บทที่ 613 เพราะท่านไม่คู่ควร

“ท่านพูดว่าอะไรนะ”

“ฉันพูดอะไรอย่างนั้นเหรอ ฉันบอกว่าเธอมันขยะไร้ค่าไว้ ประโยชน์ ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ไม่ สามารถที่จะช่วยเหลือตระกูลโตเล็กไม่พอ เธอยังนำแต่ความ เดือดร้อนมาให้ตระกูลโตเล็ก บุริศรเหมือนดั่งดาวที่เจิดจรัส แต่ เพื่อเธอแล้ว เขายอมสละทิ้งทุกอย่าง เธอมีดีอะไรกัน แค่อาศัย หน้า ใบนี้อย่างนั้นเหรอ นรมน ฉันมอบอาณาจักรรัตติกาล ให้แก่ เธอ เธอคิดว่าฉันจะคาดหวังในตัวเธอ ให้เธอเป็นช้างเท้าหลังให้ กับบริศ อย่างนั้นเหรอ ฉันแค่ต้องการให้เธอตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงา ว่าเธอไม่มีทางทำหน้าที่ภรรยาที่ดีให้กับบริศร์ได้ ใครจะไปคิดว่าเธอนั้นไม่ประมาณตน อีกทั้งยังโง่ไม่มีที่ติอีก

คุณนายตระกูลโตเล็กพูดอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอที่ ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อเอายาถอนพิษมาให้ฉัน จนฉันรอดจากเส้น แห่งความตาย มีหรือที่ฉันจะมอบอาณาจักรรัตติกาลให้กับเธอ แต่ว่ามอบให้เธอเป็นไง สุดท้ายก็เน่าเฟะ สุดท้ายแล้วเธอมันก็ แค่ขยะ!”
นรมนรู้สึกหนาวจุกไปทั้งตัว

เธอผิดมาตลอดว่าคุณนายตระกูลโตเล็กนั้นดีกับตัวเองจริงๆ แต่มาวันนี้ที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ร่างกายก็เหมือนกับถูกกริชที่ แหลมคนที่มแทงบาดลึกเข้าไปที่ทรวงอก จนเลือดสดๆ ไหลออก มา เจ็บปวดรวดร้าวทรมาน

“ท่านไม่เคยบอกกับฉันมาก่อนเลย

“เธอจะรู้ด้วยตัวเองไม่ได้เลยหรือไง ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กสอง คนนั้นติดแจเธอ เธอคิดว่าฉันจะยอมให้เธอเข้าบ้านตระกูลโด เล็กเหรอ จะยอมให้เธอเป็นคุณนายบุริศร์ให้คนอื่นเรียกเหรอ เธอลองมองดูตัวเอง ตั้งแต่หัวจรดเท้ามีตรงไหนบ้างที่คู่ควรกับ คำว่าคุณนายบุริศร์ เวลาห้าปีที่รเมศทำให้เธอกลายเป็นนัก ออกแบบจนมีชื่อเสียง เธอกลับมาแล้ว กลับมาเพื่อแก้แค้นล่ะสิ ฉันรู้มาโดยตลอด แต่ว่าเวลาห้าปีมานี้บริศร์มีชีวิตที่อยู่ก็เหมือน ตายทั้งเป็น ฉันเห็นแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว ฉันคิดว่าเธอ เปลี่ยนหน้ามาใหม่แล้ว วาสนาของเธอกลับบริศร์ก็คงจะจบกัน และไม่คิดว่าเธอนั้นจะกลับมาจริงๆ เธอไม่เพียงแต่กลับมา เธอ ยังเอาไตของบุริศร์ไปข้างหนึ่ง เธอมันเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักเจียม ตัวและน่าขยะแขยงที่สุด!

แต่ละคําพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้นรมนรู้สึกว่าตัวเองได้ตกสู่อุโมงค์ห้องเก็บน้ำแข็ง

“ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน กมลจะกลายเป็นแบบนั้นได้อย่างไร จน เธอรอต่อไปไม่ไหว ถ้าไม่ใช่เพราะว่ากมลรอไม่ไหว ฉันไม่มีทาง ที่จะกลับมา ยิ่งไม่มีทางที่คิดแก้แค้นโดยการเอาใดของบริศร์ ไป

“ก็แค่เด็กผู้หญิงคนเดียว ตายแล้วยังไง กานต์ก็ยังอยู่ทั้งคน ทุกอย่างของตระกูล โตเล็กก็ต้องตกอยู่ในมือของลูกผู้ชาย ถึง แม้ว่าจะไม่มีลูกของเธอ ก็ยังมีกิจจา กิจจาเป็นลูกชายของตนท์ ขอเพียงพวกเธอไม่ปรากฏตัว กิจจาก็จะกลายเป็นทายาทและผู้ สืบทอดสกุลตระกูลโตเล็กได้อย่างราบรื่น ต่อยอดทุกอย่างที่เป็น ของตระกูลโตเล็ก! และเป็นเพราะเธอที่ทำลายทุกอย่าง เป็น เพราะเธอ!”

คุณนายตระกูลโตเล็กยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห แต่นรมนยิ่งฟังก็ยิ่ง รู้สึกว่าความคิดของเธอช่างน่ากลัว

“ทำไมท่านถึงพูดเช่นนี้ กมลก็เป็นคน เป็นหลานของตระกูลโต เล็ก ต่อให้เกิดเป็นผู้หญิงแล้วยังไง ตระกูลโตเล็กบ้านก็ใหญ่โต ธุรกิจก็ใหญ่โต จะไม่มีที่สำหรับหลานสาวสักที่เลยหรือ

“มี แต่ก็ต้องดูสถานการณ์ด้วย ตระกูลโตเล็กในตอนนี้ล้วน ต้องประคอง โดยบุริศร์ ไม่มีเขาก็ไม่มีตระกูลโตเล็ก แต่เธอกลับ ให้เขาปุริส บริจาคไตข้างหนึ่งเพื่อลูกสาวของเธอ นี่เธออยากให้ตระกูลโตเล็กตกอยู่ ในเหวที่มืดมิดไม่มีวันจะเห็นเดือนเห็นตะวันอย่างนั้นหรือ กิจจา ยังเด็ก ตรินท์เสียไปแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับบริตรอีก แล้วใครจะ ประคับประคองตระกูลโตเล็ก ตั้งแต่วันที่เธอปรากฏตัว ก็ไม่เคย ทำให้ตระกูลโตเล็กได้สงบสักวัน มีแต่นำความเดือดร้อนมาให้ อย่างไม่หยุดหย่อน เพื่อเธอแล้ว รเมศต้องกลายมาเป็นศัตรูกับบุ ริศร์ กลายมาเป็นศัตรูกับตระกูลโตเล็ก ตลาดในอเมริกาที่ดีๆ เพื่อเธอแล้ว บุริศร์ต้องยกให้กับตระกูลวัชโรทัย จุดใดใน ร่างกายของเธอที่ควรค่าแก่บุริศร์ให้ทำเช่นนี้ ควรค่าแก่ตระกูล โตเล็กทำเพื่อเธอเช่นนี้ แต่อาศัยที่เธอให้กำเนิดลูกสองคนแก่ ตระกูลโตเล็กอย่างนั้นหรือ ถ้าหากไม่มีเธอ มีผู้หญิงที่มีความ สามารถพอมาต่อแถวให้กำเนิดลูกแก่บุริศร์อีกมากมาย

นรมน โกรธจนแน่นหน้าอกไปหมด

เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่อาจจะทนฟังต่อไปได้อีก ถ้าทนฟังต่อไป อีก เธออาจจะสามารถฆ่าคนได้

มองไปทางกิจจาที่ยังนอนหลับใหลอยู่ นรมนสูดหายใจเข้า ลึกๆ แล้วพูดกับคนที่อยู่ด้านนอกว่า “มาพาคุณนายกลับห้องได้ แล้ว! ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน อย่าได้ให้เธอมาที่ห้องของ กิจจา
“ดูสิ ใครจะกล้า!”

คุณนายตระกูลโตเล็กส่งเสียงขึ้นทันใด ทำให้บอดี้การ์ดที่ อยู่ด้านนอกถึงกับตกอกตกใจ

“คุณนาย ท่าน…..”

“นรมน เธอคิดว่าเธอเป็นเจ้านายตัวจริงของตระกูลโตเล็กเห รอ ฉันยังไม่ตายเลยนะ เธอคิดว่าฉันมอบอาณาจักรรัตติกาล ให้ กับเธอแล้ว เธอก็จะกลายเป็นนายหญิงแห่งตระกูลโตเล็กอย่าง นั้น ตอนนี้ยังอยากจะมาควบคุมฉัน จำกัดเสรีภาพของฉัน เธอ คู่ควรเหรอ แม้แต่กิมจิ สมุนพี่เก่งกาจของเธอ ก็ยังอยากจะ สังหารเธอ เธอจะสามารถทำอะไรได้อีก ทั้งอาณาจักรรัตติกาล นอกจากกิมจิแล้ว เธอยังรู้อะไรอีก ไม่มีคำสั่งของกิมจิ เธอคิดว่า เธอจะสามารถออกคําสั่งคนของอาณาจักรรัตติกาล ให้ทําตาม เธอ ทุกอย่างที่เป็นของเธอล้วนแต่ฉันเป็นคนให้ฉันอยากจะเอา กลับคืนมาเมื่อไหร่ก็เอากลับคืนได้เมื่อนั้น ในบ้านตระกูลโตเล็ก ยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะมาออกคำสั่งกับฉัน ตรงกันข้ามถ้าฉันอยาก ให้เธอตายง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก

คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กยิ่งทำให้นรมนรู้สึกแตกดัน

ประชดประชัน

* กิมจิเป็นคนของท่าน เพราะฉะนั้นการที่เขามาฆ่าฉันก็ต้องเกี่ยวข้องกับท่านใช่ไหม”

“ใช่แล้วจะทําไม

เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กพูดจบ เธอก็สังเกตเห็นหน้าถอดสี ของนรมน และก็รู้ตัวว่าได้พูดอะไรออกไป จึงได้หันไปพูดกับบอดี้ การ์ดที่อยู่ข้างๆขึ้น “ปิดประตู แล้วใสหัวออกไปซะ! ถ้าไม่ได้รับ อนุญาตจากฉัน อย่าให้ใครย่างกรายเข้ามา

“ครับ!”

บอดี้การ์ดไม่กล้าขัดขืนคำสั่งของคุณนายตระกูลโตเล็ก จึงหัน ไปมองนรมน จากนั้นก็ออกไปโดยไม่มีการพูดจาใดๆ

นรมนเศร้าเสียใจ เพิ่งรู้ว่าตัวเองอยู่ในตระกูลโตเล็กนั้น ไม่มี อำนาจใดๆ และที่สําหรับเธอเลย

ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ ล้วนเป็นคุณนายตระกูลโตเล็กและบุรี ศ ให้จริงๆ

ไม่แปลกใจเลยว่าที่รามิลพูดเช่นนั้นกับเธอ ที่แท้ทุกอย่างก็ เป็นแบบนี้นี่เอง

นรมนรู้สึกเสียใจ

เสียใจที่ต้องสูญเสียการเป็นตัวของตัวเองเพื่อความสัมพันธ์

ในครั้งนี้
เสียใจที่ทอดทิ้งธุรกิจของตัวเอง เพื่อมาตั้งรกรากใหม่ และ เพื่อชีวิตที่เงียบสงบ

แท้ที่จริงแล้วทั้งหมดทั้งมวลนี้ต้องอาศัยความพยายามของตัว เองทั้งนั้น

จุดเริ่มต้นของบุริศร์นั้นสูงเกินไป ต่อให้บริศร์จะไม่รังเกียจตัว เอง แต่คนรอบข้างของเขาก็รู้สึกว่าเธอนั้นไม่คู่ควรกับบริศร์ มอง เธอเหมือนกาฝากและเป็นภาระให้กับบริศร์ แม้แต่การที่บอดี้ การ์ดให้ความเคารพต่อเธอนั้น ก็เป็นเพราะคุณนายตระกูลโต เล็กกับบุริศร์ ไม่ใช่เป็นเพราะเธอที่เป็นนรมน

นรมนมองคุณนายตระกูลโตเล็ก ทุกอย่างเงียบสงบลง “ท่านคิดจะทําอะไร

“ฉันจะทำอะไรได้ ฉันในตอนนี้ก็แค่หญิงแก่ๆ หงำเหงือก ใกล้ ตายคนหนึ่ง แม้แต่แม่บ้านฉันยังปกป้องไม่ได้ แล้วฉันจะทำอะไร

ได้”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ นรมนถึงนึกขึ้นได้เกี่ยวกับเรื่องของแม่บ้าน เธอกลับมาครั้งนี้ก็ดูเหมือนว่ายังไม่ได้เจอแม่บ้านเลยจริงๆ

“แม่บ้านเป็นอะไร แล้วแม่บ้านไปไหนแล้ว

“ต่อหน้าฉันเสแสร้งให้มันน้อยๆหน่อย ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอ แม่บ้านจะนอนหมดสติอยู่ที่ห้องไอซียูเหรอ เธอมัน ตัวซวยขนานแท้ ตัวหายนะของตระกูลโตเล็ก! ”

เมื่อได้ยินคุณนายตระกูลโตเล็กพูดเช่นนี้ บรมนถึงกับงงงวย

“หมายความอย่างไร แม่บ้านจะเป็นอะไรแล้วมันเกี่ยวยังไงกับ

“จะไม่เกี่ยวกับเธอได้ยังไง ฉันให้ รามิลไปปล้นจี้เธอ ให้แม่ บ้านไปส่งพวกเธอออกจากเมืองชลธี บุริศร์รู้เรื่องเข้าเพื่อคนที่ไร้ ค่าอย่างเธอแล้ว เขาให้คนจับแม่บ้านมัดติดกับเรือแล้วปล่อย ลอยลำ แม่บ้านอายุห้าสิบกว่าปีแล้ว จะทนกับสถานการณ์แบบนี้ ได้อย่างไร เพราะเธอ! ตัวเฮงซวย! ทำให้แม่บ้านเป็นตายเท่า กัน เหลือเพียงลมหายใจที่รวยรินอยู่ในขณะนี้ เธอรู้ไหมว่าแม่ บ้านอยู่กับฉันมากี่ปี อยู่นานยิ่งกว่าบุริศร์กับครินท์เสียอีก! แม่ บ้านก็เปรียบเสมือนญาติของฉันคนหนึ่ง เพื่อเธอแล้วบุริศร์ถึงกับ ทำเช่นนี้กับแม่บ้าน ไม่ว่าฉันจะอ้อนวอนอย่างไร เขาก็ไม่ยอมที่ จะปล่อยแม่บ้านไป ในใจของเขา เธอมันสำคัญกว่าคนเป็นแม่ อย่างฉัน! เพราะอะไรกัน ฉันทุ่มเทให้กับตระกูลโตเล็กมากมาย ขนาดนั้น เพื่อบริศ เพื่อตรินท์แล้วฉันทุ่มเทไปตั้งเท่าไหร่ แล้วเธอ ล่ะทําอะไรเพื่อเขาเพื่อตระกูลโตเล็กบ้าง แล้วทำไมที่ฉันทุ่มเทมากมาย ขนาดนี้ บุรีศร์กลับมาทำกับฉันแบบนี้เพื่อเธอ ทำไม

ในขณะที่คุณนายตระกูลโตเล็กกำลังพูดอยู่ ก็ทำท่าเข้าไปตบ นรมน แผ่นรมนูหลบทัน

“ปัญหาของท่านเองแท้ๆ กลับเอาแต่โทษคนอื่น บางทีท่าน อาจจะทำเพื่อตระกูลโตเล็กไว้มากมาย ทุ่มเททุกอย่าง แต่นี่ไม่ใช่ วิธีที่จะควบคุมบุริศร์ และยิ่งไม่ใช่เงื่อนไขที่ใช้ในการทำร้ายฉัน ได้ตามอำเภอใจ ต่อให้ฉันไม่มีอะไรดี ต่อให้ฉันทำอะไรไม่เป็น ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ท่านก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะกระทำเช่นนั้นกับฉัน อีกทั้งแม่บ้านเป็นคนของป้าโอ เป็นเธอที่เป็นคนเปิดทางให้กับ ป้าโอ ให้เธอแอบพาฉันกับกานต์ออกไปจากเมืองชลธี โทษของ เธอเดิมทีก็ร้ายแรงจนไม่สมควรที่จะได้อภัยอยู่แล้ว!”

“นั่นเป็นความต้องการของฉัน! ถ้าแม่บ้านไม่ไปเป็นคนของป้า โอ แล้วฉันจะรู้ความเคลื่อนไหวของป้าโอได้อย่างไร

คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้นรมนตะลึงงัน “ท่านพูดอะไรนะ ท่านหมายความว่า ท่านรู้ดีว่าฉันกับกานต์จะถูกพาตัวออกไปจากเมืองชลธี แต่ท่านก็แสร้งทำ เป็นไม่รู้ หรือว่าแท้ที่จริงแล้วเป็นความตั้งใจของท่าน

“กานต์ถูกส่งตัวออกไปจากชลธี นั่นเป็นความตั้งใจของฉัน ฉันอยากให้เขาเข้าร่วมอาณาจักรรัตติกาล ทำให้เขากลายเป็น เจ้านายของอาณาจักรรัตติกาล ในอนาคต

สำหรับเธอที่ถูกพาตัวออกไปจากเมืองชลธี ฉันก็แค่นึกสนุก ข่าๆเท่านั้น ขอเพียงเธอถูกประมูลซื้อตัวไป แล้วกลายไปเป็นของ เล่นของคนอื่น ต่อให้บริศ จะรักเธอมากแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางที่ จะต้องการเธออีก”

“ท่านทําแบบนี้ได้อย่างไร ฉันเคยให้ความเคารพท่านมาก ขนาดนั้น และถึงกับอยากว่าปฏิบัติต่อท่าน ในฐานะแม่แท้ๆและ ดูแลจนกว่าจะหมดลมหายใจ แต่ทำไมท่านถึงกลับแทงข้างหลัง ฉันแบบนี้ อีกทั้งยังใส่ร้ายฉันอีก ไม่ว่าจะอย่างไร ฉันก็ยังเรียก ท่านว่าแม่อยู่นะ!”

นรมนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินอยู่ตรงหน้า เธอเจ็บปวดใจมาก

แต่คุณนายตระกูลโตเล็กกลับยิ้มอย่างดูแคลน “ฉันจำเป็น ต้องให้เธอมาดูแลยามแก่เฒ่าเฝ้าดูแลก่อนตายและจัดงานศพให้อย่างนั้น ฉันมีลูกชาย และมีหลาน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่สนใจใยดีฉัน ฉันก็ยังมีแม่บ้าน แต่ก็เป็น เพราะเธอ แม่บ้านถึงได้เป็นแบบนี้ ฉันเคยรับปากกับเธอว่า เมื่อ อายุหกสิบปี ฉันจะให้เธอไปใช้ชีวิตยามแก่เฒ่าที่สวิตเซอร์แลนด์ ฉันได้ซื้อบ้านหนึ่งหลังไว้ให้เธอแล้ว แต่ก็เป็นเพราะเธอ ตอนนี้ เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีก แม้แต่ชีวิตประจำวันเธอก็ไม่ สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ นรมน ฉันไม่อาจจะอยู่ใต้ฟ้าผืนแผ่น เดียวกันกับเธอได้ ถ้าหากว่าเมื่อก่อนฉันทำอย่างลับๆ อย่างนั้น นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เธอมีความสุขสัก วันเดียว”

นี่เป็นการประกาศสงครามอย่างเป็นทางการของคุณนาย ตระกูลโตเล็กกับนรมน

นรมนมองเธอ แล้วรู้สึกว่าเธอช่างแปลกหน้าเหลือเกิน และ

ประชดประชันแตกดันเหลือเกิน

เธอนั้นช่างโง่เขลาจริงๆ

มองคนไม่ขาด อีกทั้งยังเห็นคุณนายตระกูลโตเล็กเป็นญาติที่ สนิทที่สุด แต่แล้วในสายตาเธอ ตัวเองนั้นอะไรก็ไม่ใช่

จิตใจของนรมนเป็นรูพรุนไปด้วยแผล แต่เธอก็มองคุณนาย ตระกูลโตเล็กอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ฉันยอมรับคําเชื้อเชิญในการทำสงครามของท่าน เดิมที่ฉันยังคิดว่า ฉันจะเผชิญหน้ากับท่านได้อย่างไร ตอนนี้ก็ไม่จำเป็นต้องลังเล แล้ว คุณนายตระกูลโตเล็ก นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่เห็น ว่าท่านเป็นแม่อีกต่อไป และจะไม่ยอมให้ลูกของฉันเรียกท่านว่า ข่าอีกต่อไป เพราะว่าท่านไม่คู่ควร !!

เมื่อพูดจบ นรมนหันหลังแล้วก็เดินออกไป

เธอไม่สามารถที่จะอยู่กับคุณนายตระกูลโตเล็กที่นี่ต่อได้อีก ถ้าอยู่ต่อเธออาจจะสามารถฆ่าคนได้

ในขณะที่มือเธอของนรมนจับอยู่ที่ลูกบิดของประตูนั้น คุณนายตระกูลโตเล็กได้ส่งเสียงขึ้นอีกครั้ง

“รู้หรือไม่การสะกดจิตของกิมจิกับบุริศร์นั้นเป็นฝีมือใคร แค่เพียงประโยคเดียว ก็ทำให้นรมนถึงกับหยุดชะงักเท้าทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ