บทที่ 492 คุณคิดว่าคุณเป็นใคร
ในตอนนี้กานต์แทบมีความคิดอยากจะฆ่าคน แต่เขากลับไม่ สนใจคุณแม่ของทองเอกเลยสักนิด เขาวิ่งมาพยุงกมลขึ้นทันที
“เจ็บตรงไหนไหม?”
กานต์กังวลเป็นอย่างมาก
เมื่อเห็นว่าแก้มซ้ายของกมลเริ่มบวมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สายตาของกานต์ก็เปลี่ยนไป
“พี่คะ เจ็บ!”
นรมนไม่เคยโดนกระทำอะไรอย่างนี้มาก่อน ชั่ววินาทีน้ำตา จึงพลันหลั่งไหลออกมา
ทางด้านคุณแม่ของทองเอกกลับแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “พวกเด็ก บ้า ไม่รู้จักเจียมตัว แล้วยังกล้ามาเทียบชั้นกับทองเอกลูกฉันอีก นะ? หาเรื่องเข้าตัวแท้ๆ
แม้ว่าครูจิมมี่จะไม่รู้ถึงสถานะของกานต์และกมล แต่เมื่อเห็น รังสีผู้ดีจากตัวนรมนตอนที่มาส่งเด็กๆ เมื่อเช้า เธอก็พอจะรู้ว่า ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่
ยิ่งพอตอนนี้คุณแม่ของทองเอกมาทำร้ายลูกของชาวบ้านเขา อย่างนี้อีก เธอไม่รู้จริงๆว่าต้องอธิบายกับนามนอย่างไรดี
“คุณแม่น้องทองเอก
มันชักจะมากเกินไปแล้วนะคะ เด็กๆทะเลาะกันเอง ทำไมผู้ใหญ่อย่างคุณต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือเลย
ล่ะคะ?”
ครูจิมมี่เริ่มมีน้ำโห
คุณแม่ของทองเอกกลับพูดออกมาอย่างไม่แยแสว่า “ฉัน แล้วมันจะทำไม? เพิ่งย้ายมาใหม่ เลยยังไม่รู้สินะว่าฉันไม่ใช่แค่ คนธรรมดา? คนสมัยนี้ มีแต่อยากดั้นดันส่งลูกมาเรียนใน โรงเรียนผู้ดี แต่ไม่มีปัญญาสั่งสอนลูกเลยหรือไง !
กานต์ลุกพรวดขึ้นมา จากนั้นก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆคุณแม่ของ ทองเอก แล้วเตะเข้าที่เข้าของเธอทันที
กระดูกบริเวณหัวเข่าอ่อนแรงที่สุดในร่างกายของมนุษย์
คุณแม่ของทองเอกไม่ได้ตั้งตัว เมื่อถูกกานต์เตะเข้าที่หัวเข่า เธอจึงทรุดลงกับพื้นจนเกิดเสียงดัง “ตูบ” ทำเอาทุกคนยืนอึ้งอยู่
กับที
กานต์พูดออกมาเสียงเย็นว่า “แล้วคุณจะมีน้องสาวผมยังไง ก็ได้งั้นเหรอ? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?”
กานต์ในวินาทีนี้แทบอยากฆ่าคน
มีแค่เขาที่สามารถแกล้งกมลได้ แต่เมื่ออยู่ข้างนอก กมลคือ สิ่งล้ำค่าของตระกูลโตเล็กผู้หญิงปากร้ายคนนี้ไม่มีสิทธิ์มาสั่ง สอนเธอด้วยซ้ำ
แม่ของทองเอกคิดไม่ถึงเลยว่าแค่เด็กคนหนึ่งจะมีเรี่ยวแรง มากมาย ถึงขนาดทำให้เธอทรุดลงกับพื้นได้ เธอโมโหจนกรีตร้องเสียงแหลมออกมา
“ไอ้เด็กบ้า ฉันจะฆ่าแก
เมื่อเห็นว่าสงครามกำลังจะเกิดขึ้น ครูจิมมี่ก็แทบอยากจะ
ร้องไห้
ในตอนนี้เอง นรมนก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นคุณแม่ของทองเอก กำลังฟาดแขนใส่กานต์ นรมนก็เข้าไปถีบผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่
ตอนแรกกานต์เตรียมตัวจะสู้กับแม่ทองเอก แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าจู่ๆ นรมนจะโผล่มากระโดดถีบแม่ทองเอกตัวปลิว จนร่างกาย อวบอ้วนของอีกฝ่ายชน โต๊ะแถวนั้นไปหลายตัว
“โอ๊ย! จะฆ่ากันเหรอ! คิดจะฆ่ากันชัดๆ!
แม่ของทองเอกรู้สึกเหมือนกระดูกจะหัก เธอกรีดร้องออกมาเสียงแหลมราวกับหมูถูกเชือด
ครูจิมมี่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นการต่อสู้แบบนี้มาก่อน เธอตกใจ จนขาอ่อนไปในชั่วขณะ
“คุณแม่น้องกานต์ เรื่องนี้ฟังฉันอธิบายก่อนนะคะ”
“หม่ามี ผู้หญิงคนนั้นตึกมล”
เมื่อเห็นนรมนมา กานต์ก็เป็นฝ่ายเดินเข้าไปหา พร้อมกับ ลากกมลมาอยู่ตรงหน้านามน
“หม่ามี้ หนูเจ็บ!”
กมลร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด
เดิมทีเธอสวมใส่ชุดกระโปรงเจ้าหญิงสีขาว แต่ตอนนี้
กระโปรงของเธอกลับเลอะเทอะไปหมด บนหน้าก็มีรอยบวมช้ำ
ความกรุ่น โกรธของนรมนก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณตีลูกสาวฉัน?”
นรมนก้าวเข้าไป แล้วฉุดกระชากแม่ของทองเอกขึ้นมา
แม่ของทองเอกร้องเอะอะโวยวาย คิดไม่ถึงเลยว่าคนท่าทาง ปวกเปียกอย่างนรมน จะกระชากเธอขึ้นมาได้
เธอพูดออกไปอย่างหยาบคายว่า “ฉันตีแล้วจะทำไม? ใครให้ ลูกชายแกมาตีลูกชายฉันก่อน? เห็นไหมว่าลูกฉันถูกลูกแกตีจนมี สภาพแบบไหน?”
นรมนหันไปมองทองเอก
ทองเอกกลัวนรมน พอเห็นหม่ามีของตัวเองถูกนรมนนิ้วปีก เหมือนลูกไก่ในกำมือ ก็ร้องไห้ออกมาทันที
ตอนนี้ครูจิมมี่ปวดหัวเป็นอย่างมาก
“คุณแม่น้องกานต์ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนะคะ เราอย่าใช้ กำลังกันเลย ค่อยๆคุยกันดีกว่าไหมคะ?”
“คุยกันดีๆงั้นเหรอ? ตอนที่ฉันยังไม่มา ทำไมไม่คุยกันดีๆล่ะ? ผู้ใหญ่รังแกเด็กทั้งสองคน ตอนนี้ยังจะให้ฉันคุยดีๆอีกเหรอ? ถ้า ฉันไม่บังเอิญมาถึงพอดี เมื่อกี้ลูกชายฉันคงถูกตีไปด้วยแล้วไข่ไหม?”
นรมน โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
ลูกของเธอ เธอยังไม่กล้าลงไม้ลงมือด้วย แต่นี้ใครจะไปคิดว่า พอมาถึงจะเห็นคนอื่นทำร้ายลูกตัวเองอย่างนี้
ที่สำคัญก็คือทำร้ายลูกสาวสุดที่รักของเธอ
บริศ เดินตามบรมนเข้ามา เมื่อเห็นภาพเบื้องหน้า ดวงตาของ เขาก็ทอแววเยือกเย็น
“กมล มาหาแด๊ดดี้!”
จู่ๆบริศร์ก็พูดออกมา
กานต์กับกมลถึงได้รู้ว่าบุริศร์ก็มาด้วย
กานต์ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา แต่กมลกลับงอแงเป็น อย่างมาก เธอปล่อยโฮออกมา แล้ววิ่งไปหาบุริศร์
“แด๊ดดี้! ทองเอกกระชากกระโปรงหนูตอนหนูไปเข้าห้องน้ำ แล้วทีนี้พี่ชายเลยสั่งสอนเขาไปหนึ่งหมัด หม่ามีของเขาจะดี ชาย หนูไปยืนบังให้พี่ เธอก็เลยตีหนู แด๊ดดี้ดูสิ หนูเจ็บหน้ามาก เลย แด๊ดดี้หนูจะไม่สวยไหม?”
กมลร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด แม้ว่าเธอกำลังร้องไห้ แต่ ก็สามารถถ่ายทอดทุกอย่างออกมาได้ชัดเจน
ดวงตาของบริศ ทอแววเยือกเย็นยิ่งกว่าเดิม
“กระชากกระโปรงลูกสาวฉันตอนเข้าห้องน้ำงั้นเหรอ? หม?”
เสียงของบุริศ เย็นยะเยือกเหมือนลมหนาวในฤดูหนาว จน ทำให้ทุกคนสั่นกลัว
กับคนอื่นๆพวกเขาอาจจะไม่รู้จัก แต่ถ้าไม่รู้จักบริศ เลยก็คง เป็นไปไม่ได้
ไม่ว่าจะเป็นแม่ของทองเอกหรือ ครูจิมมี่ ต่างก็กลัวจนแทบ ไหล
ไม่มีใครคาดถึงเลยว่า กานต์กับกมลจะเป็นถึงลูกของบุริศร์
อาจเป็นเพราะพวกเขาไม่ได้ใช้นามสกุลของบุริศร์, เลยไม่มี ใครคาดคิดว่าพวกเขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลโตเล็ก ตอนนี้เมื่อได้รู้ว่าทั้งสองเป็นลูกชายและลูกสาวของบุริศร์ ครู
จิมมี่ก็รู้สึกว่าชีวิตการเป็นครูอนุบาลของตัวเองคงใกล้สิ้นสุดแล้ว
“ประธานบริศร์ ต้องขอโทษจริงๆนะคะ ที่ฉันไม่รู้ว่ากานต์กับ กมลเป็นลูกของคุณ ขอโทษด้วยค่ะ”
“ถ้าไม่ใช่ลูกผมก็จะโดนคนอื่นกลั่นแกล้งในโรงเรียนยังไง ก็ได้เหรอ?”
เสียงของบุริศ เยือกเย็นเป็นที่สุด
เมื่อเขาเห็นว่านรมนยังกระชากคอเสื้อแม่ทองเอกอยู่ ก็พูด ออกมาว่า “นรมน อย่าใช้กำลัง คุณไม่ควรลดตัวไปใช้กำลังกับ คนแบบนี้ กานต์ พาหม่ามานี้
กานต์เชื่อฟังคำพูดของบุริศร์
เขาเดินมาหยุดตรงหน้านรมน แล้วพูดว่า “หม่ามี หม่ามี สุขภาพไม่ค่อยดี อย่าถือสาอะไรกับคนแบบนี้เลย ตอนนี้มีผู้ชาย อยู่ด้วยทั้งสองคน ผู้หญิงบอบบางแบบหม่ามีไม่ต้องออกแรง หรอก”
นรมนชะงักเล็กน้อย
เธอคือผู้หญิงบอบบางเหรอ?
แต่เมื่อเห็นลูกชายปกป้องตัวเอง นรมนจึงเลือกปล่อยแม่ของ ทองเอกไป
นรมนกับกานต์เดินมาหาบุรีศร
บุริศร์หันไปมองแม่ของทองเอก แล้วจึงพูดเสียงเย็นขึ้นมาว่า “เก่ง ลูกคุณถึงขนาดกล้ามากระชากกระโปรงลูกสาวผม ผม ก็จะหมายหัวลูกชายคุณเอาไว้ ส่วนคุณกล้ามาทำร้ายลูกสาวผม ผมก็จะหมายหัวคุณเอาไว้เหมือนกัน ไหนบอกมาว่าครอบครัว คุณทำธุรกิจอะไร? ทำไมกล้าอย่างนี้! หม?”
เมื่อบริศ เอ่ยถามถึงธุรกิจของครอบครัวตัวเอง แม่ของ ทองเอกก็แทบทรุด
“ประธานบริศร ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรลงไม้ ลงมือกับเด็กๆ เป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันอบรมสั่งสอนลูก ไม่ดี ปล่อยให้ลูกตัวเองทำพฤติกรรมแย่ๆกับลูกของคุณ ฉันผิด เอง ฉันยอมรับผิด ฉันสมควรโดนทำโทษ
แม่ของทองเอกพูดพร้อมกับตบหน้าตัวเองไม่หยุด ด้วยแรงที่เยอะกว่าที่คบกมลไปเมื่อ
ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกว่าแบบนี้ไม่ค่อยดี
เมื่อกี้เพราะเห็นลูกชายโดนรังแก เธอถึงได้ลงไม้ลงมือด้วย ความหุนหันพลันแล่น
ตอนนี้เด็กๆก็อยู่ด้วย ให้มาเห็นบริศร์จัดการกับคนผิดด้วยวิธี แบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่
นรมนกระตุกชายเสื้อของบริศร์ เพื่อให้รับรู้ว่าจะปล่อยให้ เรื่องเป็นแบบนี้ไม่ได้
บุริศร์เองก็รู้ว่าไม่ควรให้เด็กๆ คิดว่าตัวเองสามารถใช้อำนาจ ข่มขู่คนอื่นได้ตามอำเภอใจ ดังนั้นหลังจากที่แม่ทองเอกตบตัว เองเป็นครั้งที่สิบแปด บุริศร์ก็เอ่ยพูดเสียงนิ่งขึ้นมาว่า
“เอาล่ะ มันเป็นเรื่องระหว่างเด็กๆ ผมคิดว่าครูจิมมี่คง สามารถจัดการได้ ส่วนผู้ใหญ่อย่างเราๆ ก็ควรฟังที่คุณครูพูด ถึงยังไงที่นี่ก็คือโรงเรียน คุณครูมีสิทธิ์ตัดสินใจทุกอย่าง”
ครูจิมมี่ที่จู่ๆถูกกล่าวถึงก็ชะงักไปในทันที จากนั้นก็เอ่ยถาม ขึ้นมาอย่างวางตัวไม่ถูก ” ประธานบริศร์ คุณนายบุริศร์ ฉันควร จัดการยังไงคะ?”
“ปกติจัดการยังไงก็จัดการอย่างนั้นล่ะครับ”
บุรีศรวางกมลลง แล้วพูดขึ้นมาว่า “ลูกรัก ที่นี่คือโรงเรียน หนู ต้องฟังที่คุณครูเขาพูด โอเคไหม?”
กมลหยุดร้องไห้ไปแล้ว
ต้านกานต์ แค่มอง แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ส่วนแม่ของทองเอกตอนนี้แม้แต่หายใจแรงๆก็ยังไม่กล้า เพราะกลัวว่าบุริศร์จะเอาเรื่องครอบครัวของตัวเอง
เมื่อครูจิมมี่เห็นว่าบุริศร์ต้องการให้ตัวเองจัดการจริงๆ ก็เริ่ม เหงื่อผุด แต่เมื่อนึกถึงชีวิตการทำงานของตัวเอง เธอก็พูด หายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “ทองเอก หนูเป็นฝ่ายผิดก่อนที่ไป กระชากกระโปรงกมลแบบนั้น บอกครูได้ไหม ว่าทำไมหนูทำ อย่างนั้น?”
ทองเอกตกใจกลัวจนตัวสั่น
แม่ของทองเอกจึงเดินเข้ามาหา แล้วผลักลูกตัวเองออกไป พร้อมกับพูดว่า “แกรีบพูด ทำไมไปกระชากกระโปรงเขาแบบ นั้น?”
“ผมอยากให้เธอร้องไห้ ใครใช้ให้เธอไม่เล่นกับผมล่ะ? กมล เล่นกับเพื่อนทุกคน ยกเว้นผมคนเดียว”
ทองเอกรู้สึกน้อยใจยิ่งกว่าเดิม
นรมนกับบุริศร์ต่างก็พากันนิ่งอึ้ง
“กมล มันเรื่องอะไรกันลูก?”
นรมนคิดว่าลูกตัวเองก็เป็นเด็กนิสัยดีคนหนึ่ง แล้วทำไมถึงได้ผลักไสเพื่อนแบบนี้?
กมลท่าปาก แล้วพูดออกมาว่า “ก็หนูไม่อยากเล่นกับคนที่ รดกางเกง นา”
เมื่อกมลพูดออกมาแบบนี้ ทองเอกก็ยิ่งร้องไห้ออกมาอย่าง
“ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้รดกางเกง, น้ำมันกระเด็นใส่กางเกง ฉันต่างหาก”
“นายพูดมั่ว เห็นๆอยู่ว่านายรดตรงนั้นของนาย กมลไปยังเป้ากางเกงของทองเอก นรมนกับบริศร์เม้มปาก
กมลนี้ช่าง……
พวกเขาเริ่มหมด จะพูด
กานต์กลับพูดเสียงต่ำขึ้นมาว่า “ถึงกมลจะไม่เล่นกับนาย แต่ นายจำเป็นต้องมากระชากกระโปรงเธอด้วยเหรอ? นายเป็น อันธพาลหรือไง?”
“นายนั่นแหละอันธพาล ทั้งครอบครัวนายเป็นอันธพาลหมด เลย!”
ทองเอก โต้เถียงในทันที
นรมนรู้สึกว่าที่ทองเอกพูดมาก็ค่อนข้างมีเหตุผล
นรมนไม่เล่นกับเพื่อนเพียงเพราะเพื่อนรดกางเกง และถึงขั้น เป้ากางเกงเพื่อนต่อหน้าคนอื่น
คิดถึงตรงนี้ นามนก็เถียงอะไรไม่ออก เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ต้นเหตุของเรื่องจะเป็นแบบนี้
ทางด้านครูจิมมี่เองก็ชะงักไปเหมือนกัน เธอควรตัดสินคดีระ หว่างเด็กๆยังไงดี?
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
