บทที่ 548 เธออยากตายหรือไง
“ใคร”
นรมนอยากจะลุกขึ้น แต่ถูกจับไว้
“คุณนายบุริศร ผมเอง!
เสียงของอีกฝ่ายคุ้นหู ทำให้นรมนอดไม่ได้ที่จะตะลึง
“เลิฟ?”
“ครับ ผมเอง”
เลิฟ ปล่อยนรมน
“นายมาที่นี่ได้ไง”
นรมนประหลาดใจ
ที่นี่ไม่ใช่ที่ปกติ เพราะที่นี่คือโรงพยาบาลทหาร คนทั่วไปเข้า ไม่ได้ แม้แต่ก็ยังต้องผ่านรปภ.ถึงจะเข้ามาได้ เขาเข้ามาได้ อย่างไรกัน
เลิฟ กระซิบ “คุณนายบุริศรเคยช่วยผม กิมจิส่งผมมาที่นี่ บอก ว่าที่นี่ ตรินท์ไม่มีทางหาผมเจอ วันนี้ผมเห็นคุณนายบุริศร์มาที่นี่ ก็เลยจำที่อยู่ไว้ ถึงมาหาคุณนายบุริศร์ได้”
ได้ยิน พูดอย่างนี้ แรมนค่อยเข้าใจ “ กิมจิส่งนายมาหรือ
“กิมจิยังพูดอะไรอีก”
เลิฟ ไม่ค่อยเข้าใจคำถามของนรมนนัก
“ไม่มีครับ แต่ให้ผมมาอยู่ที่นี่ แต่ผมร้อนใจมาก คุณนายบุรี คร ผมมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณจริงๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ บรมนจะต้องไม่เชื่อแน่นอน แต่ตอนนี้มี ประสบการณ์มากแล้ว นรมนอยากจะรู้
“ประธานเคน เป็นใครกันแน่” เธอถามขึ้น
เห็นนรมนอยากจะรู้ เลิฟ รีบตอบ “ประธานเคน คือประธานขอ งบริษัทฮวยกรุ๊ปจำกัด เขาคือเพื่อนต่างวัยของ คุณชายบุรีศร์ ทั้ง สองคนเคยมีมิตรภาพร่วมเป็นร่วมตายกันมา ผมไม่รู้ คุณชายบุรี ศร์ ให้ ประธานเคน ดูแลของอะไร บอกว่าวันหนึ่งถ้าบริษัทตัวยู กรุ๊ปจํากัดมีเรื่อง ให้ ประธานเคน มาดูแล แต่หลังจากครินท์มา ก็ขอของบางอย่างนั้นกับ ประธานเคน แต่ ประธานเคน ไม่ให้ สองคนโต้เถียงกัน ต่อมา ประธานเคน ถูกลอบยิง ประธานเป็น เห็นท่าไม่ดี ก็เลยหลบซ่อนตัว ให้ผมตามหา คุณชายบุริศร์ บอก เรื่องนี้กับ คุณชายบุริศร์ ทำอย่างไรได้คนของตนท์ตามติด ผม ไม่มีโอกาสสักที ผมไม่รู้ตรินท์รู้ได้อย่างไรผมกำลังตามหา คุณนายบุริศร์ เขาตั้งใจพาคุณนายบุริศร์กับคุณหนูน้อย ออกไป เที่ยว สร้างโอกาสให้คุณกับผม ต้องตำหนิผมใจร้อนไป ไม่รู้ว่า ตนท์วางกับดัก จนติดกับของเขา ทำให้คุณนายบุริศรพลอย ลำบาก ไม่อย่างนั้น ตรินท์คงไม่ลงมือกับคุณนายบุริศ เร็วขนาด
ของอะไรสําคัญขนาดนี้ ตรินท์ถึงไม่สนใจฉีกหน้าคนในครอบครัวเอามาให้ได้” บรมนไม่เข้าใจ
เลิฟ ยิ่งไม่เข้าใจ
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ หน้าที่ของผมคือหาคุณนายบุรีศร์ให้ เจอ บอกเรื่องนี้กับคุณนายบุริศร์ รีบติดต่อ คุณชายบุริศร์ให้เร็ว ที่สุด ให้ คุณชายบุริศร์ คิดหาวิธี ตอนนี้ประธานเคน ไม่กล้าออก หน้า เขาสาบากใจจริงๆ
คําพูดของ เลิฟทําให้นรมนสงสัย และขณะเดียวกันก็กังวล
ด้วย
“พูดตามจริง ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ปริศร์อยู่ที่ไหน หลายวันก่อนเขา ออกไปข้างนอก อยู่ๆ ก็ขาดการติดต่อกันไป ฉันก็ร้อนใจมาก ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง
นรมนพูด หน้าตาวิตกกังวลอีกครั้ง
เลิฟ พูดอย่างกังวล “งั้นจะทำไง ประธานเคน ยังรอคุณชายบุรี ศร เขายันไว้ได้อีกไม่นาน คนที่ไม่ใช่คนธรรมดา เขาโหดเหี้ยม มาก ครอบครัวของประธานเคน อาจจะถูกควบคุมแล้ว ถ้าอีก ฝ่ายใช้คนในครอบครัวของประธานเคน มาข่มขู่ ประธานเคน ไม่รู้ควรจะทำไงดี
“ประธานเคน อยู่ที่ไหนคะ”
นโมนเกิดความคิดแล้ว
ไม่ว่าของนั้นคืออะไร ในเมื่อของนั้นทำให้ตรินท์อยากได้โดย ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จะต้องไม่ธรรมดาแน่ ตอนแรกบุรีศร์ฝากของสำคัญนี้กับ เห็นได้ว่าสองคนสนิทสนมกัน ตอนนี้บุรีศร์ขาด การติดต่อ เธอจะอยู่เฉยๆ มองดู ประธานเคน กับครอบครัวของ เขาเกิดเรื่องได้อย่างไรกัน
เลิฟ ดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของนรมน กระซิบถาม “คุณนายบุรี ร้อยากเจอ ประธานเคนหรือครับ
“ค่ะ ครอบครองของมีค่า ย่อมนำมาซึ่งความเดือดร้อน ใน เมื่อตอนแรกบริศร์ฝากของกับ ประธานเคน และยังทำให้ ประธานเคน ลำบากมากขนาดนี้ ตอนนี้ฉันไปเอากลับมาก็ไม่มี อะไรต้องหนีไม่ว่าเรื่องอะไร ให้ตรินท์มาหาฉันดีกว่า”
นรมนคิดดีแล้ว ในเมื่อครินท์ต้องการฉีกหน้าพวกเขาจริงๆ อย่างนั้นเธอก็ไม่สนแล้ว เมื่อบริศร์ไม่อยู่ มีหลายเรื่องที่เธอต้อง ตัดสินใจให้เด็ดขาด
“ผมจะพาคุณนายบุริศร์ไป แต่จะออกจากโรงพยาบาลทหาร ไปข้างนอก ไม่รู้ว่าคนของตนท์จะติดตามพวกเราไหมคุณนายบุ ริศร์ กิมจิล่ะ ถ้าเขาอยู่ บางทีพวกเราอาจลองดู
นรมนอดไม่ได้ที่จะคิดถึงอาการบาดเจ็บที่ไหล่
กิมจิคือคนที่คุณนายตระกูลโตเล็กเลือกมาเองกับมือ อยู่กับ ตระกูลโตเล็กมาหลายปีแล้ว กับเธอก็ถือว่าซื่อสัตย์ ทำไมอยู่ๆ ถึงเปลี่ยนเป็นคนละคน และยังยิงเธอด้วย
นโมนไม่เข้าใจ
“กิมจิไม่อยู่ เขาไปตามหาบุริศร์ หายเงียบไปเหมือนกัน ไม่รู้ ว่าเกิดอะไรกันแน่ ตอนนี้มีหลายเรื่องที่ฉันยังมืดแปดด้าน
บรมนหวังจริงว่าตัวเองจะมีหูทิพย์ตาทิพย์ รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร ขึ้น การคาดเดาโดยไม่รู้ต้นสายปลายเหตุอย่างนี้ ทำได้แต่รอ คอย ทำให้เป็นทุกข์จริงๆ
เลิฟ ตะลึง
“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะครับ
“ฉันก็ไม่รู้ค่ะ”
นรมนส่ายหน้า ถอนหายใจเบาๆ
“ถ้าพวกเราอยากไปเจอ ประธานเคน ต้องคิดให้รอบคอบ นายกลับไปก่อนเถอะ ฉันคิดได้แล้วค่อยติดต่อนาย ถึงตอนนั้น ฉันกับนายร่วมมือกัน
เลิฟ ได้ยินนรมนพูดเช่นนี้ ค่อยโล่งใจ
“โอเค คุณนายบุริศร์ งั้นผมไปก่อน เรื่องวันนี้เร่งด่วนมาก ถ้า ไม่จําเป็น ก็ไม่อยากบอกคนอื่น ผมไม่มาหาคุณตอนกลางวัน กลัวคนอื่นเห็นแล้วจะคาดเดาได้ ถ้ามีเรื่องอะไร คุณโทรหาหรือ ส่งข้อความให้ผมก็ได้ นี่คือเบอร์โทรของผม และไลน์ด้วย
เลิฟ ยื่นเบอร์โทรให้นมน
นโมนพยักหน้า จดเบอร์โทรลงไป หลังจาก เลิฟกลับไป คิ้วของนรมน ขมวดแน่นตลอด
ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะไปดู บริศร์กับกิมจิเจออะไรกันแน่ ทำไมกิมจิถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคน แล้วบุรีศร์จะเป็นอย่างไรกัน นะ
จะเป็นอย่างกิมจิใหม
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้อย่างนี้ นรมนก็กังวลมาก รอต่อไป ไม่ไหว เธอเลิกผ้าห่มลุกจากเตียง แต่เห็น โพนี่เข้ามาพอดี
“เธอจะไปไหนอีก”
“ฉันต้องออกไปข้างนอก
นรมนพูดพลางจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ถูก โพนี่ขวางไว้ “นรมน เธออยากตายหรือไง”
“โพนี่ ตอนนี้ฉันมีธุระสำคัญมากต้องไปทำ เธอไม่ต้องห่วง ฉัน
จะดูแลตัวเองให้ดี”
“เธอจะดูแลตัวเองดีๆ งั้นหรือ ดูแลจนเป็นอย่างนี้หรือ นรมน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่ เธออยากไปตามหาบุริศร์กับกิม จิใช่ไหม วันนี้ถูกกิมจิยิงบาดเจ็บแล้ว เธออยากรู้ว่าทำไมเขา เปลี่ยนไป อยากรู้บริศ เป็นอย่างไรบ้าง ถึงได้อยากออกไปใช้ ไหม”
คำพูดของ โพนทำให้นรมนไม่รู้จะตอบอย่างไรดี จึงหันหน้า
“ทําไมไม่พูดล่ะ ฉันพูดถูกใช่ไหม หลังจากเจตต์บอกฉันว่าเธอ ถูกกิมจิขิง ฉันก็รู้แล้วว่าเธอยังคิดมากเรื่องนี้ วันนี้ฉันยังต้องบอกเธอ ไม่ว่าคือใคร เธอต้องอยู่ในนี้พักฟื้น ไม่อย่างนั้นอย่าว่าฉัน ฉีดยาระงับประสาท อย่าว่าแต่ไปหาบุริศร์ คงจะตายกลางทาง ก่อนมากกว่า”
เสียงของ โพนยิ่งที่ยิ่งเป็นชา
“แต่ฉันมีเรื่องด่วนจริงๆ
“ด่วนแค่ไหนก็ไม่เท่าร่างกายของเธอ เธอยังมองในแง่ดี แต่ ฉันจะบอกเธอ ถ้าเธอกล้าออกไปจากห้องนี้ ฉันก็จะโทรไปหา กานต์ บอกเขาทุกอย่าง ฉันดูว่าตอนนั้นเธอจะห้ามลูกชายได้ ไหม”
โพนี่มาไม้ได้ผล ทำให้นรมนขมวดคิ้วแน่น มอง โพนี่อย่าง
“อย่ามองฉันอย่างนั้น มองฉันก็ไม่มีประโยชน์ พูดสั้นๆ โลกนี้ ขาดใครไปสักคนก็ยังหมุนได้ เรื่องนี้ไม่มีเธอก็ยังดำเนินไป เหมือนเดิม อย่าคิดว่าตัวเองสำคัญมากนัก บางที่ไม่มีเธอ บุริศร์ อาจจะสบายขึ้นก็ได้ เขารู้ว่าเธอรอที่บ้าน รู้ว่ายังมีลูกชายลูกสาว เขาต้องพยายามเต็มที่กลับมาให้ได้ สิ่งที่เธอต้องทำก็คือพักฟื้น รอเขากลับมา อย่าให้เขากลับมาแล้ว ยังต้องมาร่วมงานศพเธอ”
“เธออย่าพูดเวอร์ไป ทำอย่างกับฉันจะตายอยู่ตลอดเวลา”
นรมนรู้สึกหดหู่
“เธออย่าพูดไป เธอตายได้ทุกเมื่อ วันนี้รู้สึกว่าตัวเองเลือด ออกเป็นยังไงบ้าง เธอลองว่ามา
เมื่อได้ยิน โพนี่ถามอย่างนี้ นานก็ต้องประหลาดใจ ตัวเอง เหมือนจะไม่มีเลือดไหลแล้ว
ตอนแรกเธอคิดว่าการรักษาของ โพนี่ได้ผล แต่เมื่อได้ยิน โพ นี้ถามอย่างนี้ นรมน ในที่สุดก็รู้สึกถึงความเสี่ยง
“ตอนนี้ร่างกายฉันเป็นยังไงกันแน่
เป็นยังไงหรือ เดิมร่างกายเธอก็เลือดน้อยมากอยู่แล้ว ตอนนี้ ถูกยิงอีก แทบไม่มีเลือดให้เธอใช้สิ้นเปลืองแล้ว เธอไม่รู้สึกหรือ พอยืนขึ้นมาก็หน้ามืดตลอด นรมน ใช่ว่าฉันเธอ อย่าว่าแต่ไป หาบุริศร์ เธอยังไม่ทันก้าวพ้นหน้าประตูโรงพยาบาลทหารก็เป็น ลมล้มพับแล้ว ตอนนี้เธอไม่ต่างอะไรกับคนพิการ”
โพนี่ไม่คิดอยากจะพูดตรงๆ ขนาดนี้ แต่ตอนนี้ดูท่าหากไม่พูด ให้ชัดเจน นรมนคงไม่ยอมเลิกราแน่ เมื่อได้ยิน โพนี่พูดเช่นนั้นร มนก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม
“หรือว่าฉันทำได้แครอที่นี่ ฉันทำอะไรไม่ได้เลยหรือ
โพนี่หน้าตาอมทุกข์ พูดเสียงเบา “ฉันมีเรื่องหนึ่งปิดบังเธอ ที่ จริงเจตต์ไปช่วยเธอตามหาบุริศร์แล้ว”
“ว่าไงนะ”
นรมนประหลาดใจ
โพนี่พูดอย่างขอโทษ “ร่างกายเธอตอนนี้ไม่ไหว รู้ว่าเธอเป็น ห่วงบุริศร์ เจตต์ขับรถออกไปตั้งแต่ตอนที่เธอสลบ เธอพักฟื้นที่นี่ ให้สบายใจ รอข่าวจากเจตต์ก็พอ เทียบกับเขาแล้ว ฉันคิดว่ามือเจตต์ก็ดี หรือคอนเนคชั่นก็ดี น่าจะดีกว่าเธอไปเองมาก
“ทำไมเธอไม่ห้ามเขาล่ะ ฉันติดค้างเขามากมาย เรื่องนี้ไม่ เกี่ยวกับเขาแต่แรก
นรมนร้อนใจ แต่ก็รู้ว่าพูดอะไรไปตอนนี้ก็ไม่ช่วยอะไรแล้ว เวลานี้เอง มือถือของนรมนดังขึ้น
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
