บทที่ 1337 นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรถาม
บุริศร์ออกจากห้องแล้ว คุณชายธเนศพลก็โทรมาหา
“หยุดกิจกรรมสายแร่ทุกอย่าง ถ้าเป็นไปได้ ฉันหวังว่านายจะ ไปประเทศ สืบให้แน่ชัดน้าของฉันอยู่ที่นั่นหรือเปล่า”
น้ำเสียงของธเนศพลวิงวอน
บริศร์รู้นิสัยของเขาดี น้อยครั้งที่เขาจะขอร้อง ตอนนี้เพื่อน้า แล้วยอมทิ้งสถานะของตัวเอง อีกอย่างเขาเองก็ต้องการไป ประเทศFกับนรมน จึงไม่ปฏิเสธ
“โอเค นายส่งคนมารับคุณอาบุญทิวากับนงลักษณ์กลับไปละ กัน”
บุริศร์รู้ว่าถ้าพานงลักษณ์กลับไปประเทศหลายอย่างจะ
สะดวกราบรื่น แต่ความรู้สึกของนรมนกับนงลักษณ์ไม่เหมือนกัน
เขาไม่อยากให้เธอเสี่ยงอันตรายอีก
ธเนศพลรีบพูด “ฉันส่งเฮลิคอปเตอร์ไปแล้ว อีกห้าชั่วโมงจะ
ไปถึงที่นั่น”
“ฉันรอพวกเขาไปแล้วค่อยออกเดินทาง
“ขอร้องล่ะ ระวังตัวด้วย ถ้านายต้องการอะไรรีบติดต่อฉัน ทันที อะไรที่ช่วยได้ฉันจะทำให้เต็มที่”
เพื่อน้าของเขาแล้ว ธเนศพลตัดสินใจจะทุ่มหมดหน้าตัก
บุรีศรีพยักหน้า
วางสายแล้ว บุริศร์ก็กลับมาที่ห้องนอน
นรมนยังกอดผ้าห่มนั่งบนเตียง ใบหน้าดูเศร้าสร้อย “คุณเป็นอะไรไป ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”
บุริศร์เป็นห่วง เดินเข้าไปแตะหน้าผากเธอ แต่นรมนจับข้อมือ เข้าไว้
“คุณรังเกียจฉันหรือเปล่าคะ
“พูดอะไร ผมจะรังเกียจคุณได้ไง”
บริศ ทําหน้าไม่ถูก
ตอนนี้นรมน่าสนใจจริงๆ
นรมนยังไม่ปล่อยไป “งั้นทำไมฉันพูดว่ายอมเสียสละตัวเอง แล้ว คุณยังหนีไปอีกล่ะ
บุริศร์พูดไม่ออกอีกครั้ง
“คุณคิดอยู่ตั้งนานเพราะปัญหานี้หรือ
“ค่ะ”
นรมนพยักหน้าจริงจัง
บุริศร์หัวเราะ “ตอนนี้คุณสุขภาพไม่ค่อยดี ถ้าผมทำอะไรคุณ เกิดร่างกายคุณไม่ไหวขึ้นมาทำยังไง ไม่รู้สมองน้อยๆ ของคุณ คิดอะไรอยู่ ไว้รอคุณหายดีแล้ว คุณอยากนอนกับผมสักคืนละเจ็ดรอบเดี๋ยวผมจะเป็นเพื่อนคุณเอง
“ใครอยากคืนเดียวเจ็ดรอบกับคุณล่ะ
นรมนหน้าแดงไปจนถึงคอ
”
บุริศร์ยิ้มลูบผมเธอ “ลุกขึ้นเถอะ เมื่อคุณชายธเนศพลโทรมา ส่งเฮลิคอปเตอร์มารับคุณอาบุญทิวากับนงลักษณ์แล้ว มีคุณชาย ธเนศพลช่วยจัดการทุกอย่าง คุณอาบุญทิวาจะต้องหายเร็วแน่
“จริงหรือคะ”
นรมนตื่นเต้นมาก
เธอเป็นห่วงสภาพจิตใจของคุณอาบุญทิวามากที่สุด ตอนนี้ ได้ยินบุริศร์พูดอย่างนี้ ก็วางใจแล้ว
บริศ เห็นท่าทางนรมนดีใจ ก็อดยิ้มที่มุมปากไม่ได้
“จริงสิ มีนงลักษณ์อยู่ด้วย คุณอาบุญทิวาจะต้องหายเร็วแน่ๆ ผมคิดว่าทั้งสองควรจะได้อยู่ด้วยกัน
“ฉันก็คิดอย่างนั้นค่ะ”
นรมนพูดยิ้มๆ จากนั้นจู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำ รีบ พูด “ไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันไปอาบน้ำก่อน เฮลิคอปเตอร์จะมาถึง เมื่อไหร่คะ”
“ไม่ต้องรีบ ยังมีเวลาอีกอีกห้าชั่วโมง
บุริศร์เห็นนรมนกระโดดลงจากเตียง ก็ตกใจเป็นห่วง
“ช้าๆ หน่อย”
“ฉันไม่เป็นไร”
นรมนรู้สึกว่าร่างกายดีขึ้นมาก รีบวิ่งไปห้องน้ำ
บริศร์ส่ายหน้า แล้วยิ้มออกมา
ตอนที่เขารอบรมนอยู่ข้างนอก ก็ให้คนเตรียมอาหารอร่อยๆ แล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดู
นรมนอาบน้ำเสร็จแล้ว ออกมาเห็นบุริศร์กำลังอ่าน หนังสือพิมพ์ ท่าทางเงียบสงบทำให้รู้สึกสงบสุข
“ทายสิคะฉันคือใคร”
นรมนปิดตาบุริศร์จากข้างหลัง
ท่าทางเหมือนเด็กๆ ของเธอ กลับทำให้บริศ อารมณ์ดี เขาอด คิดไม่ได้ ถ้าตอนอยู่มหาวิทยาลัยเป็นแฟนกับนรมน ตอนนั้นเธอ จะคอยทําแบบนี้หรือไม่นะ ให้เขาทายเธอคือใคร
“ตอบเร็วๆ ฉันคือใครคะ”
“คุณนายบุริศร์”
บุริศร์ฉีกยิ้มกว้าง
นรมนก็รู้สึกว่าตัวเองติงต๊องไปหน่อย ห้องนี้มีแค่พวกเขาสอง คน เธอถามคำถามอะไรงี่เง่า
“ครั้งนี้ไม่นับ ครั้งหน้าอยู่ข้างนอกค่อยเล่นอีก
“ได้”
บุริศร์ไม่รู้สึกว่าติงต๊อง แต่กลับรอคอย ทำให้นรมนพูดไม่ออก
“คุณไม่คิดว่าน่าเบื่อหรือคะ”
“ได้อยู่กับคุณ ไม่มีอะไรน่าเบื่อ ตอนนี้บริศร์หยอดคำหวาน
นรมนอดยิ้มมุมปากไม่ได้
“ถือว่าคุณปากหวาน พวกเราไปบอกข่าวป้ากับคุณอาบุญทิวา กันเถอะ”
“ตกลง”
บุริศร์ถูกนรมพลากลงจากเก้าอี้ สองคนรีบมาที่หน้าประตูห้อง ของบุญทิวา
หลังจากเคาะประตูตามมารยาท ก็มีเสียงบุญทิวาดังมาจากข้างใน
“เข้ามาสิ”
นรมนกับบุริศร์เดินเข้าไป ก็เห็นนงลักษณ์นั่งข้างเตียงปอก แอปเปิลให้บุญทิวา ขณะที่บุญทิวาก็ไม่มีท่าทีปฏิเสธ
เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ
ก่อนหน้านี้ยังเหมือนว่าจะไม่คุยกันจนวันตาย ตอนนี้กลับนั่ง ด้วยกันสงบสุข ทำให้นรมนคาดไม่ถึง
บุรีศร์แม้ว่าจะแปลกใจ แต่สายตานั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว “หลานมีเรื่องอะไรหรือ
นงลักษณ์ส่งแอปเปิลที่ปอกแล้วให้บุญทิวา จากนั้นก็เงยหน้า
ถาม
มุมปากของเธอมีรอยยิ้มและความสุข ท่าทางเหมือนหญิงสาว ที่ตกอยู่ในภวังค์รัก
นรมนรู้สึกตัว รีบพูดขึ้น “อีกห้าชั่วโมงเฮลิคอปเตอร์จะมารับ พวกป้าไปเมืองหลวงค่ะ คุณอาบุญทิวาบริศ เตรียมให้อาไป ฟื้นฟูสภาพจิตใจ หนูรู้ว่าอาอยากรีบกลับไปตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา แต่ตอนนี้สภาพจิตใจของอากลับไปแล้ว คงจะทำให้คุณ อาธรณีเสียใจ ตอนนี้คุณอาธรรศปฏิบัติภารกิจอยู่ข้างนอก ช่วง นี้ยังกลับมาไม่ได้ อาฟังพวกเรานะคะ”
นรมนกลัวว่าบุญทิวาจะปฏิเสธการจัดการของพวกเธอ จึง พูดจาเสียงเบา
นึกไม่ถึงบุญทิวาจะตอบตกลงทันที “ตกลง พวกหลานจัดการ ยังไงอาก็ตามนั้น นงลักษณ์ล่ะ”
“ป้าจะต้องไปกับอาแน่ๆ ค่ะ ตอนนี้ป้ากลับไปเมืองชลธีไม่ค่อย ปลอดภัย”
นรมนไม่ได้พูดว่าเบื้องบนกำลังแก้ไขปัญหาผู้ต้องสงสัย ถ้า นงลักษณ์กลับไปเมืองชลธี ช่วงที่พวกเขายังแก้ไขปัญหาไม่เสร็จ อาจจะเกิดเหตุไม่คาดฝัน นี่คือเรื่องที่นรมนไม่อยากให้เกิดขึ้น
นงลักษณ์พยักหน้า ขอแค่ได้อยู่กับบุญทิวา ให้เธอไปไหนก็ ไม่มีปัญหา
เธอเหมือนกับจอกแหนมาตลอด ไร้รากเหง้า ไร้ครอบครัว เมื่อ ได้เจอบุญทิวาแล้วเธอถึงจะมีความรู้สึกว่ามีใครสักคนยึดเหนี่ยว ตอนนี้พวกเขาแยกกันมาครึ่งชีวิต ไม่ง่ายที่จะได้กลับมาเจอกัน ย่อมไม่อยากแยกจากกัน
บริศร์เห็นพวกเขาไม่ขัดข้อง ก็พูดขึ้น “พวกคุณเก็บของละกัน เดี๋ยวจะมีคนรับ เพื่อความปลอดภัยของพวกคุณอาจจะมีคนดูแล ยี่สิบสี่ชั่วโมง พวกคุณอาจจะต้องทำความคุ้นเคยหน่อย”
เขาคาดการณ์ได้นําธเนศพลจะจัดการอย่างไร แม้ว่าไปเมือง หลวงแล้วจะเป็นถิ่นของธเนศพล แต่ใครจะไปรู้คนของสมชัยจะ ไม่แทรกซึมเข้าไป
นงลักษณ์ไม่คิดอะไรมาก เธอถูกคนจับตามองมาหลายปี ย่อม
ไม่ถือสา
บุญทิวาเชื่อใจบุริศร์และนรมน รู้สึกว่าพวกเขาไม่มีทางทำร้าย ตัวเอง จึงเห็นด้วย
หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย บุริศร์ก็พานรมนออกจาก ห้อง แต่นึกไม่ถึงนงลักษณ์จะตามออกมา
“นรมน อย่าเพิ่งไป”
เสียงเรียกของนงลักษณ์ทำให้นรมนชะงักฝีเท้า มองนงลักษณ์สงสัย
“ป้า มีอะไรคะ ยังมีเรื่องอะไรจะสั่งหรือเปล่า”
นงลักษณ์ของนรมน ถามเสียงแผ่วเบา “พวกเรากลับเมือง หลวง ส่วนพวกเธอสองคนจะไปไหนกัน
“นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรถาม
เสียงบุริศร์ดังขึ้น แฝงด้วยความเย็นชา
นงลักษณ์รู้ว่าบุริศร์ไม่ชอบตัวเองสักเท่าไหร่ บางทีเพราะตัว เธอเคยปิดบังนรมน บางทีเป็นเพราะความสัมพันธ์อื่น แต่เธอรับ รู้ได้ว่าเขาไม่ชอบเธอ
ถึงอย่างไรนงลักษณ์ก็ยังเลือกที่จะพูดออกไป
“ป๋าเดาว่าพวกหลานจะไปประเทศ ใช่มั้ย เกิดเรื่องขึ้น มากมายไม่ว่าจะเป็นตระกูลโตเล็กหรือตระกูลพรโสภณ หรือ กระทั่งตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเกี่ยวข้องกับสองพี่น้องสมชัยไม่มาก ก็น้อย พวกหลานไม่มีทางที่จะปล่อยวางความแค้น พวกหลาน อยากจะไปแก้แค้นใช่มั้ย”
สายตาของนงลักษณ์จ้องมองบุริศร์กับนรมน ทำให้บริศร์ ขมวดคิ้ว
นรมนกลัวบุริศร์จะพูดอะไรที่ทำให้นงลักษณ์อับอาย รีบพูดขึ้น “ป้า พวกเราแค่ไปเที่ยวเฉยๆ ไม่ปิดบังค่ะ หนูกับบุริศร์เดิมที่จะไปเที่ยวกัน จริงๆ ค่ะ”
เธอไม่สนใจนงลักษณ์จะเชื่อหรือไม่ แต่พูดอย่างนี้ไม่ผิดแน่
บริศ ตกอยู่ในอันตราย ถือเป็นความลับ ยิ่งเป็นการเดินทางที่ สําคัญ ย่อมพูดกับนงลักษณ์ไม่ได้ แม้ว่านงลักษณ์จะเดาออก แต่ เธอก็พยักหน้าไม่ได้
นี่คือกฎ และเป็นวินัย
นงลักษณ์คล้ายกับจะรู้ว่าสถานะของบุรีศร์แตกต่าง สายตา ขรึมลง แต่ยังคงพูดเสียงเบา “ไม่ว่าพวกเธอจะไปเที่ยวหรือไปทำ อะไร ป้าจะไม่ไปประเทศ กับพวกเธอ
คำพูดนี้ทำให้บริศ เลิกคิ้ว
เขาไม่ชอบนงลักษณ์จริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกบุญทิวาคุณ อาบุญทิวา แต่เรียกชื่อนงลักษณ์ตรงๆ
นงลักษณ์คนนี้ เห็นแก่ตัวมาก
จะบอกว่านงลักษณ์ไม่ดีก็ไม่ได้ เพียงแต่สภาพแวดล้อมตั้งแต่ เล็กจนโตทำให้เธอเอาตัวเองเป็นสำคัญก่อน คนแบบนี้เห็นแก่ ตัว ถ้าหากทำลายผลประโยชน์ของเธอ คนแบบนี้จะคิดหาทาง หนีทีไล่ของตัวเองทันที นี่คือสาเหตุที่บุริศร์ไม่ชอบนงลักษณ์
เขามองออก นรมนชอบนงลักษณ์จริงๆ เห็นเธอเป็นญาติของ ตัวเอง โดยเฉพาะเมื่อแอบเห็นนงลักษณ์ที่ต้องลำบากและไม่อาจ ต่อสู้ได้ในป่าตอนนั้น นรมนมีความคิดจะปกป้องนงลักษณ์อยู่ แล้ว แต่นงลักษณ์ไม่อาจใช้จิตใจเดียวกันกับนรมน บุริศร์จึงไม่ ชอบ
ขอแค่ไม่จริงใจหวังดีกับนรมน เขาไม่ชอบทั้งนั้น ถ้าสถานการณ์เอื้ออำนวยละก็ เขาจะแยกกับปัจจัยที่ทำให้ไม่ สบายใจนี้
นรมนได้ยินนงลักษณ์พูดอย่างนี้ ก็ยิ้ม “พวกเราไม่ได้คิดจะพา ป้าไปด้วย ป้าอยู่เป็นเพื่อนคุณอาบุญทิวาเถอะค่ะ ป้าคะ ป้ากับ คุณอาบุญทิวาลำบากมามากแล้ว หนูหวังว่าหลังจากนี้พวกป้า สองคนจะได้ใช้ชีวิตมีความสุขค่ะ
นี่คือคําพูดจากใจจริงของนรมน
แววตานงลักษณ์อ่อนลง เธอหยิบแผนที่ออกมาจากกระเป๋าส่ง ให้นรมน
“นี่คือแผนที่วังประเทศ ป้าช่วยได้แค่นี้”
นรมนแปลกใจ แต่ก็รีบรับไป ยิ้มให้เธอ “ขอบคุณป้าค่ะ”
“ไปกันเถอะ!”
บริศร์แตะแขนนรมนจะพาเธอไปจากนงลักษณ์ แต่ก็ได้ยิน นงลักษณ์พูดขึ้น “นรมน บุริศร์ ถ้าหากเป็นไปได้ หวังว่าพวกเธอ จะช่วยราเชนด้วย
บุริศร์ขมวดคิ้วแน่นทันที
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
