บทที่ 615 ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ

“กมล ลูกเป็นอะไร”

นรมนรีบลุกยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไป

ใบหน้าเล็กๆของกมลเปรอะไปด้วยโคลนเหมือนกับลูกแมว ตัวน้อย ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงดูรุงรัง คล้ายกับเพิ่งไปตบตีกับ ใครมา

“เกิดอะไรขึ้น”

นรมนรีบรับตัวกมลจากลูกน้องพร้อมถามขึ้น ลูกน้องรีบตอบขึ้นว่า “คุณนาย กําลังตบตีกับเด็กคนอื่นครับ ตอนที่ผมไปถึงนั้น คุณหนูกมล

“ตบตีเหรอ เป็นไปได้ยังไง”

ในความทรงจําของนรมน กมลนั้นใจเย็นมาก นอกจากทาน เก่งแล้วไม่มีทางที่ตบตีกับคนอื่นได้ ทำไมถึงไปตบตีได้ล่ะ

“จริงๆครับคุณนาย ฝ่ายตรงข้ามยังเป็นถึงลูกคนใหญ่คนโต

ครับ”

“อะไรนะ”

หัวใจของนรมนเต้นรัวๆขึ้น

“กมล เกิดอะไรขึ้น”
กมลจึงตอบกลับว่า “ก็ไม่มีอะไรค่ะ ผู้ชายคนนั้นน่ารำคาญ มาก จงใจแกล้งหนู”

“จงใจแกล้งหนูเหรอ ทำไมล่ะ”

เหตุผลที่ทำให้นรมนรู้สึกแปลกพิลึก

ปากเล็กๆของกมลพูดต่อว่า “หนูจะไปรู้ได้ยังไง หนูจะไปรู้ ความคิดบ้าๆของผู้ชายเหล่านั้นได้อย่างไรคะ

เมื่อเห็นว่ากมลไม่ยอมพูดมากไปกว่านี้ นรมนจึงส่ายหัวขึ้น แล้วพาเธอไปทําความสะอาด ถึงได้ทำให้กมลได้กลายเป็นเจ้า หญิงผู้สะอาดสะอ้านอีกครั้ง

หลังจากที่กมลทําความสะอาดร่างกายแล้ว ก็ได้มองดูรอบๆ แล้วได้ถามขึ้น “หม่ามี้ พี่กิจจาล่ะคะ นานมากแล้วที่หนูไม่เห็นพี่ กิจจา

“หม่ามีพาหนูไปหาพี่กิจจาหน่อยได้ไหม”

“ได้สิจ๊ะ”

กมลตื่นเต้น

นรมนรู้สึกเศร้าในดวงใจ

หวังอย่างยิ่งว่ากผลจะสามารถทำให้กิจจากลับมีชีวิตชีวาอีก

ครั้ง

นโมนพากมลเข้าไปที่ห้องของกิจจา

ปฏิกิริยาของกิจจายังคงเป็นเหมือนเดิม นอนขดตัวหันหลังอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียง ใครก็ไม่สามารถดูออกว่าสถานการณ์ของเขา ตอนนี้เป็นเช่นไร

เมื่อเห็นภาพนี้แล้ว นรมนก็รู้สึกเจ็บปวดใจอีกครั้ง

กมลสะบัดมือหลุดออกจากมือของนรมน แล้วก็วิ่งเข้าไป จาก นั้นก็กระโดดขึ้นไปเปิดผ้าห่มของกิจจา ดึงมือของกิจจาแล้วพูด ขึ้นว่า “พี่กิจจา ไม่ต้องนอนแล้ว พระอาทิตย์ส่องถึงตูดแล้ว! ลุก ขึ้นมาเล่นกับหนูหน่อยน้าา

นรมนกลัวว่ากิจจาจะสะบัดกมลล้ม แต่โชคดีที่กิจจาไม่ทำ

เขามองกมลอย่างเหม่อลอย ไม่พูดจาหรือยิ้มใดๆ จ้องดูเธอ อยู่อย่างนั้น แต่ก็คล้ายกับไม่ได้มองเธอ เหมือนกับสายตาไม่ได้ โฟกัส

นโมนเกิดความไม่พอใจเล็กน้อยกับท่าทางของกิจจา จึงยื่น

มือ โบกไปมาตรงหน้าของกิจจา

“พี่กิจจา ตื่นๆ ทำไมพี่หลับทั้งๆที่ลืมตาล่ะคะ”

เมื่อได้ยินกมลพูดแบบนี้ นรมนรู้สึกจี๊ดจมูกเล็กน้อย “กมล พี่กิจจาไม่ค่อยสบาย หนูปลอบใจพี่เขาเบาๆดีไหมจ๊ะ

“ปลอบใจเหรอคะ”

กมลมองกิจจาด้วยความกลัดกลุ้ม เอามือจับที่คางแล้วพูดว่า “ปลอบยังไงคะ พี่กิจจา พี่จะให้หนูปลอบอย่างไร จูจับดีไหม เธอพลางพูดพลางยื่นหน้าไปที่หน้าของกิจจา แล้วหอมเข้าไปที่แก้ม

กิจจาตก ใจตะลึง แล้วก็เริ่มโฟกัสที่หน้าของกมล

“ตื่นแล้วๆ พี่กิจจาตื่นแล้ว!

กมล ใจอย่างกระโดดโลดเต้น

เห็นกิจจามีปฏิกิริยาตอบสนอง ใบหน้าของนรมนก็เผยรอย ยิ้มออกมา

“กิจจา หิวไหม รู้สึกตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า”

กิจจาส่ายหัว ยื่นมือไปจับมือกมลไว้ จากนั้นจึงลงที่ไหล่ของ เธอแล้วหลับตาลงอีกครั้ง

นรมนตะลึงงัน

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

กมลก็ไม่ได้รังเกียจที่กิจจาซบเธอ ตรงกันข้ามเธอได้ยื่นมืออัน น้อยๆตบอยู่ที่ด้านหลังของเขาอย่างเบาๆ แล้วพูดด้วยเสีย งบางๆว่า “พี่ เป็นเด็กดี พี่ง่วงแล้วใช่ไหม กมลจะอยู่เป็นเพื่อนพี่ ดีไหม”

กิจจากุมมือของกมลไว้แน่น

กมลดีใจจนเผยฟันเขี้ยวน้อยๆออกมา แล้วพูดอีกครั้งว่า “พวกเราตกลงกันแล้วนะ รอให้พี่ตื่นมา พี่ต้องพาหนูไปหาของอ ร่อยๆกินกันนะ พี่พูดแล้วนะ พี่ยังติดเคเอฟฟหนูสามครั้งนะ

กิจจากลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ
“ถ้าพี่ไม่พูดก็แสดงว่าพี่ตกลงแล้ว พวกเราพูดคำไหนต้องคำ นั้นมามาเกี่ยวก้อยกัน!

เมื่อนรมนเห็นภาพนี้ ถึงแม้ว่ากิจจาจะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ใดๆ แต่อย่างน้อยๆ เขาก็ไม่ต่อต้านขัดขืนกมล และยอมให้เธอ ทําตามใจ

บางทีลึกๆ จิตใจของกิจจายังคงรักและเอ็นดูกมล

“กมล หนูอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนพี่กิจจาดีไหม

“ค่ะ”

“หม่า ออกไปก่อน ถ้ามีเรื่องอะไรก็เรียกหาหม่ามีนะ ตกลง

ไหม”

“ตกลงค่ะ”

ใบหน้าของกมลที่อ่อนโยน

เธอให้กิจจานอนลง แล้วตัวเองก็จับกุมมือของกิจจาไว้แล้ว นอนลงข้างๆ คู่ดวงตาสดใสคู่นั้นมองดูกิจจา แล้วพูดอย่างยิ้ม แย้มว่า “หนูจะนอนเฝ้าพี่นะ พี่หลับให้สบายเถอะ

พลางพูดพลางยื่นมือตบกิจจาเบาๆ ทำเหมือนกับเวลาที่นรมน

กล่อมเธอเวลานอน

นรมนยิ้มขึ้นอย่างปลื้มปริ่ม

หวังว่ากผลจะสามารถพากิจจาเดินออกมาจากความเสียใจที่ สูญเสียพ่อ
นรมนได้ ปิดประตูเบาๆ ปล่อยให้กิจจาและกมลอยู่ด้วยกัน ขณะที่นรมนเดินออกมานั้น ห้องของคุณนายตระกูลโตเลียได้ มีเสียงทุบตีสิ่งของดังขึ้น รวมไปถึงเสียงดุด่าของคุณนายตระกูล โตเล็ก

เวลานี้เธอดูไม่มีสง่าราศีไม่หลงเหลือภาพของความเป็นผู้ เช่นอย่างเคย เป็นเพียงหญิงชราที่ถูกกระทบกระเทือน ไร้เหตุผล จนทำให้คนรู้สึกรำคาญ

นโมนไม่ได้สนใจเธอ แล้วพูดกับคนข้างๆว่า “ปล่อยเธอไป จนกว่าเธอจะเลิกไปเอง แล้วก็ส่งคนเข้าไปทำความสะอาด ไม่ ต้องไปสนใจเธอ

“ครับ”

นรมนเดินลงจากบันได แล้วคนด้านนอกได้เข้ามารายงาน

“คุณนาย คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดามาหาครับ”

“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ใคร”

นรมนคิ้วหน้านิ่วคิ้วขมวด

เวลานี้สิ่งที่เธอไม่อยากได้ยินมากที่สุดก็คือเรื่องของตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา

ถึงแม้ว่าบุริศร์ไม่ได้พาล โกรธเธอ แต่สำหรับเรื่องที่ธรรคได้ทำ ไว้ ทำให้นรมนนั้นโกรธเกลียดที่สุด

ลูกน้องรายงานว่า “คุณชายธรณีกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาครับ”

เมื่อได้ยินว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาตามาด้วย ก็ทำให้หวนคิดถึง คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคนเดิมที่เคยกดขี่บังคับและไม่มีเหตุผล นรมนจึงพูดอย่างเยือกเย็นว่า ไม่อยากเจอ บอกไปว่าฉันไม่อยู่

“ครับ”

ลูกน้องได้ออกไปแล้ว บรมนจึงอยากเข้าไปที่ห้องครัว เพื่อท่า ของอร่อยๆ เผื่อว่ากิจจาจะหัว

ลูกน้องที่ออกไปนั้นออกไปได้ไม่นานก็กลับเข้ามา

คุณนายพวกเขาไม่ยอมกลับครับ บอกว่าถ้าท่านไม่ยอมเจอ พวกเขาก็จะรออยู่ด้านนอกจนกว่าจะได้เจอท่านครับ นรมนจึงวางของลงข้างๆ ด้วยความหงุดหงิด: “มาแนวนี้อีก

แล้ว ชอบบังคับคนอื่น พวกเขาคิดว่าพวกเขาจะได้ในสิ่งที่

ต้องการอย่างนั้น”

ลูกน้องเห็นท่าทางหงุดหงิดของนรมน จึงได้พูดว่า “คุณนาย

ผมว่าท่านไปเจอพวกเขาหน่อยเถอะ ถึงแม้ว่าเขตแถวนี้จะเป็น

เขตของคนรวย ไม่ค่อยจะมีใครว่างกันนัก แต่ว่าคนที่เดินผ่านไป

มาก็เป็นคนที่มีหน้ามีตาในเมืองชลธี ถ้าหากคนอื่นเห็นเข้า อาจ

คิดว่าบ้านของตระกูลโตเล็กกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาบาดหมาง

กันนะครับ”

“เดิมทีก็ไม่ลงรอยกัน แล้วทำไมต้องกลัวว่าคนอื่นจะมอง อย่างไร”
เป็นตายอย่างไรนรมนก็ไม่ยอมที่จะเจอคนของตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา แต่เสียงของคุณนายทวีทรัพย์ธาดากลับดังลอยมา จากด้านนอก

“นรมน นามนอยู่ไหม

ตั๋วเข้มของนรมนยิ่งขมวดแน่น

“ใครปล่อยให้พวกเขาเข้ามา

“ฉันเอง!”

คุณนายตระกูลโตเล็กที่แต่งตัวอย่างเรียบร้อยแล้ว แล้วก็เดิน

ลงมาจากชั้นบน

“ตระกูลโตเล็กพวกเราเป็นตระกูลผู้ดี ทำไมถึงได้ทำเรื่องที่ ไม่มีมารยาทเช่นนี้ ให้คุณนายทวีทรัพย์ธาคารออยู่ด้านนอกได้ อย่างไร อีกทั้งฉันมีเรื่องที่ต้องปรึกษาหารือกับคุณนายทวีทรัพย์ ราคานะ”

แม้ว่าใบหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็กจะมีรอยยิ้ม แต่ทว่า รอยยิ้มนั้นไม่ได้มาจากใจ

นรมนดูออกว่าเธอนั้นจงใจ

การเสียชีวิตของครินท์ ทำให้เธอโกรธและเกลียดแค้นตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาเป็นอย่างมาก ตอนนี้คนของตระกูลทวีทรัพย์ ชาดามาเหยียบถึงที่ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะปล่อยให้โอกาสนี้ผ่าน

ไป
* เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง เชิญท่านกลับห้องไป

“เธอจิตการอย่างนั้นเหรอ เธอเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา จะจัดการอย่างไร นรมน เธอคงไม่ได้คิดหรอกนะว่าบ้าน ตระกูลโตเล็ก ตอนนี้ทุกคนต้องเชื่อฟังแต่เธอ ฉันจะบอกให้นะ ฉันยังมีอาณาจักรรัตติกาล เธอจะสู้ฉันได้เหรอ รู้เท่าทันทุก สถานการณ์ ทางที่ดีที่สุดตอนอยู่ต่อหน้าฉันจงหดหางไว้ให้ดี มี เช่นนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ

คุณนายตระกูลโตเล็กกระแอมเสียงขึ้นในลำคอ จากนั้นก็ได้ เดินออกไป

คุณนายทวีทรัพย์ธาดากับธรณีได้ถูกพาเข้ามา

ถึงแม้ว่านโมนไม่ได้อยากจะเจอคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่จะปล่อยให้คุณนายตระกูลโตเล็กทำสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้

เธอล้างมือแล้วก็เดินออกมาจากห้องครัว

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นนรมนเดินออกมาจากห้องครัว จิตใจก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา

“คนรับใช้ของบ้านตระกูลโตเล็กมีตั้งมากมาย กลับให้เธอ ทํางานในครัว”

นรมนตก ใจตะลึง

ไม่ใช่เพราะคำพูดของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แต่เป็นเพราะว่า ร่างกายที่ซูบผอมจนเห็นกระดูกของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา
เธอตซูบผอมกว่าแต่ก่อนเยอะเลย

จําได้ว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ถูกส่งตัวไปรักษา อายุที่มาก ขนาดนั้นไม่มีใครรู้เลยว่าจะสามารถผ่านสถานการณ์ตอนนั้นได้

บรมนพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หวนไปคิดถึงและไปสนใจ แต่ว่าตอนนี้เมื่อได้เห็นลักษณะของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา หัวใจ ของเธอกลับรู้สึกเจ็บปวดและทรมาน

คุณนายตระกูลโตเล็กพูดขึ้นก่อนที่นรมนจะเอ่ยปากพูด

“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกท่านติดค้างหนี้หนึ่งชีวิตกับ ตระกูลโตเล็กของพวกเรา เธอทํางาน ในครัวนิดหน่อยเทียบไม่ ได้กับอะไรเลย ต่อให้เป็นม้าเป็นตัวของบ้านตระกูลโตเล็กก็ ถือว่าเป็นเรื่องที่สมควร

นรมนคิ้วขมวดมุ่น

นี่คุณนายตระกูลโตเล็กเริ่มหาเรื่องเธอแล้วเหรอ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ยินดังนั้น น้ำตาจึงไหลอาบสองแก้ม

“กรรมที่คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาตาได้ทำไว้ จะขอรับไว้เอง

ไม่เกี่ยวข้องกับนรมน เธอเติบโตอยู่ในตระกูลธนาศักดิ์ธนตั้งแต่ เล็ก เธอไม่เคยเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ท่านจะทำแบบ นี้กับเธอไม่ได้”

“ฉันทําไม่ได้อย่างนั้นเหรอ น่าขำ ฉันเป็นแม่ย่าของเธอ ฉันจะ ทำอะไรก็ได้ บรมนไปในน้ำมาสองสามแก้ว ไม่มีมารยาท ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน มีแขกมาเยือนบ้าน ไม่รู้จักต้อนรับหรือ อย่างไร พ่อแม่ของเธอสั่งสอนมาแบบไหนกัน คนแบบเธอเช่นนี้ เหรอคู่ควรมาเป็นสะใภ้ตระกูลโตเล็ก เป็นนายหญิงของตระกูล โตเล็ก

แต่ละประโยคที่ประชดประชันแดกดันของคุณนายตระกูลโต เลิก

นรมนอยากจะตอบโต้กลับ แต่ว่าเธอไม่อยากจะโต้เถียงกับ คุณนายตระกูลโตเล็กต่อหน้าคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และ เป็นแค่การรินน้ำให้กับแม่ของตัวเอง นรมนจึงได้อดกลั้นไว้

เธอหันหลังเดินไปที่ห้องครัว จากนั้นก็ต้มน้ำร้อน แล้วนำมาซึ่ง น้ำชาให้กับคุณนายตระกูลโตเล็กและธรณี พร้อมกับนำมาเสิร์ฟ

“เชิญดื่มน้ำชาค่ะ”

นรมนพูดอย่างใจเย็น

คุณนายทวีทรัพย์ธาดากลับร้องไห้แล้วพูดขึ้น “นรมน ขอโทษ นะ ที่ครอบครัวตระกูลทวีทรัพย์ธาดาพลอยทำให้หนูเดือดร้อน ไปด้วย

“ไม่เกี่ยวกับพวกท่าน”

นรมนยืนตัวตรง จากนั้นก็ได้ยินคุณนายตระกูลโตเล็กพูดขึ้น ว่า “น้ำของฉันล่ะ เธอเป็นสะใภ้แบบไหนกัน รินน้ำให้แขกถือว่า เป็นมารยาท รินน้ำให้แม่สามีถือว่าเป็นหน้าที่ แค่นี้ยังต้องให้ฉัน สอนอีกเหรอ”
วันนี้คุณนายตระกูล โตเล็กตั้งใจปะทะกับนรมน และจงใจ ทำให้กรมอับอายต่อหน้าคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา นรมน ดีว่าตัวเองนั้นคงไม่อาจจะหลีกเลี่ยงการปะทะนี้ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ