บทที่ 717 พึงระวังคนคิดร้ายกับเรา

“เธอคิดจะทําอะไร? ฉันขอเตือนเธอนะ ถ้าเธอกล้าทำให้บริศร์ เป็นอันตราย ฉันจะไม่ยกโทษให้เธอ ถึงแม้ฉันจะต้องเข้าไปนั่ง ในคุก ฉันก็จะให้เธอต้องชดใช้

นรมนรีบกล่าวเตือนป้าโอด้วยภาษามือ กลับถูกป้าโอสะบัด

ไปด้านข้างทันที

“ไม่ต้องมาชี้โบ๊เบ๊กับฉัน ฝังเข็มให้เธอแล้วไม่ใช่เหรอ ลอง

พูดดูสิ”

นรมนตะลึงไปทันที

“ท่าออะไรอยู่? อยากด่าฉันไม่ใช่เหรอ? อยากข่มขู่ฉัน ไม่ใช่เหรอ? เอาสิ ใช้ปากพูดเลย ใครจะมีเวลาดูเธอทำท่าทำ ทาง”

ป้าโอพูดจบก็ไม่สนใจนรมน

นี่มันทำงานอย่างไร?

นรมนตกตะลึงไปโดยสิ้นเชิง ไม่รู้ต้องทำอย่างไร

เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเสียวซ่านลำคอได้ยินความ หมายของป้าโอ ตอนนี้ตนเองสามารถพูดบางพยางค์ได้แล้ว ต้องบอกว่า เธอรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้ยังคงมองป้าโออย่าง ถมึงทึง
ป้าโอไม่ไปสนใจว่าบรมนจะปฏิบัติต่อตนเองอย่างไร เธอมอง บุริศร์ ยื่นมือไปกดตำแหน่งฝังเข็มหลายจุดบนศีรษะของเขา

จากนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึม

หัวใจของนรมนเต้นรัวทันที

เธอกำลังจะทำท่าทำทางโดยไม่รู้ตัว แต่นึกถึงคำพูดของป้าโอ เธอจึงอ้าปาก เอ่ยถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง? ”

นรมนพยายามใช้แรงทั้งหมดของร่างกาย แต่กลับพูดออกมา เสียงเบามาก ซึ่งหากไม่ตั้งใจฟังก็จะไม่ได้ยิน แถมยังมีความ แหบแห้ง นรมนยิ่งรู้สึกแสบร้อนที่เส้นเสียง เหมือนกับเดินอยู่บน กริชอันแหลมคม

เธอใช้มือจับสําคอด้วยความเจ็บปวด

ป้าโอพูดออกมา โดยไม่เงยหน้า: “อยากพูดได้ใหม่ ก็ต้อง กระตุ้นเส้นเสียงของเธอ ถ้าเธอกลัวความเจ็บปวด ตอนนี้ก็ สามารถถอดใจได้ อย่างไรเสียหลังจากนี้จะพูดได้หรือเปล่าก็ไม่ เกี่ยวข้องกับฉัน”

นรมนกัดฟัน พูดต่อไปว่า “เขาเป็นอย่างไรบ้าง? ”

“ไม่ค่อยดีนัก เส้นประสาทได้รับความเสียหายร้ายแรง และ การสะกดจิตลึกเกินไป เรณุกาคนนี้ช่างน่าเกลียดชัง แน่นอนว่า เขาไม่ใช่ลูกของตัวเอง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ได้”

ได้ยินป้าโอพูดแบบนี้ นรมนฝืนทนต่อความเจ็บปวดและกล่าว ว่า “แต่เธอดีกับตรินท์มาก
“นั่นไม่เหมือนกัน ตั้งแต่เด็กตรินท์ไม่มีความคิดเห็นใด ๆ เปรียบเทียบกับบริศร์ ไอคิวของเขาอยู่ในระดับปานกลาง ตัวเขา เองมีความน้อยเนื้อต่ำใจ ตราบใดที่คนอื่นดีกับเขาสักหน่อย เขา ก็จะให้ทั้งตัวและหัวใจกับคนคนนั้น เรณุกาปฏิบัติต่อเขาอย่าง ลูกชาย ส่วนเขาก็ไม่รู้ชาติกำเนิดของตนเอง แน่นอนว่าค่อนข้าง กตัญญูต่อเรณุกา เมื่อเปรียบเทียบกับบุริศร์แล้ว เขาเป็นลูกชาย ที่อยู่ในการควบคุม แต่ไม่เหมือนกับบุริศร์ เขามีความเป็นตัว ของตัวเองและรักอิสระมากเกินไป แต่ไอคิวสูงมาก สิ่งที่ทำให้ เรณุกาไม่สบายใจอย่างยิ่ง จึงปฏิบัติต่อบุริศร์อย่างระมัดระวัง ตั้งแต่เขายังเด็ก นอกจากนี้บริศร์ยังดูแลธุรกิจทั้งหมดของ ตระกูลโตเล็ก เธอจึงยังไม่กล้าทำอะไรบุริศร ลึกในใจก็เหินห่าง จากบุรีศร์ไปมาก ตรินท์นั้นไม่มีศักยภาพ เพราะถ้าหากมีขึ้นมา มีความเป็นไปได้สูงที่เรณุกาจะทำให้พวกเขาพี่น้องฆ่าฟันกันเอง ไม่ใช่ว่าเธอจะทำแบบนั้นไม่ได้ เธอลงมือกับบุริศร์อย่างโหดร้าย เช่นนี้ก็รู้แล้ว”

ป้าโอพูดไปพร้อมกับคลึงตำแหน่งฝังเข็มของบุริศร์ นรมนได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

เธอไม่ได้รู้จักเรณุกามากนัก มิฉะนั้นก็คงไม่ปล่อยให้เรณุกา ทำร้ายตนเองจนกลายเป็นแบบนี้ เรื่องราวมากมายดูแล้วสมเหตุ สมผล สมควรได้รับการให้อภัย แต่ตอนนี้ลองคิดดู เหมือนกับ เรณูกาวางแผนทุกเรื่องเอาไว้ก่อนล่วงหน้า

ทันใดนั้นนรมนรู้สึกว่าเรณุกาน่ากลัวมากเกินไป โชคดีที่เธอ ตายไปแล้ว มิฉะนั้นเธอคงจะนอนไม่หลับจริง ๆ
หลังจากป้าโอนวดให้บริศร์ จึงถอนหายใจและกล่าวว่า “ฉันสามารถรักษาเขาได้นะ แต่ว่าฉันไม่มีเวลาแล้ว”

“หมายความว่าอะไร? ”

นรมนสงสัย

ป้าโอตอบด้วยรอยยิ้มขมขื่น : “บางทีอาจจะทำสิ่งเลวร้ายมา มากเกินไป แม้แต่พระเจ้ายังไม่เหลียวแล ตัดสินใจเอาฉันไป ก่อน”

“เธอจะตายเหรอ? ”

“ไม่มีใครไม่ตาย ไม่ตายนั้นไม่ใช่คน

ป้าโอมองนรมน พูดว่า “ฉันเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้ว เพิ่งผ่านมาไม่กี่วัน อาการป่วยของบริศ ต้องใช้เวลานานในการ ฝังเข็มและการรักษา ฉันเดาว่าฉันคงอยู่ไม่ถึงวันนั้นที่เขาหายดี เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ เธอพาป้องมาด้วย ถ้าบอกว่าคนรุ่นหลังยังมีใคร สามารถรับมรดกของฉัน ก็มีเพียงเขาที่ฉันวางใจ ในเมื่อเขาจะ ไม่ทําร้ายบริศร์ ต่อจากนี้ฉันไม่อยู่แล้ว มีเขาอยู่เคียงข้างบุริศร์ ฉันก็สบายใจได้สักหน่อย”

ได้ยินเหมือนป้าโอพูดสั่งเสีย นรมนรู้สึกรับไม่ได้ “เธอจะสอนป้องจริง ๆ เหรอ? ”

“ตอนนี้ในเวลานี้ ฉันยังจำเป็นต้องโกหกเธอเหรอ? เธอไม่ เห็นเหรอว่าเมื่อวานฉันเป็นอย่างไร? ฉันเดาว่าอีกประมาณสิบ วันหรือครึ่งเดือนฉันจะได้ไปหาพ่อของบุริศร์แล้ว”
ป้าโอยิ้มอย่างอ้างว้าง

“เธอไม่ได้เป็นหมอหรือไง?

“หมอยากที่จะช่วยชีวิตตัวเอง โดยเฉพาะโรคแบบนี้ฉันจะ รักษาอย่างไรล่ะ?”

ป้าโอมองนรมน กล่าวด้วยรอยยิ้ม : “คิดว่ามันช่วยบรรเทา ความแค้นได้มากใช่ไหม ในที่สุดฉันก็จะตายแล้ว ก่อนหน้านี้ เรื่องที่ทำกับเธอเกินไป เธอจําได้ไหม? ”

“เธอคิดว่าฉันจะลืมได้เหรอ? ”

“ก็จริง มันเป็นสิ่งที่คนลืมไม่ลง ฉันเองก็ไม่ขอให้เธอยกโทษ ให้หรอกนะ เพียงหวังว่าชีวิตที่เหลือจากนี้เธอจะดีกับบุริศร์ ใน เมื่อบนโลกใบนี้เขาไม่มีญาติเหลืออยู่อีกแล้ว”

ป้าโอลูบใบหน้าของบริศร์อย่างอาลัยอาวรณ์ น้ำตาคลอเบ้า นรมนเอ่ยเสียงเบา : “เขายังมีญาติ มีลูกชาย มีลูกสาว และ ยังมีฉันอยู่ พวกเราจะมีชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข”

“จริงด้วย ไม่มีฉันเข้าไปร่วมด้วย พวกเธอคงจะมีความสุขกัน มาก ตอนนี้กานต์กับกมลเป็นอย่างไรบ้าง?

แต่ไหนแต่ไรป้าโอไม่เคยไถ่ถามถึงเด็ก ๆ เมื่อถามขึ้นมาอย่าง กะทันหัน นรมนรู้สึกกังวลทันที

“เธอคิดจะทำอะไร? ฉันบอกเธอให้นะ ไม่ว่าข่าวการป่วยของ เธอจะจริงหรือหลอก ฉันจะไม่ยอมให้เด็ก ๆ มาเยี่ยมเธอเด็ดขาดเธออย่าได้แม้แต่จะคิด

คําตอบของนรมนเป็นไปอย่างที่ป้าโอคิดไว้ เพียงแต่ยังรู้สึก ผิดหวังอยู่บ้าง

“ฉันไม่ได้พูดอะไร เธอออกไปเถอะ ฉันต้องการรักษาให้บริศร์ ถ้าไม่สบายใจ เธอก็ให้ป้องเข้ามา

ป้าโอไล่แขกทันที

“ฉันจะอยู่ที่นี่”

“เธออยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร แถมยังรบกวนฉันอีกต่างหาก

ออกไปซะเถอะ”

ท่าทีของป้าโอแข็งกร้าว

ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้นรมนต้องการให้ป๋าโอรักษาบุริศร์ จึง ทําได้เพียงเชื่อฟังเธอ

หลังจากนรมนออกมา จึงนำคำพูดของป้าโอมาบอกป้อง

ป้องแปลกใจอยู่บ้าง แต่วันภพกลับร้อนรน

“ผมขอไปฟังอยู่ด้านข้างได้ไหม? ผมเป็นนักเรียนแพทย์ พวก คุณก็รู้ ความกระตือรือร้นของนักเรียนแพทย์ที่มีต่อหมอนั้นไม่ สามารถอธิบายได้

“รุ่นพี่ อย่าเลยค่ะ ป้าโอเป็นคนอันตราย คุณอย่าเข้าไปเลย

โพนี่ปฏิเสธโดยตรง
ไม่ได้กลัวฝีมือของป้าโอเผยแพร่ออกมาข้างนอก แต่กลัวป้า โอบีบบังคับวันภพ

“แต่ว่า……

“แบบนี้ดีแล้ว เมื่อผมเรียนรู้มันแล้ว ผมจะออกมาสอนคุณต่อ คำพูดของป้องทำให้วันภพดีใจทันที

“คุณพูดเองนะ”

“อืม ผมพูดเอง ผมขอตัวเข้าไปก่อนนะ”

ป้องพูดจบก็เข้าไป

นรมนรู้สึกกระวนกระวาย และไม่อยากจากไป เพียงแต่โพนี่ กลับปลอบใจเธอว่า “พวกเราไปดูเอกสารของป้าโอเถอะ”

“เธอกลัวว่าเธอกำลังหลอกพวกเราเหรอ?

นรมนอึ้งไปเล็กน้อย

“ดูไว้สักหน่อยก็ไม่เสียหาย พึงระวังคนคิดร้ายกับเรา” ได้ยินโพนี่พูดแบบนี้ นรมนรีบพยักหน้า

ทั้งสองคนเดินไปที่ห้องทะเบียน หยิบเอกสารรับรองออกมา อธิบายเหตุผล จากนั้นตรวจสอบเอกสารของป้าโอ

เวลาของเธอกำลังจะหมดลงแล้วจริง ๆ

นรมนรู้ว่าป้าโอไม่ต้องการความเห็นใจ เหมือนกับที่เธอเป็น คนพูดเองว่า ทําสิ่งเลวร้ายมามากเกินไป พระเจ้าไม่เหลียวแลแน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องคร่ำครวญอะไรกับผลลัพธ์เช่นนี้ เพียง แต่ยังคงรู้สึกกดดันอยู่บ้าง

“เป็นอะไรไป ? เห็นใจเธอเหรอ?

โพนี่เห็นนรมนรู้สึกไม่ดี จึงรีบเอ่ยถาม

นรมนส่ายหน้าและตอบว่า “เปล่าหรอก ฉันแค่รู้สึกว่าชีวิต ของคนเรานั้นเปราะบางมากขึ้นมาอย่างกะทันหัน ไม่ว่าจะคนดี หรือคนเลว ต่างต้องมีวันนี้กันทุกคน แต่ก่อนเคยคิดอยู่เสมอว่า พวกเรายังมีเวลาเหลืออีกมาก จึงเอาไปใช้อย่างสิ้นเปลือง ตอน นี้มองย้อนกลับไป จึงพบว่าหนึ่งในสามของชีวิตของฉันหมดลง แล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องถูกเรื่องผิดของป้าโอก่อน ถ้าฝีมือทางการ แพทย์ของเธอสามารถส่งต่อให้ป้องได้จริง ๆ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่

“จริงด้วยเนอะ น่าเสียดายฝีมือทางการแพทย์ของเธอ ถ้า ไม่ใช่เพราะสถานการณ์ของเธอในเวลานี้ ฉันอยากจะขอคำ แนะนําการรักษาปัญหาของนิตาสักหน่อย

ได้ฟังโพนี่พูดแบบนี้ นรมนก็พยักหน้า

“ใช่แล้ว แต่เธอไม่มีแม้แต่เวลารักษาบุริศร์ ทางฝั่งนิตาจะทำ อย่างไรดี? แท้จริงแล้วมิลินไปไหนนะ? ”

“อาจจะหลบซ่อนตัวอยู่ก็ได้

โพนี่เห็นนรมนมีท่าทางไม่ดี จึงถามว่า “พูดมาตั้งนาน เธอ พักสักหน่อยเถอะ อย่ารีบร้อนที่จะเห็นผลเกินไป ในเมื่อเส้นเสียงของเธอเสียหาย ตอนนี้สามารถส่งเสียงได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย หวัง แค่เพียงเมื่อบริศร์ฟื้นขึ้นมา ส่วนเธอเสียงคืนกลับมา ถึงตอนนั้น ก็นับว่าเป็นความสุขสองเด้ง”

“อืม”

นรมนพยักหน้า

พวกเธอออกมาจากห้องทะเบียน วันภพกำลังเขย่งเท้าอย่าง ร้อนรนต้องการมองเข้าไป แต่ไม่ว่าอย่างไรก็มองไม่เห็น เขาเดิน วนไปวนมาอยู่ที่เดิมอย่างร้อนใจ

จู่ ๆ นรมนก็อารมณ์ดีขึ้นมามาก

อาการป่วยของบริศร์มีความหวังที่จะแก้ที่ต้นเหตุได้ เธอจึง รู้สึกผ่อนคลายลงเยอะมาก

ป้องอยู่ข้างในประมาณชั่วโมงกว่า เมื่อออกมาก็เต็มไปด้วย

เหงื่อ พร้อมกับพาบุริศร์ออกมาด้วย

มองเห็นสีหน้าของบริศร์มีเลือดฝาด นรมนถึงจะถอนหายใจ อย่างโล่งอก

“ทำให้เป็นแบบนี้ได้อย่างไร? รู้สึกว่าใช้แรงไปไม่น้อยเลย นะ”

โพนี่รู้สึกสงสาร อย่างไรเสียผู้ชายบ้านใครใครก็รัก

ป้องตอบด้วยรอยยิ้ม : “ไม่เป็นไร มันใช้แรงจริง เพียงแต่ ๆ ฝีมือทางการแพทย์ของป้าโอช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ ผมเกือบจะถูกเธอสะกดจิตไปแล้ว”

“อะไรนะ? #

สีหน้าของโพนี่กับนรมนเปลี่ยนเป็นตึงเครียดทันที

ป้องกล่าวด้วยรอยยิ้ม : “ไม่ต้องเครียด ไม่ได้สะกดจิตผม พวกเราทุกคนไม่มีใครรู้ว่า ป้าโอยังเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการ สะกดจิตอีกด้วย และสามารถเข้าสู่ระบบประสาทของอีกฝ่ายได้ เมื่ออยู่ในสภาวะโคม่า เพียงแต่ใช้สมองมาก จนป้าโออ้วกเป็น เลือดออกมา เดาว่าสามถึงห้าวันต่อจากนี้คงไม่สามารถฝังเข็ม ให้บริศร์ได้ โชคดีที่เธอสอนเทคนิคการฝังเข็มให้แก่ผมแล้ว ผม จึงสามารถรักษาบุริศร์ได้

“เยี่ยมไปเลย”

ทุกคนต่างดีใจอย่างยิ่ง พาบุริศร์กลับไปที่โรงแรม สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว นรมนยิ่งพูดจาชัดเจนขึ้น สิ่งเดียว ที่ไม่ดีคือหลังจากพูดจบจะรู้สึกเจ็บแสบคอมากเป็นพิเศษ

ป้าโอต้องการพบนรมน

นรมนจึงไปหาเธอ

เมื่อเธอเจอกับป้าโออีกครั้งก็ตกตะลึงไปหมด ตรงหน้าคือคนแก่เบ้าตาลึกไร้เรี่ยวแรง นี่คือป้าโอที่ทรมาน ตนเองด้วยสารพัดวิธีโหดร้ายคนนั้นเหรอ?

“เป็นอะไรไป? แปลกใจมากหรือไง? ”
ป้าโอยิ้มอย่างอ่อนแรง เธอไอติดต่อกันเป็นระยะเวลานาน จน กระอักเลือดออกมา ทั้งตัวฟุบลงไปบนโต๊ะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ