บทที่ 624 เขาอยู่ที่นี่

สีหน้าของกิจจานั้นดูไม่ดีเป็นอย่างมาก เขามองมิลินตรงๆ จน ทําให้แววตาขาร้องนั้นทำให้มิลินปฏิเสธไม่ลง

“โอเค ฉันช่วยก็ได้ คุณวางใจเถอะ ตอนนี้เธอไข้ขึ้น อารมณ์ ไม่ปกติ มันไม่ดีต่ออาการป่วยเลย ฉันบอกคุณขนาดนี้แล้วก็ยัง ไม่เข้าใจ เดี๋ยวคุณโตขึ้นจะเข้าใจเอง แต่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณต้องเชื่อฟังฉันเข้าใจไหม? ”

กิจจารีบพยักหน้า

มิลินนั้นลูบหัวของเขาด้วยความสงสารพลางพูดออกมา “งั้น ตอนนี้ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ให้ฉันดูแลหม่ามีคุณเอง คุณวางใจ เถอะ ฉันจะปกป้องหม่ามี้เอง เดี๋ยวก็รักษาหาย คุณถ้าเกิดป่วย ฉันจะไม่ช่วยเธอนะ”

กิจจาได้ฟังดังนั้น ก็รีบปล่อยมิลิน จากนั้นก็วิ่งมานอนข้างๆ เตียง จากนั้นก็เอาผ้าห่มมาปิด

ในใจของมิลินนั้นเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

เธอถอนหายใจออกมา ก่อนจะรีบเรียกพยาบาลมา เพื่อช่วย กับเธอ

นรมนเพียงคิดว่าตัวเองไม่ได้สติ เหมือนกับว่ามีไฟเผา แล้วก็ หนาวเหน็บเจียนตาย ความเจ็บปวดเจียนตายมันทำให้เธอ ทรมาน เธอเจ็บปวดเป็นอย่างมาก อยากจะเรียกร้องความช่วยเหลือ แต่กลับเห็นหมอกลางๆ เหมือนเงาของบุริศร์ แต่กลับมอง ไม่ชัดสักที

เธออยากจับมือของบริศร์ ข้างๆ หูกลับมีเสียงของธรณีลอยมา

“คุณลืมไปแล้วเหรอ? แม่ของเขาทำให้คุณย่าคุณตาย ระหว่างคุณกับเขาไม่มีวันมาบรรจบกัน พวกคุณคบกันแบบนี้มี ความสุขไหม? ”

นรมนอึ้งไปสักพัก ก่อนจะเห็นท่าทีของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ที่โหดร้ายเหลือเกิน

“ไม่ ไม่นะ! ไม่ใช่! ”

นรมนพยายามจะสลัดทุกอย่าง แต่ว่ายิ่งอยากจะสะบัดมัน ก็ ยิ่งเห็นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ

เงาของบุริศร์นั้นออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ แถมยังมีเสียงถอน หายใจออกมาด้วย

เขาพูด “นรมน คุณอาสามของคุณทำให้ตรินท์ตาย แม่ฉัน ทำให้คุณย่าคุณตาย คุณว่าพวกเราจะคบกันได้อย่างไร? ”

“อย่าไป! บุริศร์ คุณอย่าไปนะ! ”

นรมนตะโกน แต่ว่าเงาของบุริศร์กลับไกลออกไปเรื่อยๆ

มิลินเห็นท่าทีของเธอแบบนี้ เลยถอนหายใจพลางพูด “มี ความรักก็มักมีทุกข์ ทำไมคุณต้องทำแบบนี้นะ? ”

น่าเสียดายที่นรมนฟังรู้เรื่องเลย
ในระหว่างที่ไม่ได้สติ มิลินก็จัดการแผลให้หมด ตอนที่เจ็บ เข้าไปในห้องพักผู้ป่วย เงาเล็กๆ ก็วิ่งเข้ามาเกาะเตียง โดยที่ยัง ไม่ได้ถอดรองเท้าเลยด้วยซ้ำ

เมื่อมิลินเห็นกิจจาแกล้งทำเป็นนอน เลยอดไม่ได้ที่จะถอน หายใจอีกครั้ง

“ไม่ต้องแกล้งแล้ว หม่ามี้คุณไม่เป็นไรแล้ว”

มิลินอิจฉานรมนเป็นอย่างมาก

ถึงแม้ว่าเธอจะบาดเจ็บทั้งกายใจ แต่ว่ามีลูกที่นารักแบบนี้ รัก เธอ ทำทุกอย่างเพื่อเธอ มันไม่ใช่ความสุดความดีของเธออีก อย่างหนึ่งเหรอ?

เมื่อนึกถึงตัวเอง มิลินก็อดไม่ได้ที่จะมืดมนลง

เธอกับพยาบาลออกไปจากห้องพักผู้ป่วย ตัวเองเดินอยู่ตรง ทางเดินคนเดียว มองไปทางด้านนอก ถ้าเกิดลูกชายของตัวเอง ยังมีชีวิตอยู่ เธอเองก็คงมีความสุขแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?

ความเจ็บปวดที่พูดไม่ออกมันเพิ่มมากขึ้น

จู่ๆ ก็มีมือเล็กๆ มาจับที่เธอ เหมือนขนนก แต่กลับทำให้ใจ ของเธอสั่นไหว

มิลินก้มหน้าลง แล้วก็เห็นกิจจากำลังถือถ้วยพลางมองเธอ

“ให้ฉันงั้นเหรอ?

มิลินรู้สึกตกใจที่ได้รับความรักแบบนี้
ตั้งแต่ตอนแรกกิจจาไม่ค่อยอยากจะพูดกับเธอเท่าไหร่ เธอรู้ เพราะเธอใช้วิธีโหดเกินไปทำให้กิจจาไม่อยู่ข้างกายตัวเอง เธอ ไม่เคยหวังให้กิจจาทำดีกับเธอเลย แต่ตอนนี้น้ำแก้วหนึ่งในมือ ของกิจจาทำให้เธอรู้สึกซึ้งใจ

กิจจาพยักหน้า พลางถือน้ำแก้วหนึ่งอยู่ในมือ

มิลินรีบรับมา จากนั้นก็พูดขึ้น “ขอบคุณนะ กิจจา กิจจาไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะหันตัวแล้วเดินออกไป เขากลับมาอยู่ข้างๆ นรมนอีกครั้ง

นรมนเหมือนจะผ่านเรื่องแบบนี้มานมนาน ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น

ข้างหนีที่เห็นนั้นมันแปลกตา แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยเช่นกัน เมื่อกิจจาเห็นเธอฟื้นขึ้นมา เลยรีบลุกขึ้นวิ่งไป เพื่อหามิลิน นรมนมองเงาเล็กๆ นั้น แต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยากลับมา เธออยากจะลุกขึ้น แต่ก็เจ็บเกินกว่าจะขยับตัวได้ ความทรงจำ นี้มันเริ่มย้อนกลับเข้ามาในหัว

คุณนายตระกูลโตเล็ก กานต์ กิจจา กมล…….

แถมยังมีคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

ทุกคนผุดขึ้นมาอยู่ในหัวของเขา ผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อน จะรู้สึกปวดหัวเป็นอย่างมาก เหมือนกับมีมือสองข้าง มาบีบคอ ของเธอเอาไว้ด้วย ทำให้เธอหายใจไม่ออกด้วย
เธอจับคอของตัวเอง อยากจะเปิดปากพูด แต่นอกจากเสียง เล็กน้อยที่เล็ดลอดออกมา ก็พูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว

ในใจของนรมนนั้นเงียบลง

เธอเป็นใบ้แล้ว!

เธอเป็นใบ้แล้วจริงๆ !

จู่ๆ นรมนก็หัวเราะขึ้นมา หัวเราะจนน้ำตาไหล หัวเราะจนแทบ หายใจไม่ออก

เธอหัวเราะความใสซื่อของตัวเอง หัวเราะในความโง่ของตัว เอง แล้วหัวเราะที่ตัวเองไม่มีความสามารถอีกด้วย!

คุณนายตระกูลโตเล็กพูดถูก เธอเป็นคนไร้ค่า

เธอปกป้องตัวเองไม่ได้ ปกป้องคนข้างๆ ไม่ได้ แล้วก็ปกป้อง

ความรักของตัวเองไม่ได้อีกด้วย

เธอไม่เกลียดบริศร์ แต่กลับรู้เหมือนกัน ว่าความสัมพันธ์กับบุ

ริศร์นั้นมันจบลงแล้ว

นรมนเหมือนเป็นบ้าไป หัวเราะไม่หยุด หัวเราะจนได้หลาย

รอบแต่ก็ยังไม่หยุด

ตอนที่กิจจาพามิลินกลับมา ก็เห็นฉากทั้งหมดนี้

แววตาของมิลินหรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นก็รีบไปจับตัวของนรมน พลางพูดขึ้น “ถึงคุณจะเสียทุกอย่างไปแล้ว แต่คุณยังมีกิจจานะ เทียบกับฉัน คุณมีความสุขกว่ามาก อย่างน้อยข้างกายคุณก็ยังมีคนให้เป็นห่วง ไม่สนใจอะไรเลยก็ได้แต่ก็ต้องดูแลลูกใช่ไหม

ล่ะ? ”

นรมนอึ้งไป

เธอมองกิจจาที่อยู่ตรงหน้า พลางเห็นว่ากิจจามีน้ำตาคลอด้วย ความเป็นห่วงและอดกลั้น ใจก็รู้สึกปวดขึ้นมาอีกครั้ง

นี่เป็นลูกของตรินท์นะ

ถ้าเกิดไม่ใช่ธรรศของพวกเขาตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เขาอาจ จะอยู่ในอ้อมกอดพ่อแม่ได้ดีกว่านี้

คุณนายตระกูลโตเล็กพูดถูก พวกเขาตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ติดบุญคุณเด็กคนนี้ เธอต้องคืน

นรมน โบกมือให้กิจจา

กิจจารีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของ นรมนและร้องไห้

เขาไม่เหมือนเด็กคนอื่นที่ร้องไห้งอแง แต่เป็นคนที่ร้องไห้ เงียบๆ ทำให้คนคิดว่าเจ็บปวดใจเหลือเกิน

นรมนอยากจะพูดอะไรกับกิจจา ให้มากกว่านี้ จากนั้นเธอจะทำ ดีกับเขา แต่น่าเสียดายที่ขยับลำคอ แต่ก็พูดอะไรไม่ออกเลย

มิลินเห็น เลยพูดเสียงเบา “อย่าใจร้อนไปเลย เส้นเสียงของ คุณไม่มีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้ยังพูดไม่ได้ เพราะว่ายามันเสียด แทงเส้นเสียง ทำให้อักเสบ รอหน่อย ฉันให้คุณดู ว่าเส้นเสียงของคุณไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางรักษา

นรมนได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกดีขึ้นหน่อย ในความโชคร้ายก็ยังมี หวังไม่ใช่เหรอ?

ถ้าเกิดเลือกได้ คงไม่มีใครอยากเป็นคนใบ้ไม่ใช่เหรอ?

เธอมองมิลินด้วยความซึ้งใจ

มิลินกลับพูดเสียงเบา “ฉันไม่ได้ทำเพื่อคุณ ฉันทำเพื่อกิจจา เขาเป็นลูกศิษย์ฉันไม่ใช่เหรอ?

นรมนไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอรู้ว่ามิลินเอากิจจามาเป็นข้ออ้าง ถ้าเกิดเธอไม่อยากช่วยเขา คงจะไม่ทำแบบนี้หรอก

เธอมองมิลินด้วยความซึ้งใจอีกครั้ง ก่อนจะลูบกิจจาที่อยู่ใน

อ้อมกอด

ตอนนี้เธอเหลือแค่เขาแล้วไม่ใช่เหรอ?

กานต์กับกมลเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง หลังจากบุริศร์กลับ มา เมื่อเห็นครอบครัวที่กระจัดกระจายจะเป็นอย่างไรบ้าง?

เธอพบว่าตัวเองยังคิดถึงบุริศร์อยู่ เลยอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่าง

ขมขื่นออกมา

ความรักนั้นมันลึกลงไป จะให้ลืมง่ายๆ ได้อย่างไร? แต่การจําได้ก็เป็นความเจ็บปวดแบบหนึ่ง

ทั้งๆ ที่รู้ว่าคบกันไม่ได้ รู้ว่ามีเส้นกั้นทั้งสองคนเอาไว้ แล้ว ความสัมพันธ์นี้มันจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ?
นโมนเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

มิลินเหมือนจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เลยถอนหายใจพลาง พูด “ปล่อยเถอะ โลกนี้มีเรื่องมากมายที่ไม่ใช่ว่าคุณใส่ใจแล้วจะ มีความสุขไปตลอดได้ บางคนไม่มีวาสนาต่อกัน คิดให้ตายก็ ไม่มีวันเป็นไปได้ มันถือเป็นวาสนา บางทีคุณกับเขาอาจจะมี วาสนาต่อกันก็ได้”

มีวาสนางั้นเหรอ?

นรมนไม่รู้

รู้เพียงว่าเมื่อคิดถึงบุริศร์ ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงตรินท์ที่ต้อง ตายไป คุณนายทวีทรัพย์ธาดาที่ถูกคุณนายตระกูลโตเล็กบังคับ ให้ตายแบบนั้น แถมยังถูกคุณนายตระกูลโตเล็กแก้แค้นต่างๆ นานาอีก

ความรู้สึกที่สวยงามขนาดนั้น เป็นทุกข์ขนาดนี้คงจะไม่ สวยงามเหมือนในตอนแรกแล้วงั้นสิ

แววตาของนรมนนั้นมืดมนลง เห็นได้ชัดว่าเจ็บปวดใจเป็น อย่างมาก

มิลินคิดอยู่สักพัก ก่อนจะปลอบในสักพัก “ความสัมพันธ์แบบ นี้มันเป็นของปลอมเปลือกทั้งสิ้น คุณไม่เข้าใจ ก็อย่าเพิ่งคิดอะไร มากเลย ดูตอนนี้เถอะ ดูกิจจาที่อยู่ในอ้อมกอดคุณตอนนี้ ตอนนี้ เขาเป็นเด็กมีปัญหา คุณควรจะคิดเพื่อเขาสักหน่อยนะ

นรมนเงยหน้าขึ้นมา ในแววตามีความลังเลอยู่ไม่น้อย
มิลินพูดอย่างสงสาร “เด็กดีๆ ทำไมต้องมาเจ็บปวดจนเป็น โรคเก็บตัวแบบนี้ด้วยนะ? ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าเป็นห่วงคุณ บางทีทั้งชีวิตของเขาอาจจะไม่หาย วันนี้เขาเพียงแค่ได้สัมผัสกับ คุณและฉัน ไม่มีความรู้สึกอะไรกับคนอื่น มันไม่ใช่สิ่งที่ดี เด็กเพิ่ง จะสี่ขวบ เดี๋ยวก็ต้องโตกว่านี้ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะทำ อย่างไร? ”

นรมนรู้แบบนี้ก็เจ็บปวดใจขึ้นมา

เธอลูบหัวของกิจจา จากนั้นก็อยากจะพูดอะไรกับกิจจาสัก หน่อย ตัวเองทำเรื่องง่ายๆ ยังไม่ได้เลย เพราะว่าการขยับนั้น ทำให้แผลบาดเจ็บมากขึ้น ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัด

การฟังของกิจจานั้นรวดเร็วเป็นอย่างมาก

เขารีบเงยหน้าขึ้นมาม จากนั้นก็ยื่นมือออกไปตบหลังของพร มนเบาๆ และเป่าที่มือแห้งติดกระดูกของเธอ เหมือนกับจะทำให้ แผลทั้งหมดมันหายเจ็บปวด

แววตาของนรมนมันน้ำตาคลอ

“ช่วยเขาหน่อย”

นรมนเปิดปาก ถึงจะไม่มีเสียง แต่ว่าเธอก็รู้ว่ามิลินอ่านปาก ออก

มิลินถอนหายใจพลางพูดออกมา “เขาเป็นลูกศิษย์ของฉัน ฉัน ต้องช่วยเขาอยู่แล้ว แต่ว่าบางเรื่องก็ให้ฉันทำคนเดียวไม่ได้ หรอก กิจจานั้นได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักเลยเป็นแบบนี้ อยากจะให้เขาหายดีจริงๆ ก็ต้องใช้เวลาหน่อย อีกอย่างเขา ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบๆ เมืองใต้ดินกับบริศร์สู้กัน อย่างไม่ถอย คนรอบข้างก็มีผลเป็นอย่างมาก ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะ ว่าฉันเป็นภรรยาของขุนอิน บางที ฉันอาจจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ ฉันตัดสินใจจะไปจากที่นี่แล้ว ถ้าเกิดคุณเต็มใจ เอากิจจาไปกับ ฉันก็ได้ เพียงแค่คุณอาจจะไปจากที่นี่ก็พอแว? นรมน ถ้าเกิดคุณ อยากเจอบริศร์ ฉันทำให้คุณเจอเขาได้ เขาอยู่ที่นี่เอง!

แววตาของนรมนนั้นตึงเครียด ก่อนจะกำมือทั้งสองข้างเอาไว้ แน่น

บุริศร์อยู่ที่นี่งั้นเหรอ?

เขาอยู่ที่เมือง! แต่ว่าเธอจะเจอเขาได้เหรอ? มีอะไรต้องเจอ กันเหรอ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ