บทที่ 379 ก็เป็นลูกแม่เหมือนกัน แต่ทำไม แม่ถึง กับแก

นรมนยืนกรานว่าจะอยู่เฝ้าดินให้ได้ บุรี ศ จึงไม่ได้ห้ามเธอ เพียงแค่อยู่เป็นเพื่อน เธอ แต่ก็ยังรู้สึกสงสาร

เดิมทีสุขภาพร่างกายของเธอก็ไม่มีอยู่ แล้ว ยังตอนนี้ต้องมาเจอเรื่องของคิม ก็ยิ่ง ทําให้เธอเป็นกังวลใจ

บุรีศร์กลัวเหลือเกินว่าน มันจะเป็นอะไร

ไป

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ได้เข้ามาพูด อะไรอีก แต่จ้างคนมาคุ้มกันดุลยา ส่วนตัว เองก็กลับบ้านไป

ธรณีรออยู่ข้างนอกมาตั้งแต่ต้น พอเห็น บริศ ออกมา จึงพูดเสียงเบาว่า “มาคุยกัน หน่อย”

“ไม่มีอะไรต้องคุย ถ้าเป็นเรื่องของ คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ผมคิดว่า ท ทุกอย่าง ในการพูดควรเป็นของนรมน

บริศ พูดออกมาอย่างนิ่งๆ แสดงออก ชัดเจนว่าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้

ธรณีเองก็พอจะรู้ว่าที่แม่ตัวเองพูดมาไม่ ค่อยน่าเชื่อถือ จึงถอนหายใจออกมาแล้วพูด ว่า “แม่ผมอายุเยอะแล้ว ก็เลยเลอะเลือนอยู่ บ่อยๆ”

“รู้ไหมว่าทําไมค็มถึงคิดจะฆ่าดุลยา ด้วย?”

บริศ รู้สึกมาตลอดว่า คิมหามันเฉียบ ขาดเกินไป

ธรณีสายหน้า “บางทีอาจเป็นเพราะแม่ ผมเอ็นดูตลบามากเกินไปละมั้ง พี่สะใภ้รู้สึก ติดค้างกับนรมนมาตลอด การที่บรมนไม่ สามารถกลับเข้าสู่ตระกูลได้เพราะมีสาเหตุมา จาก สยา คงถือเป็นความทรมานอย่างหนึ่ง สําหรับ สะใภ้ เธอหวังอยากให้นมนกลับมา อยู่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และทําความเคารพ พี่ใหญ่จริงๆจังๆ แต่ก็เพราะความเลอะเลือน ของแม่ผม เรื่องมันถึงได้ยืดเยื้อมาตลอด เรื่องครึ่งก่อนที่ดุลยาถูกจับตัวไปและถูกจับ โยนลงทะเล ตุลยาเอาแต่พูดว่านรมนเป็นคน หา และแม่ผมก็ดันเชื่อ วันๆจึงเอาแต่พูดถึง นรมนในทางที่ไม่ดีต่อหน้าพี่สะใภ้ ตอนแรกพี่ สะใภ้พยายามคุยกับแม่ผมด้วยเหตุผล แต่แม่ ผมก็เอาแต่ทําตัวไร้เหตุผล พี่สะใภ้จึงไม่ อยากพูดอะไรอีก”

“ต่อมาก็เป็นวันเกิดของนรมน พี่สะใภ้ บอกว่าจะมาวันเกิดนรมน เธอบอกผมแค่คน เดียว ผมคิดว่าเธอคงอารมณ์ไม่ดี เลยอยากไป หานโมนเผื่ออารมณ์จะดีขึ้นมาบ้าง แต่คิดไม่ ถึงเลยว่าหลังจากที่เธอกลับมา พี่สะใภ้จะทํ อะไรโง่ๆอย่างนี้”

พูดมาถึงตรงนี้ ธรณีก็เริ่มโทษตัวเอง

ถ้าเขาสามารถสังเกตเห็นว่าคิมแปลกไป

ตั้งแต่แรกก็คงต้ เมื่อบุรีศรีฟิงที่เขาพูดมาจนจบ ก็รู้ว่า ปัญหามันอยู่ตรงไหน

คุณนายเป็นแม่สามีของคน เธอจึงอยาก ตอบแทนบุญคุณแทนนทร ทว่าลูกสาวอีก คนของเธอกลับเอาแต่ปลุกปั่นความสัมพันธ์ ระหว่างคุณนายและนรมน จึงทำให้คนรู้สึกผิด กับชินทร และรู้ล็กผิดกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

บางทีคิมกับดุลยาอาจจะทะเลาะกัน แต่ เรื่องที่คนนอกไม่รู้ก็คือ ตุลยาไม่ฟังที่ดี พูด เลยทําให้คนไร้ทางเลือก จึงวางแผนมาดุลยา ไปจากโลกใบนี้ จะได้ทำให้นอนหลุดพ้นสัก

คิม คนรมนอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เป็น ความรักที่ไม่สามารถมีใครเข้าใจได้

น่าเสียใจที่พวกเขาสังเกตเห็นมาตั้งแต่ ก่อนเกิดเรื่องแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้

นโมนนั่งเฝ้าอยู่ข้างกายคิม เมื่อมอง ท่าทางสงบนิ่งของคิม คิดยังไงก็คิดไม่ตกว่า เรื่องอะไรถึงทําให้เธอเลือกทำแบบนี้?

เวลาผ่านไปทุกวินาที ธรณีเป็นห่วง คุณนายทวีทรัพย์ธาดา จึงตัดสินใจกลับบ้าน ส่วนบุรีศรีเมื่อเห็นโมนไม่ยอมกินอะไร ก็กลัว ว่าร่างกายของเธอจะรับไม่ไหว จึงตั้งใจจะ ออกไป ออะไรมาให้

นโมนไม่รับรู้ถึงสิ่งใดเลย เธอเอาแต่นั่ง เฝ้าค็มอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมหนีห่างไปไหน ทันใดนั่นใครบางคนก็เปิดประตูเข้ามา ดุลยายืนอยู่ข้างหลังนรมนราวกับเป็น ดวงวิญญาณ เมื่อเห็นคนนอนอยู่บนเตียงผู้ ป่วย ดวงตาก็วาวโรจน์ไปด้วยความโหดร้าย

“ทําไม? ก็เป็นลูกแม่เหมือนกัน แต่ ทําไมแม่ถึงกับแก แต่กลับใจร้ายกับฉัน?”

เสี่ยงของดุลยาดังขึ้นมาในห้องอย่าง เลือนราง จนทําให้เกิดความรู้สึกชวนขนลุก

บรมนรีบหันกลับไปทันที จากนั้นก็เห็น ดุลยา นอยู่ตรงนั้น มองมาที่เธอกับคิมด้วย สายตาเกลียดชัง

แกทําอะไรแกรู้อยู่แก่ใจ ว่าทำไมแม่ถึง ทําอย่างนั้นกับแก ตัวแกเองน่าจะรู้นะ”

“แม่? เรียกซะสนิทเลยนะ พวกแกค ยอมรับว่าเป็นแม่ลูกกันอย่างที่คิดไว้สินะ?”

ตุลยาหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันหวังมาตลอดว่าเธอ จะดีกับฉันบ้าง แต่ฉันกลับไม่เคยได้รับมันเลย สักครั้ง ตั้งแค แกโผล่มา เธอก็เอาความรัก ทั้งหมดไปให้แก ไม่ว่าแกจะทําอะไร แม่ก็จะ บอกว่า ทุกอย่าง แต่พอฉันทาบ้างแม่ก็มีแค บอกว่าฉันผิด วันเกิดแกวันนั้น ฉันทำอาหารให้ เธอก็น แต่เธอกลับไม่ยอมรับน้ำใจจากฉัน เธอบอกให้ฉันไปบอกคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ว่าแกไม่ได้เป็นคนจับตัวฉันไป และไม่ได้รับ ฉันโยนลงทะเล แถมยังบอกให้ฉันไปบอก คุณนาย ก า แ แท้งลูกเพราะช่วยชีวิต คุณนายเอาไว้ ทุกอย่างเธอเอาแต่นึกถึงแก ไม่เคยคิดเลยว่า ถ้าฉันพูดทุกอย่างออกไป คุณนายจะมองฉันยังไง? จะปฏิบัติกับฉันยัง ไง? ทุกอย่างทีฉันทําให้คุณนายเป็นเวลา เดือนกว่าๆคิดว่าฉันจะยอมให้มันสูญเปล่าไป เฉยๆเหรอ?”

คําพูดของตุลยาทําให้นรมนขมวดคิ้ว

แล้วทุกอย่างมันเป็นเพราะแกไม่ใช่หรือ ไง? แกสมควรพูดความจริงกับคุณนายไม่ใช่ หรือไง?”

“แล้วทําไมฉันต้องพูดความจริง? ก็ คุณนายตามืดตามัวซะขนาดนั้น เธอชอบฟัง คําพูดไม่จริง อยากให้คนนอกอย่างฉันไปเป็น หลานสาว แต่แม่เป็นแม่แท้ๆของฉัน! ทำไมไม่ คิดถึงฉันบ้างล่ะ? ฉันก็ต้องการความใส่ใจ และต้องการความรักเหมือนกัน! แค่เธอเคยให้ ฉันไหม? แกไม่รู้หรอก ตอนที่เธอบอกว่าจะทํา อะไรอร่อยๆให้ฉันทานนะ ฉันดีใจขนาดไหน ฉันคิดว่าความพยายามของฉันตลอดหลายปีที่ ผ่านมา มันจะสําเร็จแล้วซะอีก แต่พอฉันกิน อาหารของเธอท้าเข้าไป ผลกลับกลายเป็นว่า ฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอด แม่ ฉันรักที่สุด คิด จะฆ่าฉันเพราะแก! นรมน ทําไมโลกนี้มีฉัน แล้วต้องมีแกด้วย? ทําไมแกไม่ตายๆไปซะ

ดุลยาพูดพร้อมกับ หยิบของข้างๆเขวี่ยง มาทางศีรษะของนรมน

นโมนเรียนรู้วิธีป้องกันตัวจากบริศมา พอสมควร ในวินาทีที่ตุลยาเขวี้ยงของมา นร มนจึงหันหลบและยกขานเบเข้าที่คอของตุล ยาจนเธอกระเด็นออกไป

“โอ๊ย!”

ตุลยาตะคอกออกมาอย่างโกรธๆ ร่างกายปลิวออกมาเหมือนเป็นเสมือนว่าว

บรมนกลับไม่มีความเมตตาให้เธอเลย สักนิด

เธอสูญเสียสติสัมปชัญญะจนไร้ทาง

รักษาไปแล้ว

ไสหัวไป! อย่ามารบกวนเวลาพักผ่อน ของแม่ฉัน!” บรมนูพูดจบ ก็ปิดประตูลงทันที ปิดกัน ดุลยาเอาไว้ข้างนอก

หลังจากกลับมาอยู่ข้างเตียง เมื่อเห็นว่า คิมยังนอนไม่ได้สติอยู่ นรมนก็พูดเสียงเบา ขึ้นมาว่า “ทําไมคุณถึงโง่แบบนี้? ถึงคนอื่นจะ พูดยังไงแล้วมันทําไม? ฉันไม่เคยสนอยู่แล้ว ว่าคุณนายจะมองฉันยังไง คุณจําเป็นต้องเอา ชีวิตตัวเองมาแลกเพื่อคนคนหนึ่งเลยเหรอ มัน คุ้มค่าหรือไง? หรือคุณคิดว่าบนโลกใบนี้ไม่มี ใครทําให้คุณอยากมีชีวิตต่อแล้วจริงๆ? แล้ว ฉันล่ะ? แม้แต่ฉันคุณก็ไม่ต้องการแล้วเหรอ?”

มือของค็มกระดกเล็กน้อย แต่น่า เสียดาย การขยับมันเล็กน้อยมากเกินไป บร มนจึงไมสังเกตเห็น

เธอนั่งอยู่ข้างเคียงของคน พูดเสียงเบา นมาว่า “เมื่อก่อนฉันรู้สึกห่างเกินกับคุณมา ตลอด ตอนนี้ฉันเพิ่งได้รู้ว่าคุณรักฉันจริงๆ เพียงแต่ว่าการแสดงความรักของคุณมันไม่ เหมือนคนอื่น มันทําให้ฉันไม่สามารถเข้าใจ ได้ จริงๆแล้วถึงฉันจะกลับไปอยู่ตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาไม่ได้แล้วมันยังไง? ฉันไม่สนเลย ค้ายา ขอแค่คุณสบายดี ขอแค่คุณมีความ สุข ฉันก็พอใจแล้ว แล้วทําไมคุณถึงดึงดัน อยากให้ฉันกลับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาขนาด นั่น? มีแค่การกลับเข้าสู่ตระกูลแค่นั้นเหรอ ฉัน ถึงจะ ลูกสาวของชนทร? แล้วตอนนี้ฉัน ไม่ใช่หรือไง? แมคะ บางทีแม่ก็หัวโบราณเกิน ไป

นโมนไม่รู้ว่าคนจะได้ยินหรือเปล่า แต่อ ให้เธอได้ยิน เธอก็อยากพูดออกไป

คีมยังคงหลับสนิท บรมนเองก็รู้สึก เหนื่อยแล้ว จึงชบหน้าหลับอยู่ข้างๆเตียงของ คิม

ในความฝัน เธอได้เห็นรอยยิ้มที่เต็มไป ด้วยความรักของคน และได้เห็นชนทรยิ้มให้ เธอ ในตอนที่เธอกําลังจะพูดอะไรซักอย่าง กับพวกเขา จู่ๆพวกเขาก็อยู่ไกลออกไปอย่าง “พ่อ แม่!”

นรมน น นมา ถึงได้รู้ว่าแค่ฝันไป

สวนบุรี ไม่รู้ว่ากลับมาตอนไหน เมื่อ เห็นนรมนฝันร้าย ก็รีบถามขึ้นมาว่า “เป็นอะไร หรือเปล่า? ข้างในมีโซฟานะ คุณไปนอนสัก พักเถอะ ตรงนี้ผมดูเอง ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แน่นอน แล้วก็ ผมชื่อของกินมาให้ คุณก็กิน ลักหน่อยนะ

“ฉันกินไม่ลง

นรมนรู้สึกอัดอั้นใจ

บุรีศรีรับรู้ถึงอารมณ์ของนรมนในตอนนี้ แต่ก็พูดเกลี้ยกล่อมเธอออกมาว่า “กินไม่ลงก็ ต้องกิน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่หัวหน้าคมจะฟื้น ถ้า ร่างกายคุณพังไปอีกคนจะทํายังไง?”

“ฉันกินไม่ลงจริงๆ”

นรมนรู้ว่าบุริศร์หวังดีกับตัวเอง แต่เธอก็

ไม่อยากกินอะไรจริงๆ บริศ ถือโจ๊ก/นมาแล้วพูดว่า “ถึงจะกิน อะไรไม่ลง อย่างน้อยกินโจ๊กสักคำก็ยังดี ไม่ อย่างนั้น ถ้าดุลยามาหาเรื่องคุณอีก คุณจะ เอาแรงที่ไหนเตะเธอออกไป?”

ได้ยินที่บุรีศรีพูด นรมนก็นิ่งไปเล็กน้อย

“คุณรู้ได้ยังไง?”

“เหอะๆ คิดว่าน่าจะรู้กันทั้งโรงพยาบาล แล้วมั้ง เพราะพอดุลยาฟื้นขึ้นมา ก็บอกว่าจะ มาดูอาการของแม่ตัวเอง แต่สุดท้ายก็ถูกคุณ บกระเด็นออกมาจากห้อง ตอนนี้ยังไม่ได้ เลยมิ่ง แถมยังพูดอย่างน่าสงสารว่าคุณ อารมณ์ไม่ดี ไม่อยากให้ทุกคนโทษคุณ

“ใสๆแต่ร้ายเงียบ

บรมนคิดว่าตุลยาเป็นแบบนี้จริงๆ ไม่ไป แสดงละครซะให้รู้แล้วรู้รอดเลยล่ะ

บริศ เองก็ไม่เชื่อคําพูดของดุลยา

แต่เขาก็พูดออกมาว่า “เรื่องนี้ถ้าถูกส่ง ต่อออกไป ไม่ส่งผลดีต่อคุณแน่ๆ อีกอย่าง คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็หน้ามืดตามัว ไม่แน่ พรุ่งนี้คงเข้าใจอะไรคุณผิดๆอีกแน่ เพราะงั้น คุณกินอะไรสักหน่อยเถอะ แล้วก็หลับสักคืน รวบรวมพละกำลังไว้รับมือกับคนพวกนั้นไง ไม่ เหรอ?”

เมื่อนรมนเห็นบุรีศรีพยายามเกลี้ยกล่อม ให้เธอกินขนาดนี้ ก็พลันใจอ่อนยวบ

บนโลกใบนี้มีแค่คุณ เป็นห่วงและ เข้าใจฉัน”

“ผมคือสามีของคุณ ถ้าผมไม่เป็นห่วง คุณแล้วใครจะเป็นห่วงคุณล่ะ?

บริศร นโจ๊กไปในรมน

นรมนเองก็ไม่งี่เง่า ถึงแม้จะกินไม่ลง แต่ ก็พยายามฝันคนลงไป

เมื่อเห็นเธอกินเข้าไปแล้ว บุรีศรถึงได้

วางใจลง

เขากลัวจริงๆว่าบรมนจะทรุดลงเพราะ

เรื่องของคิม หลังจากทีมรมนกินเสร็จ ถึงจะนอนไม่ ค่อยหลับ แต่ไม่ทันได้รู้วเธอก็เอนตัวนอนลง

สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ การแท้งในครั้งนี ทําให้เธออ่อนล้าและง่วงซึมอยู่บ่อยๆ ปริศร์ เองก็รับรู้ถึงอาการเหล่านี้ เขาจึงอยากให้พร มนนอนหลับได้อย่างปกติ

เมื่อเห็นเธอหลับไปแล้ว บริศร์ก็อุ้มเธอ เข้าไปในห้อง แล้วหาอะไรมาห่มให้เธอ จาก นั่นถึงได้เดินออกมา

คิมยังคงหลับสนิท ทุกอย่างเป็นไปใน ทิศทางที่ไม่สามารถคาดเดาได้

บริศร์ไม่รู้ว่าอะไรกำลังรอพวกเขาอยู่ใน วันพรุ่งนี้ แต่ถ้ามีคนมารังแกนรมน เขาก็จะ ไม่ปล่อยไปโดยไม่โต้ตอบแน่!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ