บทที่ 669 ฉันไม่สามารถช่วยเธอได้

เงื่อนไขอะไร? ”

บรมนถามอย่างหนักแน่น

มิลินส่ายหน้า”ฉันก็ไม่รู้ พวกเขาไม่ได้บอก เพียงแค่พูดว่าเธอ ต้องตกลง ฉันถึงจะผ่าตัดให้เธอได้

เงื่อนไขอะไรก็ไม่บอกแล้วจะให้ฉันตกลง? ถ้าเป็นการ

ขายตัว ฉันจะไม่เสียหายแย่เหรอ?

นรมนรู้สึกว่าไม่สมเหตุสมผล

มิลินกล่าวเสียงเบา พวกเขาบอกว่าจะไม่ให้เธอทรยศตนเอง ถึงเวลาจะแจ้งกับเธอ

“น่าตลกชะมัด”

นรมนลุกขึ้นในน้ำแก้วหนึ่งมาดื่ม สีหน้าเย็นชา

ตระกูลจันทรวงศ์มีสิทธิ์อะไรที่คิดว่าเธอจะตอบรับข้อเรียกร้อง แบบนี้ของพวกเขาเพื่อล่าคอ

มิลินมองเห็นท่าทางแบบนี้ของนรมน จึงยิ่งนั่งไม่อยู่สุข

“นรมน ขอโทษด้วยนะ ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรทำแบบนี้ แต่ฉันไม่มี ทางเลือก ขอร้องล่ะเธอตอบรับพวกเขาไปเถอะนะ ฉันสามารถ เอาชีวิตเป็นประกัน เธอจะไม่สูญเสียอะไร
“ฉันจะเอาชีวิตของเธอไปเพื่ออะไร? ฉันต้องการแค่เพียง อิสระของฉัน ถ้านี่เป็นของแลกเปลี่ยนที่เธอจะรักษาคอให้แก่ฉัน งั้นฉันยอมเป็นใบ้แบบนี้ดีกว่า ชีวิตนี้ของฉัน เกลียดการถูกคน คุกคามที่สุด และยิ่งไม่ชอบการทำเรื่องที่ไม่รู้ด้วย ที่นี่ทัศนียภาพ ไม่เลว เธอสามารถอยู่ได้หลายวัน

นรมนกล่าวด้วยภาษามือจบ ก็วางแก้วน้ำลง

มิลินรู้ นรมนกำลังโมโห

เธอรีบกล่าวว่า “นรมน ฉันต้องการอิสระมากจริง ๆ ฉัน…..…….

“มิลิน ฉันไม่สามารถช่วยเธอได้”

นโมนพูดออกมาชัดเจนทันที

เธอรู้ มันโหดร้ายเกินไปที่จะยุติความคิดที่จะได้อิสระกลับมา ของมิลิน แต่ถ้าไม่โหดร้ายกับคนอื่น ใครจะรู้ว่าคนอื่นจะไม่โหด

ร้ายกับเธอ?

เธอไม่ใช่ผู้หญิงไร้เดียงสาคนเดิมอีกแล้ว

มิลินอึ้งไปทั้งตัวอยู่ตรงนั้น เธอมองนรมน อยากจะพูดแต่ก็

หยุดไป

“บุริศร์รู้เรื่องนี้หรือเปล่า? ”

นรมนอดถามออกมาไม่ได้

มิลินตอบด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ “จะกล้าให้เขารู้ได้ที่ไหน ถ้าให้ เขารู้ขึ้นมา เดาว่าฉันไม่ได้มายูนนาน
โชคดีที่บุริศร์ไม่รู้

ก้นบึ้งหัวใจของนรมนเกิดความคิดที่น่าสนใจ

เธอกล่าวกับมิลินด้วยภาษามือว่า “เอาล่ะ เรื่องนี้พอแค่นี้เถอะ ช่วงบ่ายฉันสามารถออกไปเที่ยวเป็นเพื่อนเธอได้ แต่ถ้าเธอยัง ฉันก็จะให้บริศร์ส่งเธอกลับไป

“นรมน…..”

“ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย อยากพักผ่อน ขอโทษด้วยนะ” นรมนพูดแทรกมิลินทันที ทำให้มิลินรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่

ออก

เธอออกจากห้องไปอย่างอึดอัด

บริศ เห็นมิลินออกมา ก็รีบเดินเข้าไป ถามว่า” เป็นอย่างไร บ้าง? มั่นใจแค่ไหน?

“ฉันไม่รักษาแล้ว แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”

นโมนทำภาษามือตอบบริศร์ด้วยรอยยิ้ม

บุริศร์อึ้งไป รู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว เพียงแต่เขา ไม่ได้ถาม แต่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “สบายใจได้ ไม่ว่าคุณจะเป็น อย่างไร ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ

“ค่ะ!”

นรมนยิ้ม จากนั้นจึงกล่าวด้วยภาษามือว่า “มิลินยังมีธุระ หลัง จากนี้ถ้าเธอต้องการกลับ คุณช่วยส่งเธอด้วยนะคะ หลายวันมานี้ฉันไม่ค่อยสบาย”

บุริศร์สังเกตได้อย่างว่องไวว่าระหว่างนรมนกับมิลินเกิดเรื่อง บางอย่างขึ้น เพียงแต่เขายังคงพยักหน้า

“ได้เลย คุณอยากออกไปข้างนอกหรือจะพักผ่อนสักหน่อย?

“ฉันอยากตรวจสอบอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของที่นี่ ฉัน อยากเข้าไปมีส่วนร่วมด้วย พูดให้ถูกต้องก็คือ ฉันต้องการแข่ง ชิงทรัพยากรในมือของนลินออกมา ”

ในเมื่อไม่สามารถทำให้คอกลับมาเป็นเหมือนเดิม นรมนจึงไม่ เสียเวลาไปกับความเสียใจ เธอตัดสินใจเริ่มต่อต้านการดำเนิน การของนลิน

บุริศร์มองเห็นความมุ่งมั่นในแววตาของนรมน ทันใดนั้นก็ รู้สึกว่านรมนที่เป็นแบบนี้ช่างน่าตื่นตาจริง ๆ

เขาอดนึกถึงวันนั้นที่นรมนเพิ่งกลับมาจากอเมริกาไม่ได้ ท่าทางที่เต็มไปด้วยความมั่นใจนั้น ราวกับว่าโลกทั้งใบอยู่ในกำ มือของเธอ

แววตาของเธอสดใส คนทั้งคนมีความเชื่อมั่นในตนเอง

วันนี้เธอเหมือนกับร่างที่เปล่งประกายยืนอยู่ตรงหน้าบุริศร์อีก ครั้ง เขาจึงพบว่าตนเองโคตรรักนรมนที่เป็นแบบนี้ในตอนนี้

นรมนรู้สึกว่าสายตาของบุริศร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย เอาแต่จ้อง มองตนเอง และในสายตานั้นเหมือนกับมีความรู้สึกหลากหลาย ทั้งชมเชย ทั้งประหลาดใจ และยังมีความรักใคร่
เธอก้มหน้าลงอย่างห้ามไม่ได้

“คุณมองอะไร? ”

“คุณสวยช่างจริง ๆ

บริศ ชมเชยนรมนอย่างไม่ตระหนี่สักนิดเดียว แต่เมื่อนรมน ได้ฟังคำนี้ กลับเหมือนลูกปืนใหญ่เคลือบน้ำตาล ทำให้เธอขยับ ตัวไม่ได้ในทันที ทั้งตัวอ่อนปวกเปียกไปหมด

เธอหันหน้าหนีอย่างเขินอาย กล่าวด้วยภาษามือว่า “คุณรีบ ออกไปได้แล้ว ฉันจะหาข้อมูล

บริศ เห็นท่าทางเขินอายของเธอเช่นนี้ จึงหัวเราะขึ้นมาอีก ครั้ง

เขาออกไปจากห้อง นรมนถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ทันที

ที่เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นมายด์ยืนมองเธออยู่ที่ประตู ส่งภาษามือ

ด้วยรอยยิ้ม”ฉันได้ยินนะ คุณช่างสวยจริงๆ ”

ไป กลับห้องไปเลย! ”

นรมนอายจนหน้าแดง

หลังจากบุริศร์ออกไปจากห้องของนรมน ก็รีบตามหามิลิน เขา เห็นเธอกำลังเก็บข้าวของ จึงรีบก้าวไปข้างหน้าและถามว่า “เกิด อะไรขึ้นกับคอของนรมนเหรอ? ทำไมเธอจึงถอดใจล่ะ?”

มิลินนิ่งไปสักพัก เธอไม่กล้าสบตาบุริศร์ ตอบเสียงเบา ว่าความเสี่ยงมากเกินไป ฉันจึงแนะนำไม่ให้เธอผ่าตัด
“จริงเหรอ? มิลิน คุณก็รู้นะ ผมเกลียดคนที่โกหกผมที่สุด

มิลินเงยหน้าขึ้นฉับพลัน กล่าวอย่างไม่แยแส ทำไม? คุณคิด จะประหารฉันเหมือนกับขุนอินเหรอ? ”

บุริศร์อึ้งไปทันที

“เรื่องของขุนอินจะโทษผมไม่ได้นะ เป็นเขาเองที่……

“ฉันรู้ เป็นเขาเองที่หาเรื่องใส่ตัว เป็นเขาที่ตามเจ้านายผิด เป็นเขาเองที่ไม่ควรต่อต้านเมื่อพบกับกองกำลังติดอาวุธของคุณ ทั้งหมดคือความผิดของเขา ไม่เกี่ยวกับคุณเลยบุริศร์ คุณมีอะไร จะพูดอีกไหม?

น้ำเสียงของมิลินมีการตำหนิเล็กน้อย

บริศ เคยคิดว่าการตายของขุนอินอาจจะส่งผลกระทบต่อมิลิ นบ้าง เดิมคิดว่าความรักและความผูกพันระหว่างขุนอินกับมิลิน จบไปแล้ว โดยเฉพาะหลังจากขุนอินตาย มิลินนำร่างของเขา กลับมาและทําการเผา ประกอบพิธีฝังศพ และไม่แสดงอะไรอย่าง อื่นให้เห็นอีก ใช้ชีวิตอย่างไรก็ใช้ชีวิตอย่างนั้น จนแม้แต่ออก ตรวจให้ฉัตรยา

ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะมิลินกับบุริศร์พูดถึงขุนอิน เกรงว่าบุริศร์ คงจะเอาแต่คิดว่ามิลินไม่รู้สึกอะไรกับการตายของขุนอินมา ตลอด

บริศร์มองหน้ามิลินและถามว่า “เพราะการตายของขุนอิน คุณ จึงไม่รักษาคอให้นรมน ใช่ไหม? ”
“ไม่ใช่”

มิลินก้มหน้าลงไปเก็บของใหม่ เพียงแต่ตรงหางตากลับมี นํ้าตาอยู่เล็กน้อย

“ขอโทษนะ”

คำขอโทษของบริศ ทำให้ร่างกายของมิลินนิ่งไปอีกครั้ง

“ผมพูดขอโทษกับคุณ ไม่ใช่เพราะผมร่วมมือกับทหารเพื่อ จัดการองค์กรของขุนอิน แต่เพราะผมไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของ คุณ ดังนั้นผมขอโทษนะ

ในที่สุดน้ำตาของมิลินก็ไหลลงมา

ตั้งแต่ขุนอินตายไป เธอไม่เคยเสียน้ำตาสักหยด เธอจัดการ งานศพของเขาจัดการอย่างเรียบง่ายสุด ๆ จนแม้แต่ไม่มีความ รู้สึกขึ้น ๆ ลง ๆ ทุกคนต่างคิดว่าระหว่างพวกเขาเป็นแบบนี้ เธอ เพียงแค่ฝังศพให้เขาไปตามหน้าที่ แต่คำว่าขอโทษของบุริศร์ ทําให้มิลินรู้สึกโศกเศร้าขึ้นมา

“ความจริงแล้วฉันรักเขามาก จริง ๆ นะ”

เสียงของมิลินสะอึกสะอื้น

“รักคนหนึ่งคน และไม่ขัดแย้งกับสิ่งที่เขาทำ แต่ยืนอยู่ในจุด ของผม ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิด

“ฉันรู้ คุณไม่ได้ทำผิด เป็นขุนอินที่เลือกทางผิด ฉันก็เข้าใจมา ตลอดว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว แต่เมื่อฉันเห็นร่างที่เย็นเยือกของเขานอนนิ่งอยู่ตรงนั้น ทั้งหัวใจของฉันเย็นชา ฉันไม่รู้ว่าจาก นี้จะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร? และฉันยังไม่รู้ว่าเมื่อฉันอ้างว้างฉันควร ไปหาใคร ฉันนึกถึงกิจจา ฉันบอกตัวเองว่า ฉันยังมีลูกศิษย์ ฉัน ยังรอให้เขาหายดี และจะเอาความสามารถของฉันสอนให้เขา แต่ฉันทุกข์ใจมากจริง ๆ เจ็บปวดใจเหลือเกิน ฉันอยากใช้ชีวิต ภายใต้แสงแดด เพราะมีเพียงแค่แบบนั้น ฉันถึงจะรู้สึกว่าตนเอง ไม่ลงเอยเหมือนขุนอิน เขาตายแล้วยังมีฉันฝังศพให้ แต่ถ้าฉัน ตายล่ะ? ใครจะรู้? ใครจะฝังศพให้ฉัน? ใครสามารถเข้าใจ ความสําเร็จในชีวิตของฉัน? ”

มิลินยิ่งพูดยิ่งน้อยใจ จนสุดท้ายคุกเข่าลงไปร้องไห้ ยมราชที่เคยยโสโอหัง ตอนนี้เป็นเพียงคนน่าสงสารที่สูญเสีย สามีและลูกชายไป

บุริศร์เห็นมิลินเป็นแบบนี้ ก็ไม่สะดวกถามอะไรอีก

“จัดการความรู้สึกของคุณให้ดี ผมขอตัวก่อนนะ”

เขาเดินออกมาจากห้องของมิลิน กลับเจอนรมนอยู่ตรงประตู “คุณมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร? ไหนบอกว่าจะหาข้อมูล? ”

บุริศร์แปลกใจ แต่นรมนไม่ได้อธิบาย เพียงแค่จ้องมองประตู ห้องของมิลินอยู่นานสองนาน แววตามีความซับซ้อน

บุริศร์ไม่รู้ว่านรมนกำลังคิดอะไรอยู่ และไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเกิด อะไรขึ้นระหว่างเธอกับมิลิน ตอนนี้กลับไม่อาจถามได้ เพราะ เขามองออก นรมนไม่อยากพูดถึงมัน
ในเมื่อนรมนถอดใจกับการรักษา สําหรับบริศ ถือว่าเป็น ความสบายใจอย่างหนึ่ง ในเมื่อการผ่าตัดมีความเสี่ยงมากเกิน ไป

เขาโอบไหล่เธอเบา ๆ กล่าวว่า “ไปเถอะ ให้เธอได้อยู่เงียบ ๆ คนเดียว”

“ขุนอินตายแล้ว?

นโมนเอ่ยถามด้วยภาษามือ

บริศพยักหน้า

“ใช่ ตายในการกวาดล้างครั้งนั้น เขาถือปืนต่อต้าน จึงถูกยิง ตายในที่เกิดเหตุ ตอนนั้นเรื่องนี้ไม่ส่งผลกระทบอะไรมากต่อมิลิน ผมก็ไม่ได้บอกคุณ แต่คิดไม่ถึงว่าความรู้สึกของมิลินจะฝังลึก แบบนี้”

ได้ยินบริศ พูดแบบนี้ นรมนจึงรู้ว่าทำไมมิลินจึงแปลกไปจาก เดิมเช่นนี้

เธอไม่พูดอะไรอีก กลับห้องไปกับบริศร์

เพียงแต่เมื่อนรมนเข้ามาในห้องจึงพบว่า ตนเองไม่ได้เดินเข้า มาในห้องของตนเอง แต่กลับเป็นห้องของบุริศร์

นรมนตึงเครียดขึ้นมาทันที

“นั่งลง! กลัวอะไร? กลัวผมกินคุณหรือไง? ”

บุริศร์บังคับให้นรมนนั่งลง
ส่วนเขานั่งลงตรงข้ามนรมน รินน้ำให้เธอแก้วหนึ่ง จากนั้น ผลักโน๊ตบุ๊คตรงหน้าไปหานรมน

“ดูสิ คุณวางแผนจะเริ่มลงมือจากคนไหน? ”

นรมนอึ้งไป จากนั้นมองไปทางโน๊ตบุ๊ค สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ ข้อมูลบุคลากรทุกคนของสำนักงานการท่องเที่ยวที่นี่

“คุณทำตั้งแต่เมื่อไหร่? ”

นรมนประหลาดใจอย่างยิ่ง

บุริศร์ตอบด้วยรอยยิ้ม”ตั้งแต่วันที่เจอนลิน ตั้งแต่รู้ว่านลินพัฒ นาการท่องเที่ยว ผมจึงลองตรวจสอบสิ่งเหล่านี้ เดิมที่ตัดสินใจ ว่าผมจะลงมือ ในเมื่อคุณคิดจะกำจัดเธอ ผมก็จะเป็นที่ปรึกษา เบื้องหลังให้แก่คุณ”

ใบหน้าของนรมนแดงขึ้นเล็กน้อย

ที่ปรึกษาเบื้องหลัง?

ใครบอกว่าจะให้เขาเป็นที่ปรึกษาเบื้องหลัง?

ยิ่งไปกว่านั้นบุริศร์ที่สง่าผ่าเผย คิดไม่ถึงว่าจะยอมอยู่เบื้อง หลังเธอเป็นที่ปรึกษาที่ไม่เป็นที่รู้จัก

ไม่ว่านรมนคิดอย่างไรก็รู้สึกเหลือเชื่อ

ในขณะนั้นเอง มือถือของบุริศร์ดังขึ้น

นรมนมองดูสายที่โทรมาตรงหน้า คิ้วขมวดขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ