บทที่ 391 ความรู้สึกที่โดนคนตามใจอยู่ มันดีมากเลย

“ตุลยา คุณไม่ได้ฟังมาผิดไปใช่ไหม? นร มนจะไปลงมือกับคุณน้าคิมได้ยังไงกัน? นี่มัน ไม่มีทางเป็นไปได้แน่

คำพูดของไมค์ทำให้ดุลยารู้สึกโมโหขึ้น มาทันเลย

เธอผลักไมค์ออกทีหนึ่ง แล้วพูดอย่าง โหดร้ายขึ้นมาว่า “คุณกำลังสงสัยฉันเหรอ? หรือว่ากำลังรู้สึกว่าฉันใส่ร้ายเธอเหรอ? เรื่อง ใหญ่ขนาดนี้ฉันจะเอามาพูดเล่นง่าย ๆ ได้ยัง ไงกัน? แม่ฉันก็จากไปแล้ว! ตอนนี้ก็แม่ตัวคน เดียวก็ไม่รู้ว่าไปถึงไหนแล้ว ร่างกายของแม่ก็ อ่อนแอซะขนาดนั้น ทำไมคุณถึงได้ยังพูดเข้า ข้างเธอได้อีก? ถ้าเธอไม่มีทางทำแบบนี้ แล้ว เป็นฉันเหรอที่เป็นคนทํา?” ตุลยาร้องไห้จนน้ำตาราวกับหยอดน้ำฝน ที่อยู่บนดอกลูกแพร่ ร้องจนทำให้ไมค์ไม่รู้ว่า จะทําตัวอย่างไงดี

“เอาล่ะ ๆ เพราะผมไม่รู้จักพูดเอง เป็น ความผิดของผมเอง คุณอย่าโกรธเลยนะ หยุด ร้องไห้เถอะ หรือไม่ผมไปตามหาคุณน้าคิม เป็นเพื่อนคุณก็แล้วกัน”

“คุณพูดเองนะ คุณจะช่วยฉันตามหาใช่ ไหมคะ?”

ดุลยาจับข้อมือของไมค์เอาไว้แน่น ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง

พอโดนผู้หญิงที่ตัวเองชอบจ้องมองแบบ นี้แล้ว ก็แน่นอนว่าไมค์จะต้องทุ่มเทสุดแรง กายแรงใจแน่ ๆ

“ใช่ ผมจะช่วยคุณแน่ ผมจะไม่ทํางาน อะไรเลย ไม่ว่าจะเรื่องอะไรผมก็จะช่วยคุณทั้ง

นั้น”

“งั้นก็ดีเลย คุณไปช่วยฉันดรวจสอบดู หน่อยว่าแม่ของฉันไปไหนแล้ว? ไม่ว่าจะยัง ไง ฉันก็จะต้องตามหาแม่ให้เจอให้ได้”

“ได้ ผมจะไปตรวจสอบให้ คุณลุกขึ้นมา ก่อนนะ พวกเรากลับโรงแรมกันก่อนเถอะ คุณ อยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ผมวางใจไม่ได้

ไมค์มองดูถนนที่มีผู้คนสัญจรไปมา แล้ว ก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

ในสายตาของเขานั้น ตุลยาเป็นหญิง สาวที่อ่อนแอที่สุดคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเอาแต่ ใจตัวเองและหยิ่งไปบ้าง แต่ว่าพอมาถึงเมือง ชลธีแล้ว ก็ได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจไปไม่น้อย เลยทีเดียว และแน่นอนว่าความน้อยเนื้อต่ำใจ เหล่านี้นั้นล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ดุลยาเล่าให้ ไมค์ฟังเอง

เขาไม่เคยรู้สึกเลยว่าดุลยาจะพูดโกหก กับตัวเอง

ตุลยาไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่ปล่อยให้ ไมค์พาเธอกลับไปที่โรงแรม หลังจากที่ไมค์จัดแจงเรื่องของตุลยา เรียบร้อยแล้ว ตัวเองก็รีบไปตรวจสอบเรื่อง ของคุณน้าดิม แต่ตุลยากลับยังคิดอยู่แต่ว่าจะ ทํายังไง ถึงจะได้บังเอิญเจอกับคุณนายทวี ทรัพย์ธาดาสักครั้งหนึ่งได้?

ไม่ว่าจะยังไง คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ เป็นที่พึ่งของเธอที่เมืองชลธี ถ้าหากว่า คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่สนใจเธอแล้ว เธอ จะพึ่งใครได้อีก?

ตุลยาคิดวิธีดี ๆ ไม่ออกสักวิธีเลย แต่พอ เธอนึกถึงของที่อยู่ในมือแล้ว ก็รีบออกไปจาก โรงแรมโดยด่วน จากนั้นก็ออกไปข้างนอก

หลังจากนรมนและบริศร์กินข้าวที่บ้าน ใหญ่ตระกูลโตเล็กเสร็จแล้ว จากนั้นก็ดื่ม อยู่กับความสุขของครอบครัวไปพักหนึ่ง บุริศร์ รอให้นรมนตื่นมา แล้วก็เอาคู่มือการท่องเที่ยว มาไว้ตรงหน้าเธอ ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ลองดูซิ สถานที่แรกเราจะไปที่ไหนกันดี?”

“วิชาอนุมัติลงมาแล้วเหรอคะ?” “ใกล้แล้ว อีกไม่กี่วันนี้แหละ”

คําพูดของบุรีศร์ ทำให้อารมณ์ของนรมน ตามขึ้นมาด้วย

ถ้าหากสามารถไปจากที่นี่ได้ และออก ไปเดินเที่ยวเล่นข้างนอกบ้าง ก็เป็นตัวเลือกที่ ดีเหมือนกัน

“ถามพวกลูก ๆ หรือคะ ยังว่าอยากไป ไหนกัน?”

“ยัง ก็ต้องดูความต้องการของคุณก่อน

บริศ เอาตัวบรมนมากอดไว้ในอ้อมกอด

นรมนยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ให้พวกเด็ก ๆ เป็นคนตัดสินใจกันเถอะ ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้ง นั้น ขอแค่ได้อยู่กับพวกคุณ ที่ไหนก็คือสวรรค์ ทั้งนั้น”

“โอ๊ย ปากเล็ก ๆ นี่หวานซะ มาให้ผมดู หน่อยซิ กินอะไรเข้าไปหรือเปล่า? ทําไมถึง ไหวานขนาดนี้?” บริศ พูดไปแล้วก็มองไปที่เรียวปากของ

นรมน

นโมนยิ้มแล้วขยับตัวหลบหนี

“อย่าเล่นซิคะ!”

“คุณอย่าหนี เร็ว มาให้ผมดูหน่อย”

บริศร์รู้สึกสนุกขึ้นมา และจะใกล้เข้าไป ให้ได้ จนทำให้จิตใจของนรมนเต้นตุ้ม ๆ ต่อม

ๆ ขึ้นมาทันทีอย่างรวดเร็ว

“คุณอย่าชิ คุณ…………..

ยังไม่รอให้เธอพูดจบ บุริศร์ก็ประทับจูบ

ลงมาโดยตรงเลย

จูบที่อ่อนโยนนั้นทำให้นรมนรู้สึกมึนเมา เธอโอบกอดรอบคอของบุริศร์ไว้อย่างไม่รู้ตัว

ลมหายใจของบริศ เร็วและแรงขึ้น ดู เกือบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว เขาจึงรีบผลัก นรมนออกทีหนึ่ง แล้วหอบหายใจแรงขึ้น

ไม่ว่าจะยังไง นรมนก็มีความนิ่งอึ้งอยู่ เล็กน้อย แต่ว่าอย่างรวดเร็วก็เข้าใจถึงบาง อย่างแล้ว

“ยังไม่ไหวอีกเหรอคะ?”

“ผมขอโทษ!”

บุรีศรีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำ และเอา น้ำเย็นราดตัวอย่างรวดเร็วเลย

ในดวงตาของนรมนมีแววผิดหวังกะพริบ ขึ้นเสี้ยวหนึ่ง หรือว่าร่างกายของบุริศร์จะไม่มี ทางฟื้นฟูกลับมาแล้วเหรอ?

เธอกำลังกังวลอย่างหนักหน่วง แต่บุริศร์ กลับเลือดร้อนสูบฉีดอย่างแรง

เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

บุริศร์รู้สึกว่าจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป อีกไม่ได้แล้ว

ถ้าวันไหนเกิดไม่ไหวขึ้นมาจริง ๆ แล้วจะ ทํายังไง?

แต่ว่าตอนนี้ร่างกายของนรมนยังรับไม่ ไหว

รออีกหน่อยเถอะ

รออีกสักสิบวันหรือครึ่งเดือนก่อนดีกว่า ถ้าเขาไม่ไหวจริง ๆ ก็ใส่ถุงละกัน ไว้ถึงตอน นั้นเขาเบาแรงหน่อยก็พอแล้ว

ได้แต่คอยปลอบใจตัวเองอยู่แบบนี้ พอ อยู่ภายใต้การโดนน้ำเย็นสาดใส่แล้ว บุริศร์ ค่อย ๆ สงบลงมา

รอตอนที่เขาออกมานั้น นรมนก็ไม่อยู่ แล้ว จนทำให้เขาเกิดกลัวขึ้นมาว่านรมนจะคิด อะไรมากไปหรือเปล่า จึงรีบร้อนออกตามหา ขึ้นมา แล้วถึงได้พบว่านรมนกำลังทำอะไรบาง อย่างอยู่ในห้องครัว

ไม่ว่าจะมากหรือน้อยเขาก็มีความรู้สึกไม่ ดีอยู่บ้าง

คงจะไม่ใช่ยาอะไรนั่นอีกแล้วใช่ไหม?

พอนึกถึงอันนี้ขึ้นมา บุริศร์ก็รู้สึกว่านี่คือ การทรมานที่หอมหวานชัด ๆ เขาพิงอยู่ที่ข้างประตู และก็จ้องมองดูนร มนที่ยุ่งวุ่นวายอยู่อย่างนั้น มุมปากก็คลี่ยิ้มขึ้น มาเล็กน้อย ท่าทางเหมือนว่ารักและเอ็นดูมาก

นรมนรู้สึกตัวว่าข้างหลังมีคนอยู่ แล้วก็ ค่อย ๆ หันหน้าไป แล้วถึงเพิ่งจะเห็นว่าบุริศร์ ยืนอยู่ตรงนั้น เธอก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมาไม่ มากก็น้อย จึงรีบใช้ร่างกายมาบดบังหม้อเอา ไว้

“คุณลงมาทําไมกันคะ?”

“ไม่ต้องบังแล้ว ถึงคุณจะไม่ให้ผมเห็น แต่ว่าจมูกของผมก็ยังสามารถดมได้กลิ่นอยู่ดี”

บริศ พูดแล้วก็เดินเข้าไป แล้วก็กอดตัว

นรมนจากข้างหลังไว้

ใบหน้าของนรมนเริ่มแดงขึ้นมาเล็กน้อย

“ไม่ใช่ค่ะ คือฉันแค่อยากจะให้คุณหายดี เร็ว ๆ ฉันกลัวว่าคุณไม่ได้ใช้งานเป็นเวลานาน

ๆ ไป จะ จะ.…………….

“จะอะไรเหรอ?” บริศ ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จมา บนร่างกายมี กลิ่นหอมสดชื่นกลิ่นหนึ่ง แล้วตอนนี้ก็มาเข้า ใกล้นรมนขนาดนี้ นรมนจึงรู้สึกแต่ว่าตัวทั้งตัว น้นเลือดร้อนสูบฉีดขึ้นอย่างแรง

คุณหยุดล้อเล่นได้แล้ว นี่ฉันกำลังต้ม ยาอยู่นะ”

พูดถึงยาแล้ว ผมอยากจะถามมาตลอด เลย ว่าคุณไปเอายาพวกนี้มาจากไหน? ไม่ กลัวผมกินแล้วจะเป็นอะไรไปเหรอ?”

“ไม่มีทาง! นี่เป็นยาที่แม่ฉันไปขอมาจาก หมอผู้เฒ่ายาจีนเลยนะ ท่านหมอผู้เฒ่ายาจีน บอกมาแล้วว่า มีคนมากมายที่กินยานี่แล้วหาย

นรมนรีบร้อนพูดกลับไป พอเงยหน้าขึ้น มาก็เห็นดวงตาล็กซึ้งคู่นั้นของบุริศร์ แล้วก็อด ไม่ได้ที่จะลุ่มหลงขึ้นมา

ปีศาจที่ทําให้คนลุ่มหลงคนนี้!

“โอย คุณออกไปก่อนเลย! รอเดี๋ยวยา เสร็จแล้ว ฉันจะยกขึ้นไปให้คุณเองนะ”

นรมนรีบร้อนผลักบุรีศร์ออกไป

บุรีศรีรู้สึกแต่เพียงว่าในอกว่างเปล่าไป แล้วอยู่ ๆ ก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที

ในตอนแรกอยากจะเอายาเททิ้งไปซะ แต่ทําไงได้พอเห็นนรมน งใจต้มยาสักขนาด นั้น สุดท้ายแล้วเขาก็ทนทำใจลงมือไม่ได้

พอคิดดูแล้วก็แค่ตัวเองจะต้องทนทุกข์

ไม่กี่วันก็เท่านั้น

พอถึงตอนนั้นตัวเองเห็นว่าร่างกายของ เธอดีขึ้นมาหน่อยแล้ว ก็บอกว่ายาของเธอได้ ผลก็พอแล้ว

คิดไปแบบนี้ บุริศร์ก็พูดขึ้นอย่างยิ้มอ่อน ๆ ว่า “งั้นผมไปที่ห้องหนังสือสักพักนะ ถ้าคุณ มีอะไรก็ไปเรียกผมที่ห้องหนังสือนะ”

“ได้ค่ะ”

นรมนรีบหันหลังกลับไป เธอรู้สึกว่าตัว เองเกือบจะกลายเป็นผู้หญิงบ้ากามไปแล้ว นี่ แค่กี่วันเองที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า แค่พอเข้า ใกล้บริศ แค่นี้ทำไมตัวเองถึงได้ใจร้อนขนาด นี้ล่ะ?

หรือว่าฤทธิ์ยาก็มีผลกับตัวเองไปด้วย เลยเหรอ?

นรมนก้มหน้าลงไป ไม่ได้เห็นรอยยิ้ม อย่างได้ใจของบุริศร์เลยแม้แต่น้อย

รอหลังจากที่บุริศร์ไปแล้ว เธอถึงได้ค่อย ๆ หายใจออกมาแรง ๆ ทีหนึ่ง

เป็นเรื่องจริง

ใครบอกว่ามีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่สามารถ ทําลายบ้านเมืองได้?

ถ้าผู้ชายหน้าตาดีขึ้นมา ก็สามารถทำให้ คนลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้นได้เช่นกัน

นรมนรีบใช้น้ำเย็นมาลูบหน้าลูบตาตัว เองอย่างรวดเร็ว เพื่อให้ตัวเองมีสติมากขึ้นมา หน่อย แล้วถึงได้กลับไปเริ่มต้นด้วยาใหม่ บริศร์ไปที่ห้องหนังสือแล้ว ยังมีเรื่อง ทางธุรกิจบางส่วนที่จะต้องจัดการอีก ถึงแม้ว่า จะยกบริษัทชัวยูกรุ๊ปจำกัดให้ตรินท์แล้ว แต่ว่า ตัวเขาเองยังมีบริษัทร่วมทุนอีกหลายแห่งอยู่ ถึงยังไงก็จะต้องมาจัดการอยู่แล้ว ในเมื่อไม่ว่า จะออกไปท่องเที่ยวหรือว่าทำอะไร ก็ยังจะ ต้องใช้เงินอยู่ไม่ใช่เหรอ?

หลังจากที่ต้มยาเสร็จแล้ว นรมนก็ยกขึ้น ไปให้ และบริศร์ก็กำลังเปิดประชุมวิดีโอคอ ลอยู่พอดี นรมนจึงไม่อยากจะรบกวนอะไรมาก วางยาเอาไว้แล้วก็จะเดินออกไป แต่บุริศร์กลับ คว้าที่ข้อมือเธอไว้ทีหนึ่ง จากนั้นก็ดึงลงมานั่ง ลงบนตักของตัวเอง

“อย่านํ คุณกำลังประชุมอยู่นะ นโมนรู้สึกว่าใบหน้าแดงไปทั้งหน้า

ผู้บริหารระดับสูงเยอะแยะขนาดนี้กำลัง มองพวกเขาอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เลยนะ

บุริศร์ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลยสักนิด ยิ้มแล้วก็พูดขึ้นว่า “ประชุมแล้วยังไง? ให้พวก เขามาดูเถ้าแก่เนี้ยของพวกเขาบ้างก็ดีไม่ใช่ เหรอ?”

คอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้ามีเสียงเห็น ด้วยดังขึ้นมาทันทีระลอกหนึ่ง

นรมนก็รู้สึกว่าหน้าของตัวเองแดงขึ้นมา อีกแล้ว

ผู้ชายอย่างบุริศร์นี้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่มีหนัง หน้าแล้ว และที่สำคัญก็มักจะชอบอวดตัวเอง ต่อหน้าผู้คนอีกด้วย อย่างกับว่าเธอดีมากมาย ขนาดไหนยังไงอย่างงั้นแหละ

“คุณรีบกินยาเถอะ ฉันออกไปก่อนแล้ว นะ”

นรมนนั้นอดทนกับความสนุกสนานของ คนพวกนี้ไม่ไหวหรอก แล้วก็รีบขัดขืนออก จากการกอดรัดของบุริศร์ แล้วก็จากไปอย่าง กับว่าหลบหนี

ที่ข้างหลังมีเสียงหัวเราะร่าของบุริศร์ ลอยมา จนทําให้นรมนเกือบจะสะดุดล้ม แล้ว ในคอมพิวเตอร์ก็มีเสียงแสดงความยินดีของ พวกผู้บริหารระดับสูงลอยมาด้วย

มุมปากของนรมนค่อย ๆ คลี่ยิ้มขึ้น และก็ อดไม่ได้ที่จะมีความหอมหวานเล็ก ๆ เสี้ยว หนึ่งหมุนวนอยู่ในใจ

โดนผู้ชายเอาอกเอาใจอยู่ในกํามือแบบ นี้ มันก็เป็นความรู้สึกที่ไม่เลวเลยจริง ๆ

จนเกือบจะเดินออกไปจากห้องหนังสือ แล้ว แล้วอยู่ ๆ นรมนก็นึกอะไรออกขึ้นมาได้

“อ๋อ ใช่แล้ว เดี๋ยวคุณประชุมเสร็จแล้วมา ที่ห้องนอนนะคะ เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้คุณค่ะ”

พอพูดจบ นรมนก็ไม่กล้าที่จะอยู่ต่ออีก แล้ว แล้วก็รีบวิ่งออกไปอย่างกับม้าไม่หยุด

ฝีเท้าเลย

แล้วในคอมพิวเตอร์ก็มีเสียงล้อเลียน ลอยมาอีก

“พี่ใหญ่ คงจะไม่ใช่แค่ทําแผลง่าย ๆ หรอกมั้งครับ?”

“พี่ใหญ่ กลางวันแสก ๆ แบบนี้คงไม่ได้ มั้ง!”

“พี่ใหญ่ ผมว่าบริษัทร่วมทุนของเรา เหนื่อยกันแทบเป็นแทบตาย เวลาที่อยากจะ กอดผู้หญิงสักคนยังไม่มีเลย แล้วคุณมา ทำร้ายจิตใจพวกเราแบบนี้ มันช่างไม่มีศีล ธรรมเลยใชไหมครับ?”

พวกผู้บริหารระดับสูงเริ่มล้อเลียนฉันค้า หนึ่งเธอคำหนึ่งกันขึ้นมา

บริศ อารมณ์ดีมาก แล้วก็เอนตัวไปข้าง หลัง และพยายามหลีกเลี่ยงบาดแผลให้มาก ที่สุด ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “อิจฉาเหรอ? ถ้าอิจฉา แล้วละก็ ก็ไปหาแฟนมาสักคนซิ แล้วผมจะให้ พวกคุณลาไปแต่งงานกัน!”

“พี่ใหญ่ คุณก็พูดได้ง่ายดาย พวกเราจะ ไปมีเวลาหาแฟนที่ไหนกันล่ะ?”

“ใช่ ๆ ทุก ๆ วันก็โดนบีบให้อยู่แต่ใน บริษัทร่วมทุนนี้ จะไปมีเวลาหาแฟนได้ที่ไหน กัน?”

“ถ้าหากว่าพวกคุณมีข้อคิดเห็น ผม สามารถให้หนังสือลาออกกับพวกคุณได้เสมอ ไว้ถึงตอนนั้น พวกคุณก็มีเวลาเยอะแยะที่จะ สามารถไปหาแฟนได้แล้ว”

พอคำพูดนี้ของบริศ พูดออกไป ที่ข้าง ล่างก็เหมือนกับผีร้องโหยหวนกันขึ้นมา

“พี่ใหญ่นี่มันจะตัดช่องทางโชคลาภของ พวกเราเลย! ถ้าไม่มีเงิน หาผู้หญิงมาก็รั้งไว้ มาอยู่หรอก!”

“เฮอ ไม่มีทางแล้ว ใครใช้ให้เราไม่ใช่พี่ ใหญ่ล่ะ รีบ ๆ ไปทำงานกันเถอะ

หลังจากโวยวายกันชุดหนึ่งผ่านไปแล้ว ทุกคนก็เริ่มกลับมาเข้าเรื่องหลักกันแล้ว แต่ว่า ทุกคนก็สามารถมองออกมาได้ว่าอารมณ์ของ บริศนั้นไม่เลวมากจริง ๆ

ดูท่าแล้วผู้ชายที่โดนความรักหล่อเลี้ยง แล้วนี่มันคุยง่ายขึ้นเยอะเลยจริง ๆ

การประชุมครั้งนี้ประชุมไปเป็นเวลานาน

พอสมควร

นรมนอยู่ว่าง ๆ จนเบื่อ และก็มักจะรู้สึก ว่าตัวเองไม่สามารถวิ่งตามตูดบุรีศร์อยู่ตลอด เวลาได้ คงจะต้องทำอะไรบ้างแล้ว

การออกแบบรถยนต์ที่เคยทิ้งไปก่อน หน้านั้น เธอก็กะว่าจะใช้ช่วงเวลานี้เก็บกลับมา เคาะฝุ่นดี ๆ ดูสักหน่อย ได้ยินมาว่าจะมีการ แข่งขันการออกแบบรถยนต์ครั้งใหญ่ เธอ อยากจะไปลองดู ก็ไม่รู้ว่าจะไหวหรือเปล่า

พอคิดแบบนี้แล้ว นรมนก็เปิด คอมพิวเตอร์ขึ้นมา กะว่าจะเช็กข้อมูลดูสัก หน่อยและเก็บเอาไว้ใช้งาน ถึงแม้ว่าเธอจะพอ มีประสบการณ์อยู่บ้าง แต่ว่าก็ยังมีที่ที่ไม่ สมบูรณ์ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าข่าวคราวทั้งหมด ในอินเทอร์เน็ตนั้นจะทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับ ว่าตกเหวล็กเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ