บทที่ 617 ช่างโง่เสียจนน่าสงสาร
“คุณนายตระกูลโตเล็กท่านจะใส่ร้ายฉันแบบนี้ไม่ได้! คุณนาย คะ คุณนาย! ”
ธิดาร้องตะโกนอย่างต่อเนื่อง
“อุดปากของเธอไว้ แล้วนำตัวไป
คุณนายตระกูลโตเล็กรีบออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว คนรอบข้างของธิดารีบอุดปากของธิดาทันใด จากนั้นก็รีบพา ตัวเธอออกไป
คุณนายตระกูลโตเล็กยิ้มอย่างดูแคลนแล้วพูดขึ้นว่า “ใส่ร้าย ไม่ได้เหรอ ฉันจะบอกให้รู้ด้วยการกระทำนะ ฉันทำได้อยู่แล้ว! เธอคิดว่าฉันโง่ขนาดที่เก็บเธอไว้เพื่อไปฟ้องบริศ เหรอ บ้านหลัง นี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะคนอย่างเธอกับนรมนเป็นคนจะมาออกออก คำสั่ง ฉันยังไม่ตาย
ธิดา ส่งเสียงกรีดร้อง แต่น่าเสียดายที่ปากโดนอุดไว้ จึงไม่มี เสียงร้องเล็ดลอดออกมา และนรมนที่กำลังนอนพักผ่อน เธอที่ เหนื่อยล้ามาก
ความบาดเจ็บของท่อนแขนและแผ่นหลังได้ดึงพลังงานของ เธอไปจนหมด ตอนนี้เธอมีเรื่องที่อยากทำมากมาย แต่ทว่าได้ นอนพักดีๆสักครู่คงจะดี
การมาของธิดาทําให้เธอรู้สึกปลอดภัยชั่วคราว เพราะว่าธิดา มีฝีมืออยู่นิดหน่อย แต่สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงก็คือ ธิดาถูกคนของคน ของคุณนายตระกูลโตเล็กจับตัวไป คิดไม่ถึงจริงๆว่าคุณนาย ตระกูลโตเล็กจะกล้าลงมือกับเธอ
คุณนายตระกูลโตเล็กพูดกับคนที่อยู่ข้างๆว่า ” นำตัวคนที่หัก หลังฉัน ที่ฟังคำสั่งของนรมนก่อนหน้านั้นไปด้วย ชาตินี้อย่าได้ ปล่อยให้มาเหยียบที่เมืองชลธีอีกแม้แต่ก้าวเดียวได้อีก
*ครับ!!
คุณนายตระกูลโตเล็กสามารถเดินมาถึงจุดนี้อย่างวันนี้ได้ ผู้ หญิงที่ต่อสู้มาเพียงคนเดียวมาหลายปี อีกทั้งยังจัดการตระกูลโต เล็กได้เป็นอย่างดี ต้องยอมรับว่าเธอนั้นก็มีชั้นเชิงที่ดีเช่นกัน เรื่องราวทุกอย่างได้เปลี่ยนแปลงไปในขณะที่เธอนอนหลับ “หม่ามี้! ผมกลับมาแล้ว! คุณบุริศร์! ผมกลับมาแล้ว! ” เสียงของกานด์ดังลอยมาจากด้านนอก น้ำเสียงของเขาที่ชัดเจน รีบร้อน และร่าเริง
คุณนายตระกูลโตเล็กขมวดคิ้วขึ้น แล้วพูดกับคนรอบข้างว่า “ไปพาตัวกานต์มาที่ห้องของฉัน อย่าให้มีเสียงนะ บอกไปว่า หม่ามี้ของเขาได้รับบาดเจ็บ กำลังนอนพักผ่อน อย่าได้ไป รบกวน”
“ครับ!”
จากนั้นลูกน้องรีบออกไปทันที กานต์กำลังเดินเข้ามาที่ห้องรับแขก ก็ถูกลูกน้องขวางเอาไว้
“คุณชายกานต์ครับ”
“หลีกไป ผมต้องการพบหม่ามี
กานต์ที่อยากรู้ว่าสารทุกข์สุกดิบของนรมน
ลูกน้องจึงได้พูดอย่างเคารพว่า “คุณชายกานต์ครับ คุณนาย ต้องการพบคุณชายครับ คุณนายได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย ตอนนี้ กําลังนอนพักผ่อน ไม่อยากให้ใครไปรบกวน
*ได้รับบาดเจ็บเหรอ นายบอกว่าหม่าได้รับบาดเจ็บเหรอ ใครเป็นคนทำ คุณบุริศร์ล่ะ ทำไมเขาถึงปล่อยให้หม่าได้รับ บาดเจ็บอีก ไม่ได้ ผมจะต้องไปดูให้ได้
กานต์พลางพูดพลางจะเดินขึ้นไปบนตึก
“ไม่ได้จริงๆครับ คุณชายกานต์ คุณนายได้กำชับไว้ไม่ว่าใคร ก็ตามห้ามไปรบกวนการพักผ่อนของคุณนาย ดูสิครับ คุณนาย เรียกคุณชายให้ไปพบ คุณนายเป็นคุณย่าของคุณชาย คุณชาย ควรจะไปสวัสดีท่านก่อนนะครับ”
คำพูดของลูกน้องทำให้กานต์ชะงักเท้าขึ้น
“ก็ถูกนะ ก็ได้ ผมจะไปสวัสดีคุณย่าก่อน จากนั้นค่อยไปดูหมา มี้ พวกนายต้องดูแลหม่ามีของผมให้ดีๆนะ
“ครับคุณชายกานต์”
กานต์ไปที่ห้องคุณนายอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
“คุณย่าครับ ได้ยินว่าคุณย่าเรียกหาผมเหรอครับ
“กานต์กลับมาแล้วเหรอ มามาให้ดูหน่อยว่าผอมลงไป
หรือเปล่า
คุณนายตระกูลโตเล็กหันไปโบกมือเรียกกานต์อย่างเอ็นดู กานต์มาถึงด้านหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็ก ด้วยท่าทีที่เชื่อ
ฟัง
คุณนายตระกูลโตเล็กรู้สึกพึงพอใจในตัวกานต์มาก ตอนนี้ กิจจากกลายเป็นแบบนี้ และไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นเช่นไรอีก ตอนนี้ กานต์จึงเป็นเพียงชายคนเดียวของตระกูลโตเล็ก
“กานต์ ต่อไปจะวิ่งออกไปข้างนอกคนเดียวไม่ได้แล้วนะ หนู เป็นคุณชายของตระกูลโตเล็ก ต่อไปจะต้องสืบทอดทุกอย่างของ ตระกูลโตเล็ก หนูดูตัวเองว่าเอาแต่ใจมากแค่ไหน ถ้าหากเกิด เรื่องอะไรขึ้น หนูจะให้ย่าทำอย่างไร จะให้ตระกูลโตเล็กทำ อย่างไร”
ถูกตำหนิโดยคุณนายตระกูลโตเล็ก กานต์รู้สึกเสียใจเล็กน้อย “ก็ผมเป็นห่วงหม่านครับ
“หม่ามี้ของหนูมีแดดดี้คอยดูแล ต่อไปหนูไม่ต้องเป็นห่วง ตั้งใจเรียนรู้ฝึกทักษะความสามารถก็พอ อนาคตจะได้สืบทอด ตระกูลโตเล็ก นี่เป็นหน้าที่ของหนูรู้ไหม”
“ครับ!”
กานต์พยักหน้า แต่กลับพูดอย่างไม่พอใจสักเท่าไรว่า “คุณบุรี ศรีมักจะทำให้หม่ามิได้รับบาดเจ็บ ผมต้องปกป้องหม่ามีถึงจะ
แววตาคุณนายตระกูลใดเล็กประกายแสงแห่งความอิจฉา
ทําไมบุรีศที่ปกป้องนรมนแล้ว ตอนนี้แม้แต่หลานของเธอก็ คิดถึงแผ่นรมน นรมนคนนี้ช่างน่าขยะแขยงนัก
แต่ว่าคุณนายตระกูลโตเล็กก็ต้องข่มความรู้สึกนี้เอาไว้
เธอลูบหัวของกานต์แล้วพูดขึ้นว่า “อยากปกป้องหมานั้นเป็น เรื่องที่ดี แต่หนูไม่อยากปกป้องยาบ้างเหรอ
“อยากครับ ผมก็อยากปกป้องคุณย่าเช่นกัน” กานต์ที่ไม่รู้เรื่องอีโหน่อีเหน่ ยังเป็นเด็กที่ประสีประสา
ณ จุดจุดนี้ ทําให้คุณนายตระกูลโตเล็กพึงพอใจเป็นอย่างมาก
ไม่ว่าจะอย่างไร เธอจะไม่ยอมให้กานต์อยู่กับนรมน ไม่อย่าง นั้นถ้าต่อไปหลานเกิดไม่ชอบเธอขึ้นมา เธอจะทำอย่างไร
เมื่อเทียบกับบริศร์ที่ไม่ง่ายแก่การควบคุม กานต์เด็กน้อยคนนี้ ช่างทําให้เธอพึงพอใจเป็นอย่างมาก
คุณนายตระกูลโตเล็กยิ้มอย่างเอ็นดู แล้วพูดขึ้นว่า “กานต์ ตอนนี้มีเรื่องที่ต้องให้หนูช่วย หนูจะเต็มใจไหม
“เรื่องอะไรครับ”
“แขนของหม่ามี้หนูได้รับบาดเจ็บ แด๊ดดี้ของหนูก็อยู่ที่บริษัทมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ อาจไม่สามารถปลีกตัวมาได้ ชั่วคราว แต่ร่างกายของหม่ามี้หนูดูเหมือนจะมีปัญหา ต้องการ ยาเพื่อใช้รักษา หนูจะไปช่วยหน้าหายาได้ไหม”
“หม่าเป็นอะไรครับ
กานต์เริ่มกระวนกระวาย
“ผมจะไปหาหม่าม
พลางพูดพลางวิ่งออกไปด้านนอก แต่ก็ถูกคุณนายตระกูลโต เล็กขวางไว้
“กานต์ หม่ามีของหนูกำลังนอนพักผ่อน จะไปรบกวนไม่ได้ ฟัง ย่านะ ถ้าหากหนูเป็นเด็กกตัญญู ก็รับปากย่า ไปหายามาให้หม่า นี้ เรื่องนี้กิจจาทำไม่ได้ กมลก็ทำไม่ได้ แดดดี้ของหนูยิ่งไม่มีทาง เพราะงานเยอะจนปลีกตัวมาไม่ได้ ตอนนี้ในบ้านมีเพียงหนูที่เก่ง ที่สุด และก็รักหม่ามี้ที่สุดใช่ไหม เพราะฉะนั้นน่าจะสามารถมอบ ภารกิจนี้ให้หนูได้ใช่ไหม
เมื่อกานต์ได้ยินคุณนายตระกูลโตเล็กพูดเช่นนี้ จึงได้คิ้วขมวด ขึ้น
“หม่ามีผมต้องการยาอะไรครับ ที่บ้านไม่มีเหรอ พวกเรา สามารถออกไปซื้อได้นิครับ”
“เด็กโง่ ถ้าหากว่าสามารถใช้เงินซื้อได้ อย่างนั้นย่าก็คงไม่ ต้องมากระวนกระวายเช่นนี้ หนูก็รู้ว่าน่ารักหม่ามีหนูมาก และก็ รักหนูด้วยเช่นกัน ใช่ไหม ยาตัวนี้น่าจะให้ลูกน้องบอกกับหนูอีกทีพวกเขาจะไปกับหนูด้วย เมื่อหามาได้แล้วก็โทรมาบอกว่านะย่า จะจัดคนไปรับหนู”
เมื่อได้ยินคุณนายตระกูลใดเล็กพูดเช่นนี้ กานต์พยักหน้า อย่างไม่ลังเลใจ เรื่องที่สามารถทำให้กับนามน กานต์ไม่แม้แต่ จะไตร่ตรอง
ดวงดาของคุณนายตระกูลโตเล็กประกายแสงแห่งชัยชนะ เธอยิ้มแล้วพูด “อย่างนั้นกานต์ก็ออกเดินทางตอนนี้เถอะ “เดินทางตอนนี้เหรอครับ ผมอยากไปดูหม่ามีสักหน่อย
กานต์เป็นห่วงที่สุดก็คือนรมน กลับบ้านมาแล้ว ยังไม่ได้เห็น หม่ามี้เลย
แต่คุณนายตระกูลโตเล็กกลับพูดว่า “อย่าไปดูเลย เวลาเร่งรีบ หนูรีบไปหายาแล้วนำกลับมาให้โดยเร็วที่สุด หม่ามีของหนูจะได้ ฟื้นขึ้นมาเร็วๆไงถูกไหม ทางบ้านมีย่ากับแอ๊ดดี้ของหนูอยู่ หนูจะ เป็นห่วงอะไรอีก”
“แต่ว่า…..
“ไม่ต้องแต่แล้ว อาการป่วยของหม่ามีหนูซักช้าไม่ได้ ย่าได้ เตรียมเฮลิคอปเตอร์ไว้แล้ว หนูรีบออกเดินทางตอนนี้ดีไหม เมื่อ หนูรักษาอาการป่วยของหม่าหนูจนหายดีแล้ว ถึงเวลานั้นหนูก็ มีเวลาอยู่กับหม่ามี้แล้วไม่ใช่เหรอ หม่าเป็นของหนู ไม่มีใคร สามารถแบ่งไปได้”
การเร่งรัดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้กานต์รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย แต่ว่าเธอเป็นคุณย่าของตัวเอง และเวลาปกติก็ดีกับ หม่ามีมาก
กานต์กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “อย่างนั้นผมขอมองหม่ามีผ่าน ประตูสักครู่เดียวนะครับ ครู่เดียวจะได้ไหมครับ
คุณนายตระกูลโตเล็กขมวดคิ้ว แม้ในใจรู้สึกไม่พอใจที่กานต์ อาลัยอาวรณ์นรมน แต่ยังคงยิ้มแล้วพูดขึ้น “ได้ๆ ย่าจะพาหนูไป ดูหม่าม แต่ว่าแค่แป๊บเดียวนะ หม่ามีของหนูตอนนี้ต้องการพัก ผ่อนจริงๆ”
ครับ ขอบคุณครับคุณย่า”
กานต์ผู้ไร้เดียงสาถูกคุณนายตระกูลโตเล็กพาไปที่หน้าประตู
ห้องของนรมน
ประตูห้องค่อยๆถูกเปิดออก
กานต์มองดูนรมนอยู่ครู่หนึ่งผ่านช่องประตู เขาเห็นนมนนอนอยู่บนเตียง ด้วยใบหน้าที่ขาวซีด ท่าทางที่ อิดโรย ในใจจึงรู้สึกร้อนรนขึ้นมา
“คุณย่า อาการป่วยของหม่าจะสามารถรอการกลับมาของ ผมได้ไหม”
“ได้ แต่ว่าหนูต้องรีบไปนะ”
“อย่างนั้นผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ”
กานต์ที่เพิ่งจะกลับมา ความจริงแล้วก็เหน็ดเหนื่อยนิดหน่อยแต่เพื่อหม่ามีเขาจึงจากไปอย่างไม่ลังเล
คุณนายตระกูลโตเล็กมองคนที่อยู่รอบๆกานต์ แล้วพูดด้วย เสียงเย็นชา ดูแลคุณกานต์ให้ดี ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันก็จะเอาผิด พวกนาย”
“ครับ!”
กานต์ที่ขึ้นรถไปแล้ว หันมาพูดกับคุณนายตระกูลโตเล็กว่า “คุณย่าครับ ร่างกายของหม่าไม่ค่อยแข็งแรง ตอนที่ผมไม่อยู่ ฝากคุณย่าช่วยดูแลหม่ามแทนผมด้วยนะครับ คุณบุริศรงานยุ่ง มาก เรื่องบางเรื่องแม้นหม่ามี้จะไม่สบาย หม่ามีก็ไม่ยอมบอกกับ
“ได้ๆ ย่ารู้แล้ว รีบไปเถอะ
การเร่งรัดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้กานต์รู้สึกอาลัย อาวรณ์
เขามองไปทางหน้าต่างห้องนอนของเราบรมนแล้ว รถก็ค่อยๆ เคลื่อนออกไป
เห็นกานต์ได้ถูกนำตัวออกไปแล้ว สีหน้าคุณนายตระกูลโตเล็ก ก็ขรึมขึ้น
“บอกกับพวกเขาว่า จงคิดหาวิธีให้กานต์อยู่ที่นั่น เขาเป็น อนาคตของตระกูลโตเล็ก เป็นหลานของฉัน เขาจะต้องอยู่ห่าง จากนรมน ผู้หญิงไร้ค่าที่ไม่มีอะไรสักอย่าง อย่ามาทำให้หลาน ของฉันมัวหมองไปด้วย
“ครับ!”
ลูกน้องรับทราบแล้วรีบไปทำตาม
คุณนายตระกูลโตเล็กหันมาพูดกับคนอื่นๆว่า “พฤกษ์น่าจะ ใกล้กลับมาแล้วใช่ไหม
*ใกล้แล้วครับ”
“แล้วกิมจิละ รักษาตัวจนหายดีแล้วไม่ใช่หรอ ให้เขามาพบ
“ครับ”
เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กได้สั่งกำชับเสร็จแล้ว จึงได้มาที่ห้อง
ของนรมน
นรมนที่ยังคงนอนหลับใหล
มองดูเธอที่นอนอย่างสบาย คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นแล้วก็
รู้สึกขวางลูกตา
ล้วนเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้
ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว อยากจะมาต่อกรกับฉันอย่างนั้น
เธอดูแลตระกูลโตเล็กมากว่ายี่สิบสามสิบปี แค่เพียงไม่กี่ ประโยคของเธอจะสามารถมาแย่งไปได้อย่างนั้น
ช่างโง่เสียจนน่าสงสาร!
“ไป ไปเอาน้ำเย็นมาหนึ่งกะละมัง มาราดตัวเธอให้ตื่น
คําพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้ลูกน้องลังเลอยู่สักพัก “คุณนายครับถึงอย่างไรเธอก็เป็นคุณนาย ถ้าท่านประธานบุรี ศรเอาผิดขึ้นมา พวกเราจะ….”
“กลัวอะไร บุริศ เป็นลูกชายของฉัน นรมนไม่เคารพนัน ฉันสั่ง สอบเธอแล้วยังไง อีกอย่างถ้าพวกนายไม่พูด บุรีศร์จะไปรู้ได้ อย่างไร ต่อให้เธอน่าความไปฟ้อง ก็ยังมีฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ ไปปิด ระบบกล้องวงจรปิดทั้งหมดทิ้งซะ
*ครับ!”
ลูกน้องรีบไปทําตามคำสั่ง
หลายปีมานี้ ตระกูลโตเล็กยังคงถูกดูแลโดยคุณนายตระกูล โตเล็ก ส่วนบริศร์ดูแลธุรกิจนอกบ้านเท่านั้น ดังนั้นลูกน้องจึง เคยชินกับค่าสั่งของคุณนายตระกูลโตเล็ก หรือบางทีลึกๆ ภายในใจคิดว่าคุณนายตระกูลโตเล็กต่างหากที่เป็นเจ้าบ้านตัว จริง
ลูกน้องได้ยกน้ำเย็นมาอย่างรวดเร็ว
“ราดใส่ตัวมัน!”
คุณนายตระกูลโตเล็กออกคำสั่งปุ๊บ น้ำเย็น ในกะละมังก็สาด มาทางตัวนรมน
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
