บทที่ 745 ให้ผมเป็นเจ้าชายของคุณดีไหม
“คุณนิดา คุณอย่าพยายามปกปิดอีกเลย คุณนายปุริส บอกมา หมดแล้ว ว่าของขวัญล้ำค่าอยู่ที่คุณ
“เธอพูดจาเหลวไหล เธอไม่ได้ให้ของมีค่าฉันไว้เลย
นิตาขมวดคิ้วแน่น
“นี่คุณอาชาญไม่เชื่อฉันจริงๆงั้นเหรอ?”
“เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้หรอก ถ้าคุณนิตาจะไม่ให้ความร่วมมือก็ได้ งั้นไปกับผมหน่อยแล้วกัน คุณบอกประธานชาญด้วยตัวเอง ไม่ งั้นผมก็จนปัญญาที่จะอธิบาย
คำพูดของผู้ชายทำให้สีหน้าของนิตาแย่มาก
“คุณอาชาญดีกับฉันเหมือนเป็นลูกสาวแท้ๆ ถ้าพวกนายกล้า ทำอะไรฉัน อย่ามาโทษที่ฉันบอกคุณอาชาญนะ แล้วก็ แฟนของ ฉันอยู่ที่นี่ยังไม่ฟื้น ฉันไปไม่ได้ นายกลับไปก่อนเถอะ กลับไป บอกคุณอาชาญ ว่านรมนไม่ได้ทิ้งของอะไรไว้ที่ฉันเลย”
นิตาพูดจบก็เดินมาที่หน้าเตียงของเจตต์
ผู้ชายส่งเสียงเย็นชาออกมา: “นิตา คุณยังคิดว่าตัวเองเป็นคน อยู่อีกจริงๆเหรอ? ประธานชาญมีอำนาจขนาดนั้น จะให้ความ สำคัญกับผู้หญิงอย่างคุณเหรอ? ถ้าไม่เห็นแก่หน้าของพ่อแม่คุณ คุณคิดว่าประธานชาญจะสนใจคุณไหม? คนน่ะ ยังไงก็ต้องรู้จักประเมินตนเองนะ แต่ก่อนประธานชาญปฏิบัติต่อคุณยังไงคุณ ชัดเจนดีที่สุด ผมก็ไม่กลัวที่จะบอกให้คุณรู้ คุณนายบุริศ เอา หยกล้ำค่าสองชิ้นนั้นไปจากประธานชาญแล้ว เธอบอกว่าเธอมี ของล้ำค่าอยู่ที่คุณนั่นก็ต้องมี ผมแนะนำให้คุณเอาออกมาดีกว่า อย่ากลับไปยั่วโมโหประธานชาญเลย”
นิตาโกรธจนตัวสั่น
“ไว้หน้าพ่อแม่ฉัน? ถ้าไว้หน้าพ่อแม่ฉันจริงๆ จะทำอย่างนี้กับ ฉันเหรอ? จะทำอย่างนี้กับแฟนของฉันเหรอ? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ นะ คนพวกนั้นที่ลานจอดรถชาญเป็นคนส่งมาใช่ไหมล่ะ? ทำไม พวกนายต้องทํากับแฟนฉันอย่างนี้?”
“เรื่องนี้ผมก็ไม่ค่อยชัดเจน นิตาคุณไปถามประธานชาญเองจะ ดีกว่า ผมจะพูดอีกครั้งนะ เอาของออกมา ไม่งั้นคุณก็ไปกับผม
“ถ้าฉันไม่ไปกับนายล่ะ?”
นิตายืดคอตั้งตรง ถามขึ้นด้วยความโมโห
ฝ่ายชายจึงยิ้มเยาะพูดขึ้น: “ไม่ไปกับผมไม่เป็นไร ผมพาคุณ ตาไปก็ได้”
“นายจะทำอะไร? ฉันเตือนนายไว้เลยนะ นายอย่ามาทำอะไร สุ่มสี่สุ่มห้า! แฟนฉันก็ต่อสู้ได้ นายรอเขาตื่นขึ้นมา ถ้าเขารู้ว่า นายแตะต้องฉัน เขา……กรี๊ด!”
นิตากำลังถอยหลังไปเรื่อยๆ แต่สุดท้ายก็หลบไม่พ้นมือทั้งคู่ ของผู้ชาย หลังจากดิ้นสุดแรงเกิดแต่ก็ยังโดนพาไปอยู่ดี
หลังจากที่นิตา โดนคนพาตัวไป นรมนด้านนี้ก็ได้รับโทรศัพท์
สายหนึ่ง
“คุณนายบุริศร์ คุณนิตา โดนผู้ชายคนหนึ่งแบกพาดไหล่ออก
คุณจะ…….
“เจตต์ล่ะ?”
“ไม่มีคนดูแล”
สีหน้าของนรมนูหม่นหมองลงเล็กน้อย
ชาญเห็นสีหน้าของนรมนไม่ค่อยดีนักหลังจากได้รับโทรศัพท์ ก็พอจะเดาได้ถึงอะไรบ้างแล้ว นรมนมองชาญ แล้วพูดเบาๆ “จ้างคนไปดูแล เอาที่ไว้ใจได้
นะ อีกเดี๋ยวฉันจะกลับไป
“ยิ้ม”
หลังจากวางโทรศัพท์ นรมนมองชาญอย่างแฝงไปด้วยความ หมายพูดขึ้น: “ประธานชาญ คนของคุณไปหานิตาแล้ว?”
“ไม่นี่ครับ ผมจะหานิตาทำไม?”
ชาญปฏิเสธทันที
นรมนยิ้มเยาะพูดขึ้น “ประธานชาญ นิตาเป็นคนของฉัน คุณ ต้องการของมีค่าก็ได้ แต่อย่าทำร้ายคน ไม่งั้น…….
“ดูคุณนายบุริศ พูดเข้าสิ นิตาเป็นหลานสาวของผม ผมจะ ทําร้ายเธอได้ยังไงครับ?”
“อ้อ แล้วแฟนของเธอล่ะ?”
เมื่อนรมนพูดประโยคนี้ออกไป ชาญจึงชะงักงัน “คุณนายบุริศร์ แฟนเธอก็เป็นเพื่อนของคุณ?
“เป็นเพื่อนสนิทของผม
บริศ เอ่ยปากขึ้นเรียบๆ
ชาญขมวดคิ้วเล็กน้อยพูดขึ้น: “ผมไม่รู้ ผมแค่อยากให้เขาอยู่ ในที่ของตนเองก็เท่านั้น อยู่ห่างจากนิตา ให้ไกลหน่อย ที่จริงแล้ว นิดาใส อมาก”
“นิตาใสซื่อหรือเปล่าไม่รู้หรอกค่ะ ฉันรู้แค่ว่าเจตต์ใสซื่อมาก ประธานชาญ ในอาณาเขตนี้ถ้าเจตต์เกิดเรื่องขึ้นอีกครั้ง ฉันจะไม่ ปล่อยไปง่ายๆแล้วนะ”
นโมนพูดติดตลก แต่ทว่าชาญเห็นสีหน้าท่าทางของเธอไม่ เหมือนพูดเล่นเลยแม้แต่นิดเดียว
“ในเมื่อคุณนายบุริศรเอ่ยปากแล้ว ผมก็จะไม่แตะต้องเขาอีก
ครับ”
“ขอบคุณค่ะประธานชาญ เสี่ยงโชคหินหยกที่เหลือฉันเอา ทั้งหมด ไม่ว่าจะตัดออกมาเป็นอะไรก็ยกให้ประธานชาญไปเลย” นรมนพูดอย่างนี้ออกไป ชาญตกตะลึงขึ้นมาทันที
เขาเคยเจอคนกล้าได้กล้าเสียมาก่อน แต่ไม่เคยเจอคนที่กล้า ได้กล้าเสียขนาดนรมนมาก่อนเลย
“คุณนายปุริส พูดจริงใช่ไหมครับ?”
“แค่เจตต์อยู่อย่างปลอดภัย แน่นอนว่าจริงค่ะ
“ครับๆๆ ผมจะไม่แตะต้องเขาอีกแน่นอน
ชาญไปตัดหินหยกดิบด้วยความกระตือรืนร้น
บริศ สายๆหน้าพูดขึ้น ให้เงินเขาเยอะแยะขนาดนั้นทำไม? คิดว่าเงินของผมปลิวมาตามสายลมจริงๆเหรอ?”
“ไม่มีของดีอะไรเลย”
คำพูดของนรมนทำให้บริศ งุนงง
“คุณดูเสี่ยงโชคหินหยกเป็นแล้ว?”
“เข้าใจนิดหน่อย วัสดุพวกนี้ดูแล้วเหมือนหยกที่มีรอยเก่าๆ แต่ถ้าดูอย่างละเอียดๆ สีสันความแวววาวกับรอยแตก ไม่ได้มีค่า มาก เต็มที่ก็ตัดออกมาเป็นสีเขียวมรกต สบายใจได้ ฉันคำนวณ ไว้แล้ว เสี่ยงโชคหินหยกพวกนี้จ่ายไม่ถึงแสนหรอก เพราะน้ำใจ จากพวกเราเดี๋ยวกลับไป เจตต์ต้องแลกเปลี่ยนกับพวกเรา มากกว่าสิบล้านแน่ๆ”
บุริศร์ยิ้มขึ้นมาทันที
“ตอนนี้คุณทำธุรกิจเก่งขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ!”
“ก็ไม่ได้เรียนมาจากคุณเหรอ?”
นรมนยิ้มบางๆ แต่ทว่าหน้าผากยังแสดงความกังวลอยู่เล็ก
น้อย
บุรีศร์ดึงเธอมานั่งบนต้นขาของเขา ถามขึ้นเบาๆ “คุณกำลัง เป็นห่วงนิตา?”
“ฉันจะเป็นห่วงเธอทำไม? ตอนที่เธอยั่วโมโหฉันก็น่าจะรู้แล้ว ว่าฉันไม่ใช่คนที่จะมารังแกง่ายๆ เพียงแต่อันที่จริงเธอก็เป็นแฟน ของเจตต์ ถ้าชาญทำเกินไปขึ้นมาจริงๆ ถึงตอนนั้นกลัวว่าเจตต์ จะมาโทษฉันได้”
ตอนที่พูดถึงตรงนี้ นรมนก็ค่อนข้างกลุ้มใจ
บุริศร์จึงพูดขึ้นด้วยความอิจฉา: “ตอนนี้จุดอ่อนของคุณ นอกจากผมแล้ว ยังมีเจตต์อีกคนใช่ไหม? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณ ยอมให้ตัวเองได้รับความไม่เป็นธรรมเช่นนี้ เพราะอะไร? เพื่อ เจตต์คุณถึงไม่โกรธ แล้วยังยอมทนให้นิตาไม่เคารพคุณต่อไป แบบนี้อีก?”
“โธ่ ฉันก็จะทำให้เธอเข็ดหลาบไง แล้วยังมีโสธรอีก คุณจะรับ เขาเข้ามาทํางานที่บริษัทไม่ใช่เหรอ?”
“คนละเรื่องกันแล้ว”
สีหน้าของบริศแย่มาก
นรมนเห็นบุริศร์ดึงอีกแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะกลัดกลุ้ม
“บุริศร์ คุณอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม? ฉันก็แค่เป็นห่วงเจตต์ เท่านั้น ฉันไม่เพียงแต่เป็นห่วง ตอนนี้ฉันยังต้องไปดูแลเขาที่โรง พยาบาลด้วย ถ้าคุณจะทิ้งก็ทิ้งไปเลย ปวดใจแย่”
นรมนพูดจบก็ลุกขึ้นจะเดินไป
บุริศร์จึงดึงเธอเอาไว้
“ยังคิดจะทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียวจริงๆเหรอ? ต๊ะ?”
“ไม่งั้นล่ะ? คุณก็ไม่ไปดูแลเจตต์กับฉันอีก”
นรมนเบือนหน้าหนีพูดอย่างกลัดกลุ้ม
บุริศร์รู้ว่านรมนจงใจ แต่ต่อให้จงใจ เขาก็ทนไม่ได้ที่นรมนจะ ไปคอยดูแลเจต เพียงลำพัง
เขายังไม่เคยได้ค่าตอบแทนอย่างนี้เลยนะ
“ผมไป ถ้าคุณไปคนเดียว ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วคนหนึ่งไปดูแล ผู้ชายคนหนึ่ง ใช้ได้ที่ไหน?
“ฉันไม่ดูแลแล้วใครจะดู? หรือจะให้ประธานบริศร์ที่สูงส่งไป
ดูแลงั้นเหรอ?”
“นรมน คุณพ่อเลยนะ!!
บริศ อยากจะอุดปากนรมนจริงๆ
นรมนเห็นว่าพอได้แล้ว จึงรีบพูดขึ้น “ได้ๆๆ ฉันไม่ดูแลแล้ว ฉันจะอยู่ข้างๆดูคุณดูแล โอเคไหม?”
บุริศร์รู้ว่าตนเองหลงกลนรมนเข้าแล้ว แต่จะทำไงได้ล่ะ? เขาก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นนรมทำดีกับผู้ชายคนอื่น
ทั้งสองคนบอกลาชาญ แล้วไปที่โรงพยาบาลทันที ชาญกำลังยุ่งอยู่กับการตัดหินหยก จึงไม่มีเวลาไปส่งพวกเขาเพียงส่งเสียงทักทายเท่านั้น
นรมนเห็นเขาเป็นอย่างนี้ จึงขมวดคิ้วพูดขึ้น “คุณว่าเจตต์ล่วง เกินชาญยังไง? ทำไมชาญถึงลงมือหนักขนาดนั้น? แล้วคุณดูสิ ชาญรักเงินทองขนาดนี้ ถ้าคุณบอกว่าเขาเหมือนคุณ ฉันก็ไม่กล้า เชื่อจริงๆ”
บริศ ไม่ได้พูดอะไร จูงนรมนออกไปจากอำเภอเดิมพันหิน หลังจากขึ้นรถ บุริศร์จึงพูดขึ้นเบาๆ “อาจจะเกี่ยวกับการตาย ของพ่อแม่นิตา”
*หมายความว่าไง?”
นรมนค่อนข้างประหลาดใจ
บุริศร์พูดขึ้นเบาๆ “ก่อนหน้านี้กานต์ได้รับใบรายชื่อที่พ่อแม่ ของนิตาเข้าร่วมภารกิจเมื่อปีนั้นมาจากที่อื่น ด้านในมีชื่อของ ชาญ ด้วยภารกิจครั้งนั้นพ่อแม่นตาต้องถือเงินสามล้านไปแลก เปลี่ยนกับผู้ค้ายา แต่ต่อมาพ่อแม่ของเธอก็สละชีวิต แม้ผู้ค้ายา จะโดนจับได้ แต่กลับบอกว่าไม่เคยเห็นเงินสามล้านนี้มาก่อนเลย ดังนั้นเบื้องบนจึงสืบค้นเรื่องนี้มาโดยตลอด ถึงขนาดที่พ่อแม่ ของนิตาไม่ได้เข้าไปอยู่ในสุสานวีรบุรุษผู้สละชีพเพื่อชาติ เรื่องนี้ ส่งผลกระทบต่อนตามาก ดังนั้นอาจจะเป็นเพราะเจตต์สืบหาเรื่อง นี้ถึงไปยั่วโมโหชาญเข้า
“นี่คุณให้กานต์แฮ….……
นรมนโมโหจนเกือบจะหลุดปากออกมา แต่ทว่ายังคงพะว้าพะวงอยู่บ้าง
“บุริศร์ คุณดูแลลูกชายหน่อยได้ไหม? ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ไม่ ช้าก็เร็วต้องเกิดเรื่องแน่ๆ ต้องรู้ไว้ด้วยนะภูเขาสูงยังมีที่สูงกว่า เหนือคนยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า อย่าคิดแต่จะอาศัยทักษะการ ใช้คอมพิวเตอร์ของตัวเองหาเรื่องไปทั่วทุกที่ได้ไหม? ครอบครัว เราอยู่กันอย่างสงบสุขไม่ได้เหรอ?”
นรมนตกอกตกใจ
นั่นมันสถานที่อะไรกัน?
ถึงเอาของที่เป็นความลับขนาดนั้นออกมาได้ กานต์ไม่รู้จักว่า อะไรควรไม่ควร แต่นี่บุริศร์ก็ไม่รู้ด้วยจริงๆงั้นเหรอ?
เห็นนรมนโมโหแล้ว บุริศร์จึงรีบปลอบเธอ: “ไม่เป็นไรหรอก ผมกำจัดร่องรอยหมดแล้ว ไม่มีใครจับได้ คุณสบายใจได้เลย ต่อไปผมจะดูแลกานต์ให้ดี ไม่ให้เขาทำเรื่องอันตรายพวกนี้อีก โอเคไหม?”
“อะไรที่เรียกว่าโอเคไหม? ครั้งสองครั้ง ฉันยอมรับว่ากานต์ ช่วยได้ไม่น้อยเลย แต่เรื่องของผู้ใหญ่จัดการกันเองได้ไหม? นั่น ลูกชายของฉัน! เป็นลูกชายที่ฉันต้องผ่านความลำบาก ความเจ็บ ปวดถึงให้กำเนิดมาได้! ถ้าเขาเป็นอะไรไป คุณจะให้ฉันทำยัง ไง?”
ความกังวลของนรมนทำให้บริศร์ค่อนข้างปวดใจ เขาดึงเธอเข้ามากอด พูดอย่างอ่อนโยน: “ผมผิดเอง ผมผิดเองได้ไหม? ผมรับปากว่าต่อไปจะดูแลลูกให้ดี
“พวกคุณจะไม่ทําให้ฉันสบายใจเลยจริงๆสินะ”
ตอนที่นรมนได้ยินบุริศร์พูดอย่างนี้ ความโมโหก็จางหายไป เล็กน้อยแล้ว
เห็นนรมนอารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้ว บุริศร์จึงพูดขึ้นอย่าง ระมัดระวัง “ราชินีที่เคารพ ตอนนี้พวกเราเดินทางไปโรง พยาบาลกันเลยไหมครับ?”
นรมน โดนบุริศร์เรียกขึ้นด้วยท่าทีที่ระมัดระวังก็ทำออกมา
“ใครคือราชินีที่เคารพ
“คุณไง คุณเป็นราชินีที่เคารพของผม ไม่ต้องใช้น้ำเสียงนี้ผมก็ เชื่อฟังคุณอย่างว่านอนสอนง่ายแล้วไม่ใช่เหรอ?”
คําพูดของบริศ ทําให้นรมนออกมาอย่างเต็มที่
ไปเลยไป ฉันไม่อยากเป็นราชินีที่เคารพของคุณเลย เหนื่อย จะตายอยู่แล้ว”
“งั้นผมเป็นเจ้าชายของคุณดีไหม?”
“บุริศร์ ออกรถ!”
นรมนแสร้งทำเป็นไม่พอใจถลึงตาใส่บุริศร์
“ได้เลย”
บุริศร์ได้ยินคำสั่งของนรมน จึงเหยียบคันเร่งลงไป แต่ในตอนนี้ ร่างหนึ่งก็กระโจนเข้ามาที่หน้ารถของบุริศร์ ทำให้บริศร์ต้อง เหยียบเบรกกะทันหัน
เสียงแหลมๆของล้อรถที่เสียดสีกับพื้นดังก้องไปทั่ว
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
