บทที่ 706 ความรักลึกซึ้งแบบนี้ จะพลาดได้อย่างไร

เมส มองฉันทำไม? ทำไม? ดื่มไม่ลงแล้ว?”

เจตต์มองนิตาตรงหน้า จู่ๆ ก็รู้สึกสายตาเธอมันขวางหูขวาง ตามาก

นั่นมันสายตาอะไรของเธอ?

เจตต์อย่างเขาต้องการความเห็นอกเห็นใจจากคนอื่นตั้งแต่ เมื่อไร?

“คุณจะดื่มไม่ดื่ม? ไม่ดื่มก็ออกไป!

เจตต์คำรามเสียงทุ้มด้วยความหงุดหงิด จากนั้นก็ยกขวด เบียร์ขึ้นมาดื่มต่อ

นิตารีบเดินไปข้างหน้า จับมือเจตต์เอาไว้ แล้วพูดเสียงทุ้ม “ไม่ ต้องดื่มแล้ว เรากลับกันเถอะ”

“อยากกลับคุณก็กลับไป อย่าทำให้ฉันเสียเวลาดื่ม

เจตต์สะบัดนตาออก

เขาปวดใจมากจริงๆ!

มันนานขนาดนี้แล้ว ยากที่จะลืมใครสักคนจริงๆ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ เป็นของตัวเอง แต่ก็หวังเสมอว่าสักวันตัวเองจะสามารถแทนที่บุ ริศร์ได้
ถูกปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า ถูกทิ่มแทงครั้งแล้วครั้งเล่า คิดว่า ตัวเองสวมชุดเกราะ ไม่สนใจทุกอย่างได้ แต่ไม่คิดว่าชุดเกราะ มันมีรอยแตกด้วย

ความเจ็บปวดเหล่านั้นมันเข้าไปในรอยแตกชุดเกราะ ลึก เข้าไปในกระดูก ละลายกระดูกและเลือดเขาเหมือนกรดซัลเฟต เจ็บสาหัส แต่ไม่สามารถตะโกนเปล่งเสียงออกมาได้

ความเจ็บปวดประเภทนี้ถูกเขาเพิกเฉยครั้งแล้วครั้งเล่า

ต้องการยอมแพ้ช่างมัน แต่ทุกครั้งเมื่อคิดว่าไม่สามารถเจอนร มนได้อีกแล้ว ความเจ็บปวดประเภทนั้นก็รู้สึกแย่กว่าความเจ็บ ปวดในตอนนี้

ตอนนี้เจตต์จะพังทลายแล้ว

ความทนไม่ได้และความสะบักสะบอมทั้งหมดของเขาถูกผู้

หญิงบ้านนอกตรงหน้านี้เห็น เจตต์ที่อยู่เหนือทุกคนมาตลอด เขา ไม่สามารถแบกรับไหวได้ แต่เขาไม่สามารถทำอะไรนิตาได้ ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถระบายออกได้ทำได้แค่แก้ไขด้วย

การดื่มเท่านั้น

บางทีถ้าดื่มให้เมาไปเลย ก็จะไม่สนอะไรทั้งนั้นได้

เจตต์คว้าเบียร์อีกขวดหนึ่ง เปิดมันแล้วดื่ม ดื่มอย่างไม่คิด

ชีวิต

ทันใดนั้นนิตาก็ปวดใจขึ้นมา
ครั้งหนึ่งเธอเคยแอบชอบ รู้ความเจ็บปวดของการแอบชอบนี้ ตอนนี้เห็นเจตต์มีสภาพนี้ ก็นึกถึงตัวเองอย่างอดไม่ได้

เธอเป็นแค่เด็กบ้านนอก แต่เจตต์มีความสามารถขนาดนั้น

ฉลาดขนาดนั้น ทําให้ตัวเองจนตรอกแบบนี้ได้อย่างไร

นิตาไม่โน้มน้าวเจตต์อีกต่อไป มองเขาดื่มอยู่แบบนั้น หวังว่า พอเขาดื่มจนเมาแล้วจะได้กลับไปพักผ่อนเร็วๆ

บางทีพรุ่งนี้เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น ก็จะเป็นอีกหนึ่งวันที่สวยงาม

ธาวิณีเห็นเจตต์ดื่มแบบนี้ ก็ยิ้มอย่างประหลาดเล็กน้อยอย่าง อดไม่ได้ จากนั้นก็แอบเดินจากไป

เจตต์ดื่มเบียร์บนโต๊ะจนหมดเกลี้ยง ยังดื่มไม่พอ เขาสั่งเพิ่ม อีกสองสามขวด

นิตาอยู่ข้างเขาตลอด และไม่ได้ดื่ม และไม่ได้โน้มน้าวเขา

อยากให้เจตต์มีความกดดันน้อยลงบ้าง

เธอเหมือนเป็นคนล่องหน แต่ไม่ได้ทำให้เจตต์รู้สึกเหงา

และไม่รู้ว่าดื่มไปนานแค่ไหน ในที่สุดเจตต์ก็เมา ถึงจะยังไม่ หมดสติ แต่ก็เริ่มพูดสิ่งที่อยู่ในใจ

“คุณว่า นิตา คุณว่าฉันหน้าตาแย่ไหม?”

“ไม่แย่”

นิตารู้ว่าเขาเมาแล้ว ทำได้แค่คล้อยตามคำพูดเขา อีกอย่าง เจตต์ก็หน้าตาไม่แย่จริงๆ
เจตต์ยิ้มขณะที่พูดขึ้น “คุณก็ตาถึงนะ แต่ทำไมนมนต้นไป ชอบบริศ ล่ะ? ถ้าบอกว่าชอบทหาร ฉันกับบริศร์ก็เหมือนกัน ปลดประจําการจากกองทัพ เขาสู้ได้ ฉันก็สู้ได้เหมือนกัน เขามี ความสามารถในการทำธุรกิจ ฉันก็มีพรสวรรค์ในด้านธุรกิจ ฉัน กับเขาเท่าเทียมกัน ทำไมเธอเลือกบุริศร์ไม่เลือกฉัน?”

นิตาไม่รู้ควรตอบเจตต์อย่างไร

เธอไม่คุ้นเคยกับทุกสิ่งทุกอย่างนี้ แต่ได้ยินคำพูดของเจตต์ ก็ ยังรู้สึกตกตะลึง

เธอไม่คิดว่าเจตต์จะโดดเด่นเพียงนี้

เจตต์พูดต่อ “คุณไม่รู้ ตระกูลโตเล็กนะเป็นพยัคฆ์วังมังกร แผนการเล่ห์เหลี่ยมมีอยู่ทุกที่ แต่ตระกูลธนาศักดิ์ธนของเรา ฉัน ที่เป็นทายาทคนเดียว สะอาดเป็นพิเศษ ฉันพูดอะไรก็ทำอย่างนั้น เหรอ ไม่จริง พ่อที่เอาแต่สร้างปัญหาของฉันมีลูกนอกสมรส แต่ แล้วมันยังไง? แค่มีฉันอยู่ ลูกนอกสมรสคนนั้นก็อย่าคิดจะเข้ามา ตลอดชีวิต ตระกูลธนาศักดิ์ธนของเราสังคมเรียบง่ายไม่มีประวัติ เสื่อมเสีย ทำธุรกิจมาหลายชั่วคนอายุ มรดกก็โอเค ถ้าเธอเลือก ฉัน ก็จะได้เป็นคุณหญิงตระกูลธนาศักดิ์ธนได้อย่างสบายใจ ใคร กล้าพูดไม่ดีกับเธอ ฉันจะฆ่ามัน แต่ทำไมเธอต้องคิดสั้นไปอยู่กับ พวกคนชั่วร้ายอย่างตระกูลโตเล็กด้วย? ทำไมต้องเลือกบุริศร์? ถึงขนาดกลายเป็นสภาพในตอนนี้?”

“คุณไม่รู้เลย แต่ก่อนนรมนไม่ได้หน้าตาแบบนี้ เธอสวยกว่า ตอนนี้เยอะมาก หน้าเธอในตอนนี้เพราะเลือกบริศร์เลยถูกทำให้เสียโฉม ต่อมาก็ทําศัลยกรรมเป็นเหมือนในตอนนี้ แต่ในเมื่อ ตายมาแล้วหนึ่งครั้ง ตายมาแล้วสองครั้ง กลายเป็นใบ้ ก็ยัง ปกป้องบุริศร์อย่างงมงาย ทำไมล่ะ? ฉันไม่ดีเท่าบุริศร์ตรงไหน? ฉันรู้จักเธอก่อนด้วย! ฉัน! ฉันรู้จักนรมนคนแรก ทำไมเธอถึง เลือกบุรีศร์?”

เจตจับแขนนิตาแน่น ดวงตาแดงก่ำ มีน้ำเป็นประกายใน ดวงตาเขารางๆ

นิตารู้สึกค่อนข้างเสียใจ

“เจตต์ ไม่ใช่ทุกคนจะเจอเรื่องราวดีๆ ในโลกแห่งความรัก ไม่ใช่ว่าใครรู้จักเร็วกว่าใคร แล้วคนคนนั้นจะเป็นคนที่ใช่ โชค ชะตาบางอย่างถูกสวรรค์ลิขิต บางทีคุณอาจจะไม่มีโชคชะตากับ ประธานนรมนจริงๆ ก็ได้

“ไม่มีโชคชะตาเหรอ? เฮอะๆ ฉันไม่เชื่อเรื่องไร้สาระนี้หรอก คำพูดนี้ต้องไปพูดให้พวกไร้ประโยชน์ฟัง ฉันจีบเธอไม่ติดหนึ่งปี ก็เป็นสองปี สองปีจีบเธอไม่ติด ก็สามปี ห้าปี สิบปี! ถึงสุดท้าย ผมจะหงอก แค่ฉันมีชีวิตอยู่นานกว่าบุริศร์ ฉันก็ยังมีโอกาสใช้ ไหม?”

เจตต์ยิ้ม แต่ความขมขื่นในรอยยิ้มมันทำให้นิตารู้สึกเสียใจ อย่างช่วยไม่ได้

“คุ้มเหรอ? เสียเวลาทั้งชีวิตเพราะคนคนเดียว?

เจตต์ตกตะลึง
เขามองไประยะไกล พูดขึ้นเสียงทุ้ม “คุณไม่เข้าใจ ถ้าไม่มีนร มน ก็ไม่มีฉันในตอนนี้ ชีวิตนี้ฉันให้เธอทั้งหมด แล้วทำไมฉันถึง ไม่รอเธอทั้งชีวิตล่ะ?”

พูดจบ เขาก็เอนไปด้านหลัง ทั้งร่างก็หลับไป

นิตาสะเทือนใจอย่างลึกซึ้ง ทำไมถึงไม่รอเธอทั้งชีวิต?

ความรักลึกซึ้งแบบนี้ จะพลาดได้อย่างไร?

ถ้าตอนแรกที่เธอแอบชอบคนคนนั้น แล้วยืนกรานได้เหมือน เจตต์ ตอนนี้เธอจะได้รับความสุขของตัวเองหรือยัง?

ทันใดนั้นนิตาก็รู้สึกอึดอัดในใจกระวนกระวาย เธอมองเจตต์ สายหน้า แอบด่าตัวเองที่เศร้าเกินไป

เมื่อนิตาลุกขึ้นจะพยุงเจตต์ ทันใดนั้นก็รู้สึกมีคนดึงตัวเองอยู่ ด้านหลัง

ทั้งร่างเธอทรงตัวไม่ได้ ล้มนอนบนตัวเจตต์ทันที

“ใคร?”

นิตายังไม่หันศีรษะไป ก็ถูกคนดึงผมยาว ความเจ็บนั้นทำให้ เธอขดตัว

ธาวิณีทำหน้าบูดบึง ดึงผมนิตาแล้วพูดขึ้น “เจตต์เป็นของฉัน ฉันเคยบอกแกแล้ว นิตา ทางที่ดีแกอย่ายุ่งเรื่องชาวบ้านให้มาก นัก ทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้นซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแกโดยที่แกไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ”

นิตาเห็นธาวิณีตรงหน้า ก็พูดอย่างโกรธเคือง “เธออีกแล้วเห รอ! ธาวิณี ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงแบบเธอมาก่อนเลยจริงๆ ในเมื่อ เธอชอบเจตต์ ก็จีบให้มันถูกต้อง เธอทำแบบนี้มีค่าอะไร?”

“มีค่าอะไรแกมายังทำไม? แล้วแกมีดีอะไร? ฉันจะบอกแกให้ คืนนี้เจตต์ต้องเป็นของฉัน! ฉันจะกลายเป็นผู้หญิงของเจตต์ใคร ก็ห้ามไม่ได้! รวมถึงแกด้วย! ถ้าแกไม่รู้จักกาลเทศะ ฉันจะทำให้ แกเสียใจไปตลอดชีวิต”

พูดจบ เธอก็เตะนิตาออกไป

นิตาแค่รู้สึกว่าหนังศีรษะจะหลุด เธอเห็นธาวิณีโบกมือ ก็มีผู้ชายสองคนออกมาพยุงเจตต์ ฟัง คําสั่งธาวิณีแล้วก็เดินไปทางห้องด้านหลัง

นิตาร้อนรนใจทันที

เธอรีบควัก โทรศัพท์ออกมา รีบส่งข้อความหานรมน จากนั้น ก็ตามไป

“ธาวิณี เธอปล่อยเจตต์ลงนะ!”

เธอดึงผมธาวิณีไว้แน่น

“อ๊ะ! ไอ้เลว!”

ธาวิณีกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นมา

“พวกแกโง่กันหรือไง? ไม่เห็นเหรอว่าเธอโจมตีฉัน? จัดการมันให้ฉัน! เอาให้ตายเลย!”

ธาวิณีกรีดร้องใส่ชายสองคนที่พยุงเจตต์อยู่

พวกผู้ชายมองหน้ากัน จากนั้นก็วางเจตต์ลง แล้วเดินไปหาน

นิตาป้องกันตัวเองไม่เป็น เมื่อเห็นชายสองคนเดินมาหาเธอ เธอก็ปล่อยธาวิณี พุ่งไปหาเจตต์ทันที กอดเขาไว้แน่น

“ถึงวันนี้พวกแกจะตีฉันจนตาย ฉันก็ไม่ให้พวกแกเอาเจตต์ ไป”

ธาวิณีโกรธแทบบ้าแล้ว

“แกมันน่าขยะแขยง ฉันจะฆ่าแก!”

เธอสวมรองเท้าส้นสูง เหยียบลงไปบนท้องนิตา

นิตาเจ็บจนคร่ำครวญเสียงอู้อี้ เหงื่อไหลออกมา แต่ก็กัดฟัน แน่น กอดเจตต์ หมดสติไว้แน่น

เธอต้องถ่วงเวลา ต้องรอให้นมนมา

ทางด้านนรมนขึ้นรถไปได้ไม่นาน เธอก็ให้โพนี่จอดรถ นั่ง ระหว่างทาง ดูเหมือนจะกังวลมาก

โพนี่รู้ เธอรู้สึกผิดต่อเจตต์

เจตต์เป็นแบบนี้ ไม่สามารถเพิกเฉยได้จริงๆ

ว่ากันว่าผู้หญิงดีๆ กลัวผู้ชายรังควาน และผู้ชายขี้รังควานแบบเจตต์ก็ทําเพื่อนรมน โดยไม่สนความเป็นความตายซ้ำแล้ว

ซ้ำเล่า นรมน ใจร้ายได้สิแปลก “ถ้ารู้สึกเสียใจจริงๆ ก็กลับไปดู คนนิสัยแบบเจตต์ จะเมา

แบบนั้นได้ยังไง”

ข้อเสนอของโพนี่ทำให้นรมนส่ายหน้า

“ไม่ได้ มีนิตาอยู่ เขาจะไม่เป็นอะไร ฉันรู้สึกติดหนี้เขาเยอะเกิน ไป หวังว่าเขาจะหาความสุขของตัวเองเจอได้จริงๆ ฉันใจร้ายกับ เขาแบบนี้ มันจะทำร้ายเขา

นรมนแสดงท่าทางพูดขึ้น

“ในเมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้ว ยังจะคิดมากอีกทำไม?

“ไม่ได้คิดมาก แค่ในใจรู้สึกแย่ นั่งเป็นเพื่อนฉันสักพักเถอะ” นรมนลากโพนี่นั่งริมถนน เพื่อเบี่ยงเบนอารมณ์ ทั้งสองจึงคุย เกี่ยวกับอาการป่วยของบุริศร์

“รุ่นพี่วัน พบอกว่ายังมีหวัง เดี๋ยวเขาจัดการเรื่องทางนี้ก่อน แล้วจะไปดูกับพวกเรา ถ้ารักษาบุรีศร์ได้ ก็จะดีมากเลย

นโมนพยักหน้า

“ใช่แล้ว ถ้าบุริศร์ยังไม่ฟื้น ฉันกลัวตัวเองจะทนต่อไปไม่ไหว

จริงๆ”

ดวงตานรมนมีแต่ความกังวล

และในตอนนี้ โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น
นรมนหยิบขึ้นมาดู สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“รีบกลับไปเร็ว เจตต์เกิดเรื่องแล้ว”

นรมนและโพนี่รีบขึ้นรถ ในใจกระวนกระวายไม่สบายใจ

นิตาขอความช่วยเหลือจากเธอ แสดงว่าเจตต์ป้องกันตัวเอง และปกป้องนิตาไม่ได้อีกต่อไป

พวกเขามาที่นี่ได้ไม่นาน ใครมันไปหาเรื่องพวกเขาอีก ดวงตานรมนเย็นซาลง ภายในใจกังวล รีบกลับไปกลับเมื่อครู่นี้

แค่หลังจากเธอเดินเข้ามาในคลับ ก็เห็นทุกอย่างตรงหน้า ทั้ง ร่างก็โกรธเคือง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ