บทที่ 415 พวกคุณตระกูลโตเล็กข่มเหงกัน มากเกินไปแล้ว
“คุณชายปริศร ไม่ทราบว่าคุณรู้ไหมว่าวัน นี้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาและคุณตุลยามาที่นี่?”
“คุณชายบุริศร คุณคิดอย่างไรบ้างครับ?”
นักข่าวพากันรุมถาม
พฤกษ์มองไปที่ท่าทางของบุริศร์ และคิด ที่จะลงมาช่วยเขา แต่ถูกบุริศร์หยุดไว้
“นายกลับไปเถอะ ที่ฉันพูดไว้ อย่าพูด
เรื่องนี้กับนรมน” “ครับ แต่ประธานบุรีศร์ คุณจะจัดการได้
ใช่ไหมครับ?”
“แค่เรื่องพวกนี้เอง ทำไมฉันจะจัดการไม่
ได้ล่ะ? ไปเถอะ”
บริศรไล่พฤกษ์ให้ไป จากนั้นเขาก็มอง ไปที่ผู้สื่อข่าวรอบๆ ตัวเขา และพูดด้วยความ เย้ยหยัน “ช่วงนี้ดูพวกคุณสนใจชีวิตส่วนตัว ของผมจริงๆ นะครับ ทําไมเหรอ? มีคนให้เงิน พวกคุณหรือไง?
ผู้สื่อข่าวหยุดพูดทันที ทุกคนต่างทำตัว
ไม่ถูก
“คุณชายปุริศร่ชอบพูดตลกจริงๆ นะคะ”
มันเป็นเรื่องตลกเหรอ พวกคุณคงรู้อยู่ แก่ใจ คนอย่างผม พวกคุณก็รู้ว่าอะไรควร เขียนและอะไรไม่ควรเขียน พวกคุณมีความคิด ของพวกคุณเอง ผมไม่สนใจว่าคนอื่นจะให้ เงินพวกคุณเท่าไหร่ พวกคุณอยากจะเขียน ชาวเกินจริงผมก็ไม่ขัดข้อง แต่ถ้ามันกระทบถึง ผม ก็อย่ากล่าวโทษผมที่ไม่ได้แจ้งพวกคุณ ล่วงหน้านะครับ”
หลังจากพูดจบ บุรีศรีไม่ได้มองไปที่ เหล่าผู้สื่อข่าวอีก และก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน หลังเก่าของตระกูลโตเล็ก
เมื่อคนรับใช้เห็นบริศ กลับมา ก็อดตกใจ ไม่ได้ และรับไปตอนรับ
“คุณผู้ชายครับ ทําไมคุณถึงกลับมา? คุณนายตระกูลโตเล็กไม่ได้บอกว่า…
“ไม่เป็นไร”
บุริศร์ยิ้มจางๆ จากนั้นก็ก้าวเท้าเข้าไปใน
บ้าน
“ใครมากันเหรอ? ทำไมวันนี้คึกคักจัง?” บุริศร์พูดขึ้นก่อนที่ตัวเขาจะปรากฏ
ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ได้พบบุรีศร์ บุริศร์ในความทรงจำของคุณนาย ทวีทรัพย์ธาดานั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่เป็นเพ ราะตุลยา เธอจึงต้องมาที่นี่
คุณนายตระกูลโตเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นบริศร์กลับมา และพูดว่า “ไหนว่ามี งานไม่ใช่เหรอ? ทําไมกลับมาเร็วจริงล่ะ?”
“คือว่ามันน่าเบื่อนะครับ ก็เลยกลับมา ก่อน คุณนายทวีทรัพย์ธาดามาด้วยเหรอ ครับ?”
บุรีศรีนเสื้อคลุมให้กับคนรับใช้ และไป นั่งตรงหน้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาด้วยท่าทีไม่ ใสใจ และไม่แสดงความเคารพใดๆ สําหรับ ล ยา เขาไม่แม้จะมองไปที่เธอเลยสักนิดเดียว
นี่เป็นครั้งแรกที่ดุลยามาที่บ้านของ ตระกูลโตเล็ก
เดิมทีคิดว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดานั้น ใหญ่มากแล้ว แต่หลังจากมาที่ตระกูลโตเล็ก ตุลยาก็ยังถึงกับตกใจไปเลย
ตระกูลทวีทรัพย์ธาดามาจากผู้บัญชาการ ทหาร แม้ว่าจะมีการสืบทอดวัฒนธรรมมาบ้าง และก็จะมีความโบราณเล็กน้อยอย่างหลีก เลี่ยงไม่ได้ แต่ตระกูลโตเล็กนั้นแตกต่างออก ไป
โครงสร้างทั้งหมดในบ้านของตระกูลโต เล็กสร้างขึ้นตามสไตล์ยุโรป และการตกแต่ง ภายในก็น่าประทับใจอย่างมาก ทุกอย่างเป็นของหรูหราราคาแพง แม้แต่โต๊ะไม้มะฮอกกานีตรงหน้านี้ ก็เป็นไม้ มดีราคาหลายสิบล้าน
เมื่อเทียบกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว ตระกูลโตเล็กเป็นคนรวยอย่างแท้จริง
ตุลยาคิดเสมอว่าครอบครัวของเธอใน สหรัฐอเมริกากก็ค่อนข้างดี แต่เมื่อเทียบกับ ตระกูลโตเล็กแล้ว มันเทียบไม่ได้เลย
ไม่น่าแปลกใจที่นรมนจะยึดติดกับบริศร์ ไม่ยอมปล่อย ตราบใดที่เป็นคุณนายของ ตระกูลโตเล็ก ความมั่งคั่งทั้งหมดนี้จะไม่ตก เป็นของเธอในที่สุด?
ดุลยารู้สึกอิจฉาเมื่อเธอคิดว่านรมนจะมี สิ่งเหล่านี้ในไม่ช้
ทําไมนรมนถึงได้สิ่งเหล่านี้? แต่เธอไม่ ได้อะไรเลย?
ถ้าเธอได้ครอบครองบุรีศร์ เธอก็จะได้ ทุกอย่างของตระกูลโตเล็ก ดุลยามองไปที่บุรีศร์อย่างชื่นชมยินดี แต่ เมื่อเธอพบว่าบริศร์ไม่ได้มองเธอเลย เธอก็กัด ริมฝีปากล่างด้วยความเจ็บปวด มองไปราวกับ ว่ากำลังจะร้องไห้อย่างไรอย่างนั้น
“บริศร์ ฉัน……….
” คุณมาทําอะไรที่นี่?”
บริศร์ไม่รอให้ตุลยาพูดจบก็ตัดบทเธอ ทันที คุณนายทวีทรัพย์ธาดาที่มองท่าทาง รังเกียจก็โกรธขึ้นมา
พวกเรามาที่นี่ทําไมคุณน่าจะรู้อยู่แก่ใจ ไม่ใช่เหรอ?”
” ผมไม่รู้จริงๆ ครับ คุณนายทวีทรัพย์ ธาดาบอกผมหน่อยได้รึเปล่า?”
บริศร์ไม่สนใจท่าทีของคุณนายทวีทรัพย์ ธาดาเลย
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่สนใจท่าที ของบุริศร์เช่นกัน ในความคิดของเธอ เหตุผล ที่ไม่ยอมให้บริศ กลับมาคืออยากให้เขาหลีก เลี่ยงเรื่องทั้งหมดนี้ ในเมื่อเขากลับมาแล้ว หมายความว่าเขามีวิธีที่จะเผชิญหน้ากับเรื่อง ทั้งหมด ในฐานะแม่ เธอก็แค่คอยดูเท่านั้น
เมื่อเห็นท่าทางไม่ดีของบุริศร์ คุณนาย ทวีทรัพย์ธาดาก็อยากจะพาดลยากลับไปทันที แต่ตุลยาจับมือเธอด้วยท่าทางเสียใจอย่าง มาก
เมื่อมองไปที่ในดวงตาของตุลยา คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกเป็นทุกข์
“บริศร์ ถ้าคุณเป็นลูกผู้ชายก็ต้องกล้าทำ กล้ารับ คุณทําแบบนั้นกับดุลยา ก็ไม่คิดจะรับ ผิดชอบอะไรเลยเหรอ? เธอถูกคุณย่ำยี ชื่อ เสียงของเธอถูกทำลาย คุณจะไม่ให้ความ ยุติธรรมกับเธอเลยเหรอ?”
คําพูดของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาทำให้ คุณนายตระกูลโตเล็กเลิกคิ้ว และมองไปที่บุรี
บริศร์ มและมองไปที่ดุลยา ก่อนจะพูด ว่า “ผมทําอะไรเธอครับ? คุณคุยกับคุณย่าคุณ ยังไงเหรอ? บอกผมได้ไหม?”
ใบหน้าของตุลยาแดงขึ้นทันที เธอลดศีรษะลงอย่างรวดเร็ว
เธอไม่ได้อาย แต่เธอไม่สามารถเผชิญ หน้ากับดวงตาของบุริศร์ได้
บุรีศร์ไม่ได้ทำอะไรเธอ แต่เขาปล่อยให้ สองคนนั้นทําสิ่งที่เกินไปกับเธอ เขาจะเอาตัว รอดไปเช่นนี้เหรอ?
ความบริสุทธิ์ของเธอถูกทําลายเช่นนี้ แล้วเธอจะไม่คิดเอาคืนบุรีศรีได้อย่างไร?
ดุลยาก้มศีรษะลง และพูดว่า “บุริศร์ ฉัน ไม่อยากพูดกับคุณย่าเรื่องระหว่างคุณกับฉัน จริงๆ แต่ฉันไม่มีทางอื่น ฉันเจ็บมาก แต่เมื่อฉัน ไปโรงพยาบาล ฉัน…………..
“บุริศร์ คุณยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า? คุณ ข่มขืนตุลยา และตอนนี้ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้ เรื่อง ก? เธอถูกคุณทําแบบนั้นจนต้องเข้าโรง พยาบาล ถึงแม้ฉันจะปิดกั้นข่าว แต่คุณคิดว่า คนอื่นจะไม่รู้หรือไง?”
เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นท่าทาง ตุลยา ก็ทนไม่ได้อีกต่อไป
คุณนายตระกูลโตเล็กขมวดคิ้ว
“ข่มขืนเหรอ? บริศร์ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
นําเสียงของคุณนายตระกูลโตเล็กค่อน ข้างไม่เป็นที่พอใจ
บุริศร์ยิ้มและพูดว่า “แม่ครับ เรื่องนี้แม่ อย่าพึ่งคิดมากไปครับ”
หลังจากพูดจบเขาก็มองไปที่ตุลยา และ พูดด้วยสายตาเย้ยหยัน “ผมข่มขืนคุณ? คุณ แน่ใจหรือว่าเป็นผม
“บริศร์! คุณจะมากเกินไปนะ!”
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาลุกขึ้นยืนทันที ส่วนดุลยาก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ และหดหู่ ซึ่งทําให้คนที่เห็นรู้สึกสงสารมาก เมื่อเห็นการแสดงของทั้งสองคน บุริศร์ จึงเอนตัวลงบนโซฟาและพูดด้วยรอยยิ้มชั่ว ร้าย “ในเมื่อพวกคุณพยายามจะโยนเรื่องนี้มา ให้ผม ก็พูดมาเถอะครับ ว่าจุดประสงค์ที่พวก คุณมาที่นี่คืออะไร? ต้องการเงิน? ถ้าเทียบกับ ราคาการขายบริการ 100000 หยวนพอไหม? หรือไม่ก็เอาแบบนี้ ผมให้พวกคุณ 200000 หยวน โอเคไหมครับ? ที่เหลืออีก 100000 หยวนถือเป็นค่าอาหารละกัน”
ทันทีที่บุริศ พูดจบ คุณนายทวีทรัพย์ ธาดาก็ตบโต๊ะด้วยความโกรธ
“บุริศร์ คุณหมายความว่าอะไร? คุณคิด ว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของเราอยากจะได้ เงิน 200000 หยวนเหรอ? คุณจะเอาเงินมา ฟาดหัวเรางั้นเหรอ? ฉันจะบอกคุณให้! วันนี้ถ้า คุณไม่มีข้อสรุปให้กับดุลยา พวกเราก็จะปล่อย ข่าวออกไป ให้ทุกคนในเมืองชลธีเห็นว่า ตระกูลโตเล็กเลี้ยงดูคุณอย่างไร
“คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ผมเป็นผู้ชาย อย่าเพิ่งพูดเรื่องที่ผมทำอะไรกับดุลยาเลย ถ้า ตอนนี้คุณปล่อยข่าวออกไปแล้วยังไง? ผมก็ อาจจะดูเป็นผู้ชายเจ้าชู้ แต่คุณนายทวีทรัพย์ ธาดายังพยายามบังคับให้ผมแต่งงานกับเธอ ถ้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดายังความจำดีพอ ก็คง จําไว้ว่านรมนกับผมยังเป็นสามีภรรยากัน และ สําหรับนรมน แม้ว่าคุณจะไม่ยอมรับ แต่เธอก็ เป็นหลานสาวของคุณ แล้วทำไมคุณต้องทำ เพื่อหลานบุญธรรมขนาดนั้น และให้ผมกับ หลานสาวของคุณหย่าร้างกันอย่างนั้นล่ะ ครับ?”
คําพูดของบริศ ทำให้คุณนายทวีทรัพย์ ธาดาพูดไม่ออก
” “นรมนประกาศหย่าร้างแล้วไม่ใช่เหรอ?
“หย่าร้างมันสามารถทำเพียงฝ่ายเดียว ได้ด้วยเหรอครับ? หรือว่าคุณนายทวีทรัพย์ ธาดาต้องการให้ผมหย่ากับหลานสาวของคุณ แล้วแต่งงานกับดุลยาเหรอครับ?”
ปุริส มองไปที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดา อย่างเย็นชา
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพอเข้าใจแล้ว บุรี ศรไม่ได้วางแผนที่จะหย่ากับนรมนเลย ดังนั้น เขาจะไม่รับผิดชอบต่อดุลยา
“นโมนทําสิ่งน่าอับอายเช่นนั้น พวกคุณ ตระกูลโตเล็กยังต้องการอีกเหรอ?”
“น่าอับอาย? ภรรยาผมน่าอับอายตรง
ไหน?”
น้ำเสียงของบริศ เย็นชาขึ้นมา
คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่กล้าพูดเรื่อง ภาพถ่าย แต่เธอยิ้มเยาะและพูดว่า “ผู้คนใน เมืองชลธีต่างรู้ดี ไม่ว่าคุณจะช่วยเธอปกปิด อะไร? ผู้หญิงที่ท่าเรื่องหน้าไม่อายขนาดนั้น ตระกูลโตเล็กยังคงให้อภัยเธอ? แต่ตัวเธอเอง ก็รู้อยู่แก่ใจ ถ้าหากตระกูลโตเล็กตัดขาดกับ เธอ ฉันคิดว่าพวกคุณทําตามความปรารถนา ของเธอดีกว่านะคะ หลังจากนี้จะแต่งงานกัน หลอกๆ ก็ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก” “คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดดีจริงๆ ครับ!”
บุรีศร์อดไม่ได้ที่จะปรบมือ จากนั้นก็ยิ้ม เยาะและพูดว่า “ผมว่าต้องฝากตระกูลโตเล็ก ไว้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาแล้วล่ะ ให้คุณเป็น ผู้ดูแล ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นรมนเป็นภรรยาที่ ผมแต่งเข้ามา ไม่ว่าภาพถ่ายเหล่านั้นจะเกิด ขึ้นได้อย่างไร ผมจะต้องหาหลักฐานมาพิสูจน์ ความบริสุทธิ์ของเธอให้ได้ ส่วนดุลยา ทั้งๆ ที่รู้ ว่าผมมีภรรยาอยู่แล้วก็ยังจะเสนอตัวมาให้ผม เธอทำแบบนี้ไม่ไร้ยางอายไปหน่อยเหรอ?”
“บุรีศร์ ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน แต่ไม่ จําเป็นต้องทำให้ฉันอับอายเช่นนี้เลย ฉันไม่รู้ ด้วยซ้ำว่าไปอยู่บนเตียงของคุณได้อย่างไร จริงๆ นะคะ ฉันไม่ได้จะจับคุณ!
เมื่อตุลยาได้ยินบริศ พูดแบบนั้น เธอก็ น้ำตาไหล
ไหล่ของเธอสั่น พร้อมเสียงร้องที่ก็ไม่ ดังมากเกินไป แต่ทุกคนก็ได้ยิน เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นบุริศร์ดู ถูกกลยาแบบนี้ ความโกรธของเธอก็กลับมา อย่างรวดเร็ว
“คุณนายตระกูลโตเล็ก เรื่องในวันนี้คุณ จะไม่พูดสักหน่อยเหรอคะ?”
“คุณนายทวีทรัพย์ธาดา คุณต้องการให้ ฉันพูดอะไรคะ? หลานสาวของคุณมีข่าวเสียๆ หายๆ กับลูกชายของฉัน ก่อนที่ลูกชายและลูก สะใภ้ของฉันจะหย่ากัน ฉันคงพูดไม่ได้ว่า ลูกชายของฉันไม่ผิด แต่แมลงวันก็คงไม่ตอม ไข่ที่ไม่มีรอยร้าวหรอกค่ะ แล้วทําไมลูกชาย ของฉันถึงไม่ไปมีเรื่องอื้อฉาวกับผู้หญิงคนอื่น ล่ะ? คุณอยากให้ลูกชายของฉันหย่ากับภรรยา ของเขาและแต่งงานกับดุลยานี่เป็นไปไม่ได้ เลย! ตระกูลโตเล็กของเรามีคำสั่งสอนที่ว่า ผู้ชายในตระกูลโตเล็กไม่เคยมีคนหย่าร้างมา ก่อน! ฉันคิดว่าคุณควรพิจารณาสิ่งที่ลูกชาย ของฉันพูดเช่นกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าเบื่อ ตระกูลโตเล็กของเราไม่สนใจเรื่องเงินอยู่แล้ว แต่ขึ้นอยู่กับว่าดุลยาต้องการมากแค่ไหน ถือว่าเราโชคร้ายละกัน ที่ถูกผู้หญิงของ ตระกูลคุณทําให้เสียหาย ตราบใดที่ไม่มาก เกินไป พวกเราตระกูลโตเล็กก็คงรับได้!”
ทันทีที่ประโยคนี้ออกมา คุณนายทวี ทรัพย์ธาดาเกือบจะหมดลมหายใจในเวลานั้น
“พวกคุณตระกูลโตเล็กข่มเหงกันมาก เกินไปแล้ว!”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
