บทที่ 507 หวังว่าพวกเขาจะอยู่

“ที่ไหน?”

หน้านรมนมีสีสันทันที

บุรีศร์ไม่ได้พูดอะไร พานรมนไปที่สนามเด็กเล่นทันที มาตรงที่ ยิงปืน ตามหาเถ้าแก่ยิงปืนนั้น

“เถ้าแก่ คุณจำฉันได้ไหม?”

นรมนรีบเอ่ยปาก

สำหรับคนที่ชนะอยู่หลายรอบในเวลาหนึ่งวัน เถ้าแก่ก็จำได้ อย่างแน่นอน

“อ๋อ คุณผู้หญิงคนนี้ ฉันจำคุณได้ ทำไม? วันนี้จะให้คุณชายมา

เล่นอีกเหรอ? ฉันไม่อยากเล่นกับพวกคุณต่อแล้ว”

เถ้าแก่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาเพื่อเอาชนะ ก็ดูประหม่าเป็นพิเศษ นรมนกลับส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่ใช่ๆ จริงๆ แล้ววันนี้ที่ฉันมา เพราะมีเรื่องจะถามเถ้าแก่น่ะค่ะ”

“เรื่องอะไร?”

เถ้าแก่รู้สึกค่อนข้างไม่สบายใจ

มองจากการแต่งตัวของสองคนตรงหน้า ต้องไม่ใช่คนธรรม ตาแน่ๆ แต่ถ้าไม่ใช่คนธรรมดาจะมาถามอะไรกับเขา?บริศ เห็นนรมนค่อนข้างร้อนใจ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “เถ้าแก่

ครับ เมื่อวานลูกชายเรามายิงปืนที่นี่ ทำได้ดีเยี่ยมมาก ตอนนั้นมี

ครูฝึกพูดเรื่องกลับยิงปืน ภรรยาฉันไม่ระวังทำนามบัตรหายไป

เราอยากมาถามว่าครูฝึกคนนั้นเถ้าแก่รู้จักเขาไหม? ช่วยชี้ทาง

ให้เราหน่อยได้ไหม? ลูกชายฉันสนใจการยิงปืนมากจริงๆ กลับ

ไปเราจะไปคุยกันเรื่องนี้ วางแผนว่าจะไปดูกันสักหน่อย

ได้ยินบริศ พูดเรื่องนี้ เถ้าแก่ก็โล่งใจ

“ถ้าเป็นเรื่องนี้ งั้นก็ได้เลย ถ้าพวกคุณไปที่นั่นแล้ว คิดว่าคงไม่ มาทำให้โรงงานฉันเจ๋งฉันหรอกใช่ไหม?

“ไม่หรอกๆ จริงๆ เมื่อวานลูกชายฉันก็มาเล่นเฉยๆ เอาตามที่ เถ้าแก่สะดวกเลย

บริศ ควักเงินออกมา ให้เงินห้าร้อยหยวนกับเถ้าแก่ทันที เงินห้าร้อยหยวนนี้มันมากกว่าตุ๊กตาที่กานต์เอาไปเยอะเลย เถ้าแก่รีบยิ้มรับเงินมา จากนั้นก็พูดขึ้น “พวกคุณน่าจะหมาย

ถึงครูฝึกสมชายนั่นใช่ไหม?”

“ใช่ๆๆ เขานั่นแหละ

นรมนมีความทรงจําบางอย่าง คนคนนั้นชื่ออะไรสมชาย แหละ

ได้ยินว่าไม่ผิดคน เถ้าแก่ก็พูดเสียงทุ้ม “ครูฝึกสมชายเป็นครู ฝึกที่เก่งมากของที่นั่น นักเรียนที่ถูกสอนนั้นยอดเยี่ยมมาก เคย เข้าร่วมการแข่งขันหลายครั้ง ส่วนมากก็ได้รางวัล เขามักจะมาหาที่ฉันเพื่อตามหาเมล็ดพันธุ์ที่ดี ถ้าพวกคุณต้องการไปหาเขา พอดีเลย ไปตามถนนสายนี้ ประมาณห้าร้อยเมตรมีสถานี รถไฟฟ้าใต้ดินอยู่ นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปสองป้าย ลงที่สถานี เขื่องใน คลับยิงปืนที่อยู่ตรงข้ามรถไฟฟ้าใต้ดินก็คือที่พวกเขา

บรมนและบริศ ดีใจขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณค่ะเถ้าแก่”

พูดจบ ทั้งสองคนก็รีบไปตามที่เถ้าแก่บอกไว้

ในใจนรมนค่อนข้างตื่นเต้นบ้างแล้ว “คุณว่ากานต์กับกิจจาจะอยู่ที่นั่นไหม?”

บริศร์ส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่รู้ แต่ต้องไปดูสักหน่อย ถ้าไม่อยู่ จริงๆ ล่ะ? ฉันกำลังคิดไม่ออกว่าเจ้าเด็กแสบนั่นจะไปที่ไหนได้ อีก”

“ก็จริง หวังว่าพวกเขาจะอยู่ที่นั่น

เมื่อนรมนกับบริศร์ไปถึงคลับยิงปืน คนที่นี่ก็ไม่เยอะแล้ว ตรง กันข้ามมันดูเงียบเหงาเล็กน้อย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่ค่อยแน่ใจ”

บริศ ปกป้องนรมนอยู่ด้านหลัง จากนั้นก็เดินเข้าไป

“สวัสดีครับ เรามาเยี่ยมชมคลับ ถ้าเป็นไปได้ เราอยากเจอครูฝึกสมชาย”

บุรีศร์เดินไปที่แผนกต้อนรับทันที อธิบายความตั้งใจของตน แผนกต้อนรับได้ยินว่ามาหาสมชาย ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง จากนั้นก็พูดเสียงทุ้ม “ครูฝึกสมชายมีธุระออกไปข้างนอกค่ะ พวกคุณค่อยมาพรุ่งนี้ดีกว่า วันนี้คลับเรามีกิจกรรม ไปฝึกภาค สนามกันหมด ในคลับจึงไม่มีคน ขอโทษจริงๆ ค่ะ”

ได้ยินแผนกต้อนรับพูดแบบนี้ บุริศร์และนรมนกขมวดคิ้วเล็ก น้อย

ถ้ากลับไม่มีคน แล้วพวกกานต์จะอยู่ที่ไหน?

“ขอถามหน่อยครับ เช้าวันนี้มีเด็กน้อยสองคนมาที่นี่ไหม?”

“เด็กน้อย? ที่นี่เรามีเด็กน้อยมาทุกวัน ไม่รู้ว่าพวกคุณหมายถึง คนไหน?”

ได้ยินแผนกต้อนรับถามแบบนี้ นรมนกำลังจะเอาโทรศัพท์ขึ้น มาเปิดรูปกานต์ให้แผนกต้อนรับ แต่ถูกบุริศร์ห้ามเอาไว้

“อ่อ ขอโทษครับ เราแค่มาถามดู ถ้ามันดีจะพาลูกมาเรียน ใน เมื่อวันนี้กลับมีกิจกรรม งั้นเราค่อยมาวันหลังก็ได้ครับ

“โอเคค่ะ!”

แผนกต้อนรับมีมารยาทอย่างมาก

บริศ พานรมนเดินออกมาจากคลับ

หลังจากนรมนออกมาก็ถามขึ้นอย่างไม่สบายใจ ทำไมไม่ให้ฉันถามว่าพวกานต์ได้มาที่นี่หรือเปล่า?”

“ที่นี่มีบางอย่างแปลกๆ”

คำพูดบุรีต ทำให้นรมนตกตะลึงนิดหน่อย

“แปลกยังไง?”

“ถึงจะเป็นกิจกรรมภาคสนาม ก็ไม่เงียบแบบนี้ คุณจำได้ไหม ว่าเถ้าแก่คนนั้นพูดว่ายังไง? เขาบอกว่าที่นี่สอนดี และมีเด็ก หลายคนได้รับรางวัล เป็นไปไม่ได้ว่าความสำเร็จแบบนี้จะไม่มีผู้ ปกครองส่งเด็กมาเรียน

ได้ยินบริศ พูดแบบนี้ นรมนก็พูดขึ้น “พวกเขาบอกว่าวันนี้มี กิจกรรมไม่ใช่เหรอ? พวกผู้ปกครองอาจจะรู้ก็ได้นะ

“ผู้ปกครองของเด็กที่เป็นสมาชิกรู้แน่ๆ แต่ผู้ปกครองคนอื่น

ล่ะ? ทุกคนที่มาเยี่ยมชมคงไม่รู้ทุกคนหรอกนะ?”

บริศ พูดจบ ก็เดินไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตตรงข้ามคลับทันที

“สาวสวย บุหรี่หน่อย”

บริศ เอ่ยเรียบๆ

เขาหน้าตาไม่เลว ทำให้พนักงานประหลาดใจทันที

“คุณผู้ชาย ต้องการบุหรี่อะไรคะ?”

“LanMarlboro”

คําตอบของบริด ทําให้สาวสวยเหลือบมองอีกครั้ง
เขารีบเอาบุหรี่Marlboroของนิ่ม ให้บริศ

เมื่อบริศ จ่ายเงินก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “วันนี้คลับตรงข้าม ทำไมไม่มีคน? ฉันอยากเข้าไปดูสักหน่อยว่าเรียนที่นี่ได้ไหม

สาวสวยได้ยินว่ามีโอกาสคุยกะหนุ่มหล่อ ก็รีบตอบ “สุดหล่อ คุณไม่รู้เหรอ? คลับ ปกติมีคนไปมาตลอด คึกคักมาก ซูเปอร์ มาร์เก็ตเราก็ได้ประโยชน์ไปด้วย วันนี้ตอนเช้าคนก็เยอะมาก แต่ ไม่รู้ทำไมมีใครสักคนมาดูเหมือนจะเป็นผู้มีอิทธิพล พอมาได้สัก พัก ผู้จัดการคลับกับครูฝึกก็พานักเรียนสมาชิกออกไป บอกว่าจะ ไปฝึกภาคสนาม แต่ผู้ปกครองพวกนั้นที่มาเยี่ยมชมก็โดนไล่ กลับไป บอกว่าพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ ไม่รู้ว่ากำลังทําอะไรกัน นี่เป็น ครั้งแรกที่เห็นไล่แขกออกไป ตั้งแต่ฉันทำงานที่นี่มาครึ่งปีกว่า

ได้ยินสาวสวยพูดแบบนี้ บุริศร์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย นรมินที่รอ อยู่ด้านนอกก็ได้ยินข้อมูลนี้เช่นกัน

หมายความว่า มีใครบางคนมาที่นี่จากนั้นก็เงียบเหงาแบบนี้?

บริศร์ได้ข้อมูลที่ตัวเองต้องการแล้ว ก็ยิ้มให้กับพนักงาน จาก นั้นก็หันตัวเดินออกไปจากซูเปอร์มาร์เก็ต

“สุดหล่อ ไปแล้วเหรอ? ขอวีแซทหน่อยสิ”

พนักงานอาจจะชอบบริศร์ ก็เลยจีบทันที บุรีศรชี้ไปที่นรมนข้างกายแล้วพูดขึ้น “ขอโทษนะ ฉันมีภรรยา

แล้ว เธอไม่ให้ฉันแอดวีแชทผู้หญิงตามใจชอบน่ะ

พนักงานกระอักกระอ่วนนิดหน่อยทันที
พระเจ้า?!

ทำไมหนุ่มหล่อต้องมีแฟนและแต่งงานกันหมดแล้ว? เธอยิ้ม จากนั้นก็ถอยกลับไป

นรมนเห็นท่าทางภูมิใจของบุริศร์ ก็พูดเสียงทุ้ม “ข้อมูลที่ได้ จากการขายยิ้ม รู้สึกไม่เลวเลยใช่ไหม?

“พูดแบบนี้ อะไรคือขายยิ้ม? ฉันแค่ซื้อบุหรี่เอง”

บริศร์รู้สึกนรมน ขี้หึงนั้นน่ารักมาก ถ้าตอนนี้ไม่ได้ออกมาตา มหาพวกกานต์ ก็จะดีมากเลย

แต่นรมนก็ไม่มีอารมณ์ต่อปากต่อคำกับเขา

เธอมองคลับตรงหน้า พูดขึ้นเสียงทุ้ม “คุณว่าพวกกานต์อยู่ที่นี่ หรือเปล่า?”

“ไม่แน่ใจ เข้าไปดูกันได้

“เข้าไปยังไง? คุณก็ได้ยินแล้ว เมื่อกี้นี้แผนกต้อนรับคนนั้นไม่

ให้เราเข้าไป

นรมนก็อยากเข้าไปสืบดูแน่ๆ ล่ะ อย่างไรแล้วนี่ก็เป็นที่ที่ลูก

อาจจะมาได้

บุรีศรชี้ไปที่ร้านกาแฟแนวทแยงมุมฝั่งตรงข้ามแล้วพูดขึ้น “คุณไปรอฉันที่นั่น ฉันจะเข้าไปตามหาพวกเขา

“ฉันก็อยากไปด้วย”
“ไม่ได้!!

การขอร้องของนรมนทำให้ปริศร์ปฏิเสธทันที

เขาเห็นท่าทางไม่ค่อยเต็มใจของนรมน ก็พูดด้วยเสียงอ่อน โยน “ฉันไม่ได้กลัวคุณฉุดรั้งฉันหรอกนะ แต่ในคลับนี้มีบาง อย่างที่ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน และฉันอยากให้มีคนดูต้นทางให้ ฉันข้างนอก ไม่แน่ว่าฉันเพิ่งเข้าไปแล้วคนพวกนั้นกลับมาล่ะ? ตั้ง นั้นคุณอยู่ข้างนอกร่วมมือกับฉัน ถ้ามีสถานการณ์อะไร คุณก็จะ สามารถตอบโต้ได้เร็วที่สุดใช่ไหม?”

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่นรมนก็รู้ว่า บุริศร์กำลังเป็นห่วงสุขภาพเธอ

นึกถึงสุขภาพตนในปัจจุบัน นรมนก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูด ขึ้น “ก็ได้ ฉันไม่เข้าไป ฉันจะรอคุณอยู่ทางนั้น แต่ถ้ามีเรื่องอะไร คุณต้องบอกฉันนะ”

“โอเค!”

บริศ เจรจากับนรมนเสร็จแล้วก็แยกทางกัน

นรมนเข้าไปในร้านกาแฟ เลือกนั่งตำแหน่งริมหน้าต่าง และบุ ริศร์ก็เดินไปซอยด้านหลังกลับแล้วปืนท่อน้ำเข้าไปในคลับทันที

โชคดีที่ซอยหลังกลับไม่มีคน ไม่อย่างนั้นถ้ามีคนเห็นเข้า บุรี ศร์ก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

กานต์กับกิจจาหลับอย่างสะลึมสะลือไปได้สักพัก ก็โดนลมใน ช่องระบายอากาศทำให้ตื่นขึ้นมา
ทั้งสองมองหน้ากัน เห็นน้ำลายที่มุมปากทั้งสองคน ก็อดไม่ ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา

ในเวลานี้ ยังหลับได้ลง เด็กทั้งสองคนนี้ไม่คิดอะไรมากจริงๆ

แต่กานต์เช็ดมุมปากอย่างรวดเร็ว พูดขึ้นเสียงทุ้ม “พวกเขา น่าจะไปหมดแล้วมั้ง? เราลงไปดูกัน

เจ้าเด็กแสบทั้งสองคนในหน้าต่างลงมา

กานต์มองไปรอบๆ เห็นกล้องวงจรปิดในห้อง ลบภาพตัวเอง กับกิจจาตอนเข้ามาออกไป

จากนั้นเขาก็พูดกับกิจจาว่า “โทรหาหม่ามี้ บอกเธอว่าพวกเรา อยู่ที่นี่”

“นายบอกว่าเราต้องหาหลักฐานอะไรไม่ใช่เหรอ?”

กิจจายังจำคำพูดก่อนหน้านี้ของกานต์ได้ หลับไปครู่หนึ่ง หัวสมองกานต์ก็สร้างนิดหน่อยแล้ว

เขาพูดเสียงทุ้ม “กลับไปก่อน มีเรื่องอะไรเจรจากับคุณบุริศร์ ก่อนค่อยว่ากัน แต่ทางที่ดีนายต้องซ่อนตัว ฉันกลัวว่าแอ๊ดดี้นาย จะนาย”

นึกถึงตรนท์ คิ้วกานต์ก็ขมวดเล็กน้อย

แต่กิจจาสายหน้าพูดขึ้น “ฉันไม่กลัว ฉันเป็นคนที่ทำให้นาย เดือดร้อน”
“อย่าพูดอะไรโง่ๆ รีบโทรหาหม่ามเร็วเข้า

ขณะที่กานต์พูดก็รีบวิ่งไปที่ประตูทางเข้า เปิดรอยแยกเพื่อดู สถานการณ์ด้านนอก

กิจจาก็ไม่รอช้า รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหานรมน

นรมนกำลังดื่มกาแฟอยู่ทางนี้ รอข่าวจากบริศร์ จู่ๆ โทรศัพท์

ดัง น

เธอก้มหน้ามอง พบว่าเป็นเบอร์แปลก ก็อดไม่ได้ที่จะสับสนไป

กันใหญ่

ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งจอดประตูทางเข้าคลับ มีคนไม่กี่ คนลงมาจากด้านใน แล้วเข้าไปในคลับทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ