บทที่ 775 นี่ไม่ใช่ความรัก

ได้ยินเทย่าพูดแบบนี้ นรมนกับบริศร์ก็มองหน้ากันและกัน

อย่างไรแล้วถ้านิตาต้องการทำร้ายเหย่าจริงๆ คงไม่พาเทย่า ออกไปตอนนั้นหรอก ในเมื่อสามารถพาเทย่าออกมาได้ แสดงว่า ในใจเธอยังมีเจตต์ อาจจะรู้อะไรบางอย่างแล้วแอบปกป้องเทย่า ลับๆ ด้วยซ้ำ ถือว่าเป็นการปกป้องคุณแม่เพื่อเจตต์

คิดถึงตรงนี้ นรมนก็พูดเสียงทุ้ม “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ อย่าเพิ่งสนใจ ตอนนี้รอดูสถานการณ์ของเธอก่อนค่อยว่ากันค่ะ” “ก็ต้องเป็นตามนี้”

เทย่าพยักหน้า

หลังจากบริศ เห็นทั้งหมดนี้ก็พูดขึ้น “ฉันกับไอริณจะออกไป ตามหาคนก่อน ฉันจะจัดเตรียมคนมาทางนี้ ถ้าคุณต้องการอะไร ต้องบอกฉันนะ”

นรมนเห็นท่าทางกังวลของบุริศร์ อดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพูด ขึ้น “ฉันรู้แล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันไม่เป็นอะไร อย่างมาก สุดก็ไปหาเจตต์”

“อืม ระวังความปลอดภัยด้วย ฉันไปก่อนนะ”

บริศ พูดจบก็กล่าวลาเทย่า จากนั้นก็เดินตามไอริณไป เทย่ามองแผ่นหลังไอริณ ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “เด็กที่พ่อแม่หย่าร้างกันน่าสงสารที่สุด เด็กอย่างไอริณยิ่งน่าสงสาร ไม่มีพ่อ แม่มีแม่ ชีวิต ในอนาคตไม่รู้จะทำยังไง

“เธอแค่บอกว่าพ่อเธอเสีย ไม่ได้บอกว่าแม่เธอเสียเหมือนกันนี่ คะ?”

คําพูดนโมนทําให้เทย่าชะงักไปสักพัก

“ไม่ได้พูดเหรอ?”

“ไม่นะคะ เหมือนเธอไม่ได้พูดถึงแม่ตัวเองเลยตั้งแต่ต้นจนจบ เทย่าขมวดคิ้ว จากนั้นก็พูดขึ้น “ช่างเถอะ แม่ของเธอก็ไม่ค่อย มีประโยชน์ แต่เด็กคนนี้ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ตัวเองเป็นเด็ก

“ตอนคุณน้าเด็กๆ เหรอคะ?”

“ใช่ ตอนนั้นพ่อแม่ฉันหย่ากัน พ่อยืนกรานจะเอาพี่สาวไป ไม่ ต้องการฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงไม่อยู่ในสายตาพ่อ เหมือน ตั้งแต่ฉันเกิดมา พ่อก็ไม่ชอบฉัน แม่ฉันก็ว่าง่ายมาตลอด ทุกครั้ง ที่พ่อฉันอารมณ์ไม่ดี แม่ก็จะกอดฉัน ปกป้องฉันไว้ในอ้อมกอด แน่น เมื่อเทียบกันแล้ว พี่สาวได้รับความรักจากพ่อเป็นพิเศษ ถึง แม้แม่ก็ชอบพี่สาวเหมือนกัน บางทีอาจจะเพราะพ่อปฏิบัติกับฉัน ไม่ดี แม่ก็เลยค่อนข้างรักฉัน ฉันคิดมาตลอดว่าฉันกับพี่สาวไม่มี ความสุขเลย ตอนที่พ่อแม่หย่ากัน ฉันแปดขวบ พี่สาวสิบสอง ขวบ ตอนนั้นเธอออกจากบ้านไปเรียนหนังสือ ตอนฉันออกมาก ไม่เห็นเธอ ต่อมาอยากเจอ พ่อก็ไม่อนุญาต หลายสิบปีก็ผ่านไป ในพริบตาเดียว”
ขณะที่เทย่าพูดเรื่องในอดีตที่เศร้าสลดใจ นรมนก็ฟังเงียบๆ เธอไม่เคยคิดเลย คิมแม่ของตัวเองจะมีวัยเด็กแบบนี้ มีภูมิ หลังชีวิตแบบนี้

“ตอนคุณตาเสียชีวิตก็ไม่เรียกคุณน้ากลับมาเหรอคะ?” เทย่านายหน้า

“ไม่เลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อเสียชีวิตไปตอนไหน พี่สาวเป็น คนบอกฉัน แต่พวกคุณอาคุณลุงไม่ให้ฉันกับเข้าไปในตระกูลพร โสภณ แม่ก็ไม่พูดอะไร ก่อนเสียชีวิตก็ไม่บอกฉันว่าทำไมพ่อถึง เกลียดฉันแบบนี้ เธอแค่บอกฉันว่า ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็อย่าไป รบกวนชีวิตพี่สาว และห้ามไปหาพ่อ ยกเว้นตัวเองไม่สามารถมี ชีวิตอยู่ต่อได้แล้วถึงจะไปหาพี่สาวได้

เทย่ายิ้มขมขื่นขณะมองนรมนแล้วพูดขึ้น “รู้สึกว่าฉันน่าสังเวช มากเลยใช่ไหม?”

“ทำไมเป็นแบบนี้คะ? ทำไมคุณยายต้องการแบบนี้?

“ไม่รู้ ฉันก็ไม่ทันได้รู้ ตอนนั้นที่แม่ฉันเสียชีวิต พรรษาก็ปลอบ ฉันอยู่ข้างๆ และช่วยเหลือฉัน หลังจากแม่ฉันหย่า ก็ไม่ได้เอาเงิน ของตระกูลพรโสภณมาแม้แต่แดงเดียว หลายปีมานี้ เพื่อเลี้ยงดู ฉัน เธอต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ทุกที่ สุดท้ายก็ไปเป็นคนรับใช้ ในตระกูลรัตติกรวรกุล เลยมีเงินให้ฉันเรียนหนังสือ ใครจะไป คิดว่าครั้งหนึ่งคุณนายตระกูลพรโสภณจะเคยเป็นคนรับใช้ของ คนอื่นล่ะ? แต่แม่ฉันไม่อนุญาตให้ฉันบอกว่าตัวเองคือลูกหลาน ตระกูลพรโสภณ และยิ่งไม่อนุญาตให้ฉันบอกคนอื่นว่าฉันมีความสัมพันธ์กับตระกูลพรโสภณ หลายผ่านมา แม่ฉันขยัน แข็งมุมานะ สุดท้ายก็เหนื่อยป่วย ฉันไม่มีรักษาอาการ ป่วยของแม่ พรรษาโดยไม่สนใจการคัดค้านของตระกูล ฉันคิดว่าชีวิตมีความฉันจะเริ่มต้นจากคลอดเจตต์ฉันพบว่าพรรษาผิดปกติ เหมือนเขาจะนอกใจ

เทย่ายังคงยิ้มขมขื่น

ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้ ถึงแม้จะเจ็บปวดหัวใจ แต่มันดีกว่าแต่ ก่อนมาก

นรมนรู้ ถ้าคนคนหนึ่งมองว่าอีกคนตน โลกของตน เมื่อว่าอีกทรยศตน การโจมตีนั้น เป็นการทําลายล้าง เมื่อห้าก่อน

เธอจับสองมือเทย่าไว้แน่น พูดขึ้นอย่างปวดใจ คุณน้า มัน ผ่านไปแล้วคะ”

“มันผ่านแล้ว แต่ผ่านไปแล้วไหม? เพราะ เหตุการณ์นี้ เพราะความรู้สึกของตัวเอง ทำให้ยืดเยื้อไปครึ่งยืดเยื้อเติบโตลูก ฉันพลาดชีวิตวัยและวัยรุ่นของต์ด้วยซ้ำ ฉันอยู่กับความของตัวเองมาตลอด ปล่อยความเศร้าห่อหุ้มตัวเอง ฉันถามตัวเองทุกวัน ทำไมพระเจ้าถึงกับฉันแบบนี้? แต่ฉันไม่มีคำตอบเลย ในที่สุดวันนี้ฉันก็เดินออก มาได้แล้ว แต่ฉันผิดพลาดมากเกินไป ชีวิตไม่สามารถเริ่มต้น ใหม่ได้ ฉันรู้สึกผิดต่อลูกชายตัวเองมาก นรมน เธอรู้ไหม? ผู้ หญิงคนหนึ่งจะเข้าใจความรักของพ่อแม่ที่มีต่อตัวเองได้ก็ต่อเมื่อ ได้เป็นแม่คนแล้ว ฉันติดหนี้เจตต์ ชาตินี้ก็อาจจะใช้ไม่หมด

“คุณน้า อย่าพูดแบบนี้เลยนะคะ เจตต์ไม่เคยโทษคุณเลย

ขณะที่มองนรมน เทย่าก็ยิ้มขมขื่นพูดขึ้น “ฉันรู้ เขาเป็นเด็กดี หลายๆ ครั้งที่ฉันได้สติ ฉันก็เห็นเขาคอยรับใช้ฉันอยู่เคียงข้าง ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนที่ต้องการความเอาใจใส่นะ ฉันไม่เคยให้ ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบแก่เขาเลย และยิ่งไม่ได้ให้แม่ที่ดีที่เขา ต้องการด้วย หลายปีที่ผ่านมา เขาเติบโตโดยลำพังมาตลอด พูดตามตรง ฉันหวังจริงๆ ว่าเขาจะเจอผู้หญิงที่รักและใช้ชีวิตร่วม กัน อย่างน้อยความรักของเขาก็งดงาม สามารถรักษาบาดแผล เดิมในครอบครัวได้ แต่ตอนนี้นิตาคนนี้ โจมตีเจตต์อย่างแรงอีก ครั้ง ฉันมองออก เจตต์รู้สึกดีกับหล่อน ถึงจะไม่ได้ตราตรึงสลัก ในหัวใจและกระดูก แต่เมื่อเกิดเรื่องในครั้งนี้ ถ้านตาพิการ เขา จะต้องไม่ทิ้งนิตาแน่นอน นรมน ฉันเป็นแม่คนหนึ่ง ฉันไม่ สามารถเห็นชีวิตของลูกชายฉันพังพินาศแบบนี้โดยที่ทำอะไรไม่ ได้เลย”

เทย่ามองตรงไปที่นรมน

หัวใจนรมนกระตุก ราวกับเดาอะไรบางอย่างออก “คุณน้า เรื่องนี้คุณอย่าเข้าไปยังดีกว่า มันคือความรักของเจตตี คือเส้นทางของเขาเอง คุณไม่สามารถ….

“ทำได้เพราะแม่นรมน เธอคิดถ้าชายเธอ เธอจะยอมให้เขาแต่งงานกับพิการไหมกินข้าวสามต้องให้คนดูแล ประเด็นนี้ยังพอไหว จ้างผู้ช่วยพยาบาลดูแล ได้ สกุลชีวิตไม่ลูกตัวเองเหรอเขาสุขภาพร่างกายแข็งแรง และถือว่าภูมิหลังค ครัวดี ไม่ผู้หญิงแบบไหนทำไมต้องไปแต่งงานกับผู้หญิง แบบนี้”

คำถามของเทย่าทำให้นรมนไป

ตอนพูดเกี่ยวกับรักแท้ยงคงกระพันกับเทย่า มันไร้อำนาจ อย่างชีวิตของคนอย่างเทย่า เป็นไปได้ว่าจะ พยายามอย่างเต็มที่ในการวางแผนทุกอย่างเพื่อเจตต์

“คุณเรื่องฉันไม่ว่าควรพูดยังไง ฉันคุณควรฟัง

ความต้องการของเจตต์หน่อยนะคะ

ความต้องการเขาเหรอเด็กคนนี้ถึงฉันจะไม่เลี้ยง ดูจนเติบใหญ่ แต่ฉันลูกชายฉัน เขาจะไม่รู้สึกกับแค่รู้นิตากลายเป็นแบบนี้เพราะเขา เขาก็จะดูแลนิตา ตลอดชีวิต ๆ เหรอเจตต์เคยบอกของเจตต์ตัดสินใจจะอะไรแล้วนั่นคือทั้งจุดมาก แต่เขาตัดใจจากเธอ ฉันไม่คิดเพราะเหตุผลที่เธอแต่งงาน มันต้องเหตุผลอื่นแน่เลยไหม

ค่ากามเทย่าทำให้นมแตกตะลึง

เธอย่อมนึกถึงสาเหตุเจตต์ตั้งจะกับนิตาเพราะนิตาช่วย ชีวิตเขาจนเสียสิทธิในการเป็นผู้หญิง

หรือถ้าเหมือนเทย่าจริงเจตต์ปฏิบัติกับนิตาเพียง

เพราะซาบซึ้งเหรอ

“คุณน้า

นรมนพูด

เทย่าพยักหน้า

ต้องความรู้สึกแน่นอน ถ้ารู้สึกเลย เขาตัวเองระหว่างชายกับหญิง มันไม่เหมือนกับความรัก ฉันยอมรับว่ามันสิ่งเรียกแรกพบ เจตต์กับนิตาแน่นอน สาเหตุเขาตกลงจะคบกับนิตา ฉันคิดว่าเธอคงรู้ว่า ทำไม นรมน นิตาเป็นเด็กจริงๆ ก็ยอมรับลูกสะใภ้แบบได้ อย่างน้อยเธอจับเจตต์มากจริงแต่นี้เธอบอกไหมนิตาเป็นเด็กจริง

ในจุดนรมนไม่สามารถตอบได้

มีข้อสงสัยมากมายในตัวนิดา ถึงแม้ความตั้งใจแต่เดิมของ เธอจะถึงแม้ว่าสิ่งทำหลายๆ อย่างนั้นคำนึงถึงเจตต์ แต่
เทย่าเห็นนรมนแสดงออกแบบนี้ ทันใดนั้นก็ยิ้มขมขื่นพูดขึ้น “เห็นไหมล่ะ เธอก็คิดว่าหล่อนไม่ธรรมดาใช่ไหม? ใครจะไปรู้ว่า ด้านหลังหล่อนยังมีอะไรอยู่? ตอนนี้หล่อน โดนคนทุบตีจนกลาย เป็นแบบนี้ อย่าว่าแต่ชีวิตที่เหลือจะเป็นยังไง รู้ว่าหล่อนจะนำ หายนะแบบไหนมาสู่เจตต์ นรมน ตอนนี้เธอกับเจตต์ไม่ใช่แค่ เพื่อนกันเฉยๆ แล้วนะ พวกเธอเป็นพี่น้องกัน เป็นญาติที่มีความ สัมพันธ์ทางสายเลือดเศษหนึ่งส่วนสี่ หรือเธอเห็นชีวิตของเจต พังพินาศด้วยน้ำมือนิตาได้ลงเหรอ?”

นรมนพูดไม่ออก

ถึงไม่รู้ความสัมพันธ์ญาติพี่น้องระหว่างเธอกับเจตต์ เธอก็ทน มองเจตต์ตกลงไปยังหลุมเพลิงไม่ได้ แต่เธอเชื่อว่าเจตต์มีความ สามารถแก้ไขปัญหาเรื่องพวกนี้ได้

คุณน้า ได้โปรดเชื่อใจเจตนะคะ ถึงภายนอกเจตจะดู ปล่อยเนื้อปล่อยตัว แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรมากกว่า ใครๆ เรื่องนี้ฉันคิดว่าคุณอย่าไปยุ่งเลยดีกว่า”

“ดังนั้นนรมน ความหมายของเธอคือไม่อยากช่วยน้าใช่ไหม? ถึงน้าจะขอร้องเธอ เธอก็ไม่ช่วยน้าใช่ไหม?

แววตาและค่าพูดจริงจังของเทย่า มันทำให้นรมนตกอยู่ใน สภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที

เธอควรทําอย่างไรดี?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ