บทที่ 564 ตามฉันมากพอ

“โอเค ฉันจะทำในสิ่งที่ฉันสัญญาไว้แน่นอน

ตรยารับประกัน สาบาน

“ไม่ได้! ที่นี่อันตรายเกินไป เธออยู่ที่นี่ไม่ได้

นภดลไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เห็นด้วย

นรมนหัวเราะเยาะ “เธออยู่ที่นี่ไม่ได้อีก? เธอตกลงกับฉันแล้ว

เงื่อนไขที่ฉันประมูลคุณมาก็คือสิ่งนี้ ไม่มีเงินคืนฉันก็ช่าง ฉัน ยอมรับ ยังไงฉันก็ไม่ขาดเงิน ยังไง? ตอนนี้จะกลับค่าเรื่องนี้ด้วย เหรอ? พวกคุณคิดว่าฉันเป็นคนรังแกง่ายจริงๆ เหรอ?”

“ไม่ใช่นะ คุณชลลี่ คุณอย่าโกรธ นภดลแค่เป็นห่วงฉัน แต่ไม่ เป็นไรนะ ฉันทำได้ ทำได้จริงๆ!”

ฉัตรยารีบดึงนภดลเอาไว้ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันหน้าเหมือนเธอ มาก นี่เป็นเงื่อนไขที่ฉันตกลงกับเธอให้ช่วยชีวิตคุณ นภดล ให้ ฉันทำอะไรบางอย่างเพื่อคุณบ้าง

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ฟังฉันนะ พวกเขาไม่กล้าท่าอะไรฉันหรอก พ่อฉันจะช่วยชีวิตฉัน ถึงตอนนั้นคุณไปออกไปกับพวกเขา ไม่ ต้องสนใจฉัน ฉันมีบัตรผ่านของเธอ ฉันออกไปเองได้

ถึงแม้ฉัตรยาจะอ่อนแอ แต่ก็มั่นคงอย่างมาก
บรมนไม่ได้เอ่ยปาก และไม่อยากรู้ว่าพ่อของฉัตรขาคือใคร ตอน แค่อยากรีบๆ ตามหาบุรีตร์เท่านั้น

นภดลมองฉัตรยา นานอยู่มากกว่าจะพูดขึ้น “คุณต้องระวังตัว

“อืม ฉันจะระวังตัว!”

ฉัตรยา มสดใสอย่างมาก

นรมน นั่นเป็นรอยยิ้มของคนรัก

“เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว พวกคุณตามสบายนะ

นรมนเอาหน้ากากและบัตรผ่านของตัวเองให้ฉัตรยา

ตอนทีนรมนถอดหน้ากากออก นภดลเห็นใบหน้าเธอ ก็ตก ตะลึงมากจริงๆ ถึงจะเตรียมใจไว้แล้ว ก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะหน้า

คล้ายกันมากขนาดนี้

นรมนไม่ได้สนใจ พูดขึ้นทันที “พอการประมูลเสร็จสิ้นคุณก็พา นภดลออกไปจากที่นี่ พวกเขาจะไม่สงสัยคุณ

“ฉันไม่ไป!”

คำพูดของนภดลทำให้นมนตกตะลึง

“ทําไม?”

“คุณซื้อฉันมา ฉันเป็นคนของคุณ คุณต้องการไปช่วยชีวิตคน ฉันจะไปกับคุณ ถึงฉันจะไม่มีปาฏิหาริย์อย่างที่ฉัตรยาบอก แต่ ฉันมีความสามารถในการตามหาคนจริงๆ คุณพาฉันไป ไม่เสียเปรียบแน่นอน

นภดลมองฉัตรยา แล้วพูดเสียงทุ้ม “คุณอยู่คนเดียวระวังตัว ด้วย เดี๋ยวเสร็จแล้วคุณก็ออกไปจากที่นี่

“อืม คุณระวังด้วย”

ในส่วนนี้ ฉัตรยาไม่ได้โต้เถียง

นรมนรู้สึกไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก แต่มาถึงจุดนี้แล้ว ยังมีคน เพิ่มก็จะมีผู้ช่วยเพิ่ม เธอไม่สนอะไรมากแล้ว

“เร็วหน่อย ตอนนี้รีบแก้ไขสภาพร่างกายคุณก่อน นรมนเอายาถอนพิษให้ฉัตรยา

“คุณรู้ได้ไงว่าฉันฉีดยาเป็น?

ฉัตรยารู้สึกสงสัยนิดหน่อย

นโมนพูดเสียงทุ้ม “ถึงคุณจะฉีดน้ำหอมชาเนล แต่ก็ปกปิด กลิ่นน้ำโซดาบนร่างกายคุณไม่ได้ ฉันคิดว่าคุณเป็นพยาบาล ไม่ ก็หมอ แต่ไม่ว่าคุณจะเป็นอะไร เรื่องฉีดยาก็คงทำได้ดี

นภดลเหลือบมองนรมนอย่างลึกซึ้งแล้วพูดขึ้น “เธอไม่ใช่ พยาบาล ไม่ใช่หมอ แต่เป็นแพทยศาสตรบัณฑิต พ่อของเธอเป็น นักวิทยาศาสตร์ชีววิทยา”

“ฉันไม่สนใจภูมิหลังครอบครัวเธอ รีบเร็วเข้า นรมนยกข้อมือขึ้นดูเวลา ตอนนี้ต้องแข่งกับเวลาถึงจะตามหา บริศ ก่อนที่การประมูลจะเสร็จสิ้น บางทีจะได้อาศัยความชุลมุนตอนการประมูลเสร็จสิ้น พวกเขาจะได้ฉวยโอกาสหลบหนี

ฉัตรยาเห็นนมันไม่ได้สนใจภูมิหลังตัวเองจริงๆ ก็น่ายาแก้

พิษทําให้ร่างกายนภดลเป็นอิสระ นภดลขยับร่างกายสักหน่อย แล้วพูดเสียงทุ้ม “ไปกัน

“คุณรู้ไหมว่าไปทางไหน?”

นรมนค่อนข้างสงสัย

นภดลพูดขึ้น ไปดูด้านหลังก่อน ยังไงก็คงไม่ขังไว้ที่ด้านหน้า การประมูลหรอก ฉันรู้เหตุผลได้ไหมว่าทำไมเขาโดนจับตัวมา?”

“ฉันก็ไม่รู้ สามีฉันแค่ตามผู้ค้ามนุษย์คนหนึ่งมาที่นี่ จากนั้นก็ หลงทาง เพื่อนฉันออกไปตามหา ตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวอะไร นรมมหันตัวเดินออกไปกับนภดล

ฉัตรยากําลังมองพวกเขาเดินออกไป ถึงจะไม่อยากนัก แต่ก็ ไม่ได้พูดอะไร นั่งตำแหน่งนรมน ประมูลเป็นบางครั้ง เพื่อแสดง ว่าเธอยังอยู่

หลังจากนรมนและนภดลออกมา ก็มีคนอยู่ทุกที่

เพื่อปกปิดสายตาผู้คน นรมนเอาหน้ากากใครสักคนมาใส่ หน้าตัวเองอย่างราบรื่น ปกคลุมเกือบทั้งใบหน้า

ทันใดนั้นนภดลก็พูดขึ้น “หน้าคุณเคยทำศัลยกรรมมาก่อนเห รอ?”

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณควรถาม
นรมนค่อนข้างกลัดกลุ้ม

ภายในหนึ่งวัน โดนเตือนสองครั้งติดว่าใบหน้าตัวเองท่า ศัลยกรรม ความรู้สึกนี้ไม่ดีจริงๆ

นภดลพูดเสียงทุ้ม “แต่หน้าคุณเหมือนเธอ

“ฉันก็ไม่อยากหรอก ถ้าให้ฉันเลือกเองได้ ฉันก็ไม่อยากเอา ใบหน้านี้แน่นอน แต่ตอนนั้นฉันไม่มีสติ ดังนั้นหยุดคำถามนี้ได้ ไหม?”

นรมน โกรธ ใหญ่แล้ว

โดนเรื่องฉัตรยากับนภดลทำให้เวลาล่าช้า เธออารมณ์เสีย

จริงๆ

นภดลขมวดคิ้วเล็กน้อย

“มีคนทำใบหน้าที่ให้คุณเหรอ?”

นภดล ถ้าตอนนี้คุณอยากกลับไปก็กลับไปได้นะ ตั้งแต่ตอนนี้ เป็นต้นไป ทางที่ดีอย่างพูดจาไร้ประโยชน์อีก เพราะฉันไม่มี กำลัง และไม่อยากให้คุณพูดเรื่องพวกนี้ด้วย เข้าใจไหม? ก่อนที่ ฉันจะเจอสามีและเพื่อนฉัน ฉันไม่อยากพูดเรื่องใบหน้าฉันอีก

“โอเค”

ตอนนี้นภดล ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ในทางกลับกันมัน ทําให้นมนตกตะลึงนิดหน่อย โดยเฉพาะตอนนี้เขายิ้มนิดๆ มัน งดงามร่ำลือกันทั่วทั้งเมืองจริงๆ
บรมนงุนงงสักพัก ต้องยอมรับว่านาตาสวยมากจริงๆ สวยจน อัปมงคลไปหน่อย

ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ห้ามยิ้มให้ฉัน

จู่ๆ นรมนก็เอ่ยปาก พูดจบก็รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย

แต่นภดลกลับก้มหน้ายิ้ม ไม่ได้ทำเสียง

เจอเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคู่หนึ่งเดินมา นภดลรีบจับ มอนรมนไปซ่อนด้านหลังเสาข้างๆ

มือเขาเย็นเกินไป เย็นจนทำให้เข้าใจผิดคิดว่าเขาคือก้อนน้ำ

“คุณไม่มีอุณหภูมิในร่างกายเหรอ?”

นรมนถามโดยไม่รู้ตัวเลย หลังจากถามแล้วก็เสียใจนิดหน่อย ถ้าฉัตรยาไม่ได้โกหกเธอ นภดลก็คงเป็นตัวทดลองหนึ่ง เขาน่า จะรังเกียจที่คนอื่นพูดเรื่องเขาเป็นพิเศษ

“ขอโทษ”

นรมนรีบขอโทษ

ในทางกลับกันนภดลตกตะลึงสักพัก

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาถูกเฝ้าดูเติบโตเหมือนลิง ทุกส่วนใน ร่างกายเขากลายเป็นเป้าหมายของการวิจัยคนอื่น ไม่มีใคร สนใจความรู้สึกเขาเลย ยิ่งไม่มีใครขอโทษเขา นอกจากฉัตรยา แล้ว นรมนเป็นคนที่สอง ขอโทษเขา
นภดลรีบชักมือตัวเองกลับไปแล้วพูดเสียงทุ้ม “คุณไม่ต้อง ขอโทษฉันหรอก อุณหภูมิในร่างกายฉันมันไม่เหมือนกับคน ทั่วไป

ไปกันเถอะ”

นรมนเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินไปแล้ว ก็ลุกขึ้น เดินออกไป แต่นภาลหยุดเธอไว้

“ที่นี่ฉันคุ้นเคย คุณตามฉันมา

นรมนเหลือบมองเขา ตอนที่ลังเลว่าจะเชื่อเขาดีไหม ร่างกายก็ ตอบสนอง โดยไม่รู้ตัว เริ่มเดินตามนภดลไปทางด้านขวา คนไม่น้อยเลยตลอดทาง นภดลสามารถซ่อนตัวนรมนก่อนที่

พวกมันจะพบพวกเขาได้อยู่เสมอ นรมนก็รู้สึกไม่สบายใจ เขารู้ได้อย่างไรว่าที่ไหนซ่อนได้ เขาดูเหมือนคุ้นเคยกับที่นี่มากเป็นพิเศษ

“คุณอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว?”

“สองวัน”

นภดลพูดเรียบๆ ดูเหมือนจะเดาได้ว่านรมนกำลังคิดอะไรอยู่ ก็พูดเสียงทุ้ม “ฉันความจำดีเป็นพิเศษ กับอะไรก็เป็นแบบนี้ทั้ง นั้น”

“อ๋อ”

นโมนไม่ได้พูดอะไรอีก
บางทีสำหรับผู้ทดลองแล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก บรมนเดินตามทางคดเคี้ยวกับนภดลจนมาถึงด้านหลัง

ด้านหลังเป็นอีกฉากหนึ่ง

ที่นี่ดูเหมือนเป็นตลาดค้าทาส มีหลายๆ คนโดนขังไว้ในกรง เหล็ก โดยปกติแล้วพวกเขากำลังสลบ

“คนพวกนี้ถูกฉีดยาเหรอ?”

“ใช่ เพราะพวกเขาเป็นแบบนี้จะควบคุมง่าย

นภดลมองพวกเขา ก่อนหน้านี้ไม่นานเขาก็เป็นหนึ่งในนี้

“ที่นี่เป็นสถานที่สำหรับกักขังคน ปกติทั้งหมดนี่โดนผู้ค้า มนุษย์นำเข้ามาที่นี่ คุณลองดูว่ามีสามีคุณอยู่ที่นี่ไหม”

ได้ยินนภดลพูดแบบนี้ นรมนก็รีบหา แต่สิ่งที่ทำให้เธอผิดหวัง ก็คือ ที่นี่ไม่ใช่แค่ไม่มีบุริศร์ แม้แต่เจตต์ก็ไม่มี

และในตอนนี้ วิทยุบนร่างกายนรมน หรือพูดอีกอย่างคือต่างหู เธอจู่ๆ ก็มีการเคลื่อนไหว

“หม่ามี้!”

นโมนตกใจสะดุ้ง

เสียงกานต์ไม่ดัง แม้ว่ามีแค่นรมนที่ได้ยินเท่านั้น แต่นภดล เหลือบมองนรมนโดยไม่รู้ตัว มันทำให้เธอไม่ค่อยมั่นใจ

“คุณได้ยินเหรอ?”
นภดลไม่ได้ปิดยัง

บรมนูรู้สึกกลัดกลุ้ม มีคนหนึ่งอยู่ข้างกายตน มันทำให้ไม่มี ความเป็นส่วนตัวเลยจริงๆ

กานต์ได้ยินเสียงนรมน ก็ถามขึ้น “หม่ามีคุยกับใคร? “พันธมิตรคนหนึ่ง อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ จู่ๆ ลูกติดต่อแม่มามี เรื่องอะไร?”

นรมนมองซ้ายขวา กำลังมองหาตัวค้นหาสัญญาณ และในตอนนี้ นภดลก็เดินตรงไปสถานที่แห่งหนึ่ง ถอดปลั๊ก สวิตช์ นรมนถึงได้เห็นว่าตัวรับสัญญาณถูกถอดปลั๊ก

ตัวรับสัญญาณถูกถอดปลักแล้ว ไม่นานก็จะมีคนสังเกตได้ และมาที่นี่ ซึ่งหมายความว่าพวกเขาต้องออกจากที่นี่ให้เร็ว นรมนมองตานภดล ทั้งสองรีบเดินไปด้านหลัง

กานต์ไม่รู้สถานการณ์ เขาพูดเสียงทุ้ม “หม่าม ผมสืบเจอที่อยู่ คุณอาเจตต์ ดูเหมือนจะอยู่ใต้โบสถ์ ผมจะส่งให้คุณ

“รอแม่เปิดโทรศัพท์ก่อน

นรมนเปิด โทรศัพท์ แผนที่ที่อยู่ของกานต์ก็ส่งไปแล้ว

นรมนมอง หัวสมองเริ่มสับสนแล้ว เธอค่อนข้างปวดหัวกับเส้น ทางที่ซับซ้อนเหล่านี้จริงๆ
นภดลเหลือบมอง ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “ที่นี่ฉันรู้จัก คุณตาม จนมา”

บรมนเดินตามนตลไปอีกด้านหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย พูดกับ กานต์ว่า “กานต์ ที่นี่มีเครื่องรับสัญญาณอยู่ แม่ปิดสัญญาณแล้ว

“โอเค หม่ามี้ ระวังด้วยนะ”

“รักลูกนะ!”

นรมนวางสายสัญญาณแล้วปิดมัน และปิดโทรศัพท์ด้วย

ตอนนี้เธอเชื่อความสามารถในการจ่ของนภดล “ตำแหน่งที่อยู่เมื่อกี้นี้คุณเห็นชัดไหม? ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เราใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ไม่ได้แล้วนะ ที่เหลือขึ้นอยู่กับคุณ

“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเห็นชัดแล้ว ตามฉันมาก็พอ

นภดลพานรมนเดินผ่านไปอีกสองทางเดิน เห็นว่าตรงหน้าคือ ตำแหน่งที่อยู่ แต่ในตอนนี้มีเสียงฝีเท้าดังอยู่ไม่ไกล

“ระวัง!”

นภดลจับมือนรมนไว้ แล้วรีบเข้าไปซ่อนในห้องข้างๆ

เสียงประตูเปิดออก เมื่อพวกเขาเข้ามาทันใดนั้นก็ปิดลง ไม่ ว่านรมนกับนภดลจะเปิดเท่าไรก็เปิดไม่ออก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ