บทที่ 358 หนูเป็นลูกของแม่

“เธอจะซื้อของไปฝากแม่ผม?

“ไม่สมควรงั้นเหรอ?”

บริศ รู้สึกว่าปฏิกิริยาของนรมน่าสนใจ

ลูกสะใภ้อย่างเธอ ตอนแม่ยายป่วยเธอ ไม่ได้อยู่ดูแลข้างกาย แต่แม่ยายยังคงคอย นึกถึงสุขภาพเธออยู่เสมอ ยังไงซะเธอก็ต้อง ทําคะแนนบ้างใช่ไหมล่ะ?

บุริศร์ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงหัวเราะ ออกมาเท่านั้น “เอาตามที่เธอว่าแล้วกัน”

นรมนรู้สึกว่านัยน์ตาของบุริศร์เต็มไป ด้วยความอ่อนโยน อ่อนโยนจนเธอแทบ ละลายไปตรงหน้า

“ดวงดาที่มีเสน่ห์ของคุณปล่อยพลังออก มาเก่งซะเหลือเกิน มิน่าเหล่าสาวๆ ถึงได้หลง คุณจน หัวปักหัวปั๊ม บุรีศร์ไร้คำพูดและลำบากใจ

“ผมไม่ได้สายตามหาเสน่ห์ แต่เป็น สายตาเด็ดเดี่ยวต่างหาก

“เหมือนกันหมดนั่นแหละ”

นรมนไม่ใช่เหตุผล

บริศ ทําได้เพียงตามใจเธอ

“โอเคโอเค เธอว่ายังไงก็เป็นอย่างนั้น แต่นี่โทษผมไม่ได้นะ เพราะพันธุกรรมต่าง หาก

บุรีศรเอ่ยอย่างอิ่มเอมใจ

นรมนรู้สึกว่าบริศร์หน้าหนาขึ้นทุกที

สายตา ง งของนรมน ทำให้บุรีศรีเสีย ความมั่นใจ

ทั้งคู่สิบนิ้วประสานกันเดินเข้าไปยังห้อง สรรพสินค้าที่อยู่ใกล้เคียง

“คุณแม่ชอบอะไรเหรอ?” นรมนรู้สึกว่าตนไม่ใช่ลูกสะใภ้ที่กตัญญู เท่าใดนัก

งานกันตั้งหลายปีแล้ว แต่เธอไม่รู้อะไร เลยเกี่ยวกับแม่ยาย

บุรีศรีเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ขอเพียงเป็นของ ที่เธอซื้อ ท่านก็ชอบหมดแหละ”

“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ”

นรมนไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เธอถึงได้ ตื่นเต้นขึ้นมาซะอย่างนั้น เมื่อก่อนเธอไม่เคย จะตื่นเต้นเลยแม้สักครั้ง ก็แค่ซื้อของเอง เท่านั้นไม่ใช่เหรอ?

ความตื่นเต้นของเธออยู่ในสายตาของบุ ริศร์ “จริงๆ คุณแม่ไม่ขาดอะไรทั้งนั้น อะไรที่ที่ บ้านยังไม่มีเหรอ? สิ่งที่เธอต้องการสื่อสารคือ น้ำใจของเธอ หากจะบอกว่าขาดอะไรเธอขาด คุณพ่อของผม เธอจะหาให้กับคุณแม่ได้หรือ เปล่าล่ะ?”

“คุณพูดอะไร ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษสักหน่อย นรมนรู้ กว่าบุรีศร ลังแกล้งคนอยู่ แต่ ที่เขาพูดก็ไม่ผิดหรอก คุณนายโดเล็กหลายปี มานี้เธอไม่ขาดอะไรเลย

เป็นโจทย์ที่ยากนักสําหรับนรมน

“ทำยังไงดีฉันไม่รู้ว่าจะให้อะไรกับเธอ ยังไงก็ช่างเถอะ เขาไม่รู้สึกว่าเธอจำเป็นจะ ต้องให้อะไรกับเธอ มีแค่น้ำใจก็พอแล้ว แต่นร มนจะซื้อให้ได้ซะอย่างนั้น

ทั้งคู่เดินจนทั่ว ท้ายที่สุดทั้งคู่หยุดลงที่ อ่างล้างเท้า

นรมนรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่เลวเลย

“เขาว่ากันว่าใต้เท้าที่จุดสําคัญอยู่หลาย จุด หากเป็นคนชราต้องสบายมากแน่ๆ ใช่ ไหม?”

นรมนหันไปทางบริศร์ ด้วยความหวังว่าบุ ศรจะให้คําแนะนำกับตน

บริศพยักหน้ารับ “อืม ใช้ได้” ทั้งคู่ซี้ออ่างล้างเท้า ก่อนที่จะกลับไปยัง คฤหาสน์ตระกูลโตเล็ก

คฤหาสน์ตระกูลโตเล็กเหมือนว่าต่าง จากเมื่อก่อนพอสมควร บอดี้การ์ดเยอะ มากกว่าเดิม แถมยังมีระเบียบเรียบร้อยอย่าง มาก

นรมนกวาดสายตาจ้องมอง ไม่ได้พูด อะไร เธอเดินเข้าไปในตัวบ้านพร้อมกับบริศร “คุณนาย คุณชายกับคุณนายใหญ่กลับ

มาแล้ว!”

ป้าหวานดีใจมากเมื่อเห็นพวกเขากลับ มา เธอตะโกนบอกกับคุณนายโตเล็กเสียงดัง

หลังจากที่นรมนและบุริศร์เดินเข้ามา ถึง ได้เห็นว่าคุณนายโตเล็กนั่งอยู่บนรถเข็น ที่ ใบหน้าดีอกดีใจเมื่อเห็นพวกเขา

กลับมาแล้วเหรอ? กลับมาก็ดีแล้ว มามา! นั่งเร็ว! บุรีศร์และนรมนนิ่งอึ้งไป

“แม่ ขาของท่าน…..

ช่วงนี้เขายุ่งมาก คอยดูแลนรมนอยู่ ตลอด เขาคิดว่าดรินท์ดูแลคุณนายเป็นอย่างดี เขาไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง ดรินท์เองก็ไม่ได้ พูดถึงเรื่องสุขภาพของคุณนายกับเขา เมื่อ เห็นคุณนายที่นั่งอยู่บนรถเข็น ทำให้เขารู้สึก อัดอั้น

“ขอโทษ เป็นลูกเองที่ไม่กตัญญู” บุรีศร์คุกเข่าลงตรงหน้าคุณนายโตเล็ก นโมนเองก็ตกใจมากเช่นเดียวกัน

เธอคิดว่าหากมียาถอนพิษ แม้ว่าคุณนาย จะหายช้าไปหน่อย แต่ก็คงไม่เป็นอย่างที่เห็น ตรงหน้านี้

คุณนายโดเล็กกลับเอ่ยเสียงเรียบ ไม่ เป็นอะไรหรอก เทียบกับฉันยังรักษาชีวิตเอา ไว้ได้ สวรรค์ก็เมตตามากแล้ว หมอบอกว่าสาร พิษอยู่ในร่างกายนานเกินไป แม้จะมียาแก้ แต่ ยังไงก็ต้องทิ้งร่องรอยเอาไว้ ขาคู่นี้ ก็แค่ได้ เรี่ยวแรง แต่ยังมีความรู้สึก ยังสามารถหายได้ บางทีอาจจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยก็ได้ พวกเธอ ไม่ต้องเสียใจไปหรอก ฉันอายุมากแล้ว ถึงยัง ไงก็แค่หาพยาบาลมาดูแลก็เท่านั้น ฉันมีชีวิต เพื่อพวกเธอ เพื่อตระกูลโตเล็กมาทั้งชีวิต คราวนี้ฉันสามารถแอบอู้ได้แล้วใช่ไหมล่ะ?”

คําพูดของคุณนายโตเล็ก ทำให้นรมน และบริศร์เจ็บปวดใจ

“แม่ ฉันขอโทษ ฉันกับบุรีศรีเราควรกลับ มาเยี่ยมท่านตั้งนานแล้ว

นรมนคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ หญิงชราที่ ดู อิดโรย ตรงหน้าทำให้เธอเจ็บปวดใจอย่าง มาก คุณนายตัวเล็กกุมมือเธอเอาไว้พร้อมเอ่ย “เธอเป็นแบบนี้แล้ว จะกลับมาเยี่ยมฉันยังไง? ฉันใกล้จะลงโลงแล้ว ยังไงก็ได้ แต่เธอยังสาว แต่ดูเธอส เพื่อคนแก่อย่างฉันถึงกับวู่วามเสี่ยง อันตรายทําไม? เป็นไงบ้าง? สุขภาพดีขึ้นแล้ว ใช่ไหม? ไปตรวจที่โรงพยาบาลหรือยัง?” “เรียบร้อยแล้ว คุณหมอบอกว่าทุกอย่าง ปกติดี วางใจเถอะ”

บรมนเหมือนกับเด็กน้อยคนหนึ่ง เมื่ออยู่ ต่อหน้าคุณนายโตเล็ก

เมื่อบริศ เห็นทีท่าของทั้งคู่ เขาจึงเอ่ย เสียงต่ำ “แม่ครับ นรมน ออ่างล้างเท้ามาให้

ผมจะช่วยแม่ลองเอง”

“ฉันเองดีกว่า”

นโมนเอ่ยพร้อมกับเดินไปเตรียมน้ำ แต่ กลับถูกบุรีศรห้ามเอาไว้เสียก่อน เธอเพิ่ง ออกไฟ นั่งลงอยู่คุยเป็นเพื่อนแม่เถอะ ผมจะ จัดการเอง”

เขาเอ่ยพลางถอดเสื้อคลุมออก พร้อม พับแขนเสื้อ น ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องน้ำ

คุณนายโดเล็กจับจ้องที่แผ่นหลังของบุรี ศร์ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เด็กคนนี้ช่างกตัญญเสีย เหลือเกิน ชาตินี้ฉันมีลูกๆ อย่างพวกเธอ ฉันก็ พอใจแล้ว” “หนูไม่ดีเอง หนูควรจะบอกให้เขากลับ มาเยี่ยมท่านตั้งนานแล้ว

นรมนรู้สึกว่าแม่ยายของเธอคนนี้ช่างดี งามเสียเหลือเกิน

โดยทั่วไป ไม่แน่อาจจะโกรธ กระฟัดกระเฟียดเพราะลูกชายไม่ได้กลับบ้าน นับเดือน แต่คุณนายโตเล็กเธอเปล่า

คุณนายโตเล็กตบหลังมือเธออย่างเอ็นดู “ก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีถึงจะถูก ฉันได้ข่าวว่า ริศร์จะพาเธอและลูกๆ ออกไปข้างนอกงั้นเห รอ

“อืม เรามีการตัดสินใจเช่นนั้น แต่ฉันไม่ อยากออกไปแล้วฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลแม่ จนกว่าคุณแม่จะหายขาด

เมื่อเห็นสภาพของคุณนายโตเล็กใน ตอนนี้ จะเป็นไปได้อย่างไรที่นรมนจะออกเดิน ทางไปกับบริศร์ และลูกๆ

คุณนายโดเล็กกลับหัวเราะออกมา ไม่ ต้องสนใจฉันเหรอ ที่บ้านยังมีดรินท์อยู่หลาย ปีมานี้ สิ่งที่ตระกูลโตเล็กติดค้างเธอ และลูกๆ มากมายเหลือเกิน ตอนนี้กมลเองก็หายดีแล้ว ให้บริศ พาพวกเธอไปเที่ยวเถอะ โลกอันกว้าง ใหญ่ ตระการตา จะทำให้เธอและลูกๆ มีความ สุขขึ้นมาได้ แก่ชราอย่างฉัน วุ่นวายมาทั้งชีวิต กระทั่งแก่เฒ่า ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น แค่ อยากคอยเฝ้าตระกูลโตเล็ก คอยปกป้องสิ่งที่ พ่อของเธอได้สร้างเอาไว้ หนุ่มสาวอย่างพวก เธอมีเส้นทางของตัวเอง อย่าถูกฉันรั้งเอาไว้ เลย หึม?”

“แต่ท่านเป็นแบบนี้ แล้วยังออกไปอีก แบบนั้นจะอกตัญญูเกินไป

ยิ่งคุณนายโตเล็กพูดแบบนั้น ยิ่งทำให้ นรมนรู้สึกเสียใจ

“ยัยเด็กโง่ ทําไมเธอถึงเหมือนกับเด็ก น้อยที่ติดแม่เลยล่ะ? หากใครไม่รู้ คงคิดว่าเธอ

เป็นลูกสาวของฉัน”

แม้คุณนายโตเล็กจะพูดไปอย่างนั้น แต่ ในดวงตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความปลื้มใจ

นรมนโผเข้า อ้อมกอดของเธอ พร้อม น้าตาที่เอ่อไหล “หนูก็เป็นลูกแม่ไง”

“โอเคโอเค หนูเป็นลูกแม่ อย่าร้อง เดี๋ยว บริศ กลับมา จะเข้าใจผิดคิดว่าฉันรังแกเธอ เอาได้

คุณนายโตเล็กเอ่ยพร้อมกับไอคอกแค่ก นโมนลุกออกไปปนน้ำให้กับเธอทันที

บริศ ออกมาพร้อมกับน้ำล้างเท้า เขา คุกเข่าลงล้างเท้าให้กับคุณนายโตเล็ก

เขาพบว่าตัวเขาเองไม่ได้ใกล้ชิดกับ คุณนายโตเล็กมาเนิ่นนานเหลือเกิน

ตอนเด็กๆ เพราะคุณนายโตเล็กไม่มี เวลา เมื่อโตขึ้นเขาเองไม่มีเวลาต้องเข้าไป ทํางานที่บริษัท หลังเลิกงานก็ยุ่งมาก จนเกือบ ท่าภรรยาหาย ตอนนี้แม้แต่แม่ของเขาก็ทำ หายไปด้วย ทําให้บริศรรู้สึกผิด

“แม่ คนที่ห้างบอกว่าอ่างนี้มีประโยชน์ มาก สามารถกระตุ้นการไหลเวียนของเลือดที่ ฝ่าเท้าได้ หากแม่ว่างก็แซ่บ่อยๆ นะ

“ได้!!

ตอนนี้ไม่ว่าบุริศร์และนรมนจะพูดอะไร คุณนายโตเล็กก็ตอบตกลงทั้งหมด

นรมนค้นพบว่าตอนนี้เธอชราแล้วจริงๆ ความโดดเดี่ยวและเดียวดายปกคลุมโดยรอบ คุณนายโตเล็ก ทําให้เธอดูอิดโรย

แม่ อยากทานอะไร? หนูจะเข้าครัว ทําให้เอง

นรมนเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืน แต่กลับถูก คุณนายโตเล็กรั้งเอาไว้

“ในครัวมีป้าหวานอยู่ เธอกำลังจะแย่ง งานป้าหวานเหรอ? อีกอย่าง เธอเพิ่งออกไฟ อย่ามาเรื่องใส่ตัวเลย อยู่คุยเป็นเพื่อนคนแก่ อย่างฉันที่นี่แหละ คุณนายโตเล็กหยิบการ์ดใบหนึ่งออกมา ยื่นให้กับนรมน

“แม้ว่าเธอกับบริศร์? ไม่ขาดแคลนเงิน ทอง แต่ในฐานะแม่ยาย เธอเองก็อยู่ไฟมานับ เดือน ยังไงฉันก็ต้องทําอะไรสักอย่าง เงินไม่ มากนักหรอก เธออย่าปฏิเสธ แม่ให้ก็รับเอาไว้ คิดซะว่าเป็นเงินเก็บของเธอเอง วันหลังบุรีศร์ รังแกเธอขึ้นมา อย่างน้อยเธอก็เงินมีเอาไว้ใช้ จ่ายใชไหมล่ะ?”

คุณนายโตเล็กเอ่ยด้วยรอยยิ้ม แต่กลับ ทําให้รอบดวงตาของนรมนเปียกชื้น

“แม่คะ….”

“เธอเรียกฉันว่าแม่ ก็จงเชื่อฟังฉัน เก็บ

เอาไว้”

นรมนเหลือบไปทางบุริศร์ เมื่อเห็นว่าบุรี ศรัพยักหน้ารับ ถึงได้รีบมาไว้ “ขอบคุณค่ะแม่

หลังจากนั้นทั้งสามพูดคุยกันอยู่อีกสัก พัก บุริศร์เองก็ล้างเท้าให้คุณนายโตเล็กเสร็จ เรียบร้อยพอดี เมื่อทุกอย่างเก็บกวาดเรียบร้อย แล้ว ตรินท์เองก็กลับมาพอดี

ครั้งก่อนที่ตัวเองเหยียบเส้นความตาย เธอจําผิดคนคิดว่าครินท์เป็นบุรีศร์ คราวหลังก็ ไม่มีโอกาสได้เจอบุริศร์อีกแล้ว เพราะงั้นเมื่อ เธอได้พบกับดรินท์จึงนิ่งอึ้งไป

ครินท์และบุรีศร์หน้าตาเหมือนกันยังกับ

แกะ

สวัสดีครับพี่สะใภ้

ตรินท์ฉีกยิ้มหวาน เผยให้เห็นลักยิ้มทั้ง สองข้าง ดูแล้วมีความ ทะเล้นมากกว่าบุรีศรี ไม่ค่อยเข้มงวดนัก

“สวัสดี อรินท์”

นโมนสังเลเล็กน้อย ยังไงซะคนที่หน้า นาเหมือนกันสามีตนเองยังกับแกะอยู่ตรงหน้า ทําให้เธอรู้สึกเกรงนิดหน่อย

“ไปทางนู้นไป ไม่เห็นหรือไงว่าพี่สะใภ้ นายเกรงหมดแล้ว?”

บริศร์แตะตรีมทเบาๆ

ตรินท์ตะโกนเรียกหาคุณนายโตเล็กด้วย ททาน้อยใจ “แม่ ดูพี่ชายผมสิ เขามีแต่จะ รังเกียจผม บริษัทใหญ่โตโยนให้ผมคนเดียว ตอนนี้ผมแค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็เกะกะลูกตาเขา แล้ว”

“หากไม่อยากเกะกะลูกตาพี่ชายนาย ก็ มหาภรรยาเร็วเข้า ไซส์ กิจจาล่ะ? แกเป็นคน พาเขาไปไม่ใช่เหรอ?”

ประโยคของคุณนายโตเล็กทำให้ตรินท์ สะดุ้งโหยง พร้อมอุทานออกมาเสียงดัง ผม ลืมเขาไปเลย คงถูกผมล็อกเอาไว้ที่ห้อง ทํางาน” จบค่า เขาวิ่งออกไปทางด้านนอก นร มนเองกระตุกริมฝีปากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

หมอ ดูแลบริษัทได้แน่เหรอ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ