บทที่ 620 ท่านชนะแล้ว

“คุณนาย อย่า!”

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย นมันก็เงยหน้าขึ้นทันที แล้วเห็นกิมจิ เดินเข้ามาจากด้านนอก

“นายกล้าขวางฉัน หรือว่านายเห็นว่าเธอเป็นเจ้านายของ นาย

สีหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็กที่ไม่ค่อยจะดีนัก

กิมจิรีบพูดอย่างนอบน้อมว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นครับคุณนาย ถ้า หากว่าใบหน้าของเธอมีรอยแผล ถ้าหากมีคนแอบถ่ายรูปแล้วส่ง ไปให้ประธานบริศร์ ท่านจะไม่สามารถแก้ต่างได้นะครับ

คุณนายตระกูลโตเล็กขมวดคิ้วขึ้น แล้วก็ปล่อยมือลง

“ก็ถูกของนาย ในเมื่อฉันรับปากกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาว่า จะปล่อยเธออิสระ แน่นอนว่าฉันนั้นทำได้ พาเธอไปขังไว้ที่ห้อง ใต้ดิน ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่ สามารถเข้าไปเยี่ยมได้ และไม่ต้องน่าอาหารเครื่องดื่มไปให้เธอ ถ้าหากคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่กล้าตาย ฉันก็จะใช้ชีวิตของ เธอในการชดใช้ชีวิตของครินท์!

เมื่อได้ยิน คุณนายตระกูลโตเล็กรับสั่งเช่นนี้ ลูกน้องก็รีบทำ ตามทันที
นรมนมองกิมจิ แล้วยิ้มอย่างเศร้าใจ

นายก็เป็นคนของเธอเหรอ เพราะฉะนั้นการสะกดจิตก็เป็น เรื่องโกหกทั้งเพ ใช่ไหม

“ไม่ใช่เรื่องโกหกครั

กิมจิเห็นนรมนที่กระเซอะกระเซิง จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นทันใด แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถ และก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้บริศร์ก็ไม่อยู่ ที่นี่ก็เป็นอาณาเขตของคุณนายตระกูลโต

เลิก

คนที่บุรีศร์ได้ทิ้งไว้ก่อนที่จะจากไป ก็ถูกคุณนายตระกูลโตเล็ก ควบคุมไว้ทั้งหมด และเขาคนเดียวจะสามารถทำอะไรได้

คุณนายตระกูลโตเล็กชอบดูท่าทีที่ความเจ็บปวดทรมานของ

นรมน

เธอยิ้มแล้วพูดขึ้น “กิมจิถูกสะกดจิตนั้นไม่ใช่เป็นเรื่องโกหก ฉันให้คนสะกดจิตเขา เพื่อต้องการให้เขาสังหารเธอ แต่น่า เสียดายที่ทําไม่สําเร็จ และเป็นเธอที่พาเขากลับมาไม่ใช่เหรอ พฤกษ์ยังเรียกคนมาตรวจอาการของเขา น่าเสียดายจริงๆ ทักษะ ของนักสะกดจิตคนนั้นช่างยอดเยี่ยมมาก ไม่สามารถมีคนที่จะ ถอนได้ ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะฉันกิมจิก็คงไม่เหลือแล้ว ดังนั้น เขาจะเชื่อฟังเธออีกเหรอ เดิมทีเขาก็เป็นคนของฉัน! เป็นวันที่นำ เขามาจากสนามรบแล้วเลี้ยงดูจนเติบใหญ่

เมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด เห็นด้วยตาทั้งหมด นรมนยังจะสามารถพูดอะไร ทําได้เพียงแค่ยิ้ม ยิ้มจนน้ำตาไหลพรากอาบ

เธอมันช่างไร้ความสามารถจริงๆ

หัวใจของกิมจิบีบรัดจนเจ็บจี๊ดๆ แต่กลับพูดด้วยเสียงต่ำว่า * คุณนายครับ คุณจะให้หมอมาดูอาการของเธอสักหน่อย เพราะ ถ้าเกิดว่าแผลติดเชื้อ…….

“ทําไม นายเป็นห่วงเธอเหรอ อย่าบอกฉันนะว่านายชอบเธอ คุณนายตระกูลโตเล็กมองมาทางกิมจิด้วยสายตาทิ่มแทง กิมจิรีบก้มหัวแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ครับ”

“อันที่จริงมันนายจะชอบเธอก็ได้นะ รอให้คุณนายทวีทรัพย์ ธาดาคืนชีวิตให้กับตระกูลโตเล็กแล้ว ฉันจะยกเธอให้กับนาย ไหม แต่ว่าจะต้องรับปากว่าจะไม่ให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าบุริศร์ ถ้าหากว่านายสามารถรับปากได้ ฉันจะไว้ชีวิตเธอ

นรมนหน้าถอดสีฉับพลัน

“ถุย! ท่านเห็นฉันเป็นอะไร อยากยกฉันให้ใครก็ยกให้อย่าง นั้นเหรอ คุณนายตระกูลโตเล็ก ท่านไม่กลัวหรอว่าทำเรื่องที่ขาด คุณธรรมมากไป สวรรค์จะลงทัณฑ์ท่านได้นะ

“ลงทัณฑ์เหรอ ฉันไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว เออ ให้คนไป ติดตั้งระบบโทรทัศน์วงจรปิดที่ชั้นห้องใต้ดินด้วย ปล่อยให้เธอ ได้เห็นถึงวิธีการตายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา
“สารเลว!”

นรมนยังต้องการที่จะเตะใคุณนายตระกูลโตเล็ก แต่ถูกลูก น้องน่าตัวไปแล้ว

กิมจมองดูท่าทางของนรมน คิ้วขมวดแน่น

ก่อนหน้านั้นที่ถูกสะกดจิต เขาทำอะไรลงไปโดยที่ไม่รู้ตัว เมื่อ เขารู้ว่าเกือบจะลงมือฆ่านรมนแล้วนั้น ในใจของเขาก็รู้สึกผิด อย่างมาก

เขารู้ดีว่าตัวเองไม่สมควรที่จะมีความรู้สึกหวั่นไหวกับนามน แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้ สิ่งที่เขาไม่อยากทำ มากที่สุดก็คือการทําร้ายนรมน วันนี้สติสัมปชัญญะของเขาเต็ม ร้อย แต่เขาก็ยังกลับทําร้ายเธอ

กิมจิกัดฟันแน่น

คุณนายตระกูลโตเล็กมองดูเขาแล้วพูดอย่างเย็นซาว่า “ชอบผู้ หญิงคนนั้นเข้าจริงๆเหรอ”

“ไม่ครับ”

ตีให้ตายกิมจิก็ไม่สามารถยอมรับ

เขารู้ดีว่าคุณนายตระกูลโตเล็กมีอุบายมากมาย ถ้าหาก ยอมรับไปจริงๆ ชื่อเสียงของนรมนจะต้องถูกทำลาย

“แน่ใจนะ”

“แน่ใจครับ!”
” อย่างนั้นนายจงไปที่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ไปดูการ ชดใช้ชีวิตของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา”

วิธีการนี้ของคุณนายตระกูลโตเล็กถือว่าโหดเหี้ยมมาก

ถ้าหากกิมจิไม่ได้หวั่นไหวกับนรมน เขาทำเช่นนี้ก็จะไม่รู้สึก อะไร แต่ถ้าเขาชอบนรมนจริงๆ การไปเร่งรัดการตายให้กับ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาด้วยตัวเอง ก็เพียงพอที่จะทำให้เขากับพร มนไม่สามารถลงเอยกันได้แล้ว

กิมจิยมอย่างขมขื่นในใจ ถึงอย่างไรเขากับนามนก็ไม่มี วาสนาต่อกัน ขอเฝ้าปกป้องเธออยู่ข้างๆย่างเงียบๆก็ได้

“ครับ!”

กิมจิรับคําสั่ง แล้วหันหลังจากไป

“ตามเขาไป ดูสิว่าเขาจะเป็นเหมือนอย่างที่ตัวเขาเองพูดไว้จะ

ซื่อสัตย์ต่อฉันหรือเปล่า

“ครับ คุณนายตระกูลโตเล็ก” คนที่ติดตามเขา ก็ได้ติดตามออกไป

หลังจากที่กิมจิสังเกตเห็นอีกฝ่ายแล้ว เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ เห็น และรีบเดินไปที่บ้านของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เพียงแต่ว่า ระหว่างทางเขาได้แอบส่งข้อความไปหาบุริศร์

“นรมนกําลังลำบาก ให้รีบกลับมา

เมื่อส่งเสร็จกิมจิก็รีบลบข้อความนั้นทิ้งไป จากนั้นก็ไปบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาตาท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

น่าเสียดายที่เขาไม่รู้ว่า โทรศัพท์ของบุริศร์นั้นปิดเครื่อง ตอนนี้ กำลังติดตามเรื่องภาพออกแบบกับสัญญาอนุญาตอยู่ เขาจึงได้ เปลี่ยนไปใช้โทรศัพท์เครื่องอื่นแทน

หลังจากนรมนถูกขังอยู่ที่ชั้นใต้ดิน ความเจ็บปวดบนร่างกาย ของเธอทําให้เธอเกือบสลบ และเสื้อที่เปียกปอนบนตัวเธอนั้น ยิ่งทําให้เธอเหน็บหนาวจนสั่นเทาไปทั้งตัว

เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นใกล้จะไม่ไหวแล้ว

ในช่วงเวลานี้ จู่ๆ โทรทัศน์วงจรปิดในชั้นใต้ดินได้รับสัญญาณ ขึ้น ใบหน้าของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ปรากฏอยู่ที่ด้านหน้า ของนรมน

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาดูเหมือนจะแต่งตัวเรียบร้อยเป็นพิเศษ

และดูเหมือนเป็นคนที่สดชื่นมาก

เธอยิ้มแล้วพูดกับสื่อว่า “ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเรา

เสียสละเพื่อประเทศมาสองรุ่นแล้ว ได้รับคำชมอย่างล้นหลาม

ยิ่งทำให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถูกเยินยอสรรเสริญอย่างทุกวันนี้

วันนี้ฉันต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ให้ความเชื่อมั่นและความเป็น

ห่วงมานานนับหลายปี หญิงชราอย่างฉันมีชีวิตมาจนถึงป่านนี้ก็

ถือว่าคุ้มค่าแล้ว ต้องขอขอบคุณทุกท่าน

“ทุกคนอาจจะสงสัยว่า วันนี้ฉันมาพูดเหล่านี้กับสื่อต่างๆเพื่อ อะไร ความจริงฉันก็ไม่อยากจะพูดอะไรกับสื่อมากมาย แต่ว่าฉัน ไม่มีทางเลือก ตระกูลทวีทรัพย์ธาตาของพวกเราเกิดมีลูกอกตัญญูขึ้น ทุกท่านต่างรู้ดี ว่าลูกชายทั้งสี่ของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา นอกจากธรณีที่ได้รับบาดเจ็บแล้วลาออก ลูกชายคนอื่นๆ ก็ตายในสนามรบหมด วันนี้ฉันได้ข่าวว่าลูกชายคนที่สามของฉัน ธรรคยังมีชีวิตอยู่ ไม่เพียงแต่มีชีวิตอยู่ ยังทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย เมื่อห้าปีก่อนเขาแอบทำร้ายตนท์ลูกชายคนรองของตระกูลได เล็กจนตาย วันนี้คนตายแล้วไม่อาจจะฟื้นคืน แต่เขากลับแอบไป มีชีวิตที่สบายที่เมืองนอก นี่เป็นสิ่งที่น่าสมเพชสำหรับตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา!”

“ฉัน คุณนายทวีทรัพย์ธาดา วันนี้อยากจะประกาศต่อหน้าสื่อ ว่า จะลบชื่อของธรรศออกไปจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตั้งแต่นี้ เป็นต้นไป เกียรติยศและอัปยศที่ได้มาของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา จะไม่เกี่ยวข้องใดๆกับธรรศ นอกจากนี้ความเจ็บปวดที่ตระกูลโต เล็กได้รับ ฉันต้องขออภัยจากใจ ถึงแม้ว่าธรรคจะถูกไล่ออกจาก ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นลูกชายของฉัน คลอดมา เมื่อลูกชายทำผิด เป็นธรรมดาที่คนเป็นแม่จะไม่สนใจ ไม่ได้”

“วันนี้ ฉันจึงอยากจะกล่าวขอโทษต่อตระกูลโตเล็กต่อหน้าทุก คนว่าที่อยู่เมืองชลธี และฉันก็ยินดีที่จะชดใช้ด้วยชีวิตที่แก่ชรา ของฉัน ทุกท่านอย่าได้ห้ามฉัน อย่าตามหาฉัน ฉันตอนนี้อยู่ที่ชั้น ดาดฟ้าของชั้น 32 ฉันหวังแค่เพียงว่าหลานของฉันจะสามารถม ชีวิตที่ดีหลังจากที่ฉันเสียชีวิตไป ไม่ต้องได้รับผลกระทบจาก กรรมที่ธรรคลูกอกตัญญูได้ทำไว้ ให้มีชีวิตที่มีความสุขก็เพียงพอ ฉันได้พูดจบแล้ว หลานรักของย่า ย่าไปละนะ อย่าร้องไห้ จงอดทนและมีชีวิตต่อไป จำคำพูดของย่าไว้ น่าจะคอยปกป้องหนู อยู่บนสวรรค์

“เมื่อพูดจบ คุณนายทวีทรัพย์ยาตาก็ปล่อยตัวกระโดดลงมา ราวกับว่า เชือกขาดลอยปลิดปลิว

หัวใจของนรมนเจ็บปวดขึ้นฉับพลัน

เธอกอดโทรทัศน์ แล้วตบตลอดเวลา ร้องไห้จนน้ำตาคลอเบ้า “ไม่! อย่าทําแบบนี้!

แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นเพียงแค่โทรทัศน์ เธอไม่สามารถทำ อะไรได้

สื่อต่างๆส่งเสียงกรี๊ดสนั่น

ทั้งเสียงของรถ โรงพยาบาล เสียงรถตำรวจได้ขับตามกันมา ทุกคนต่างส่งเสียงอย่างโกลาหล

นรมนนั่งลงอยู่กับพื้นแล้วมองดูร่างเปื้อนเลือดที่ถูกเซนเซอร์ ในจอโทรทัศน์ หวนคิดถึงวันเวลาที่เคยผ่านมา ความสัมพันธ์ เล็กๆน้อยๆกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ฉับพลันที่แทบจะยืนไม่ ไหว จนในสุดก็สลบไป

คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นมาถึงจุดนี้ ในที่สุดก็ยิ้มออกมา อย่างพอใจ

“ดี ดีมาก! ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาติดค้างตระกูลโตเล็กได้สะสางหมดแล้ว ไม่ติดค้างใดๆ ก

ลูกน้องได้ถามขึ้นอย่างกระตุกกระต่กว่า “คุณนายครับ อย่าง

นคุณนาย…… “ขังเธอไว้หนึ่งวัน อย่าได้ให้น้ำให้ข้าวเด็ดขาด แล้วพรุ่งนี้

จัดการส่งเธอออกไปจากเมืองชลธี แล้วเอาสิ่งนี้ยัดใส่ปากเธอ

ด้วย”

คุณนายตระกูลโตเล็กหยิบห่อแป้งออกมาแล้วยื่นส่งให้ลูก

น้อง

“นี่คืออะไรครับ”

“ยาบ้

คุณนายตระกูลโตเล็กกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “แขนของเธอ ได้รับการทรมานขนาดนี้ คิดว่าคงไม่น่าจะใช้การได้แล้ว คนที่ แขนขวาไม่สามารถใช้การได้ก็ไม่น่าจะมีอันตรายได้อีก แต่เพื่อ ป้องกันไม่ให้เธอออกไปพูดเรื่องที่ไม่ดีต่อตระกูลโตเล็ก การ ทำให้เธอไม่สามารถพูดได้อีกตลอดชีวิตเป็นทางที่ดีที่สุด”

ลูกน้องเป็นอาการสั่นขึ้น

“ทําไมไม่กล้าลงมือเหรอ”

แววตาของคุณนายตระกูลโตเล็กจ้องเขม็ง ทำให้ลูกน้องรีบ พยักหน้าขึ้น

“ไม่ใช่ครับ! ผมจะรีบไปทําเดี๋ยวนี้ครับ
คุณนายตระกูลโตเล็กหลับตาลง ในที่สุดก็โล่งใจสักที

ความแค้นของครินท์ใต้สะสางสักที นรมนก็จะจากตระกูลโต เล็กแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นตัวเองค่อยหาคนที่เหมาะสมให้กับบริศร์ ตระกูลโตเล็กก็จะมีแต่เรื่องดีๆเกิดขึ้น

กานต์ไม่มีแม่และน้องสาว เป็นธรรมดาที่ต้องรับเลี้ยง โดยเธอ จะเลี้ยงหลาน ให้เป็นแบบไหน ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับเธอ

เธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอนั้นช่างสมบูรณ์เหลือเกิน

ลูกน้องนำยาใบ้ไปที่ห้องใต้ดิน

เขาจ้องมองนรมน คิดถึงวันเวลาที่นรมนเคยดูแลเขา แล้วรู้สึก

ไม่สามารถทําได้ลง

“คุณนาย อื่นๆ ฟื้นขึ้นมาส

เขาเรียนจนนเมนตื่นขึ้นมา

นรมนตอนนี้รู้สึกด้านชาไปทั้งตัว ขอเพียงด้านซาแล้วก็จะไม่ เจ็บไม่ปวดต่อไปอีก แต่ว่าจิตใจกลับยังคงเจ็บปวดทรมานมาก

“เธอคิดจะทําอะไรอีก

ลูกน้องมองดูนรมน แล้วหยิบยาใบออกมาพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “คุณนายต้องการให้ผมป้อนยานี้ให้กับท่าน

“มันคืออะไร”
“ยาบ้

ลูกน้องบอกไปตามความจริง

นรมนหันไปมองกล้องวงจรปิด ยิ้มอย่างดูแคลนแล้วพูดขึ้นว่า “กลัวว่าฉันออกไปแล้วนำความไปพูดใช่ไหม”

“ครับ! คุณนาย อย่าทำให้ผมลำบากใจเลยครับ ผมก็มี ครอบครัวมีลูกเล็กเด็กแดง ผมก็ถูกบังคับ อย่าโทษผมเลยนะ ครับ”

คำพูดของลูกน้องทำให้นรมนนึกว่า

เธอยังคงยิ้มแสยะแล้วหันไปพูดกับทางกล้องวงจรปิดว่า “คุณนายตระกูลโตเล็ก ท่านชนะแล้ว” ระหว่างฉันกับบริศร์ขั้น ด้วยชีวิตสองชีวิต ไม่มีทางที่จะอยู่ด้วยกันได้อีก ในที่สุดท่านก็ ไม่จําเป็นต้องเผชิญหน้ากับฉันอีก”

คุณนายตระกูลโตเล็กมองดูกล้องวงจรปิดแล้วยิ้มอย่างได้ใจ สิ่งที่เธออยากจะทํา ยังไม่เคยมีที่เธอทําไม่ได้

นรมนมองแป้งยาที่อยู่ตรงหน้า จิตใจเหมือนดั่งน้ำที่นั่งตาย

ไม่มีแล้วซึ่งความรัก สูญเสียแล้วซึ่งญาติมิตร แม้แต่ลูกชายก็ ทําหายไป ชีวิตของเธอช่างบัดซบจริงๆ ล้มเหลวอย่างยิ่ง มันจะ สำคัญอะไรถ้าไม่สามารถพูดได้อีก

เมื่อคิดเช่นนี้ นรมนก็หยิบแป้งยามายัดใส่ปาก รสชาตินั้น ทําให้เธอถึงกับไอสําลักออกมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ