บทที่ 482 เขาก็ยังคงโกหกตัวเองเป็นจริง ๆ นะ

“ฮัล โล!”

นรมนพยายามให้น้ำเสียงของตัวเองเปลี่ยนเป็นสิ่งที่สุด แต่ไม่ ว่ายังไงเธอก็ยังฝึกฝนมาไม่พอ

ช่วงเวลาแรกบริศร์ก็รู้สึกถึงความผิดปกติของเธอแล้ว

“คุณร้องไห้เหรอ?”

หัวคิ้วของบุริศรขมวดเข้าหากันแน่น เหมือนกับว่าร้อนใจมาก หรือกระทั่งร้อนใจจนลุกขึ้นมา แล้วเพราะเหตุนี้ก็ขยับเขยื้อนโตน เลือดสด ๆ ที่กำลังถ่ายอยู่บนมือ จนทำให้เข็มเบี้ยวไปทันที

“คุณชายบริศ.……….”

โตโน่เห็นแล้วก็เป็นห่วงขึ้นมา จึงรีบกดตัวบริศร์นั่งลงไป จาก นั้นก็มาแทงเข็มให้เขาใหม่

พอนรมนเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะทุกข์ใจขึ้นมา แล้วก็ จามทีหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่ได้ร้องไห้ แค่เป็นหวัดนิดหน่อย แล้ว

ก็เจ็บคอนิดหน่อยด้วย เธอจ้องมองหน้าจอแสดงผลในห้องประชุม แล้วก็โกหกไปหน้าเลย

บริศร์กลับเริ่มร้อนใจขึ้นมาจริง ๆ แล้ว

“เป็นหวัดเหรอ? กินยาหรือยัง? แล้วไปหาหมอมาหรือยัง? หรือว่าให้โหนมาดูคุณที่บ้านหน่อยไหม? ทำไมถึงได้เป็นหวัดได้ ล่ะ? แล้วคุณแม่อยู่ไหม? ให้คุณแม่ต้มน้ำขิงให้คุณหน่อย ร่างกายของคุณตั้งแต่ที่แท้งไปเมื่อครั้งที่แล้วก็ไม่ค่อยแข็งแรง เท่าไหร่ ดื่มน้ำขิงหน่อยจะได้ขับลมเย็นออกไปบ้าง ผมไม่อยู่ข้าง กายคุณ ทําอะไรให้คุณก็ไม่ได้ คุณจะต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะ อีกสองวันผมก็กลับไปแล้ว”

“คุณไม่ต้องร้อนใจไป แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันไม่ได้เป็น อะไรหรอก แค่เป็นหวัดเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร ดู คุณ ใจร้อง คนที่เขาไม่รู้ ยังจะคิดว่าฉันเป็นโรคร้ายแรงอะไรซะ อีก”

คำพูดของนรมนทำให้คิ้วของบุริศร์ขมวดเข้าหากันแน่น

“ ย ย ย พูดไปเรื่อย คุณจะต้องร่างกายแข็งแรง จะต้อง อายุยืนร้อยปี แล้วก็จะจับมือกับผมไปตลอดชีวิตด้วย

ถึงแม้ว่าบุริศร์จะพูดไปแบบนั้น แต่ว่าคิ้วขมวดกันไว้แน่น เหมือนกับว่าสามารถหนีบแมลงวันให้ตายได้แล้ว

เขาดูกระวนกระวายขนาดนั้น ดูร้อนใจขนาดนั้น จนแทบอยาก จะติดปีกบินไปอยู่ข้างกายนอนเลย

เห็นท่าทางแบบนี้ของเขาแล้ว ดวงตาของนรมนกแดงขึ้นมา อีกครั้งเลย

“คุณอย่าสนใจฉันเลย ฉันอยู่บ้านมีสุขดีทุกอย่าง แต่คุณนั่น แหละ อยู่ข้างนอก จะต้องดูแลตัวเองให้ดีนะรู้ไหม? กินอะไรได้ก็ กินเยอะๆ นะ ถ้าไม่สบายตรงไหนก็รีบบอกฉัน ไม่ต้องรีบกลับมา จนทําให้เสียสุขภาพ พอถึงตอนนั้นฉันไม่ยอมจริง ๆ ด้วยนะ

พอได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์ก็ยิ้มขึ้นมาทันทีแล้ว ยิ้มอย่าง พออกพอใจมาก ๆ

“ผมสบายดี คุณวางใจเถอะ กินได้นอนได้ และที่สำคัญไม่ว่า ยังไงผมก็เป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลโตเล็ก จะมาทำให้ตัวเอง ต้องลำบากใจได้ยังไงล่ะ? ผมจะบอกคุณนะ ตอนนี้ผมพักอยู่ใน ห้องเพรสซิเด้นท์สูทในโรงแรมห้าดาว สบายจนไม่รู้ว่าจะสบาย แค่ไหนแล้ว”

นรมนมองดูภาพตรงหน้านี้ แล้วก็รีบเอามือมาปิดปากเอาไว้ ห้องเพรสซิเด้นท์สูท ในโรงแรมห้าดาวเหรอ?
เขา ช่างก็โกหกตัวเองเป็นจริง ๆ นะ!

แต่ว่าเธอจะร้องไห้ไม่ได้ แล้วก็ไม่อาจให้บริศร์รู้สึกถึงความ ผิดปกติของตัวเองได้ จึงได้แต่พยายามอดกลั้นไว้สุด ๆ

“นรมน? ทำไมคุณไม่พูดอะไรแล้วล่ะ?”

ตอนนี้บุริศร์ไม่กล้าโทรวิดีโอคอลกับนรมน พอได้ยินทางเธอ เงียบไป ก็เลยอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาค่หนึ่ง

นรมนรีบสะกดกลั้นความโศกเศร้าและความทุกข์เอาไว้ แล้วก็ พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ฉันกำลังคิดว่าห้องเพรสซิเด้นท์สูทในโรงแรม ห้าดาวที่คุณพูดถึงหน้าตามันจะเป็นยังไง

“คุณไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นมาก่อนสักหน่อย ยังจะมาคิดอะไร

อีก”

“ห้องเพรสซิเด้นท์สูทของต่างประเทศ ฉันไม่เคยเห็นมาจริง ๆ คราวที่แล้วที่ไปประเทศอเมริกาก็ไม่ได้ลิ้มลองสักนิดเลย ต่อไป ถ้าคุณพาฉันไปท่องเที่ยว จะต้องพาฉันไปพักให้หนำใจสักหน่อย

นรมนพูดไปเรื่อยเปื่อย

บนใบหน้าของบริศร์ก็มีรอยยิ้มขึ้นมาทันทีเลย เขายิ้มขึ้นมานั้นสวยมากจริง ๆ เป็นแบบที่แค่คนเห็นก็สามารถเทใจให้ได้แบบนั้น

มักจะพูดกันว่าผู้หญิงแค่ยิ้มโลกละลาย แต่เขาถือได้ว่าเป็น ผู้ชายที่ทำให้คนหลงเสน่ห์ได้

นรมนมองบุรีศร์ที่อยู่ในจอแสดงผลอย่างกับลุ่มหลงเล็กน้อย แล้วชั่วขณะหนึ่งก็พูดขึ้นว่า “อยู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า คุณยิ้มขึ้น มานั้นสวยมากจริง ๆ แล้วฉันมาบ้า ๆ บอ ๆ อย่างนี้ คุณคงจะ แอบข่าฉันอยู่ใช่ไหม?”

“ไม่หรอก ผมจะไปฆ่าคุณได้ยังไง”

ถึงแม้ว่าบุริศร์จะพูดไปแบบนี้ แต่ว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากลับยิ่ง เยอะมากขึ้นแล้ว

เพราะว่ามีรอยยิ้มแล้ว สีหน้าของเขาดูดีขึ้นมากเลย ท่าทีก็ดูดี

ขึ้นมากเหมือนกัน

นรมนเห็นว่าทั้งตัวของเขายังคงเปียกชื้นอยู่ แล้วก็กลัวว่าเขา จะไม่สบาย จึงรีบพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ทางฉันจะไปกินยาแล้ว ไม่ พูดกับคุณเยอะแล้วนะ กานต์กับกมลก็จะไปเข้าโรงเรียนอนุบาล ชั่วคราวแล้ว ต่อไปฉันก็จะต้องไปจัดแจงอีกสักหน่อย ช่วงนี้งาน เยอะ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วละก็ ฉันก็จะไม่โทรหาคุณแล้วนะ ถ้า หากว่าคุณยุ่งมาก ก็พักสักสองวันแล้วค่อยกลับมาก็ไม่เป็นไรนะ

“ทำไม? ไม่เจอกันห้าหกวัน คุณไม่คิดถึงผมเหรอ?”

บริศร์รู้สึกเศร้าขึ้นมาเล็กน้อย

บรมนอยากจะพูดมากจริงๆ ว่าเธอคิดถึง

ทําไมจะไม่คิดถึงล่ะ?

แทบอยากจะบินไปหาตอนนี้ด้วยซ้ำ บินไปอยู่ข้างกายของเขา แล้วก็กอดเขาไว้แน่น ๆ

แต่ว่าเธอทําไม่ได้

นรมนไอแห้ง ๆ ขึ้นคำหนึ่ง แล้วก็ยืมสิ่งนี้มาบดบังความสะอื้น ของตัวเอง

“คิดถึง แต่กลัวว่าคุณจะเหนื่อยเกินไป

“ไม่เป็นไร ขอแค่สามารถเจอคุณได้เร็ว ๆ ผมนอนน้อยลงไป หน่อยก็ไม่เป็นไร เอาล่ะ ผมไม่คุยกับคุณแล้ว คุณรีบไปกินยา เถอะ ถ้าผมกลับไปแล้วคุณยังไม่หายละก็ ดูซิว่าผมจะจัดการกับ คุณยังไง”

“ได้!”

นรมนพูดแล้วก็รีบวางสายโทรศัพท์ไป

เธออดทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ

แต่บุริศร์ที่วางสายไปแล้ว กลับมีสีหน้าผ่องใส เขาพูดกับโตโน่ที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นว่า “ยังมีเวลาอีกสองวัน ร่างกายของผมน่าจะสามารถฟื้นฟูกลับมาได้ทั้งหมด แล้วมั้ง?”

“มันก็ต้องดูอาการการกำเริบของคุณขายบุริศร์ด้วย ถ้า หากว่าพรุ่งนี้ลดลงสักครั้งสองครั้งแล้วละก็ วันมะรืนก็น่าจะพอ ประมาณแล้ว แต่ว่าคุณชายบุริศร์ คุณลองฟังคุณชายป้องสัก หน่อยเถอะ อยู่รอดูอาการเพิ่มอีกสักสองวันเถอะ เมื่อภรรยา ของคุณก็พูดแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าคุณไม่ต้องให้รีบกลับไป

“ที่เธอพูดนั้นมันคำพูดปากกับใจไม่ตรงกัน ทำไมจะไม่รีบร้อน เจอผมล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ ก็มักจะเป็นคนที่ปากกับใจไม่ตรงกันแบบ นี้แหละ นี่ไม่เจอผมมาห้าหกวันแล้ว ไม่รู้ว่าจะร้อนใจขนาดไหน แล้ว เพียงแต่กลัวว่าผมจะเป็นกังวลเท่านั้น ภรรยาผมคนนี้ เป็น คนที่ห่วงใยคนอื่นมากที่สุดเลย แต่กลับมักจะทำให้ตัวเองต้อง สาบากใจ”

พอได้ยินบุริศร์ประเมินตัวเองแบบนี้แล้ว ดวงตาของนรมน

เปียกชื้นขึ้นมาอีกครั้งเลย

ป้องรีบตัดภาพวิดีโอออกไป

โพนี่ตบบ่าของนรมนเบา ๆ แล้วพูดขึ้นว่า “ทุกอย่างจะต้องดี ขึ้น วางใจเถอะ ทางโน้นมีคนของป้องคอยดูแลอยู่ คุณชายบุรี ศร์จะไม่เป็นอะไรหรอก แต่กลับเป็นคุณ อย่าเสียใจมาก คุณรับปากกับฉันแล้ว ว่าจะรักษา ตัวให้ดีไง”

“อืม!”

นรมนพยักหน้า ถึงแม้ว่าในใจจะยังคงไม่สบายใจอยู่ แต่ว่าก็ รู้แล้วว่าบริศทำอะไรอยู่ข้างนอก ความหนักใจที่อยู่ในอกนั้นก็ วางลงได้แล้วเมืองชล

ตอนนี้เขาต้องล่าบากขนาดนั้น แล้วตัวเองยังจะมีเหตุผลอะไร ที่จะเพิ่มภาระให้เขาอีกล่ะ?

ในตอนที่นรมนเดินออกมาจากห้องประชุมนั้น ดวงตาก็บวม แดง

พฤกษ์เห็นว่าเธอเป็นแบบนี้ ก็อดที่จะเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้

“คุณนายครับ มีอะไรเหรอครับ? อาการป่วยมีการ เปลี่ยนแปลงเหรอครับ?”

ความเป็นห่วงของพฤกษ์ทำให้นรมนส่ายหน้าเล็กน้อย

“ไม่เป็นอะไร ฉันกลับไปที่ห้องก่อนนะ” นามนกลับมาถึงห้องพักภายใต้การประคองของ โพนี่ พอเมทิพย์เห็นว่าเธอเคยร้องไห้มา หัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันขึ้นมา

“นี่ตกลงมันเรื่องอะไรกัน? หรือว่าร่างกายเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา จริง ๆ เหรอ?”

นรมนรู้ว่า ถ้าไม่พูดอะไรกับคุมทิพย์สักหน่อยแล้วละก็ เธอก็จะ ไม่มีทางวางใจแน่

“อืม มีปัญหานิดหน่อย

นรมนพูดเสียงต่ำขึ้น จากนั้นก็ให้โพนี่ออกไป

เรื่องของทางนี้ให้เธอแก้ด้วยตัวเองจะดีกว่า

พอดนทิพย์ได้ยิน ก็ร้อนใจขึ้นมาทันที

“เป็นยังไงบ้าง? เกิดปัญหาอะไรแล้วเหรอ?”

“คุณหมอโพนี่บอกว่าฉันอาจจะต้องตัดมดลูกออก ถ้าหากว่า

เกิดตกเลือดเยอะ ๆ ขึ้นมาอีก”

นรมนพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

คมทิพย์ค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย เรื่องนี้เธอรู้อยู่แล้ว ในตอน แรกไม่ได้กะว่าจะบอกนรมน แต่ใครจะไปรู้ว่าโพนี่กลับบอกไป แล้ว

เธออดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “คุณหมอโพนนี่ก็จริง ๆ เลย เรื่องพวกนี้จะมาพูดกับเธอทำไม? ไหนบอกว่าตอนนี้ควบคุม ได้แล้วไง? ขอแค่ให้เรายังดี ๆ อยู่ ก็ไม่มีทางเกิดเรื่องพวกนั้นข็นหรอก”

“เธอรู้เรื่องนี้เหรอ?”

บรมนแกล้งทําเป็นมองคมทิพย์ เหมือนกับเธอไม่จริงใจมาก ยังไงอย่างงั้น

คมทิพย์พูดขึ้นอย่างอึดอัดว่า “ก็ฉันกลัวว่าเธอจะร้อนใจเป็น กังวลนะ? แล้วอีกอย่าง ฝีมือของคุณหมอโพนี่ก็เก่งซะขนาดนั้น คุณหมอจะต้องรักษาเธอได้แน่ เธอไม่ต้องเป็นกังวลหรอกนะ”

“เธอไม่ยอมบอกฉันเลย ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าวันนี้ฉันรู้สึก แปลก ๆ แล้วไปหาคุณหมอโพนี่ เธอกะว่าจะปิดบังฉันไว้นานแค่ ไหนกัน?”

คำพูดตำหนิของนรมนทำให้ผมทิพย์รู้สึกหมดคำพูดแล้ว

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย ฉันก็พูดไปแล้วนี่ เธอจะต้อง หายแน่ ทำไมจะต้องบอกเธอด้วย จะมาทำให้เธอเป็นกังวลไป เปล่า ๆ รอบหนึ่งทำไม? เอาล่ะ เธอวางใจเถอะ เธอเป็นคนดี ขนาดนี้ สวรรค์จะต้องคุ้มครองเธอแน่ ๆ

คมทิพย์คว้าแขนของนรมนมาคล้องไว้ที่หนึ่ง แล้วก็พูดขึ้น อย่างออดอ้อน

แล้วนรมนก็แสร้งทำเป็นใจกว้างมากและพูดขึ้นว่า “เอาเถอะ ฉันจะอภัยให้ที่เธอโกหกฉันครั้งนี้ แต่ว่าห้ามมีครั้ง หน้าอีกแล้วนะรู้ไหม?”

“ได้ ได้ ได้ จะฟังเธอทุกอย่างเลย!”

เมื่อคมทิพย์รู้แล้วว่าเพราะเรื่องนี้นรมนถึงได้ร้องไห้ ก็วางใจ ลงได้สักที

“ทำไมล่ะ? ทำไมนอนยังต้องกำหนดเวลาด้วย? ตอนนี้เธอ ไม่มีเรื่องอะไรไม่ใช่เหรอ ทำไมยังต้องอีกครึ่งชั่วโมงปลุกเธอตื่น ด้วยล่ะ?”

“ฉันมีเรื่องอะไรต้องทำสักหน่อย แต่ว่านอนนี้รู้สึกง่วงแล้ว ตกลงเธอจะช่วยไหม? ถ้าไม่ช่วยฉันก็จะไปหาพยาบาลแล้วนะ”

พูดแล้ว นรมนก็เหมือนกับว่าจะไปหาพยาบาลจริง ๆ แต่กลับ โดนคนทิพย์รั้งเอาไว้

“ได้ ได้ ได้ เธอเป็นแม่ทูนหัวของฉันแล้วพอใจหรือยัง? ฉัน รับปากเธอยังไม่ได้เหรอ? เธอรีบนอนเถอะ สภาพที่เธอร้องไห้ มาซี น่าเกลียดจริง ๆ เลย”

“ใครใช้ให้เธอดูกันล่ะ”

นรมนบ่นพึมพำเสียงต่ำไปคำหนึ่ง แล้วก็ขึ้น

แล้วทั้งสองคนก็พูดคุยกันไปอีกสักพัก นรมนก็พูดเสียงต่ำขึ้น ว่า “ฉันจะนอนสักพัก อีกครึ่งชั่วโมงให้หลังเธอค่อยปลุกฉันตื่น นะ “ไปนอนบนเตียงเลย

พฤกษ์ก็ยังคงมีความเป็นห่วงอยู่บ้าง แล้วก็รีบมาถามอาการ ของนรมน คมทิพย์ก็เลยเล่าเรื่องเมื่อกี้ให้พฤกษ์ฟังไปรอบหนึ่ง พฤกษ์ถึงได้โล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง

“นี่ ยังติดต่อประธานบริศร์ของบ้านคุณไม่ได้อีกเหรอ?” ตอนนี้ผมทิพย์รู้สึกมีข้อคิดเห็นต่อบริศ เต็มไปหมดแล้ว

พฤกษ์พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ผมคิดว่าประธานบริศร์น่าจะมีความ คำนึงของตัวเองอยู่ พวกเราก็ดูแลคุณนายให้ดี ๆ ก็แล้วกัน”

“คุณช่วยแก้ตัวให้เขาไปเถอะ เจ้าบุริศร์คนนี้นี่ รอให้เขากลับ มาก่อน ดูซิว่าฉันจะจัดการเขายังไงบ้าง

พอเห็นว่าแฟนตัวเองฉุนขนาดนี้ พฤกษ์ก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ ถอยออกไปและไปคุ้มกันนรมนต่อไป

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป คมทิพย์จ้องมองนรมนที่กำลังนอนหลับ สบายอยู่ แล้วก็ลังเลอยู่ว่าจะปลุกเธอตื่นดีไหม แล้วก็ในเวลานี้พอดี อยู่ ๆ โทรศัพท์ของนรมนดังขึ้นมาพอดี

บรมนก็ลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พอมองดูเวลา ก็เป็นเวลา ครึ่งชั่วโมงพอดีเลย คมทิพย์ถอนหายใจทีหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “เธอนอนอยู่ทำไม

สะดุ้งตื่นง่ายขนาดนี้? แล้วให้ฉันปลุกเธอ แต่ตัวเองกลับตั้ง

นาฬิกาปลุกไว้เองอีก

นรมนรู้สึกมึน ๆ งง ๆ แล้วถึงพบโทรศัพท์กำลังดังอยู่ เพียงแต่ ว่าเสียงโทรศัพท์นี้ไม่ใช่ของตัวเองเท่านั้น

มันเป็นของกานต์!

หรือว่าเจตต์จะโทรมาเหรอ?

พอนึกถึงทางด้านเจตต์นั้นยังรอให้กานต์ตอบกลับอยู่ หัวคิ้ว ของนรมน ขมวดเข้าหากันแน่น

ตอนนี้ผมทิพย์อยู่ข้างกายตัวเอง แล้วตกลงเขาควรจะพูดเรื่อง นี้กับเจตต์ยังไงดีล่ะ? แล้วถ้าหากพูดไป คมทิพย์ก็ต้องรู้เรื่องทุก อย่างด้วยนะ ?

ไม่ได้จะพูดว่ากลัวคมทิพย์จะไปพูดรั่วไหลไปให้ใคร เพียงแต่ ว่าเรื่องนี้นั้นสำคัญมากจริง ๆ ในขณะที่ยังตามหาคนที่บงการอยู่ เบื้องหลังไม่ได้นั้น นรมนรู้สึกว่ายิ่งคนรู้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดี และที่ สําคัญเธอไม่อยากจะดึงคมทิพย์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยจริง ๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ