บทที่ 623 เธอไม่ฟังฉันเอง
ตอนที่ทุกคนไม่รู้จะทำอย่างไร กิมจิก็มาแล้ว
“คุณหนูกมล ฉันพาคุณออกไปได้ไหม? ”
เมื่อเห็นกิมจิ กมลก็ชะงักไป
เธอรู้จักกิมจิ เป็นคนของหม่า
กมลเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะมองกิมจิด้วยดวงตากลมโต พลาง ถาม “ลุงกิมจิ คุณจะพาฉันไปเจอหม่ามใช่ไหม? ”
“ใช่ ฉันจะพาคุณไปหาหม่ามี
คำพูดของกิมจิเพิ่งจะพูดจบ ก็ทำให้กมลปล่อยมือออกจาก เตียงแล้วลุกขึ้นมา
กิมจิเห็นว่าตอนนี้เธอสกปรกไปหมด เลยหาคนมาเปลี่ยนเสื้อ ให้กมล
ในตอนนั้นเอง กมลไม่ขัดขืนอะไรเลย
เมื่อกิมจิพากมลออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลโตเล็ก จู่ๆ คุณนายตระกูลโตเล็กก็พูดขึ้น “คุณหนูกมลล่ะ? เอาเธอมา หน่อย ฉันอยากจะคุยกับเธอหน่อย”
“คุณนาย คุณหนูกมลถูกกิมจิพาออกไปแล้ว”
“อะไรนะ? ”
คุณนายตระกูลโตเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ใครให้เขาพาไปล่ะ?”
“คุณไม่ได้บอกให้ทำเองเหรอ? กิมจิเองก็เป็นคนของคุณ พวกเราคิดว่า….……
“ให้ตายเถอะ! ไปตามกลับมา! ”
คุณนายตระกูลโตเล็ก โกรธเป็นอย่างมาก
กิมจินี่ดีจริงๆ เลย!
กล้ามาหักหลังเขา
กิมจิพากมลออกจากคฤหาสน์ตระกูลโตเล็ก แถมยังตรงไปที่ โรงพยาบาลทหาร จากนั้นก็ไปที่บ้านของพ่อแม่โพนี่
ครั้งก่อนเพราะว่าสนิทสนมกันมาก กิมจิเลยทิ้งกุญแจสำรอง เอาไว้
กมลเห็นกิมจิหาตัวเองมาที่นี่ ก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ลุงกิมจิ หม่ามีฉันล่ะ? ทำไมคุณพาฉันมาที่นี่ล่ะ? ”
กิมจิไม่รู้ว่าจะตอบคำถามกมลอย่างไร เลยทำได้เพียงพูดว่า “กมลเด็กดี พวกเราพักที่นี่ก่อนดีกว่าไหม? ในบ้านมีคนไม่ดี เดี๋ยวรอให้แด๊ดดี้กลับมารับคุณไปดีกว่าไหม? ”
“ฉันเข้าใจแล้ว ลุงกิมจิจะปกป้องฉันใช่ไหม? คนคนนั้นไม่ใช่ คุณย่า เธอเป็นปีศาจใจร้ายใช่ไหม? ”
สำหรับคำพูดของกมลที่ไร้เดียงสานั้น กิมจิไม่รู้จะตอบอย่างไรเลยล่ะ
เขาไม่รู้ว่าคุณนายตระกูลโตเล็กจะทำกับนรมนได้โหดร้าย ขนาดนี้
ถ้ารอให้เขากลับมาทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว
เมื่อได้ยินว่านรมนเจ็บไปทั้งตัว ได้ยินว่านรมนแขนใช้การไม่ ได้แล้ว แถมนรมนยังเป็นใบ้อีก
ได้ยินเรื่องราวต่างๆ มามากมาย กิมจิแค่คิดว่าในใจของตัว เองเหมือนถูกบีบคั้น
การตายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดานั้นมันทำให้นรมนเจ็บ ปวดขนาดไหนเขาไม่มั่นใจ แต่ว่ากานต์ถูกคุณนายตระกูลโตเล็ก ไล่ออกไปแล้ว กมลไม่มีทางให้คุณนายตระกูลโตเล็กขังเอาไว้ได้ อีก
เขาเกลียดความลังเลของตัวเอง เกลียดที่ตอนแรกตัวเองไม่ ได้ยืนอยู่ฝั่งนรมน ถ้าเกิดเป็นบุริศร์ เกรงว่าจะอยู่ข้างนรมน โดย ไม่ต้องคิด ถึงจะรู้ว่าจะต้องทำให้คุณนายโกรธก็ไม่ท้อถอยใช่ ไหม?
แต่ตอนแรกทําไมเขาถึงได้ลังเลนะ?
กิมจิมองกมล พลางพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด “ใช่ เธอเป็น
ปีศาจใจร้าย”
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คุณย่าฉัน คุณย่าดีกับฉันมาก ทำกับข้าวให้ ฉันกิน พาฉันไปเที่ยวเล่น ไม่เคยขึ้นเสียงกับฉันเลย แต่ยัยแม่มดใจร้ายนั้นไม่มีทาง โหดร้ายขนาดนั้น แถมยังเป็นคนไม่ดีอีก จะ เป็นคุณย่าได้อย่างไร
กมลพูดแบบนี้ แต่ว่าแววตานั้นกลับมีน้ำตาไหลออกมา
บางทีเด็กน้อยก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจอะไรเลย เพียงแค่พวกเขา รับไม่ได้เลย ในทันที เลยต้องปลอบใจตัวเองแบบนี้ บอกว่าคน คนนั้นไม่ใช่คนที่ตัวเองรู้จัก เหมือนกับว่าทำแบบนี้ ถึงจะข้าม ผ่านเรื่องนี้ไปได้ แต่ว่าความลำบากใจนี้ต้องข้ามผ่านไปด้วยตัว เอง
กิมจิเห็นฉากนี้ ก็รู้สึกปวดใจ
ถ้าเกิดนรมนรู้ว่าลูกสาวของตัวเองรับรู้เรื่องทั้งหมดจะเป็น อย่างไรนะ?
กิมจิกอดกมลเอาไว้แน่น พลางพูดเบาๆ “ฉันจะปกป้องคุณ เอง ขอแค่ฉันยังมีลมหายใจ ฉันก็จะปกป้องคุณ
“ขอบคุณนะ ลุงกิมจิ”
กมลซบลงตรงอกของเขา แต่กลับคิดถึงแด๊ดดี้กับหม่าม แล้ว ก็พี่ชายด้วย
เธอเริ่มเหนื่อย เลยซบกิมจิจนหลับไป
กิมจิคุ้มกมลไปที่เตียง จากนั้นก็โทรหาบุริศร์ น่าเสียดายที่ยัง ปิดเครื่องอยู่
เขารู้ว่าบุริศร์อาจจะกำลังทำอะไรอยู่ แต่ทำไมต้องเป็นช่วงนี้ด้วยล่ะ?
กิมจิไม่รู้ว่าหลังจากที่บุริศร์รู้แล้วจะเป็นอย่างไร เลยได้แค่รอ อยู่ที่นี่
คุณนายตระกูลโตเล็กหาอยู่นาน ก็รู้ว่ากิมจิพากมลไปอยู่ที่โรง พยาบาลทหาร ก็โกรธเป็นอย่างมาก
“น่ารังเกียจ! ฉันเลี้ยงมาหลายปี กลับถูกผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ เปลี่ยนความคิดไปขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าฉันเข้าไปในโรงพยาบาล ทหารไม่ได้ กลับไปหลบอยู่ที่นั่น เหตุผลฟังขึ้นจริงๆ เลย!
ลูกน้องนั้นไม่มีใครกล้าพูดอะไรเลย
คุณนายตระกูลโตเล็กปลดปล่อยอารมณ์ก่อนจะเข้าห้องนอน ไป ไม่มีใครรู้ว่าเธอทำอะไรในห้อง
หลังจากที่นรมนกับกิจจาถูกแบกออกไปด้านนอกแล้ว ตามที่ นัดเอาไว้ก็ต้องถูกส่งไปบนเรือที่คุณนายตระกูลโตเล็กเตรียมเอา ไว้ ก่อนจะออกจากเมืองชลธีไป แต่ว่ากิจจากลับดึงหัวหน้าทีม ของลูกน้องเอาไว้
หัวหน้าทีมเคยได้รับการช่วยเหลือจากบริศร์มาก่อน เมื่อเห็น กิจจารั้งตัวเองเอาไว้ ก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อนลง
“คุณชายกิจจา ฉันไม่กล้าปล่อยพวกคุณไป
กิจจามองรอบๆ จากนั้นก็เขียนที่อยู่ให้เขา หัวหน้าทีมมองอยู่สักพัก ก็ขมวดคิ้ว จากนั้นก็ทำกระดาษเอาไว้แน่น ก่อนจะพูดกับคนอื่นว่า “ฉันไปส่งพวกเขาคนเดียวก็พอ พวกคุณกลับไปกันก่อนเถอะ
“หัวหน้าทีม ไม่ดีเท่าไหร่มั้ง? ”
“พวกคุณลืมไปหมดแล้วเหรอ? ทั้งตระกูลโตเล็กไม่ใช่ว่ามีแค่ คุณนาย ตอนนี้ประธานบุริศร์ติดธุระเลยมาไม่ได้ เดี๋ยวเขากลับ มา ตามความรู้สึกที่เขามีต่อคุณนาย พวกคุณคิดว่าพวกเราจะอยู่ ช่วยเหลือคุณนายอะไรได้บ้างไหม? มีเรื่องกับคุณนายไม่ได้ แน่นอน พวกเรารู้วิธีของประธานบริศร์ไม่ใช่เหรอ? ไม่ว่าจะพูด อย่างไร ก็ต้องมีทางถอยให้ตัวเอง ใครจะมาเป็นเสาหลักของ ตระกูลโตเล็กต่อไป พวกเราไม่รู้เหรอไง?
ได้ยินหัวหน้าทีมบอกแบบนี้ คนอื่นก็เงียบไป
ผ่านไปราวๆ หนึ่งนาที พวกเขาก็รวมตัวกันพูด “หัวหน้าทีม งั้น พวกเรากลับไปก่อนนะ เดี๋ยวถ้าคุณนายถาม พวกเราก็บอกว่าส่ง ไปแล้ว”
“อือ เดี๋ยวพวกเราจะบอกให้ตรงกัน
หลังจากที่หัวหน้าทีมกำชับพวกเขาแล้ว ก็ขึ้นเรือไปกับนรมน และกิจจา
กิจจาปกป้องนรมนอยู่ตลอดเวลา ไม่กะพริบตาเลยด้วยซ้ำ พลางมองเธอตรงๆ
เขาเอาผ้าขนหนูมาเช็ดรอยเลือดบนตัวของนรมน หัวหน้าทีมเห็นฉากนี้ก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาทันที
เขารีบขับเรือ แล้วส่งพวกกิจจาไปให้มิลินที่เมือง
เมื่อเห็นกิจจา มิลินก็อึ้งไปทันที
“ให้ตายเถอะ พวกคุณมาได้อย่างไรกัน? พวกบุริศร์กับขุนอิน มีเรื่องวุ่นวายอะไรสักอย่าง พวกคุณอยากตายหรือไง? ”
กิจจารีบจับมือของมิลิน ก่อนจะพาเธอมาอยู่ด้านหน้าของนร มน ปากก็เปิดขึ้น ก่อนจะพูดคำ คำออกมา
“ขอให้คุณช่วยเธอ
แววตาของเขามีน้ำตาออกมา เหมือนจะทำให้ในใจของมิลิน นั้นรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก
เธอมองไปทางนรมนอีกครั้ง ก็เห็นบาดแผลของเธอทั้งตัว ก็
อดจะตก ใจไม่ได้
“ทำไมเป็นแบบนี้ได้ล่ะ? ใครเป็นคนทำ? เธอเพิ่งจะผ่าตัดไป ได้ไม่นานเท่าไหร่เองไม่ใช่เหรอ? ครั้งก่อนแขนหักก็พอแล้ว ทำไมครั้งนี้ที่เมืองชลธีถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?
“ยมราช คุณนายของถูกกรอก ยาด้วย คุณทำอะไรได้หรือ เปล่า? ”
หัวหน้าทีมเองก็อดไม่ได้ เมื่อรู้ว่ายมราชมิลินมีวิธีอะไร ก็รีบ
เปิดปากพูด
มิลินขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม
“ใครมันโหดร้ายขนาดนั้น? มาลงมือกับผู้หญิงขนาดนี้? คนของบุริศร์ไม่สนใจเหรอไง?
หัวหน้าทีมรีบก้มหน้าลง ก่อนจะพูดเสียงเบา “คุณนายของ พวกเราเอง ความโกรธแค้นอะไรฉันก็ไม่มั่นใจนัก แถมยังอยาก คุณช่วยคุณนายของพวกเราด้วย
“ถ้าถูกกรอกยาพิษจะมีผลต่อเส้นเสียง ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถึง ฉันจะเป็นเทวดาก็ทำอะไรไม่ได้หรอก ความบาดเจ็บอื่นๆ ฉันพล จะทำได้ ฉันเคยพูดกับเธอก่อนแล้ว ว่าเชื่อผู้ชายไม่ได้ เธอไม่ฟัง ฉันเอง”
พูดไป มิลินก็ให้คนพานรมนเข้าไป
ผู้หญิงคนนี้โง่จริงๆ ทำจนตัวเอง โซซัดโซเซขนาดนี้
กิจจาตามมิลินไปติดๆ ขนาดตอนที่มิลินผ่าตัดก็ยังไม่อยากจะ ห่างไปไหนเลย
เลือดสีแดงสดเหล่านั้น มันทำให้เหมือนจะทำให้กิจจาชาไป ทั้งตัว
มิลินเห็นแบบนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ พลางพูดขึ้น “ให้ตายเถอะ เด็กน้อยๆ แบบนั้นทำให้กลายเป็นคนเก็บตัวเก็บ กดได้เลย ผู้หญิงคิดว่าเด็กจะรับเรื่องทุกอย่างได้หรือไง? ”
เธอลูบหัวของกิจจา ก่อนจะเข้าเฝือกแขนของนรมนใหม่ จาก นั้นก็ทำแผลข้างหลังของเธอให้ใหม่ แถมรอยฟกช้ำพวกนั้น ก็ ใส่ยาให้เธอด้วย
นรมนถูกเข็นเข้าไปในห้องผู้ป่วย กิจจาก็ตามมาติดๆ
“กิจจา ตามฉันมา ฉันจะพาคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้เสื้อผ้า ของคุณมันสกปรกหมดแล้ว”
มิลินลองดึงกิจจาออกไป แต่กิจจาไม่ขยับเลย
เขานั่งอยู่ข้างเตียงของนรมนไม่ห่างไปไหน แล้วก็ไม่พูดอะไร ด้วย แต่กลับแสดงว่าตัวเองนั้นไม่อยากออกไปไหนไกลเลย
มิลินรู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก พลางพูดเสียงเบา “เสื้อผ้า สกปรกขนาดนี้มีเชื้อโรคเยอะนะ เดี๋ยวถ้าเกิดว่าเธอติดเชื้อมันจะ ไม่ดีเอานะ เชื่อฟังหน่อย พวกเราไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดๆ เอา ไหม? คุณวางใจเถอะ อยู่ที่นี่ ไม่มีใครมาทำร้ายคุณกับหม่าม คุณได้หรอก”
กิจจาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็เดินตามมิลินไปเปลี่ยนเป็น เสื้อผ้าสะอาดๆ จากนั้นก็รีบกลับมาที่เดิม
มิลินลากเขาไปไหนไม่ได้ เลยต้องปล่อยเลยตามเลย
นรมนคิดว่าตัวเองเหมือนจะถูกจับย่างไฟอยู่เลย มันร้อนเสีย จนรู้สึกไม่สบายตัว เจ็บจนแทบไม่ไหว เธออยากจะหยุดทุกอย่าง เอาไว้ แต่ทว่ามือทั้งสองข้างมันไม่มีแรงเลย ยกไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ
ในตอนนั้น เหมือนเธอเห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดายืนอยู่ตรง หน้าตัวเอง จากนั้นก็ลบใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน พลางพูด เสียงเบา “เด็กน้อยน่าสงสาร ใช้ชีวิตให้ดีๆ นะ นี่เป็นความหวัง เดียวของฉัน”
“คุณย่า คุณย่าอย่าไปนะ! ”
นรมนจับมือของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แต่ว่าเธอกลับออก ห่างไปเรื่อยๆ ด้วยรอยยิ้ม
“ไม่! คุณย่า! อย่าไปเลย! ”
นรมนร้องไห้เสียงดัง แต่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่เห็นแล้ว มีแต่เพียงใบหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็กที่มีท่าทีไร้เรี่ยวแรง
“นรมน ขอเพียงแค่ฉันอยู่ด้วย คุณก็อย่าคิดจะคบกับบริศร์ เลย! คุณไม่เหมาะจะเป็นสะใภ้ของตระกูล โตเล็ก คุณมันคนไร้ ประโยชน์! ”
“ไม่ ฉันไม่ใช่! ”
นรมนไม่อยากฟัง มันเป็นเหมือนคำสาปที่ต้องอยู่ในหัวของ
เธอตลอดเวลา
เธอคิดว่ามันร้อนขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ เจ็บจน แทบขาดอากาศหายใจเลยล่ะ
ใครก็ได้มาช่วยเธอหน่อย!
บุริศร์ คุณอยู่ที่ไหน?
นรมนร้องออกมา แต่กลับหลุดออกจากฝันร้ายนี้ไม่ได้
กิจจาเห็นนรมนร้องโวยวายแบบนั้น ก็ตกใจจนรีบลุกขึ้นมา ก่อนจะหันวิ่งไปทางห้องทํางานของมิลิน
หลังจากที่เขาวิ่งไปที่ห้องทำงานของมิลิน ก่อนจะดึงแขนของ ลินแล้วพาเธอมาที่ห้องพักผู้ป่วย
ตอนที่มิลินเห็นนรมน ก็ตกใจเป็นอย่างมาก
ให้ตายเถอะ! ทําไมถึงเป็นแบบนี้? “
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
