บทที่ 451 ทุกอย่างบนโลกล้วนไม่รู้ร่วงหน้า

“เธอเป็นคนลักพาตัวกผลไปจริงใช่มั้ย? หล่อนเอาเธอไปไว้ ไหน? ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตึงเครียดขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ นรมนเพื่อไปเอายาถอนพิษให้เธอได้สูญเสียลูกไป คนนึงแล้ว ตอนนี้ เธอคงไม่อยากเห็นนมนต้องสูญเสียลูกอีกคน เพราะความโง่เขลาของตัวเองอีก เพราะถ้าเป็นแบบนั้น นรมน ต้องเป็นบ้าแน่ และเธอก็จะไม่ให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต!

ตุลยาเห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดากระวนกระวายขนาดนี้ อด หัวเราะไม่ได้ แล้วพูด “ทำไมคะ ? ตอนนี้ท่านรู้จักเป็นห่วงแล้ว หรอคะ ? ตอนนี้ รู้ว่าเธอเป็นหลานสาวแท้ๆแล้วหรอ? ยายแก่ อย่างคุณ นตลกจริงๆ เลยนะ ตอนดีกับฉันๆพูดอะไรก็เชื่อหมด ใจกับหลานสาวตัวเองได้ขนาดนั้น ตอนนี้กลับรู้สึกผิดต่อ เธอ ? อยากจะดีกับเธอขึ้นมา? คุณนึกว่านรมนจะให้อภัยคุณได้ อย่างงั้นหรอ?

ได้ยินที่ตุลยาพูดแล้ว คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกเสียหน้า มาก

“เธอหุบปากเลยนะ! ”

“ให้ฉันหุบปากงั้นหรอ? เมื่อก่อน คุณชอบฟังหนูพูดมากเลย นะคะ คุณย่าแสงของหนู
ตุลยาหัวเราะแล้วพูดต่อ เสียงหัวเราะที่แสบแก้วหูนั้น ทำให้ สีหน้าของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเขียวม่วงไปหมด

ธรณีกลับสั่งให้คนอุตปากเธอไว้โดยตรง

“ฉันจะถามเธออีกรอบ เธอเป็นคนลักพาตัวกมลไปใช่มั้ย? หล่อนเอาเธอไปไว้ไหน?

ตุลยาอึ้มๆอยากจะพูดอะไร ธรณีถึงสั่งให้คนปล่อยเธอ

“ฉันจะรู้ได้ยังไง ว่ายัยเด็กนั่นไปไหน ถ้าหากอยู่ในมือของฉัน จริง ฉันจะยอมปล่อยโอกาสที่จะทรมานนางนรมนไปได้ยังงั้น หรอ? ฉันจะปล่อยเลือดของยัยเด็กนั่นให้จนหมด จากนั้นค่อย ถ่ายวิดีโอให้นางนรมน ให้เธอต้องเจ็บปวดเจียนตาย และรู้สึก ผิดจนตาย! ให้เธอเห็นลูกสาวแท้ๆตายไปต่อหน้าต่อตา โดยที่ ทําอะไรไม่ได้ ! ”

“เธอมันสัตว์เดรัจฉาน!

สุดท้าย คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็อดไม่ได้ ตบไปที่หน้าของตุล ยาอีกที

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ผู้หญิงอสรพิษตรงหน้า จะเป็นคนที่ เธอเอ็นดูมาเป็นเวลานาน

เธอต้องตาบอดไปแน่ๆเลย ถึงได้ดูการเสแสร้งของหล่อนไม่ ออก ถึงได้ทำร้ายหลานสาวแท้ๆของตัวเองไป

ตุลยาถูกตบอีกครั้ง แล้วหัวเราะดังขึ้นมาอีกครั้ง ท่าทางบ้า คลังมาก
“ตบล แกแน่จริงก็ตบฉันให้ตายไปเลย! ฉันก็อยากรู้เหมือน กัน ถ้าอาการติดยาของแกกำเริบขึ้นมา จะทำยังไง? ฉันจะให้ ทุกคนในเมืองชล รู้ว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาของตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาเสพยา! ฮ่าๆๆๆ! ”

ตุลยาหัวเราะอีกครั้ง แต่คุณนายทวีทรัพย์ธาดากลับหายใจไม่ ออก เกือบจะเป็นลมไป ยังดีที่ธรณีสังเกตอยู่ตลอด รีบลูบหลังให้ เธอช่วยให้เธอหายใจคล่อง

“ท่านแม่ครับ ท่านอย่าโกรธเลยนะครับ เรื่องนี้ ผมจะจัดการ เองครับ ท่านไม่ต้องยุ่งหรอกนะครับ”

นานสักพัก คุณนายทวีทรัพย์ธาดาถึงรู้สึกดีขึ้น จ้องตุลยาแล้ว พูดอย่างดุร้าย : “เอาเธอไปขังในห้องใต้ดิน จะปล่อยให้เธอ ตายไปง่ายๆไม่ได้ ! ฉันจะให้เธอทรมานเหมือนตายทั้ง เป็น? ! ”

รู้แล้วครับ ท่านแม่ ท่านอย่ายุ่งเลยนะครับ ท่านกลับไปกับผม ก่อน ร่างกายของท่านจะทนไม่ไหวเอานะครับ”

อันที่จริง ธรณีเป็นห่วงมาก

เขากลัวว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจู่ๆ อาการจะกำเริบขึ้นมา อันที่จริง คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกไม่ค่อยสบายอยู่แล้ว แต่ว่าเธอฝันมาตลอด

“ตอนนี้ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะอยู่บ้านนี่แหละ นายรีบพา นางอสรพิษคนนี้ไปให้พ้นหน้าฉันซะ ฉันเห็นเธอแล้วก็อยากจะฆ่าคน”

ครับ!

ตอนนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดามีอาการทางด้านความรุนแรง จริง เธออยากจะฆ่าตุลยา ให้ตายไปซะจริงๆ ถ้าหากฆ่าคนไม่ผิด กฎหมายแล้วละก็

ธรณีรับสั่งให้คนเอาตัวของตุลยาไป

ตุลยาโวยวายตลอดเวลา หัวเราะประชด เสียงนั้นราวกับเสียง ของปีศาจที่ล้อมรอบอยู่ข้างหูของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา วง เวียนไม่ไปไหน

จู่ๆ เธอก็นึกถึงนรมนขึ้นมา

“ตุลยาบอกว่า บ่ายสอง นรมนจะมาที่บ้านไม่ใช่หรอ? ตอนนี้ ก็ใกล้จะบ่ายสองแล้ว ฉันอยากจะพบเธอ มีบางเรื่อง ฉันจําเป็น ต้องพูดกับเธอให้รู้ เด็กคนนี้ ถูกฉันเข้าใจผิดมาตลอด ฉันติด ค้างค่าขอโทษเธอ”

ตอนนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดารอไม่ไหวอยากจะเจอหน้านรมน ไวๆ

เธอรู้ว่าตัวเองไม่มีหน้าไปสู่หน้านรมน แต่เธอก็รู้ว่า ถ้าหากตัว เองไปที่ศูนย์ฟื้นฟูกายภาพบำบัดแล้ว จะยังมีชีวิตออกมาได้หรือ ไม่ก็ยังไม่รู้

เธออายุมากแล้ว ทนไม่ไหวกับการทรมานซ้ำๆอีกแล้ว แต่พอ นึกถึงชีวิตของตัวเอง นรมนเป็นคนใช้ชีวิตลูกตัวเองแลกมานั้นแถมเธอก็ยังเข้าใจนรมนผิดมาตลอด รู้สึกละอายใจอย่างมาก ธรณีรู้จักนิสัยของนรมนดี ถูกคนร้ายมานานขนาดนั้น ตอน นี้ ไม่ว่าจะพูดอะไร นรมนก็คงไม่มีทางกลับมาแล้ว

แต่ถ้าที่ตุลยาพูดเป็นความจริง เพื่อกมลแล้ว นมันก็อาจกลับ มาก็เป็นได้

ธรณีพูดอย่างเร่งรีบ : “ผมไปสั่งให้คนไปเตรียมพร้อมไว้ ถ้า นรมนกลับมา จะได้ให้เธอคุยกับท่านดีๆนะครับ

“ดีๆๆ ฉันจําได้ว่าเธอชอบทานคุ้กกี้กับมะม่วงมาก นายสั่งให้ คนไปซื้อมาหน่อย

อารมณ์ของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจู่ๆ ก็ตื่นเต้นขึ้นมา

เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว ธรณีก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี ยิ่งไม่กล้าบอก กับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาว่า ถึงนรมนจะมา สีหน้าก็คงไม่ดีเท่า ไหร่แน่

แต่คนตรงหน้าเป็นแม่ของเขานะ ตอนนี้ ขาข้างนึงก็ก้าวเข้าไป อยู่ในโลงศพแล้ว เขาจะยังทนกระทบจิตใจเธอได้ยังไง

ธรณีพาคนออกไปเตรียมพร้อม อารมณ์ของคุณนายทวีทรัพย์ ธาดาตื่นเต้นมาก ความรู้สึกนี้ เหมือนตอนที่หานรมนเจอในครั้ง แรก

ความรู้สึกที่อยากจะให้เธอเข้ามาเป็นคนในตระกูลทวีทรัพย์ ราคา อยากจะใกล้ชิดกับหลานสาวคนนี้มาก
ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะตุลยา ตอนนี้ พวกเธอสองคนคงสนิทกัน

มากแล้วสินะ?

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาอดไม่ได้รู้สึกเศร้าขึ้นมา ตอนนี้ เธอทั้งเฝ้าหวังอยากจะเจอหน้านรมน และทั้งกลัวจะเจอ หน้าหล่อนเข้าจริงๆ

เวลาผ่านไปเป็นนาทีเป็นวินาที นี่ก็ใกล้จะบ่ายสองกว่าแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววของนรมนเลยแม้แต่น้อย

คุณนายทวีทรัพย์ธาดานิ่งเฉยไม่ไหวแล้ว

“ธรณี นายลองไปดูซิว่าใช่นรมนมาแล้วไม่กล้าเข้ามาหรือ เปล่า? นายไปพาเธอเข้ามาหน่อย

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคงแก่จนเลอะเลือนไปแล้ว

ถ้าหากนรมนมาหาเรื่องเอาความจริง ทำไมจะไม่กล้าเข้ามา

แต่ธรณีก็ไม่พูดอะไร ออกไปดูด้วยตัวเอง อย่าพูดถึงนรมน เลย แค่รถของตระกูล โตเล็กสักคันก็ยังไม่มี

“แม่ครับ นรมนอาจจะมีธุระอื่นเลยมาช้านะกลับ พวกเรารออีก หน่อยนะครับ”

“ได้ๆๆ รออีกหน่อย ๆ

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตอบรับ แต่ดูออกว่าสีหน้าแววตาดูผิด หวัง
เวลาได้ผ่านไปเป็นบ่ายสองครึ่ง เป็นบ่ายสาม นรมนก็ยังไม่ มา แม้แต่โทรศัพท์สายเดียวก็ไม่มีโทรมาเลย

คุณนายทวีทรัพย์ธาดานั่งไม่อยู่ในที่สุด

“ธรณี นายโทรศัพท์ไปถามดู

ธรณีกลับรู้สึกลำบากใจ เขาโทรศัพท์ไปแล้วจะให้ถามอะไร ? จะว่ายังไง? หรือจะให้ไปถามนรมน ว่ากผลถูกคนลักพาตัว เธอทำไมถึงไม่ มางั้นหรอ?

เรื่องนี้ มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเลยหนิ ไปสิ ! รีบไปสิ! ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาใจร้อนมาก

ธรณีเห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว ก็ได้โทรศัพท์ไปหานรมนอย่าง

ลังเล

นรมนมองเบอร์ในมือถือ ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

หลังจากที่บุริศร์จากไปแล้ว เธอก็ใจอยู่ไม่นิ่งมาตลอด นึกถึงที่ บุริศร์สั่งไว้ นรมนเลยได้วิดีโอคอลหากานต์ รู้ว่ากานต์อยู่ที่บ้าน ตระกูลโตเล็กสบายดี เธอเลยถึงวางใจ แล้วจากนั้นก็คุยเล่นกับ กานต์ต่ออยู่พักนึง ตอนนี้เลยรู้สึกง่วงๆ กำลังนอนพักเที่ยงอยู่ ก็ ถูกสายของธรณีรบกวนจนตื่น

เป็นที เธอไม่กะจะรับสายอยู่แล้ว แต่เสียงโทรศัพท์ดังไม่หยุดจนรู้สึกรำคาญ

นรมนเลยกดสายไป

ธรณ์ได้ยินเสียงสายถูกตัด อดไม่ได้หัวเราะอย่างเศร้า สมเป็นนรมนจริงๆ

ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเธอช้ำใจขนาดนี้ เธอไม่เห็นว่าตัวเอง เป็นคนของทวีทรัพย์ธาดาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ก่อนหน้านี้ไม่นาน ที่ ช่วยแจ้งเรื่องของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ให้ทราบ ก็ถือว่ามีความ เมตตามากขนาดไหนแล้ว เธอจะมีทางรับสายของตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาอีกได้ยังไง?

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นธรณีเป็นแบบนี้แล้วเลยรีบถาม : “ไม่มีคนรับหรอ? หรือว่านรมนเธอพูดอะไรงั้นหรอ? ”

เธอคงไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดตัวไว้นะครับ ไม่มีคนรับครับ” ธรณีเห็นแม่ใจร้อนแบบนี้แล้ว อดไม่ได้ต้องพูดโกหกไป เขายอมรับว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ผิดจริง และผิดมหันต์ ซะด้วย สําหรับนรมนแล้ว การทําร้ายแบบนี้อาจเป็นตลอดชีวิต ยากที่จะให้อภัย

ถ้าหากเป็นเขาเอง เขาก็อาจไม่มีวันให้อภัยคุณนายทวีทรัพย์ ธาดากับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเหมือนกัน แต่ยังไงซะ คนๆนี้ที่ว่า ก็เป็นแม่ของเขา และตอนนี้ที่กลายเป็นแบบนี้ ก็ถือว่าได้รับกรรม แล้วสินะ?
เขาเป็นลูก ไม่ว่ายังไงก็คงทนเห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดา เสียใจไม่ได้

แววตาของคุณนายทวีทรัพย์ธาดามืดมนในพริบตา

“เธอคงไม่อยากจะรับสายของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเรา สินะ? แต่เพื่อหนูกมลแล้ว เธอก็ควรจะมาที่นี่สิ หรือว่าจดหมาย ของตุลยาส่งไปไม่ถึง ? เธอเลยไม่รู้เรื่องนี้? ”

การคาดเดาของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาทำให้ธรณีส่ายหัว

“แม่ครับ ท่านพักผ่อนก่อนเถอะครับ ผมจะรองโทรหาเธอดูอีก ที หรือไม่ก็ผมโทรไปหาคุณบุริศร์ดู ตอนนี้ คนที่จะโน้มน้าวนรมน ได้ ก็มีแต่เขาคนเดียวแล้วครับ

“ใช่ๆๆ โทรศัพท์ไปหาบุริศร์เลย ! นายบอกเขาเลยนะ ขอแค่ นรมนยอมมาที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เขาจะเอาตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาไปทั้งตระกูล ฉันก็ยินดี

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาใจร้อนจนไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว

เมื่อเทียบกับมรดกของทวีทรัพย์ธาดาแล้ว ตอนนี้คนที่เธอแคร์ มากที่สุดก็คือนรมน

ธรณีถอนหายใจหนึ่ง ถ้าเธอคิดแบบนี้ได้ตั้งแต่แรก ก็คงไม่ เกิดเรื่องมากมายพวกนี้ในตอนนี้แล้วใช่มั้ย?

แต่เสียดาย เรื่องทุกอย่างบนโลกนี้ล้วนแต่ไม่รู้ร่วงหน้า เขาโทรศัพท์ไปหาบุริศร์ แต่เสียดายที่มือถือของบุริศรปิดเครื่อง

น้อยมากที่บริศ จะปิดเครื่องแบบนี้ ที่ตอนนี้ปิดเครื่อง คงจะ เกี่ยวกับนรมนซินะ

ธรณีคิดๆอยู่ รู้ทั้งรู้ว่าโทรไปหานรมนอีก จะทำให้เธอรำคาญ แต่เขาก็ยังกดโทรไปหานามนอีกครั้ง

นรมนมองมือถือทีนึง แล้วกดวางสายโดยตรง จากนั้นก็ปิด

เครื่องไป

เธอไม่อยากจะเกี่ยวข้องใดๆกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีกแล้ว

อีกอย่าง ก่อนบริศร์จะไป ก็ไม่ให้เธอเข้าไปยุ่งเรื่องของตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาไม่ใช่รึไง?

ที่สำคัญคือ พอนึงถึงคุณนายทวีทรัพย์ธาดาแล้ว นรมนก็สงบ

สติอารมณ์ไม่ได้

ประจําเดือนเธอมาแล้ว

ในวันทบุรี ไป เธอกลับประจำเดือนมาแล้ว

ประจำเดือนมาช้าเป็นหนึ่งสัปดาห์ เดิมที เธอยังคิดว่าคงไม่มา แล้ว แต่กลับมาซะงั้น ไม่เพียงแค่นี้ แถมยังมาเยอะมาก

นรมนนอนอยู่บนเตียง ก็รู้สึกได้ว่าช่วงร่างไหลไม่หยุด อย่าง กับเขื่อนแตกอย่างไรอย่างนั้น

เธอรู้สึกปวดท้องเป็นระยะๆ และยังมีเลือดที่เป็นก้อนถูกขับ ออกจากร่างกาย เวลานี้ ร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้าสุดๆ
นรมนอดไม่ได้คิดถึงบุรีศร์ขึ้นมา คิดถึงมากๆ

ถ้าบุริศร์อยู่ละก็ เขาต้องชงน้ำตาลอ้อยแก้วนึงให้เธอดื่มแน่ จากนั้นก็ช่วยเธอนวดท้องเบาๆ บอกกับเธอว่าไม่ต้องกลัว มีเขา อยู่ทั้งคน

แต่ว่าตอนนี้เขาไปแล้ว

นรมนไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือน ในตอนนี้มาก่อน

ที่ว่าความขัดแย้ง และอุปสรรคในความรักทั้งหมด ในเวลาที่ อ่อนแอและป่วยนั้น ราวกับได้หายไปในกลีบเมฆไปเลย ตอนนี้ ในสมองของเธอคิดถึงแต่ความดีที่บุริศร์มีให้กับเธอ

นรมนอดไม่ได้หยิบมือถือขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว รู้ทั้งรู้ว่าบุริศร์รับ สายไม่ได้ แต่ก็ยังกดโทรไปหาเบอร์ที่คุ้นเคย ขอแค่เป็นเบอร์ ของเขา ถึงจะเป็นเสียงปิดเครื่องที่เย็นชา ก็ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ