บทที่ 287 คุณห้ามตีหม่ามี้ของผม
การปรากฏตัวมาของบุริศร์ทำให้นรมนรู้สึกดีใจขึ้นมาบ้าง ไม่มากก็น้อย
เธอคิดไม่ถึงว่าบุริศร์จะมาเร็วขนาดนี้ แต่ว่าสีหน้าของป้า โอกลับดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้ว
“แชมป์!”
เขาร้องขึ้นคำหนึ่ง
แชมป์มีความไม่ค่อยพอใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่ว่าก็ยังคงมา
ขวางอยู่ตรงหน้าบุริศร์
“บุริศร์ นายจะผ่านไปไม่ได้”
มองดูเพื่อนร่วมรบเก่าที่อยู่ตรงหน้านี้ ดวงตาของบุริศร์ก็มี ความขมขื่นขึ้นมาเล็กน้อย
“นายก็เลือกที่จะยืนอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับฉัน นายควรจะรู้ขอ แค่นายพูดออกมา ไม่ว่าจะเป็นความยากลำบากแบบไหนฉัน ก็จะช่วยนายทั้งนั้น ทำไมต้องทำแบบนี้? หรือว่านายเชื่อเขา แต่ไม่เชื่อฉันงั้นเหรอ?”
สำหรับการถามของบุริศร์ทำให้แชมป์รู้สึกว่าไม่รู้ว่าจะทำ ยังไงดี เขาพูดขึ้นเสียงต่ำว่า “เรื่องของฉัน ฉันจะจัดการเอง”
“นี่เป็นเรื่องของนายเองเหรอ? ตอนนั้นที่พี่สะใภ้หย่ากับ นาย นายเคยพูดอะไรกับฉันไว้? แล้วตอนนี้นายมาบอกว่า เป็นเรื่องของนายเองเหรอ? ในเมื่อเป็นเรื่องของนายเอง ทำไมนายจะต้องยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของครอบครัว เราด้วย? แชมป์ อยู่ในใจของนายตกลงฉันถือเป็นตัวอะไร?”
บุริศร์รู้สึกผิดหวังแล้วจริง ๆ
แชมป์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับเขามาหลายปีขนาดนี้ แต่วันนี้ กลับมามีสภาพแบบนี้
ป่าโอดูท่าทางของพวกเขา มองดูแชมป์ไม่ว่าจะมากหรือ น้อยก็มีสั่นคลอนอยู่บ้าง แล้วรีบพูดขึ้นว่า “แชมป์นายลอง คิดถึงลูกชายของนายดู นายรับปากลูกชายไว้แล้วไม่ใช่เห รอว่าจะพาเขาออกนอกประเทศนะ”
“คุณหุบปากไปเลย!”
บุริศร์ตะคอกใส่ป้าโอไปโดยตรงเลย
พอตะคอกขึ้นแบบนี้ก็ทำให้ป้าโอตกใจจนตัวสั่น หลายปีมานี้ เหมือนกับว่าเธอจะไม่เคยเห็นบุริศร์ปฏิบัติ อย่างนี้กับเธอมาก่อนเลย
“ฉันเป็นแม่แกนะ!”
“คุณคู่ควรเหรอ?”
ข้างในดวงตาของบุริศร์นั้นเป็นสีแดงสดแล้ว
“ถ้าหากว่าเลือกได้แล้วละก็ ผมยินยอมที่จะเอาเลือดเนื้อ และกระดูกของทั้งตัวนี้คืนให้กับคุณ ก็ไม่อยากจะมีแม่แท้ๆ
ที่เป็นคนบ้าคลั่งอย่างคุณ!” คำพูดประโยคนี้ของบุริศร์นั้น เหมือนกับมีดที่แหลมคมเล่ม หนึ่งที่มแทงเข้าไปในกลางอกของป้าโอ “แก แก แก..”
เขาโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว แล้ววินาทีต่อมาก็พูดกับแชมป์ ขึ้นว่า “ถ้าหากว่าวันนี้นายสกัดบุริศร์เอาไว้ไม่ได้ ชาตินี้ทั้ง ซาตินายก็อย่าหวังว่าจะได้เจอกับลูกเมียของนายอีกเลย!”
ดวงตาของแชมป์ขัดขืนไปขึ้นเล็กน้อย แล้วก็รวดขึ้นมาส กัดบุริศร์เอาไว้
“ลงมือเถอะ คุณก็รู้ว่าผมไม่มีทางเลือก”
บุริศร์มองแชมป์เหมือนกับว่ามีความผิดหวังอยู่บ้าง เหมือน อยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
นรมนเห็นว่าพวกเขาเป็นแบบนี้ แล้วอยากจะเดินขึ้นไป แต่ กลับโดนธิดาสกัดกั้นเอาไว้
“คุณนรมน เข้าไปข้างในกับพวกเราเถอะ อย่าลืมนะคะ ชีวิตของกลมยังอยู่ในกำมือของพวกเราอยู่”
สำหรับนรมนแล้ว ธิดานั้นมีความโกรธอยู่บ้าง
ถ้าหากไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ เธอก็มีความเป็นไปได้สูงมากที่จะ ลูกของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา นาวินก็คงจะไม่ต้องตาย ตอนนี้ เธอก็ตาบอดไปข้างหนึ่ง และทุกวันก็ต้องเป็นเหมือนกับหนูที่ วิ่งข้ามถนนโดนคนคอยไล่อยู่ตลอด ถ้าหากว่าไม่ใช้ป้าโอที่ รับเขาเอาไว้ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีแล้ว
ถึงแม้ว่านาวินจะมีความผิดมากมาย แต่ว่าก็เป็นคนที่เขา ชอบที่สุด แต่ว่ากลับเป็นเพราะนรมนก็เลยทำผิดใจต่อบุริศร์ ทุกวันนี้ก็เลยได้รับจุดจบที่ไม่ดี
ในตอนที่เขาเห็นนรมนนั้น ธิดาไม่ได้บดบังความเกลียด ของตัวเองเลยสักนิด ความเกลียดที่โจ่งแจ้งแบบนั้นทำให้นร มนรู้สึกแปลกใจและงุนงง
“ฉันกับคุณไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกันมั้ง? แต่กลับเป็น คุณเอง ที่ลักพาตัวลูกชายของฉันไป แต่ตอนนี้กลับมามี ท่าทางอย่างกับว่าฉันติดค้างคุณยังไงอย่างงั้น ธิดา ตกลง คุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?”
คำพูดของนรมนทำให้ธิดายิ่งรู้สึกโกรธแล้ว “ไม่รู้เหรอ? ดวงตาคู่นี้ของฉัน โดนลูกชายของคุณเป็นคน
ทำให้บอด!”
“นั่นเป็นเพราะว่าคุณหาเรื่องใส่ตัวเอง ถ้าหากว่าคุณไม่ ลักพาตัวลูกชายของฉัน ไม่คิดที่จะฆ่าเขา แล้วเขาป้องกันตัว เองจนทำร้ายคุณได้ยังไงกัน? ทำเรื่องชั่วมาก ๆ ก็จะต้องตาย ฉันขอเตือนคุณนะเป็นคนให้ดี ๆ หน่อย”
นรมนไม่ได้กลัวเลยสักนิด
มีบุริศร์อยู่ที่นี่ด้วย เธอรู้สึกว่าถึงแม้จะต้องต่อกรกับป้าโอยั ยแก่ชั่วคนนี้ก็ไม่เพียงพอให้เธอต้องกลัวอะไร
ธิดาโกรธจนฝ่ามือเหวี่ยงตบลงบนหน้าของนรมน และพูด อย่างโหดเหี้ยมว่า “คุณหุบปากให้ฉันเดี๋ยวนี้! ทางที่ดีที่สุดใน ตอนที่ฉันยังควบคุมตัวเองได้นี้ อย่ามาแหย่ฉัน ไม่งั้นละก็ ฉัน จะให้คุณได้ลิ้มลองรสชาติของการสูญเสียดวงตาข้างหนึ่งว่า มันเป็นยังไง!”
สำหรับเรื่องพวกนี้ป๋าโอแค่มองอย่างเย็นชาอยู่เท่านั้น และ ยังพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “ขอแค่มันยอมมอบแหวนออกมา อยากจะทรมานยังไงก็แล้วแต่เธอ อย่าลืมล่ะ ที่นาวินตายก็ เพราะว่าธรณีเป็นคนทำให้ตาย และมันเป็นคนของตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา ธิดา มีความโกรธระบายความโกรธ มีความแค้น ก็ชำระความแค้น ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะว่ามันมีตัวตนอยู่ เธอ ก็อาจจะได้เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว ไม่ใช่เหรอ?”
พอโดนป้าโอยุแยงแบบนี้แล้ว ความโกรธของธิดาก็พุ่งขึ้น มาถึงขีดสุดแล้ว
ถึงแม้ว่านรมนจะไม่กลัวตาย แต่ว่าตอนนี้บุริศร์และแชมป์ กำลังต่อสู้กันอยู่ และตอนนี้ป้าโอกับธิดาอยากจะจัดการเธอ ให้ตายนั้นก็ง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือซะอีก
จะทำยังไงดีล่ะ?
หรือว่าตัวเองจะต้องมารอให้พวกเขาย่ำยีอย่างเชื่อฟังงั้นเห รอ?
ดวงตาของนรมนขรึมลงไปเล็กน้อยที่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น เสียงต่ำว่า “คุณก็แค่อยากจะได้แหวนใช่ไหม? ฉันจะพาคุณ ไปเอาก็ได้ แต่ว่าคุณห้ามทำร้ายฉัน ตอนนี้สิ่งที่ฉันให้ความ สำคัญที่สุดก็คือใบหน้านี้แล้ว”
พูดแล้ว เธอก็ลูบใบหน้าของตัวเองเล็กน้อย ท่าทางเหมือน กับว่าทะนุถนอมมากจริง ๆ
ป้าโอพูดขึ้นเสียงเย็น “หน้าปลอมทั้งหน้า มีอะไรให้ต้อง สนใจกัน”
“แต่นั่นก็เป็นหน้าของฉัน เมื่อห้าปีก่อนฉันได้สูญเสียใบหน้า ของตัวเองไปแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ใบหน้านี้แล้ว ฉันไม่อาจให้ ลูกของฉันจำฉันไม่ได้เด็ดขาด” นรมนพูดเหมือนกับว่ารู้สึกกลัวมาก เหมือนอย่างกับว่ายอม ประนีประนอมแล้วจริง ๆ
ป่าโอนั้นเคยตรวจสองนรมนมาแล้ว เธอไม่ได้มีฝีมืออะไร ทุกวันนี้ก็เป็นแค่ผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่งเท่านั้น เมื่อเทียบกับ ธิดาแล้ว นรมนนั้นเทียบไม่ได้สักนิด
ป้าโอมองธิดาแล้วพูดขึ้นว่า “เธอตามไปเอากับมัน ถ้า หากว่ามันไม่ให้ความร่วมมือใด ๆ แล้วละก็ ฆ่ามันทิ้งโดยตรง ได้เลย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้แหวนมา ฉันก็จะไม่ให้ผู้หญิงคนนี้
ได้เฉิดฉายอยู่นานเกินไปแน่”
คำพูดพวกนี้ ป้าโอไม่ได้พูดอย่างคิดจะหลีกเลี่ยงนรมนเลย สักนิด แต่กลับเห็นได้ชัดว่า ขอแค่ให้แหวนตกมาถึงมือ ป้าโอ ก็ไม่สนใจแล้วว่าเธอจะอยู่หรือตายเลยสักนิด
หัวสมองของนรมนหมุนวนขึ้นอย่างรวดเร็ว ตกลงตัวเอง ควรจะทำยังไงดีถึงจะหนีออกไปได้ล่ะ?
และในเวลานี้พอดี โดรนลำหนึ่งที่อยู่บนท้องฟ้าก็บินมา พอดี
นรมนมีความดีใจขึ้นมาทันที
นั่นคือกานต์!
สีหน้าของป้าโอกลับดูไม่ดีขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว
“นี่คงจะเป็นของเล่นที่หลานของฉันชอบเล่นละมั้ง ถ้า หากว่าเขาเป็นเด็กดีเชื่อฟังไม่เป็นปกปักกับฉัน ฉันก็สามารถ ทำให้เขากลายเป็นผู้สืบทอดคนต่อไปของตระกูลโตเล็กได้ เป็นยังไง?” คำพูดพวกนี้ของป่าโอพูดออกไปกับโดรน เขารู้ว่ากานต์ สามารถมองเห็นเขาได้จากกล้องของโดรนนี้
กานต์ถุยใส่ป้าโอโดยตรงเลยคำหนึ่ง เสียงที่อ่อนหวานของ
เด็กนั้น ทำให้มุมปากของนรมนอดไม่ได้ที่จะค่อย ๆ คลี่ขึ้นมา
“ถุย! ผู้หญิงแก่ที่รังเกียจอย่างคุณยังจะให้ผมไปเป็นหลาน ของคุณ คุณมีเกียรติมากแค่ไหนกัน? ผมจะบอกอะไรให้นะ ผมมีคุณย่า คุณย่าของบ้านเรานั้นมีเมตตามาก คุณมาเทียบ กับคุณย่าของผมนั้น อะไรก็ไม่ใช่สักนิด แม้แต่รับใช้เธอคุณ ก็ยังไม่คู่ควรเลย!”
คำพูดพวกนี้ของกานต์นั้นถือได้ว่าทำให้จิตใจคนมีความ สุขมากเลย
มุมปากของนรมนคลี่ยิ้มออกอีกครั้ง ป้าโอก็โกรธจนจะเป็น บ้าอยู่แล้ว
“กานต์ เจ้าเด็กป่าเถื่อน แกรู้ไหมว่า ฉันต่างหากที่เป็นย่าแท้
ๆ ของแก!”
ระหว่างที่บุริศร์กำลังต่อสู้กับแชมป์อยู่นั้น ก็พูดขึ้นกับ กานต์ว่า พาหม่าไป! อย่ามัวพูดไร้สาระกับเขา ความ สามารถของโดรนนั้นมีเยอะมาก ถ้าไม่ได้แล้วละก็ทำให้เขา สลบไปเลย”
คำพูดนี้ทำให้ป้าโอโกรธจนตัวสั่นขึ้นมาทั้งตัว
“บุริศร์ ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันปฏิบัติกับแกมายังไง? ตอนนี้แก กลับให้ลูกชายมาทำอย่างนี้กับฉันเหรอ? แกนี่มันไอ้ลูกทรพี! แกไม่กลับฟ้าผ่าเลยเหรอ?”
บุริศร์หือเสียงเย็นที่หนึ่ง ขี้เกียจที่จะพูดอะไรกับโอแล้ว นรมนถือโอกาสนี้รีบร้อนวิ่งหนี แต่กลับโดนธิดามาขวาง ทางเอาไว้โดยตรง
“คุณนี่คิดได้จริง ๆ เหรอว่าจะสามารถหนืออกไปจากใต้ตา
ของฉันได้?”
ธิดาที่สูญเสียดวงตาไปข้างหนึ่งกลับยิ่งดูดุร้ายมากยิ่งขึ้น กับเมื่อก่อนที่เป็นบอดี้การ์ดให้นรมนนั้นแทบจะไม่ใช่คนคน
เดียวกันเลย นรมนจ้องมองธิดา และประเมินความเป็นไปได้ที่ตัวเองจะ หนีรอดออกไปจากข้างกายเธอนั้นมีความเป็นไปได้มากแค่
ไหน และก็ในเวลานี้ เสียงที่อ่อนหวานเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา
“พวกคุณก็แค่อยากจะได้แหวนของหม่ามี้ผมไม่ใช่เหรอ? ผมรู้ว่าอยู่ที่ไหน ผมพาพวกคุณไปเอาเอง!”
อยู่ ๆ กานต์ก็ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ จนทำให้บุริศร์และนรมน ตกใจจนตัวสั่นไปเลย
“กานต์ ลูกมาได้ยังไงกัน? รีบหนีไปเร็ว!”
นรมนตกใจจนหัวใจเต้นตูมตามแล้ว
เจ้าเด็กตัวเหม็นนี่ ตกลงรู้จักไหมว่า อะไรที่เรียกว่าจิตใจคน นั้นน่ากลัว?
กานต์ใส่กางเกงเอี้ยมไว้ และใส่หมวกแฟลตแค้ปกลับด้าน เอาไว้ ในปากยังอมอมยิ้มไว้อันหนึ่ง และไม่ได้สนใจการต่อสู้ ระหว่างบุริศร์และแชมป์เลยสักนิด แต่ว่ากลับยืนอยู่ที่นั่น โดยตรง จ้องมองธิดาและป้าโอแล้วพูดขึ้นว่า “ก็แค่แหวนเสีย ๆวงหนึ่งไม่ใช่เหรอ? พวกคุณอยากจะได้ก็ให้พวกคุณไปเลย แต่ว่าพวกคุณจะต้องปล่อยหม่ามี้ของผมไปก่อน!” “กานต์!”
นรมนรู้สึกว่ากานต์นั้นเล่นมั่วซั่วไปแล้ว
นี่มันเวลาไหนแล้ว ทำไมเขายังโผล่มาอีก?
ป่าเห็นว่ากานต์รูปร่างไม่ได้สูงนัก แต่หน้าตากลับเหมือน กับบุริศร์เป็นอย่างมาก ทำไมเมื่อก่อนไม่ได้รู้สึกว่าเจ้าเด็กตัว เหม็นนี่จะเหมือนกับบุริศร์ขนาดนี้เลยล่ะ?
ป้าโอในตอนนี้กลับตั้งใจยิ้มให้ดูมีเมตตาขึ้น แล้วพูดกับ กานต์ว่า “กานต์ ฉันเป็นย่าแท้ ๆ ของเธอจริง ๆ นะ ขอแค่เธอ เอาแหวนมาให้ย่า ย่าก็จะปล่อยหม่ามื้ของเธอไป ดีไหมจ๊ะ?”
ทำไมนรมนจะไม่รู้ว่าในใจของป่าโอนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ ล่ะ?
เธอรีบร้อนพูดขึ้นว่า “กานต์ อย่าตอบตกลงกับเขานะ หนู รีบหนีไป! ไปเร็ว! หม่ามีไม่ต้องการให้หนูมาช่วย! หนูรีบไป จากที่นี่ซะ!”
กานต์กลับมองไปที่ป้าโอ แล้วถามขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า “แค่เอาแหวนให้คุณ คุณก็จะปล่อยหม่ามี้ของผมไปจริง ๆ ใช่ ไหมครับ ?”
“แน่นอน”
ป้าโอตอบคำถามได้อย่างรวดเร็ว
กานต์มองบุริศร์แล้วพูดขึ้นว่า “ถ้างั้น แล้วแด็ดดี้ของผม
ล่ะ?”
“ฉันจะไม่ทำอะไรแด๊ดดี้ของเธอหรอก เพียงแต่แค่สกัดเขา ไว้ก่อนชั่วคราวเท่านั้น แค่ไม่ให้เขาไปพร้อมกับพวกเราก็ พอแล้ว ฉันกับแด็ดดี้ของเธอมีเรื่องผิดใจกันนิดหน่อย เรื่อง ราวระหว่างผู้ใหญ่นั้นคลี่คลายกันได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว ขอแค่หนู เอาแหวนมาให้ย่าย่ารับรองว่า ทั้งแด๊ดดี้และหม่ามี้ของหนูจะ ไม่เป็นอะไรทั้งนั้นจ้ะ”
“กานต์ หนูอย่าไปฟังเขา! เขาเป็นยัยเฒ่าจอมหลอกลวงคน หนึ่ง ไม่มีทางพูดความจริงหรอก!”
นรมนร้อนใจจนจะตายอยู่แล้ว ตอนนี้บุริศร์เองก็ปลีกตัว และปากออกมาคุยอะไรกับกานต์ไม่ได้ เพียงแต่แค่อยู่ ๆ ก็ อยากจะจัดการกับไอ้คนที่พากานต์มาถึงที่นี่คนนั้นสักยก หนึ่ง
ป้าโอได้ยินคำพูดของนรมน ก็ส่งสายตาให้สัญญาณกับ ธิดาทีหนึ่ง แล้วธิดาก็ต่อยลงที่ท้องของนรมนหนึ่งหมัดเลย
นรมนเจ็บจนต้องรีบงอตัวลงไปทันที
“หม่าม คุณห้ามตีหม่ามีของผมนะ! แหวนของหม่ามื้อยู่ ที่ไหน มีแต่ผมเท่านั้นที่รู้ ถ้าพวกคุณยังตีหม่ามีของผมอีก ผม ก็จะไม่ให้พวกคุณแล้วนะ ผมจะโยนมันทิ้งไปเลย”
เห็นได้ชัดว่ากานต์นั้นโกรธมากแล้ว
มองเห็นท่าทางที่นรมนโดนตี กานต์ก็โกรธจนเป็นฟื้นเป็น ไฟแล้ว
นี่มันช่างไม่มีเหตุผลเลย!
กล้าตีหม่ามีของเขา คนพวกนี้นี่มีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วใช่ ไหม?
ป้าโอเห็นว่ากานต์เป็นห่วงความปลอดภัยของนรมนเป็น อย่างมาก ก็ดีใจขึ้นมาทันที สำหรับเขามาพูดแล้วนั้น ไม่ว่ายัง ไงกานต์ก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเจ้าเล่ห์อยู่บ้าง แต่ ไม่ว่ายังไงก็เทียบกับผู้ใหญ่ไม่ได้ เมื่อเทียบกับการยืดเยื้ออยู่ กับนรมนที่นี่ และรอให้บุริศร์จัดการกับแชมป์จนพ่ายแพ้ไป นั้น ทำไมไม่ใช้ช่วงเวลานี้ให้กานต์พาตัวเองไปตามหาแหวน ยังจะดีซะกว่าอีก
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
