บทที่ 505 แคดดี้ของเขาเหรอ
“ตริน กลับมาแล้วเหรอ?”
สีหน้าคุณนายตระกูลโตเล็กเปลี่ยนไปแล้วเหมือนกัน
“ฉันจะลงไปคุยกับเขา ยังไงลูกชายฉันก็เป็นคนเอาตัวลูกชาย
เขาไป
ตอนนี้บุรีศร์แค้นมาก อยากจะจัดการกานต์สักทีจริงๆ
นรมนก็ไม่ค่อยวางใจเช่นกัน เมื่อวานทั้งสองคนลงมือกัน เพราะเรื่องของกิจจา วันนี้เด็กหนีออกจากบ้าน จะอธิบาย อย่างไร?
กลุ่มคนเดินลงมาข้างล่าง
เมื่อครินท์เข้ามาดวงตากแดง ราวกับไม่ได้พักผ่อนทั้งคืน เมื่อเห็นพวกเขาก็ถามขึ้น
“กิจจาล่ะ? ฉันจะพาเขาไป
เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กได้ยินประโยคนี้ ก็ไม่รอให้บริศร์ และนรมนพูด ก็โกรธทันที
“เธอยังจะพากิจจาไปอีกเหรอ? ตีลูกจนหนีออกจากบ้านไป แล้ว ตอนนี้ยังจะเอาไปไหนอีก?
“ว่าไงนะ?”
ครินท์ฟังไม่ค่อยเข้าใจ “อะไรคือหนีออกจากบ้าน?
คุณนายตระกูลโตเล็กพูดอย่างอุ่นเคือง “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เข้มงวดกับกิจจากเกินไป เด็กจะหนีออกไปบ้านไหมล่ะ? ไม่ใช่ แค่นี้นะ กานต์ก็ไปด้วย เด็กทั้งสองของตระกูล โตเล็กเรา เด็ก ผู้ชาย ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว เธอดีใจไหมล่ะ? พอใจหรือยัง? ตอนนี้ สบายใจมากแล้วใช่ไหม?”
“แม่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับกิจจา ทั้งหมดมัน…..
“เธอเงียบเลย!”
คําพูดบุริศ ยังพูดไม่จบ ก็โดนคุณนายตระกูลโตเล็กตำหนิ นรมนเห็นคุณแม่โกรธจนเป็นแบบนี้ ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก ครินท์ถึงได้ตอบสนอง
“ไม่คิดว่าเจ้าเด็กแสบนั้นจะกล้าออกจากบ้าน? ฉันอยากจะหัก ยาเขาจริงๆ!”
“ถ้าเธอกล้าแตะต้องหลานชายฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันจะหักขา เธอก่อน!”
คราวนี้คุณนายตระกูลโตเล็ก โกรธจริงๆ แล้ว บางทีเพราะการ จากไปของเด็กๆ เลยทําอะไรไม่ถูก จึงระบายความโกรธที่ครินท์
ตริน ตกตะลึง จากนั้นก็หันตัวเดินไป
“จะไปไหน?”
คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็ถามขึ้นอย่างอดไม่
ครินท์พูดขึ้นอย่างร้อนใจ “จะไปไหนได้ล่ะครับ? ไปตามหาลูก สิครับ!
ในเวลานี้ เขาเป็นพ่อที่ร้อนรนใจโดยสมบูรณ์
“ใช่ๆๆ ตามหาเด็กก่อน
นรมนรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ยังไม่ทันได้ล้างหน้า ก็ออกไปกับบุรี ศทันที
คนอื่นๆ ของตระกูลโตเล็กก็รีบตามหาอย่างรวดเร็ว
พวกเขาไม่กล้าตามหาอย่างโจ่งแจ้ง กลัวว่าหลังจากข่าวแพร่ ออกไป คนเหล่านั้นที่คิดร้ายกับตระกูลโตเล็กจะฉวยโอกาสท่า ร้ายเด็กๆ
แผนการใดๆ ก่อนหน้านี้ไม่สามารถดำเนินการได้ในตอนนี้ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการตามหากานต์และกิจจาแล้ว
นรมนร้อนรนจนหัวใจสั่นด้วยซ้ำ
ไม่ต้องกังวลเกินไปนะ เด็กเจ้าเล่ห์อย่างกานต์ไม่เป็นอะไร หรอก”
บุรีศร์ทำได้แค่ปลอบนรมนแบบนี้ แต่ตัวเองก็รู้สึกใจเย็นไม่ลง
เมื่อนรมนและบริศร์ผ่านถนนตรอกซอยเพื่อตามหากานต์และ กิจจา เด็กทั้งสองคนก็นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินมาถึงสถานที่ที่อยู่บนนามบัตรสมชาย
ว้าว ทีนี่ดีมากจริงๆ เลยนะเนี่ย!
กิจจาเห็นคลับยิงปืนตรงหน้า ก็ประหลาดใจเป็นพิเศษ
กานต์คิดว่ามันเป็นแค่เวิร์คช็อปเล็กๆ ไม่คิดว่าจะมีป้ายใหญ่ แบบนี้ และตกแต่งได้สวยงามอลังการมาก
“ฉันบอกแล้ว เราต้องมีท้องฟ้าเป็นของตัวเองแน่ๆ กานต์จับมือกิจจาเดินเข้าไปอย่างภูมิใจ
ในตอนแรกไม่มีใครสังเกตเห็นเด็กทั้งสอง หลังจากกานต์ เข้าไปแล้ว ก็เห็นผู้ปกครองหลายคนพาเด็กมาชมและลงทะเบียน พวกเขาก็ตามด้านหลังคนอื่นๆ
กิจจาถามขึ้นอย่างไม่ค่อยสบายใจ “เรามาลงทะเบียนไม่ใช่เห
รอ? ทําไมต้องตามพวกเขา?”
“ลองหยั่งเชิงสภาพความจริงข้างในดูหน่อย ไม่งั้นเราจะโง่ และชื่อบื่อมาก”
คำพูดทานต์ทำให้กิจจารู้สึกสมเหตุสมผลทันที
“ใช่ๆๆ นายฉลาดจัง
ทั้งสองคนเดินตามหลังคนอื่น ได้ยินผู้อธิบายบรรยายให้คู่ สามีภรรยาตรงหน้าว่าจะเจออะไรบ้าง ถึงกับพาพวกเขาไปเยี่ยม ชมผลลัพธ์ที่ดีเยี่ยมของสมาชิกที่นี่ นอกจากนี้ยังมีบอร์ด เกียรติยศอะไรบางอย่างด้วย
เหล่าผู้ปกครองพึงพอใจมาก กานต์และกิจจาก็รู้สึกดีเช่นกัน เมื่อพวกเขากำลังจะจ่ายเงิน ด้านนอกก็มีเสียงความปั่นป่วน เกิดขึ้นกะทันหัน
“เกิดอะไรขึ้น?”
ผู้จัดการถามบอดี้การ์ดที่เข้ามาอย่างไม่ค่อยสบายใจ
บอดี้การ์ดพูดเสียงทุ้ม “ไม่รู้ครับ ด้านนอกเหมือนมีคนของ ตระกูลโตเล็ก ต้องการสืบหาอะไรบางอย่าง เราก็ไม่กล้าถาม มากเหมือนกัน คนที่นำมาคือประธานบริษัทยั่วกรุ๊ปจำกัด คุณชายรองตระกูลโตเล็ก คุณตรินท์ครับ”
เมื่อกานต์และกิจจาได้ยิน ทั้งสองคนก็ตกตะลึงทันที จากนั้นก็ อาศัยร่างเล็กของตัวเอง ค่อยๆ เคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ ท่ามกลางผู้คนเหล่านี้
“ทํายังไงดี? แคดดิฉันมาแล้ว ถ้าให้เขาหาฉันเจอ ฉันต้องโดน
ตายแน่!!
กิจจากลัวจริงๆ
กานต์ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ถามขึ้นเสียงเบา “นายได้ทิ้งข้อ บกพร่องอะไรไว้หรือเปล่า?”
“เปล่า ไม่มีแน่นอน
กิจจารับสายหน้า
กานต์พูดเสียงทุ้ม “แปลกจัง ถ้าไม่ได้ทิ้งข้อบกพร่องอะไรไว้คุณอาเขาจะมาหาเราที่นี่ทันทีเลยได้ยังไง? เราออกมาตอนกลาง ดึก กว่าจะแอบมาถึงสถานที่นี้ได้ แต่คุณอาเหมือนจะมาที่นี่ โดยตรงเลย
“แล้วทํายังไงดี?”
ตอนนี้กิจจาไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น
ทั้งสองคนหนีออกจากบ้านมา เพราะหลีกเลี่ยงความเข้มงวด การสั่งสอนของครินท์ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ถ้าโดนจับตัวกลับไปได้ ไม่รู้พวกเขาจะได้แบกรับอะไร
เมื่อคิดถึงตรงนี้ กิจจาก็รู้สึกหวาดกลัวเป็นพิเศษ
กานต์เห็นกิจจากลัวจะเป็นแบบนี้ ก็พูดเสียงทุ้ม “นายไม่ต้อง กลัว ตามฉันมา เราหาที่หลบกันก่อน แต่คุณอาเดินมาหาพวกเรา ไม่เจอก็พอ”
“แต่เราจะซ่อนที่ไหนได้อะ?”
“นายตามฉันมา”
กานต์ถึงมือกิจจาไปยังสถานที่ที่มีคนพลุกพล่าน
ยิ่งคนเยอะเท่าไร คนที่สังเกตเห็นพวกเขาก็ยิ่งน้อย
กานต์กับกิจจาเหมือนปลาซิวสองตัว แอบเดินไปรอบๆ ท่ามกลางฝูงชน จากนั้นตอนที่ได้ยินเสียงผู้จัดการเรียกประธาน ตนท์ ทั้งสองคนก็ผลักห้องข้างๆ เข้าไปซ่อน โดยไม่รู้ตัว
ที่นี่น่าจะเป็นห้องทำงานของใครสักคน ดูตกแต่งดีมาก แต่ที่นี่เปิดโล่งทั้งหมด ไม่มีทางซ่อนตัวได้อย่างแน่นอน
“ทํายังไงดี? เราออกไปตอนนี้ก็ถูกจับได้เลยหรือเปล่า?
ตอนนี้กิจจาคิดอะไรไม่ได้แล้ว
การมาของครินท์ทำให้เขาสับสนอย่างสิ้นเชิง
กานต์มองซ้ายขวา ทันใดนั้นก็พบช่องระบายอากาศ
ตำแหน่งช่องระบายอากาศค่อนข้างมองไม่เห็น แต่มันก็แคบ มาก เหมาะสําหรับเด็กตัวเล็กอย่างพวกเขาซ่อนตัว แต่พวกเขา ไม่ส่งเสียง ก็น่าจะไม่มีใครเห็น
“เร็ว ไปซ่อนที่ช่องระบายอากาศด้านบนกัน
คำพูดของกานต์ทําให้กิจจาตกตะลึงนิดหน่อย
“จะขึ้นไปยังไง? ที่นี่ไม่มีที่ให้ปีนขึ้นไปได้นะ”
“หน้าต่างไง เหยียบหน้าต่างขึ้นไป เร็วเข้า!”
กาน รีบผลักกิจจาไปที่ข้างหน้าต่าง
เวลานี้แล้ว กิจจาก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น ตอนนี้รู้สึกขอบคุณตรินท์ นิดหน่อยที่ฝึกฝนเขาในช่วงนี้ ทำให้เขาขึ้นไปช่องระบายอากาศ
ได้อย่างราบรื่นและรวดเร็วมาก
เขาออกแรงนิดหน่อยในการเคลื่อนฝาช่องระบายอากาศไว้ ข้างๆ จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้กานต์ขึ้นมา
เทียบกับกิจจาแล้ว การเคลื่อนไหวของกานต์เร็วมาก
เด็กแสบทั้งสองซ่อนเข้าไปในนั้นอย่างรวดเร็ว และต่างร่วมมือ กันปิดช่องระบายอากาศ
ขณะที่พวกเขาทำเสร็จแล้ว จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้า จากนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิด
“ประธานตรินท์ คุณดูสิ ทำไมวันนี้คุณมีเวลามาที่นี่?” ผู้จัดการเดินตามหลังบุริศร์ด้วยใบหน้าประจบประแจง
เมื่อกานต์และกิจจาสองคนเจอกรินท์ ทั้งสองก็แทบไม่ขยับตัว
ต้องทําตัวดีๆ
พวกเขาโชคร้ายกันเกินไปหรือเปล่า?
ที่นี่มันห้องผู้จัดการไม่ใช่เหรอ?
แต่พวกเขาเห็นครินท์นั่งเก้าอี้ด้านหลังโต๊ะทำงานทันที มองผู้ จัดการอย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้น “ฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องให้นาย
“ครับๆๆ ประธานตรินท์สั่งได้เลยครับ”
ผู้จัดการดูเหมือนจะกลัวครินท์มาก เหงื่อผุดบนหน้าผาก
ตรินท์พูดอย่างเย็นชา “เมื่อวานกลางดึกกิจจาลูกชายฉันหนี ออกจากบ้านไป และคนที่หนีไปด้วยยังมีกานต์ลูกชายของพี่ ใหญ่ฉัน นี่คือรูปของพวกเขาสองคน นายให้คนด้านล่างออกไป ตามหาหน่อย พยายามตามหาเขาให้ดีที่สุด แต่จำไว้ว่าให้ตาม หาเงียบๆ ห้ามเปิดเผยต่อสาธารณะ ห้ามให้คนอื่นรู้ว่าตระกูลโตเล็กเราทําเด็กหาย
“ครับๆๆ!”
เมื่อผู้จัดการได้ยิน ก็ยิ่งเครียด มือที่ถือรูปภาพกำลังสั่ง
แต่เขายังไม่ทันหยิบรูปภาพขึ้นมา ก็ได้ยินครินท์พูดเสียงทุ้ม “ตามหาพวกเขา ทำให้กิจจาลูกชายฉันสลบกลับมา ส่วน
กานต์และกิจจาตัวแข็งทื่อทันที
ผู้จัดการไม่ค่อยเข้าใจ มองตรินท์ตรงๆ แล้วถามขึ้น ทำยังไง
กับกานต์ครับ?”
“หาที่ที่ไม่มีใครค้นพบแล้วฆ่าซะ จากนั้นก็โยนลงทะเล อย่าทิ้ง
ร่องรอยไว้
กานต์ไม่กล้าเชื่อหูตัวเองเลย
ว่าไงนะ?
คุณอาแท้ๆ ของเขาอยากฆ่าเขาเหรอ?
กิจจาก็ตกใจจนสับสนหวาดกลัวแล้ว
นี่แด๊ดดี้ของเขาเหรอ?
ทําไมเป็นแบบนี้?
ทําไมแต๊ด ต้องอยากฆ่ากานต์ด้วย?
เขามองกานต์ เห็นสีหน้ากานต์ค่อนข้างแย่ ก็เกือบจะเอ่ยปากแต่กานต์รู้สึกได้ จึงปิดปากเขาแน่น
ล้อเล่นหรือเปล่า!
ตอนนี้ถ้าถูกตรินท์รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน พวกเขาจบเห่แน่ ผู้จัดการได้รับคำสั่งนี้แล้วก็ประหลาดใจนิดหน่อย
“ทำไม? จัดการเรื่องนี้ไม่ได้เหรอ?”
“เปล่าครับ ประธานครินท์ ตอนนี้เด็กครอบครัวคุณหนีออก จากบ้าน ตระกูลโตเล็กต้องตามหาทุกที่ คนของเราถ้าทำอะไร กานต์ เกรงว่า…….
ผู้จัดการค่อนข้างหวาดกลัว
ตรินท์หัวเราะเยาะแล้วพูดขึ้น “ครูฝึกยิงพวกนั้นลูกน้องนายไม่ เก่งเหรอ? คลับนี้มีเพื่ออะไร? เท่าที่ฉันรู้ กานต์ชอบยิงปืนมาก ให้ครูฝึกลูกน้องนายตามหาเขา ไปดูตามสนามเด็กเล่นยิงปืน ถ้าเจอเขาก็ดึงดูดเขาด้วยคลับยิงปืน แค่เข้ามาในคลับ เราก็ทํา อะไรก็ได้ แน่นอนว่าตระกูลโตเล็กตามหาเขาทุกที่ นายพยายาม หลีกเลี่ยงคนของตระกูลโตเล็กให้มากที่สุด ห้ามเผชิญหน้ากับ พวกเขาตรงๆ โดยเฉพาะบริศร์และนรมน
“ครับ!”
ผู้จัดการถึงได้หยิบรูปถ่ายขึ้นมา
เห็นเด็กสองคนที่มีลักษณะค่อนข้างคล้ายกันในรูปภาพ เขา ถามขึ้น “ในนี้คนไหนคือคุณชายครับ?”
“นี่กิจจาลูกชายฉัน”
ครินทหารูปภาพกิจจาออกมาทันที จากนั้นก็ยื่นให้ผู้จัดการ
“ฉันอยู่ที่นี่นานมากไม่ได้ ฉันยังต้องออกไปแสร้งทำเป็นตาม หาเด็กๆ กับพวกเขา ครั้งนี้เป็นโอกาสสำหรับเรา ให้ลูกน้องนาย ฉลาดๆ หน่อยนะรู้ไหม?”
“ครับ!”
ผู้จัดการรีบพยักหน้า
ครินท์พูดจบก็ออกไปจากห้องทำงาน
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
