บทที่ 384 คุณแน่ใจเหรอว่าจะไม่พบหน้า

เขา

“นายพูดว่าอะไรนะ?”

บุรีศร์นึกว่าตัวเองได้ยินผิดไปแล้ว

นรมนรักลูกมากขนาดนี้ หรือแม้แต่เพื่อ ลูกแล้วถึงกลับชีวิตไม่เอาก็ยังไงได้ แต่ตอนนี้ ทําไมถึงได้ไม่เอาลูกแล้วล่ะ?

และที่สำคัญเธอยังโพสต์หนังสือสัญญา

การหย่าร้างอีก?

ใครให้สิทธิ์นี้กับเธอกัน?

ใครให้ความกล้าเธอ!

บริศร์โกรธจนเจ็บหน้าอก ด ๆ แล้ว โทรศัพท์หานรมน แต่โทรศัพท์กลับโทรไม่ติด อยู่ตลอด ดูท่าแบบนี้แล้วนรมนน่าจะตั้งใจหลบ เขาแน่ ๆ ทําไมจะต้องหลบเขาล่ะ?

ไหนบอกว่าสามีและภรรยาเป็นคนคน เดียวกันไม่ใช่เหรอ?

พอเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาแล้ว หรือเธอคิด ว่าแค่โพสต์หนังสือสัญญาการหย่าร้างฉบับ หนึ่งออกมา ก็สามารถตัดความสัมพันธ์ ทั้งหมดกับตระกูลโตเล็กได้เหรอ?

และที่สำคัญถ้ามีตระกูลโตเล็กคุ้มครอง อยู่ พวกนักข่าวพวกนั้นก็ไม่กล้าเขียนอะไร เธอมั่ว ๆ หรือแม้กระทั่งยังไม่กล้าทำอะไรเธอ แต่ว่าพอมาวันนี้เมื่อตัดขาดความสัมพันธ์กับ ตระกูลโตเล็กแล้ว สถานการณ์ของเธอก็จะยิ่ง อันตรายมากขึ้น

เจ้าโง่คนนี้ ตกลงไม่รู้เรื่องเลยเหรอ?

บริศ ร้อนรนแทบตาย แต่ไม่ว่ายังไงก็ ติดต่อนโมนไม่ได้อยู่ดี

เขาโกรธจนโยนโทรศัพท์ทิ้งไปอีกข้าง หนึ่ง แต่แล้วก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง แล้วก็หยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาพฤกษ์สายหนึ่ง

“นรมนอยู่กับคนทิพย์หรือเปล่า?”

“ไม่อยู่ครับ พวกเราก็กำลังตามหา คุณนายเหมือนกัน คมทิพย์เองก็ร้อนใจแทบ แย่แล้ว ที่ที่ควรจะหาพวกเราก็หาหมดแล้ว แต่ ว่าก็ไม่เจอครับ”

ทางด้านพฤกษ์นี้มีเสียงร้องไห้อย่างร้อน ใจของคนทิพย์ลอยมา เห็นได้ชัดว่าคมทิพย์ก็ ติดต่อไม่ได้เช่นกัน

ถ้าหากว่าแม้แต่คมทิพย์ก็ติดต่อไม่ได้ แล้วล่ะก็ ถ้างั้นนรมนจะไปไหนได้ล่ะ?

พอคิดไปคิดมาแล้ว บุริศร์เองก็คิดไม่ ออกว่าตกลงคนจะหายไปไหนได้

ทุกอย่างในอินเทอร์เน็ตกำลังพอกพูน

ขึ้น

ถึงแม้ว่าตระกูลโตเล็กจะสามารถสยบ ข่าวไว้ได้ และเก็บรูปถ่ายพวกนั้นกลับมาแล้ว แต่ว่าผลกระทบของเรื่องนี้ก็ยังพอกพูนขึ้นต่อ ไป เห็นได้ชัดว่าเหมือนมีคนยังเห็นว่าเรื่องยัง ไม่ใหญ่โตพอ และคอยขับเคลื่อนอยู่ข้างหลัง

ตลอด

เป็นใครกันนะ?

ใครนะถึงได้มาใส่ร้ายป้ายสีนรมนแบบนี้

ได้?

แล้วอยู่ ๆ บุริศร์ก็นึกถึงเจตต์ขึ้นมา

จะใช่เขาหรือเปล่านะ?

คิดดูแล้วเขาก็เป็นคนที่รักษาชื่อเสียง ของนรมนมากที่สุดคนหนึ่ง ก็แน่นอนว่าจะ ต้องไม่ทําเรื่องแบบนี้ออกมาแน่ แต่ว่าคราวที่ แล้วมีคนใช้โทรศัพท์ของเขาสร้างเรื่องขึ้นมา และครั้งนี้ก็ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นอีก

พอคิดได้แบบนี้แล้ว บุริศร์ก็ขับรถไปที่ที่

อยู่ของเจต เลย

แต่เสียดายที่เจตต์ไม่อยู่

ดวงตาของบริศ หรี่ลงเล็กน้อย “เจตต์ไปไหนแล้วนะ?”

เจอเข้ากับเลขาของเจตต์ สีหน้าของบุรี ศร์ เยือกเย็นขึ้นเล็กน้อย

เลขาพูดอย่างกลัว ๆ ขึ้นว่า “คุณชายบุรี ศร์ ประธานเจตต์ของเราจะไปที่ไหน ผมก็ไม่รู้ วันนี้ตั้งแต่เช้าเขาก็ยังไม่มาที่บริษัทเลย คุณ เองก็รู้ ช่วงนี้ระหว่างประธานเจตต์กับคุณท่าน มีปัญหากัน ทะเลาะกันอยู่ตลอด และการไม่ มาแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติ”

ฟิงเลขาพูดแบบนี้ แน่นอนว่าบุริศร์เองก็รู้ เพียงแต่ว่าตอนนี้จะต้องตามหาเจตต์ให้เจอถึง จะได้

บริศ ให้พฤกษ์ไปหาเบาะแสของเจตต์ พอผ่านไปไม่นาน พฤกษ์ก็ส่งข่าวมา บอกว่าเจตต์กำลังเล่นพนันอยู่ที่บ่อนคาสิโน

พอได้ยินข่าวนี้ หัวคิ้วของบริศร์ก็ขมวด นเล็กน้อย

เขาไม่ค่อยชอบบ่อนการพนันมาตลอด คิดไม่ถึงว่ามาวันนี้เจตต์จะตกต่ำไปจนถึงขั้น เล่นพนันแล้ว

เพื่อที่จะหาความจริงให้ได้ เขาจึงอดไม่ ได้ที่จะต้องขับรถไปที่บ่อนการพนัน

ที่บ่อนผู้คนวุ่นวาย และมีเสียงเอะอะ โวยวายไปทั่ว มีบางคนก็กำลังร้องไห้โวยวาย เพราะว่าเสียเงิน แล้วก็ยังมีคนที่ยังจะอวด ฝีมือโดยที่ไม่สนใจเลยว่าจะเสียทรัพย์สินของ ทั้งครอบครัวไปแล้ว

ทีนี่มันเป็นที่ที่มีชีวิตคนร้อยรสจริง ๆ

ในตอนที่บุริศร์และพฤกษ์มาถึงนั้น มอง เห็นภาพพวกนี้แล้วก็รู้สึกรังเกียจขึ้นมาเล็ก น้อย

“ประธานบริศร์ หรือไม่คุณรอผมอยู่ข้าง นอกดีกว่า เดี๋ยวผมเข้าไปลากเจตต่ออกมา

“ไม่ต้องหรอก ที่นี่ตาคนมันเยอะ เข้าไป คุยกันข้างในดีกว่า”

บริศร์และพฤกษ์เดินเข้าไป ที่นี่มีเพียงแต่เล่นพนัน ไม่มีอย่างอื่น เพราะฉะนั้นลมฝนข้างนอกสำหรับพวกเขา แล้ว มันไม่สําคัญเลยสักนิด ที่นี่อาจจะเป็นที่ที่ ไม่โดนผลกระทบจากอินเทอร์เน็ตมากที่สุดใน

เมืองชลธีแล้ว ทั้งสองคนขึ้นมาถึงชั้นสองอย่างรวดเร็ว

ชั้นสองนั้นเป็นห้องส่วนตัวแต่ละห้อง มี หลายคนกำลังนั่งเล่นพนันอยู่ด้วยกัน ซิปที่ เล่นกันก็สูง เล่นตาหนึ่งก็หลายล้านหลายสิบ ล้านแล้ว

ในตอนที่บุริศร์และพฤกษ์หาเจตต์เจอ นั้น เขากำลังได้เงินพอดี บนใบหน้าทั้งหน้า เต็มไปด้วยความปรีดา

“เลิกเล่นได้แล้ว!”

บริศ เดินขึ้นหน้าก้าวหนึ่งไปขวางเจตต์ เอาไว้

“ทําอะไรนะ? ผมเล่นไพ่ครั้งหนึ่งก็ยังไป วัดคุณชายปริศ อีกเหรอ?” เจตต์ดูไปแล้วนั้นค่อนข้างหมดสภาพ

มาก

ตรงข้างหน้าถึงแม้ว่าจะได้เงินมาไม่น้อย แต่ว่าดูท่าทางกลับไม่ดีนัก มองออกได้ว่าช่วง นี้เขาน่าจะมีความเป็นอยู่อย่างไม่ค่อยสนใจ มากนัก โดยเฉพาะตอนที่เห็นบุริศร์และพฤกษ์ สีหน้าของเจตต์ก็ยิ่งดูไม่ดีเข้าไปอีก

“ทําไม? คุณชายบุริศร์กะว่าจะพาลูกนอก สมรสคนนี้มาโอ้อวดกับผมเหรอ?”

บริศ ขี้เกียจฟังเขาประชดประชันที่นี่ต่อ ไปแล้ว จึงโบกไม้โบกมือให้พฤกษ์โดยตรง พฤกษ์จึงใช้กำลังบังคับพาตัวเจตต์ออกไปเลย

“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน! พฤกษ์ฉันจะ บอกอะไรแกให้นะ แกอย่านึกว่าฉันไม่กล้า ลงมือกับแกนะ!”

คนทั้งหมดออกไปจากห้องส่วนตัวอย่าง รีบร้อน ไปถึงชั้นสามแล้วก็เปิดห้องห้องหนึ่ง แล้วพฤกษ์ถึงยอมปล่อยตัวเจตต์ออก ทั้งตัวเจตต์เหมือนอย่างกับดินโคลนยัง ไงอย่างงั้นนั่งจมอยู่ไปในโซฟา และพูดขึ้น อย่างขี้เกียจขึ้นว่า “นี่ตกลงพวกนายอยากจะ ทำอะไร? ถ้าจะเอามรดกของตระกูลรัตติกรว รกุลแล้วละก็ ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่มีทางยอม ผ่อนลมปากแน่ อยากจะให้ฉันเอาทุกอย่าง ของตระกูลรัตติกรวรกุลยกให้ลูกนอกสมรส พวกคุณฝันไปเถอะ”

พอบริศ เห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็รู้สึกว่าเขา น่าจะไม่รู้เรื่องข้างนอกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้ว แต่ว่าก็ยังจะต้องถามสักคำอยู่ดี

“คุณรู้ไหมว่าข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้ว?”

“เรื่องอะไร มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันไหม?”

คำถามประโยคนี้ของเจตต์กลับถามจนบุ ริศ รู้สึกยากที่จะตอบ

แน่นอนว่า เรื่องนี้ถ้าพูดขึ้นมาแล้ว ก็ไม่ ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจตต์มากเท่าไหร่ แต่ว่า ใครใช้ให้ตอนเริ่มต้นรูปเปลือยโผล่ออกมาจาก โทรศัพท์ของเขาล่ะ?

“เอาโทรศัพท์ของคุณมาให้ผม

“ทําไม? คุณนึกว่าตัวคุณเองเป็นตำรวจ เหรอ? บอกว่าจะเอาโทรศัพท์ของผมก็จะเอา โทรศัพท์ของผม ทำไมผมจะต้องเอาให้คุณ ด้วย?”

คำพูดของเจตต์ยังไม่ทันได้พูดจบ บุริศร์ ก็แย่งโทรศัพท์ของเขาไปเลย

“นี่ นี่ นี่ ไอ้บริศร์ นี่แกอย่ามาทำเกินไป นะ!”

เจตต์อยากจะแย่งโทรศัพท์กลับมา แต่ น่าเสียดายมันช่างไร้ผล

บริศ อยากจะปลดล็อกโทรศัพท์เขานั้น ช่างง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือ

แค่ไม่กี่ที โทรศัพท์ของเจตต์ก็โดนปลด ล็อกออกแล้ว พอมองเห็นว่าโทรศัพท์ของเจตต์ไม่ได้มี รูปเปลือยอะไรของนรมน หัวคิ้วของบุรีศร์ก็ ขมวดนมาเล็กน้อย

มรมนเคยมาหาคุณไหม?

“คุณพูดถึงใครนะ?

เจตต์แคะหูเล็กน้อย นึกว่าตัวเองได้ยิน ผิดไปแล้ว

“คุณชายบุริศร์ คุณคิดว่าเกิดเรื่องนั้นกับ คมทิพย์แล้ว บรมนยังจะมาหาผมอีกเหรอ? ผมนี่ก็ถือว่าซวยจริง ๆ เลย ไม่ว่าจะเป็นตายยัง ไงก็หาจุดที่สามารถแสดงความบริสุทธิ์ของ ผมออกมาไม่ได้ ผมยังจะทำยังไงได้ล่ะ? ไม่ใช่ คําพูด ของคุณหมายความว่ายังไง กัน? นรมนเป็นอะไรไปเหรอ?”

แล้วอยู่ ๆ เจตต์ก็ลุกขึ้นมานั่งตัวตรง ท่าทางเหมือนกับว่าตื่นตกใจมาก

บริศ เห็นว่าเขาเป็นเช่นนี้ ก็เอาโทรศัพท์ โยนคืนให้เขา แล้วลุกขึ้นและเดินออกไป “บริศร์ คุณหยุดให้ผมเดี๋ยวนี้นะ! ตกลง นรมนเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว? คุณทําอะไรกับ เธอ?”

ในตอนนี้เจตต์มีท่าทางเหมือนกับว่าจะ ต่อสู้สุดชีวิตกับบริศร์ แต่บุริศร์ก็ยังคงขี้เกียจ สนใจเขา

“เรื่องของเธอไม่จําเป็นที่จะต้องให้คุณ มากังวล ถ้าหากว่าคุณเจอเธอ ก็รบกวน โทรศัพท์มารายงานผมด้วย

พูดจบ บุริศร์ก็พาพฤกษ์จากไปเลย

“นี่ บุริศร์ นี่คุณหมายความว่าไงเนี่ย? คุณมาพูดให้รู้เรื่องก่อน ตกลงมันเกิดเรื่อง อะไรขึ้นเนี่ย?”

เจตต์ร้องตะโกนเสียงดังอยู่ที่หน้าประตู แต่น่าเสียดายบุรีศร์และพฤกษ์จากไปอย่าง รวดเร็วมาก ไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้วไม่นาน เจตต์ก็ไปที่ห้องอีกห้องหนึ่ง เป็นห้องที่อยู่ข้าง ๆ ห้องนี้

นรมนนั่งอยู่ข้างใน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร

อยู่

“คุณก็ได้ยินแล้ว บุริศร์ตามมาหาถึงที่นี่ แล้ว คุณกะว่าจะอยู่ที่นี่ต่อไปจริง ๆ เหรอ? ที่นี่ ผู้คนวุ่นวาย ถึงแม้ว่าจะไม่มีอันตรายของพวก ข้างนอก แต่ว่าก็ไม่ใช่ที่ที่ผู้หญิงตัวคนเดียว อย่างคุณจะอยู่ต่อไปนาน ๆ ได้ และที่สำคัญ คนอย่างบริศร์ก็ไม่ใช่ว่าจะหลอกได้ง่าย ๆ ขนาดนั้น ตอนนี้เขาตามหาคุณตามหาจนจะ เป็นบ้าแล้ว คุณแน่ใจเหรอว่าจะไม่พบหน้าเขา จริง ๆ? ผมได้ยินมาว่า ที่บ้านใหญ่ตระกูลโต เล็กโดนนักข่าวห้อมล้อมไว้หมดแล้ว และตอน นั้นบุริศร์ก็พูดไปแล้วว่าคุณโดนใส่ร้าย ยังพูด อีกว่าตระกูลโตเล็กจะไม่ยอมจบง่าย ๆ แน่ เพราะฉะนั้นคุณลองทบทวนดูอีกหน่อยไหม?”

“ถ้าหากว่าคุณรู้สึกว่าฉันอยู่ที่นี่แล้วจะ ทําให้คุณวุ่นวาย ฉันออกไปก็ได้”

น้ำเสียงของนรมนแฝงไว้ด้วยความแห แห้งเสียวหนิง

แล้วเจตต์ก็ร้อนรนขึ้นมาในทันทีเลย

“ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แต่ผม กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณต่างหาก และที่ สําคัญผมก็ดูออกว่า บุริศร์นั้นเป็นห่วงคุณจริง ๆ หรืออย่างน้อยคุณให้เขารู้ว่าคุณอยู่ที่ไหนก็ ยังดีนะ”

“ฉันเคยพูดไปแล้ว ถ้าหากว่าคุณให้บุริ ศรรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันก็จะไม่พบหน้าคุณอีก แน่นอน”

คำพูดของนรมนทำให้เจตต์หุบปากลง ทันทีเลย

“ได้ ผมไม่พูด คุณอยากจะกินอะไรล่ะ? เดี๋ยวผมไปซื้อให้คุณ

“ฉันกินอะไรไม่ลงเลย ถ้าหากว่าเป็นไป ได้ คุณช่วยหาคอมพิวเตอร์มาให้ฉันสักเครื่อง ชิ โทรศัพท์ของฉันก็ใช้ไม่ได้แล้ว ช่วยฉันเปิด เบอร์โทรศัพท์สักอันก็ได้” “ได้”

หลังจากที่เจตต์พูดจบ ก็ออกไปเลย

นรมนูพิงอยู่ที่ข้าง ๆ ขอบเตียง เมื่อกี้ ตอนที่บุริศร์และพฤกษ์มานั้นเธอรู้ และเข้าใจดี แต่ว่าตอนที่ได้ยินเสียงของบุริศร์นั้น ในใจ ของเธอก็ยังคงเจ็บปวดอยู่เช่นเดิม

มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะมาหาเธออีกทำไม กัน?

ในเมื่อรังเกียจถึงขนาดนี้แล้ว แล้วทำไม

ยังจะมาหาเธออีก?

เรื่องที่เขาทนฝืนพูดออกมาไม่ได้ เรื่องที่ ทนฝันบอกเธอไม่ได้ เธอช่วยเขาตัดสินใจแล้ว ไม่ใช่สิ่งที่ดีกว่าเหรอ?

ในดวงตาของนรมนเต็มไปด้วยน้ำตา

พอนึกถึงการขอแต่งงานที่ไม่นานก่อน หน้านี้ และมองดูแหวนคู่ชั่วชีวิตที่ใส่อยู่บนนิ้ว มือ ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันช่างทิ่มแทงมากจริง ๆ ถ้าหากว่าตั้งแต่แรกตอนที่บุริศร์รู้เรื่องรูป เปลือยแล้วเปิดอกพูดออกมากับเธอ บางทีเธอ อาจจะยังไม่คิดแบบนี้

แต่ว่าเขากลับไม่พูด ไม่เพียงไม่พูด ยัง วิ่งไปต่อยตีกับเจตต์ นี่มันหมายความว่ายังไง?

มันหมายความว่าบุรี สนใจ!

มันหมายความว่าบริศร์โกรธมาก!

แต่ว่าเขาเผชิญหน้ากับเธอกลับยังรักษา รอยยิ้มเอาไว้ได้ และยังตามใจเธอได้เหมือน เมื่อก่อน แล้ว จะให้เธอมาแบกรับยังไงไหว?

ไม่ว่าเขาจะทําได้ดีมากแค่ไหน แต่ว่าก็ ยังสนใจอยู่ดี ไม่งั้นเขาจะกินยาไปทำไมกัน? เขายอมกินยาแต่ก็ไม่ยอมแตะต้องตัวเธอ หรือ ไม่ใช่เป็นเพราะว่าเรื่องนี้เหรอ?

นรมนยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่ง

เจ็บ

ตอนนี้เธอไม่สามารถคิดเรื่องของตัวเอง กับบริศร์ได้เลยแม้แต่น้อย ไม่งั้นตัวเองคงจะ ขาดอากาศหายใจตายไปแน่ ๆ

เจตต์พูดได้ไม่ผิด เธอไม่สามารถหลบ อยู่ที่นี่ได้ตลอด ถึงแม้ว่าที่นี่จะไม่โดนโลก ภายนอกรบกวน แต่ว่าก็ไม่ใช่แผนการระยะ ยาวแน่

เธอจะต้องหาให้เจอว่าใครเป็นคนบงการ เรื่องทั้งหมดอยู่เบื้องหลัง ใครที่ต้องการจะ ทําลายเธอ ทําลายตระกูลโตเล็ก!

เรื่องนี้คงจะไม่ใช่แค่พุ่งมาที่ตัวเธอง่าย ๆ แบบนี้แน่

ตอนนี้นรมนออกนอกประตูไม่ได้ และก็ ไม่สามารถใช้โทรศัพท์ของตัวเองได้ มีแต่ สามารถลงมือจากคอมพิวเตอร์ได้เท่านั้นแล้ว และที่สําคัญตอนนี้ไม่รู้ว่าพวกกานต์จะเห็น ข่าวแล้วหรือยัง ไม่รู้ว่าลูกทั้งสองคนจะ สามารถแบกรับเรื่องทุกอย่างพวกนี้ได้หรือไม่

พอนึกถึงสิ่งเหล่านี้แล้ว นรมนก็ใจร้อน ราวกับโดนไฟแผดเผา เธอไม่มีทางที่จะให้คน อื่นมาทําร้ายคนในครองครัวและลูกของเธอ

แน่!

ไม่มีทาง!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ