บทที่ 605 หน้าตาตอนแรกเริ่มของความรัก

มองเห็นแววตา ลังเลของนรมน รามิลหัวเราะ

“คุณไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย ตัวคุณเองยังไม่กล้าแน่ใจ เลยว่าบุรีศร์กับคุณจะมองหน้ากันไม่ติดหรือเปล่า ดังนั้นความ สัมพันธ์ของพวกคุณไม่ได้แข็งแรงมั่นคงอย่างที่คุณคิดเอาไว้

ถูกรามิลพูดแทงใจดำแบบนี้ สีหน้าของนรมนดูไม่ได้เล็กน้อย

“ทําไม? ไม่ชอบฟังเหรอ? ถ้าไม่สามารถเชื่อมั่นในอาณาจักร แห่งรักได้ ก็ไม่สามารถมอบความไว้วางใจและการให้อภัยอีก ฝ่ายได้เพียงพอ งั้นก็อย่าไปใส่ใจความสัมพันธ์นี้เลย นรมน คุณ ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบร้องห่มร้องไห้ คุณมีความคิดเป็นของตัวเอง แต่จะมีเพียงเรื่องความสัมพันธ์นี้แหละ ที่คุณต้อยเกินไป

คำพูดของรามิลทําให้นรมนอึ้งไปเล็กน้อย “า อย? ”

“หรือว่าไม่จริง? แปดปีก่อนตอนที่คุณตกหลุมรักบุริศร์ คุณยัง เป็นตัวของตัวเองอยู่ไหม? แต่งงานสามปี คุณมีชีวิตเหมือน อะไร? ทุกวันวนเวียนไปมาอยู่รอบ ๆ ตัวบริศร์ ทุกวันเอาอารมณ์ ของเขาเป็นที่ตั้ง คุณทําตัวของคุณเองหายไปด้วยซ้ำ ถ้าไม่เกิด เรื่องของเขมิกาซีน คุณถูกฝังอยู่ในเปลวไฟ บางทีบุริศร์อาจจะยัง มองไม่เห็นความรู้สึกของตนเอง ผมต้องพูดว่า พระเจ้ายังคงดี กับคุณมากจริง ๆ อย่างน้อยที่สุดก็ทำให้บริศร์รักคุณ ถ้าเขาไม่รัก ทุกสิ่งที่คุณได้รับคือการหาเรื่องใส่ตัว เป็นคุณหมอบชีวิตของ ตนเองให้คนอื่นและปล่อยให้คนอื่นกดขี่

ได้ฟังรามีลพูดแบบนี้ หัวคิ้วของนรมนยนขึ้นเล็กน้อย

รามิลกล่าวต่อว่า “หลังจากห้าปีคุณฟื้นคืนมาใหม่และกลับมา พร้อมกับความเกลียดชังต่อบริศร์กลับมาด้วย วางแผนรับได ของบริศ เพื่อช่วยชีวิตลูกสาวของคุณ ในช่วงเวลานั้นคุณถึงจะมี ชีวิตเป็นของคุณเอง แต่หลังจากรู้ว่าทุกอย่างคือเรื่องเข้าใจผิด หลังจากที่คุณแน่ใจกับเจตนาของบุริศร์แล้ว คุณลองถามตัวเอง ดูสิว่า คุณสูญเสียตัวตนอีกครั้งหรือเปล่า? กิจการงานของคุณ ล่ะ? จิตใจที่มุ่งแสวงหาความก้าวหน้าของคุณล่ะ? ทุกสิ่งทุก อย่างของคุณวนอยู่รอบ ๆ บุริศร์ ชีวิตของคุณกลับมาเป็นเหมือน แปดปีก่อน สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนคือ บริสตอบรับความรู้สึกของ คุณ แต่นรมน ถึงแม้ตระกูลโตเล็กไม่ต้องการให้คุณหาเงินมา เลี้ยงจุนเจือครอบครัว แต่ไม่มีงานแต่งงานและความรู้สึกของตัว คุณเอง นี่จะยังเป็นหน้าตาของความรักที่แท้จริงของคุณไหม? ทุกวันรอบุริศร์กลับมาร้องไห้เป็นเพื่อนคุณ หัวเราะเป็นเพื่อนคุณ นี่เป็นความรักที่คุณต้องการจริงๆ ไหม? ”

นรมนอึ้งไปอีกครั้ง

“ไม่จริงหรอก ฉันแค่มีเรื่องเยอะเกินไป คุณก็รู้ กลับมาหลัง จากห้าปี เรื่องแต่ละเรื่องซัดสาดเข้าใส่ฉัน ทำให้ฉันไม่มีเวลาทำ เรื่องที่ฉันอยากทํา

“ข้ออ้างทั้งนั้น เหตุผลนี้คุณสามารถใช้หลอกคนอื่นได้ แต่หลอกตัวเองได้เหรอ? จดหมายเชิญเข้าร่วมการแข่งขัน ออกแบบรถยนต์ระดับโลกถูกส่งถึงคุณแล้ว ทำไมคุณไม่เข้า ร่วม? คุณคิดว่าตอนนี้คุณคือคุณนายบุริศร์ ความรู้สึกของบริศร์ ที่มีต่อคุณก็ดีมากเช่นกัน ดังนั้นคุณเต็มใจที่จะเฝ้าที่ดินผืนนั้นใน ครอบครัว ไม่คิดจะไปไหน ดังนั้นคุณจึงปล่อยโอกาสครั้งนี้ไป เดิมที่คุณสามารถเปล่งประกายในโลกแห่งการออกแบบ น่า เสียดายคุณไม่ได้ทำเช่นนั้น คุณยินดีที่จะอยู่อย่างธรรมดา ยินดี ที่จะเฝ้าบุริศร์ คุณยินดีที่จะอยู่ในบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กสถานที่ ที่ใหญ่เล็กน้อยตั้งหน้าตั้งตารอคอยผู้ชายกลับมาทุกวัน นี่คือ ความรักที่คุณต้องการ การแต่งงานที่ต้องการเหรอ? ถ้า ศักยภาพของชายหญิงแตกต่างกันมากเกินไป คุณจะมีสิทธิ์อะไร ไปขอให้ผู้ชายทำดีกับคุณตลอด มีความรู้สึกลึกซึ้งตลอด เขา ก้าวไปข้างหน้าไม่หยุด ส่วนคุณกำลังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ตอนนี้อาจ จะสามารถบินไปด้วยกันได้ แต่สิบปีหลังจากนี้ล่ะ? คุณกล้า รับรองไหมว่าความสดใหม่ของความรักจะยังคงเหมือนในวัน นี้? เขาได้รับการฝึกฝนตลอด เติบโตเป็นผู้ใหญ่ คุณกลับกลาย เป็นนกกระจอกในกรง นกสีทอง คุณกับเขายังคุยภาษาเดียวกัน อยู่หรือเปล่า? นรมน คุณแต่งงานแปดปี อดทนต่อความยาก ลำบาก กลับไม่เคยเข้าใจความหมายที่แท้จริงของความรัก”

รามิลพูดจบก็หยุดไปพักหนึ่ง มองท้องฟ้าด้านนอกและพูดว่า “ความรักตอนแรกเริ่มต่างก็สวยงาม หัวใจเต้นในชั่วพริบตา มัน เป็นแรงกระตุ้นจากฮอร์โมน แต่เนื่องจากเรื่องสวยงามนั้นเป็น เพียงแค่ชั่วพริบตา สามารถประคับประคองการเต้คอยอย่างเงียบๆ จะดี ผู้หญิงสามารถกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม ของตนเองเพื่อความรักได้ตลอดชีวิต แต่ไม่ใช่กับผู้ชาย บางที่บุรี ศ อาจจะดีกับคุณไปตลอดชีวิตจริงๆ แต่คุณแน่ใจเหรอว่านั่นคือ รูปแบบความรักที่คุณต้องการมาตลอด? เขาก้าวหน้าไปตาม กาลเวลา แต่คุณกลับยังคงเป็นเหมือนตอนแรกเริ่ม เขาดีกับคุณ บางทีตอนแรกเป็นเพราะความรัก แต่นานเข้าจะกลายเป็นความ รับผิดชอบ เมื่อความรักที่สวยงามเปลี่ยนเป็นความรับผิดชอบ ของผู้ชายคนหนึ่ง จะยังมีหัวใจที่เต้นอยู่ในนั้นอีกเท่าไหร่? คุณ เคยคิดบ้างไหม? คุณไม่สามารถเอาแต่ทำให้ตนเองดีเลิศ ทําให้ตนเองตื่นตา บนโลกที่กว้างใหญ่มีผู้หญิงที่ยอดเยี่ยม มากมาย ที่โดดเด่นออกมา สามารถดึงดูดสายตาของผู้ชายไม่ ว่าจะใครก็ตาม ถึงตอนนั้นคุณจะทำอย่างไร?

นรมนเงียบไปโดยสิ้นเชิง

คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่สามารถพูดอะไรเพื่อมาหักล้างได้

ใช่ เธอเอาแต่ทําให้ตนเองได้รับความไม่เป็นธรรม ทอดทิ้ง ตนเอง แม้แต่ซุกซ่อนศักยภาพการออกแบบรถยนต์ของตนเอง เพราะบุริศร์อย่างไม่รู้ตัว จนแม้แต่กลัวว่าจะบดบังความเป็นที่ สนใจของบุริศร์จึงทิ้งการแข่งขันออกแบบรถยนต์ระดับโลกครั้ง นั้นไป

แต่นี่คือชีวิตและความรักที่เธอต้องการจริงๆ หรือเปล่า?

ความรักที่สวยงามตนเองอยากทำอะไรก็ควรจะได้ทำไม่ใช่เห

รอ?
แต่ในทันทีที่ตกหลุมรักบุรีศร์ เธอเอาแต่เปลี่ยนตัวเองเพื่อ เอาใจเขา ถึงแม้กลับมาอีกครั้งหลังจากห้าปี ความเกลียดชัง ก่อนหน้าถูกแทนที่ด้วยมิตรภาพของบุริศร์ ผลสำเร็จจากความ พยายามก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะเล็กน้อยต่อหน้าบุริศร์อย่างเห็น ได้ชัดเจน ทำให้เธอรู้สึกต้อยต่ำ จนกระทั่งเกิดเรื่องขึ้นในภาย หลัง เธออาศัยเรื่องเหล่านี้เสียสละตนเอง คิดแค่เพียงต้องเป็น สะใภ้ที่เหมาะสมกับตระกูลโตเล็กเท่านั้น

แต่ถึงแม้จะมีเป้าหมายแบบนี้ เธอก็ยังไม่บรรลุผล ยังคง ยุ่งเหยิงเหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ?

“วันเวลาไม่เคยหยุดเดิน เรื่องจะไม่ปรากฏออกมาน้อยลง เพราะคุณกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม ครั้งนี้ผมลักพาตัวคุณมา บุ ริส มาช่วยชีวิตคุณด้วยกายและใจ คุณเคยลองคิดดูบ้างไหม ถ้าอีกสิบปีข้างหน้า คุณโดนลักพาตัวแบบนี้อีก บุริศร์จะเป็น อย่างไร? บางทีอาจจะยังคงมาช่วยชีวิตคุณ แต่คุณคิดว่ามันเพื่อ ตัวคุณเองล้วน ๆ หรือว่าเพื่อลูก ๆ ของคุณ?

คําพูดของรามิลเหมือนก้อนหนักทุบลงบนส่วนลึก ในหัวใจ ของนรมน

การเป็นภรรยาของคนร่ำรวยไม่ใช่เรื่องง่าย เธอรู้มาโดย ตลอด แต่เธอเหมือนจะวางลำดับความสำคัญสลับกัน

ตราบใดที่ทําให้ตนเองดีก่อน ถึงจะสามารถมีบทบาทอื่นที่ดี ใช่ไหม?

นรมนมองรามิล และกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณนะ รามิลขอบคุณที่วันนี้คุณเตือนสติฉัน

“ผมแค่พูดไปตามความเป็นจริง ทุกสิ่งที่ผมทำกับคุณก่อน หน้านี้ ผมขอโทษ แต่ถ้าสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง ผมก็ยังจะ ทําเหมือนเดิม คุณเป็นคนดี แต่ผมต้องล้างแค้นให้พี่น้องของผม ต้องขอโทษด้วยนะ

“ฉันเข้าใจ ดังนั้นรามิล อย่าตกลงท่านขุนอินไปสถานที่ที่พวก เขา าหนด อย่าเลยนะ! ”

แต่รามิลกลับกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมรอโอกาสนี้มาห้าปีแล้ว ถึงแม้ครั้งนี้จะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่ ผมก็ไม่เสียใจ เป้าหมายเดียว ในชีวิตของผมคือการล้างแค้น

“ไม่ได้นะ คุณยังมีชีวิตที่ดี คุณสามารถให้บริศร์มาทำทุกอย่าง นี้ได้ คุณสามารถ…….

“ดูสิ นี่คือความแตกต่างระหว่างคุณกับผม ตอนนี้ไม่ว่าเรื่อง อะไรคุณก็ให้บริศรแก้ปัญหา คุณไม่มีความสามารถหรือไง? นรมน พึ่งพาบุริศร์แบบนี้ ถ้าวันหนึ่งบุริศร์ไม่อยู่แล้ว อาจจะเกิด เรื่องไม่คาดฝันขึ้น คุณจะเหลืออะไร? คุณยังทำอะไรได้?

คำพูดของรามิลทำให้นรมนอึ้งไปทันที

แต่รามิลกลับไม่ได้สนใจเธอ กล่าวเสียงเบาว่า “เรื่องที่ สามารถทําได้ด้วยตนเองผมจะไม่ยืมมือคนอื่นทํา เช่นเดียวกับ วันนั้นที่ผมตัดสินใจจะเป็นครินท์ ความแค้นของครินท์ก็คือของ ผมด้วย ถ้าไม่จัดการธรรศด้วยมือของผมเอง ผมคงตายตาไม่ หลับ”
พูดจบ เขาก็กดมือถือหาท่านขุนอินโดยตรง

“สถานที่ เวลา”

ราวกับชนอินคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าว่ารามิลจะต้องตกลง เงื่อนไขนี้ จึงรีบบอกสถานที่

“ท่าเรือตะวันออก หนึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ ต้องพานรมนมา

ด้วย”

“ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากวางสาย รามิลก็ไปเตรียมตัว

นรมนจมอยู่ในความคิด

หรือว่าเธอทิ้งความเป็นตัวเองไปจริงๆ ?

เธอยื่นมือสองข้างออกมาดู หยิบปากกาขึ้นมาตัดสินใจวาด ภาพสักภาพ จึงพบว่าตนเองฝีมือตกไป

ตอนอยู่อเมริกาเธอไม่ได้เป็นแบบนี้

ทุกวันเธอตื่นตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่สว่าง ทําอาหารให้ลูกๆ กิน ก็ เริ่มทํางานหนักเพื่อหาเลี้ยงชีพในแต่ละวัน ถึงแม้ชีวิตความเป็น อยู่ตอนนั้นจะเหนื่อยยากสักหน่อย แต่เมื่อเธอเห็นตนเองจากคน ที่ไม่เป็นที่รู้จักกลายเป็นผู้เล่นที่สามารถลงแข่งในการออกแบบ ระดับโลกได้ ความปีติยินดีนั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่อาจลืมได้ตลอด ชีวิต

แต่ตอนนี้เธอทําอะไร?
ตั้งแต่กลับมาในประเทศ ดูเหมือนเธอจะไม่เคยทำเรื่องเสร็จ มสกเ อง

เธอยืมเคสออกแบบของบริษัท กรุ๊ป จำกัดกลับมา แต่การ ออกแบบชิ้นนั้นสุดท้ายแล้วยังไม่เป็นชิ้นเป็นอันอยู่ในมือของร เมศ ไม่ได้กลายเป็นตัวเชื่อมโยงของความร่วมมือของสอง ตระกูล

เธอบอกตัวเองว่า เป็นรเทศที่เอาความรู้สึกที่มีต่อตนเองมาก ระทบกับผลงานของเธอ แต่มันเป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ? หรือ ไม่ใช่เพราะเธอทอดทิ้งการออกแบบของตนเองเพื่อความรักของ

วันนี้งานออกแบบของเธอถูกคนแก้ไขตามใจชอบหลาย รายการ กลายเป็นงานออกแบบของบริษัทวัชโรทัย ตอนนี้อยู่ ระหว่างการผลิต เธอดูยอดขายเป็นบางครั้ง ไม่ใช่ว่าในใจไม่รู้ สึกอะไร นั่นก็เหมือนลูกของตนเองถูกขโมยไป ไม่สิ เป็นเธอที่ส่ง มอบลูกของตนเอง มองดูเธอเติบโตขึ้นในนามสกุลคนอื่น ทุก อย่างไม่เป็นของเธออีกต่อไป

เธอกลับมาในประเทศครั้งนี้ เหมือนกับที่รามิลพูดไว้ทุกอย่าง ผ่านความยุ่งเหยิงไป มากเสียจนสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง ด้วยซ้ำ

คุณนายตระกูลโตเล็กหวังให้เธอเป็นนายหญิงของอาณาจักร รัตติกาล แค่เพียงเพราะเธอคือภรรยาของบุริศร์ แล้วตัวเธอเอง ล่ะ? ไม่ว่าตัวเองจะชอบหรือไม่ชอบ เพราะเป็นภาระหน้าที่ที่ลูกสะใภ้ตระกูลโตเล็กควรจะรับผิดชอบ เธอรับปากแล้ว แต่เธอจะ สามารถแบกรับทั้งหมดของอาณาจักรรัตติกาลได้จริงหรือ เปล่า?

ทําไม่ได้

แม้แต่การดำเนินการขั้นพื้นฐานที่สุดเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ! มีกิม เป็นคนจัดการมาตลอด

หลังจากกลับมาในประเทศ เธอให้ครอบครัวแก่ลูกชายและ ลูกสาว เธอเคยคิดว่าตนเองเป็นภรรยาและแม่ที่ดี ทุกวันตื่นขึ้น มาท่ามกลางความรัก หลังจากนั้นลูกทั้งสองก็ไปเข้าเรียน แต่ ตอนนี้ล่ะ? กลับมาตั้งนานแล้ว แท้จริงเธอกับลูกๆ มีเวลาอยู่ด้วย กันสักเท่าไหร่เซียว?

เธอยุ่งกับอะไรอยู่กันแน่?

รามิลพูดถูก วันเวลาไม่เคยหยุดเดิน เรื่องราวและเหตุสุดวิสัย หมุนเวียนกันเข้ามาอย่างห้ามไม่ได้ ราวกับว่าเธอคือเรือลำหนึ่ง ล่องลอยไปตามกระแสน้ำ ไม่เคยคิดว่าเธอจะต้องริเริ่มทำอะไร บางอย่าง หรือเปลี่ยนแปลงอะไร

เธอทำให้ชีวิตยุ่งเหยิง ทิ้งลูกๆ ไป แถมยังทำให้ตนเองตกอยู่ ในอันตรายหลายต่อหลายครั้ง ตอนนี้เธอคิดแบบนี้ขึ้นมาแม้แต่ ตนเองก็รู้สึกว่าเป็นความยุ่งยาก เป็นภาระ แล้วบุริศร์จะคิด อย่างไร?

ถ้าเธอสามารถเป็นตัวของตัวเอง สามารถมีอิสระได้เต็มที่ สถานการณ์ในตอนนี้จะแตกต่างออกไปหรือเปล่า?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ