงที่หน้าไหว้หลังหลอก ใช่ไหม? ”

“ถ้าแกยังพูดกับแม่ฉันแย่ ๆ อีกประโยคเดียว เชื่อไหมว่าฉัน จะตบแกแน่? ”

เจตต์เห็นธัญญาด่าแม่ของตนเองอย่างโมโห เดิมทีอารมณ์ที่ ควบคุมไม่อยู่ก็ระเบิดขึ้นมาฉับพลัน

พรรษาก็สะอิดสะเอียน

“คุณหุบปากได้แล้ว เทย่าไม่ได้มีความคิดชั่วร้ายมากมาย เหมือนอย่างคุณ”

“โอ้โห ตอนนี้เริ่มพูดปกป้องมันแล้ว? หลายปีที่ผ่านมานี้ ใคร คอยปรนนิบัติรับใช้คุณทุกวัน? ใครกันที่ทำอาหารให้คุณกิน ให้คุณได้อิ่มท้อง? เป็นฉัน! เป็นฉันธัญญา! ฉันปรนนิบัติรับใช้ คุณ สุดท้ายคุณยังคิดว่าเทย่าดีอีกใช่ไหม? ฉันจะบอกคุณให้นะ พรรษา คุณคิดว่าตอนนี้เอาใจเทย่า เธอยังจะเป็นครอบครัว เดียวกันกับคุณเหรอ? เป็นไปไม่ได้! ผู้หญิงคนนี้มีแผนการใน ใจ ตอนแรกที่รู้ว่าพวกเราอยู่ด้วยกัน อาจจะเริ่มจงใจแกล้งเป็น บ้า กอดตำแหน่งคุณนายรัตติกรวรกุลไม่ยอมหย่า คอยกันฉัน เองไว้ คอยทำให้ฉันเสียชื่อเสียง ตอนนี้กลับวิ่งออกมาพูดว่า ตนเองได้สติแล้ว ใครจะไปเชื่อ? ถ้าแกไม่ได้แกล้งเป็นบ้ามาหลายปี แกคงตายไปนานแล้ว! ยาเหล่านั้นที่พยาบาลให้แก แก ไม่สามารถมีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ได้! ”

ธัญญาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

เจตต์โกรธมาก กำลังจะก้าวขึ้นไปเตะ แต่น่าเสียดายถูกคนขัด

ขวางเอาไว้

“พฤกษ์ นายคิดจะทำอะไร ? ถ้าคิดจะมีเรื่องก็เข้ามาเลย เจตต์มองพฤกษ์ แววตาโหดเหี้ยม

พฤกษ์มองหน้าเขา กล่าวอย่างเย็นชา : “ถึงแม้ธัญญาจะทำ เรื่องที่ไม่น่าให้อภัย นายโกรธแค้นเธอได้ แต่อย่าลงไม้ลงมือกับ เธอต่อหน้าฉัน ถึงอย่างไรเธอก็ให้ชีวิตฉัน เธอคือแม่ของฉัน!

“ทำไม? เพื่อแม่ของนาย นายวางแผนที่จะบรรลุเป้าหมายกัน

ฉันใช่ไหม? ”

เจตต์ไม่สนใจว่าพฤกษ์จะคิดหรือทำอะไร ตอนนี้เขาเห็นธัญ ญาแล้วรำคาญสายตา อยากจะซ้อมเธอ

ถ้าไม่ใช่เพราะธัญญา นิตาคงจะไม่ตาย ถ้าไม่ใช่เพราะธัญญา เทย่าคงจะไม่โดนพิษ ตอนนี้สองคนที่สนิทที่สุดของเขาคนหนึ่ง ตายคนหนึ่งบาดเจ็บ เขาจะปล่อยธัญญาผ่านไปได้อย่างไร?

พฤกษ์ก็รู้ว่าทุกอย่างที่ธัญญาทำนั้นมากเกินไป แต่ในฐานะ ลูกชาย เขาไม่สามารถทนดูเจตต์ลงมือกับแม่ของตนเองได้ต่อ หน้าต่อตา
“างเป็นลูกชาย ทําอะไรไม่ได้ ถ้านายอยากจะลงมือมาก ฉัน ก็ไม่ขัดข้อง พวกเราออกไปชกกันข้างนอก

“ไปสิ ฉันกลัวนายจังเลย! ”

เจตต์ท่าทางคันมือคันไม้อยากลอง กลับถูกเหย่าห้ามเอาไว้

“เจตต์ อย่าสร้างปัญหา พฤกษ์ไม่ได้ทำอะไรผิด ลูกไม่ควร พาล ใส่เขานะ”

“แม่ นี่มันตอนไหนแล้ว แม่ยังไม่ได้พูดกับแม่ลูกเหรอ? ” เจตต์โกรธมาก

เทย่ากลับกล่าวเสียงเบาว่า “บ้านเมืองไม่ได้มีกฎหมายหรือ ไง พวกเราอยู่ในสังคมที่ปกครองด้วยกฎหมาย ไม่จำเป็นต้อง ลงมือ”

“แกเสแสร้งเป็นคนดี ให้มันน้อย ๆ หน่อย ฉันจะบอกแกให้นะ เทย่า ฉันไม่รู้สึกซาบซึ้งหรอกนะ!

ธัญญาส่งเสียงเอะอะต่อ

พรรษาทนดูต่อไปไม่ได้จริง ๆ

“คุณหุบปากไปเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณสวมเขาให้ผมมาหลายปี ตอนนี้ยังคุณยังมีหน้ามาส่งเสียงเอะอะต่อหน้าผมอีกเหรอ?”

“ฉันสวมเขาให้คุณ? คุณไม่ชอบเหรอ? ไม่อย่างนั้น ทำไม คุณถึงไม่ต้องการดอกไม้ที่สวยงามในบ้าน ทำไมจะต้องมามี ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับฉันด้วย พรรษา อย่าคิดว่าตอนนี้ตัวเองเป็นเหมือนสุภาพบุรุษ สำหรับเทย่า มันแค่ผู้ชายห่วย ๆ คนหนึ่ง คิดจะสามารถแก้ไขความเจตต์ได้เหรอ? ฉันบอกเลยเจตต์อย่างไรบ้างคุณเขายอมอภัยคุณจริง ๆ เหรอ

ได้ยินธัญญาพูดแบบพรรษาใจพ่อมองไปเจตต์ทันที น่า เสียดายที่เจตต์เรื่อย ๆ

นรมนคอยสังเกตท่าทางต้องการจะออกไปเย็นชาธัญญา จะเดียงสาเกินคิดตัว เองสามารถรอดพ้นไปสายตาหลายแบบการ์ดของและเจตต์ ถ้ายังรู้สึกว่าพอ ฉันสามารถ เรียกบอดี้การ์ดของตระกูลทวีทรัพย์

ธัญญาสีหน้าเปลี่ยนทันที

นรมน เธอต้องกำจัดให้สิ้นสุดท้ายจะกลายเป็นผู้ชนะ เธอจะก้าวร้าวแบบนี้ไปเพื่ออะไรยิ่งไปกว่านั้น ไม่ว่าเธอไม่ชอบขี้หน้านิตาหรอกเหรอตอน

“ก็ไม่ถึงกับออกหน้าหรอก เพียงแค่รับปากกับเธอเอาไว้ก่อน ตาย ธัญญา เรื่องบางอย่างคนฟ้าย่อมเป็นไปตามกรรมเธอไม่ตอนกลางดึก คนเคาะประตูบ้านของเธอเหรอ

ธัญญารู้สึกหนาวสั่นไปกับคำพูดของนรมนอย่างช่วยไม่ได้ “แกอย่ามาพูดจาเหลวไหล ฉันจะบอกนะ ฉันไม่กลัว หรอก! ฉันกลัว

ไม่กลัวแล้ว หวังว่าคืนจะนอนหลับฝัน

นรมนยังคงยิ้มตาหยี แต่ธัญญากลับรู้สึกรอยยิ้มของนรมน ทำให้เธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ