บทที่ 476 คุณก็คิดถึงฉันอยู่ใช่ไหม

เจตต์มั่นใจว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง เขาเคยเป็นนายทหารมาก่อน ความรู้สึกของการถูกสะกดรอยตามเขารู้ดี

เขาลงจากรถอย่างเงียบเชียบ ก่อนที่จะจอดรถทิ้งเอาไว้ที่ สนามบิน ถึงได้เดินไปซื้อตั๋วเครื่องบิน ไปประเทศที่อยู่ใกล้เคียง

คนที่สะกดรอยตามเจตต์เห็นว่าเขาขึ้นเครื่องไปแล้ว หลังจาก ที่สืบหาเที่ยวบินของเขา ก็ได้ต่อสายหาใครอีกคน เพื่อคอนเฟิร์ม ว่าทางนั้นมีโครงการที่เกี่ยวข้องกับตระกูลรัตติกรวรกุลจริงๆ และอยู่ในขั้นตอนการเซ็นสัญญา ถึงได้วางใจ

เจตต์เดินทางไปในประเทศที่อยู่ใกล้ที่สุด แต่ก็ไม่ลืมที่จะ สื่อสารกับกานต์ทางเครื่องคอมพิวเตอร์

“ไอ้เด็กบ้า ฉันถูกสะกดรอยตามทันทีที่ออกจากเมืองชลธีเลย แกรู้ไหม?”

กานต่ขมวดคิ้วแน่น

“ไอคิวอย่างคุณคงไม่ได้บินไปเลยโดยตรงหรอกนะ?”

แกคิดว่าฉันโง่นักหรือไง?

จบประโยคเจตต์ ก็ได้พบกับกานต์ที่ผงกศีรษะ เขารู้ว่าเจตต์มองไม่เห็นเขา ก็เลยไร้ความกังวลใดๆ เมื่อไร้การตอบรับจากกานต์ เจตต์เอ่ยต่อ “ฉันจะเข้าไปจัดการเรื่องงานที่บริษัทก่อนเที่ยงคืนค่อยแอบออกไปแล้วกัน แต่ฉัน บอกเอาไว้ก่อน หากแกให้เส้นทางผิดมา พาฉันลงหลุมเข้าถ้ำละ ก็ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่

“ไม่มีทางหรอกหนา

เจตต์และกานต์พูดคุยกันอีกหลายประโยค ก่อนที่จะตัดสาย

เมื่อคุณนายโตเล็กเข้ามา กานต์กำลังเล่นเกมในเครื่อง คอมพิวเตอร์อยู่

“ต้องพักผ่อนแล้ว ห้ามเล่นคอมตลอดเวลาเข้าใจไหม?”

“หากพรุ่งนี้แกดีขึ้น ฉันจะพาแกไปเยี่ยมแม่ของแกที่โรง พยาบาล ฉันว่าแม่ของแกก็คงจะคิดถึงแกมากเหมือนกัน ตอนนี้ กมลไปด้วยไม่ได้ แกเป็นลูกคนโต ต้องไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ของ แกบ้างใช่ไหมล่ะ?”

เมื่อเห็นว่าคุณนาย โตเล็กว่าอย่างนั้น กานต์เอ่ยเสียงแผ่ว “รอ อีกสักสองวันผมค่อยไปดีกว่า คุณย่าฮะ ไข่ผมยังไม่หายดี ผมไม่ อยากเอาไปติดหมาด้วยฮะ ไม่อย่างนั้นอีกเดี๋ยวผมจะคอลไป หาเธอ พูดคุยกับเธอสักหน่อย

“ก็ได้ แกเป็นคนมีความคิด ในเมื่อแกกลัวว่าจะเอาไปติดแม่ ของแก ถ้างั้นก็เอาอย่างที่แกว่าแล้วกัน”

คุณนายโตเล็กเผยรอยยิ้มหวาน ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง ของกานต์ไป
หลังจากที่ออกมาจากห้อง คุณนายโตเล็กได้มุ่งมาที่ร้าน ดอกไม้

นี่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเธอ น้อยนักที่จะมีใครที่สามารถเข้ามา ได้ ดอกไม้ที่ คุณนาย โตเล็กเป็นคนปลูกสร้างกับมือ ทุกต้นล้วน เป็นหยาดเหงื่อแรงใจของเธอ

เธอหยิบบัวรดน้ำขึ้นรดน้ำให้กับดอกไม้ ดูแล้วอิ่มเอมใจ

ไม่นาน เงาร่างปริศนาหนึ่งมุ่งเข้ามา พร้อมเอ่ยทักทายอย่าง นอบน้อมเมื่อเห็นคุณนายโตเล็ก “คุณนาย

“มาแล้วเหรอ?”

แม้ว่าคุณนายโตเล็กจะไปหันกลับไป แต่เธอก็รู้ว่าผู้ที่มาใหม่ เป็นใคร

“ครับ มาแล้ว”

กิมจิรับบัวรดน้ำ ในมือของคุณนาย โตเล็กมาไว้

คุณนายโตเล็กให้เขานั่งลงที่เก้าอี้หวาย “เจตต์ออกนอก ประเทศแล้วเหรอ?”

ครับ ผมสั่งให้คนสะกดรอยตามแล้ว แต่เขารอบคอบมาก เขาบินไปดูงานที่บริษัทเขาครับ

ประโยคของกิมจิทำให้คุณนายโตเล็กหัวเราะออกมา “ถือว่า ไอ้หมอนี่มีสมอง คนของเราคงถูกเขาพบเข้าแล้ว ตอนกลางคืน สั่งให้คนอื่นคอยตามเอาไว้ ครั้งนี้ฝีมือใช้ไม่ค่อยได้
“ครับ แต่ว่าคุณนาย ทำไมท่านถือนักสะกดรอยตามเจต หรือว่าเขาจะรู้ที่อยู่ของคุณขาย?

“เขาไม่รู้ แต่กานต์”

คุณนายโตเล็กจับจ้องไปที่กิมจิที่อยู่ตรงหน้า พร้อมเอ่ยอย่างมี นัย “กานต์เป็นความหวังของตระกูลเรา พรสวรรค์ของเด็กคนนี้ เหมือนกับบุริศร์ในวัยเด็กไม่ผิดเพี้ยน แม้ว่าอายุยังน้อย แต่ รอบคอบ เขาสามารถใช้คอมพิวเตอร์แกะรอยของบริศร์ได้อย่าง ไร้การเคลื่อนไหว สิ่งนี้นอกจากบุรีศร์แล้วไม่มีใครที่สามารถ ทำได้ ในเมื่อเด็กคนนั้นไม่อยากบอกฉัน ฉันก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่ เห็น แต่ฉันเป็นแม่ของบุริศร์ ตอนนี้นอกจากสภาพแบบนี้ของพร มนแล้ว ฉันมีสิทธิ์ที่จะได้รู้ว่าลูกชายของฉันคิดจะทำอะไรกันแน่ ตกลงแล้วมันเกิดอะไรกัน

เมื่อกิมจิได้ฟังคุณนายโตเล็ก เขาถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ทำไมถึงไม่ให้คุณชายรองสะกดรอยตามเจตต์แทนล่ะครับ?

“ตรินท์? ตรินท์ช่วงนี้ยุ่งมาก ส่วนยุ่งอยู่กับอะไรนั้น ฉันไม่ แน่ใจ งานที่บริษัทฮวยกรุ๊ปเองก็เยอะมาก ไม่จำเป็นต้องรบกวน เขาเพราะเรื่องนี้หรอก แกต้องเข้าใจว่าแม้ฉันจะให้แกสะกดรอย ตามเจตต์ ให้ทุกคนในอาณาจักรรัตติกาลฟังคำสั่งของครินท์ แต่แกต้องรู้ว่านายของแกคือใคร

“ครับ!”

กิมจนิ่งไป ก่อนที่จะเข้าใจความหมาย คุณนายโตเล็กเอ่ยเสริม “ฉันมองอาณาจักรรัตติกาล ให้กับนรมันไปแล้ว บรมนก็คือนายของพวกแก แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ยุ่ง เกี่ยวกับอาณาจักรรัตติกาล ฉันให้ครินท์รับช่วงแทน แต่ความ ปลอดภัยของนรมนพวกแกก็ไม่สนใจแล้วงั้นเหรอ?”

เมื่อเห็นว่าคุณนายโตเล็กเริ่มเคร่งครัดขึ้นมา กิมจิหวาดสั้น เล็กน้อย

“คุณนาย เพียงแค่งานที่คุณชายรองสั่งค่อนข้างเยอะ เราไม่ อาจขัดคําสั่งได้

“ไม่อาจขัดคำสั่ง? บอดี้การ์ดตระกูลโตเล็กตั้งมากมาย ตรินท์ ไปใช้พวกเขาได้อยู่แล้ว ไม่ต้องใช้คนของอาณาจักรรัตติกาลทุก เรื่องไป ส่วนภารกิจที่สำคัญที่สุดของพวกแกไม่ใช่การปกป้องพร มนงั้นเหรอ? เป็นถึงนายหญิงอาณาจักรรัตติกาล แต่กลับถูก ลักพาตัว แถมคนที่ไว้วางใจได้ไม่มีสักคน! หากไม่ใช่เจตต์ไอ หมอนั่นมีพรรคพวกอยู่บ้าง สืบค้นที่อยู่ของนรมนจนเจอ พวกแก คงได้แบกร่างที่ไร้วิญญาณของนายหญิงแกมาให้ฉันแล้ว”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ คุณนายโตเล็ก โมโหขึ้นมา

เป็นถึงคุณนายตระกูลโตเล็ก แต่กลับถูกลักพาตัวอย่าง โจ่งแจ้ง ที่น่าขันไปมากกว่านั้น ตอนนี้ยังได้ข่าวคราวของพวกที่ ลักพาตัวเธอว่าเป็นใครกันแน่ นี่เป็นความอัปยศของอาณาจักร รัตติกาล!

“หลายปีมานี้ ฉันเห็นพวกแกทำตัวสูงส่ง จนลืมไปแล้วใช่ไหม ว่าหน้าที่ของแกคืออะไร นายหญิงของพวกแกเกือบเอาชีวิตไม่ รอด สามีของเธอก็ไร้ร่องรอย พวกแกยังจะมีกะจิตกะใจฟังคำสั่งของตนท์ยุ่งอยู่กับเรื่องอื่นอีกเหรอ? ฉันให้พวกแกกลับมาจาก อเมริกา เพื่อคอยรับใช้บริษัทฮัวถูกรุ๊ปงั้นเหรอ? พวกแกเทียบไม่ ได้เลยแม้แต่เด็กน้อยอย่างกานต์

“ยังมีอีกเรื่อง ตั้งเมถูกกักขังที่ตระกูลโตเล็กแท้ๆ แถมมีคน คอยจับตาดูอยู่มากมาย แต่กลับให้เธอหนีไปได้ ฉันไม่รู้ว่าเป็น เพราะบอดี้การ์ดของตระกูลที่ไร้ความสามารถ หรือว่าคนของ อาณาจักรรัตติกาลกันแน่ที่ไร้ประโยชน์

คุณนายโตเล็กยิ่งเอ่ยยิ่งโมโห

กิมจิไม่กล้าแม้แต่หายใจแรง

เขาเองก็มีความลำบากใจเช่นเดียวกัน

ช่วงนี้ ตนท์กำลังกว้านซื้อที่อยู่ แต่คนกลุ่มนั้นไม่อยากย้ายไป ที่อื่น ก็เลยมีการปะทะกับเจ้าของพื้นที่ คอยต่อต้านบริษัทชัวยู กรุ๊ปอยู่ตลอด

ตนท์ให้พวกเขาเข้าไปจัดการเรื่องนี้ พวกเขาเองก็ไม่สามารถ ว่ายังไงได้ ได้แต่ทําตามคำสั่ง แต่ไม่คิดเลยว่านรมนและบริศร์ เองก็เกิดเรื่องขึ้นด้วย

บัดนี้การเผชิญหน้ากับการกล่าวโทษของคุณนายโตเล็ก กิมจิ ไม่สามารถอธิบายใดๆ ได้เลย

เมื่อคุณนายโตเล็กเห็นสภาพของกิมจิ เธอเอ่ยอย่างเย็นชา “ที่ ตลกไปกว่านั้น คือตั้งเมหนีออกไปได้ คนของตระกูลโตเล็กกลับ สืบหาที่ซ่อนของเธอไม่ได้ แถมยังปล่อยให้เธอเข้าไปในห้องพักฟันของนรมนได้ แทบที่จะทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ ที่มีนายเจต อยู่ หากไม่มีเขา ต่อให้พวกแกตายเป็นพันเป็นหมื่นหนก็ชดใช้ ความผิดนี้ไม่ได้”

“ครับ เป็นความผิดพลาดของเรา แต่ผมจำได้ว่าก่อนปมไปได้ สั่งคนให้ดูแลนายหญิง”

“งั้นเหรอ? ถ้างั้นแล้วคนของอาณาจักรรัตติกาลล่ะ? ทำไม ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับเธอถึงไม่มีคนของเราอยู่เลย? อย่าบอกฉัน นะ ว่าภายในอาณาจักรของเราเองที่มีปัญหา!

ประโยคของคุณนายโตเล็กเกินไป

สีหน้าของกิมจิเปลี่ยนไปทันที

“ผมจะสืบหาให้รู้เรื่องครับ

“ตามนายเจตให้ดี ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าลูกชายของฉันทำ อะไรอยู่กันแน่ เกิดเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ เขากลับทิ้งทุกอย่าง แล้วไปจากเมืองชลธี แถมยังไร้การติดต่อกับทุกคน อย่าให้เจต ไหวตัวได้ เวลาคับขันก็ช่วยเขาได้ ทางด้านกานต์ทางที่ดีแกอย่า ทำอะไรทั้งนั้น เด็กคนนั้นฉลาด แล้รอบคอบ หากเขารู้ว่าฉัน เข้าใจทุกอย่าง เด็กคนนั้นคงไม่เชื่อใจฉันอีก

คุณนายโตเล็กถอนหายใจ

หลานรักของเธอ เลือกที่จะไว้วางใจคนนอก ก็ไม่เชื่อใจคุณย่า อย่างเธอ

แม้แต่เด็กคนหนึ่งก็รู้ว่าช่วงนี้ตระกูลโตเล็กมีปัญหา แต่คนที่เป็นถึงหัวหน้าอาณาจักรรัตติกาลกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย

คุณนายโตเล็กรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“ไปเถอะ อย่าทำให้ฉันผิดหวัง ไม่เช่นนั้นฉันคิดว่าอาณาจักร รัตติกาลไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมีอยู่อีกต่อไป

ม มีสีหน้าอึดอัด

เขาเหมือนกับครั้งแรกที่เพิ่งมา จากไปอย่างเงียบๆ แต่สายตา ของคุณนายโตเล็กกลับหยุดอยู่ที่กุหลาบดอกหนึ่ง ไม่ละสายตา

เธอยังจำปฏิกิริยาที่กตัญญูของนรมน ในตอนที่เธอหามันมา ได้อย่างยากเย็น

เด็กคนนี้เป็นคนดี ใสซื่อ ไม่สมควรที่จะได้รับความทรมานถึง

เพียงนี้

ทีแรกคิดว่าตระกูลโตเล็กจะสงบสุข แต่ไม่คิดเลยว่าต้นไม่ อยากหยุดกลับมีคลื่นลมกระหน่ำ

ทางด้านนรมนเงียบสงบ

พลังของคมทิพย์มีขีดจำกัด หลังจากที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนมา ทั้งวันทั้งคืน เธอหลับไปอย่างทนไม่อยู่ มีเพียงบอดี้การ์ดที่อยู่ เป็นเพื่อนนรมน

การรักษาของนรมนสองวันมานี้ดีขึ้นมาก แม้ว่าจะยังคง อ่อนแอมาก แต่เธอดูสดชื่นขึ้นมาก แถมยังไม่ง่วงนอนตลอด เวลาอีกแล้ว
บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอนอนเยอะไปในช่วงนี้ ตกดึกก็ เลยไม่ค่อยง่วงนอนสักเท่าไหร่

เธอคิดถึงบริศ

คิดถึงมาก

ไม่รู้ว่าตอนนี้บริศร์กำลังทำอะไรอยู่กันแน่

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ในขณะที่คิดจะต่อสายหาบุรี ศร์ แต่ก็กลัวว่าเวลานี้บริศร์จะไม่สะดวกรับสาย

นรมนไม่เคยรู้สึกว่าคืนวันจะผ่านไปอย่างยากเหมือนเหมือน ในตอนนี้มาก่อน

ภายนอกที่เงียบสงัด ความมืดมิดกลืนกินทุกสิ่ง มีเพียงความ

โดดเดี่ยวที่ไม่สามารถหลอมละลายไปกับความมืดได้ ความทุกข์

ทนค่อยๆ คืบคลานเข้าสู่กระดูกอย่างช้าๆ ทำให้รู้สึกทรมาน

นรมนกดรูปโปรในวีแชทของบุริศร์ออกมา ถึงได้พบว่าเขา เปลี่ยนรูปโปรเป็นภาพของตนเอง

ผู้ชายคนนี้นี่นะ ผู้ชายคนหนึ่งจะตั้งรูปโปรเป็นภาพของผู้หญิง ไปทําไมกัน?

เธอเลื่อนไทม์ไลน์ของบุริศร์อย่างเบื่อหน่าย และได้ค้นพบว่า ผู้ชายคนนี้น่าเบื่อหน่าย

ไทม์ไลน์เขาไม่มีอะไรเลย เสมือนตอบว่าเขามีวีแชทเอาไว้ เพื่อ คุยกับเธอและส่งคลิปวิดีโอเท่านั้น
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ หญิงสาวถ่ายรูปของตนเอง ก่อนที่ จะโพสต์ลงในไทม์ไลน์ พร้อมกับข้อความ “คุณเป็นความฝันใน ยามราตรี คุณก็คิดถึงฉันใช่ไหม?

หลังจากที่โพสต์รูปภาพลงไป นรมนรู้สึกว่าตนเองเล่นตัวจน เกินไป ปฏิกิริยานี้ทำไมถึงได้เหมือนกับภรรยาที่ถูกสามีทอดทิ้ง เลยล่ะ?

ในขณะที่เธอคิดที่จะลบมันออก กลับมาแจ้งเตือนเด้งเข้ามา หัวใจของนรมนเต้นรัวกระหน่ำ หรือว่าจะเป็นบริศร? เขายังไม่หลับ? เขาออนไลน์อยู่นั้นหรือ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ