บทที่ 595 ฉันไม่ต้องการให้คุณรับใช้

นมนมองมายด์ มองไปที่เด็กคนนี้ที่อายุแค่เจ็ดแปดขวบ เธอ ถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “บอกฉันหน่อยว่าทุกอย่างไม่ใช่ เรื่องจริง?”

มาย ไม่กล้าแค่มองตาเธอ เบนศีรษะหนีทันที

ตรินท์ยิ้มแล้วพูดขึ้น “คุณนี่โง่จริงๆ คุณรู้ไหมทำไมพวกเขา นามสกุลโตเล็ก? นั่นเป็นนามสกุลที่ฉันตั้งให้พวกเขาไง ถ้าไม่ใช่ เพราะฉัน พวกเขาก็ตายไปนานแล้ว ชีวิตของพวกเขาเป็นของฉัน ฉันพูดยังไงก็ต้องทำอย่างนั้นอยู่แล้ว”

“นายมันสัตว์เดียรัจฉานแท้ๆ เลย!” นรมนโกรธจนค่าอย่างรุนแรง แต่ครินท์หัวเราะเสียงดังขึ้นมา

“ฉันเป็นสัตว์เดียรัจฉานเหรอ? คุณไม่เคยเห็นบริศร์ ครอบครัวคนอื่นล้มละลายในวงการธุรกิจเหรอ? คุณไม่เคยเห็น เขาฆ่าคนยังไงตอนอยู่ในสนามรบเหรอ? สิ่งที่เขาทำมันดีมาก แต่พอฉันทํากลับเป็นสัตว์เดรัจฉานสินะ?”

“มันไม่เหมือนกัน ไม่ว่าบุริศร์ทำอะไรก็มีจิตสำนึกและ ขอบเขตของตัวเอง แต่นายมีไหม? นายหลอกใช้คนที่หลอกได้ ทั้งหมด อย่างงี้แก้วตาก็คนของนายเหรอ?”
นรมมนึกถึงความเกลียดชังของมายด์ที่มีต่อแก้วตา บอกตน ความสมจริงอย่างนั้น ไม่น่าเป็นสิ่งที่เด็กเจ็ดแปดขวบเสแสร้ง ออกมาได้

ครินท์ส่ายหน้าพูดขึ้น ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่รู้ว่าเธอสนิทกับ เจกต์ และละโมบมาก อยากเป็นภรรยาของเจตต์ มายด์ไปบอก ว่าตามหาคุณ เธอไม่รู้อะไร ก็ไม่อยากบอกคุณอยู่แล้วว่าเจตต์อยู่ ทีนี่ ดังนั้นต้องกําจัดมายดี ฉันก็แค่หลอก ใช้ความอิจฉาของ มนุษย์เท่านั้นเอง”

“นายมันน่ากลัวจริงๆ!

คำพูดของนรมนาให้ครินท์รู้สึกเหมือนเป็นค่าชม

“ขอบคุณที่ชม เอาล่ะ ตอนนี้อะไรที่คุณควรรู้ก็รู้แล้วนะ เดาว่า ตอนนี้บุริศร์กำลังตามหาคุณทุกที่ มีคุณอยู่ในมือ ฉันไม่กลัวว่า เขาจะไม่ปล่อยฉันออกจากเมืองหรอก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้ มายด์ดูแลชีวิตประจำวันของคุณ คุณไม่ต้องเป็นห่วง ถึงเธอยัง เด็ก แต่ทําอะไรได้เยอะ คุณมีอะไรก็สั่งเธอได้ แต่อย่าคิดจะให้ เธอเอาความลับคุณไปบอก นั่นเป็นไปไม่ได้”

ครินท์พูดจบก็ลุกขึ้นกำลังเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน เรนนี่ก็อยู่บ้านป้องเพราะความต้องการของนาย ด้วยหรือเปล่า?”

ตรินท์ตะลึงสักพัก แล้วพูดขึ้น “ฉันไม่ได้มีความสามารถขนาด ให้ป้องรับเลี้ยงเรนนี่ได้ นั่นเป็นความโชคดีของเรนนี่”
ทางที่ดีก็ขอให้ไม่เป็นแบบนั้น ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยนาย ไปแน่! ถึงบุริศ จะปล่อยนายไป ฉันก็จะไม่ปล่อยนายไป!

นรมนรู้ว่าเรนนี้มีความหมายอะไรกับโพนี่และป้อง ถ้าให้พวก เขารู้จริงๆ ว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนสมคบคิดที่วางแผนมาไว้เป็น นาน คาดว่า ไหนจะรับไม่ไหว

ครินท์มองนรมน พูดขึ้นอย่างเย็นชา “คุณดูแลตัวเองให้ดีก่อน เถอะ”

พูดจบ เขาก็ยกเท้าเดินออกไป

เมื่อภายในห้องเหลือแค่นรมนและมายด์ มายด์ก็ตึงเครียด เล็กน้อย

นรมนมองเด็กตรงหน้า ขณะที่คิดว่าความใจดีของตัวเอง โดน

หลอกใช้ ก็อดหงุดหงิดไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา

“คุณออกไปเถอะ ฉันไม่ต้องการให้คุณรับใช้

คําพูดนาม ทําให้นาย ตกตะลึงสักพัก แต่ไม่ออกไป เธอ หยิบปากกาและกระดาษมาเขียน: “ฉันออกไปไม่ได้ ฉันจะอยู่ที่นี่ กับคุณ”

“ฉันไม่ต้องการให้คุณอยู่ด้วย!

“มันคือหน้าที่ของฉัน”

ประโยคนี้ของมายด์ทำให้นรมนรู้สึกกลัดกลุ้มนิดหน่อย เธออยากจะไม่สนใจจริงๆ อยากโยนเธอออกไปแบบนี้เลยด้วย ไม่ว่าใครที่โดนหลอกใช้ความใจดีก็ต้องไม่มีความสุข หรอก แต่เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นเด็ก ทําให้กรมนนึกถึงกมลและ กานต์ ก็ทําไม่ค่อยลง

“คุณไปอยู่อีกด้าน อย่ามาให้ฉันเห็น

เธอยังคงโกรธ

มายด์ก็ไม่พูดอะไร เดินไปยืนที่กำแพงเงียบๆ ความรู้สึกนั้น เหมือนมีคนลงโทษเธอให้ยืน

นรมนโกรธแทบตาย โกรธตัวเอง อดไม่ได้จริงๆ ที่จะไม่สนใจ เธอ

“ฉันกลุ้มใจ ตรินท์ทำแบบนั้นกับคุณ ทำไมคุณยังเชื่อฟังเขา แบบนั้นล่ะ? เขาให้คุณไปตาย คุณก็จะไปตายเหรอ? คุณโง่หรือ ไงฮะ?”

เมื่อนรมนนึกถึงตอนแรกที่มายด์เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย หัวใจก็เจ็บปวดอย่างช่วยไม่ได้

มายด์กัดปาก ครุ่นคิดสักพักแล้วเขียนว่า “ชีวิตของฉันเขา เป็นคนให้

“ไร้สาระ! เขาไม่ใช่พ่อแม่คุณ ให้ชีวิตคุณไม่ได้ ชีวิตคุณพ่อ แม่คุณเป็นคนให้ไม่ใช่เขา ถึงเขาจะเลี้ยงคุณกับน้องสาวคุณมา แต่ก็ไม่สามารถครอบงำชีวิตและความตายของพวกคุณได้ มายด์ คุณต้องควบคุมชีวิตตัวเอง รู้ไหม?”

นรมน โกรธจนระเบิดออกมาทันทีมายด์มองนรมนแล้วเขียนว่า “ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง คุณอาตรี นท์ให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำอย่างนั้น ถึงแม้จะต้องการชีวิตฉัน ฉันก็ไม่สน

นรมนพ่ายแพ้อย่างง่ายๆ

มีเด็กหัวนขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?

ตอนแรกนานวางแผนจะโน้มน้าวมายด์ ให้เธอเขียนแจ้งบริ ศร์ ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้

ทําอย่างไร ?

บริศ กลับมาไม่เจอตนต้องกังวลแน่ๆ

และไม่รู้ว่าตนท์ต้องการสิ่งใดจากบุริศร์ ตอนนี้ควรทำ อย่างไรดี?

นรมนกระวนกระวาย แต่ร่างกายทําอะไรไม่ได้

เธอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

มายด์เห็นเธอหลับแล้ว ถึงได้เดินมามองเธอ จากนั้นก็เคาะ

ประตูห้องสาม

ตรินท์เปิดประตูเดินเข้ามาเห็นนรอนที่หลับลึก เขาก็พูดเสียง ทุ่ม “ไปทําความสะอาดร่องรอยที่นรมนและฉันทิ้งไว้ทั้งหมด จาก นั้นก็กลับไปได้ เมื่อเรื่องราวเสร็จสิ้น ฉันจะไปรับคุณกลับมาเจอ เรนนี่”
มาย ตกตะลึง จากนั้นก็ส่ายหน้าเขียนว่า “ฉันไม่กลับไป ฉัน อยากอยู่กับคุณ เตนท์

“เด็กโง่ เส้นทางต่อไปนี้ฉันคนเดียวที่เดินได้ คุณอยู่ข้างฉันมัน ไม่สะดวก เด็กดี เชื่อฟังนะ กลับไปรอฉัน ฉันเตรียมคนไปส่งคุณ ที่ยูนนานแล้ว บุริศร์ไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณ ดังนั้น ไม่มีใครมาหยุดคุณได้ กลับไปแล้วก็ดูบ้านดีๆ รอฉันทำเรื่องสิ่งนี้ ให้เสร็จ ฉันจะกลับไปรับคุณ

ตรินท์ลูบศีรษะมายด์เบาๆ ดวงตามีแต่ความอ่อนโยน นี่คือครินท์ที่แตกต่าง น่าเสียดายที่นรมนหลับไปแล้ว ไม่เห็น ฉากนี้

มายด์ยังคงส่ายหน้า เธอจับมือครินท์แน่น น้ำตาคลอเบ้า เศร้าโศก

“เชื่อฟังนะ มายด์ คุณน่าจะรู้ว่าฉันจะทำอะไร คุณอยู่ที่นี่มันไม่ เหมาะสมจริงๆ ฉันสัญญากับคุณ ฉันจะกลับไปรับคุณอย่างดี จริงๆ นะ”

มายด์ได้ยินตรินท์พูดแบบนี้ ก็ชี้ไปที่นรมน หมายความว่านร มนต้องการเธอดูแล

ตริน ส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่จำเป็น สภาพร่างกายเธอฉันจะหา คนมาดู ไม่มีปัญหาอะไรมาก และไม่นานบุริศร์ก็จะมาตามหา เธอจะไม่เป็นอะไร”

ได้ยินตรินท์พูดแบบนี้ มายด์ถึงได้คลายมือ
เธอมองนรมน จากนั้นก็โค้งให้นมนอย่างสุภาพ จากนั้นก็ มองดรีน อย่างอาลัยอาวรณ์นิดหน่อย

ครินท์เหมือนเข้าใจความหมายของเธอ ยิ้มแล้วพูดขึ้น ไม่ ต้องเป็นห่วง ฉันจะซื้อซาลาเปาเนื้อใสของโปรดคุณกลับไปให้

“คุณระวังด้วยนะ”

มายด์ดึงแขนของเขา แล้วเขียนบนฝ่ามือเขา

“โอเค ฉันสัญญากับคุณ

ต่อหน้ามายด์ครินท์เหมือนเป็นคนละคน มาย ไม่อยากจากไปเลยตั้งแต่ต้นจนจบ ครินท์ให้คนไปส่งเธอออกจากเมืองชล หลังจากกลับมาที่โรงแรม ตรินท์ก็พานรมนออกไป บริศรรู้ข่าวนรมนหายตัวไปเมื่อเธอออกมาแล้วหนึ่งชั่วโมง กว่า

กลับมาจากโรงพยาบาล ในบ้านไม่มีใครสักคน หัวใจบริศร์ ไม่สบายใจขึ้นมา

“นรมน กานต์?!”

บุรีศรีบตะโกนอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีใครตอบ

หัวใจของเขาสั่นไหว รีบวิ่งไปที่ห้องนอนทันที ในห้องนอน ว่างเปล่าหน้าต่างใหญ่เปิดอยู่ ด้านบนมีรอยเท้าหลายรอย แค่เห็นก็รู้ แล้วว่าไม่ใช่เท้านวมน

บุรีศรีบมาที่ห้องกานต์ พบว่ากานต์ฟุบหลับสนิทอยู่บนโต๊ะ และคอมพิวเตอร์ตรงหน้าเขายังกะพริบอยู่ เห็นได้ชัดว่ากานต์ หลับไปอย่างกะทันหัน

เขาเห็นยาจุดกันยุง ขอบหน้าต่างกานต์ แต่กลิ่นยาจุดกันยุง นั้นกลับต่างเกินไป

ดวงตาบุริศร์หรี่ขึ้นมาทันที

เขามาที่ห้องควบคุมอย่างรวดเร็ว กล้องวงจรปิดถูกปิด ผู้ รักษาความปลอดภัยทั้งหมดกำลังหลับ

นอกจากตัวเองแล้วใครจะคุ้นเคยคนทั้งหมดของตระกูลโต

เล็กได้อีก?

บุริศร์นึกถึงดรินท์ทันที

สามารถควบคุมเวลาได้อย่างแม่นยำขนาดนี้ตอนที่เขาออกไป ได้ นอกจากจะมีคนร่วมมือด้วย

บริศ นึกถึงอาการป่วยฉับพลันของคุณนายตระกูลโตเล็ก ดวงตาสองข้างก็เย็นชาขึ้นโดยไม่รู้ตัว

คือคุณนายตระกูล โตเล็ก

เธอร่วมมือกับดรินท์เหรอ?
ทําไมพวกเขาต้องการหาบรมนไป?

คุณนายตระกูลโตเด็กไม่ชอบนามนมากเหรอ?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทั้งๆ ที่เธอรู้ว่าคนคนนั้นไม่ใช่ครินท์ ทำไมต้องปกป้องแบบนี้ ด้วย? ถึงขนาดไม่ลังเลที่จะเป็นศัตรูกับเขา?

บริศ ไม่เข้าใจ

เขากำหมัดแน่น ตอนนี้อยากจะไปตามหาแล้วซัดสักที

ไม่ง่ายเลยที่จะพานรมนกลับมาจากถึงความเป็นความตาย บอกตัวเองว่าจะให้ชีวิตที่ดีที่สุดแก่นรมน ปกป้องให้ดีที่สุด ไม่ คิดว่าเขายังปล่อยให้นรมนถูกจับตัวไปต่อหน้าต่อตาตนเอง และคนที่เอาตัวเธอไปยังเป็นแม่ที่ปกติตนเคารพมากที่สุดด้วย

ตอนนี้หัวใจบริศ เจ็บปวดอย่างไม่สามารถบรรยายได้

เขาหายใจเข้าลึกๆ และไม่ได้ปลุกกานต์ให้ตื่น กลัวว่าเด็กคน

นี้จะรู้สึกผิด

บริศร์อุ้มกานต์ขึ้นมาวางบนเตียง ห่มผ้าแล้วก็ออกจากห้องไป เขาโทรหาพฤกษ์

“ไปรวบรวมข้อมูล โรงพยาบาลมาให้ฉัน ชีวิตประจำวัน ทั้งหมดของแม่ฉัน แม้แต่การติดต่อกับคนข้างนอก ก็สกัดกั้นให้ ฉันทั้งหมด”
เสียงบริศร์เย็นชา เย็นชาจนแม้แต่กั้นด้วยโทรศัพท์พฤกษ์ รู้สึกถึงแรงอามาตของเขา

“ประธานบริศร์ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”

“นรมนูหายตัวไป ตรีนท์เอาตัวไปแล้ว แจ้งทุกคนว่า ให้ดูทาง แยกทั้งหมด แค่เห็นครินท์ก็รีบขัดขวางให้ฉันทันที ไม่ว่าจะใช้วิธี ไหนก็ตาม!

เขากัดฟันพูดขึ้น ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะฉีกครินท์เป็นชิ้นๆ ทางที่ดีคนคนนี้อย่าให้ตัวเองเจอ บริศร์โกรธจนตัวสั่น

เมื่อบริศร์สั่งออกไปไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ทั้งเมืองชลธีก็อยู่ภายใต้ กฎอัยการศึก ทุกที่มีบรรยากาศตึงเครียด

ธรณีอยากถามบุรีศร์ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่บริศร์ปฏิเสธที่จะเจอ กันโดยตรง

ในเมื่อนรมนไม่อยากมีความสัมพันธ์กับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา อีก เขาก็ไม่บอกอะไรกับธรณี

ตรนท์กําลังพานรมนออกจากเมือง เห็นฝั่งตรงข้ามมีรถคัน หนึ่งขับมา รถคันนั้นเหมือนจะเป็นของพฤกษ์

ดวงตาเขาหลงเล็กน้อย รีบหมุนพวงมาลัย ขับตรงไปยัง ตรอกเล็กๆ ทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ