บทที่ 732การเปลี่ยนแปลงเยอะเกินไป
“ฉันถามแกอีกครั้ง พิรุณคือใคร
บุริศร์กระชากคอเสื้ออุดม บีบคอเขาแทบตาย อุดม บริมฝีปากแน่น สองตาจ้องมองบุริศร์ ยิ้มอย่างสาแก่ใจ นรมนเกรงว่าบุริศร์จะบีบคอเขาถึงตาย จึงรีบดึงออกมา “บุริศร์คะ อย่าร้อนใจไป พวกเรากลับไปก่อนค่อยว่ากัน
ภายใต้การโน้มน้าวใจของนรมน บุริศร์จึงคลายมือออกจาก อุดม หากแต่มองด้วยสายตามาดร้าย
ป้องจ้องมองอุดมแล้วถามพวกเขาทำอย่างไรดี
“อัดคำพูดเมื่อครูไว้หรือยัง
บุริศร์มองดูโสธร โสธรรีบพยักหน้า
นรมนกับอุดมชะงักงัน
อุดมราวกับครุ่นคิดบางอย่างได้ รีบกระเสือกกระสนขึ้น
“พวกแกช่างสกุลกันเหลือเกิน ฉันกลับได้ ฉันไม่ได้พูดอะไร
ทั้งนั้น”
“สายไปแล้ว”
บุริศร์แค่นเสียงพูด“ส่งให้ตำรวจ ให้ตำรวจจัดการชีวิตของบทที่ 732การเปลี่ยนแปลงเยอะเกินไป
“ฉันถามแกอีกครั้ง พิรุณคือใคร
บุริศร์กระชากคอเสื้ออุดม บีบคอเขาแทบตาย อุดม บริมฝีปากแน่น สองตาจ้องมองบุริศร์ ยิ้มอย่างสาแก่ใจ นรมนเกรงว่าบุริศร์จะบีบคอเขาถึงตาย จึงรีบดึงออกมา “บุริศร์คะ อย่าร้อนใจไป พวกเรากลับไปก่อนค่อยว่ากัน
ภายใต้การโน้มน้าวใจของนรมน บุริศร์จึงคลายมือออกจาก อุดม หากแต่มองด้วยสายตามาดร้าย
ป้องจ้องมองอุดมแล้วถามพวกเขาทำอย่างไรดี
“อัดคำพูดเมื่อครูไว้หรือยัง
บุริศร์มองดูโสธร โสธรรีบพยักหน้า
นรมนกับอุดมชะงักงัน
อุดมราวกับครุ่นคิดบางอย่างได้ รีบกระเสือกกระสนขึ้น
“พวกแกช่างสกุลกันเหลือเกิน ฉันกลับได้ ฉันไม่ได้พูดอะไร
ทั้งนั้น”
“สายไปแล้ว”
บุริศร์แค่นเสียงพูด“ส่งให้ตำรวจ ให้ตำรวจจัดการชีวิตของผมต้องโตกว่าคุณหนึ่งปี แต่นี่ไม่ใช่ เดิมทีเรณุกาเป็นคุณนาย ของบ้านโตเล็ก แต่คงไม่ได้เลี้ยงลูกของตระกูลโตเล็ก ผมเลยคิด ว่า เด็กที่อุดมพูดถึงคงไม่ใช่ผม
บุริศร์พูดความสงสัยของตัวเองออกมา
นรมนพยักหน้ากล่าวแล้วเด็กคนนั้นล่ะคะ”
“ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ลูกของโอกับพิรุณ เด็กที่แม่เดียวกัน แต่คนล่ะพ่อป่านนี้ไปอยู่ที่ไหน แล้วพิรุณนั้นเป็นใคร
“เรื่องนี้ค่อยว่ากันแล้วกัน ตอนนี้เราหาหญ้าหญ้าดาวสีฟ้าเจอ แล้ว คุณจะอยู่ที่นี่ต่ออีกหรือ
นรมนรีบถาม
ที่นี่มีการเปลี่ยนแปลงมากเกินไป เธอไม่อยากให้บริศร์อยู่ที่นี่ เลยจริงๆ เกิดมีใครจากในตอนนั้นโผล่มาจะทำไง
บริศร์รู้ว่านรมนเป็นกังวล พูดตามตรง ยังเรื่องที่ต้องอีก มาก แต่เมื่อเห็นท่าทีที่เป็นกังวลของนรมน เขาจึงพูดขึ้นเสียง ค่อย ผมขอเวลาอีกสองวัน จัดการเรื่องทั้งหมด หาที่ฝังโอ ไม่ว่า ยังไง เธอก็เป็นแม่ของผม
“ค่ะ”
นรมนไม่ได้ขัดขวางในเรื่องนี้
“ฟ้าใกล้สว่างแล้ว คุณไปนอนเถอะ”
“ฉันยังไม่ง่วง คุณไปนอนเถอะ”
บริศ ไม่กล้าเข้านอน นรมนต้องการอยู่เป็นเพื่อน บุริศร์จึง ต้องจํายอมไปนอน
เมื่อตื่นขึ้นมาในวันที่สอง เป็นเพราะว่ากานต์เหนื่อยเกินไป จึง ยังคงหลับต่อ ป้องตื่นขึ้นมาฝังเข็มให้บุริศร์
บริศรชี้ไปที่หญ้าดาวสีฟ้าพูดขึ้น คุณจะจัดการหญ้าดาวสีฟ้า อย่างไร ป้าโอเคยบอกอะไรไว้มั้ย”
“เปล่าเลย แต่ผมเคยหาข้อมูล ก็พอรู้ว่าต้องจัดการยังไง สบายใจเถอะ เรื่องนรมนผมจัดการเอง”
“งั้นฝากด้วยนะ เดี๋ยวผมจะออกไปทำธุระหน่อย
สีหน้าของบุริศร์หนักอึ้ง
“คุณจะไปหาลูกของพิรุณกับโอใช่มั้ย”
“ใช่”
บุริศร์ไม่ปฏิเสธ
ป้องตบบ่าเขาพูดว่า”ระวังหน่อยนะ ถ้าผมช่วยอะไรได้ก็ให้
บอก”
“รับทราบ”
หลังจากที่ฝังเข็มเรียบร้อย บุริศร์จึงออกไป
ตอนที่นรมนมาถึง บุริศร์ก็ไม่อยู่แล้ว
“เขาไปแล้วเหรอ
“รู้มั้ยว่าเขาไปไหน? ? ”
“น่าจะไปหาลูกของพิรุณกับโอ
พอได้ยินนรมนพูดดังนี้ ป้องจึงยิ้มขึ้นมา
“คนที่รู้ดี คงไม่มีใครเกินคุณแล้วสินะ” “ถ้าอาการป่วยทางใจรักษาไม่หาย เขาคงไม่ยอมตามฉันกลับ
นรมนถอนหายใจ พูดกับป้อง “คำพูดของอุดมอาจจะไม่ใช่ ทั้งหมด ยังต้องลองถามดูอีกนะ”
“สบายใจได้ เรื่องนี้บริศร์คงจัดการเอง วันนี้คุณยังต้องฝังเข็ม สองวันนี้ห้ามปากหน่อย ทั้งวัน ผมจะเอาหญ้าดาวสีฟ้าประคบให้ สองวั นะ คิดว่าวันสองวันคงหายดี”
“ขอบใจนะ”
นรมนยังคงดีใจมาก อย่างไรเสียเธอก็ไม่อยากให้ตัวเอง กลายเป็นใบ้
“ขอบคุณอะไรกันเล่า ถ้าจะขอบคุณกันจริงๆ ให้ของลูกชาย ผมมากหน่อยก็พอ”
“แหม รู้แต่ลูกชายคนเดียวหรือไง”
“สัมผัสทางใจน่ะรู้ไหม ฉันว่าท้องนี้เป็นลูกชาย”
ป้องมีความสุขมากเป็นพิเศษ
นรมนรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย
“ตอนที่ฉันท้องกานต์กับกมล บุริศร์ยังไม่รู้ถึงความรู้สึกตัวเอง เลยด้วยซ้ำ ตอนนั้นตกใจมาก ไม่มีอารมณ์อื่นใดแล้ว จากนั้น พวกเราก็ประสบเหตุอัคคีภัย เกือบจะตายในกองไฟ มาจนตอน นี้ก็ยังรู้สึกเสียดายอยู่ บางทีพอกานต์กับกมลถามฉันว่าถ้าพ่อ ของพวกเขารู้ว่ามีพวกเขาจะมีปฏิกิริยายังไง จนฉันเองก็ตอบไม่ ถูก และตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสแล้ว
ป้องชะงักเล็กน้อยตอบว่า “หญ้าดาวสีฟ้ามีฤทธิ์เย็นสูง เรื่องนี้ ไม่ต้องสงสัย แต่ตอนนี้เราจะเพิ่มยาจีนนิดหน่อย เพื่อขจัดฤทธิ์ เย็นจากหญ้าดาวสีฟ้า อีกอย่างคือ ขอเจาะเลือดหยดหนึ่ง ร่างกายของเขาสามารถสร้างความอบอุ่นให้ร่างกายของเธอ โดยเฉพาะมดลูก ดังนั้นวางใจได้ ถ้าพวกคุณอยากมีลูกอีก น่าจะ มีได้”
“จริงเหรอ”
แววตานรมนเป็นประกาย
“แต่ป้าโอเคยวางยาฉัน จะต้องมีส่วนผสมของหญ้าดาวสีฟ้า แน่ๆ”
“ผมแค่บอกว่าน่าจะไม่ได้บอกว่าแน่นอน ไม่มีเรื่องไหนที่ แน่นอนทั้งนั้น อย่าหมดกำลังใจไปเลย ตอนแรกหมอบอกว่าโพ นี้ไม่น่าจะมีลูกได้อีก ดูตอนนี้สิ ก็ตั้งท้องอยู่ไม่ใช่เหรอ ดังนั้น บางทีค่าพูดหมอก็ไม่ใช่อะไรทั้งหมดหรอกนะ จะต้องมีความ มั่นใจ”
ป้องให้กำลังใจนรมน
นโมนพยักหน้า ในใจมีความคาดหวัง ถ้าบุริศร์มีลูกกับตนเอง แล้วละก็ ก็จะชดเชยสิ่งที่ขาดหายได้
แต่ว่าเรื่องนี้ เธอลองคิดดู
พอป้องฝังเข็มให้เธอเรียบร้อย นรมนจึงกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
เธอราวกับเกิดใหม่
โสธรเองก็ลุกขึ้น พอเห็นนรมนก็ยิ้มทักทาย
“คุณนายบุริศร์ อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ!!
นรมนสดใสไม่เหมือนเก่า
โสธรเห็นเธอดีอกดีใจ ก็อดดีใจตามไม่ได้
“คุณนายบุริศร์ ผมอยากเจอประธานบริศร์”
“เขาไม่อยู่ค่ะ มีธุระอะไรมั้ย
“ไม่มีอะไรครับ ผมอาจจะกลับไป อาจารย์ของผมโทรมา ให้ ผมกลับไปเตรียมวิทยานิพนธ์
คำพูดของโสธรทำให้นรมนชะงัก จากนั้นก็เสียดาย
ที่นี่โชคดีที่มีโสธร และเขาก็เป็นน้องชายของนิตา
“เขาอาจจะกลับมาตอนเที่ยง ถ้าคุณไม่รีบ เรามากินข้าวเที่ยงกัน”
ตกลง ฉันขอเก็บของก่อน
โสธรพูดจบกลับห้อง
ในตอนกานต์ออกมา เห็น
อดจะเดินไปหาไม่แล้วนรมน
“หม่าคุณบุริศร์
ไม่รู้จักเด็กจักผู้ใหญ่อีกแล้ว บอกเรียกนรมนพูดจนปวดขบ
“เรียกแล้วกัน
ออกไปธุระแล้ว พ่อ
ไม่อะไร แค่ถาม
กานต์เข้าซุกในอ้อมกอดนรมนอย่างขาวบนท้องฟ้า อากาศนี่มาก
“อยากอยู่เหรอ”
ได้ไหมครับ
กานต์ดีใจลิงโลด
นรมนยิ้มพลางพูดไม่ได้จ๊ะ”
“หม่ามี้ ทำไมแบบล่ะครับ แย่ที่สุด! เมื่อก่อนหม่าไม่เคยแกล้งลูกชายเลย”
งั้นหรือจ๊ะ เมื่อก่อนลูกก็เชื่อฟังมาก
“ตอนนี้ก็เชื่อฟังดีนี่ครับ”
ตอนนี้กานต์สดใสกว่าแต่ก่อนมาก อาจจะเป็นเพราะ ครอบครัวอบอุ่น
นรมนลูบหัวกานต์พลางพูด “พ่อของลูกซื้อที่นี่ไว้แล้ว ถ้าลูก ชอบ ให้พ่อพามาตากอากาศทุกปีก็ได้ แต่ลูกจะอยู่ไม่ได้ ต้องไป โรงเรียน”
“งั้น หม่ามีบอกเองนะครับว่ามาได้ทุกปี
กานต์รีบยื่นนิ้วน้อยๆออกมา
นรมนเห็นเขาเหมือนเด็กๆ ก็ไม่อยากขัดใจ ยิ้มแล้วพูด“ตกลง แม่พูดเอง”
เธอเองก็ยื่นนิ้วมือให้ แล้วเกี่ยวก้อยกับกานต์ แถมยังประทับ นิ้วมือกันด้วย
ทั้งคู่นั่งอาบแดดกันอย่างมีความสุข
นรมนรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีช่วงเวลาอบอุ่นแบบนี้มานานมาก แล้ว
ส่วนบริศ พอใช้เส้นจากแผนกบุคคล มาสอบถามเรื่องของ พิรุณ ปรากฏว่ามีคนซื่อพิรุณสี่ร้อยกว่าคน ตัดคนที่อายุไม่เข้า เกณฑ์ออก เหลือสองร้อยกว่า และก็ห่างจากค่ายไม่ไกลนัก
บุริศร์มองดูคนที่ชื่อเสียงเรียงนามคล้ายกัน เวียนหัวไปหมด เมื่อฝ่ายบุคคลเห็นบริศร์ดูงุนงง จึงถาม: “มีลักษณะพิเศษมั้ย คะ แค่ชื่อคงหายาก”
บุรีศร์คิดแล้วพูด “ผมไม่รู้ แต่มีคนรู้ ขอไปถามก่อน
“ได้ค่ะ”
บริศร์รีบวิ่งไปที่ป้อมยาม
ป้องใช้คอนเนคชั่นตัวเองหาผู้อำนวยการจนเจอ แล้วบอก วัตถุประสงค์การมา
ดีที่ผู้อำนวยการรู้ทันและให้ความร่วมมือ จึงให้เขาไปหา อุดม
ระหว่างที่รอ บุริศร์ค่อนข้างร้อนใจ หากอุดมไม่ยอมพูดล่ะ ทำ
แต่ว่าตอนนี้นอกจากอุดม เขาจะไปถามใครได้เล่า
บุริศรสูบบุหรี่อย่างกระวนกระวายใจ
ประตูห้องโถงเปิดออก บุริศร์รีบลุกขึ้นยืน แต่กลับไม่เห็นอุดม จึงอดถามไม่ได้
“อุดมล่ะ”
“เขาฆ่าตัวตายแล้ว!
บุริศ ตกตะลึงนิ่งอึ้งไป
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
