บทที่ 1285 เป็นค่าที่เลวร้ายจริงๆ

ทั้งๆ ที่บุณพจน์กำลังยิ้ม แต่มีน้ำตาที่หางตา ไหลลงมาผสม กับเลือดของเขา แยกไม่ออกว่าคือน้ำตาหรือเลือด

ในที่สุดเขาก็เป็นลมเพราะเสียเลือดมากเกินไป ก่อนที่เขาจะ เป็นลมไป เขาหยิบโทรศัพท์มาส่งข้อความหนึ่ง จากนั้นก็ลบมัน ทิ้ง

นรมนและบริศ พวกเขาค้นหาไปทั่วเทือกเขาด้านหลังหมู่บ้าน น้ำใสแล้วก็ไม่เจอคุณอาบุญทิวาเลย แต่กลับตกลงไปในกับดัก แทน

นี่คงเป็นกับดักที่ใช้จับสัตว์ โชคดีที่ด้านในไม่มีมีดคมอะไร ไม่ อย่างนั้นนรมนและบริศร์อาจจะได้รับบาดเจ็บ

บริศร์ตกลงไปก่อนเพราะปกป้องนรมน นรมนรีบลุกขึ้น ตรวจ

สอบบริศร์ว่าเป็นอะไรไหม

“ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ต้องเป็นห่วง แค่ตกลงไป

บุริศร์กลัวนรมนเป็นห่วง จึงเอ่ยปากพูดอย่างช่วยไม่ได้

นรมนพูดเสียงทุ้ม “จะไม่เป็นห่วงได้ยังไง? ที่สูงขนาดนี้ตกลง ไป ถ้าไม่มีใครเห็นพวกเรา พวกเราคงอดตายที่นี่ และเมื่อกี้คุณ ปกป้องฉัน ตกลงไปแรงมากขนาดนั้น ฉันต้องดูว่าคุณตกลงไป ได้รับบาดเจ็บไหม”
เธอตรวจสอบบริศร์ไม่สนการต่อต้านของบริศร์ พบว่าเป็นแค่ รอยขีดข่วนก็โล่งใจ

“เมื่อกี้แยกย้ายกับพวกเขาไปตามหาที่อยู่คุณอารอง เราควร พาคนมาเพิ่มหน่อย

นรมนรู้สึกอารมณ์เสียและเสียใจ

บุริศร์กลับส่ายหน้าพูดขึ้น “พาคนมาเพิ่มจะเปิดเผยร่องรอย ง่าย เมื่อวานบุณพจน์ขัดขวางแผนการของพิรุณ ไอ้ชายแก่นั่นจะ ต้องป้องกันทุกๆ ที่แน่นอน อาจจะฉวยโอกาสทุกอย่างฆ่าเรา ด้วยซ้ำ ตอนนี้ตกลงไปในกับดัก อาจจะเป็นเรื่องที่ดี

“เรื่องที่ดีเหรอ? คุณมองโลกในแง่ดีจริงๆ

นรมนเห็นบริศร์ใจเย็นแบบนี้ หัวใจนั้นก็สงบลงตาม

เธอมองสิ่งแวดล้อมโดยรอบ ที่นี่คงเข้าไปในบริเวณลึกของ ภูเขาได้ ใบไม้เขียวชอุ่ม แม้แต่หญ้าข้างๆ กับดักก็สูงเท่าคนด้วย ซ้ำ เห็นได้ชัดว่าปกติไม่มีใครมาที่นี่

นรมนพยุงบุริศร์นั่งขึ้นมา

พื้นที่ของที่นี่ใหญ่มาก คงเตรียมเอาไว้จับสัตว์ร้ายตัวใหญ่ และไม่รู้ว่าคนของพวกเขาจะหาพวกเขาเจอไหม

“ฉันจะส่งข้อความหาพวกเขา”

นรมนหยิบโทรศัพท์ออกมาแต่ถูกบุริศร์ห้ามเอาไว้

“เวลานี้ถ้าส่งข้อความ ฉันกังวลว่าจะถูกล็อกสัญญาณ ถึงตอนนั้นถ้าคนของเรายังไม่มา รอคนของพิรุณมา เราก็จะแย่จริงๆ แล้ว”

นรมนไม่ได้มีประสบการณ์เอาชีวิตรอดในป่าเท่าบุริศร์ แน่นอนว่าฟังบริศร์ทุกอย่าง

ตอนนี้เห็นขอบตาค่าของบริศร์ เธอก็พูดอย่างสงสารเล็กน้อย “คุณพิงฉันนอนหลับสักหน่อยดีกว่า นี่ไม่ได้พักผ่อนเกือบทั้งคืน ร่างกายก็ทนไม่ไหว ที่นี่น้อยคนมากที่จะหาพวกเราเจอ วัชพืช ด้านบนก็ยังไม่ถูกทำลาย มันค่อนข้างปลอดภัยอยู่บ้าง

“คุณนอนดีกว่า ฉันยังทนได้

บริศ มองนรมนอย่างค่อนข้างสงสาร

นรมนกลับยิ้มขณะพูดขึ้น “ตอนนี้ยังมีความคิดเรื่องชายเป็น ใหญ่อีกเหรอ? ฉันไม่เป็นอะไร ไม่งั้นเอาแบบนี้ไหม เราพักผ่อน กันสักพัก ตื่นมาค่อยหาทางออกจากที่นี่อีกครั้ง ถึงตอนนั้นก็คงมี เรี่ยวแรงแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“โอเค”

บุริศร์โอบกอดนรมนไว้

ทั้งสองคนซุกในอ้อมกอดกัน ไม่นานนรมนก็เกิดเสียงลม หายใจสม่ำเสมอ

บริศ เห็นเธอหลับไปแล้ว ก็โล่งใจ จากนั้นก็มองกับดักด้าน บน เมื่อรู้สึกว่าคงไม่มีอันตรายอะไร เปลือกตาก็ค่อนข้างหนัก ถึง ได้หลับไป
หลังจากบุริศร์หลับไปนรมนก็ลืมตาขึ้น ดวงตาเธอค่อนข้างเป็นประกาย ไม่มีความง่วงเลยสักนิด

ตอนนี้อยู่ข้างนอก ถึงเธอจะง่วงก็ไม่กล้าหลับตา กลัวว่าจู่ๆ จะ มีเรื่องอะไรมาคุกคามพวกเขา และถ้าเธอไม่หลับ บุริศร์ก็จะไม่ พักผ่อนอย่างแน่นอน

สองสามวันนี้บริศร์อยู่ในสภาพเหนื่อยล้าและเครียดอยู่ตลอด จําเป็นต้องพักผ่อนตั้งนานแล้ว

นรมนลุกออกมาจากข้อพับแขนเขาเบาๆ จากนั้นก็ถอดเสื้อ โค้ตของตัวเองมาคลุมร่างบุริศร์ ส่วนตัวเองก็ควักปืนพกออกมา

เฝ้าระวัง

การนอนของบริศร์ครั้งนี้ใช้เวลาถึงห้าชั่วโมง

เมื่อเขาลืมตาขึ้น เห็นนรมนยังคงระแวดระวัง ขอบตาเธอเต็ม ไปด้วยรอยคล้ำ เขาก็รู้ว่านรมนไม่ได้พักผ่อนเลย

“ผู้หญิงอย่างคุณนี่มัน……

“ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ง่วง”

นรมนยิ้มเรียบๆ ในรอยยิ้มหวานนั้นแฝงความอ่อนโยน เติม เต็มหัวใจบริศร์ทันที

“เอาล่ะ ฉันพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว คุณไปนอน ไม่งั้นถ้าต้อง ออกไปจริงๆ คุณจะไม่มีแรง

“ค่ะ”
คราวนี้นรมนไม่ลังเล พิงข้างๆ ทันทีแล้วหลับตานอนหลับไป

ตลอดทางบุริศร์เห็นภรรยาตัวเองค่อนข้างซูบผอม ก็รู้สึก สงสารอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อออกไปได้แล้ว เขาจะต้องให้คนทําอา หารอร่อยๆ บำรุงนรมน

หลังจากนรมนหลับไป บุริศร์ถึงพบว่านรมนติดตั้งสิ่งกีดขวาง บางอย่างไว้รอบๆ ข้างบนก็ติดตั้งสิ่งกีดขวางเช่นกัน ถ้ามีใครสัก

คนลงมา พวกเขาก็จะรับรู้ได้ทันที

บริศร์รู้มาตลอดว่านรมนฉลาด แค่คิดไม่ถึงว่าเธอจะใช้วิธีการ ออกแบบยานยนต์มาใช้ที่นี่ ก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาอ่อน โยนมากขึ้น

ฉวยโอกาสตอนนรมนกำลังหลับ หัวสมองบุริศร์ก็เริ่มทำงาน ข้อมูลที่คุณอาบุญทิวาอยู่ที่นี่เป็นเรื่องจริงหรือเท็จกันแน่? บุณพจน์คงไม่ได้หลอกตัวเองให้เข้าภูเขามาเพื่อหลีกเลี่ยงการ ซุ่มโจมตีของพิรุณหรอกใช่ไหม?

นึกถึงความเป็นไปได้นี้ บุริศร์ก็ค่อนข้างกังวล แต่ถ้าตอนนี้ โทรถามพวกกมลก็จะเป็นการเปิดเผยร่องรอยพวกเขาได้ง่าย

ถ้าตัวเองเดาถูกต้อง ก็เป็นไปได้อย่างมากว่าคุณอาบุญทิวาไม่ ได้อยู่ที่นี่เลย

คิดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็ค่อนข้างโกรธ

ไม่ควรเชื่อคำพูดของบุณพจน์มากเกินไปอย่างที่คิดไว้เลย
แต่นึกถึงบุณพจน์ ในหัวสมองบุรีศร์ก็มีภาพเขายอมเสียสละ ชีวิตเพื่อช่วยตนผ่านเข้ามา คิ้วเขาก็ขมวดเข้าหากันแน่น

บุณพจน์คนนี้ เป็นปัญหาจริงๆ

ไม่สามารถเปิด โทรศัพท์ได้ กลัวจะถูกค้นหาสัญญาณและไล่ ตามมา บุริศร์ไม่มีทางอื่นติดต่อพวกกมลแล้ว ทำได้แค่หวังว่า พวกเราจะสามารถปกป้องพวกกมลได้

และทางด้านกมลก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ นอนหลับสบายกินดี อยู่ดี

นรมนหลับไปไม่ถึงชั่วโมงก็ตื่นแล้ว

“ทําไมไม่นอนนานอีกหน่อย?”

บริศ เห็นเธอหลับไม่นานก็ตื่น รู้สึกสงสารนิดหน่อยอย่างช่วย ไม่ได้

นรมนยืนขึ้นมา ขยับร่างกายสักหน่อย แล้วพูดเสียงทุ้ม “พอแล้ว ต้องการพักผ่อนจริงๆ ก็รอออกไปก่อนค่อยพักผ่อน กว่า บุริศร์ เราต้องหาวิธีออกไปจากที่นี่

“เมื่อกี้ฉันดูแล้ว ถ้าอยากออกไปจากที่นี่ต้องปืนออกไปเท่านั้น แต่รอบๆ กับดักมันเรียบเกินไป ไม่มีที่สำหรับวางเท้า ถึงจะมีที่ วาง ก็ไม่มีเชือกให้ขึ้น เราก็ขึ้นไปไม่ได้ ครั้งนี้ออกมาฉันลืมเอา เชือกมาอย่างเดียว”

“ฉันก็เหมือนกัน”
นรมนยังมีประสบการณ์เอาชีวิตรอดในป่าไม่มากพอ คิดไม่ถึง จริงๆ ว่าจําเป็นต้องน่าอะไรมา

ในขณะนี้ ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา

“มีคน

บุรีศรีบกอดนรมนไว้ พิงกำแพงแน่น ทําให้ยากต่อการหาเจอ ทันทีเหมือนจิ้งจกตุ๊กแก

“พรวลัย เธอแน่ใจนะว่าพวกเขาเดินมาที่นี่?”

ด้านนอกมีเสียงชายแปลกหน้าดังขึ้น ทำให้หัวใจนรมนและบุ ริศร์กังวลขึ้นมา

พรวลัยมองรอบๆ ย่อตัวสำรวจหญ้า เสียงเย็นชาดังขึ้นอย่าง ราบเรียบ

“พวกเขาคงอยู่ละแวกนี้ ให้คนของเราหาอย่างระมัดระวัง รอบคอบ คุณชายบุณพจน์บอกแล้ว ต้องหาพวกเขาให้เจอ แล้ว พาพวกเขากลับไปส่งที่หมู่บ้านน้ำใสอย่างปลอดภัย

ไม่คิดว่าจะเป็นผู้หญิง!

นรมนตกตะลึงเล็กน้อย ก็ได้ยินผู้ชายคนก่อนพูดขึ้นอีกครั้ง “พรวลัย ฉันคิดว่าเราไม่ควรอยู่ที่นี่ตอนนี้ เราควรไปพาคุณชาย บุณพจน์ออกมาจากห้องโถงบรรพบุรุษ เธอก็รู้ ทุกครั้งที่คุณชาย บุณพจน์เข้าห้องโถงบรรพบุรุษจะโดนลงโทษเกือบตาย บางครั้ง ฉันก็สงสัยมากๆ ว่าคุณชายบุณพจน์เป็นลูกแท้ๆ ของนายท่าน พิรุณไหม”
“หุบปาก!”

เสียงเย็นชาของพรวลัยค่อนข้างสั้นทันที

เธอกำมือเข้าหากันแน่น แววตาแฝงไปด้วยการดิ้นรนและเจ็บ ปวด แต่พูดขึ้นเสียงทุ้ม “คุณชายบุณพจน์ให้เราช่วยชีวิตปริศร์ สามีภรรยาสองคน นี่คือคำสั่งที่เขาให้เรามา ในองค์กรถ้าทำค่า สั่งไม่สำเร็จ พวกนายก็รู้ผลที่ตามมา

“แต่ตอนนี้คุณชายบุณพจน์อาจจะใกล้ตาย และต้องการให้ เราไปช่วยก็ได้นะ?”

“ฉันบอกให้หุบปาก!

ในที่สุดเสียงของพรวลัยก็แหลมขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอ ถึงขนาดคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายด้วยซ้ำ พูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ “นาย คิดว่าฉันไม่เป็นห่วงเหรอ? นายคิดว่าฉันรู้สึกดีในใจเหรอ? ฉัน เป็นห่วงความปลอดภัยของคุณชายบุณพจน์มากกว่าพวกนาย อีก ฉันอยู่กับเขามาตั้งแต่อายุสิบแปดปี คุณชายบุณพจน์ ต้องการทำอะไร เขาต้องการช่วยชีวิตบุริศร์สองสามีภรรยา น เป็นเรื่องหนึ่งเดียวที่เขาใส่ใจมาหลายปืนอกจากคุณชายตรินท์ แล้ว ถึงแม้ภารกิจที่เขามอบหมายจะให้ไปตาย ฉันก็จะทำให้ สำเร็จ ดังนั้นพวกนายห้ามพูดอะไรที่ไม่เกี่ยวกับภารกิจนี้อีก ฉัน กลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันกลัวว่าจะรีบกลับไปช่วยชีวิต คุณชายบุณพจน์โดยไม่สนคำสั่งของเขา ดังนั้นหุบปาก! ตามหา คน!”

เธอปล่อยคอเสื้อผู้ชายคนนั้น ดวงตาเย็นชาสองข้างมีน้ำตาเล็กน้อย แต่ถูกเธอเช็ดมันออกอย่างดื้อรั้น

“นี่คือบริเวณลึกของภูเขา เป็นสถานที่ที่คนในหมู่บ้านล้อมรั้ว โดยรอบมาล่าสัตว์ น่าจะมีกับดักสำหรับจับสัตว์อยู่บ้าง เราระวัง หน่อยแล้วกัน หากับดักที่นี่ ไม่แน่อาจจะได้ผล หาเจอแล้ว ให้ หย่อนเชือกลงไปในทุกๆ กับดัก ถ้าพวกเขาผ่านมาจริงๆ แล้ว ตกลงไป ก็จะมีโอกาสรอดชีวิต”

พรวลัยพูดจบก็เริ่มสั่งให้ลงมือ

นรมนและบุริศร์ไม่ได้เปล่งเสียงอยู่ตลอด

จนกระทั่งพวกพรวลัยออกไปจากที่นี่ นรมนก็โล่งอก ถามขึ้น เสียงทุ้ม “คุณคิดว่าคำพูดของพวกเขาเมื่อกี้จงใจพูดให้เราได้ยิน ไหม?”

“อาจจะ”

ดวงตาบุริศร์เป็นคลื่นเล็กน้อย ในใจไม่สงบอย่างมาก

เรื่องที่บุณพจน์ถูกลงโทษเขาก็คาดการณ์ไว้นานแล้ว อย่างไร แล้วก็ไปขัดขวางแผนการของพิรุณ แต่คำพูดที่ได้ยินจากปากคน พวกนั้นเมื่อกี้ ดูเหมือนบุณพจน์ที่ถูกขังไว้ห้องโถงบรรพบุรุษจะ ต้องแบกรับเรื่องราวไม่ดีบางอย่าง

เกือบตายเหรอ?

คำนี้เป็นคำที่เลวร้ายจริง ทำให้กลัวจนตัวสั่นนิดหน่อย หัวใจบริศร์ค่อนข้างคิดมาก แต่ก็รู้ว่าตัวเองไม่สามารถทำเป็นไม่ได้ยินคําพูดนี้ได้

นรมนก็ฉลาดมาก รู้แน่นอนว่าบุริศร์กำลังคิดอะไร

คุณอาบุญทิวาเป็นเรื่องสำคัญก็จริง แต่เทือกเขากว้างใหญ่นี้ ถ้าต้องการหาใครสักคนมันไม่สามารถหาเจอได้เพียงช่วงระยะ เวลาหนึ่ง แต่บุณพจน์นั้นแตกต่าง

ถ้าไปหาพรวลัยอะไรนั่นเมื่อครู่นี้ ให้พวกเขาพาพวกเขาไปหา บุณพจน์ ความหวังที่จะช่วยชีวิตเขาก็คงมีมาก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ