บทที่ 448 หนูให้ยาทานอะไรเข้าไปกันแน่

“ที่แท้คุณคิดแบบนี้นี่เอง”

“ไม่อย่างนั้นหล่ะ? คุณคิดว่าฉันไม่อยากให้ภรรยาของตัวเอง อยู่ข้างกายฉันหรอก? พูดความจริงเลยนะ ไม่ว่าใครก็แล้วแต่ ฉันก็ไม่อยากให้ใครมาเห็นหน้าตาที่ชมซานของฉันหรอกนะ นั่น เป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากให้นรมนพบเห็นที่สุด ฉันหวังว่าฉันจะเป็นบุรี หยิ่งผยอง และอยู่สูงส่ง ในสายตาเธอตลอดไป ที่สำคัญถ้า ฉันสามารถหลอกล่อความอันตรายออกไปพร้อมกันได้ และ สามารถให้เธอกับลูกๆอย่างปลอดภัย ถ้าอย่างนั้นฉันก็ถือว่าคุ้ม ค่าแล้ว”

ถอนหายใจเบาๆออกมาหนึ่งครั้ง มองดูป้องและพูดว่า “ฉันรู้คุณอยากไปกับฉัน แต่ว่าป้อง คุณสามารถทำเพื่อฉันถึงขั้น นี้ ฉันก็ซาบซึ้งใจมากแล้วนะ เรื่องที่บ้านของเราลากคุณเข้ามา เกี่ยวข้องไม่ได้หรอกนะ ถ้าให้พูดว่าสิ่งเดียวที่ฉันไว้ใจไม่ได้ก็คือ มีแต่นรมนกับลูกๆแล้ว และยังมีคนที่บ้านของฉันอีกด้วย ตอนที่ ฉันไม่อยู่ คุณต้องคอยช่วยเหลือนะ ผู้ลงมือเบื้องหลังยังหาไม่เจอ ตอนนี้ฉันไม่มีความสามารถพอ ฉันกลัวว่าเขาจะลงมือกับนามน ด้วย เพราะฉะนั้น

“ฉันเข้าใจความหมายของคุณ ฉันจะให้โพนไป พวกเธอต่าง เป็นผู้หญิงด้วยกัน พูดจาง่ายอยู่แล้ว”

“ขอบคุณนะ”
บริศ ตบไหล่ของป้อง

บางครั้งพี่น้องที่สนิทไม่ต้องพูดมากอะไรเลย ต่างคนต่าง เข้าใจกันอยู่แล้ว

“ต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ พิษในร่างกายคุณแค่นี้เอง ต้องการควบคุมเป็นเรื่องที่ง่ายมากเลย ซึ่งก็ต้องดูความ พยายามของคุณแล้วแหละ”

“ฉันรู้แล้ว”

บริศร์กับป้องแยกจากกัน และขึ้นเครื่องไปเลย โดยตรง

มองดูเครื่องบินบินไปแล้ว สีหน้าของป้องยังคงไม่ยอมผ่อน คลายสักที

หลังจากนรมนวางสายทางนี้ไปเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้ลังเลนาน

สักเท่าไหร่ โทรไปหาธรณีโดยตรง

ธรณีคิดไม่ถึงว่านรมนจะโทรมาหาตัวเอง ชั่วขณะหนึ่งค่อน

ข้างตื่นเต้น

“นรมน ทำไมหรอ? มีธุระอะไรรึเปล่า? ธรณีถามไถ่ด้วยเสียงทุ้ม และรีบวางงานในมือลงไป

บ้านตระกูลโตเล็กยังมุ่งไปที่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอยู่ เพียงแต่ว่าไม่ได้รุนแรงเหมือนตอนแรกแล้ว ธรณีจึงมีเวลา หายใจบ้าง

ขณะที่นรมนได้ยินเสียงของธรณี ยังมีอารมณ์ที่เสียใจบ้าง
เธอพูดเสียงทุ้มต่ำว่า”คุณชายธรณี มีอยู่เรื่องนึงอยากคุยกับ คุณ ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่

“คุณพูดออกมาเลย คุณพูดอะไรฉันก็เชื่อทั้งนั้น

ธรณีขอแค่นรมนยอม โทรหาตัวเองก็พอใจแล้ว

ตอนนี้สำหรับการเรียกนาม “คุณชายธรณีค่นี้ เขาปรับตัวไม่ ค่อยได้เลยจริงๆ แต่ว่าทำไงได้หล่ะ? ทุกอย่างล้วนเป็นคุณนาย ทวีทรัพย์ธาดาทำออกมาเองทั้งนั้น ไม่ว่ายังไงซะ ผู้เป็นแม่ก่อ กรรมเอาไว้ เขาผู้เป็นลูกชายก็ต้องชดใช้ให้อยู่แล้วถึงจะถูก

นรมนคิดไม่ถึงว่าธรณีจะพูดเช่นนี้ ชั่วขณะหนึ่งอารมณ์สับสน วุ่นวาย เพียงแต่ว่าก็ยังพูดไปด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า”ร่างกายของ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ใช่อ่อนแอนะ แต่ถูกคนวางผงขาว เรื่องนี้ฉันก็เพิ่งรู้มาเอง ตุลยาผ่านจากผังเมและเอาของสิ่งนี้มา จากนาครทางโน้น ฉันคิดว่าร่างกายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา อ่อนแอน่าจะเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ เพียงแต่ว่าฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ ยัง ไงซะไม่มีหลักฐาน คุณจับตาดูให้มากๆหน่อยก็แล้วกัน อย่างอื่น ฉันก็ไม่ขอพูดอะไรมากแล้วนะ เรื่องนี้คุณก็ไม่จำเป็นต้องพูดกับ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาหรอก เดี๋ยวเธอจะหาว่าฉันปลุกปั่นอีก วัน หลังเรื่องที่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาฉันก็ไม่ขอมีส่วนร่วมอีกแล้ว นะ ผลสุดท้ายจะเป็นยังไงก็ตามล้วนไม่เกี่ยวข้องกับฉัน ลาก่อน”

พูดจบ นรมนวางสายไปเลยโดยตรง

พูดในสิ่งที่ตัวเองอยากจะพูดจนจบไปแล้ว นรมนถึงโล่งใจ ในที่สุดตอนนี้ก็สามารถทำเรื่องที่ตัวเองอยากทำอย่างสบายใจแล้ว

ขณะนั้นธรณียังคงตกใจ ขณะที่อยากถามอะไรอีก นรมนได้ วางสายไปเรียบร้อยแล้ว

เพียงแต่ว่าในใจของเขากลัวมากเลยจริงๆ ตุลยากล้าทำเรื่องอย่างนั้นกับคุณนายจริงๆ หรือ?

คุณนายอายุมากแล้ว ร่างกายก็สู้เมื่อก่อนไม่ได้ ตอนนี้ถ้าสิ่งที่ บรมบพูดล้วนเป็นความจริง ถ้าอย่างนั้นผลลัพธ์ก็ไม่กล้า จินตนาการเลยทีเดียว

ธรณีโทรหาป้องอย่างร้อนใจ

“ป้อง คุณยังอยู่มั้ย? เชิญคุณมาตรวจร่างกายของแม่ฉันอีก ครั้งได้มั้ย?

คำพูดนี้ของธรณีทำให้ป้องอึ้งเล็กน้อย

เขามองดูเครื่องบินที่ได้บินไปแล้ว พูดเสียงทุ้มต่ำว่า” ฉัน กำลังอยากพูดกับคุณเรื่องนี้อยู่พอดี ร่างกายของคุณนายที่บ้าน คุณเกรงว่าน่าจะเกิดปัญหาแล้วแหละ”

“ปัญหาอะไร?

ธรณีตื่นเต้นจนเหงื่อไหลออกมาจากฝ่ามือ

ป้องพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “ฉันสงสัยว่าร่างกายเธอไม่ใช่อ่อนแอ แต่ถูกคนวางยาเสพติด จึงทำให้ร่างกายอ่อนแอ ฉันไม่กล้า รับรองหรอกนะ ดูอาการมันคล้ายคลึงกันถ้าคุณมีเวลาว่าง พาคุณนายมาตรวจเลือดที่โรงบาลเถอะ”

ธรณีรู้สึกแขนขาเย็นชาไปหมดอย่างกะทันหัน เมื่อกี้ตอนที่นรมนพูดกับเขาเขายังไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้ แม้แต่ป้องก็พูดแบบนี้แล้ว เขายังจะสงสัยอะไรอีกหล่ะ?

“ได้เลย ฉันรีบพาแม่ฉันไปตรวจที่โรงบาลดู” ธรณีรีบวางสาย และจัดคนพาเขากลับบ้าน ตอนที่เขากลับมาที่บ้านอย่างเร่งด่วน เห็นตุลยากำลังป้อน

โจ๊กให้กับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพอดี

เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว โยนถ้วย ในมือของตุลยาออกไป

โดยตรง

“อ่ะ! คุณอา อาทำอะไรเนี่ย? ”

ดุลยาไม่ทันตั้งตัว ถูกธรณีตบเข้าไปหนึ่งครั้ง โจ๊กทั้งถ้วยหก ใส่ในตัว เธอร้อนจนกระโดดขึ้นมาทันที

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นธรณีทำเช่นนี้ พูดด้วยความโมโห ว่า”นายทําอะไรลงไป? กลับมาปุ๊บก็โมโหขนาดนี้ ใครทำอะไร

ให้นายอีกหล่ะ? ”

ธรณีไม่สนใจคุณนายทวีทรัพย์ธาดา จับมือของตุลยาแล้วพูด ว่า “เธอให้แม่ฉันทานอะไรเข้าไป? ”

“โจ๊กรังนกไงคะ ฉันต้มด้วยตัวเองเลยนะ ทำไมหรอคะ?” ตุลยายังคงกลัวธรณีอยู่บ้าง
ธรณีพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่างนั้นเหรอ? ข้างในไม่ได้เติมอะไร

แน่นะ? ”

แววตาของตุลยาหลบหนีในพริบตาเดียว

“คุณอาคะ คุณกำลังพูดอะไร? ทำไมฉันถึงฟังไม่รู้เรื่องเลย คะ? โจ๊กรังนกจะไปเติมอะไรได้หล่ะค่ะ

“ธรณี นายปล่อยตุลยาซะ มีอะไรก็พูดกันดีๆสิ นายทำแบบนี้ เธอจะตกใจได้นะ ช่วงเวลาที่ฉันป่วย ขายหนูดุลยาคนนี้ดูแลฉัน นายเป็นบ้าอะไร กลับมาปุ๊บก็หาเรื่องยายหนูตุลยาแบบนี้ มีใคร พูดอะไรกับนายใช่มั้ยหล่ะ?

ความปกป้องที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดามีต่อตุลยานั้นธรณีเห็น แล้วโมโหจับใจ

“แม่ครับ เกรงว่าท่านถูกปองร้ายจนตายไปแล้วก็ยังไม่รู้เรื่อง

อีก”

ธรณีพูดกับคนรับใช้ข้างๆด้วยความโมโหว่า “ไป ไปหาถุง พลาสติกมาหนึ่งใบ ใส่โจ๊กรังนกถ้วยนี้เข้าไป พาคุณนายทวี ทรัพย์ธาดาไปตรวจร่างกายที่โรงบาล ฉันจะคอยดูสิ หลายวันนี้ มานร่างกายคุณนายอ่อนแอเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่

คำพูด พูดออกไปปุ๊บ สีหน้าของดุลยาขาวซีดขึ้นมาทันที

อย่างกับกระดาษ

“คุณย่าดะคุณย่าช่วยหนูด้วยนะคะ! ”

ตุลยารีบร้องห่มร้องไห้ออกมา
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็กระวนกระวายในทันทีทันใด

“ธรณี เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับดุลยาหรอกนะ เป็นฉันเองที่ให้เธอทำ แบบนี้! นายจะโทษ โทษฉันเถอะนะ ฉันเองที่ไม่อยากไปเมือง หลวง! ฉันไม่ต้องการไปพักที่บ้านพักคนชราคนเดียว ฉันเป็น แม่หม้ายวีรบุรุษ เป็นมารดาของวีรบุรุษ แก่แล้วแก่แล้ว นายให้ ฉันไปพักที่บ้านพักคนชรา โยนฉันไปที่ไกลๆขนาดนั้น ทำไมนาย ใจร้ายใจ าขนาดนี้นะ? ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคิดว่าธรณีรู้ข่าวที่เธอแกล้งป่วย ถึงได้ โมโหร้ายแบบนี้

ตุลยาให้เธอดื่มบางสิ่งเข้าไปแล้วจริงๆ พูดว่าสามารถทำให้ ร่างกายเธออ่อนแอ สองวันมานี้เธอกลัวว่าธรณีจะพบเห็น ดื่มสิ่ง นี้กับตุลยามาโดยตลอด ตอนนี้ได้ยินธรณีพูดเช่นนี้ ย่อมปิดบัง ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แต่กลับไม่อยากเห็นตุลยาถูกธรณีเข้าใจผิด เพราะฉะนั้นจึงแบกรับไว้เองทั้งหมด

ธรณีมองดูเธออย่างตกอกตกใจ

“แม่ครับ ท่านรู้รึเปล่าว่ากำลังพูดอะไรอยู่? ผมจะส่งท่านไปที่ บ้านพักคนชราทำไมกันเล่า

“นายจะส่งฉันไปที่เมืองหลวง ก็เพื่อจะส่งฉันไปที่บ้านพักคน ชราไม่ใช่หรือ? เราไม่มีญาติพี่น้องที่เมืองหลวง นายส่งฉันไปที่ นั่นทำไม? ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดายิ่งพูดก็ยิ่งโมโห
“ทำไมฉันถึงคลอดลูกที่ไม่เอาไหนอย่างนายคนนี้ออกมา

ธรณีเห็นคุณแม่เป็นเช่นนี้ พูดอย่างเสียใจโดยไม่รู้ตัวว่า “ผม ส่งท่านไปที่เมืองหลวง ก็เพื่อที่จะร่วมงานสานสัมพันธ์ทหาร เมืองหลวงทางโน้นเห็นแก่ที่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเรามีผล งาน อยากให้ท่านไปพูดอะไรบ้าง และเปิดเผยหน้าตา ช่วงก่อน ท่านก็วุ่นวายจนไม่มีขอบเขต ผมถึงได้วางแผนให้ท่านออกไป หลายวัน ใครพูดว่าจะส่งท่านไปที่บ้านพักคนชรา

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาองค้างไปเลยโดยตรง

“อะไรนะ? นายไม่พูดกับฉันแต่แรกหล่ะ?

“ท่านให้ผมพูดแล้วหรือยังหล่ะ? ผมพูดว่าให้ท่านไปที่เมือง หลวง ท่านก็ป่วยทันทีเลย ผมจะพูดยังไงได้อีกหล่ะ? ได้แต่ ยกเลิกงานที่เมืองหลวงทางโน้นไปเลย ช่วงนี้บ้านตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาเรามีเรื่องราวเยอะแยะมากมายขนาดนี้ ท่านสร้าง ความเดือดร้อนให้ผมน้อยๆหน่อยจะได้มั้ยครับ?

ธรณีมองดูคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเป็นแบบนี้ ปวดหัวจริงๆ ต่างพูดกันว่าคนแก่เหมือนเด็ก แต่ว่าคนแก่บ้านนี้ ทำไมไม่ เหมือนเด็กสักนิดเลย?

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเสียใจอย่างกะทันหัน

“ฉันกลัวนายถูก ใครทำให้สับสนไงหล่ะ?” “ผมถูกใครทำให้สับสน? แล้วท่านหล่ะครับ? ผมขอถามท่านหน่อยเถอะ ใครบอกกับท่านว่าผมจะส่งท่านไปที่บ้านพักคน ชรา? ตุลยาใช่รึเปล่า? ”

ธรณีมองไปที่ตุลยาโดยตรง

ตอน ตุลยากลัวๆเล็กน้อย

“ไม่ใช่นะคะ คุณอา ฉันก็ไม่รู้ว่าคุณจะให้คุณย่าไปที่เมือง หลวงทําไม ฉันแค่เดๆๆอ่ะค่ะ”

“เดา? หลังจากเธอมาที่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เธอดูเธอ ทำอะไรลงไปบ้าง? คุณยังมีประโยชน์สักนิดต่อบ้านตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาของเราอยู่รึเปล่า? นรมนบ้านเราถูกเธอบีบบังคับจน กลายเป็นศัตรูกับแม่ฉันไปแล้ว บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของ เราตอนนี้ยิ่งวุ่นวายและอันตราย ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังวางยาให้ กับคุณย่าอีก เธอวางอะไรลงไป? เธอกล้าพูดกับคุณย่ามั้ย? !

ธรณีต่าว่าเธออย่างเข้มงวด

ร่างกายตุลยากระตุก คุณนายทวีทรัพย์ธาดามองเห็นแล้ว เอ็นดูเหลือเกิน

“ธรณี เรื่องนี้เป็นความผิดทั้งหมดของฉันเอง เป็นฉันที่เข้าใจ ผิดไปเอง นายอย่าโทษยายหนูตุลยาเลยนะเธอก็แค่หวังดีต่อฉัน ฉันรับปากนายวันหลังไม่ทานก็แล้วกันนะ”

“วันหลังท่านไม่ทานแล้ว? ท่านรู้รึเปล่าท่านทานอะไรเข้าไป 7 ตุลยาเคยบอกกับท่านมั้ย สิ่งที่ให้ท่านทานเข้าไปคืออะไร? ” ตอนนี้ธรณีอยากจะเปิดกระโหลกของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาออกมาดูจริงๆ สมองของเธอมีอะไรกันแน่?

ทำไมถึงถูกดุลยาทำให้สับสนขนาดนี้?

แววตาของตุลยาหลบหนี ต้องการดิ้นรนออกมาจากการจับตัว ของธรณี กลับดิ้นไม่หลุด

“คุณอาคะ ฉันแค่ให้คุณย่าทานยาเพื่อให้ร่างกายอ่อนแอนด หน่อยเอง ไม่ได้มีผลเสียอะไรกับร่างกายเลย จริงๆนะคะ

“ใช่หรือ? ถ้างั้นเราเอาของสิ่งนี้ และพาคุณย่าไปตรวจที่โรง บาล หวังว่าถึงตอนนั้นคุณก็จะพูดคำพูดเดียวกันกับคุณย่าและ ฉันนะ”

ธรณีทำสีหน้าเย็นชา ส่งคนมัดตัวตุลยาเอาไว้โดยตรงรวมทั้ง ให้คนใส่โจ๊กรงนกเข้าไปด้วย

“แม่ครับ ท่านปกป้องตุลยามาโดยตลอด และรู้สึกมาโดย ตลอดว่าเด็กสาวคนนี้จิตใจงดงาม และหวังดีกับท่านจริงๆ ถ้า อย่างนั้นตอนนี้ท่านกล้าไปที่โรงบาลกับผมมั้ย? ไปตรวจเลือดดู ดูสิว่าเธอให้ท่านทานอะไรเข้าไปกันแน่? ”

เห็นว่าธรณีสอบถามตัวเองอย่างเข้มงวดกวดขันเช่นนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาอึ้งอย่างกะทันหัน เธอมองไปที่ตุลยา กลับ พบว่าแววตาของตุลยากำลังหลบหนี ยังไงก็ไม่กล้าสู้หน้าเธอ

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาบ่นๆอยู่ในใจ โดยไม่รู้ตัว

“ยัยหนูดุลยา หนูให้ยาทานอะไรเข้าไปกันแน่นะ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ