บทที่ 601 คุณจงใจ

พฤกษ์รู้สึกกังวลอยู่บ้าง จึงถามว่า “ประธานบริศร์ ท่านดูนี่สิ

“ให้ป้องมาช่วยดูเธอ”

บริศ ใจไม่แข็งพอ แต่นึกถึงที่เธอร่วมมือกับคนนอกเพื่อลักพา

ตัวนรมน เขาก็รู้สึกเป็นทุกข์และหดหู่ใจอย่างพูดออกมาไม่ได้ พ่อบ้านถูกคนลากไปที่ทะเลโดยตรง ไม่มีใครกล้าร้องขอ ความเมตตา

บุรีศร์ตามสปีดโบ๊ทมา มองเห็นพ่อบ้านกำลังพยายามดิ้นรน อยู่ในทะเล ผุดขึ้นสุดลง ในแววตาไม่มีความสั่นไหวแม้แต่น้อย ตอนนี้ใครทําอะไรนรมน เขาต้องการชีวิตคนคนนั้น จิตสังหารที่ทำให้คนรอบข้างแทบหยุดหายใจ บรรยากาศ หยุดนิ่งไปชั่วขณะ

ในมือของบริศ มียาเม็ดที่ได้รับมาจากป้อง เขาไม่พูดอะไร โยนเข้าปากแล้วกลืนลงไปทันที

ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รับรู้อาการปวดเส้นประสาทของตนเอง และ ไม่ใช่ว่าจะไม่รับรู้ความทรมานนั้นเมื่อตนเองเจ็บปวดขึ้นมา แต่ ในตอนนี้เขาไม่สามารถสนใจมันได้

ร่างกายของนรมนอ่อนแอมากเกินไป เธอตกอยู่ในมือของตรีนท์ แล้วจะหนีออกมาได้อย่างไร?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งครินท์ที่เป็นคนแบบนั้น ตอนนี้เขาไม่สนใจ อะไรทั้งนั้น

เสียงของพ่อบ้านเบาลงเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ถูกลมและคลื่นทะเล ปิดกั้นขวางเอาไว้

มีคนมารายงาน บอกว่าพ่อบ้านเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ถามบุริศร์ ว่าจะไม่สนใจเขาจริงใช่ไหม ในเมื่อเป็นชีวิตหนึ่ง และพวกเขา ไม่มีใครที่กล้าพอจะฆ่าคนได้

บุรีสมองพ่อบ้านดิ้นเฮือกสุดท้าย และกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็น ชาว่า “มขึ้นมาก่อน รอเขาฟื้นขึ้นค่อยลงมือต่อ

ประโยคนี้พูดออกมาอย่างเฉยเมย ไม่ช้าไม่เร็ว แต่กลับทำให้

คนโดยรอบรู้สึกเย็นยะเยือก

การทุรนทุรายครั้งเดียวยังไม่เพียงพอ ยังต้องทุรนทุรายอย่าง ทุกข์ทรมานไม่หยุดซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่คือการทรมานจิตใจ ถ้าพวก เขาเป็นพ่อบ้าน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าตอนนี้จะทำให้บริศร์มีความ สุขใจ

บุริศร์ไม่มองพ่อบ้านอีก แต่หลับตาพักผ่อนร่างกาย

อาการปวดเส้นประสาทของเขาเริ่มอีกแล้ว

ถึงแม้จะกินยา ถึงแม้จะพยายามระงับอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดจนทนไม่ไหว นอกจากนี้ยังเจ็บมากขึ้น ใน ทุกครั้ง
สองมือของเขากำแน่นกลายเป็นหมัด กำแน่น จนเส้นเลือด บูตขึ้นมา เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดออกมาเต็มหน้าผาก แต่เขาไม่ส่ง เสียงร้องลักแอะเดียว

เพียงแค่นั่งตรงดาดฟ้าอยู่แบบนั้น ทำให้คนเข้าใจว่าเขากำลัง ครุ่นคิด กําลังงีบหลับ

บริศร์รู้สึกแค่เพียงปวดหัวแทบจะระเบิด ความปรารถนาที่จะ ฆ่าคนยิ่งรุนแรงขึ้น

เขาลุกขึ้น ดวงตาเป็นสีแดง

ในเวลานี้ไม่มีใครกล้าก้าวขึ้นไปพูดอะไรกับบุรีศร์ ส่วนในใจ ของบุริศร์ก็มีความเดือดดาลและความบ้าคลั่งอย่างไม่อาจ อธิบายได้

นึกถึงนรมนที่ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง เขายิ่งอยากฆ่าคน

บุรีศรรู้ว่าเกิดปัญหาขึ้นกับจิตใจของเขา เขาจำเป็นต้องหา เวลาสอบถามป้องสักหน่อย แต่ตอนนี้ยังไม่สามารถทำได้

สปีดโบ๊ทมาถึงโซนขอบ เมืองอย่างรวดเร็ว บุริศร์และพวก เขาจึงลงเรือกันที่นี่

บุรี มองไปรอบๆ ที่นี่ใกล้กับเมืองมาก เขากลับคิดไม่ ถึงว่าที่นี่จะสามารถทะลุไปเมืองชลธีได้

“จดจําเส้นทางนี้ไว้ บอกพฤกษ์ว่า ให้ซื้อสิทธิ์ในการใช้พื้นที่ ทะเลนี้ให้แก่ฉัน ไม่ว่าจะต้องใช้เงินสักเท่าไหร่ก็ตาม ”
“ครับ”

บุรีศรพูดจบก็ขึ้นรถ มุ่งหน้าสู่ เมืองA

มาถึง เมืองอีกครั้ง ความรู้สึกของบุริศร์ช่างแตกต่างไปจาก ครั้งที่แล้ว โดยสิ้นเชิง

เขามาถึงเมืองใต้ดินด้วยใบหน้าเย็นชา ตรงไปหาท่านขุนอิน

ทันที

“ผมเข้าใจว่าพวกเราตกลงเรื่องความร่วมมือกันได้แล้ว คิดไม่ ถึงว่าพวกคุณจะช้าเช่นนี้ ลักพาตัวภรรยาของผมมาที่นี่ นี่มัน หมายความว่าอย่างไรกันแน่? ”

บุริศร์มีท่าทีดุร้าย

ท่านขุนอินตะลึงไปเล็กน้อย “ลักพาตัวภรรยาของคุณอะไร กัน? ประธานบริศร์ คุณอย่ามาล้อเล่นนะ เห็นอยู่ว่าข้อตกลงพวก เราบรรลุผลแล้ว ผมจะทำเรื่องที่ขุดหลุมฝังตัวเองไปทำไม ?

“ยังจะเถียงข้าง ๆ ดู ๆ อีกเหรอ? คุณกับตรินท์ร่วมมือกัน ไม่ใช่ความจริงหรือไง? ผมเพิ่งจะกลับไป ตรินท์ก็ฉวยโอกาสที่ ผมไม่อยู่ลักพาตัวภรรยาของผมไป และลี้ภัยมาที่เมืองใต้ดินของ คุณ คุณยังจะกล้าพูดว่าไม่รู้เลยสักนิดเหรอ?

ได้ยินบริศ พูดแบบนี้ คิ้วของท่านขุนอินยิ่งขมวดมากขึ้น

“ประธานบริศร์ ผมยอมรับว่าแต่ก่อนได้ร่วมมือกับคุณชายตร นท์จริง แต่หลังจากคุณกลับไปแล้ว พวกเราก็ไม่เคยติดต่อกันอีก เลยจริงๆ ”
“ใครจะไปเชื่อคุณ?”

บุรีศรีมั่นใจว่าตนท์กับแมนต้องอยู่ที่เมืองใต้ดิน ท่านขุนอิน เองก็จนปัญญา เขาไม่มีทางเลือกตั้งให้คนพบุรีศรไปตามหา

บริศ เดินไปรอบๆ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีข่าวคราวของครินท์กับพร มน ดวงตามีนขึ้นทันที

“คุณเอาพวกเขาไปซ่อนไว้ที่ไหน? คุณต้องรู้ไว้นะ ถ้าผมหา ภรรยาของผมไม่เจอ แบบแปลนและสัญญาการมอบอำนาจใน นั้น พวกคุณไม่ต้องคิดจะได้มัน ผมต้องการเพียงแค่ให้ภรรยา ของผมอยู่เย็นเป็นสุข เลือกให้ดีนะ ผมคิดว่าคุณจะเข้าใจ

“ประธานบุรีศร์ ผมไม่รู้ว่าคุณชายตนท์เอาภรรยาของคุณไป ไว้ที่ไหนจริงๆ เขาไม่ได้มาที่นี่จริงๆ ”

“แต่เขามาที่เมืองAของคุณจริงๆ นอกจากที่นี่ของคุณ เขายัง จะไปที่ไหนได้? ท่านขุนอินผมจะบอกคุณให้นะ ถ้าหาภรรยาของ ผมไม่เจอ อย่างแย่ที่สุดพวกเราก็สู้กันจนตายไปข้างใดข้างหนึ่ง สิ่งที่พวกคุณต้องการซาตินี้อย่าคิดว่าจะได้

บริศร์พูดอย่างดุร้าย ส่วนท่านขุนอินยิ่งวิตกกังวล

“ผมจะไปหาให้คุณเอง ผมรับรองว่าจะหาพวกเขาเจอโอเค ไหม?

“ได้ ผมจะรออยู่ที่นี่”

บริศ สั่งให้คนของตนเองกระจายไปทั่วทุกมุม
ส่วนท่านขุนอินก็รับสั่งให้คนออกตามหาคนท

ไม่ว่าท่านขุนอินจะเล่นไปตามบทอย่างผิวเผินหรือเปล่า ตอนนี้ บริศร์ยืนยันว่าตนท์อยู่ที่นี่ และเขาก็อาศัยอยู่ที่เมืองใต้ดินจริงๆ ท่านขุนอินกลับมาถึงห้องของตนเอง รีบโทรหาตนท์

“คุณอยู่ที่ไหน? บริศร์มาที่เมืองใต้ดินเพื่อตามหาคนคุณรู้บ้าง ไหม? ตนท์ ผมไม่สนว่าคุณจะมีแผนการอะไร ตอนนี้ ในเวลานี้ เอาคนมาส่งคืนเขาไปซะ! คุณต้องรู้ว่า ถ้าทำเรื่องคนคนนั้น ล่าช้า คุณกับผมจะไม่มีจุดจบที่ดี”

ท่าน นอนกัดฟันกรามอย่างโมโห

“โอ้ ท่านขุนอินโมโหแล้ว? เป็นอะไรไป? ด้วยนิสัยของบุริศร์ คิดไม่ถึงว่าไม่แยกคุณออกเป็นชิ้นๆ คิดไม่ถึงจริงๆ ! หรือจะพูด ว่านโมนไม่มีความหมายอะไรสำหรับเขา? ”

ครินท์พูดอย่างยินดีในความโชคร้ายของคนอื่น กลับถูกท่าน ขุนอินโกรธจนแทบเต้น

“ตรินท์ นี่คุณจงใจใช่ไหม? คุณต้องการทำอะไรกันแน่? พวก เราต่างเป็นตกแตนบนเชือก คุณคิดว่าผมหนีไม่พ้นแล้วจะปล่อย ให้คุณหนีพ้นเหรอ? ผมจะบอกคุณให้นะ ถ้าทำเรื่องสำคัญของ คนนั้นล่าช้า คุณกับผมจะต้องรับผิดชอบผลลัพธ์ที่จะตามมา

“คนคนนั้นคือใคร ผมไม่เคยรู้เลย หลายวันมานี้ ผมเพียงแค่ ร่วมมือกับคุณ ท่านขุนอิน คนที่อยู่เบื้องบนของคุณคนนั้นเป็น ใครกันแน่ ? ”
ครินท์ถามออกมา โดยตรง

นรมนเป็นผู้ฟังอยู่ด้านข้าง หูยิ่งขึ้นมาทันที

ที่นี่เป็นสถานที่ที่เป็นความลับอย่างยิ่ง นรมนไม่รู้ว่าแท้จริง แล้วตนเองอยู่ที่ไหน หลังจากถูกครินท์ทำให้สลบไปที่ท่าเรือ ฟื้น ขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่ที่นี่แล้ว

และครินท์ก็ไม่ออกไปไหนเลย ดูเหมือนกับเตรียมตัวไว้ล่วง หน้า ภายในตู้เย็นยัดของไว้เต็มไปหมด เขาเตรียมพร้อมทุกสิ่ง อย่างเพียงพอ ไม่มีแผนจะออกไป

และสำหรับการกระทำทุกอย่างที่ทำต่อเธอ ตรินท์ก็ไม่อธิบาย และไม่ห้ามให้นรมนแอบฟัง ตราบใดที่นรมนไม่ออกไป ไม่จากที่ นี้ไป เรื่องอื่นเขาก็ไม่สนใจ

ตรงนี้ทำให้นรมนรู้สึกแปลกใจและสงสัยมากๆ

แท้จริงแล้วครินทคิดจะทําอะไร?

และในตอนนี้ที่ตนท์พูดว่ายังมีคนอยู่เบื้องบนของท่านขุนอิน อีก นรมนจึงรู้สึกตึงเครียดไปโดยปริยาย

คิดไม่ถึงว่าจะมีคนอยู่เบื้องบนท่านขุนอินอีก?

หรือว่าจะเป็นคนคนนั้นที่บริศ ต้องการคาบออกมา? และก็คือคนที่ต้องการแบบแปลนและสัญญาการมอบอำนาจ

ใบนั้น?

ครินท์เหลือบมองนรมน เธอเห็นทำหน้าสงสัย จึงกล่าวด้วยรอยยิ้มกับท่านขุนอิน “ท่าไม? พูดไม่ได้เหรอ? ไม่พูดก็ไม่เป็นไร นะ คุณไปบอกคนเบื้องบนคนนั้นของคุณ ถ้าจะบอกว่าต้องการ บรมนก็ได้ ให้เอาคนมาแลกกัน

“หมายความว่าอะไรกัน? ตนท์ แท้จริงแล้วคุณต้องการทำ อะไร? –

ท่านขุนอินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเหมือนลูกระเบิด

นรมนก็รู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้าง

ตลอดทางที่ผ่านมา เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเหมือนครินท์ไม่ ได้ร่วมมือกับท่านขุนอิน แต่เขากลับต้องการล่อให้บริศร์มาที่ เมืองใต้ดิน แท้จริงแล้วเพราะอะไรกันแน่?

อีกอย่าง แท้จริงแล้วสิ่งที่ครินที่ต้องการคืออะไร?

เขาไม่ต้องการตระกูลโตเล็ก ไม่ต้องการทรัพย์สมบัติ เพราะ ถ้าต้องการ ก่อนหน้านี้ บริศ ยกทุกอย่างให้เขาไปแล้ว แต่ดู เหมือนเขาต้องการใช้อำนาจในมือให้เป็นประโยชน์เพื่อค้นหา ประธานเคน ค้นหาแบบแปลนและสัญญาการมอบอำนาจ

ไม่ว่าจะเป็นนรมนหรือจะเป็นบริศร์ เดาว่าคงจะเข้าใจว่าตนท์ กับท่านขุนอินร่วมมือกัน ต้องการทำลายตระกูลโตเล็ก ทำลายบุ ริศร์ เพื่อระบายความ

โกรธและความไม่พอใจของตนเองในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่วันนี้มองดูแล้ว ดูเหมือนตรินท์จะมีเป้าหมายอื่น

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำไปเพื่อข้อตกลงสุดท้ายนี้ใช่ไหม?
พานรมนูมาแลกตัวกับใคร?

ในสมองของนรมนรู้สึกสับสน แต่ความตั้งใจของครินท์ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นมา

เขาทำไปมากมายเช่นนี้ ก็เพื่อคนคนเดียว แต่คนคนนั้นคือ

ใคร?

นรมนหูผึ่งตั้งใจฟัง

สีหน้าของตนท์กลับเย็นชา กล่าวออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคํา “ผมต้องการคนคนหนึ่ง ตราบใดที่คุณสามารถพาคนนั้นมาให้ ผมได้ ผมจะส่งนรมนคืนให้

ใครกัน? ”

“ในปฏิบัติการที่ยูนนาน คนที่แทงผมข้างหลัง

คำพูดของตนท์ทําให้นรมนตะลึงไป แน่นอน ท่านขุนอิน ตะลึงไปเช่นกัน

“ตรินท์ คุณหมายความว่าอะไร? ปีนั้นคุณพบเจอกับอะไรใน ปฏิบัติการที่ยูนนาน พวกผมจะไปรู้ได้อย่างไร? ”

“ให้มันน้อยหน่อยนะ ถ้าปีนั้นพวกคุณไม่ได้เข้าร่วมปฏิบัติการ ที่ยูนนาน แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าตระกูลโตเล็กมีแบบแปลนและ สัญญาการมอบอำนาจที่พวกคุณต้องการ? ตลอดหลายปีที่ผ่าน มา ที่ผมไม่ออกมา ไม่ใช่เพราะผมโง่ แต่เพราะคนนั้นถูกพวกคุณ คุ้มครองอย่างดีเกินไป ผมใช้ความสัมพันธ์ทุกอย่างที่มีให้เป็น ประโยชน์ก็หาเขาไม่พบ ดังนั้นจึงต้องใช้ความร่วมมือกับพวกคุณ วันนี้บุริศร์ได้ตกลงกับพวกคุณเรื่องแบบแปลนและสัญญา การมอบอำนาจไปแล้ว แต่ถ้าไม่มีนรมน พวกคุณคิดว่าข้อตกลง ของพวกคุณจะยังสามารถไปต่อได้ไหม? สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่ ทรัพย์สมบัติของพวกคุณ และไม่ใช่กิจการที่ยิ่งใหญ่ของพวกคุณ ผมต้องการแค่เพียงคนที่ไม่มีความสำคัญกับพวกคุณก็เท่านั้น เอง คุณถามคนเบื้องบนของคุณ เพื่อคนนั้นคนเดียว จะต้องทิ้ง ทุกอย่างเลยไหม ผมให้เวลาคุณหนึ่งวัน ถ้าภายในหนึ่งวันผมไม่ เห็นคนนั้น ผมจะฆ่านรมนทิ้ง ถึงตอนนั้นบุริศร์จะคิดอย่างไรผม คิดว่าท่านขุนอินน่าจะรู้สึกว่าผมนะ ในเมื่อพวกเราต่างเป็น ตั๊กแตนบนเชือกเส้นเดียวกันถูกต้องไหม? ”

“ครินท์ นี่คุณจงใจ! ตั้งแต่แรกที่คุณมาร่วมมือกับพวกผมมัน คือการจงใจใช่หรือไม่? คุณจงใจสร้างปัญหาให้กับบริศร์ จงใจ ให้ตระกูลโตเล็ก โกลาหลอลหม่าน จงใจโจมตีบุริศร์ และบังคับ ให้เขามาหาผมที่นี่ จงใจลักพาตัวนรมนมาเพื่อบีบบังคับพวกเรา แท้จริงแล้วคุณทำเพื่อคนนั้นใช่ไหม? ”

“ใช่แล้ว ตระกูลโตเล็กจะมีเกียรติหรือเสื่อมเสียชื่อเสียงมันไม่ เกี่ยวอะไรกับคุณ บุริศร์จะอยู่หรือตายก็ไม่เกี่ยวกับคุณ สิ่งที่ผม ต้องการเพียงอย่างเดียวก็คือคนที่แทงผมคนนั้น!

การยอมรับของครินท์ทำให้นรมนอึ้งไป

ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ