บทที่ 1286 พาพวกเราไปหาเขา

“เราจะขึ้นไปไหม? แล้วก็ไปถามพรวลัยอะไรนั่นให้รู้เรื่อง? นรมนเห็นบริศร์เหม่อลอยทันที ในใจก็รู้สึกชัดเจน

“คุณไม่กลัวว่ามันคือกับดักเหรอ?”

เสียงบริศ เย็นชาไร้ความอบอุ่น แต่สีหน้าผ่อนคลายเล็กน้อย

นรมนพูดเสียงทุ้ม “ถึงจะเป็นกับดัก เราก็ต้องไป ยังไงแล้วคน คนนั้นก็ทนมาเพื่อคุณมากขนาดนั้น ในใจคุณก็คงผ่านมันไปไม่ ได้หรอก คุณไม่อยากติดหนี้เขาถูกไหม?”

บุริศร์ไม่ได้พูด แค่จับมือนรมนไว้แน่น ค่อนข้างออกแรงมาก

ทั้งสองคนเงียบไปสักพักหนึ่ง บุริศร์ก็เอ่ยปากพูดขึ้น “ฉันจะไป คนเดียว คุณกลับไปหาพวกลูกๆ ก่อน

“ฉันอยากไปกับคุณ

นรมนรู้ว่าที่บริศ เตรียมการแบบนี้เพราะไม่อยากให้ตัวเองติด ร่างแหไปด้วย แต่เธอให้บุริศร์ไปคนเดียวไม่ได้

ตอนนี้บริศ อารมณ์ไม่มั่นคงเพราะเรื่องทองคำ ถ้าเกิดอะไร

ขึ้นมา เธอจะเป็นห่วง

ราวกับคาดเดาได้ว่านรมนจะพูดแบบนี้ บุริศร์ก็หัวเราะเบาๆ สายตาค่อนข้างอ่อนโยน
“คุณทําให้ฉันปฏิเสธไม่ได้ตลอดเลย

“งั้นก็อย่าปฏิเสธ

บรมนกอดเอวบางของบริศ เอาไว้ ซุกหน้าอกเขาเบาๆ แล้ว พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ตราบใดที่เป็นสิ่งที่คุณอยากท่า อยากได้ ฉันก็จะอยู่กับคุณ”

* โอเค”

บริศ กอดนรมนแน่น จากนั้นก็คว้าเชือกแล้วปีนขึ้นไปกับนร

มน

คนของพรวลัยเดินไปไกลแล้ว แต่บุริศร์ก็สามารถแยกร่อง รอยของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

นรมนเดินตามบุรีศร์ไปข้างหน้าตลอดทาง สุดท้ายก็ควบคุม

ตัวพรวลัยเอาไว้ตอนที่เธออยู่คนเดียว

“อย่าขยับ ไม่งั้นฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับคุณ

มีดสั้นแหลมคมเข้าถึงเอวพรวลัย อุณหภูมิหนาวเย็นน่าสะพรึง กลัวราวกับทะลุเสื้อผ้าไปถึงเนื้อผิวหนัง

พรวลัยตกตะลึงเล็กน้อย ค่อนข้างอารมณ์เสีย แต่ก็ค่อนข้าง หดหู่

เธอหันตัวมาทันที ไม่สนสักนิดว่าทำแบบนี้แล้วจะโดนมีดสั้น ของนรมนทำร้ายตัวเองหรือไม่ ท่าทีที่แน่วแน่นั้นทำให้นรมน ตกใจรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทำให้พรวลัยมีโอกาสเล็กน้อย
นิ้วพรวลัยไปที่คอนรมนอย่างรวดเร็ว ท่าทางนั้นตั้งใจจะบีบ คอนวอนให้ตาย

บริศร์แค่มองอยู่ข้างๆ ไม่ได้ลงมือ

การต่อสู้ระหว่างทางทําให้เขาเห็นว่าการต่อสู้ของนรมนยังมี ประสบการณ์ไม่มากพอ เขาสามารถปกป้องนรมนได้ตลอด แต่ รับประกันไม่ได้ว่าตัวเองจะสามารถอยู่เคียงข้างนรมนได้ตลอด

สุดท้ายแล้วเธอต้องใช้ความสามารถในการฝึกฝนป้องกันตัว เอง ในการต่อสู้

ในขณะนี้ทุกอย่างอยู่ภายในขอบเขตที่ควบคุมได้ บุริศร์ไม่มี ความตั้งใจจะลงมือ เขาอยากดูว่านรมนจะคลี่คลายมันอย่างไร

นรมนก็ไม่ได้หวังให้บริศร์กลับมาช่วยตน ช่วงที่พรวลัยลงมือ กับตนเธอก็เข้าใจเจตนาของอีกฝ่ายอย่างถ่องแท้แล้ว เธอโน้ม ตัวไปข้างหน้าอย่างหนักแน่น ช่วงที่จะเข้าใกล้กันก็เตะอย่าง รวดเร็ว

พรวลัยถูกนรมนเตะออก

ไปทันที

พรวลัยนั่งอยู่บนพื้น นรมนยืนอยู่ในป่า กลิ่นอายเย็นชานั้น ทําให้พรวลัยไม่ค่อยพอใจ

เธอไม่พลาดท่าใครมานานมากแล้ว

ผู้หญิงตรงหน้านี้ฝีมือไม่เลว น่าเสียดายที่เธอรู้สึกถึงลม หายใจที่ไม่มั่นคงของนรมนได้อย่างว่องไว
ตราบใดที่ยืดเยื้อนรมน ในการต่อสู้ ถึงเธอจะฝีมือดีมาก ก็ ต้องเผาผลาญแรงกายแน่นอน ถึงตอนนั้นก็จะเป็นจุดสำคัญของ ชัยชนะเธอ

ตอนนี้คนที่พรวลัยกังวลก็คือบุริศร์ดูการต่อสู้อยู่ข้างๆ

คนคนนี้เธอรู้จัก อย่างไรแล้วบุณพจน์ก็เคยให้เธอดูรูปภาพมา ก่อน ด้วยเหตุนี้พรวลัยก็เดาตัวตนของนรมนได้ แต่ถึงจะเป็นเช่น นี้ เธอก็ยังอยากลองดูว่าระหว่างเธอกับนรมน ใครจะชนะใครจะ แพ้

ไม่รู้ทำไมต้องทำเช่นนี้ ราวกับอย่างไม่ย่อท้อเพื่อมัน อย่างไร แล้วเธอก็เป็นผู้หญิงของบุณพจน์ และราวกับว่าเป็นเพราะเหตุผล อื่น สรุปแล้วในใจพรวลัยก็ซับซ้อนมาก

หลังจากทั้งสองต่อสู้กันชั่วคราว พรวลัยก็กระโดดขึ้นจากพื้น ทันที พุ่งไปหานรมนอีกครั้ง

แรงกายของนรมนทนไม่ค่อยได้จริงๆ นี่คือเรื่องสำคัญที่ อันตรายที่สุดของเธอในตอนนี้ แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ เธอก็ไม่เผย ความขี้ขลาดออกมา ช่วงที่พรวลัยโจมตีมา ก็ย้ายมีดสั้นจาก มือขวาไปมือซ้าย ขณะโน้มตัวหลบการโจมตี ในเวลาเดียวกันก็ ใช้มือซ้ายจับมีดสั้นไปจ่อที่คอพรวลัย

ผลลัพธ์แพ้ชนะชัดเจนแล้ว พรวลัยมองเธอ พูดขึ้นอย่างราบ เรียบ “พวกคุณจับฉันเพราะคุณชายบุณพจน์เหรอ?”

“ใช่ พาพวกเราไปหาเขา
นรมนูปล่อยมีดสั้น บุริศร์เด็นมากอดนรมนไว้ในอ้อมแขน อย่างรวดเร็ว

“ยังโอเคไหม?”

“ไม่เป็นอะไร แค่หมดแรงนิดหน่อย ดูเหมือนร่างกายฉันควร ฝึกฝนอย่างเต็มที่จริงๆ

นรมนยิ้มขมขื่น และไม่พูดอะไรอีก

พรวลัยเห็นพวกเขาสองคนมีท่าทางสนิทสนมกันอย่างไม่ยี่หระ ในดวงตาก็มีความเศร้าอย่างช่วยไม่ได้

“พวกคุณไม่กลัวว่านี่เป็นกับดักที่ฉันวางไว้เหรอ? จงใจส่งพวก คุณไปตาย?”

“ถ้าใช่ เราก็ยอมรับมัน

บริศร์พูดคำนี้ทำให้พรวลัยตกตะลึง

ว่ากันว่าเขารู้สึกไม่ดีกับคุณชายบุณพจน์ไม่ใช่เหรอ?

ว่ากันว่าบุริศร์เป็นคนเย็นชาไม่แยแสไม่ใช่เหรอ? ทำไมทัศนคตินี้ถึงเหมือนพี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายกันเลยล่ะ ดวงตาพรวลัยค่อนข้างแดง เสียงก็สะอึกสะอื้นนิดหน่อย

“ทางที่ดีพวกคุณต้องไปช่วยชีวิตคุณชายบุณพจน์ด้วยใจจริง ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยพวกคุณไป

นโมนเหลือบมองพรวลัย ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเธอนัก เห็นพรวลัยหันตัวเดินไป แล้วพูดเสียงทุ้ม “มากับฉัน ตอนนี้ คุณชายบุณพจน์ไม่รู้เป็นยังไงบ้างแล้ว

บุริศร์และนรมนมองดูแล้วเดินตามไป

พรวลัยพาพวกเขาสองคนหลีกเลี่ยงฝูงชน จากถนนเส้นเล็กขึ้น ภูเขาไป จากนั้นก็เปิดเส้นทางลับเส้นหนึ่งหลังต้นไม้

ในเส้นทางลับมันมืดมาก

บริศ เห็นแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

นรมนนึกถึงเรื่องเมืองใต้ดิน โดยไม่ได้ตั้งใจ

ตอนนั้นคนที่ลงไปกับเธอคือเจตต์ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าสุขภาพร่าง กายเจตต์จะเป็นอย่างไรบ้าง? หลังจากขวัญตาแท้งแล้วมีคนดูแล ไหม?

นรมนคิดเรื่องพวกนี้ ในใจก็รู้สึกแย่นิดหน่อย

บริศร์รับรู้ความรู้สึกแย่ของนรมน จับมือเธอแล้วถามเสียงทุ้ม “เป็นอะไรเหรอ?”

“ไม่มีอะไรค่ะ นึกถึงเจตต์ นึกถึงตอนที่ไปเมืองใต้ดิน

บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย

ตอนแรกเจตต์กลับไปที่เมืองใต้ดินทำไม บุริศร์ก็รู้ ตอนนี้เขามีพี่น้องเพิ่มมาอีกคนแล้ว ก็หวังว่าทั้งสองคนจะเป็น พี่น้องกันได้จริงๆ
บุริศร์หยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดไฟฉาย ส่องทางให้นมน

พรวลัยเห็นเหตุการณ์นี้ตรงหน้า ในดวงตาก็มีความคิด แต่ไม่ ได้พูดอะไร และนำทางอยู่ด้านหน้า

เมื่อสามคนเดินไปประมาณครึ่งชั่วโมง พรวลัยก็หยุด ตรงหน้าไม่มีถนนแล้ว

บริศร์และนรมนเห็นพรวลัยเปิดกระดานชนวนด้านบน แล้วพร วลัยก็กระโดดขึ้นไปทันที

นรมนเหลือบมองบุริศร์ เห็นบริศพยักหน้า ทั้งสองคนก็ กระโดดขึ้นไป

หลังจากขึ้นไปแล้ว นรมนก็พบว่านี่คือห้องโถงบรรพบุรุษ

บุณพจน์นอนบนพื้นเหมือนคนจมกองเลือด ไม่รู้ว่าเป็นหรือ ตาย นอนตัวตัวตรง น่าหวาดกลัวมาก

เลือดสดตรงนั้นแห้งไปแล้ว บางส่วนก็ไหลออกมาด้านนอก

จู่ๆ พรวลัยก็ตาแดงสองข้าง

“คุณชายบุณพจน์ คุณชายบุณพจน์คุณตื่น คุณตื่นสิ ฉันพรวลัย!”

พรวลัยกอดบุณพจน์ไว้ในอ้อมแขน น้ำตาไหลออกมาในพริบตาเดียว

เธอไม่ควรเชื่อฟังคำพูดของบุณพจน์ที่ว่าให้ไปตามหาพวกบุรีศร์
เธอควรอยู่กับเขา

ถึงจะเป็นการลงโทษ คือการฝึก อย่างไรแล้วถ้ามีเธออยู่ เธอ

ยังทำอะไรแทนคุณชายบุณพจน์ได้ไม่ใช่เหรอ? แต่ตอนนี้เห็นใบหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษของบุณพจน์ พร วลัยก็ปวดใจแทบตายเลย

บุริศร์ไม่เคยเห็นบุณพจน์อยู่ในสภาพจนตรอกแบบนี้มาก่อน

เขานึกว่าบุณพจน์คือลูกชายของป้าโอและพิรุณ เป็นการ ตกผลึกของความรักพวกเขาสองคน และพิรุณมีลูกชายคนเดียว อย่างไรแล้วก็อยู่ในสถานะมีเกียรติ ไม่คิดเลยว่า ในขณะนี้เขาจะ นอนอยู่ในสภาพนี้ ราวกับชีวิตของเขากำลังล่วงผ่านไปทีละนิด

นรมนก็รู้สึกสั่นสะเทือน

เธอมองสภาพแวดล้อมรอบๆ เห็นป้ายวิญญาณป้าโอ รู้สึก เยาะเย้ยอย่างช่วยไม่ได้

บุริศร์รีบเดินไปข้างหน้า ต้องการสำรวจลมหายใจของคุณ พจน์สักหน่อย แต่ถูกพรวลัยห้ามเอาไว้อย่างรวดเร็ว

“คุณจะทําอะไร?”

ดวงตาเธอแดงสด มันคือการเตือน แฝงไปด้วยจิตสังหาร ประเภทที่อยากทําลายทุกคน

ในตอนนี้ บุริศร์ก็รู้ว่าพรวลัยรักบุณพจน์ รักมากๆ

“ฉันจะดูว่าเขายังหายใจอยู่ไหม?”
“คุณชายบุณพจน์ยังมีชีวิตอยู่ แค่ร่างกายอ่อนแอมากเป็น พิเศษ คงเพิ่งแก้ก่ พวกคุณอย่าโดนตัวเขา และห้ามโดนสิ่งของ ใดๆ ของที่นี่ ภายในโอ่งขนาดใหญ่ของที่นี่ล้วนเป็นหนอน มี พิษแรงมาก”

ขณะที่พรวลัยพูดก็ควักขวดลายครามขวดหนึ่งออกมาจาก กระเป๋า จากนั้นก็เทออกมาหนึ่งเม็ดยัดใส่ปากบุณพจน์

แต่ไม่รู้ว่าเพราะบุณพจน์หมดสติอยู่จึงตอบสนองปฏิเสธโลก ภายนอก โดยไม่รู้ตัว หรือเพราะเขาอ่อนแอเกินไป ยาเม็ดนี้ยัด อย่างไรก็ไม่เข้า

ปากบุณพจน์ปิดสนิท คุณยิ่งออกแรงมากเท่าไรเขาก็ยิ่งต่อ ต้านมากขึ้นเท่านั้น

ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่เอายาเม็ดนี้ไว้ในปาก จากนั้นก็ก้ม

ศีรษะจูบบุณพจน์

กลิ่นหอมร่างกายที่คุ้นเคย อุณหภูมิร่างกายที่คุ้นเคย สัมผัสที่ คุ้นเคยทำให้ประสาทสัมผัสทั้งห้าของบุณพจน์ผ่อนคลายนิด หน่อย

เขากอดพรวลัยไว้ทันที มือข้างหนึ่งจับหลังศีรษะของเธอ กำลัง เรียกร้องจูบร้อนแรงโดยไม่รู้ตัว

และมืออีกข้างหนึ่งที่ไม่ได้ใช้งาน ก็เริ่มฉีกเสื้อผ้าพรวลัยออก เป็นชิ้นๆ อย่างไม่คาดคิด การกระทำนั้นเป็นแค่จิตใต้สำนึก ราวกับฝึกมานับครั้งไม่ถ้วน
หน้านโมนเริ่มแดงขึ้นมา และบุรีศร์รีบมาบังด้านหน้านรมน ยื่นมือไปถึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “หลับตาพัก ผ่อนสักพักเถอะ”

“อืม”

นรมนกระอักกระอ่วนอย่างมาก

ข้างหูคือเสียงหอบหายใจอันคุ้นเคย หน้าเธอยิ่งแดง

บุณพจน์คนนี้ เมื่อครู่นี้เห็นกำลังจะตาย ทำไมแค่การกระทำ เดียวของพรวลัยถึงทำให้เขาหยาบคายใจร้อนแบบนี้ และไม่ สนใจว่าข้างๆ มีคนอยู่หรือไม่?

บุริศร์ได้ยินเสียงบุณพจน์กลืนยาลงไป ก็หยิบกระสุนลูกหนึ่ง ออกมาจากกระเป๋าทันที แล้วโยนไปทางบุณพจน์

บุณพจน์ถูกทำร้ายจนสลบไปในพริบตาเดียว

พรวลัยลุกขึ้นจากร่างบุณพจน์ด้วยสภาพเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ใบหน้าแดงเขินอาย ดวงตาอ่อนโยนเหมือนน้ำ

“ขอบคุณ”

“เขาทำแบบนี้บ่อยไหม? พิรุณไม่สนใจเลยเหรอ?”

บริศร์ไม่เห็นว่ามือตัวเองเข้าหากันแน่น ถึงขนาดสั่นนิด หน่อยด้วยซ้ำ

นรมนรู้ เขาเป็นแบบนี้เพราะใส่ใจ เพราะโกรธ

สายตาพรวลัยค่อนข้างเย็นชา พูดขึ้นเสียงทุ้ม “นี่คือการลงโทษคุณชายบุณพจน์ของนายท่านพิรุณ โดยปกติแล้ว คุณ ชายบุณพจน์ถูกโยนเข้ามาก็จะถูกขังไว้สามวันถึงห้าวัน ไม่ให้กิน ให้ดื่ม ใส่ให้กับคุณชายบุณพจน์ด้วยซ้ำ ถ้าคุณชายบุณพจน์แก้ เองไม่ได้ ก็ทำได้แค่รอความตาย ฉันอยู่กับคุณชายบุณพจน์มา ตั้งแต่สิบแปดปี หลายปีที่ผ่านมา คุณชายบุณพจน์ใช้เวลาอยู่ที่นี่ หลายครั้งมาก”

ดวงตาบุริศร์เย็นชาขึ้นในพริบตาเดียวใส่กู่?

ไม่คิดว่าพิรุณจะใส่จริงๆ? ถ้าอย่างนั้นตอนแรกที่นรมนโดนใส่ก็เกี่ยวข้องกับพิรุณเหรอ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ