บทที่ 637 เธอเหลือไว้ให้ฉันเยอะแล้ว

“ผู้ช่วยพฤกษ์ ถ้าหากอีกฝ่ายไม่ยอมจะทำอย่างไร?”

คำถามนี้ของลูกน้องทำให้พฤกษ์ชะงักไปสักพัก

ใช่สิ ถ้าหากนรมนหลีกเลี่ยงพวกเขาอยู่จะไม่ยินยอมแน่นอน

“เช็กIPของอีกฝ่าย

นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่พฤกษ์คิดออก เขาไม่อยากเห็นบุริศร์ ทรมานตนเองอีกต่อไปแล้ว

ลูกน้องไปดำเนินการแล้ว

พฤกษ์รีบเก็บของแล้วขับรถไปที่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก

บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กหลังจากคุณนายตระกูลโตเล็กแล้ว นร มนกับกิจจาก็ถูกส่งไปแล้ว กานต์เองก็ไม่อยู่ ตอนกลายเป็นเมือง ที่ว่างเปล่า ถ้าหากไม่ใช่เพราะกมลยังอยู่ที่นี่ก็คงไม่มีคนแล้ว จริงๆ

หลังจากที่พฤกษ์มาที่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กแล้ว บอดี้การ์ดที่ บ้านทักทายเขาก็ยังไม่มีกะจิตกะใจจะตอบ มุ่งตรงไปที่ห้องบุริศร์ ทันที

ในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นของบุหรี่

บุริศร์เองก็ไม่ได้เปิดหน้าต่าง ก็สูบบุหรี่อยู่ที่พื้นทั้งอย่างนั้น ก้นบุหรี่เต็มที่เขี่ยบุหรี่กองสุมกันไว้หลายอัน กลิ่นควันบุหรี่อบอวลเต็มห้องจนมองเห็นหน้าบุริศร์ได้ไม่ชัดเจน

หลังจากที่นรมนไปแล้วบุริศร์ก็เอาแต่อยู่ในสภาพนี้

“ประธานบริศร์”

พฤกษ์เรียกบุริศร์ บุริศร์ก็ไม่ตอบสนองอะไร

เขาก้าวเข้าไปข้างหน้า แย่งเอาบุหรี่ในมือบุริศร์มาแล้วดับไฟ

“ประธานบริศร์ คุณจะเป็นแบบนี้ไม่ได้แล้ว ร่างกายคุณจะไม่ ไหวเอา”

“ยังมีคนสนใจด้วยเหรอ? เธอสนใจด้วยเหรอ?” เสียงของบุริศร์แหบแห้งจนไม่เป็นเสียงแล้ว

พฤกษ์มองอย่างเศร้าใจ เอ่ยเสียงเบา “วันนี้เห็นข่าวประกาศ รับสมัครงาน มีความคล้ายกับคุณนายบุริศร์ ผมให้คนไปตรวจดู แล้ว ถ้าได้ข่าวอะไรผมจะบอกคุณทันที ประธานบริศร์ ผมคิดว่า คุณนายจะต้องกลับมา”

บริศร์กลับไม่มีท่าทีอะไรตอบสนอง

เขายังคงต้องหมอนผ้าห่มบนเตียงอย่างว่างเปล่า โดยไม่พูด อะไร

พฤกษ์มองแล้วพูดอย่างถอนหายใจ “ประธานบริศร์ คุณไม่ได้ นอนพักมากี่วันแล้ว คุณเอาแต่อยู่ที่พื้น ร่างกายจะรับไม่ไหวเอา”

เขาพูดพลางจะเข้าไปจัดเป็นเตียง แต่กลับถูกบุริศร์ห้ามเอาไว้
“อย่ายุ่ง นั่นเป็นเตียงของนรมน เธอชอบนอนที่สุด ด้านบนนั้น ยังมีกลิ่นอายของเธออยู่ นั่นคือมากที่สุดที่เธอเหลือไว้ให้ฉัน แล้ว”

น้ำเสียงน่าสงสารของบริศร์ทำให้พฤกษ์รู้สึกอยากร้องไห้

“ประธาน ผมพูดจริงๆ เรซูเม่คนนั้นชื่อแคทเธอรี เคยอยู่ที่ อเมริกาห้าปี ภาษาอังกฤษระดับห้า ข่าวคราวทั้งหมดคล้ายกับ คุณนายมาก”

ร่างกายของบริศรก็ชะงักไปทันที

“นายพูดอะไร?”

“ผมให้ลูกน้องไปตรวจสอบดูแล้ว ไม่นานก็จะได้เบาะแส

“ผมทำเอง เอาที่อยู่IPคนนั้นมาให้ผม

บุริศร์ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับเข้าไปในห้องหนังสือราวกับ

ได้รับยารักษาสารพัดโรค

พฤกษ์มองเขาวิ่งเท้าเปล่าผ่านไป อดไม่ได้ที่จะเตือนสติ

“เร็วสิ เอาที่อยู่มาให้ผม

บริศร์รีบร้อนจนตาแดงระเรื่อแล้ว พฤกษ์รีบโทรหาลูกน้องเพื่อสอบถามที่อยู่ของนรมนทันที

เมื่ออีกฝ่ายส่งที่อยู่มาให้ บุริศร์ก็รู้สึกราวกับว่าเลือดเดือด ไปทั้งร่าง
เป็นนรมน ใช่ไหม?

เหมือนจะใช่เลย

สวรรค์คงไม่โหดร้ายขนาดนี้หรอกใช่ไหม? เขารีบหาที่อยู่IPของนรมนอย่างรวดเร็ว พบว่าตอนนี้อยู่ที่ เมืองB

“เมืองB? เร็ว รีบค้นหาว่านั้นอยู่ในพื้นที่ไหนแล้วอยู่ใน บริเวณไหน”

บุริศร์กระตือรือร้นขึ้นมา

พฤกษ์ไม่กล้าที่จะล่าช้า จึงรีบค้นหา แต่เมื่อเห็นผลลัพธ์ เขาก็ ชะงักไป

“ประธานบริศร์ เป็นตระกูลเจริญไชย”

“ที่ไหน?”

“ตระกูลเจริญไชยของเมือง ที่อยู่ไอพีนี้เป็นของตระกูลเจริญ

ไชยที่เมืองB”

ในตอนนั้นเอง ลูกน้องก็โทรเข้ามา

“ผู้ช่วยพฤกษ์ ฝั่งนั้นให้หมายเลขบัญชีธนาคารมา ผมตรวจ สอบแล้ว ผู้ชายคนนี้ชื่อปัญญ์”

พฤกษ์เปิดลำโพงและบริศร์ก็ได้ยินอย่างชัดเจน

“ปัญญ์ ทายาทของตระกูลเจริญไชย เรียนอยู่ที่อเมริกาห้าปีภาษาอังกฤษระดับแปด

บุริศร์ยังพอมีความทรงจำเกี่ยวกับปัญญ์ อย่างไรก็เป็นลูก หลานของครอบครัวที่ร่ำรวยเขาก็ต้องตรวจสอบก่อน อย่างไร ปัญญ์ของตระกูลเจริญไชยที่เมืองก็เป็นบุคคลที่มีความสามารถ จริงๆ

พฤกษ์ผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาก็รู้ว่าบุริศร์ผิดหวังยิ่งกว่าเขา “ขอโทษ โทษครับท่านประธานบริศร์ ผมคิดว่าเป็นคุณนาย เพราะเธอชื่อแคทเธอรี

“อยู่ที่อเมริกา ชื่อแคทเธอรี่มีอยู่มากไป บริศร์รู้สึกว่าเรี่ยวแรงทั้งร่างถูกสูบไปจนหมด เมื่อกี้เขายังคิดว่าหานรมนเจอแล้ว

พฤกษ์เอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ แต่ทำไมคุณชายของตระกูล เจริญไชยต้องแกล้งเป็นผู้หญิงแล้วรับงานแปลบนอินเทอร์เน็ต แบบนี้ล่ะ? นี่มันสมเหตุสมผลเลย”

“นรมนไม่มีช่องทางหรือเหตุผลที่จะรู้จักกับปัญญ์ แล้วอีกอย่าง ได้ยินมาว่าปัญญ์คนนี้ชอบทำอะไรไม่เปิดเผยตัวตน บางทีอาจจะ เป็นงานอดิเรกพิเศษของเขา”

บุริศร์ผลักโน้ตบุกไปอีกฟากหนึ่ง แล้วลุกขึ้นเดินไปทางห้อง

นอน

เพียงแต่ตอนระหว่างทางเดิน บุริศร์ก็ชนเข้ากับกมล
กมลกอดตุ๊กตา ยืนอยู่ที่ทางเดินมองบุริศร์ทั้งอย่างนั้น ไม่พูด อะไร ดวงตากลมโตที่ชุ่มไปด้วยน้ำตานั้นทำให้บริศร์ไม่ที่จะกล้า สบตาเล็กน้อย

“กมล หนูมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ทำไมไม่ไปโรงเรียนอนุบาล

บริศ อยากส่งยิ้มให้กมล แต่ปากราวกับถูกแช่แข็งไว้ อย่างไร ก็ยกยิ้มไม่ขึ้น

กมลมองเขาแล้วเอ่ยถาม “หม่ามี้ล่ะ? หม่ามีอยู่ไหน?”

บริศ เจ็บปวดใจในชั่วขณะ

“หม่ามี้เธอ……

“หม่ามี้ถูกแม่มดแก่ไล่ไปแล้วใช่ไหม?”

กมลถามคำถามนี้กับบริศร์อย่างไม่ทราบเหตุผล

พฤกษ์จึงรีบเอ่ยอธิบาย “แม่มดแก่คือคุณนายตระกูลโตเล็ก คุณหนูกมลคิดว่าคุณนายตระกูลโตเล็กคือแม่มดมาโดยตลอด

บริศ ขมขื่น ในใจเป็นอย่างมาก

“ใช่ หม่ามี้ถูกแม่มดแก้พาไปแล้ว?”

“แล้วพาหม่ามกลับมาได้ไหม? เหมือนเจ้าหญิงกับเจ้าชายใน ละคร แด๊ดดี้จะพาหม่ามี้กลับมาได้ใช่ไหม?”

หัวใจของบุริศร์กระตุกอย่างรุนแรง

เขาอยากพานรมนกลับมามาก แต่ตอนนั้นรมนไม่ยินยอมที่จะกลับมา ไม่เต็มใจที่ยกโทษให้เขา ยกโทษให้ตระกูลโตเล็กแล้ว เห็นสายเฝ้าคอยของลูกสาว บุริศร์ก็พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว เขาก้าวเข้าไปอุ้มกมลขึ้น แต่ได้ยินกมลปิดจมูกพูดขึ้นอย่าง รังเกียจว่า “แด๊ดดี้ ตัวแด๊ดดี้เหม็นมากเลย!”

บุริศร์ถึงนึกขึ้นได้ว่าตนเองไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันแล้ว ยัง สูบบุหรี่เป็นเวลาหลายวันติดกันโดยไม่ออกไปไหน ตอนนี้กลิ่น ตัวคงฉุนมากจริงๆ

เขาวางกมลลงอย่างเกรงใจ ลูบหัวเธอพลางเอ่ย “ขอโทษที่ลูก รัก แด๊ดดี้ไปจัดการตัวเองแบบหนึ่ง หนูวางใจเถอะ แด๊ดดี้ต้อง พาหม่ามีหลับมาแน่ ส่วนลูก เดี๋ยวแด๊ดดี้จะส่งหนูไปโรงเรียน พวกเราทำตัวดีๆ รอหม่ามกลับมาดู ว้าว เด็กดีรู้เรื่องแบบนี้ เป็น เด็กดีแบบนี้ ต้องดีใจมากแน่เลย

“จริงเหรอ?”

นัยน์ตาของกมลเป็นประกายเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “จริงแน่นอน แด๊ดดี้เคยโกหกหนูเหรอ?”

บุริศร์พูดแบบนี้ กมลเอียงหัวนึกก่อนจะพูดขึ้นมา “ไม่มี แด๊ดดี้ ไม่เคยโกหกหนู”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว รีบไปทําความสะอาดแล้ว แด๊ดดี้ก็ไป ทำความสะอาดก่อน เดี๋ยวไปส่งหนูไปโรงเรียน”

“ค่ะ”
กมลกลับไปที่ห้องตัวเองอย่างเชื่อฟัง

พฤกษ์ดีใจมากที่ข้างกายบุริศร์ยังมีกมล ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่า เขาจะได้เห็นบริศแบบเมื่อห้าปีก่อนอีกหรือเปล่า

บุริศร์กลับมาที่ห้อง จัดการทำความสะอาดตัวเอง แล้วเปิด หน้าต่างทุกบาน

เขามองผ้าห่มบนที่นอนที่ยังอยู่ในสภาพเดียวกับวันที่นรมน จากไป แล้วอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาก

ไม่ว่านรมนจะหลบอยู่ที่ไหน คิดอย่างไร เขาก็ต้องการหาเธอ ให้เจอแล้วพากลับมา

บริศ พานรมนไปโรงเรียน จากนั้นก็ไปที่บริษัท พฤกษ์เห็นบุริศร์กลับมาทำงานอีกครั้ง ก็อดไม่ได้ที่จะถอน หายใจออกมาด้วยความโล่งอก

โชคดีที่บุริศร์กลับมาแล้ว ไม่อย่างนั้นต้องตายแน่ๆ

พฤกษ์โยกย้ายงานบางส่วนให้บุริศร์ บุริศร์กลับพูดอย่างเย็น ชาว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายเป็นรองประธานของบริษัทตัวยู กรุ๊ปจำกัด ทั้งหมดขึ้นอยู่กับนาย

“อะไรนะ? ประธานบริศร์คุณหมายความว่าอย่างไร?” พฤกษ์คิดว่ามันเหนือความคาดหมายมากเกินไป บุริศรเอ่ยเสียงเรียบ “ผมต้องการไปตามหานรมน “คุณไปด้วยตัวเอง?”
ใช่ ผมไปเอง ตั้งแต่วันนี้ไป ต่อไปนี้ทั้งหมดของกมลต้องฝาก นายกับป้าหวานแล้ว มีเรื่องอะไรโทรหาผมได้ตลอดเวลา”

บริศร์พูดจบก็หมุนตัวเดินจากไป

พฤกษ์รู้ว่าตนเองนั้นจะเป็นบ้าแล้ว

เขาไม่ได้เจอกับคมทิพย์มาอาทิตย์กว่าแล้ว แล้วยิ่งไม่ได้โทร หาเธอเลย มีเรื่องมากมายรอให้เขาไปจัดการ เขากลัวว่าหลัง จากที่เขาจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว คมทิพย์ก็จะกลายเป็นแฟน สาวของคนอื่นไปแล้ว

เขาจําใจส่งข้อความให้คมทิพย์ บอกเธอว่าช่วงนี้ยุ่งมาก ไม่มี เวลาให้เธอแล้วขอโทษไป

พฤกษ์ไม่กล้าบอกคมทิพย์ว่านรมนได้หายสาบสูญไร้ร่องรอย

แล้วยิ่งไม่กล้าบอกเรื่องความทุกข์ยากทั้งหมดที่นรมนเผชิญ

เขากลัวว่าคมทิพย์จะทนไม่ไหวแล้ววิ่งมาที่นี่เพื่อคิดบัญชีกับบุ ริศร์ ยิ่งกลัวว่าคมทิพย์จะเป็นกังวลใจ ถึงอย่างไรความสัมพันธ์ ระหว่างเธอกับนรมน เขาก็ประจักษ์อยู่ในสายตา

แต่เขาไม่รู้ก็คือ คมทิพย์รู้ทั้งหมดแล้ว แล้วโกรธแค้นพฤกษ์ มาก

พฤกษ์รู้ทุกอย่าง แต่กลับไม่บอกอะไรเธอสักอย่าง รู้อยู่แล้ว แท้ๆ ว่าเธอกับนรมนเป็นกัน แต่กับไม่บอกข่าวอะไรเธอแม้แต่ น้อย ยังปล่อยให้นรมนแบกรับความทุกข์ทรมานขนาดนี้ ตอนนี้พฤกษ์ส่งข้อความมา คมทิพย์ดึงซิมโทรศัพท์ออกทันทีแล้วแทนที่ด้วยซิมใหม่

พฤกษ์รออยู่เป็นเวลานานก็ไม่เห็นคนทิพย์ตอบกลับข้อความ เขาไม่สบายใจเล็กน้อย จึงโทรไปแต่อีกฝั่งกลับแจ้งว่าได้ปิด เครื่องไปแล้ว

ตอนกลางวันแบบนี้ปิดเครื่องได้อย่างไร?

พฤกษ์รู้สึกว่าคนทิพย์โกรธแล้ว

เขาโทรเข้าไปเจ้าของห้องพักของคนทิพย์ ก็ได้รับข่าวว่าคม ทิพย์ได้คืนห้องไปเมื่อสิบวันก่อนแล้ว

พฤกษ์ใจเต้นระรัว

“คุณป้าต้องใจ ขอถามหน่อยคุณรู้ว่าเธอย้ายไปที่ไหนไหม?”

เจ้าของห้องคุณป้าต้องใจส่ายหน้าพูด “ไม่ทราบ เธอขับรถไป เอง ไม่ได้พูดอะไรเลย”

พฤกษ์ร้อนใจขึ้นทันที

เขาแทบอยากจะวิ่งออกไปหาคมทิพย์เสียเดี๋ยวนี้ แต่น่า เสียดายฝากบริษัทฮวยกรุ๊ปจำกัดไว้ที่เขาทั้งหมด เขาไปไม่ได้

ทําอย่างไรดี?

พฤกษ์ร้อนใจจนโทรไปหาทุกที่ที่คิดว่าคมทิพย์อาจจะไป แต่ก็ ไม่มีใครเจอคมทิพย์

ตอนนี้ทั้งนรมนกับคมทิพย์ก็ไม่เจอแล้ว เขาจะทำอย่างไรดี?
พฤกษ์บอกเรื่องนี้กลับบุริศร์ บุริศร์ให้เขาวางมือจากบริษัท ชั่วคราวแล้วไปหาคมทิพย์ได้

ผู้ชายสองคนตามหาคมทิพย์กับนรมนไปทั่วโลกอย่างบ้าคลั่ง แต่นรมนกลับอยู่ที่ตระกูลเจริญไชย ตอนกลางวันสอนกิจจา ตอน ดึกแปลเอกสาร งานยุ่งแต่ใช้ชีวิตเรียบง่าย แล้วก็สบายใจ

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนที่นรมนรอเงิน เดือนออกนั้น อยู่ๆ บริษัทก็เกิดเรื่องขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ