บทที่ 430 เธออยากฆ่าคน
เห็นบุรีศร์ไม่ตอบอะไร นรมนยิ่งลุกลี้
ลุกลน
แท้จริงแล้วเป็นอย่างไร คุณก็ตอบฉัน
มาสิคะ !”
นรมนคว้าแขนของบุริศร์อย่างร้อนใจ จน เล็บข่วนลงบนผิวหนังของบุริศร์โดยไม่รู้ตัว
บริศร์รู้ว่าเธอกังวลใจ เขาตอบเสียง เบา : “พวกเขาคลาดกัน”
“หมายความว่าอะไร ? ”
นรมนรู้สึกรับไม่ได้กับข่าวนี้ไปชั่วขณะ
“ คนของตระไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่าง พิเศษมาเหรอ ? ทำไมถึงคลาดกันได้ ? แค่รถ คันเดียวมิใช่เหรอ ? ทำไมถึงคลาดกันได้ ?
นรมนแทบจะหมดอาลัยตายอยาก กมลคือชีวิตของเธอ วันนี้กลับถูกคนจับ ตัวไป เดิมคิดว่าตระกูลโตเล็กมีความสามารถที่ ไม่ธรรมดา จะต้องเอาตัวกมลกลับมาได้ แน่นอน ถึงแม้จะไม่สามารถ ก็จะสามารถตาม ร่องรอยของกมลได้ แต่วันนี้เธอกำลังได้ยิน อะไรอยู่นะ ?
พวกเขาคลาดกับกมล !
ความรู้สึกของนรมนพังทลายทันที
“นรมน คุณอย่าเป็นแบบนี้”
“จะต้องเป็นตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ! สามารถสลัดการติดตามของคนตระกูลโตเล็ก ได้ นอกจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดายังจะมีใคร อีก ? นี่เป็นหนึ่งในด้านที่โดดเด่นที่สุด”
นโมนสั่นไปทั้งตัว
เธออยากจะฆ่าคน !
ตอนนี้เธออยากจะหยิบมีดขึ้นมาสักเล่ม ตรงเข้าไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเพื่อฆ่า
คน! บริศร์มองเห็นความบ้าคลั่งในแววสาย ของนรมน เขารู้สึกกังวลใจ
“นรมน คุณฟังผมนะ พวกเราจะไป ตระกูลทวีทรัพย์ธาดากันในตอนนี้ คุณอย่า ร้อนใจไป ถ้าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทำจริง คุณ วางใจได้เลย ผมไม่ปล่อยพวกเขาไว้แน่นอน แต่คุณก็ไม่ควรจะเป็นแบบนี้เข้าใจไหม ? คุณ เป็นแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกกลัว ! ”
บุรีศร์หวาดกลัวจริงๆ
นรมนในตอนนี้มีท่าทางเหมือนไม่สนใจ ทุกสิ่ง ทําให้เขาหวาดกลัวที่สุด
ราวกับว่าเธอสามารถทำเรื่องบ้าคลั่งได้ ทุกอย่าง เพียงเพื่อพาลูกกลับมา
ครั้งก่อนตอนกานต์หายสาบสูญไป นร มนก็เคยบ้าคลั่งไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้กมลถูก คนจับตัวไป เธอไม่เป็นลมหมดสติไปก็ถือว่า เข้มแข็งมากแล้วไม่ใช่หรือ ?
บริศ ให้กำลังใจตนเองไม่หยุด แต่ใน ขณะเดียวกันก็สังเกตทิศทางการเคลื่อนไหว
ของนรมน
นรมนค่อยๆสงบสติลงภายใต้การ ปลอบโยนของบริศร์
ใช่แล้ว
เธอไม่ควรร้อนใจ ไม่ควรทำอะไรบ่มบ่าม ตอนนี้ไม่รู้ว่ากมลเป็นอย่างไร เธอควรรับรอง ความปลอดภัยของกมลก่อนถึงจะถูก
เห็นนรมนสงบลง บุริศร์ถึงจะถอนหายใจ อย่างโล่งอก
ทั้งสองขึ้นรถอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าสู่ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
ธรณีไม่อยู่บ้าน เมื่อได้ยินว่าบุริศร์กับนร มนมาที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เขาก็รีบร้อน กลับมา ส่วนดุลยากลับขวางอยู่หน้าประตู ไม่ ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมให้นรมนเข้าไป
“พี่คะ ถึงแม้พี่จะเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา แต่คุณย่าเคยพูดไว้แล้วว่า พี่กับคน ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่มีความเกี่ยวข้องกัน อีก ดังนั้นวันนี้พี่ระดมคนมาตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาแบบนี้ แท้จริงต้องการอะไรกันแน่ ? คุณย่าไม่สบาย ไม่สามารถทนให้พี่ทรมาน แล้วซ้ำเล่า”
ตุลยาวางท่าเหมือนเป็นนายหญิงอย่าง เห็นได้ชัด บรมนเห็นแล้วรู้สึกรังเกียจ
“หลีกไป ! ”
นรมนไม่พูดพร่ำเพรื่อ ความรังเกียจและ ไม่แยแสที่เห็นได้ชัดเจนทำให้ตุลยาอดกลั้น ไว้ไม่ไหว
“นรมน แกอย่ามารังแกคนอื่นแบบนี้นะ แกอยู่ข้างนอกจะทำอะไรก็ได้ ตอนนี้วิ่งมาอวด อำนาจบารมีที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แกล้อ เล่นหรือเปล่า ? เชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันจะบอก กับสื่อมวลชน ให้พวกเขามา ถึงตอนนั้นแก
จะ…
“แกไปบอกเลย ถ้าไม่รู้เบอร์ฉันจะเอาให้ แก ฉันกลัวว่าสื่อมวลชนมาแล้ว ตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาของพวกแกกับแกจะรับไม่ไหว
นรมนพูดแทรกดุลยาขึ้นมาทันที
ตอนนี้นรมนมีท่าทางแข็งกร้าว แถมยัง ดุดัน ดุลยาสู้ไม่ไหวสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะ อย่างยิ่งด้านหลังของเธอมีการคุ้มกันจากบุรี ศร์ ทั้งตระกูลโตเล็กคือกำลังสนับสนุนที่ แข็งแกร่งของเธอ
ดุลยารู้สึกอิจฉาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ได้ และยังอิจฉาจนแทบคลั่ง
นรมนไม่มีทั้งคุณธรรมและความสามารถ คิดไม่ถึงว่าจะสามารถทำให้ตระกูลโตเล็กทำ เพื่อเธออย่างไม่สนใจทุกอย่างแบบนี้ ? เธอ พิจารณาอยู่นาน คิดไม่ถึงว่าจะไม่พบข้อดีสัก นิดเลย
สีหน้าของตุลยาดูไม่ได้สักเท่าไหร่
“ถ้าแกอยากเข้าไปจริงๆ ฉันก็คงขวางไม่ ได้ เพียงแต่ฉันจําเป็นต้องบอกแกว่า คุณย่า กำลังป่วยอยู่ ตอนนี้เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกาย ค่อนข้างอ่อนแอ ถ้าแกเป็นคนกตัญญูก็อย่ายั่ว โมโหคุณย่า ก
“แล้วถ้าฉันไม่ใช่คนที่กตัญญูล่ะ ? ”
การย้อนถามกลับไปของนรมนทําให้ตุล ยาอึ้งไป จากนั้นจึงตอบด้วยรอยยิ้มเย็น ชา : “แกไม่กตัญญูฉันก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ เข้าไปด้วยท่าทางรังแกคนแบบนี้ ฉันจำเป็น ต้องทําให้ทุกคนในเมืองชลธีได้เห็น”
“ก็ดูแล้วกันว่าแกจะทำได้หรือเปล่า ตุลยาพูดจบ บุริศร์จึงสั่งให้คนควบคุมตัว
เธอไว้
“บุริศร์ ถึงแม้คุณจะเป็นพระเจ้าของเมือง ชลธี แต่คุณทําแบบนี้มันไม่มากเกินไปเหรอ ? คุณบุกรุกเข้ามาแบบนี้ ฉันสามารถจัดการคุณ
ได้นะ ! ”
ดุลยาแทบไม่จะอยากเชื่อว่าบุรีศร์จะกล้า แบบนี้ คิดไม่ถึงว่าเขาจะควบคุมตนเองไว้อย่าง โจ่งแจ้งเช่นนี้ แถมยังพาคนบุกเข้าไปใน ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
ในตอนนี้เอง คุณนายทวีทรัพย์ธาดาถูก คนผลักออกมา
“ปล่อยนะ ! นี่พวกแกจะทำอะไร ? ที่นี่ คือตระกูลทวีทรัพย์ธาดานะ ! ”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาดูไม่ค่อยมี กำลังวังชา มากจนกระทั่งมีความเหนื่อยล้าอยู่ บ้าง ถ้าเป็นเมื่อก่อน นรมนคงจะใจอ่อน และ กลับไปทันที แต่ตอนนี้ในใจของเธอมีแต่ภาพ มองกมล
หญิงแก่คนนี้ไม่น่าเคารพ ไม่สามารถ เข้ากับเธอได้ ตอนนี้ยิ่งเอาความเป็นอยู่ของ ลูกมาบีบคั้นเธอ จึงไม่สามารถยกโทษให้ได้ เด็ดขาด !
ความรู้สึกสุดท้ายของนรมนที่มีต่อ คุณนายทวีทรัพย์ธาดามลายหายไปจนหมด “คุณนายทวีทรัพย์ธาดา คุณน่าจะรู้ว่าฉัน มาที่นี่เพราะอะไร”
นรมนไม่อ้อมค้อม พูดออกมาตรงๆ เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดามองเห็นบร
มน ก็ตัวสั่นด้วยความโมโห
ตอนนี้ตนเองเดินมาถึงจุดๆนี้ต้อง
ขอบคุณนรมน
ถ้าไม่ใช่เพราะนรมน ธรณีจะลงมือกับ เธอผู้เป็นแม่ได้อย่างไร ? จะต้องการส่งเธอไป
ได้อย่างไร ?
เห็นได้ชัดเจนอยู่แล้วว่าเป็นความผิด ของเธอ ตอนนี้กลับส่งผลกระทบต่อตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาทั้งหมด ทำให้ตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาตกอยู่ในสถานการณ์ง่อนแง่น ตอนนี้คิด ไม่ถึงว่านรมนยังจะกล้าเสนอหน้ามาอีก คุณนายทวีทรัพย์ธาดามองอย่างไรก็รู้สึก โมโห
“นโมน ฉันรู้สึกเสียใจจริงๆ ตอนแรกไม่ ได้หาแกเจอเร็วกว่านี้ จากนั้นจะบีบแกให้ตาย ทันที ! แกดูแกสิ แกพาหายนะมาให้ตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา แกมันตัวซวย ! ”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาอยากจะลงไม้ ลงมือกับนรมน แต่เพิ่งจะยกแขนขึ้นมา กลับ ถูกนรมนคว้าข้อมือเอาไว้ และออกแรงบีบเล็ก น้อย
“ฉันเป็นตัวซวยหรือเปล่าฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้ อย่างหนึ่ง ตอนนี้ฉันยังหายใจอยู่ และฉัน ต้องการปกป้องคนที่ฉันต้องการปกป้อง อย่า คิดว่าตัวเองอายุมากแล้ว ยังมีคุณงามความดี เลยสามารถทำตัวไร้ยางอายได้ คุณนายทวี ทรัพย์ธาดา ฉันขอเตือนคุณนะ ทางที่ดีที่สุด คือยอมส่งคนมาให้ฉันซะดีๆ ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถบ้าได้ขนาดได้ ถ้า เกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของฉัน อย่าพูดถึงคุณ เลย ฉันไม่ปล่อยทั้งตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเอา ไว้แน่ ไม่เชื่อคุณก็ลองดูสิ”
ในตอนนี้แววตาของนรมนเยือกเย็นลง อย่างถึงที่สุด ไม่มีท่าทีอ่อนโยนสักเล็กน้อย มากจนกระทั่งมีความเกลียดชังและรังเกียจอยู่
เธอเกลียดเลือดของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของตนเอง เกลียดชังความสัมพันธ์ทางครอบครัวที่มีกับ คนแก่ตรงหน้า และยิ่งเกลียดตนเองที่ไม่ สามารถปกป้องลูกสาวของตนเองได้
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตกใจสายตาของ
เธอ
นี่มันสายตาของคนในครอบครัวซะ ที่ไหนกัน
เห็นได้ชัดเจนว่าคือสายตาที่เต็มไปด้วย ความแค้น เป็นสายตาที่อยากจะฆ่าคน !
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาอดขมวดคิ้วขึ้นมา ไม่ได้
แกกำลังพูดอะไร ? ฉันจะบอกแกให้นะ “ อย่าคิดว่าเกาะตระกูลโตเล็กอยู่แล้วจะไม่ สนใจทุกอย่างได้ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ ไม่ใช่ว่าแกพูดอย่างไรก็จะเป็นอย่างนั้น “จริงเหรอ ? งั้นพวกเรามาลองดูไหม
ละ ? ”
นรมนออกแรงที่มือ คุณนายทวีทรัพย์ ธาดาร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดทันที
“แกปล่อยมือนะ ! นรมน ตามใจแกแล้ว
กัน ! อย่างไรเสียฉันก็คือย่าของแก ! ใคร ก็ได้! นี่พวกแกตายกันไปหมดแล้วเหรอ ? ไม่เห็นหรือไงว่ามันทำอะไรกับฉัน ?”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโมโหอย่าง เดือดดาล
ถูกคนอายุน้อยกว่าฉีกหน้าต่อหน้า สาธารณชนแบบนี้ เธอรับไม่ได้จริงๆ
ดุลยาพยายามตะโกนขึ้นมา : “พี่คะ พี่ โกรธอะไรก็มาลงที่ฉันเถอะค่ะ อย่าทำอะไร คุณย่าเลย เธอเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกายยังไม่ แข็งแรง ฉันรู้ดีว่า เรื่องของฉันกับบริศร์ทำให้ พี่โกรธมาก ถ้าพี่จะเอาเรื่องเอาราวจริงๆ ฉัน ขอรับประกันว่าจะทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิด ขึ้นได้ไหม ? พี่อย่าทำให้คุณย่าลำบากใจแบบ นี้เลย เธอเพียงแค่ต่อสู้กับความอยุติธรรมเพื่อ ฉัน”
ได้ฟังดุลยาพูดเช่นนี้ คุณนายทวีทรัพย์ ธาดายิ่งรู้สึกสงสารจับใจ
“พวกแกสองผัวเมียมันเสียสติ บุรีศร์ใช้ กําลังบีบบังคับดุลยา แม้แต่ข้อตกลงก็ไม่มี แก ไม่สนใจความเป็นพี่น้องมองดูเธอเจ็บปวดทุก วัน หรือว่าไม่มีความรู้สึกผิดเลยหรือไง ? นรมน หัวใจของคนทำจากเนื้อ หรือว่าของแก ทำจากเหล็ก ? ไม่สนใจความรู้สึกของพี่น้อง แม้แต่นิดเดียว ? ”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาอยู่เงียบๆก็ดีอยู่ แล้ว เธอพูดคํานี้ออกมา ไฟโกรธในใจของนร มนยิ่งลุกโชนขึ้น
“พวกคุณพูดว่าบริศรใช้กำลังบีบบังคับ ตุลยา มีหลักฐานไหม ? มีพยานหรือเปล่า ? คิดว่าเรื่องบนโลกจะเป็นไปตามปากที่พวกคุณ พูดออกมาเหรอ ? เพราะเรื่องนี้ไม่ได้เป็นไป ตามที่พวกคุณต้องการ เพราะคุณให้ฉันหย่า กับบริศ แต่ฉันไม่ตกลง คุณจึงคิดวิธีจัดการฉัน อย่างโหดร้ายเช่นนี้ ? คุณนายทวีทรัพย์ธาดา คุณคู่ควรที่จะเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเห รอ ? วีรบุรุษตระกูลทวีทรัพย์ธาดาใช้ชีวิต สนามรบเพื่อได้รับชื่อเสียงเกียรติยศ กลับถูก คุณทำลายลงแบบนี้ ?”
คําที่นรมนพูดออกมา ทำคุณนายทวี ทรัพย์ธาดาโมโหจนแทบจะเป็นลม
“แกหมายความว่าอะไร ? ฉันทำอะไร ? ฉันทำผิดตรงไหน ? เห็นได้ชัดว่าพวกแกสอง ผัวเมียใจนําเกินไป ตอนนี้ยังจะมาประณามคน แก่อย่างฉันคนนี้อีก นรมน แกมันสุดยอดจริงๆ เห็นกงจักรเป็นดอกบัว แยกแยะผิดถูกชั่วดีไม่ ออก ตอนนี้ยังเอาวีรบุรุษของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดามาพูดอีก แกมีสิทธิ์อะไรพูดถึงพวก เขา ? ตอนพวกเขาต่อสู้ในสงคราม พลีชีพ เพื่อประเทศไม่รู้ว่าแกไปอยู่ที่ไหน ? ” คุณนายทวีทรัพย์ธาดาสามารถอดทนได้ ทุกอย่าง เพียงสิ่งเดียวที่ทนไม่ได้คือการที่คน อื่นมาทำให้ชื่อเสียงตระกูลทวีทรัพย์ธาดาต่าง พร้อย
นี่คือสิ่งที่คนในตระกูลทวีทรัพย์ธาดาใช้ ชีวิตแลกมันมา
นรมนเห็นเธอเป็นเช่นนี้ จึงไม่อยากพูด กับเธออีก
เธอหันไปพูดกับคนข้างหลัง : “เข้าไป ค้นหาข้างในให้ฉัน ! ค้นหาให้ละเอียด หาทุก ที่ไม่มียกเว้น ! ”
“ฉันจะดูว่าใครหน้าไหนมันจะกล้า ! ”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาสะบัดนรมนออก ทันที เป็นเพราะใช้แรงมากเกิน เธอจึงล้มลง ไปบนพื้น เห็นได้ชัดว่ารู้สึกอับอาย เพียงตา แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความเดือดดาล และไม่สนใจทุกสิ่ง
“พวกแกต้องการเข้าไปในตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา ก็ข้ามศพฉันไปก่อน ! ฉันอยาก เห็นว่า พวกแกจะมีความกล้าแค่ไหน สามารถ ฆ่าคนได้อย่างไร้ยางอาย ! บนโลกใบนี้ไม่มี กฎหมายที่ใช้งานไม่ได้
เธอนั่งลงไปบนพื้น โดยไม่สนใจหน้าตา และความรู้ความสามารถของตนเอง เหมือน ดั่งวีรสตรี ที่ปกป้องประตูบ้านตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาอย่างสุดชีวิต
ดุลยาเห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาทำแบบ นี้ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นจึงใช้แรง ทั้งหมดดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ วิ่งไปตรง หน้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาทันที และนั่งลงบน พื้นกับเธอ เอ่ยเสียงเบาว่า : “คุณย่า วันนี้หนู สาบานว่าจะปกป้องตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับ คุณย่า หนูจะดูว่าพวกเขาจะทำกับพวกเรา อย่างไร ? “
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
