บทที่ 283 ความมีน้ำใจในครั้งนี้ วันหลังฉันจะต้องคืนให้คุณแน่

นลินเองก็เห็นสถานการณ์แบบนี้แล้ว เธอแทบจะเข้าไปในเต็นท์ใน ชั่ววินาทีแรกเลย

นรมนมองดูเธอที่หนึ่ง แล้วทั้งสองคนต่างก็ไม่พูดอะไร

แต่ว่าท่าทีของบุริศร์กลับเคร่งขรึมขึ้นมา

เสี่ยงของข้างนอกยิ่งอยู่ก็ยิ่งเสียงดังมากขึ้น บุริศร์เองก็รีบร้อนเดิน กลับมา ในตอนที่เห็นโดรนนั้นก็อยากจะเอาก้อนหินโยนให้มันตกลงมา แต่ว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้เริ่มขยับมือ โดรนก็บินต่ำลงมาถึงตรงหน้าบุรี ศร์ ข้างบนมีกระดาษแผ่นหนึ่งติดเองไว้

“คุณบุริศร์ รอผมมาช่วยพวกคุณนะ”

ตัวหนังสือที่อ่อนโยนแบบนี้ บุริศร์อ่านแล้วที่มุมปากก็ค่อย ๆ คลื่ออก

เจ้าเด็กตัวเหม็นนี้นี่!

บุริศร์ดีดโดรนนั้นที่หนึ่งเลย แล้วโดรนก็บินไปในทางที่ไกลออกไป อย่างรวดเร็วทันทีเลย

พอนลินเห็นภาพภาพนี้แล้วก็รู้สึกตกใจอยู่ไม่มากก็น้อย ส่วนนรมนก็

พอเดาออกได้แล้ว

เธอเปิดผ้าเต็นท์ออกแล้วเดินออกมา

“คือกานต์เหรอ?”

“อืม ดูท่าเวลาที่เราจะอยู่ที่นี่ต่อคงไม่นานแล้ว” สามารถดูออกได้ว่าอารมณ์ของบุริศร์นั้นดูไม่เลวเลย

“กานต์คือใคร?”

ไม่รู้ว่านลินออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วถามขึ้นมาประโยคหนึ่ง จากที่ เธอดูแล้ว สามารถอยู่กับบุริศร์ได้อีกสักพักหนึ่ง หรือว่าได้พูดคุยมาก ขึ้นอีกประโยคหนึ่งก็เป็นเรื่องดีทั้งนั้น

สีหน้าของนรมนดูไม่ค่อยดีนัก

คำพูดก็พูดไปหมดเปลือกแล้ว นลินยังไม่รู้จักหลบหลีกไปอีก และ กลับรุกหน้าขึ้นมาอย่างนี้ เธอรู้สึกว่าใกล้จะอดทนไม่ไหวแล้ว บุริศร์เห็นนรมนเป็นแบบนี้ ก็คว้าเอวของนรมนมาโอบไว้แล้วพูดว่า

“เจ้าเด็กตัวเหม็นนั่นบอกว่าให้เรารอเขา คาดว่าน่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้แล้ว

ล่ะ”

ระหว่างที่พูดอยู่เขาก็พานรมนเดินไปอีกข้าง เหมือนอย่างกับว่าไม่ ได้มีความอยากจะสนใจนลินเลยแม้แต่น้อย

นลินขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ในดวงตามีปฏิกิริยาเสี้ยวหนึ่งกะพริบขึ้น แต่ว่ากลับกะพริบแล้วก็ผ่านไป

เธอกลับขึ้นหน้ามาพูดอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “ปลาตัวนี้เดี๋ยวฉันจัดการ

เอง”

บุริศร์เองก็ไม่เกรงใจ แล้วก็เอาปลาโยนไปให้นลิน

นลินรับไว้ไม่อยู่ แล้วปลาก็ตกลงไปบนพื้น ดิ้นกระแด่ว ๆ อยู่ นลิน มองไปที่บุริศร์อย่างต้องการความช่วยเหลือ แต่ว่าบุริศร์กลับกับโอบ กอดนรมนแล้วเดินเข้าไปในเต็นท์

จากข้างในเต็นท์ พอนรมนมองเห็นลิ้นวุ่นวายจนมือเท้าเป็นระวิง เพื่อต้องการจับปลาแล้ว ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ได้ พูดอะไรออกมา

“ไม่สบายใจเหรอ? รู้สึกว่าผมทำเกินไปเหรอ?”

ทำไมบุริศร์จะไม่รู้ล่ะว่านรมนกำลังคิดอะไรอยู่ ก็เลยเปิดปากถาม ออกไปตรง ๆ เลย

นรมนส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ฉันกับเธอเปิดอกพูดกันไปแล้ว จะทำยัง ไงต่อ ก็ต้องดูที่ตัวเธอเองแล้วจะเลือกยังไง” “รอเดี่ยวตอนที่กานต์มาถึงแล้วนั้น ก็ทิ้งเธอไว้ที่นี่ให้เธอเอาตัวรอด หรือตายไปเองคนเดียวเลย

บุริศร์รักลับเลือดเย็นกว่านรมนเยอะเลย

นรมนนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “คงไม่ดีมั้ง? ที่นี่ไม่มี อะไรให้กินให้ดื่ม ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นมา นั่นมันก็ชีวิตคนชีวิตหนึ่ง เลยนะ ฉันแค่หวังแต่เพียงว่าเธอจะไม่มาเกาะแกะคุณก็พอแล้ว แต่ไม่ ได้คิดว่าจะทำให้ชีวิตคนต้องมาแปดเปื้อนไปด้วย”

“ตามใจคุณละกัน”

แน่นอนว่าบุริศร์จะต้องรู้นิสัยของนรมนอยู่แล้ว ในเมื่อเธอไม่เห็น ด้วย บุริศร์เองก็จะไม่ฝืนแล้ว

เขาลากนรมนมาอีกข้างหนึ่ง แล้วก็หยิบเอาคุกกี้บีบอัดออกมาจาก หน้าอก แล้วยื่นให้กับนรมนโดยตรงแล้วพูดขึ้นว่า “อดทนกินไปก่อนนะ อีกเดี๋ยวจะได้มีแรงเดินไป”

“คุณกำลังให้นลินทำปลาอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

นรมนรู้สึกคิดไม่ตกอยู่บ้าง

บุริศร์ยิ้มเย็นแล้วพูดขึ้นว่า “เธอจะกินเอง ในเมื่อจะกิน ผมก็จัดการ เอาปลากลับมาให้เธอได้ก็ไม่เลวแล้ว หรือยังจะให้ผมไปช่วยเธอทำ ด้วยเหรอ? เธอไม่ได้เป็นอะไรกับผมสักหน่อย และที่สำคัญเวลานี้มา ทำปลาก็ไม่มีเครื่องปรุงสักหน่อย ยังสู้กินคุกกี้บีบอัดไม่ได้เลย”

นี่นรมนถึงเพิ่งจะรู้ว่าทำไมบุริศร์ถึงได้เอาปลาโยนให้นลินไปง่าย ๆ แบบนั้น รู้สึกว่าเขาไม่ได้กะว่าจะกินปลาตัวนั้นจริง ๆ ตั้งแต่แรกแล้ว

“คุณจะทำให้คนเขาเสียใจได้นะ”

“ถ้าเธอไม่เสียใจ คุณก็ต้องเสียใจเองซะแล้ว ผมทนไม่ได้หรอกนะ รีบกินเถอะ”

คำพูดของบุริศร์ทำให้ในใจของนรมนรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย แล้วอยู่ ๆ เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้

“อ่อใช่แล้ว ในกระเป๋าของฉันยังมีคุกกี้บีบอัดอีกนะ เจอที่ถ้ำของป้า โอแห่งนั้นนะ”

พูดถึงถ้ำนั้นแล้ว คิ้วของนรมนก็ค่อยขมวดกันขึ้นเล็กน้อยแล้ว

“ผมรู้สึกว่าที่แห่งนั้นน่าจะยังมีของอย่างอื่นอีกแน่ ไม่งั้นป้าโอก็คงจะ ไม่ซ่อนตัวอยู่ที่นั่นหรอก”

“หมายความว่าไงคะ?”

นรมนรู้สึกว่าตัวเองสามารถหาผู้หญิงพวกนั้นเจอได้ ก็ถือได้ว่าเป็น ผลเก็บเกี่ยวได้แล้ว หรือว่ายังจะมีของอย่างอื่นอีกเหรอ?

บุริศร์มองเธอเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นว่า “ยังจำสินค้าบนเรือชุดนั้นที่คุณ เคยพูดได้ไหม? นั่นจะต้องไม่ใช่ผู้หญิงแน่ ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงแล้วละ ก็ พวกลูกเรือและกัปตันเรือไม่มีทางที่จะไม่รู้เรื่องหรอก การเคลื่อน ย้ายสิ่งมีชีวิตนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ผู้หญิงพวกนั้นไม่รู้ว่าเธอไปรวบรวม มาจากไหน แต่ว่าสินค้าชุดนั้นก็จะต้องอยู่ที่นี่ด้วยแน่ ๆ”

พอบุริศร์พูดแบบนี้แล้ว คิ้วของนรมนเองก็ค่อย ๆ ขมวดกันขึ้นมา

แล้ว

“งั้นพวกเราก็ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ในเมื่อพวกกานต์และกิมจิจะ

มาแล้ว พวกเราก็จะออกไปได้แล้วใช่ไหม?”

“รออีกหน่อย ที่ข้างนอกตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มวุ่นวายขึ้นมาจริง ๆ รออีก พักหนึ่งเราก็จะออกไป พอออกไปแล้วก็แยกย้ายกับนลินเลย จะให้เธอ ตามพวกเราต่อไปอีกไม่ได้แล้ว เรื่องต่อไปนี้จะต้องเป็นความลับ และที่ สำคัญผู้หญิงอย่างนลินคนนี้ดูไปแล้วช่างวุ่นวายจริง ๆ ”

บุริศร์พูดแบบนี้ แน่นอนว่านรมนจะต้องไม่มีความคิดเห็นแน่ ๆ

ถ้าหากไม่ใช่ว่าตัวเองรับรู้ถึงนลินมีความรู้สึกต่อบุริศร์แล้วละก็ บางทีเธออาจจะใจดีจัดแจงทางไปให้นลิน แต่ว่าตอนนี้เธอเองก็ไม่ อยากจะสนใจอะไรมากมายแล้ว

ทั้งสองคนกินคุกกี้บีบอัดไปกับน้ำกันไปหลายชิ้น พอรู้สึกว่าใน กระเพาะอาหารขึ้นมาบ้าง ร่างกายก็เริ่มมีแรงขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

ในเวลานี้ที่ข้างนอกมีเสียงสัญญาณกระสุนลอยมา บุริศร์เปิดเต็นท์ ออกมาดู ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้มีควันลอยสูงพุ่งสู่ท้องฟ้าขึ้นมา

“พวกเขามาแล้ว”

ในตอนที่บุริศร์และนรมนออกมานั้น นลินยังรูดปลาอยู่เลย พอเห็น พวกเขาออกมา ก็รีบพูดขึ้นว่า “อีกแป๊บหนึ่งฉันก็จะทำเสร็จแล้ว” นรมนมองเขาที่หนึ่ง เวลาแค่ครู่เดียวนี้ นลินก็จัดการกับปลาได้ เรียบร้อยแล้ว ปลาที่ดิ้นๆ ตอนนี้ได้ตายไปจนไม่รู้ว่าจะตาย

ยังไงอีกแล้ว

ในที่สุดเธอก็ยอมรับคำพูดที่บุริศร์เคยพูดไว้แล้วว่าถูกต้อง นลินคน นี้มีความสามารถในการดำรงชีวิตอยู่ท่ามกลางดินทรายได้ดีกว่าเธอ แน่นอน

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ทำไมเธอยังจะต้องคอยมาตามตัวเองไม่หยุด อีกล่ะ?

นรมนคิดไม่ตก และในเมื่อจะแยกกับเธอแล้ว ตัวเองก็ขึ้เกียจที่จะ คิดแล้ว

“นลิน เธอทำเองเถอะ พวกเราจะออกไปแล้ว ต่อจากนี้ไปเรื่องของ เราจะเก็บเป็นความลับ เธอก็ไม่ต้องตามพวกเราไปแล้วนะ ตอนนี้ถือได้ ว่าเธอปลอดภัยแล้ว เธอทำปลาเสร็จแล้ว ก็กินเองเลยนะเริ่มตั้งแต่นี้ เป็นต้นไปเราก็ต่างคนต่างเดิน ต่อไปก็ไม่ต้องรู้จักกันแล้วนะ ” พอคำพูดพวกนี้ของนรมนถูกพูดออกไป นลินก็อึ้งไปเลย

เธอคงจะคิดไม่ถึงว่า คนที่จะทิ้งตัวเองไว้ในครั้งนี้กลับเป็นนรมน บุริศร์ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ก็ไม่เคยมองนลินเลยสักครั้ง และ สำหรับคำพูดของนรมนเองก็ยิ่งไม่มีความคิดเห็นอะไร

นลินกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ มองไปแล้วก็ดูน่าสงสารทุกอย่าง มีอยู่ ชั่วขณะหนึ่ง นรมนเกือบจะใจอ่อนแล้ว เธอก็คิดถึงกมลอีก

ในตอนที่กมลน้อยใจก็เป็นแบบนี้ กัดริมฝีปากล่างเอาไว้ ท่าทาง เหมือนกับว่าให้คนรักและเอ็นดูแบบนั้น

แต่ว่าไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ใช่กมล

กลมไม่มีทางคิดร้ายกับเธอ แต่ว่าคนที่อยู่หน้าเธอคนนี้มีทางทำได้ นรมนบีบบังคับให้ตัวเองจิตใจโหดเหี้ยมลง และเอาคุกกี้บีบอัดที่อยู่ บนตัวออกมาและยื่นให้กับนลิน

“เก็บไว้กินระหว่างทาง ถึงแม้ว่าจะไม่อร่อยเท่าไหร่ แต่ว่าก็ยังดีกว่า ไม่มีอะไรกิน ข้างในยังมีน้ำ ยังมีเสื้อผ้า เธอไปดูเอาเองว่าต้องการอะไร แล้วก็เอาติดตัวไปด้วย”

พอนรมนพูดมาถึงขั้นนี้แล้ว นลินก็ไม่ได้พยายามพูดอะไรที่ดึงรั้งเอา ไว้อีกแล้ว จ้องมองคุกกี้บีบอัดที่อยู่ในมือของนรมน และกำลังลังเลอยู่ ว่าจะเอาหรือไม่เอาดี

คิดไปประมาณสามวินาที ในที่สุดเธอก็รับคุกกี้บีบอัดมา และพูด

เสียงต่ำขึ้นว่า “ขอบคุณค่ะ พี่สาว” “พี่สาว” คำนี้กลับเรียกได้อย่างจริงใจ แต่ว่านรมนจะให้ตัวเอง ใจอ่อนอีกไม่ได้แล้ว

เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นตัวเลขที่หาค่าไม่ได้มาตลอด แล้วก็มีความคาด หวังกับบุริศร์ด้วย เธอจะเอามาเก็บไว้ข้างกายไม่ได้เด็ดขาด

ถึงแม้ว่าจะทนทำใจไม่ได้อยู่บ้าง แต่ว่านรมนก็ยังกุมมือของบุริศร์ เอาไว้ราวกับว่าพอทำแบบนี้แล้วจะสามารถทำให้ได้รับความกล้าหาญ มาจากบุริศร์ได้ยังไงอย่างงั้น

บุริศร์ก็รู้ว่านรมนเป็นคนที่ปากร้ายแต่ว่าใจอ่อน และก็มองนลินเล็ก น้อย แล้วก็หยิบเอาเงินที่มีติดตัวอยู่ออกมาแล้วยื่นให้นรมน นรมนมองเล็กน้อย แล้วก็รับเงินมา จากนั้นก็ส่งต่อไปให้นลิน

“สิ่งที่พวกเราสามารถทำได้ก็มีเพียงเท่านี้แล้ว เงินพวกนี้มีไม่เยอะ แต่ก็มากพอให้เธอใช้กินใช้อยู่ได้สักพักหนึ่งแล้ว หางานดี ๆ สักงาน หนึ่ง หรือว่าหาที่ดี ๆ สักแห่งที่เหมาะสมกับตัวเอง แล้วไปเริ่มต้นชีวิต ใหม่ด้วยตัวเองเถอะ” นลินจ้องมองดูเงิน แล้วก็ดูคุกก็บอัดที่อยู่ในมือ แล้วพอหันไปมองบุ ริศร์อีกครั้งนั้น บุริศร์ยังคงเย็นชาอยู่เช่นเดิมและไม่มองเธอ ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ในสายตาของบุริศร์นั้นไม่เคยมีเธออยู่แม้แต่

นิดเดียวเลย

นลินกัดริมฝีปากล่างเอาไว้แล้วรับเงินมา และพูดเสียงต่ำกับนรมนว่า “ขอโทษด้วยนะพี่สาว น้ำใจของคุณนี้ฉันจะจำเอาไว้วันหลังฉันจะต้อง คืนให้คุณแน่ ๆ”

“ไม่ต้องหรอก เธอมีชีวิตอยู่ดี ๆ ก็พอแล้ว”

สำหรับนลินแล้ว นรมนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี แต่ว่าตอนนี้ในใจ กลับรู้สึกซับซ้อนมาก

เด็กคนหนึ่งแบบนี้ โอกาสที่จะก้าวร้าวนั้นสูงมาก และไม่ใช่จะพูดว่า เขาจะต้องแย่งบุริศร์กับตัวเองแน่นอน แต่ว่า ในเมื่อเธอมีความคิดแบบ นี้แล้ว นรมนก็รู้สึกว่าไม่สบายใจ

ในเมื่อไม่สบายใจ งั้นก็ไม่ต้องฝืนตัวเองแล้ว ในเมื่อบุริศร์เป็นคนที่ เธอห่วงใยที่สุดและให้ความสำคัญที่สุด

หลังจากที่ทำทุกอย่างนี้เสร็จแล้ว นรมนก็ไม่คิดถึงเธออีก และพูด กับบุริศร์เสียงต่ำขึ้นว่า “พวกเราไปเถอะ”

“อืม”

บุริศร์พยักหน้า แล้วก็ถอดเสื้อนอกออกและเอามาคลุมไว้บนตัวนร มน และพูดขึ้นว่า “คุณใส่เสื้อเยอะ ๆ หน่อย อย่าให้เป็นหวัดไปล่ะ”

“คุณไม่หนาวเหรอ?”

“ผมเป็นผู้ชาย ไม่หนาวหรอก”

เสียงของบุริศร์และนรมนยิ่งอยู่ก็ยิ่งไกลออกไป พวกเขาทั้งสองคน สิบนิ้วประสานกับไว้ แล้วก็เดินออกไปจากขอบเขตการมองเห็นของ

นลิน

นลินกัดริมฝีปากล่างไว้และมองดูแผ่นหลังของพวกเขาไป แววตา สั่นไหวเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่าในดวงตากลับมีแวว น้ำตาสว่างไสวอยู่

เธอจ้องมองไปทางนรมน แล้วสาบานว่าจะเป็นผู้หญิงแบบนรมนให้

ได้ ไม่จำเป็นจะต้องประสบความสำเร็จมากมาย เพียงแต่ว่าขอแค่มี ผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถดีกับเธอได้อย่างบุริศร์ก็พอแล้ว นรมนสามารถรู้สึกถึงสายตาของนลินที่ข้างหลังได้ตลอด แต่เธอ

เพียงแค่อดทนไว้ไม่ให้เหลียวหลังกลับไปมอง

บุริศร์ทอดถอนใจและพูดขึ้นว่า “จิตใจที่อ่อนขนาดนี้ จะสามารถ ดูแลอาณาจักรรัตติกาลให้ดีได้เหรอ?”

“ไม่มีคนพูดสักหน่อยว่าดูแลอาณาจักรรัตติกาลจะต้องจิตใจโหด เหี้ยม

นรมนเถียงกลับไปอย่างไม่พอใจคำหนึ่ง จากนั้นก็เดินออกไปจาก

หุบเขานี้กับบุริศร์

เธอไม่รู้ว่าที่นี่สามารถตรงทะลุออกไปข้างนอกได้

ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะว่าบุริศร์นำทางเธออยู่ เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะต้อง อยู่ที่นี่ต่ออีกนานแค่ไหน

หลังจากที่ทั้งสองคนเดินออกมาได้แล้วนั้น ก็โดนภาพตรงหน้าทำให้ ตะลึงงั้นไปแล้ว

โดรนหลายเครื่องบินอยู่บนท้องฟ้า และบนโดรนก็มีระเบิดควันมัด อยู่ด้วยกำลังปล่อยควันออกมาอยู่ตลอด จนข้างล่างกลายเป็นเหมือน กับสนามรบที่เต็มไปด้วยหมอกควัน และทำให้คนมองไม่ชัดว่าใครเป็น ใคร

บุริศร์รีบปิดปากของนรมนเอาไว้ กลัวว่าเธอจะสำลักเข้า และใน เวลานี้ โดรนลำหนึ่งก็บินมาทางพวกเขา ระเบิดควันบนโดรนลำนั้น เหมือนกับว่าจะมีประโยชน์ทำให้แสบตาอยู่ด้วย และบินมาหาพวกเขา โดยตรงเลย

“ระวัง!” ระหว่างที่บุริศร์พูดไปก็เตะไปที่ได้รนน้นที่หนึ่ง เสียง”ปัง”ดังขึ้นที หนึ่ง ระเบิดควันและแก๊สน้ำตาก็ระเบิดออก และก็ปกคลุมนรมนและบุรี ศร์ไว้ภายในโดยตรงเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ