บทที่ 1344 ใช้ได้เลยนะ

“ไม่เพียงแค่เข้าเขตเมืองเท่านั้น หัวหน้าหน่วยบอกให้ผมพา พวกคุณเข้าวังเลยครับ”

คำพูดของเฉียงทำให้นรมนตกใจ ชัญญาก็ตะลึงไปด้วย

“เข้าวัง?”

“ครับ หัวหน้าหน่วยบอกว่าที่ที่อันตรายที่สุดก็คือที่ที่ปลอดภัย ที่สุด นี่เรียกว่าความมืดใต้แสงไฟ ยังไงพระราชาก็คงคิดไม่ ถึงว่าพวกคุณจะซ่อนกันอยู่ในวัง

ไม่ว่าจะยังไงเฉียงก็ศรัทธาในตัวของหงส์เสมอ มองออกว่าชื่อ เสียงบารมีของหงส์สูงมาก

นึกถึงคนๆนี้ที่เป็นน้องสาวของราเชนลูกพี่ลูกน้องเธอ นรมน

สงสัยขึ้นบ้างแล้ว

บุริศร์จับมือนรมนเอาไว้ พูดเบาๆ อีกเดี่ยวอย่าขี้สงสัยเกิน ไป เข้าใจไหม?”

“อื้อ”

นโมนพยักหน้า

บุริศร์ก็เหมือนกับพยาธิที่อยู่ในห้องของเธอ เธอกำลังคิดอะไร

อยู่เขาก็รู้แล้ว น่าเบื่อชะมัดเลย

เห็นนรมนไม่คึกคักเหมือนเมื่อครู่ บุริศร์จึงยิ้มพูดขึ้น: รอให้ผ่านด่านตรวจความปลอดภัยแล้ว คุณอยากทำอะไรก็ตามใจ คุณเลย ต่อให้คุณจะไปหาราเชนก็ได้”

“ฉันอยากไปหาโสธร

เทียบกับราเชนแล้ว นรมนเป็นห่วง โสธรมากกว่า

ตั้งแต่หลังจากประเทศ ปิดประเทศ ก็ไม่มีข่าวคราวของโสธร เล็ดลอดออกมาเลย อีกอย่างเขาติดตามอยู่ข้างกายของกล้า ณรงค์ กล้าณรงค์เป็นคนหน้าเนื้อใจเสือเจ้าเล่ห์เกินไป ก็ไม่รู้ว่า โสธรโดนจับได้หรือเปล่า แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

“ได้ ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ

บริศ กลับรับปากเธออย่างง่ายดาย

ชัญญาแค่ฟังเท่านั้น ไม่ได้แสดงความเห็นใดๆ ชื่อของคนพวก นี้เธอไม่คุ้นเคยเลย ส่วนคนที่เธอคุ้นเคยกลับไม่ได้อยู่ที่นี่

“คุณอารองทวีทรัพย์ธาดายังสบายดีไหม? พวกเธอช่วยเขา

กลับมาแล้วใช่ไหม?”

เดิมทีคิดว่าชีวิตนี้ตนเองคงไม่ถามเรื่องที่เกี่ยวกับบุญทิวาอีก แล้ว แต่สุดท้ายก็ยังอดไม่ได้

นรมนมองชัญญา นึกถึงเรื่องทั้งหมดที่บุริศร์บอกตนเอง พูด ขึ้น “คุณอารองของฉันกลับไปก่อนที่พวกเราจะมาแล้วค่ะ โดน รับตัวไปที่เมืองหลวงแล้ว หลายปีมานี้เขาโดนสมชัยคุมขังเอาไว้ ตลอด สถานการณ์แย่มาก
“คุณอารองของเธอ? บุญทิวาเป็นคุณอารองของเธอ?

ชัญญาเบิกตาโพลงทันที ประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด นรมนกับบุริศร์ถึงพบว่าพวกเขาไม่ได้พูดถึงตัวตนของนรมน กับชัญญาเลย

“ค่ะ ฉันเป็นลูกของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา อินทรเป็นพ่อของฉัน คิมเป็นแม่ของฉันค่ะ ตั้งแต่เล็ก โดนอุ้มผิดไป จึงเติบโตอยู่ในตระ กูลธนาศักดิ์ธน ก็เลยนามสกุลธนาศักดิ์ธนค่ะ”

นรมนเล่าคร่าวๆ ส่วนพ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนตอนนี้เธอ ไม่อยากพูดถึงอีกแล้ว จะได้ไม่ต้องนึกถึงความเจ็บปวดอีก ถือ โอกาสบอกว่าอุ้มผิดไปเลยดีกว่า

คำพูดของเธอแม้จะย่อออกมาสั้นๆ แต่เป็นระเบียบชัดเจน ครู เดียวชัญญาก็เข้าใจแล้ว

“ตอนที่ชินทรสละชีวิตยังไม่ได้แต่งงาน ไม่นึกว่าเขาจะมีลูกกับ

ลูกสาวของคุณท่านตนวรด้วย แล้วก็ไม่นึกว่าฉันจะไม่รู้เรื่องพวก

นี้ ดูแล้วหลายปีมานี้ฉันคงตกข่าวจากทุกคนแล้วจริงๆ

ชัญญาฝืนยิ้ม เป็นความเจ็บปวดเสียใจที่ไม่เคยมีใครเคย สัมผัส

นรมนก็เศร้าใจ แม้จะไม่รู้ถึงความรักความแค้นของผู้อาวุโส ในวงศ์ตระกูล แต่เห็นสภาพในตอนนี้ของคุณอารองที่ทรุดลง อย่างไม่มีทางหายเป็นปกติ ไหนจะเห็นชัญญา ในตอนนี้อีก นร มนไม่รู้จริงๆว่าตนเองควรพูดอะไรดี
เธอคบๆไปที่มือของชัญญาเบาๆ พูดขึ้น: “ทุกอย่างจะต้องดี ขึ้นค่ะ”

“ใช่ ต้องดีขึ้น แล้วธนเดชล่ะ?”

“ตายแล้วค่ะ”

คงไม่ได้คิดว่าจุดจบจะเป็นอย่างนี้ ชัญญาตะลึงงันไปทันที ใน แววตาปรากฏอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างออกมาชั่วครู่ แล้วก็ กลับสงบเหมือนเดิม

ไม่มีใครพูดอะไรแล้ว

รถขับเข้าไปในเขตเมือง

มีด่านตรวจอยู่ตลอดทาง ในใจของนรมนกับบุริศร์ก็ประหม่า

ขึ้นมา

แต่เฉียงกลับขับรถไปด้วยสีหน้าเหมือนเดิม

“หยุดก่อน ตรวจสอบตามปกติ

รถของเฉียงโดนคนขวางเอาไว้

“ฉันเป็นลูกน้องขององค์ชายสาม ออกนอกเมืองไปทำธุระเล็ก น้อย ตาที่ไม่มีแววของพวกนายบอดหรือไง มองใบอนุญาตผ่าน เข้าออกหน้ารถของฉันไม่ชัดใช่ไหม?”

น้ำเสียงของเฉียงเคร่งขรึมดุดันมาก

อีกฝ่ายมองรถของเฉียงแล้ว ใบหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที แล้ว เคลื่อนไปที่ด้านข้าง พูดขึ้น: “ขอโทษด้วยพี่ชาย ตรวจตามหน้าที่ครับ ขออภัยด้วย เชิญครับ”

เฉียงไม่แม้แต่จะสบตาอีกฝ่าย เหยียบคันเร่งออกไปทันที

บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามชื้น: “องค์ชายสาม? นายไม่ใช่ คนของหงส์เหรอ?”

“หัวหน้าหน่วยบอกว่าพวกผมเป็นลูกน้องเธอไม่ได้ครับ ไม่งั้น ถ้าเธอเกิดเรื่องจะโดนกำจัดทิ้งทั้งหมด จึงแบ่งแยกเหล่าสหาย อย่างพวกผมไปให้องค์ชายแต่ละคน อย่างนี้พอจะมีแนวโน้ม ตรวจสอบได้ทั่วทั้งวัง แล้วก็ทำให้พวกผมปลอดภัยมากขึ้นเล็ก น้อย ต่อให้ตรวจสอบออกมาได้คนหนึ่ง ก็จะไม่เดือดร้อนไปถึง คนอื่นๆด้วยน่ะครับ”

ยิ่งฟังเฉียงพูดอย่างนี้ นรมนก็ยิ่งชื่นชมในตัวหงส์

“หัวหน้าหน่วยของพวกนายยอดเยี่ยมจริงๆ

“แน่นอนครับ”

เฉียงไม่ปกปิดความศรัทธาที่มีต่อหงส์เลย

บุริศร์ไม่ได้พูดอะไร แค่เห็นแววตาที่ตื่นเต้นของนรมนก็อมยิ้ม เล็กน้อย

ตอนที่รถขับเข้ามาถึงใจกลางเมือง ถนนสองข้างทางเต็มไป ด้วยทหารยืนรักษาการณ์ บรรยากาศในตอนนี้ค่อนข้าง ตึงเครียด

นรมนพิงอยู่ในอ้อมอกของบุริศร์ ถามขึ้น “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าที่นี่มันน่าอึดอัดขนาดนี้?”

“น่าจะเกิดเรื่องอะไรแล้ว?”

บริศร์ความรู้สึกไวมาตั้งแต่เกิด แววตาเปล่งประกายออกมา เล็กน้อย

สัญญาขมวดคิ้ว พูดขึ้นเบาๆ: “ตอนนี้ที่นี่น่าจะเป็นพื้นที่คุมเข้ม พวกเราคงยากที่จะเข้าไปได้

เฉียงจอดรถไว้ในโรงแรมที่อยู่ด้านข้าง แล้วให้บริศ นรมนกับ ชัญญาลงจากรถ เข้าไปในโรงแรมทันที

เฉียงใช้บัตรประจําตัวของคนอื่นเช็คอินกับทางโรงแรม

หลังจากพวกบุริศร์มาถึงห้องพิเศษแล้ว เฉียง ให้พวกเขาอาบ น้ำกันสักครู่ แล้วเตรียมเสื้อผ้ามาให้พวกเขา

หลังจากชัญญาอาบน้ำเสร็จออกมา มองผมยาวๆของตนเอง

ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วจึงเข้าไปในห้องน้ำ หยิบกรรไกรออกมา

ตัดผมของตนเอง

นรมนค่อนข้างแปลกใจ แต่ทว่าก็ไม่ได้ห้าม กลับเดินเข้าไป ใกล้ๆถามขึ้น: “ต้องการให้ฉันช่วยเหลือไหมคะ?”

“อืม รบกวนเธอหน่อยนะ

ตั้งแต่หลังจากที่รู้ว่านรมนเป็นหลานสาวของบุญทิวา ท่าทีของ ชัญญาที่มีต่อนรมนก็ดีเหลือเกิน แล้วยังสนิทใจมากด้วย

นรมนเดินเข้าไปช่วย ตัดผมยาวๆของชัญญาจนกลายเป็นผมสั้น นอกจากนั้นยังตัดแต่งให้เป็นทรงผมที่ดูดีอีกต่างหาก มองตนเองที่ค่อนข้างคล่องแคล่วในกระจก ชัญญาราวกับเห็น

ตนเองตอนที่ยังสาวๆ เสียดายที่ผมของเธอมีผมหงอกเล็กน้อย แล้ว เป็นการเตือนเธอว่าวันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถ้าไม่มีสมชัยที่คุมขังตนเองมานานขนาดนี้ บางทีเธออาจจะ ได้ทําเรื่องอีกมากมาย และไม่ได้ปล่อยให้วันเวลาผ่านไปอย่าง

สูญเปล่า

ตอนนี้ไม่มีความรัก ไม่มีการงาน พลาดไปหมดทุกอย่างแล้ว ความเดือดดาลปะทุเข้ามาที่หน้าอกของปัญญาโดยปริยาย

มองรถติดๆ ที่ด้านนอก คิดถึงว่าที่นี่เป็นกองบัญชาการของสม ชัย ชัญญาจึงอยากจะเผา ระเบิดที่นี่ให้หมดเลยจริงๆ แต่เธอก็รู้ ว่าตนเองทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น เรื่องนี้ตนเองวามไม่ได้

นรมนไม่รู้ถึงความซับซ้อนในใจของสัญญาตอนนี้ หลังจาก

เห็นเธอตัดผมสั้นจึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “คุณน้าธนเกียรติโกศล

คุณสวยจริงๆค่ะ”

ตามที่พูดกันว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องปรับตัวตามสามีให้ ได้ บุริศร์เรียกเธอว่าคุณน้าธนเกียรติโกศล นรมนจึงเรียกตามไป ด้วย

ชัญญากลับไม่ได้คิดจุกจิกกับคำเรียกอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยัง พอใจกับคำชมของนรมนมากด้วย จึงอมยิ้มไปโดยปริยาย

จริงๆแล้วเธอถือว่าเป็นคนสวยคนหนึ่ง ใบหน้ายิ้มแย้มก็น่ามองเหลือเกิน แต่ความงดงามระหว่างเธอกับนงลักษณ์มันสวย คนละแบบ บอกไม่ได้ว่าใครสวยกว่ากัน บอกได้แค่ต่างก็มีจุด เด่นกันทั้งคู่

“แก่แล้ว จะสวยยังไงก็คงย้อนกลับไปไม่ได้แล้วล่ะ”

ในคำพูดของสัญญาเต็มไปด้วยความเสียใจ เพียงแต่ความ เสียใจอย่างนี้นรมนก็จนปัญญาที่จะช่วยปลอบใจเธอ

บริศรเคาะประตูอยู่ด้านนอก พูดขึ้น: “คุณน้า นรมน เปลี่ยน เสื้อผ้าเสร็จหรือยัง?”

“จะออกไปเดี๋ยวนี้”

นรมนเห็นสัญญาจัดการตนเองเรียบร้อยแล้ว ถึงได้ออกไปข้าง นอกกับเธอ เฉียงก็มาแล้ว บุริศร์นั่งอยู่ตรงนั้น สวมชุดทักซิโด้สีดำท่าทาง

เคร่งขรึมอย่างเห็นได้ชัด

“เฮียบุริศร์ พี่สะใภ้ พระราชามีรูปของพวกคุณ คนส่วนใหญ่ที่ เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จึงรู้จักพวกคุณกันทั้งนั้น ถ้าพวกคุณอยากจะ เข้าไป ผมจึงต้องให้พวกคุณแต่งหน้า

คำพูดของเฉียงทำให้นรมนค่อนข้างแปลกใจ

“รู้จักพวกเรากันทั้งนั้น? งั้นตอนที่พวกเราเข้ามาคนในอาคาร ไม่เห็นพวกเรากันหมดแล้วเหรอ?”

“ไม่เป็นไรครับ คนกันเอง นี่เป็นโรงแรมของพวกเราเองครับ
เฉียงพูดอย่างมั่นใจ

บริศร์ไม่ได้พูดอะไร เห็นได้ชัดว่าเขารู้อยู่แล้ว

ยังไงนรมนก็คิดไม่ถึงว่าที่นี่จะยังมือสังหาริมทรัพย์ของตนเอง อยู่อีก จึงอดไม่ได้ที่จะมองบุริศร์พูดขึ้น “สามี คุณยอดเยี่ยมเป็น ไปแล้วนะ?”

“ไม่ใช่ผมที่ยอดเยี่ยมหรอก วินเซนต์จัดการต่างหาก”

บุริศร์กลับไม่ถือว่าเป็นความดีความชอบของตนเอง แต่นรมน ก็รู้ ที่วินเซนต์ทุ่มเทเพื่อบริศร์เช่นนี้ เป็นเพราะปีนั้นบุริศร์มีบุญ คุณกับเขา

เป็นผู้ชายที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อมิตรภาพอย่างแท้จริง

“ก็ไม่รู้ว่าเขากับน้องภรรยาเขาตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว

คำพูดของนรมนกลับทำให้บริศร์ยิ้มเล็กน้อย “คุณสนใจเยอะแยะจังเลยนะ คุณโทรไปถามไหมล่ะ?”

“ช่างเถอะ ฉันไม่สนิทกับเขา

นรมนแลบลิ้น หน้าตาทะเล้นจริงๆ

ชัญญามองทั้งสองคน จึงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนที่ตนเองยัง สาว เวลานั้นเธอก็เคยเพ้อฝันถึงความรัก เคยเพ้อฝันว่าสามีของ ตนเองจะหน้าตาเป็นยังไง จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาจนถึงอายุสี่สิบ แล้ว เธอไม่กล้าคิดเรื่องพวกนี้อีกแล้ว

คนเราน่ะ อย่างที่รู้ๆไม่ควรปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์

บริศร์รู้สึกได้ถึงความเศร้าของชัญญา จึงดึงนรมนไปข้างๆ ตนเอง พูด น: “รีบไปจัดการเถอะ เฉียงพาคนมาแต่งหน้าให้

“ยิ้ม”

นรมนก็ไม่ได้ซักใช้ นั่งลงไปทันที

ช่างแต่งหน้าเดินเข้าไป หลังจากทักทายพวกบุริศร์แล้วก็เริ่ม แต่งหน้าให้นรมนกับชัญญาเลย

ผู้หญิงสองคนใช้เวลาค่อนข้างนาน แต่หลังจากแต่งเสร็จ นร มนรู้สึกว่าตนเองแทบจะจำตนเองไม่ได้แล้ว

ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกขนาดนี้ ต่อให้เป็นเธอเองก็ไม่ค่อย กล้ายอมรับเท่าไหร่

“ทักษะการแต่งหน้ายอดเยี่ยมสุดๆเลย

นรมนพูดออกมาอย่างตกตะลึง ชัญญาก็ประหลาดใจ

ด้วยฝีมือของช่างแต่งหน้าเดิมที่ใบหน้าที่มีอายุก็เปลี่ยนแปลง ไปเลย ตอนนี้ขึ้นอยู่กับนรมน ยังรู้สึกเหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ

“ใช้ได้เลยนะ”

ชัญญาค่อนข้างพึงพอใจ

นรมนหันตัวไปตามหาบุริศร์ ตอนที่อยากลองดูว่าบุริศร์จะจำ ตนเองได้ไหม ก็เห็นบุริศร์ที่เหมือนอ้วนขึ้นมากๆ โดยเฉพาะหน้าท้อง รู้สึกเหมือนกับกำลังท้องอยู่เลย ส่วนสูทบนร่างของเขาก็ เปลี่ยนเป็นไซส์ที่ใหญ่ขึ้น

แค่มองไป ก็คือชายวัยกลางคนที่อ้วนมากๆนี่เอง

นรมนตะลึงไปในทันที

“คุณๆๆ ทำไมคุณถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปแล้ว?”

ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าบุริศร์จะทำให้ตนเองอัปลักษณ์เช่นนี้ น่า เกลียดจนนรมนปรับตัวไม่ทันเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ