บทที่ 509 พวกเขาจะสามารถปกป้องเขาได้นานแค่ไหน

คำถามนี้ทำให้บริศร์ยากที่จะตอบ

ท่าทีของครินท์ที่มีต่อกิจจาก่อนหน้านี้เขามองออก ถ้ากิจจา กลับไปตอนนี้ ด้วยระดับความเข้มงวดของครินท์ในปัจจุบัน เป็น ไปได้อย่างมากว่าเขาจะลงโทษทางร่างกายกับกิจจาจริงๆ

อย่างไรแล้วเด็กคนนี้ตัวเองก็ดูเขาเติบโตมา นึกถึงความเจ็บ ปวดที่เขาได้รับช่วงนี้ บุริศร์ก็พูดเสียงทุ้ม “เอากิจจาไปที่ คฤหาสน์เราก่อน รอเจอกานต์ก่อนค่อยว่ากัน

“คุณระวังตัวหน่อยนะ

จริงๆ นรมนยากเข้าไปช่วยลูกชายกับบุริศร์ด้วย แต่ก็ทิ้งกิจจา ไว้ไม่ได้ สิ่งสำคัญที่สุดคือ ตอนนี้ตระกูลโตเล็กมีหูมตามากมาย

ไม่แน่ว่าคนของครินท์อาจจะอยู่รอบๆ ก็ได้ ถ้าสิ่งที่กิจจาพูดเป็นความจริง คลับมีส่วนเกี่ยวข้องกับครินท์ ถ้าอย่างนั้นกิจจาอยู่ที่นี่ก็ไม่ปลอดภัยจริงๆ

ถึงเธอจะเป็นห่วงกานต์ และรู้ว่าทางด้านกิจจากละเลยไม่ได้

นรมนรู้ความคิดของบริศร์ ทั้งสองอยู่ด้วยกันมานานมาก หลายๆ เรื่องไม่ต้องพูดก็เข้าใจว่าควรทำอย่างไร

เห็นนรมนเข้าใจความคิดตัวเอง บุริศร์ก็พูดเสียงทุ้ม “คุณเอง ก็ระวังความปลอดภัยด้วย
“ฉันเรียกกิมจิมาเผื่อไว้แล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วง แต่พฤกษ์ไม่ อยู่ คุณอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?

บรมนยังคงเป็นห่วงบุริศร

บุริศร์กลับยิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน สามีคุณไม่มี อะไรที่ทำไม่ได้ เอาคำว่าได้ไหมด้านหลังทิ้งไปเลย คุณกับกิจจา กลับไปที่คฤหาสน์รอฉันก่อน

“ระวังหน่อยนะ”

“รู้แล้ว”

บริศ มองนรมนพากิจจาออกไป

กิจจาพูดขึ้นอย่างไม่ไว้วางใจมากๆ “หม่าม กานต์ออกมาได้ใช่ไหมฮะ?” คุณลุงจะช่วย

นรมน ให้กำลังใจกิจจาไม่หยุด จริงๆ แล้วก็คือให้กำลังใจตัว เองอยู่เหมือนกัน

หลังจากกานต์ถูกโยนเข้าไปในคุกใต้ดิน ไม่นานก็ตื่นขึ้นมา

เขามองไปรอบๆ มีเด็กหลายคนถูกจับเข้ามาในนี้ หลักๆ ที่สุด คือพวกเขาโตกว่าตัวเองนิดหน่อย แต่ตอนนี้ทุกคนมีบาดแผลกัน หมด บางคนนอนขดตัวอยู่ในมุมของตัวเองอย่างไม่แยแสโดย

ไม่พูดไม่จา

พวกเขาไม่ใช่ไม่เห็นกานต์ แต่เห็นแล้วก็เฉยเมยอย่างมาก ไม่เดินมาถามด้วย ว่าเขาเป็นใคร

ดวงตาเด็กพวกนี้มีความเศร้าและความสิ้นหวัง กานต์ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่รู้ว่าตัวเองนั่งรอความตายอยู่ ตรงนี้ไม่ได้เด็ดขาด

“พี่ชายพี่สาวทุกคน ที่นี่มันคือที่ไหนเหรอ?”

กานต์นั่งขึ้นมา รู้สึกปวดคอนิดหน่อย เด็กคนอื่นๆ แค่เหลือบมองเขา ไม่ได้พูดอะไร กานต์รู้สึกกลัดกลุ้มเล็กน้อย

“พี่ชายพี่สาว ฉันโดนจับตัวมา พวกคุณไม่อยากหนีออกไปเห รอ? พวกคุณบอกฉันได้ไหมว่าที่นี่มันที่ไหน? ฉันจะหาวิธีบอก แด๊ดดี้ฉัน ให้เขามาช่วยเรา

กานต์หวังว่าจะขอความช่วยเหลือได้

แต่เด็กเหล่านั้นก็ยังเฉยๆ ไม่สะทกสะท้าน

ขณะที่กานต์ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ก็มีเด็กผู้หญิงที่อายุเยอะ กว่าเขาไม่มากเดินเข้ามาใกล้

“พี่สาว พี่รู้ไหมว่าที่นี่มันคือที่ไหน?”

กิจจารับเอ่ยปาก เงยหน้ายิ้มขึ้นมาด้วยซ้ำ หวังว่าอีกฝ่ายจะ เห็นแก่ความน่ารักตนแล้วจะบอก

เด็กผู้หญิงอ้าปาก ชี้ไปที่ลิ้นตัวเอง
กานต์ งบนพื้น สีหน้าเปลี่ยนไป

เขาเห็นลิ้นในปากเด็กผู้หญิงคนนั้นถูกตัดครึ่ง สภาพนั้นมัน ทําให้เขากลัว

กานต์นึกถึงสิ่งที่สมชายเคยพูดอย่างอดไม่ได้

สมชายจะคิดหาวิธีทำให้เขาลืมสถานะตัวเอง ให้เขาเป็นแค่ เครื่องมือสังหาร หรือว่าเหมือนเด็กผู้หญิงคนนี้?

หัวใจกานต์เริ่มเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง

ไม่!

เขาห้ามเป็นไป

“พี่ พวกพี่เป็นแบบนี้หมดเลยใช่ไหม?

กานต์ชี้ไปยังเด็กเหล่านั้นที่อยู่รอบๆ

เด็กผู้หญิงพยักหน้า

ทันใดนั้นกานต์ก็รู้สึกว่าร่างกายเย็นเฉียบ

ทําอย่างไรดี?

เขาจะสามารถออกไปจากที่นี่ได้ไหม?

หรือว่าตัวเองจะกลายเป็นแบบพวกเขา?

ไม่!

เขาไม่ต้องการ!
กานต์ตกใจจนรีบลุกขึ้นมา วางแผนจะไปถึงประตูคุกใต้ดิน แต่เมื่อมือเขาสัมผัสประตูเหล็ก กระแสไฟฟ้าก็พุ่งเข้ามาทันที ทําให้เขากระเด็นออกไปไกล

“อ๊ะ!”

กานต์นั่งลงบนพื้น เจ็บจนรู้สึกเหมือนกันจะแตก

เด็กผู้หญิงรีบก้าวเข้ามาช่วยพยุงเขา

“นายหนีออกไปไม่ได้

เด็กผู้หญิงพูดไม่คล่องอย่างมาก ต้องตั้งใจฟังถึงจะได้ยินว่า เธอพูดอะไร

กานต์ตกใจแทบแย่แล้ว

ถึงเขาจะเป็นเด็กฉลาด พึ่งพาอาศัยกำปั้นและการเตะของตัว เองได้ แต่เขาไม่เคยสัมผัสกับความโหดร้ายแบบนี้มาก่อน

โหดร้ายขนาดนี้ได้อย่างไร?

ตัดลิ้นพวกเขา พวกเขาเพิ่งอายุเท่าไรเอง? เหมือนจะอายุ

มากกว่าตนไม่เท่าไร

กานต์ลุกขึ้นมาอีกด้วยความไม่เชื่อในผิดบาป เขาอยากหาก ระเป๋าของตัวเอง แต่ตอนนี้พบว่า ร่างกายเขาไม่มีอะไรเลย

โทรศัพท์ก็ไม่มีด้วยซ้ำ

ไม่รู้ว่ามันหล่นระหว่างทาง หรือคนพวกนั้นเอาไป

พอคิดว่าคนพวกนั้นจะรู้สถานะของตัวเอง กานต์ก็หวาดกลัวเป็นพิเศษ

แด๊ดดี้ หม่ามี้ พวกคุณอยู่ที่ไหน? กานต์ในเวลานี้เสียใจเป็นพิเศษ

เขาไม่ควรพากิจจาหนีออกจากบ้านอย่างหนหันพลันแล่นแบบ

และไม่รู้ว่าตอนนี้กิจจาหนีออกไปได้หรือเปล่า โดนจับมา เหมือนเขาหรือเปล่า

ถ้าตัวเองเชื่อฟังหม่าม รออายุเยอะกว่านี้ค่อยเรียนยิงปืน คง ไม่มีจุดจบแบบนี้ใช่ไหม?

หรือถ้าตัวเองไม่ได้ยืนกรานจะมาที่นี่ ก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ กับเขาและกิจจาใช่ไหม?

กานต์ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งคิดถึงนรมนและบริศร์

ในที่สุดเขาก็เข้าใจเหตุผลที่ว่า ไม่มีที่ไหนดีเท่าที่บ้านอีกแล้ว แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่ จะมีใครรู้บ้าง?

กานต์มองไปที่กริดไฟฟ้าที่แนบประตู มันส่องประกาย เขาไม่ ค่อยเต็มใจนัก พุ่งเข้าหามันต่อ สุดท้ายก็โดนไฟฟ้าดูดกลับมา อีก

เด็กผู้หญิงเห็นแล้วก็ทนไม่ค่อยได้ รีบดึงเขาไว้ พูดไม่ชัดไม่รู้ ว่าพูดอะไร และแสดงออกไม่ชัดเจน

เด็กคนอื่นๆ ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ในที่สุด
บางทีสําหรับพวกเขา เจ้าโง่อย่างกานต์ ใครมันจะเอาเลือด เนื้อตัวเองไปให้ไฟดูดล่ะ?

แต่กานต์ต้นเป็นคนดื้อรั้น

เขาไม่อยากให้ตัวเองโดนขังไว้ที่นี่เหมือนคนพิการ และไม่ อยากให้ใครสั่งเป็นหมา ยิ่งไม่อยากกลายเป็นคนที่ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าตัวเองคือใคร

ใช้ชีวิตทนทุกข์แบบนี้ พุ่งชนจนตายเสียยังดีกว่า

เมื่อคิดแบบนี้ กานต์ก็สะบัดเด็กผู้หญิงออก พุ่งเข้าหามันครั้ง แล้วครั้งเล่า และโดนดูตกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า

เขารู้สึกว่าร่างกายตัวเองกำลังแตกสลาย แต่ดวงตาเรียวสวย คู่นั้นยังคงปฏิเสธต่อความพ่ายแพ้

เด็กรอบๆ เหมือนจะติดเชื้อจากเขา รีบลุกขึ้น ช่วยกันดึงกานต์ แล้วซ่อนเขาไว้ด้านหลังพวกเขา

กานต์ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไร เขาดิ้นรน อยากจะถามพวก เขา อยากตะโกนด้วยซ้ำ แต่หนึ่งในนั้นปิดปากแน่น และในตอนนี้ ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้า

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา

เขามองเด็กเหล่านี้ตรงหน้า แล้วพูดอย่างเย็นชา “วันนี้ข้าง นอกเกิดเรื่องนิดหน่อย พวกเธอเสียเปรียบเลย ไม่ต้องได้รับการ ฝึก แต่พวกเธอห้ามอยู่อย่างสบายๆ นะ ในเมื่อออกไปฝึกไม่ได้นฝึกความสามารถของร่างกายในการทนทานสักหน่อย ขณะที่พูด เขาก็ให้คนเปิดประตูเหล็กทันที ถือแส้เดินเข้ามา

กานต์เห็นประตูเหล็กเปิดออก อยากจะพุ่งออกไป น่าเสียดาย ที่ร่างกายเขาโดนเด็กพวกนี้กดไว้แน่น ขยับไม่ได้เลย และเด็กผู้ หญิงคนนั้นจับมือปิดปากเขาไว้แน่น บ่งบอกว่าเขาห้ามพูด

ตอนที่เขายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ชายคนนั้นก็หยิบแส้มา หวดเด็กๆ เหล่านี้

“จำความรู้สึกนี้ไว้ให้ดี! ต่อไปถ้าพวกแกมีใครกล้าหนี มีใคร กล้าไม่เชื่อฟัง กูจะตีมันให้ตาย! รู้ไหม?

ชายคนนั้นหยิบแส้มาหวดบนร่างกายพวกเด็กๆ อย่างบ้าคลั่ง แต่เด็กๆ เหล่านี้กดร่างกายกานต์ไว้แน่น ร่างกายอ่อนแอของ พวกเขาล้อมรอบกานต์เหมือนกําแพง ปกป้องเขาไว้ด้านใน

เลือดอุ่นผ่านแม้กระทบบนหน้ากานต์

กลิ่นเลือดทําให้เขาคลื่นไส้นิดหน่อย แต่ทำอะไรไม่ได้

เขาทำได้แค่มองเด็กพวกนี้ถูกตี มองพวกเขายืนกรานในการ ปกป้องตัวเองไม่ให้ขยับ

กานต์ไม่ใช่เด็กที่ชอบร้องไห้ แต่ในตอนนี้จู่ๆ เขาก็ร้องไห้

อย่าทําแบบนี้!

ขอร้องอย่าทําแบบนี้
กานต์กรีดร้องในใจ แต่ตะโกนไม่ออก ต้องการดิ้นรน ก็ตื่นไม่ ได้ ทําได้แค่มองแสนั่นหวดบนร่างกายเด็กทุกคนอย่างโหดเหี้ยม

การทรมานเช่นนี้ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ชายคนนั้นก็ดีจน เหนื่อย ในที่สุด จึงหยุดลง

“ให้ตายเถอะ ไอ้พวกไร้ค่าทั้งหมด พวกแกฟังฉันให้ดี พรุ่งนี้ ตอนฝึก ใครมาตกม้าตายทีหลัง ฉันจะต้องทำให้มันตายดีกว่ามี ชีวิตอยู่!”

ชายคนนั้นหันตัวเดินออกไปอย่างอุ่นเคือง และให้คนปิดประตู เหล็กและเดินออกไป

ในที่สุดเด็กเหล่านั้นก็ทนไม่ไหว ล้มนั่งกับพื้นทีละคน

พวกเขาตัวสั่น มันเจ็บปวด แต่กัดฟันอดทน ไม่ใช่ไม่อยากตะโกน ไม่ใช่ไม่อยากร้องไห้ แต่ตะโกนออกมา

ไม่ได้ ร้องออกมาไม่ได้ เด็กผู้หญิงปล่อยกานต์ในที่สุด แค่ฝ่ามือเธอถูกกานต์กัดจน

เป็นรอยฟันนิดหน่อย

“เขาคือใคร? ทำไมต้องทำแบบนี้กับพวกเธอ? พวกเธอโดน จับเข้ามาได้ยังไง? ไม่เคยคิดจะหนีออกไปเหรอ?”

กานต์ ช่วงเวลาที่สิ้นหวังน้อยครั้งมาก

ด้วยความที่ตัวเองเป็นอัจฉริยะด้านคอมพิวเตอร์ ไม่คิดมา ตลอดว่าตัวเองจะเจอกับอันตรายอะไร และด้วยความที่ตัวเองเป็นลูกชายของบริศ และนรมน ไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา แต่ตอนนี้เวลานี้ กานต์ตระหนักได้ว่าเขาเป็นเพียงคนธรรมดา ตอนนี้ ความอัจฉริยะของเขา ความเฉลียวฉลาดของเขาดู เหมือนจะไม่มีประโยชน์เลยสักนิด

พวกเด็กเหล่านี้ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน วันนี้กลับมาปกป้อง เขา เพื่อไม่ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บทางผิวหนัง

แต่พรุ่งนี้ล่ะ? วันมะรืนล่ะ?

พวกเขาจะสามารถปกป้องเขาได้อีกนานแค่ไหน?

เห็นรอยแผลเป็นของเด็กเหล่านี้ กานต์กอดเขาสองข้างของ ตัวเองแน่นแล้วนั่งลง

เขาคิดถึงแต๊ดดี้ คิดถึงหม่า คิดถึงคุณย่า

ตอนนี้เขาคิดถึงหลายคนมากๆ คิดถึงกมลและกิจจาด้วยซ้ำ เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีความเป็นไปได้ในการกลับไปอีกครั้งใหม และไม่รู้ว่าจะได้เจอพวกเขาอีกครั้งใหม

ถ้าวันหนึ่งพวกเขาเห็นศพตัวเอง เห็นสภาพไม่สมบูรณ์ของตัว เองจะทำอย่างไร? หม่ามี้จะเสียใจไหม? แด๊ดดี้จะผิดหวังไหม?

น้ำตากานต์ไหลลงมาเรื่อยๆ

ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาไม่มีความคิดเห็น และไม่รู้ว่าตัวเองควรเผชิญหน้ากับชีวิตในอนาคตอย่างไร ไม่รู้ ด้วยซ้ำว่าจะมีสถานการณ์แบบไหนรอเขาอยู่ในช่วงเวลาต่อไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ