บทที่ 672 ยืมห้องน้ำอาบน้ำ

“คุณนายบริศ หมายความว่าไง?

ชยนต์เห็นสีหน้าบุริศร์แปลกเกินไป รีบถามขึ้น กลัวว่านรมน จะเปลี่ยนใจ

บริศร์กระแอมไอหนึ่งทีแล้วพูดขึ้น “ภรรยาฉันบอกว่าเราไม่ ขาดเงิน นลินลงทุนไปเท่าไร เราก็จะลงทุนเพิ่มเป็นเท่าตัว

คำพูดนี้ทำให้นลิน โกรธจนหน้าเขียวทันที แต่นรมนยิ้มอย่าง

สง่างาม ชยนต์ดีใจแน่นอน เขารับผิดชอบการท่องเที่ยวนี้ รีบพูดขึ้นว่า

“โอ๊ยตาย คุณนายบุริศร์กล้าได้กล้าเสียจริงๆ

“ฉันอยากให้เธอออกไปจากวงการอุตสาหกรรมท่องเที่ยวที่นี่ เท่าไรฉันก็จะจ่าย

นรมนแสดงท่าทาง บุริศร์เป็นผู้แปล

นลินยืนขึ้นทันที จ้องมองนรมนอย่างไม่พอใจ พูดขึ้นทีละคำ “นรมน คุณอย่าทำเกินไปนะ อย่าใจร้ายเกินไป เว้นทางให้ถอย บ้าง คุณเด็ดขาดแบบนี้ ไม่กลัวจะเกิดอะไรไม่คาดคิดเหรอ?”

“คุณคิดว่าถ้าภรรยาฉันเกิดอะไรไม่คาดคิด คุณจะรอดไหม? นลิน ทางที่ดีก็สวดมนต์ขอให้ภรรยาฉันปลอดภัยดีกว่านะ ไม่งั้น จะไม่ปล่อยให้คุณใช้ชีวิตในยูนนานง่ายๆ
สีหน้าบุริศร์เย็นซาทันที

นลินทําเสียงไม่พอใจ กระแทกประตูเดินออกไปด้วยความขุ่น เคือง

ชยนต์เห็นทุกคนทะเลาะกันจนเป็นแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะพูด ไกล่เกลี่ย “ประธานบริศร์ คุณนายบุริศร์ พวกคุณดูสิ มีคนเยอะ พลังก็ยิ่งมาก และนลินมาลงทุนที่นี่ ก็สร้างผลประโยชน์ให้กับ เราจริงๆ ถ้าตอนนี้เราถอนเงินทุนเธอออกไป มันก็ไม่ได้ มาตรฐานเกินไปหน่อย เราทุกคนรู้จักกัน ล้วนเป็นเพื่อนกัน อย่า มีปัญหากับเรื่องเงินดีไหม? ถอยออกมาคนละก้าว ทำตามที่ คุณนายบุริศรพูดในตอนแรก ผมก็คิดว่ามันดีมากแล้ว

“คุณคิดงั้นเหรอ? แต่ภรรยาผมไม่พอใจนะ”

บุริศร์ยิ้ม พูดขึ้นอย่างสบายๆ “ก็จริง มาคุยกับลูกน้องอย่าง พวกคุณก็ไม่มีประโยชน์ ฉันโทรหาผู้บังคับบัญชาพวกคุณเลยดี กว่า ฉันจําได้ว่าผู้บังคับบัญชาพวกคุณคือธามนิธิใช่ไหม?”

เมื่อชยนต์ได้ยินบริศ พูดชื่อผู้บังคับบัญชาของหน่วยงานท่อง เที่ยวออกมาได้อย่างถูกต้อง ก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ รีบทำหน้ายิ้มขณะพูดขึ้น “ประธานบริศร์ เรื่องนี้เรามาปรึกษากัน อีกสักหน่อยดีกว่านะ คุณว่าโอเคไหม?”

“ได้!”

บุริศร์ก็รวดเร็วเช่นกัน

คนอื่นๆ รีบเรียกบริกรมาเสิร์ฟอาหาร แต่บุริศร์หยุดไว้
“ไม่ต้อง ฉันจะพาภรรยาฉันออกไปเดินข้างนอก

บุรีศร์พูดจบ ก็พานรมนออกไป

คนอื่นเห็นว่าตัวเองออกไปแล้ว ก็จากไปกันทีละคน

หลังจากนรมนและบริศร์ออกมา เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาก ได้ เห็นใบหน้าโกรธเกรี้ยวของนลิน ก็มีความสุขจริงๆ

บริศร์หน้าเธอสดชื่นมีความสุข ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น มีความสุขเห รอ?”

“อืม คุณว่าถ้านลินถอยออกไปจริงๆ คุณจะให้ฉันลงทุนจริง ไหม?”

นรมนแสดงท่าทางถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

“แน่นอนสิ”

ท่าทางเอาอกเอาใจของบุริศร์ทำให้นรมนตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็หันหน้าหนี

“เป็นอะไรอีก? คุณก็รู้ว่าฉันไม่สนใจเรื่องเงิน แค่คุณมีความ สุข ใช้เงินสักหน่อยจะเป็นอะไร

นโมนพยักหน้า

ทั้งสองคนเดินบนถนนตามใจชอบ เห็นเหมือนตลาดข้างถนน อยู่ไม่ไกล นรมนก็เกิดความสนใจขึ้นมาทันที

บริศ เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ไม่รอให้นรมนูพูดอะไร ก็พานรมน

เดินไป
ที่นี่คือตลาดขายหินหยก ในนี้มีสิ่งประดิษฐ์ขนาดเล็กมากมาย หยกแข็งมีค่อนข้างมาก แต่สีและส่วนหัวไม่สม่ำเสมอกัน

บริศ ไม่ชอบสินค้าคุณภาพต่ำเหล่านี้อย่างแน่นอน

“ถ้าคุณชอบ ฉันจะพาคุณไปดูที่ตลาดขายหินหยกที่ดี”

“ไม่ต้อง ที่นี่ก็มีเสน่ห์ของมัน

นรมนยิ้ม เดินเล่นตามใจชอบ

เธอดูทุกแผง จากนั้นก็คุยกับเจ้าของแผงสักหน่อย ถึงจะ ล่าบากนิดหน่อย แต่ก็มีความสุขมาก

บริศ เห็นหน้าเธอยิ้มอย่างเบิกบานใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกอิ่มเอม

ทั้งคู่เดินเล่นกันสักพัก นรมนก็ยังสนใจไม่ลด

บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “เอาเงินมาลงทุนที่นี่ไหมล่ะ คุณจะได้เห็น หินหยกพวกนี้ทุกวัน”

“ไม่เอา ฉันชอบเดินเล่นแบบนี้”

นรมนยิ้มขณะพูดขึ้น

ทั้งสองเจอศาลาหนึ่งก็นั่งลง

บริศ เห็นนรมนเหงื่อแตกเต็มศีรษะ ก็พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “คุณนั่งพักตรงนี้ก่อน ผมจะไปซื้อผลไม้กับน้ำให้คุณ

“โอเค!”
นรมนพยักหน้า

หลังจากบุริศร์ออกมา บรมนก็เห็นหลานคู่หนึ่งกำลังหยอก ล้อกัน แบบนั้นช่างอบอุ่นจริงๆ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าหลังจากพระอาทิตย์ใกล้ลับฟ้า ภาพอัน อบอุ่นนี้ช่างอบอุ่นมาก ถ้าเป็นไปได้ เธอหวังว่าตัวเองแก่ตัวไป

เป็นแบบนี้ได้ก็ดี

และในตอนนี้ ในศาลาก็มีชายหนึ่งหญิงหนึ่งเข้ามา นั่ง ตำแหน่งข้างๆ นรมินทันที

“โอ๊ย เหนื่อยแทบตาย

หญิงสาวพูดจาหวานหยาดเยิ้ม

นรมนไม่ได้พูดอะไร แต่เขยิบไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว

ในตอนนี้ ชายหนุ่มก็เดินมาตรงหน้านรมน พูดขึ้น “คุณ ไปนั่ง ข้างๆ

นรมนตกตะลึง เธอมองซ้ายขวา ในศาลามีแค่เธอ คนที่ชาย คนนี้พูดถึงก็คือเธอ

ในตอนนี้ หญิงสาวก็เอ่ยปาก

“เฮ้ คุณหูหนวกเหรอ? ให้คุณลุกออกไปไม่ได้ยินเหรอ? เห็น

ไหมว่าเรามากันสองคน?”

นรมนชะงักสักพัก ในใจก็รู้สึกอึดอัดมาก

ถ้าพวกเขาพูดจาดีๆ เธออาจจะหลบไปจริงๆ ก็ได้ ยังไงคู่รักก็ชอบนั่งด้วยกันอยู่แล้ว ไม่ใช่เธอไม่เคยเป็นวัยรุ่นมาก่อนสัก หน่อย แต่สองคนนี้ไม่มีมารยาทเลยสักนิด แถมยังหยิ่งยโส เอาแต่ใจ แบบนี้ไม่อยากหลบให้พวกเขาจริงๆ

นรมนมองพวกเขา แสร้งทำเป็นไม่เห็น ไม่ได้ยิน แสดงเป็นคน ตาบอดและหูหนวกอย่างสมบูรณ์

“แม่ง ให้เธอลุกออกไปไม่ได้ยินเหรอ?”

ชายหนุ่มเห็นนมนมองพวกเขาและไม่มีการตอบสนอง แถม ยังหันหน้าไปชมวิว ก็รีบยื่นแขนออกไปตบหน้านามน

นรมนระวังตัวไว้นานแล้ว ขณะที่แขนชายหนุ่มยื่นออกมา ตา เธอก็หรี่ทันที ร่างกายเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และเตะเข้าที่ท้อง ชายหนุ่ม

คนปกติถูกนรมนเตะ จะต้องล้มลงกับพื้น ใช้เวลาสักพักถึง ปรับตัวได้ แต่ชายคนนี้กลับถอยไม่กี่ก้าว จากนั้นก็ยืนมั่นคง ทันใดนั้นก็หยิบมีดพับออกมาจากเอว แล้วด่าอย่างเกรี้ยวกราด “แม่งจริงๆ เลยนะ ยัยผู้หญิงร้ายกาจ วันนี้เอามึงตายแน่ ขณะที่พูด มีดเขาก็มาถึงตรงหน้านรมน

จิตใจนรมนหนักอึ้งกะทันหัน ก้าวถอยหลังไปสองก้าว แต่ ได้ยินเสียงก๋าปั้นเหวี่ยงมาจากด้านหลัง เธอรู้สึกได้ว่า หญิงสาวก็ลงมือเช่นกัน นี่ชายหนึ่งหญิงหนึ่งล้วนต่อสู้เป็น
ที่นี่ พวกที่ต่อสู้เป็นหาได้ง่ายๆ เหรอ? และบังเอิญขนาดนั้น ดันปรากฏตัวขึ้นมาเพื่อแย่งที่นั่งตอนที่เธออยู่คนเดียว?

หัวสมองนรมนคิดอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวในมือไม่กล้า คลุมเครือ

หลบมีดชายคนนั้นอย่างหวุดหวิด แต่หลบหมัดของหญิงสาว

ไม่ได้

นรมนไม่ได้ป้องกันตัวอีกต่อไป เมื่อหญิงคนนั้นเตะเข้าที่ท้อง เธอ นรมนก็จับข้อเท้าเธอทันทีแล้วดึงมาข้างหน้า หญิงสาวก็ล้ม ลงกับพื้นทันที

“อ๊าก!”

หญิงสาวออกแรงมากหน่อย ตะโกนเปล่งเสียงออกมาทันที เมื่อชายหนุ่มเห็น ก็เดินมาหานรมนอีกครั้ง

ดวงตานรมนหนักอึ้งอย่างรวดเร็ว รีบหาตำแหน่งข้อต่อของ ชายหนุ่ม แล้วโจมตีด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

ชายหนุ่มไม่คิดว่านรมนจะมีฝีมือดีขนาดนี้ เผลอแป๊บเดียวถูก นรมนเตะจนแขนเคล็ด

นโมนเห็นแววตาค่อนข้างหวาดกลัวของทั้งสองคน ก็แสดง ท่าทางพูดขึ้นอย่างเย็นชา “กลับไปบอกคนเบื้องหลังพวกแก แน่ จริงก็เข้ามา”

ทั้งสองคนไม่รู้ว่ามองเข้าใจหรือไม่ ก็ลุกขึ้นวิ่งหนีทันที
เมื่อบริศร์กลับมา นรมนก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น เฝ้าดูหลานที่เล่น กันอย่างสนุกสนานอยู่ไม่ไกล ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

“อะ มะม่วงของโปรดคุณ”

บุริศร์เอาผลไม้ที่ตัวเองซื้อให้นมน

นรมนยิ้มอ่อนโยน ผลสุดท้ายก็ทานผลไม้ ไม่พูดถึงเรื่องเมื่อ ครู่นี้เลยแม้แต่คําเดียว

บุริศร์ได้กลิ่นยาสูบจางๆ และกลิ่นน้ำหอมเข้มข้นในอากาศ

อย่างรวดเร็ว

เมื่อครู่นี้มีคนมาเหรอ?

เขาแปลกใจเล็กน้อย เหลือบมองนรมน เห็นนโมนทานอย่าง เอร็ดอร่อย ก็ไม่ได้ถามอะไร แค่เก็บไว้ในใจ

หลังจากนรมนูทานเสร็จแล้ว บุริศร์กลัวเธอหิว ก็พาเธอไปทาน อาหารที่ไม่ไกล จากนั้นทั้งสองก็กลับโรงแรม

เมื่อบุริศร์เห็นนรมนจะเข้าห้อง ก็เข้าไปขวางเธอทันทีทำไม?”นรมนแสดงท่าทางถามขึ้นบุริศร์พูดขึ้นอย่างไร้ยางอายนิดหน่อย “คืนนี้ฉันอยากนอนกับคุณ”เขากะพริบตาปริบๆ มีความอ้อนวอน ท่าทางเหมือนกานต์สุดๆ
นรมนผลักศีรษะเขาทันที แสดงท่าทางพูดขึ้น “อย่ามาแกล้ง ทําตัวน่ารัก คุณคิดว่าคุณเป็นกานต์หรือไง?”

“ไม่เหมือนเหรอ? คุณมองฉันเป็นกานต์ก็ดีสิ ฉันอยากได้การ ปลอบโยน ต้องการความอบอุ่น ต้องการคุณ!”

ประโยคนี้ของบุริศร์ฟังแล้วนรมนขนลุกซู่ไปหมด

ออกมาครั้งนี้ วิธีการแต่ละอย่างของบุริศร์นั้นได้ทำลาย ทัศนคติเดิมของเธอทั้งหมด เธอถึงขนาดสงสัยเล็กน้อยว่าเมื่อ ก่อนเธอรู้จักบริศร์จริงๆ ไหม?

“ได้ไหม!!

บริศ เขย่าแขนนรมน นรมนตัวสั่น รีบผลักบุริศร์ออก

“คุณพูดดีๆ หน่อย!

“งั้นคุณตกลงไหม?”

บุริศร์น้อยใจสุดขีด

ทั้งสองเป็นสามีภรรยากันตามกฎหมาย ตอนนี้อยากนอน เตียงเดียวกัน ทำไมมันยากลำบากขนาดนั้น?

นรมนหน้าแดงเล็กน้อย กระแอมไอหนึ่งที่ก่อนพูดขึ้น “คุณ นอนห้องรับแขก ในห้องชุด ที่นั่นมีโซฟา ไม่ให้เข้าห้องฉัน”

พูดจบ เธอก็เปิดประตูเข้าไปทันที

“ไม่ได้ไหม? โซฟามันนอนยาก!”
บุริศร์กำลังบ่น แต่ก็ตามเข้ามา

บุริศร์แสดงท่าทาง “คุณชอบนอนหรือเปล่า” จากนั้นก็เข้าห้อง นอนไป

เธอไม่สนใจบริศร์เลยสักนิด

บริศร์ยักไหล่อย่างหมดหนทาง เห็นโซฟาข้างๆ หากาแฟบาง

ส่วนมาชงดื่มหนึ่งแก้วจากนั้นก็เคาะประตูห้องนรมน

“ภรรยา ยืมห้องน้ำอาบน้ำหน่อย

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย

บริศ จงใจแน่นอน

ถ้าเธอเปิดประตูห้องนอน บุริศร์จะออกไปไหม?

แต่ถ้าไม่เปิด ให้เขาตะโกนอยู่ข้างนอกตลอดเวลาก็ไม่ใช่

ทางออก

นรมนเปิดประตู รีบแสดงท่าทางพูดขึ้น “คุณรีบๆ นะ”

“รู้แล้ว ทำไมฉันต้องรีบด้วยอ่ะ”

บริศร์พูดขณะเข้าห้องน้ำไป

น้ำในห้องน้ำดังขึ้น นรมนเห็นร่างจางๆ ของบริศร์ผ่านกระจก ฝ้า รู้สึกจมูกอุ่นๆ อย่างช่วยไม่ได้

เธอรีบหากระดาษทิชชู กลัวว่าบุริศร์จะเห็นด้านที่น่าอายแบบและในตอนนี้ ที่ระเบียงห้องนอนเธอจู่ๆ ก็เกิดเสียงดังเล็กน้อย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ