บทที่ 333 นรมน คุณยังมีผม

“อย่าไปจากแม่เลยนะ! ลูกรัก! อย่าไป!”

แม้ว่านโมนจะถูกบุรีศร์กอดเอาไว้แน่นใน อ้อมแขน แต่ยังคงไม่สามารถดิ้นรนหลุดจาก ฝันร้ายนั้นได้

เธอร้องไห้โวยวาย ดิ้นรน เจ็บปวดหัวใจ สลาย

ชั่วพริบตาหยาด ตาก็ไหลรินลงมาจาก

นัยน์ตาของบุรีศรี

“นรมน คุณ มสิ ล้วนผ่านไปแล้ว ผมอยู่ นี่นะ นรมน!”

บริศ เรียกนรมนเสียงเบา แต่ตอนนั้นร มนไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย

เธอเห็นเพียงแค่ลูกน้อยปรากฏตัวขึ้น เบื้องหน้าตัวเองและกลายเป็นแอ่งเลือด พร้อมกับถามเธอว่า เพราะอะไรถึงไม่ปกป้อง เขาไว้ให้ดีรอบแล้วรอบเล่า

หัวใจดวงนี้ของนรมนนั้นเจ็บปวด!

ถ้าเธอรู้แต่แรกว่าตัวเองท้อง เธอจะไม่ เสี่ยงไปทําแผนการแบบนี้แน่นอน

แต่ถ้าหากว่าเธอไม่ทำแบบนี้ แม่ยายกับ คุณย่าของเธอจะทําอย่างไรเล่า

ความเจ็บปวดนี้เหมือนกับมีดาบสองคม แทงเข้ามาจนเลือดไหลนอง ดึงออกมาก็มี เลือดเนื้อกระเด็นตามออกมาด้วย

นรมนไร้หนทางที่จะตื่นนมาจากฝันร้าย นี้ เธอตาหนิตัวเอง ร้องไห้โวยวายครั้งแล้ว ครั้งเล่า เหมือนกับเด็ก ทําอะไรไม่ถูก

หัวใจของบุรีศรีนั่นแหลกสลาย

เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นท่าทางที่เจ็บ ปวด เศร้าเสียใจของนรมน เขาจําเป็นต้องกอด เธอเอาไว้ จูบลงบนริมฝีปากสีเชอรี่ของเธอ อย่างไร ทั้งยังเริ่มกัดและฉีกทิ้ง นี่ไม่นับว่าเป็นการจูบ มันแฝงไปด้วย ความบ้าคลั่งและความรุนแรง

ในที่สุดความเจ็บปวดก็ทำให้นรมน ปฏิกิริยาตอบสนองบ้างเล็กน้อย เธอคล้ายกับรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่คุ้น

เคย

นั่นก็คือลมหายใจของบุคค

เธอ ตารินไหลอาบแก้มอย่างน้อยใจ อีกครั้ง

ไม่นานก่อนหน้านี้ เธอกับบริศร์เพิ่งคุย กันว่าจะมีลูกกันอีกคน แต่บทสรุปในตอนนี้ กลับกลายเป็นเช่นนี้ เธอจะอธิบายกับบุรีศร อย่างไร

นรมนร้องไห้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ บุ ริศ จูบซับน้ำตาเธอทีละเล็ก ทีละน้อยจนแห้ง “คุณยังมีผมนะ นรมน คุณยังมีผม

ประโยคนี้ดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ข้างๆหู บรมน ในไม่ช้า นรมน ค่อยๆสงบลง แม้ว่าจะ ยังมีน้ำตาไหลรินอยู่ แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้โวยวาย เสียงดังแล้ว

บุรีศร้เห็นท่าทางของเธอในตอนนี้ ก็เจ็บ ปวดอย่างสุด ง ตั้งใจจะให้เธอเอนตัวนอนต่อ ไป แต่นรมนกลับคว้าสาบเสื้อด้านหน้าของเขา เอาไว้ตามสัญชาตญาณ พูดว่าไม่ปล่อยมือ อะไรสักอย่าง

ตอนที่ผมทิพย์เห็นภาพนี้แล้ว ก็ทอด ถอนใจเบาๆ “ให้คุณอยู่เป็นเพื่อนเธอจะดีกว่า”

แม้จะไม่อยากยอมรับ แด่คนทิพย์ก็ต้อง ยอมรับอย่างเสียมิได้ ตอนนี้คนที่นรมน ต้องการมากที่สุดก็คือบริศร์ ไม่ใช่เธอ

คมทิพย์ถอยออกไปจากห้องพักผู้ป่วย เงียบๆ เมื่อถึงหน้าประตูห้องพักผู้ป่วย เธอถึง ได้พบว่า ระหว่างนรมนและบุรีศร์เหมือนกับว่า มีพื้นที่เป็นของตัวเอง คนอื่นทําอย่างไรก็ แทรกเข้าไปไม่ได้ คมทิพย์สงสัยในความรู้สึกที่บริศมีต่อ บรมนมาโดยตลอด แต่ในตอนนี้ เธอก็รู้สึก ซาบซึ้งใจบ้างเล็กน้อย แม้ว่าชีวิตของนรมนจะ มีอุปสรรคไม่หยุด แต่เมื่อได้เห็นว่าบุริศร์ปฏิบัติ ต่อเธอด้วยความระมัดระวัง และเอาใจใส่ เธอ

ก็ไม่มีอะไรที่จะพูดได้แล้ว

เมื่อหมุนตัวไป คมทิพย์ก็เห็นเงาร่างคน ที่อยู่ไม่ไกลคนหนึ่ง เธอหรี่ตาลงในชั่วพริบตา

เจตต์!

ไอ้คนตานําสารเลวนั้น!

เธอยังไม่ได้หาเวลาไปหาเขาเลย แต่ เขากลับมาปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเธอ ดูท่า สวรรค์กำลังช่วยเธอ

คมทิพย์เดินตามเจต ไปอย่างมีโทสะ

นโมนที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยยังไม่ได้สติ เพียงแต่สงบลงบ้างแล้ว ภายใต้การปลอบโยน ของบริศร์ หัวไหล่ยังคงกระตุกเป็นระลอกๆ

บุรีศร์กอดนรมนเอาไว้แน่น ในใจมีความ รู้ กเจ็บปวดมาก

เดิมผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่ง่ายอยู่แล้ว ยัง ต้องทนรับสิ่งเหล่านี้ นี่มันเป็นทุกข์ยิ่งกว่าการ ใช้มีดกรีดลงบนหัวใจเขาเสียอีก

เวลาผ่านไปแต่ละนาที แต่ละวินาที บุรี ศรีกลับยังนอนไม่หลับ มองใบหน้าทีซีดขาว ของนรมนแล้ว เขาก็รู้สึกว่าไม่มีคำพูดใดๆที่จะ แสดงออกถึงสภาพจิตใจในตอนนี้ได้

คิมรู้ว่าเกิดเรื่องกับนรมน ก็รีบมาอย่าง เร่งรีบ เห็นท่าทางที่ให้ความสําคัญของบุริศร์ แล้ว ก็เอ่ยเสียงเบาว่า “นรมนไม่เป็นอะไรใช ไหม”

“ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วครับ เพียงแต่คุณ หมอบอกว่าได้รับบาดเจ็บมากเกินไป จําเป็น ต้องพักผ่อนให้ดีๆ”

“อย่างนั้นฉันจะกลับไปทำอะไรให้เธอ ทานสักหน่อย นรมนฟื้นขึ้นมาแล้วจะได้ไม่รู้ สีกแย่” ความจริงแล้วคิมก็อยากจะจะอยู่เป็น เพื่อนนรมน แต่เธอก็รู้เช่นกันว่า คนที่นรมน ต้องการมากที่สุดในตอนนี้ ไม่ใช่เธอ แต่เป็นบุ

สําหรับข้อเสนอแนะของคิม บุริศร์ก็ไม่ ได้โต้แย้ง เอ่ยเสียงเบาว่า “หัวหน้าคีมค้นพบ แล้วว่ายาถอนพิษไม่มีปัญหาอะไร คุณให้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาทานเถอะครับ สําหรับ เรื่องของนรมนนัน ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งทำให้ผู้ ชราแตกตื่นเลย จะได้ไม่ทำให้นรมนรู้สึกแย่

“ฉันรู้แล้ว คุณก็ดูแลเธอให้ดีๆ

ค็มพยักหน้าและจากไป

ภายในห้องกลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง แต่บริศ กลับชอบความเงียบแบบนี้ ถ้าไม่ใช่ เพราะสถานการณ์ไม่ถูกต้อง เขายินยอมที่จะ อยู่เป็นเพื่อนนรมนแบบนี้ตลอดชีวิต

หลังจากครินทจัดการความรู้สึกบางส่วน ของตัวเองแล้วก็รีบมาที่นี่ “พี่ พี่สะใภ้ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“ก็ดี”

บริศร์ห่มผ้าให้กับนรมน จากนั้นก็ตามตรึ นท์มาที่ระเบียงทางเดิน

“พี่ ถ้าหาก อยากจะต่อยผม ด่าผมก็ได้ แต่ อย่าไม่สนใจผมแบบนี้

ครินท์มองบริศ ด้วยสายตาที่เหมือนเด็ก คนหนึ่ง

บุรีศร้สายหน้า พลางเอ่ยว่า “พี่ไม่ได้ไม่ สนใจนาย ความจริงแล้วตอนนี้พี่ไม่มีเวลามาก พอจะสนใจใครทั้งนั้น เจอกิจจาไหม

“เจอแล้วครับ เด็กคนนั้นถูกเลี้ยงมาด้ แกร่งกว่าผมตอนเด็กอีก

ตอนที่ตรีนท์เจอลูกชายของตัวเองนั้น ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก โชคดีที่บุริศร์บอกฐานะ ของเขากับกิจจาก่อนล่วงหน้า และทำให้กิจจา เข้าใจว่าคุณพ่อของตัวเองนั้นมีหน้าตาเหมือน ก้มปริศ อย่างกับถอดพิมพ์เดียวกันมา ในที่สุดตอนนี้ก็ได้พบกับครินท์แล้ว กิจจายังคงปล่อยวางไม่ได้ แต่ก็ตื่นเต้นอยู่บ้าง

“จัดการดูแลตระกูลโตเล็กและบริษัทให้ 6 ช่วงเวลานี้พี่ต้องดูแลพี่สะใภ้นาย ก่อนหน้า นี้ก็ทําเพื่อตระกูลโตเล็กมาพอแล้ว ตอนนี้พี่คิด เพียงแค่ว่าจะทำอะไรเพื่อพี่สะใภ้นายและลูกๆ บ้าง”

บุรีศรีรู้ถึงเป้าหมายที่ครินท์มาหาเขา เพียงแต่ว่าเขารู้สึกเหนื่อยและกลัวบ้างแล้ว จริงๆ

ตอนนี้เขาคิดเพียงแค่ว่าจะพาภรรยาไป ใช้ วิตอย่างปุถุชนคนธรรมดา ให้นรมนได้ใช้ อีกครึ่งชีวิตที่เหลืออย่างสบายเล็กน้อย

ครินท์เห็นว่าเขาตัดสินใจแล้ว ก็เอ่ย เสียงเบาว่า “ผมเพียงแค่ช่วยพี่จัดการดูแล ชั่วคราว รอพี่กลับมาแล้ว ผมก็จะทำการแลก เปลี่ยนกับ ”

“ค่อยว่ากันเถอะ” บริศ ตบบ่าดรินท์ จากนั้นก็เอ่ยเสียงเบา ว่า “พี่เข้าไปก่อนนะ สภาพอารมณ์ของพี่สะใภ้ นายไม่มั่นคง อยู่ห่างจากคนอื่นไม่ได้”

“ผมจะให้คนรับใช้ในบ้านจัดเตรียมของ บำรุงมาให้พี่สะใภ้นะ”

“ไม่ต้องหรอก คุณแม่ของเธอกลับไป ทําให้แล้ว นายยุ่งเรื่องของตัวเองเถอะ”

บริศร์ลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย และปิดประตูให้ครินท่อยู่ด้านนอก

เขารู้สึกขึ้นมากะทันหันว่าระยะห่าง ระหว่างพี่ชายไกลขึ้น

บุรีศรปฏิบัติต่อป้าโออย่างไร เขาล้วนรู้ หมด เขาไม่ได้เห็นอกเห็นใจป้าโอ แต่เขาก็ได้ รู้สิ่งใหม่ๆจากวิธีการของบริศร์

ดูท่าในใจพี่ชาย ตำแหน่งของพี่สะใภ้คน นี้จะสําคัญมาก

หลังจากบุรีศรีปิดประตูห้องแล้ว ก็นั่งเฝ้า นรมนอีกครั้ง อารมณ์ของนรมนยังคงไม่มั่นคง แม้ว่า จะหลับไปแล้ว หมดสติไป แต่ก็ยังคงถูกฝัน ร้ายพัวพันตามติด เสียงร่ำไห้แผ่วเบานั้นบีบรัด หัวใจของบุรีศร้จนเจ็บปวด

สูญเสียลูก เขาก็รู้ล็กแย่เช่นกัน แต่เขา เข้าใจยิ่งกว่าว่า สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง นี่มัน หมายความว่าอะไร

นั่นก็คือความเจ็บปวดที่ไม่ว่าใครก็ไม่ สามารถเติมเต็มให้ได้

บริศรักุมมือของนรมนไว้ในมือของตัว เองเพื่อให้ความอบอุ่น แต่กลับรู้สึกว่ามือของ เธอเย็นเฉียบตลอดเวลา

นรมนเคยเหมือนกับเตาผิง ตอนนี้กลับ กลายเป็นมีสภาพแบบนี้

ตอนนี้เขายังไม่สามารถใจเย็นลงได้ แทบอยากจะย้อนกลับไปทรมานป้าโอใหม่อีก รอบ

โชคดีที่นรมน นคืนสติขึ้นมาภายใต้การ เฝ้ารอของบุรีศรี

เธอมองเพดานสีขาว ได้กลิ่นแสบจมูก ของ โซดา สักพักหนึ่งถึงจะรู้ว่าตัวเองอยู่ ที่ไหน และความทรงจําเหล่านั้นทั้งหมดก็ไหล บ่าเข้ามาเหมือนกับสายน้ำ

นโมนทาบมือไว้บนท้องของตัวเองอย่าง อดไม่ได้

ที่นั่นเข็นยะเยือก

เธอยังคิดถึงความเจ็บปวดราวกับหัวใจ แหลกสลายนั้นได้ ความรู้สึกที่ลูกได้จากตัว เองไป

แววตาของนรมนไร้แววอยู่บ้าง ทว่ากลับ เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาและคำตำหนิ

บริศ กอดแขนเธอเอาไว้แน่น พลางเอ่ย ว่า “อย่าคิดมากเกินไป ตอนนี้คุณยังสบาย อยู่ ผมถึงยังสบายดีอยู่ด้วย คุณรู้ไหม พวกเรายังมี กานต์ ยัง กมล พวกเรายังมีนางฟ้าเทวดาตัว น้อยๆอีกสองคนนะ” นรมนถึงได้รู้สึกตัวว่าภายในห้องยังมีคน อื่นอยู่ด้วย

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรคะ

นโมนเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางอ่อนระโหยโรย

แรง

ลําคอของบุริศร์อึดอัดจนพูดไม่ออก

“ผมไม่อยู่ที่นี่แล้วควรจะอยู่ที่ไหนหรือ

“ขอโทษนะคะ”

นรมนมอง รศร้ จู่ๆก็รู้สึกน้อยใจเป็น อย่างมาก แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทําก่อน ทั้งหมด เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำท่าทีน้อยใจ ได้อย่างไร

ถ้าไม่ใช่ว่าเธอดึงดันจะทําดามใจตัวเอง โดยไม่ฟังผู้อื่น คิดว่าตัวเองฉลาดหลักแหลม สามารถควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดเอาไว้ได้ ตอนนี้ลูกของเธอจะยังอยู่ใช่หรือไม่ บทสรุป จะไม่ได้เป็นอย่างตอนนี้ใช่หรือไม่ บริศ มองออกถึงคำตำหนิ นรมน ต่อ ตัวเอง ก็เอ่ยอย่างสงสารว่า “คุณไม่ได้ทํา อะไรผิด เรื่องนี้ไม่อาจโทษคุณได้ ถ้าหากว่า เป็นผม ตอนนั้นผมก็จะทำอย่างนี้ นรมน คุณ จัดการได้ดีมาก สําหรับลูกที่ไร้วาสนา ก็ไม่ใช่ ความผิดของคุณ เป็นป้าโอที่โหดเหี้ยมมาก เกินไป อย่านําความผิดของคนอื่นมาโทษด้ว เอง ตอน ร่างกายของคุณไม่สามารถเสียใจ ได้”

นรมนแสบจมูกขึ้นมากะทันหัน พร้อมกับ พุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของบริศร

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองท้อง ถ้า หากว่ารู้ล่ะก็ ฉันจะไม่บ้าบิ่นขนาดนั้นเด็ดขาด ฉันคิดเพียงแค่ว่า นี่เป็นวิธีการที่ง่ายที่สุดแล้ว สามารถทําให้ป้าโอทายาถอนพิษออกมาได้ สามารถช่วยแม่ยายและคุณย่าได้ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองกำลังท้อง เธอยังเล็กขนาดนั้น ฉัน ไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ฉันไม่มีแม้กระทั่ง ความรู้สึกใดๆ เธอก็จากไปแล้ว” “อย่าร้องไห้อีกเลย ตอนนี้คุณกำลังอยู่ เดือนนะ ร้องไห้มากจะทําร้ายดวงตา พวกเรา ยังเป็นวัยรุ่น หลังจากนี้ยังสามารถมีลูกได้อีก ตอนนี้ทําได้เพียงแค่พูดว่าเด็กคนนี้กับพวกเรา ไม่มีวาสนาต่อกัน หวังว่าครั้งหน้าจะสามารถ อยู่ด้วยกันกับพวกเราได้

บริศ กอดนรมนแน่น ตบหลังเธอเพื่อ ปลอบโยนเบาๆ แต่นรมนกลับหยุดความเสียใจ นี้ไว้ไม่ได้

เธอเฝ้ารอเด็กคนนี้มากขนาดไหน!

แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองท้อง และเป็นเพราะ เรื่องนี้ทําให้สูญเสียลูกไป พูดว่าไม่เสียใจเลย จะเป็นไปได้อย่างไร

บริศ เห็นนรมนเสียใจจนแทบไม่ไหว เขาก็จับมือของนรมนเอาไว้ พลางเอ่ยว่า “ถ้า หากคุณรู้สึกแย่ คุณก็ดีผมเธอ ผมเป็นผู้ชายที่ ใช้ไม่ได้ ถึงได้ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งแบบคุณ ต้องพยายามสุดชีวิตแบบนี้ ทำให้คุณกับลูก ต้องได้รับความทุกข์ทรมานแบบนี้ นี่ไม่ใช่ ความผิดของคุณ นรมน คุณอย่าเป็นแบบนี้ จริงๆนะ คุณเป็นแบบนี้ทำให้ผมเจ็บปวดใจมา กกว่าเดิม

“ขอโทษ ขอโทษจริงๆนะคะ!”

นรมนปล่อยโฮซุกอยู่บนไหล่ของบริศร์

ตอนนี้เธอรู้ว่า การที่เธอร้องไห้ทำให้บุริ ศรีรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม แต่ถ้าหากเธอไม่ร้อง เธอก็กลัวว่าตัวเองจะเก็บกดตาย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ