บทที่ 1298 พวกเราเคยพบกันไหม

มิลินตะลึงนิดหนึ่งที่จู่ๆ นรมนก็พรวดพราดเข้ามา แต่เมื่อ นึกถึงสถานะของนรมน แม้ว่าจะไม่พอใจ แต่ก็ยังเรียกคุณนาย ตามมารยาท

เมื่อก่อนมิลินไม่ได้เรียกนรมนอย่างนี้ ต่อให้เป็นอาจารย์ของ กิจจาแล้วก็ไม่เรียกนรมนอย่างนี้ นรมนรู้ว่าเป็นเพราะตอนนี้บุรี ศร์คือผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านดารายน ทำให้เธอจำเป็นต้องเคารพตัว เอง

ตอนนั้นรมนไม่มีกะจิตกะใจจะคิดเล็กคิดน้อย แต่เดินตรง เข้าไปหามิลิน ถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อม “คนที่คอยจับตากิจจาคือ ใคร”

เมื่อคําถามนี้ออกไป มิลินก็อึ้งไปทันที จากนั้นสายตาก็มี

ประกายที่ไม่ชัดเจน

กิจจาเดินมาถึงหน้าประตูพอดี ตอนที่ได้ยินคำถามนี้ก็ชะงัก ฝีเท้า

นงลักษณ์แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ค่อนข้างแปลกใจ

ได้ยินนรมนถามอย่างนี้ มิลินถูกคนอื่นคุกคาม อย่างนั้นที่เธอ เคยบอกว่าจะพาไปหาคุณอาบุญทิวานั้นยังน่าเชื่อถือมั้ย ตอนนี้นรมนไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจคนอื่น รู้สึกร้อนใจมาก
มิลินกลับก้มหน้า พูดเสียงแผ่วเบา “ฉันไม่รู้คุณนายพูดอะไร

“เธอไม่เข้าใจที่ฉันพูดงั้นหรือ มิลิน เธอเป็นคนฉลาด แต่อย่า เห็นคนอื่นเป็นคนโง่ เธอคิดว่าตัวเองจะหาสมดุลระหว่างคนนั้น กับบริศร์ได้ ก็จะปกป้องหมู่บ้านดารายนและยังปกป้องกิจจาได้ หรือ ฉันจะบอกให้ โลกนี้ไม่มีใครทำอะไรได้สมบูรณ์แบบ เธอก็ ไม่ได้! ถ้าหากเธอหวังดีกับกิจจา ก็บอกฉันมา คนที่จับตาใกล้ตัว กิจจาคือใครกันแน่

คำพูดของนรมนทำให้กิจจาพอจะเข้าใจแล้ว

เขาเดินเข้าไปในห้อง มองมิลิน พูดเสียงเบา “อาจารย์ครับ อาจารย์ถูกคนข่มขู่เพราะผมหรือครับ คนนั้นเป็นใคร ต้องการ ให้อาจารย์ทําอะไร

ในตอนแรกมิลินไม่อยากจะพูดอะไร แต่ตอนที่เห็นกิจจาพลันก็

หวั่นไหว

“เธอมาได้ยังไง ผู้ใหญ่คุยกันเด็กมาฟังอะไร ออกไปเล่นก่อน หรือไม่ก็ไปดูบุณพจน์เป็นยังไงบ้าง

คำพูดของมิลินต้องการไล่กิจจาออกไป แต่กิจจาส่ายหน้า “คุณลุงถูกคนวางยา แด๊ดดี้กับหม่ามีวางแผนซ้อนแผนเงียบๆ ล่อคนนั้นออกมาได้อย่างรวดเร็ว อาจารย์ครับ ตอนนี้ผมอยู่ต่อ หน้าแล้ว อาจารย์ต้องเชื่อแด๊ดดี้กับหม่ามีความสามารถ ปกป้องผม อาจารย์พูดออกมาเถอะครับ”

ดวงตาใสซื่อของกิจจาจ้องมองมิลิน มิลินยังคงปิดปากเงียบ
นรมนร้อนใจมาก สุดท้ายทนไม่ไหวแล้ว พูดขึ้นอย่างกังวล “เป้าหมายอีกฝ่ายแต่แรกไม่ใช่กิจจา ใช่มั้ย พวกเขาเข้าใกล้ กิจจา ติดตามกิจจา ถึงกับใช้ชีวิตของกิจจาข่มขู่เธอ ให้เธอทำ อะไรบางอย่างเพื่อพวกนั้น

“เปล่าค่ะ พวกเขาแค่ให้ฉันอยู่เฉยๆ บอกว่าถึงเวลาที่ต้องใช้ ฉันจะมาหา พวกเขาว่าจะดูแลกิจจาอย่างดี ก็แค่ให้คนอื่นมา เฝ้าใกล้ๆ เขาเท่านั้นไม่ใช่หรือ

มิลินเอ่ยขึ้น ในที่สุด แต่แฝงด้วยการตำหนิและไม่พอใจ เพราะ สถานะของบุริศร์ มิลินพูดอะไรไม่ได้ แต่เธอทำเพื่อกิจจา เธอไม่ยอมให้ใครทําร้ายกิจจา

ได้ยินมิลินพูดอย่างนี้ นรมนก็ตะลึง พลันก็เข้าใจขึ้นบ้างแล้ว

“มิลิน ตั้งแต่แรกเป้าหมายของพวกนั้นไม่ใช่กิจจา กิจจาไม่มี ของอะไรที่พวกนั้นต้องการ ต่อให้พวกมันต้องการจับกิจจาเป็น ตัวประกัน มีบุริศร์อยู่ มีฉันอยู่ กิจจาไม่มีทางเป็นอะไร ถ้าเป้า หมายของพวกมันเป็นกิจจาจริงๆ ละก็ พวกมันลงมือไปนานแล้ว ไม่รอถึงตอนนี้หรอก เธอถูกหลอกใช้แล้ว

นรมนรีบหยิบมือถือขึ้นมา ในใจกลัวมาก มือที่ถือโทรศัพท์สั่น ทีเดียว

มิลินไม่เข้าใจที่นรมนพูด อยากจะถามอะไร แต่ก็ได้ยินนรมน โทรไปหาบุริศร์ รีบร้อนพูด “เป้าหมายของอีกฝ่ายคือ พี่ค ริชณะ!”
“ผมรู้แล้ว และแจ้งพี่คริชณะแล้ว แต่น่าเสียดายเราสายไปก้าว หนึ่ง มือถือของพี่คริชณะไม่มีคนรับ คุณก็รู้ สัญญาณที่นั่นถูก บล็อก เอาอย่างนั้นรมนผมจะไปที่นั่น ทางนี้คุณอยู่ได้มั้ย”

น้ำเสียงของบุริศร์แฝงด้วยความร้อนใจและกังวล

“ฉันอยู่ได้ค่ะ คุณไปเถอะ ระวังตัวด้วยนะคะ”

นรมนสับสนกระวนกระวาย แต่เธอรู้ว่าตอนนี้ต้องมีสติ เพราะ กมลยังอยู่กับคริชณะทางนั้น

พอคิดว่าลูกสาวที่เป็นแก้วตาดวงใจไม่รู้จะเป็นอย่างไร ใจ

ของนรมนก็ร้อนเป็นไฟสุดจะทน

แม้แต่มิลินที่อยู่ข้างๆ ก็ยังรู้สึกได้

“คุณนายคะ นี่มัน…”

“เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือไง มิลิน อีกฝ่ายใช้กิจจาเป็นเหยื่อล่อ กลัวว่าเธอจะช่วยพวกเรา แต่ความจริงแล้วพวกมันไม่ได้ต้องการ จับตากิจจา แต่ใช้กิจจากับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราหาตัวค ริชณะให้เจอ เธอเป็นคนของหมู่บ้านดารายน ถ้าเธอช่วยพวกเรา พวกมันก็มีโอกาสทำสำเร็จน้อย แต่ถ้าเธอไม่ทำอะไร พวกมันก็ จะอาศัยที่พวกเราไม่ชำนาญพื้นที่หาคนช่วย อย่างนี้ก็จะเปิด โอกาสให้อีกฝ่าย และทำให้อีกฝ่ายเข้ามาข้างในพวกเราได้ง่าย ตามรอยเท้าพวกเราจนหาคริชณะเจอ เธอถูกหลอกใช้แล้ว”

นรมนไม่อยากจะตำหนิมิลิน ในเมื่อเธอทำเพื่อกิจจา และ เพราะรักกิจจา แต่ตอนนี้รู้สึกร้อนใจและเสียใจมาก
ถ้าคริขณะเกิดเรื่องจริงๆ อย่างนั้นกมลจะเป็นไงบ้าง

มิลินตะลึงงัน

เธอมองนรมน แล้วมองกิจจา ท่าทางเหมือนตอบสนองไม่ทัน

นงลักษณ์ถอนหายใจแล้วเดินเข้าไป พูดเสียงเบา “อีกฝ่าย ตอนนี้คงจะทําสําเร็จแล้ว ถ้าเป้าหมายของพวกมันคือคริชณะละ ก็ตั้งแต่พวกเธอออกมาจากคริขณะจนถึงตอนนี้ เกรงว่า…”

“Ün!”

นี่คือเรื่องที่นรมนกังวล

เธอทักนงลักษณ์แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

กิจจาฟังตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ ตอนนี้เหมือนกับจะเข้าใจอะไร บ้างแล้ว

“หม่ามี้ กมลจะเป็นอะไรมั้ยครับ”

เห็นแววตากังวลของกิจจา นรมนลูบหัวเขา “แด๊ดดี้ไปแล้ว น่า จะทันจ้ะ”

“ไม่ทันแล้วครับ”

ดวงตาของกิจจาเปียกชื้น

“ถ้าหม่ามี้เดาถูกละก็ อย่างนั้นเพราะพวกเราไม่ชำนาญเส้น ทางที่นี่ก็เลยหาคนนำทาง คนนั้นก็คือปีวราใช่มั้ยครับ พวกเขา เข้าใจมาตลอดเธอคือคนของคุณลุงคริชณะ จึงไม่ได้ระมัดระวัง เธอ ถึงกับครั้งนี้หาคุณลุงคริชณะเจอ ก็วางใจส่งเธอกับกมลไปที่นั่น ตอนนี้คงจะ… คงจะ

กิจจาพูดสะอึกสะอื้น

เขารู้ว่าตัวเองตำหนิมิลินไม่ได้ ในเมื่อมิลินเป็นอาจารย์ของตัว เอง และที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อปกป้องเขา แต่ตอนนี้กิจจารู้สึก เสียใจ เสียใจมากๆ

พอคิดว่ากมลจะเป็นอะไร กิจจาก็อยากจะรีบไปทันที

นรมนรู้ว่ากิจจารู้สึกอย่างไร เธอมาหามิลินที่จริงก็เอาไว้แล้ว เพียงแต่หวังว่าจะได้คำตอบที่แน่นอนจากปากมิลินเท่านั้น ตอนนี้ ต้องการค่าตอบหรือไม่ก็ไม่สำคัญแล้ว

จิตใจของอีกฝ่ายละเอียดรอบคอบจริงๆ แม้ว่าพวกเธอ ป้องกันแล้วยังป้องกันไม่ได้

มิลินได้ฟังถึงตรงนี้ก็เข้าใจหมดแล้ว

เธอพูดอย่างรู้สึกตำหนิตัวเอง “คุณนายคะ คนนั้นคือปีวรา จริงๆ แต่ฉันตรวจสอบแล้ว พ่อแม่ของเธอไม่มีปัญหา พวกเขา…

“ตอนนี้ไม่มีประโยชน์แล้ว เรื่องเกิดขึ้นแล้ว พวกเราต้องหาวิธี แก้ไข ตอนนี้มีวราตามกมลเข้าไปที่แคมป์ของคริชณะ เกรงว่าจะ รักษาความลับไม่ได้แล้ว ต่อไปเป้าหมายของพวกมันเป็นไปได้ ว่าจะคือทางเข้าหมู่บ้านดารายนของพวกเรา ถ้าหากนี่คือ แผนการละก็ อย่างนั้นพิรุณ…แย่แล้ว!พิรุณ!”

นรมนรีบเร่งออกจากห้องของมิลิน สาวเท้าไปยังสถานที่ยังพิรุณ
นงลักษณ์ ตามมาด้วย

ตอนนี้มีลินไม่ปิดบังอีก พูดเสียงแผ่วเบา “คุณนาย พวกเรา หมู่บ้านดารายนมีกองกำลังลับ ถ้าคุณจะต้องใช้ ฉันบอกคุณได้ แต่จะต้องใช้แหวนของผู้ใหญ่บ้านเป็นหลักฐานยืนยัน

“เรื่องนี้เดี๋ยวเราค่อยคุยกันเถอะ”

ตอนนี้นรมนไม่กล้าใช้คนที่ตัวเองไม่วางใจ ต่อให้เป็นคนที่มีลิ นบอก เพื่อความปลอดภัยเธอก็ไม่กล้าใช้

นรมนวิ่งไปที่คุมขังพิรุณ เห็นพิรุณยังอยู่ อดที่จะโล่งใจไม่ได้ แต่บอดี้การ์ดทีนั่นประหลาดใจ

“คุณนายบุริศร์ มีอะไรครับ

“เขาฟื้นหรือยัง”

“ยังคับ”

นรมนมองรอบๆ สภาพแวดล้อมที่นี่บุกเข้ามาได้ยาก ถ้าไม่มี คนในเข้าร่วม อยากจะช่วยพิรุณออกไปยอมไม่ใช่เรื่องง่าย

ตอนนี้เองพิรุณก็ฟื้นขึ้นมา

พอมองเห็นนรมน สายตาก็เย็นชา

“บุริศร์ล่ะ บอก ให้มันปล่อยฉัน!”

“แกละเมอหรือไง”

นรมนร้อนใจเป็นกังวล แต่ไม่แสดงออก โดยเฉพาะตอนที่อยู่ต่อหน้าพิรุณยิ่งต้องใจเย็น

คนที่อยู่ตรงหน้าถือว่ารูปร่างหน้าตาดีทีเดียว แต่ในสายตานร มันไม่ได้เสี้ยวของบุริศร์ อีกทั้งสายตาของพิรุณดูแล้วเป็นคนที่ใจ คต แต่นรมนรู้สึกว่าพิรุณดูคุ้นตา เหมือนเคยรู้จักที่ไหน

“พวกเราเคยเจอกันมั้ย

คำถามของนรมนทำให้พิรุณอึ้งนิดหนึ่ง ยิ้มเย็นร้ายกาจ “ผู้ หญิงที่ผมเคยเจอปกติแล้วเคยขึ้นเตียงผมทั้งนั้น คุณนายบุริศร์ ความหมายของคุณคือคุณเคยขึ้นเตียงผมงั้นหรือ

“สารเลว”

คนที่อยู่ข้างๆ ตบหน้าพิรุณฉาดหนึ่ง แรงจนทำให้หน้าของ พิรุณบวมทันที

นรมนก็คันไม้คันมือ เธอไม่คิดปากพิรุณจะร้ายขนาดนี้ ช่าง

เป็นคนเลว โดยเนื้อแท้

เหลือเชื่อที่คนอย่างนี้ทำให้ป้าโอรักหมดใจ เห็นได้ว่าเขาเป็น คนมีแผนการ อีกทั้งเขายังโหดร้ายกับลูกชายตัวเองแท้ๆ นรมน ยิ่งระมัดระวังคนคนนี้มากขึ้น

“เฝ้าให้ดีละกัน อย่าให้เขาก่อปัญหาได้ และห้ามให้ใครพา เขาหนีไปได้ เข้าใจมั้ย”

“ครับ คุณนาย”

จํานวนของบอดี้การ์ดเพิ่มขึ้นอีกหลายคน
ดวงตาเย็นชาของพิรุณทำให้รู้สึกไม่สบาย เขากัดฟันพูดทีละ ค่า “ครั้งนี้ถือว่าฉันพลาดไป แต่พวกแกก็ไม่ชนะหรอก หนทาง ข้างหน้าของพวกเรายังอีกยาวไกล

คำพูดที่มีนัยลึกๆ ทำให้นรมนไม่สบายใจ

“พวกเรารู้แผนการของแกหมดแล้ว สามสิบปีก่อนแกมาที่ หมู่บ้านดารายนเพราะอะไร พวกเรารู้แล้ว แกยังคิดว่าจะมี โอกาสออกไปจากที่นี่อีกหรือ แกกำลังรอใคร รอธนเดชมาช่วย หรือไง”

ตอนที่นรมนูพูดถึงธนเดช สีหน้าพิรุณก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้

“เธอรู้จักธนเดชด้วยหรือ

ท่าทางประหลาดใจ และสงสัย ถึงกับกังวลด้วย

กังวลหรือ

เขากลัวว่าพวกเธอจะเจอธนเดชหรือ

ทําไมกันล่ะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ