บทที่ 412 ข้อบกพร่องในภาพถ่าย
“เฮเฮเฮ้ ผู้หญิงคนนี้ คุณ…….
บริศร์รู้สึกว่านรมนตอนนี้ได้คืบจะเอา
ศอก
นรมนสายโทรศัพท์ และแสดงหน้าจอ ให้บริศร์ด มันคือเบอร์ 110 จริงๆ
คุณจะไปหรือไม่ไป? ถ้าคุณไม่ไปฉันจะ
โทรจริงๆ นะ! ถ้าตำรวจมาแล้ว ฉันก็อยากจะดู
ว่าคุณจะพูดอย่างไร”
นรมนไม่มีท่าทีล้อเล่นเลย
ทันใดนั้นบุรีศร์ก็นึกถึงคำพูดที่น่า
สยดสยองเมื่อไม่นานมานี้ขึ้นมา ให้เธอรอไป ก่อน ให้ตายเถอะ คราวนี้ได้รอจริงๆ แล้ว แต่ เปลี่ยนคนรอเป็นเขาเอง
“ที่รัก ผมผิดไปแล้ว”
บริศร้รีบขอโทษด้วยท่าที่ยอมรับความ ผิด
บรมนยิ้มเยาะ และพูดว่า “ถ้าประธานบริ ศรไม่ไป ฉันจะโทรไปที่สถานีโทรทัศน์แล้วนะ คะ คาดเดาว่าสถานีโทรทัศน์คงจะสนใจ พฤติกรรมแบบ ของคุณมาก”
ในขณะที่พูด เธอก็ถือโทรศัพท์และ เข้าไปข้างใน ก่อนจะปิดม่านทั้งหมดด้วย
บุรีศรีไม่ถูกต้อนรับ จนเขารู้สึกห่อเหี่ยว
ใจ
เขาต้องลงมาอย่างไม่เต็มใจนัก และ กลับไปที่รถ
เมื่อเห็นว่าเขากลับมาเร็วกว่าที่คิด พฤกษ์จึงไม่กล้าถามอะไรมาก เพียงแค่ถามบุรี ศร์ว่ากำลังจะไปที่ไหน
บริศ พูดอย่างหงุดหงิด “จะไปไหน? ฉัน จะรู้ได้อย่างไรว่าจะไปที่ไหน?”
ตอนนี้รู้แล้วว่านรมนอยู่ที่ไหน นอกจาก ที่นี้ เขาก็ไม่ต้องการจะไปไหนอีก ใครจะรู้ว่า เขาทำให้ภรรยาขุ่นเคืองอีก
เมื่อเห็นความหงุดหงิดของบุริศร์ พฤกษ์ ก็อดไม่ได้ที่จะให้คําแนะนำ
“ทําไมเราไม่อดอกไม้ให้คุณนายสัก อ หนึ่งล่ะครับ? ได้ยินมาว่าผู้หญิงชอบดอกไม้ บางทีถ้าคุณนายดีใจ ก็คงลืมเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งหมดไปเลยก็ได้นะครับ”
บริศ มองไปที่พฤกษ์เหมือนคนงี่เง่าและ พูดว่า “ให้ดอกไม้เธอ? นี่นายกลัวว่าคนอื่นจะ ไม่รู้ว่าภรรยาฉันกับเจตต์อยู่ที่นี่ใช่ไหม?” พฤกษ์ที่ถูกถามแบบนั้นก็ไม่รู้จะพูดอะไร
“ถ้าอย่างนั้น…….
“ถ้าอย่างนั้นอะไร? นี่ฉันจะบ้าตายอยู่
แล้ว”
บริศ กลุ้มใจ
ในขณะนั้น สายของกานต์ก็โทรเข้ามา
“คุณบุริศร คุณกลับมาที่นี่หน่อยได้ไหม ครับ ผมพบบางอย่างผิดสังเกตนิดหน่อย”
“ผิดสังเกตยังไง?”
“เกี่ยวกับรูปภาพของหม่ามีครับ
ทันทีที่กานต์พูดออกมา บุริศร์ก็คิดอะไร
บางอย่างออก
ไป ขับรถกลับบ้านเก่า”
เมื่อบริศ พูดเช่นนั้น พฤกษ์ก็ตอบตกลง
ทันที
นรมนยังคงรอให้บริศ พูดอะไรบางอย่าง ที่นุ่มนวลและดีกับเธอ แต่หลังจากรออยู่ครู หนึ่ง โทรศัพท์ก็ไม่ดัง วีแชทเงียบ และดู เหมือนว่าข้างนอกจะไม่มีเสียงอะไรอีกด้วย
จู่ๆ เธอก็เปิดผ้าม่านออก แต่กลับไม่เห็น เงาของบริศร์เลย?
ผู้ชายคนนี้จะเล่นกับเธอแบบนี้ใช่ไหม?
นรมนรู้ กน้อยใจมาก เธอคิดอยากจะโทรหาบุริศร์และกล่าวว่า เขาอีกรอบ แต่หลังจากคิดๆ ดูแล้ว เธอรู้สึกว่า มันน่าขายหน้าเกินไป
จะเอาแบบนี้ก็ได้ ใครกลัวกัน!
นรมนเป็นคนชอบคิดมากเป็นนิสัยส่วน ตัว แต่ก็มักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไป
ผู้หญิงก็เป็นเช่นนี้ เมื่อเริ่มโกรธขึ้นมา ในตอนที่ไม่สนใจบุรีศร์ก็ไม่รู้สึกว่ามันยากที่จะ ทนได้ แต่ตอนนี้เมื่อความเข้าใจผิดถูกเคลียร์ แล้ว กลับรู้สึกว่าเวลาหนึ่งวันช่างนานเหมือน หนึ่งปีอย่างไรอย่างนั้น
แต่บุริศร์กลับไม่รู้ว่าตอนนั้นรมนกำลังคิด อะไรอยู่ เขาขับรถกลับไปที่บ้านเก่าของ ตระกูลโตเล็ก กานต์ดึงบริศร์เข้าไปในบ้าน ทันที
คุณบุริศร์ คุณดูสิ ”
เมื่อกานต์ซูมภาพของนรมน ใบหน้าของ บริศร์ก็ดูผิดสังเกตไปเล็กน้อย “รูปพวกนี้ฉันให้คนลบไปแล้วไม่ใช่เห รอ? ทําไมนายถึงยังมีอยู่?”
แม้ว่าร่างกายของนรมนจะถูกเบลอแล้ว แต่บุริศร์ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี ถ้าหาก ลูกชายของเขาเห็นภรรยาของเขาเช่นนี้
แต่กานต์กลับไม่รู้สึกอะไรเลย ถึงแม้จะ เป็นหม่ามี้ของเขา แต่ก็ถูกเบลอไปแล้ว เขาจึง มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
” คุณบุรีศร์ อย่าเพิ่งกังวลเรื่องนี้เลยครับ คุณลองดูสิว่าด้านหลังของหม่ามี้คือที่ไหน”
“ด้านหลัง?”
บุริศร์ไม่เคยคิดถึงตรงนี้มาก่อน
หลังจากที่กานต์พูดขืนมา เขาก็หรี่ตาม องไป แม้ว่ามุมมองภาพจะพร่ามัวเล็กน้อย แต่ ก็ไม่ได้ดูเหมือนเป็นห้อง แต่กลับเหมือนโกดัง อะไรสักอย่าง
ที่นี่ที่ไหน? กานต้ขยายไป ส่วนด้านหลัง
“ผมได้ตรวจสอบสถานที่นับนแผนที่ของ เมืองชลธีแล้ว แต่ก็ไม่พบที่ที่เหมือนกันเลย จะพูดได้ไหมว่าสถานที่นี้ไม่ใช่ภาพที่หม่านี้ใน เมืองชลธี แต่ตลอดห้าปีที่ผ่านมา หม่ามี้อยู่ที่ สหรัฐอเมริกาคลอด เป็นไปได้ไหมที่ภาพถ่าย นี้ถูกถ่ายที่สหรัฐอเมริกา? เป็นไปไม่ได้อย่าง แน่นอน! และผมยังพบอีกจุกที่ผิดสังเกตอีก หนึ่งทีครับ”
กานต์ลังเล ก่อนจะพูดว่า “คุณบุริศร์ คุณ ดูที่นี่ ดูเหมือนว่าจะถูกตัดต่อส่วนศีรษะด้วย ครับ”
ประโยคนี้ทำให้บริศร์ตะลึงเล็กน้อย
ถ้าเป็นการติดต่อทั่วไป บุริศร์คงจะมอง ออกนานแล้ว แต่อีกมุมหนึ่งเมื่อคนอื่นสังเกต เห็นร่างกายของนรมน แวบแรกก็คิดว่าเป็น เธอจริงๆ จนไม่ได้สนใจสั่งอื่นๆ
ถ้าไม่ใช่กานต์ มองหาจุดผิดสังเกตใน ภาพนี้ บุริศร์ก็คิดว่าเขาคงไม่สามารถมองเห็น ถึงร่องรอยการตัดต่อว่าอยู่ตรงไหน
“ทําไมต้องตัดต่อเอาศีรษะหม่ามีนายไป ไว้บนนั้นด้วย? ทั้งๆ ที่.….…..
บริศร์หยุดคําพูดได้ทัน จะบอกไปไม่ได้ ว่าจริงๆ แล้วก็เป็นร่างกายของหม่ามีของเขา ทําไมจะต้องตัดต่อรูปด้วย?
ปัญหานี้ทำให้บุรีศร์คิดไม่ตก
“นายฟังก่อน เดี๋ยวฉันจะไปหาหม่ามี้ นายก่อน”
บริศร์ถ่ายจุดผิดสังเกตของภาพนี้ไว้
กานต์มองไปที่บริศ และพูดว่า “คุณบุรี ศรี หม่า จะกลับมาเมื่อไหร่? ผมคิดถึงหม่ามี
“ใกล้แล้ว!”
บริศ รู้สึกว่าเขาพบเงื่อนจําแล้ว
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็มักจะให้เด็กมี ความคาดหวังเสมอ กานต์ไม่ได้ถามอะไรอีก เพราะรู้ว่าใน ช่วงเวลาวิกฤตนี้ เขาไม่สามารถออกไปเจอ หม่ามิได้ ไม่อย่างนั้นคงจะทำให้หม่ามีไม่
สะดวก
“คุณต้องดูแลหม่ามี้ให้ดีนะครับ!”
“เข้าใจแล้ว”
บริศ ลบศีรษะของกานต์และออกไป
อย่างรวดเร็ว
“พฤกษ์ กลับไปที่คาสิโน”
“กลับไปอีกเหรอครับ?”
พฤกษ์รู้สึกว่าบริศร์หงุดหงิดมากขึ้น เรื่อยๆ แต่กลับไปครั้งนี้มันเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาควรถามอะไร และ
ไม่ควรถามอะไร เขาจึงไม่ถามอะไรมาก และ ขับรถไปส่งบุรีศร
บริศร์ปีนขึ้นไปที่ระเบียงอีกครั้ง และพบ ว่าประตูไปที่ระเบียงถูกเปิดออก และผ้าม่าน เปิดออกเช่นกัน แต่ไม่รู้ว่านรมนกำลังยุ่งอะไร อยู่ในห้อง
“นรมิน!”
บุรีศรีบเข้ามา แต่กลับเห็นนรมนมองมา ที่เขาและพูดว่า “เดี๋ยวนะคะ คุณชายบุรีศร์มา ผิดที่รึเปล่าคะ?”
คำพูดที่เหน็บแนมนี้ทำให้บริศร์รู้สึก กังวลใจเล็กน้อย
“คุณยังไม่หายโกรธเหรอ?”
“ฉันจะกล้าโกรธได้ยังไงล่ะคะ!” นรมนกล่าวอย่างเย็นชา
บริศร์หยิบดอกกุหลาบออกมาจากในอก และส่งให้เหมือนกันในละคร
“ดูสิ เมื่อครู่ที่ผมกลับมา ผมไปเด็ดมา จากสวนดอกไม้ของคุณแม่ให้คุณ สวยไหม ครับ?”
เมื่อนโมนได้ยิน เธอก็ลุกขึ้นทันที “คุณเด็ดมาจากสวนดอกกุหลาบของคุณเ แม่เหรอ? บุริศร์ คุณไม่เข้าใจความชอบของผู้ หญิงเหรอ ทำไมถึงไม่ออกไป อ? ดอก กุหลาบของคุณแม่ล้วนเป็นสายพันธุ์ที่มีชื่อ เสียง และมีค่าพอๆ กับดวงตาเลยนะ คุณกล้า เด็ดดอกกุหลาบของคุณแม่ได้อย่างไร?”
แล้วยังไงล่ะ ขอให้คุณชอบก็พอ อย่าง มากก็คงโดนคุณแม่ว่ากล่าวสักฉากเท่านั้น”
การแสดงออกที่ไม่แยแสของบุริศร์ ทําให้นโมนพูดไม่ออก
แต่นี่ก็คือดอกกุหลาบ ซึ่งทำให้ผู้คนชื่น ชอบจริงๆ
การแสดงออกของนรมนค่อนข้างผ่อน คลายลง เขาจึงรีบหยิบแจกันดอกไม้และใส่ ดอกกุหลาบลงไปเพื่อดูแลมัน
เมื่อเห็นว่าเธอชอบมันมาก บุริศร์ก็กอด เธอจากด้านหลังและพูดด้วยรอยยิ้ม “เลิก โกรธกันได้แล้วครับ ผมกลับไปเมื่อครู่เพราะมี ธุระนิดหน่อย เราพบร่องรอยของหลักฐาน แล้ว คุณดูสิ”
“หลักฐานเหรอคะ?”
นรมนชะงักไปชั่วครู่ และไม่ทันสนใจว่า มือของบุรีศร์วางไว้อยู่ที่ไหน
บุรีศร้แอบอมยิ้ม แล้วหยิบโทรศัพท์ออก
“คุณดูที่ภาพนี้
นี่เป็นภาพแรกที่นรมนเห็นในสื่อ แม้ว่า ในภาพส่วนใหญ่จะถูกเบลอแล้ว แต่สีหน้า ของเธอก็ยังไม่ได้ดูดีขึ้นมา
บริศร์พูดด้วยเสียงต่ำ “คุณลองดูด้าน
หลังคุณอย่างละเอียด พอจะจำได้ไหมว่าเป็น ที่ไหน? กานต์บอกผมว่า เขาไม่พบสถานที่ แบบนี้ในเมืองชลธี แต่ถ้าหากเป็นต่างประเทศ เขาไม่เชื่อว่าคุณจะถูกถ่ายโดยไม่รู้ตัว”
เมื่อได้ยินคําพูดของบุรีศร์ นรมนรีบหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างละเอียด
มา “อีกอย่าง ตรงนี้ ศีรษะของคุณถูกตัดต่อ นี่เป็นจุดที่ทําให้ผมงง เพราะร่างนี้เป็นคุณ จริงๆ ทําไมถึงต้องตัดต่อศีรษะของคุณเข้าไป อีก? ตอนแรกผมดูไม่ออกเลย ถ้าไม่ใช่เพราะ กานต์ ผมก็คงไม่รู้”
คำพูดของบุรีศร์ทำให้นรมนคิ้วขมวดเล็ก
น้อย
มีบางอย่างประกายแวบผ่านความคิด
ของเธอ
“ฉันดูเหมือนจะรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน
“ที่ไหน?”
ทันทีที่บุริศร์ได้ยินว่านรมนรู้ ก็รู้สึกมี ความหวังขึ้นมา
นรมนมองไปที่บุริศร์ด้วยสายตาที่ค่อน
ข้างซับซ้อน
ทําไมครับ?”
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนรมน ทําไมน มนถึงอารมณ์ไม่ดีขึ้น ทันใดนั้นก็รู้สึกงงงวย ขึ้นมา
นรมนไม่ได้พูดอะไร แต่ยืนขึ้นและทำ สมาธิที่หน้าต่าง การแสดงออกของเธอทําให้ บริศร่ค่อนข้างกังวล
“นรมน…..”
“ไม่เป็นไร”
นรมนถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า “ฉัน พอจะรู้แล้วว่าภาพถ่ายเหล่านี้ถูกถ่ายเมื่อไหร่
“เมื่อไหร่?”
“ห้าปีที่แล้ว ก่อนจะเกิดไฟไหม้ ตอนที่ ฉันยังไม่ได้คลอดกานต์”
คําพูดของนรมนทําให้สีหน้าของบุริศร์ เปลี่ยนไปเล็กน้อย
” คุณพูดว่าอะไรนะ?”
“สถานที่นี้ เป็นโกดังหลังปั๊มน้ำมัน เป็น เพราะฉันถูกตีจนสลบไป พอตื่นขึ้นมาก็มีคน ตั้งกล้องและอุปกรณ์ไว้ แต่ได้ถ่ายหรือเปล่า ฉันไม่รู้ ในตอนนั้นมีข่าวลือว่าฉันหนีตามคน อื่น? หลักฐานแบบนี้ คงจะเป็นภาพที่ถ่ายไว้ใน ตอนนั้น แต่ที่คุณพูดว่าทำไมถึงต้องตัดต่อส่วน ศีรษะ ก็เพราะใบหน้าตอนนั้นไม่ใช่ใบหน้า ปัจจุบันของฉัน”
คําพูดของนรมนทําให้ความคิดของบริศร์ ย้อนกลับไปเมื่อห้าปีก่อน
ตอนนนนรมมหายตัวไป ก็เกิดไฟไหม้ พอดี ข่าวที่ออกมาในวันรุ่งขึ้นคือนรมนหนีไป กับผู้ชายคนอื่น มีรูปถ่ายเป็นหลักฐาน ในตอน นั้น เป็นเพราะเรื่องนี้มันน่าอับอายเกินไป ตระกูลโตเล็กจึงให้ทำลายภาพถ่ายเหล่านั้น ทันที
ในตอนนั้นพฤกษ์เป็นคนจัดการเรื่องนี้ เขาจมอยู่กับความเศร้าโศกของการเสียชีวิต ของนรมนในกองไฟ จึงไม่มีเวลาดูว่าภาพถ่าย ในตอนนั้นว่าเป็นอย่างไร
ตอนนี้มีคนพบภาพที่ถ่ายเมื่อห้าปีที่แล้ว ยังมีใครที่มีรูปนี้อีก?
เป็นคนที่มีส่วนร่วมในตอนนั้นรึเปล่า?
แต่เขมิกาตายไปแล้ว!
ถ้าอย่างนั้นจะมีใครอยากเอาภาพพวกนี้ ก่อปัญหา กกัน?
หรือจะเป็นป้าโอ แต่ป้าโอก็ถูกตัดสินจํา คุกอยู่ และตอนนี้เธอถูกขังอยู่ในคุกของเมือง หลวง แล้วยังจะเป็นใครได้อีก?
บริศร์และนรมนตกอยู่ในความคิด รู้สึก ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนไม่ได้จบลง เพียงเท่านั้น
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
